Η εθνική διασπορά 3

Τρίτη 30 Ιούλη. Εναντίον ποίων όλα αυτά είπαμε; Ο David Harris και ο Endy Zemenides το ξεκαθαρίζουν – με τον γνωστό δημαγωγικό τρόπο:

… Συγχρόνως, το «East Med Act» θα μπορούσε να θεωρηθεί επείγουσα ανάγκη. Οι επαναλαμβανόμενες παραβιάσεις του ελληνικού εναέριου χώρου και της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης της Κύπρου από την Τουρκία είναι ιδιαίτερα προκλητικές. Η Ρωσία έχει επεκτείνει τη ναυτική παρουσία της στην περιοχή και, παρά τις αντιρρήσεις των ΗΠΑ, απειλεί να τοποθετήσει συστήματα πυραύλων S-400 στην Τουρκία. Την ίδια στιγμή, η υποστήριξη του Ιράν προς τις τρομοκρατικές ομάδες της Μεσογείου συνεχίζεται ακάθεκτη…

(Σιγά μην δεν το ξέραμε: τα σύνορα των γιουνάιτεντ στέιτς είναι παντού!) Ως εδώ η ασταμάτητη μηχανή θεωρεί πως υπάρχουν κάμποσα βασικά δεδομένα (ιστορικά και πολιτικά) για τις εξελίξεις στην ανατολική Μεσόγειο τα τελευταία 6 – 7 χρόνια.

α) Το αργότερο γύρω στο 2011, όταν το εθνικό σπορ στο ελλαδιστάν ήταν τα ατελείωτα μπινελίκια στην Μέρκελ, στη γερμανία και στην ε.ε., Αθήνα και Τελ Αβίβ (με τίνος την πρωτοβουλία; αυτό δεν το ξέρουμε…) θεώρησαν ότι πρέπει να αναβαθμίσουν την ως τότε συνεργασία τους σε κανονική συμμαχία, περιλαμβάνοντας σ’ αυτήν την Λευκωσία και το Κάιρο, με σκοπό να «ρυμουλκήσουν» την Ουάσιγκτον προς την μεριά τους και όσο το δυνατόν μακρύτερα απ’ την Άγκυρα.

β) Δεδομένης της αβεβαιότητας που είχε αυτή η επιχείρηση, τα λόμπι που ανέλαβαν την δουλειά στο αμέρικα δεν ήταν τα πιο διάσημα. Η κατασκευή του HALC πιθανόν να είχε αυτό τον στόχο απ’ την αρχή: την ανοικτή συνεργασία με τους ισραηλινούς (τα λόμπι του Τελ Αβίβ είναι σαφώς ισχυρότερα!) – και βλέπουμε.

γ) Η επίσημη αμερικανική ιμπεριαλιστική πολιτική δεν φαινόταν να «τσιμπάει». Ειδικά η «γραμμή» των δημοκρατικών επί Obama κάθε άλλο ευνοϊκή ήταν: στις 14 Ιούλη του 2015 (μια μέρα πριν, ας θυμηθούμε την εντόπια ιστορική συγκυρία, στις 13 Ιούλη, ο π.ε.τ. Τσίπρας είδε τον χάρο της εξόδου απ’ την ευρωζώνη με τα μάτια του και υπέγραψε το «3ο»…) ανακοινώθηκε η συμφωνία 5 + 1 για τα πυρηνικά του ιράν, που απελευθέρωνε την Τεχεράνη (οικονομικά και στρατιωτικά…) απ’ τις χρόνιες αμερικανικές απειλές· κάτι που έκανε έξαλλο το Τελ Αβίβ.

Απ’ την άλλη μεριά ο Obama, ως το τέλος της θητείας του το 2016, και παρά τα παρακάλια του Τσίπρα και την πίεση των «συμμαχικών» λόμπι, αρνήθηκε να τον καλέσει στην Ουάσιγκτον.

δ) Στις 24 Νοέμβρη του 2015 ένα τουρκικό f 16 κατέρριψε ένα ρωσικό su 24 στα συρο-τουρκικά σύνορα. Επρόκειτο για ένα «πέπλο καπνού» απ’ το οποίο, λίγους μήνες αργότερα, αναδύθηκε η στρατηγική συμμαχία Άγκυρας – Μόσχας στο συριακό πεδίο μάχης. Μ’ αυτήν την εξέλιξη (προσθέτοντας την συμμετοχή της Τεχεράνης) το αμερικανικό σχέδιο για την «εύφορη ημισέληνο» έμοιαζε να τρίζει· αλλά εκείνος που πραγματικά λυσσούσε με την ανατροπή ήταν το Τελ Αβίβ.

ε) Ακριβώς ένα χρόνο μετά την υπογραφή της συμφωνίας 5 + 1, στις 15 Ιούλη του 2016 και λίγο μετά την εμφάνιση της ρωσο-τουρκικής “συνενόησης”, έγινε απόπειρα πραξικοπήματος στην τουρκία. Το είχαμε υποστηρίξει από τότε: ήταν η πιο προβοκατόρικη (αλλά και βιαστική) προσπάθεια να εμποδιστεί η αλλαγή των δεδομένων στο συριακό πεδίο μάχης· και, κατά συνέπεια, στην ανατολική Μεσόγειο. Εκ των υστέρων μπορούμε να πούμε (με το δικαίωμα της κριτικής κατανόησης της ιστορίας) ότι διάφορες μυστικές υπηρεσίες (σίγουρα οι αμερικανικές, οι ισραηλινές και οι σαουδαραβικές…) είχαν βάλει το χέρι τους σ’ εκείνη την απόπειρα. (Για τον ρόλο των ελληνικών σιγουρευτήκαμε μετά το πανηγυρικό άσυλο που δόθηκε σε 8 τούρκους χουντοκαραβανάδες…)

στ) Το πραξικόπημα απέτυχε· και τους δημοκρατικούς του Obama διαδέχτηκαν οι συντηρητικοί του ψόφιου κουναβιού, απ’ τις αρχές του 2017. Ούτε κι αυτοί, ωστόσο, φαίνονταν διατεθειμένοι να παίξουν ανοικτά τον αντιτουρκικό ρόλο (που ήθελε το ελλαδιστάν) – σε αντίθεση με τον αντιιρανικό (που θέλει το Τελ Αβίβ). Ήταν όμως τέτοια η ελληνική αγάπη (για τον αμερικανικό στρατό) όπως γλαφυρά την εκδήλωσε και την ξαναεκδήλωσε ο ψεκασμένος υπ.αμ. των φαιορόζ ώστε το ψοφιοκουναβιστάν άρχισε να μελετάει τις δυνατότητες και τις υπηρεσίες που του προσφέρονταν απ’ την Αθήνα.

ζ) Ακόμα και σήμερα, και παρά το γεγονός ότι ο κατάλογος των «τριβών» μεταξύ Άγκυρας και Ουάσιγκτον μεγαλώνει, το ψοφιοκουναβιστάν δεν είναι διατεθειμένο να «χάσει» την Άγκυρα! Αυτό έχει ανατρέψει εντελώς τις ελληνικές ελπίδες για αποκλεισμό της απ’ την ανατολική Μεσόγειο… (Πρακτικά, ακόμα και για το προς την ευρώπη εμπόριο του όποιου φυσικού αερίου της περιοχής, το τουρκικό έδαφος είναι η πιο αξιόπιστη και φτηνή λύση…)

Ενώ, ταυτόχρονα, οι ίδιες πολιτικές περσόνες που προώθησαν την «ελληνο-ισραηλινή συμμαχία στο κογκρέσσο» πρωτοστάτησαν στη διαμόρφωση του “east med act” που είναι δρακόντιος υπέρ των αμερικανικών συμφερόντων χωρίς να προσφέρει κάτι «στρατηγικά σημαντικό» στον ελληνικό ιμπεριαλισμό.

Η περιληπτική εξιστόρηση που κάναμε είναι αντίθετη με το δακρύβρεχτο «η ελλάδα θύμα» (του αμερικανικού ιμπεριαλισμού). Όμως αυτό δεν είναι δικό μας πρόβλημα – είναι πρόβλημα των εθνικιστών! Δεξιών και αριστερών…

Σ’ αυτό το χρονικό σημείο (μ’ αυτό το ιστορικό) βρισκόμαστε τώρα…

Γκούχου γκούχου (ξερόβηχας…)

Τρίτη 30 Ιούλη. Πριν λίγες μέρες (Παρασκευή 19 Ιούλη, «ανομολόγητο σοκ και δέος») γράφαμε μεταξύ άλλων:

…Θα πρέπει (το ελληνικό βαθύ κράτος και όλα τα κάθε είδους τσιράκια του) να παρακαλάνε να μην βρουν τα τουρκικά γεωτρύπανα κάποιο κοίτασμα… Γιατί τότε (δεν είναι καθόλου απίθανο) θα κατέβει και η gazprom στη θαλάσσια γειτονιά που ήθελαν να απαλλοτριώσουν…

Πριν 4 ημέρες, συνεντευξιαζόμενος στο «επίσημο» τουρκικό πρακτορείο ειδήσεων anadolou, ο ρώσος υπ. ενέργειας Alexander Novak είχε χαρμόσυνα νέα (και για το ελληνικό βαθύ κράτος):

… Οι ρωσικές εταιρείες έχουν εμπλακεί με επιτυχία σε ενεργειακά projects στη Μεσόγειο. Για παράδειγμα η rosneft συμμετέχει στην αξιοποίηση του zohr (αιγυπτιακό κοίτασμα αερίου). Αν αυτά τα projects οφελούν όλες τις πλευρές από εμπορική άποψη, οι ρωσικές εταιρείες μπορεί να αποφασίσουν την συνεργασία τους με την τουρκία στην ανατολική Μεσόγειο…

Τόμπολα! Ο Novak είναι υπουργός, και σίγουρα καταλαβαίνει τι λέει. Η οικονομική διάσταση μιας τέτοιας συνεργασίας είναι το ένα θέμα. Η γεωπολιτική είναι το άλλο – κι αυτό δεν διαφεύγει κανενός! Αυτό που είπε μπορεί να χρειάζεται, από οικονομική άποψη, να κτυπήσουν τα τουρκικά γεωτρύπανα κάποιο κοίτασμα για να πραγματοποιηθεί, άρα αφορά το μέλλον· από γεωπολιτική άποψη όμως είναι παρόν. Και είναι σκληρό παρόν επειδή

α) δεν αναφέρθηκε καθόλου σε «αμφισβητήσεις» και «παραβιάσεις», αναγνωρίζοντας σιωπηλά αλλά σαφέστατα τη νομιμότητα των τουρκικών γεωτρήσεων·

β) αυτό το έκανε σε μια συγκεκριμένη ιστορική συγκυρία, και σε ότι αφορά την παραλαβή των S 400 απ’ την Άγκυρα, και σε ότι αφορά το «κυπριακό», και σε ότι αφορά τον αμερικανικό «east med act»…

Με δυο λόγια εκείνο που είπε ο Novak είναι αυτό που δεν θα ήθελε να ακούσει κανένας ούτε στην Αθήνα, ούτε στη Λευκωσία, ούτε στην Ουάσιγκτον. Είπε: είμαστε κι εμείς εκεί (στην ανατολική Μεσόγειο…) μαζί με τους φίλους μας (την Άγκυρα εν προκειμένω).

Πρακτικά, τεχνικά, η ρωσο-τουρκική συνεργασία στην εκμετάλλευση πιθανόν κοιτασμάτων μέσα στην τουρκική αοζ δεν είναι κάτι που θα συμβεί αύριο – εκτός αν πρόκειται για κοινές έρευνες…. Σε κάθε περίπτωση το ρωσικό καθεστώς αποκλείεται να αφήσει τους αντιπάλους / εχθρούς του να αλωνίζουν στην ανατολική Μεσόγειο «κρυμμένοι» γύρω από γεωτρύπανα. Μπορεί να κάνει το ίδιο – και θα το κάνει με εμφατικό τρόπο, αξιοποιώντας οποιαδήποτε ευκαιρία.

Υποθέτουμε (αν μας επιτρέπεται) πως όταν το ελληνικό βαθύ κράτος λιγουρευόταν την «περικύκλωση της ανατολικής Μεσογείου» με εγγύηση του 6ου στόλου δεν είχε υπόψη του το ενδεχόμενο να γίνει ροντέο όλη η θαλάσσια ζώνη απ’ το Αιγαίο και προς το νότο… Ε;

Κι όταν παραμύθιαζε με τον θρυλικό αγωγό “east med” (για να κρύψει την πολεμική συμμαχία του με το ρατσιστικό ισραηλινό καθεστώς) δεν περίμενε τέτοιες ρωσικές δηλώσεις… Ε;

Είμαστε όλο περιέργεια (πέρα απ’ τα σαφή πολιτικά μας καθήκοντα!) για την συνέχεια…

Η εθνική γραμμή

Δευτέρα 29 Ιούλη. Προφανώς είναι «εθνική γραμμή» η συμμαχία του ελλαδιστάν με το ρατσιστικό, απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ – δεν το μαθαίνουμε τώρα. Οι φαιορόζ έκαναν την δουλειά που τους αντιστοιχούσε τέλεια (στην πραγματικότητα η συμμαχία και η συνεργασία με το απαρτχάιντ Τελ Αβίβ, την χούντα του Καΐρου και το ψοφιοκουναβιστάν ήταν η μόνη δουλειά που έκαναν καλά…) και οι ρημαδοΚούληδες έχουν πάρει έτοιμο το πακέτο.

Αλλά αυτός ο ημιάξονας Αθήνας – Λευκωσίας – Τελ Αβίβ (τμήμα του ευρύτερου αμερικανικού άξονα) «πονάει στη μέση» του. Στη Λευκωσία. Το ελληνοκυπριακό καθεστώς έχει βραχυκυκλώσει μετά τις τουρκικές (με τα γεωτρύπανα) και τις τουρκοκυπριακές (με την πρόταση για συνεκμετάλλευση των όποιων κοιτασμάτων) κινήσεις. Και σέρνεται και πάλι σε κάτι που δεν γουστάρει, και θα ήθελε να ξανασαμποτάρει: νέες διαπραγματεύσεις «για την λύση του κυπριακού», υπό τον οηε· ευρισκόμενο σε σαφώς χειρότερη θέση από τότε που τορπίλισε (μαζί με τον ογκόλιθο Nick the Greek Κοτζιά) τις προηγούμενες διαπραγματεύσεις, στο Κραν Μοντανά.

Αυτό που έχει μπει για τα καλά πάνω στον πάγκο απ’ το 2017 ως τώρα, και όχι με τους όρους που θα ήθελε ο ημιάξονας Αθήνας – Λευκωσίας – Τελ Αβίβ, είναι το υποτιθέμενο υπερόπλο του φυσικού αερίου. Αφού κανείς δεν πρόκειται να διώξει τα τουρκικά γεωτρύπανα γύρω απ’ την κύπρο, ο Αναστασιάδης είναι υποχρεωμένος να δει τι μπορεί να «δώσει» για να υπάρξει κάλμα στη Μεσόγειο μπας και προχωρήσουν οι δουλειές… Σίγουρο είναι εκείνο που δεν μπορεί να κάνει: να ξανακοροϊδέψει. (Θα μάθει και την γνώμη του ρημαδοΚούλη σήμερα και αύριο…)

Η «αναγνώριση της υπάρχουσας κατάστασης ως έχει» (δηλαδή των δύο κρατών) είναι μια φράση που ακούγεται (γράφεται) στη νότια κύπρο, συνήθως με έμμεσο αλλά σαφή τρόπο, ασυνήθιστα συχνά – σε σχέση με τις εποχές που το παραμυθάκι ήταν «η ομοσπονδία». Το γεγονός ότι ο Cavusoglou «έδωσε» τον Αναστασιάδη (δες το σεμνά και διακριτικά, 23 Ιούλη) έχει πετύχει τον στόχο του, παρά την διάψευση του τελευταίου (τι άλλο θα μπορούσε να κάνει, άλλωστε;).

Παρότι η «ώρα του ρεαλισμού» έχει έρθει προ πολλού και στην Αθήνα και στη Λευκωσία, κανένα απ’ τα δύο καθεστώτα δεν έχει τέτοια ιδεολογική παράδοση απέναντι στην Άγκυρα. Εννοείται ότι ολόκληρη η κατασκευή του ελληνικού εθνικισμού θα έτρεμε από φρίκη αν υποχρεωνόταν σε συμβιβασμούς.

Το βασικό, που ενδιαφέρει την ασταμάτητη μηχανή, είναι αυτό: αν αναγκαστούν η Αθήνα και η Λευκωσία να παραδεχτούν πρακτικά ότι η εθνική τους φαντασίωση για αποκλεισμό της Άγκυρας απ’ την Μεσόγειο απέτυχε, πως θα αξιοποιήσουν τις «στρατηγικές συμμαχίες» τους με ό,τι φασιστικό κυκλοφοράει στα πέριξ;

Καλή ερώτηση! Θα επανερχόμαστε…

Monty Python rule o.k.!

Δευτέρα 29 Ιούλη. Ενώ η δεξιά / ακροδεξιά κυβέρνηση της αυτού μεγαλειότητας πιστεύει ότι διαθέτει ακόμα «υψηλό» ιμπεριαλιστικό δυναμικό, τουλάχιστον τόσο ώστε να κάνει τον θαλασσόμπατσο στα στενά του Ορμούζ, θα πρέπει να αυξάνονται παγκόσμια εκείνοι που βάζουν στοιχήματα για το αν αυτό που είναι γνωστό σαν «μεγάλη βρετανία» θα υπάρχει ή θα έχει διαλυθεί ως το τέλος του 2019 – αν ο νέος πρωθυπουργός κάνει αυτά που λέει.

Ο Bor-Duk μπορεί να έχει μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του, και μπορεί να πιστεύει ότι είναι θεόσταλτος για «να κάνει την βρετανία ξανά μεγάλη» – κατά το ψοφιοκουναβικό μοντέλο. Ωστόσο είναι επικεφαλής ενός κόμματος που είναι μειοψηφία στο αγγλικό κοινοβούλιο, κυβερνάει χάρη στους φασίστες του βορειοϊρλανδικού dup, κι αυτό το κόμμα είναι διασπασμένο ακόμα και ως προς το ζήτημα της εξόδου απ’ την ε.ε. Αυτός ο τύπος υποστηρίζει ότι τους επόμενους 2,5 – 3 μήνες θα επιβάλλει στην ε.ε. μια “νέα συμφωνία” εξόδου (είναι ο μόνος που φαντάζεται κάτι τέτοιο!) ή, διαφορετικά, θα ξεσφηνώσει μόνος του τον βρετανικό λέοντα και θα τον αμολήσει ελεύθερο, χωρίς τα ευρωεμπόδια, να κατακτήσει και πάλι τον κόσμο… Το ότι αυτή η “τσαμπουκαλίδικη απελευθέρωση” θα σημάνει ανεξαρτητοποίηση της σκωτίας και, πιθανόν, έναν καινούργιο πόλεμο στη βόρεια ιρλανδία δεν τον απασχολεί.

Μπορεί όμως να προβλέψει κανείς διαφορετικά τις εξελίξεις το επόμενο διάστημα. Ο Bor-Duk είναι γνωστός απατεώνας (από πολιτική άποψη) και θα μπορούσε κάλλιστα η αποστολή του να μην είναι το «άγριο brexit» αλλά εκλογές σύντομα με τέτοια «διλήματα» ώστε να μην γίνει πρωθυπουργός ο Jeremy Corbyn. Σ’ αυτό (στο να μην γίνει ο Corbyn πρωθυπουργός) συμφωνούν πολλοί πέρα απ’ τους συντηρητικούς: η δεξιά των εργατικών (οι «μπλερικοί»), το φασιστικό ισραηλινό καθεστώς, και το ψοφιοκουναβιστάν – παράγοντες καθόλου αμελητέοι στην «καϋμένη βρετανία». Οι άγγλοι εργατικοί είναι μεν κατά πλειοψηφία remainers, έχουν όμως και την brexit μειοψηφία τους. Συνεπώς ο Bor-Duk θα μπορούσε πράγματι να είναι ο έσχατος εντολοδόχος του αγγλικού βαθέος κράτους: εκλογές με κεντρικό ζήτημα το brexit ώστε να στριμωχτεί ο Corbyn. Εκλογές με αντι-ε.ε. πόλωση: αυτό φαίνεται να είναι η δουλειά που έχει αναλάβει να κάνει ο Bor-Duk.

Και η νηοπομπή προς το ιράν; Δείχνει εμφατικά ποιοί είναι οι προσανατολισμοί του αγγλικού βαθέος κράτους. Έτσι ώστε να είναι λάθος το να το θεωρεί κανείς «απόν» στις εσωτερικές εξελίξεις…

Ο μεγάλος εχθρός…

Δευτέρα 29 Ιούλη. Με κάτι λιγότερο από 900 δολάρια, απ’ τα μέσα Αυγούστου και μετά, οι ενδιαφερόμενοι ανά τον πλανήτη θα μπορούν να αποκτήσουν το πρώτο (παγκόσμια) κινητό 5G. Της «τρομοκράτισσας» Huawei (“Mate 20X”) με εφταπύρηνο επεξεργαστή. Και, σύντομα, με το λειτουργικό της εταιρείας (“Hongmeng OS”) – το οποίο διαφημίζεται ήδη σαν ιδανικό για επικοινωνία με διάφορες συσκευές (ανεξάρτητα απ’ τον κατασκευαστή) στην όλο και πιο κοντινή προοπτική του οικιακού internet of things.

Επίσης, ο κινέζικος καπιταλισμός συνεχίζει και θα συνεχίσει να εισάγει ιρανικό πετρέλαιο, κατά βούληση – κι ας το απαγορεύει η Ουάσιγκτον….

(φωτογραφία: Μια φορά κι έναν καιρό τέτοιες ήταν οι φωτογραφίες απ’ τις ανακοινώσεις της apple. Τώρα;)

Η μυθολογία του (πανεπιστημιακού) ασύλου 1

Κυριακή 28 Ιούλη. Το πως το δόγμα «νόμος και τάξη» κατασκευάζει μαζικές κοινωνικές νευρώσεις / ψυχώσεις έτσι ώστε όχι μόνο να συντηρείται αλλά να παράγει πρακτικά αυτό που ονομάζουμε εικονική νομιμότητα είναι βασικό στοιχείο της «κανονικότητας» στις μεταμοντέρνες καπιταλιστικές κοινωνίες. Θα πρέπει πάντα να παίρνει κανείς υπόψη του πως όσο πιο «δυνατά» προωθούνται / αναπαράγονται αυτές οι κοινωνικές νευρώσεις / ψυχώσεις, τόσο εντονότερη είναι η σύμφυση του αντίστοιχου κράτους με το οργανωμένο έγκλημα.

Το καλύτερο παράδειγμα είναι το αμερικανικό κράτος. Μόνον εκεί θα μπορούσε να «συλληφθεί» (και να εφαρμοστεί) η ιδέα της μηδενικής ανοχής· που θεωρείται, και σωστά, η γεννήτρια της εικονικής νομιμότητας που είναι αναγκαία για την ευημερία του οργανωμένου εγκλήματος. Στην πατρίδα, λοιπόν, της δήθεν «αντιεγκληματικής (αλλά στην πραγματικότητα το ακριβώς αντίθετο!) μηδενικής ανοχής» είναι εύκολο να βρείτε πόσες δολοφονίες γίνονται καθημερινά· και πόσες απ’ αυτές τις κάνουν οι μπάτσοι…

Στα μέρη μας η κοινωνική νεύρωση / ψύχωση περί «επιβολής του νόμου και της τάξης» έχει τα λίγα κλισέ που της αναλογούν. Και ένα απ’ αυτά είναι «τα φαινόμενα βίας στο πανεπιστημιακό άσυλο». Θα υπέθετε κανείς ότι εφόσον (έτσι πάει ο μύθος…) εκεί δεν πλησιάζουν τα όργανα της τάξης μέσα στα ιδρύματα γίνονται από φονικά όργια ως τελετές μαύρης μαγείας· και από χοντρεμπόριο ναρκωτικών και όπλων μέχρι εκπαίδευση “τζιχαντιστών”…

Ας δούμε λοιπόν (μάταια προφανώς: οι κοινωνικές διαταραχές δεν αντιμετωπίζονται με επιχειρήματα) τι συμβαίνει στα ιδρύματα…

Η μυθολογία του (πανεπιστημιακού) ασύλου 2

Κυριακή 28 Ιούλη. Κατ’ αρχήν η «ενδοπανεπιστημιακή βία» με την μορφή των συγκρούσεων (με ξύλο!) μεταξύ αντίπαλων φοιτητικών παρατάξεων είναι «παλιά ιστορία». Το αργότερο απ’ τα τέλη της δεκαετίας του ’70. Δεν θα μπούμε σε λεπτομέρειες, απλά να θυμήσουμε την «μάχη του Χημείου», στα τέλη του 1979, που έμεινε στην ιστορία (χωρίς υπερβολές στο στίχο) μέσα από ένα απ’ τα πρώτα τραγουδάκια των «μουσικών ταξιαρχιών» και του Πανούση, το ‘80: Νύχτες της Μόσχας…

Καμία “ειρήνη”, λοιπόν, στο “πανεπιστημιακό άσυλο” στα τέλη των ‘70s… Το αντίθετο. Φυσικά, μιας και δεν είχε διαμορφωθεί η κατάλληλη μικροαστική νεύρωση / ψύχωση, δεν διανοούνταν κανείς ότι τέτοιου είδους συγκρούσεις, μικρότερες ή μεγαλύτερες σε μέγεθος και ένταση, ανήκαν στην αρμοδιότητα της αστυνομίας!

Αργότερα, χοντρικά στα μέσα των ‘80s και για αρκετά χρόνια, αυτού του είδους οι «πολιτικές συγκρούσεις» συμπυκνώθηκαν γύρω απ’ τις φοιτητικές εκλογές, με κορύφωση την «νύχτα των αποτελεσμάτων»… Αυτή η πραγματικότητα έδινε την ευκαιρία σε «εξωφοιτητικά στοιχεία» (στην πραγματικότητα όχι και τόσο «εξωφοιτητικά»…) να συμπληρώνουν κατά κάποιον τρόπο την ένταση με οδομαχίες κατά της αστυνομίας· κατά προτίμηση έξω απ’ τη Νομική της Αθήνας. Παρότι τα όργανα της τάξης είχαν την ευθύνη των δρόμων, ποτέ δεν τέθηκε ζήτημα ότι θα πρέπει να μπουκάρουν στα ιδρύματα για να χωρίζουν τους δαπίτες απ’ τους πασπίτες (π.χ….) ανοίγοντάς τους τα κεφάλια… Και πάλι το «πανεπιστημιακό άσυλο» δεν ήταν ΤΟ θέμα.

Στην πράξη, καθώς περνούσαν τα χρόνια, και καθώς οι φοιτητικές παρατάξεις του «δικομματισμού» εξελίχθηκαν σε «εταιρείες παροχής υπηρεσιών» συμπεριλαμβανόμενης της διασκέδασης / πάρτυ (με ό,τι αυτό συνεπάγεται από οικονομική άποψη…) φρόντισαν να περιφρουρούν αυτές τις ενάρετες εκδηλώσεις τους προσλαμβάνοντας μπράβους – από την αγορά. Έμεινε διάσημη η προτίμηση της πασπ για «γαύρους» (απ’ τα Μανιάτικα και όχι μόνο) και της δαπ για «βάζελους» – προτιμήσεις που απηχούσαν την ευρύτερη όσμωση του κράτους με το παρακράτος. Η ύπαρξη μπράβων δεν ήταν «παραβίαση του ασύλου». Ήταν «μέτρα περιφρούρησης»…

Ούτε κι αυτά, πάντως, προκαλούσαν την μικροαστική οργή περί εγκληματικότητας μέσα στα πανεπιστήμια. Στο κάτω κάτω τα παιδιά τους ήταν που διασκέδαζαν υπό την «προστασία» που θα έβρισκαν και στα εκτός πανεπιστημίου μαγαζιά…

Η μυθολογία του (πανεπιστημιακού) ασύλου 3

Κυριακή 28 Ιούλη. Σύμφωνα με την εμπειρία της ασταμάτητης μηχανής η αποφασιστική στροφή στην καλλιέργεια των νευρώσεων / ψυχώσεων περί «πανεπιστημιακού ασύλου» δεν ήταν καθόλου το οτιδήποτε συνέβαινε (ή δεν συνέβαινε) μέσα στα ιδρύματα· δεν ήταν, ας πούμε, μια «αύξηση της βίας». Στην πραγματικότητα μάλλον το αντίθετο έχει συμβεί: απ’ τα ‘90s και μετά οι «πολιτικές εντάσεις» αμβλύνθηκαν αισθητά – σε σύγκριση με τα ηρωϊκά ‘70s.

Η αποφασιστική αλλαγή ήταν η «απελευθέρωση των media», των ραδιοφωνικών σταθμών και των καναλιών· και η εκρηκτική ανάπτυξη της δημοσιογραφίας / δημαγωγίας πιράγχας! Ως χοντρικά τα τέλη των ‘80s η ενδο-ιδρυματική βία, όποια μορφή ή ένταση κι αν είχε, θεωρούνταν σε γενικές γραμμές «ζήτημα των πανεπιστημίων» – ένα είδος αυτοπροστασίας τους από την δυσφήμισή τους. Απ’ τις αρχές των ‘90s και μετά όμως, αυτό άρχισε να αλλάζει. Και όχι μόνο απ’ την μεριά των δημαγωγών πιράγχας αλλά και απ’ την μεριά των πανεπιστημιακών.

Κατ΄ αρχήν, τα πιράγχας της εντόπιας δημοσιογραφίας, «ψάχνοντας θέματα», ήταν ικανά να κάνουν την τρίχα τριχιά κατά βούληση· και, εννοείται, απέναντι στην «ενημέρωση του κοινού» δεν υπήρχε κανένα άσυλο και καμία προστασία. Τα ψέμματα, οι υπερβολές, οι διαστρεβλώσεις, όλες στο ίδιο μοτίβο (που αρέσει στο κοινό…), το μοτίβο «βία – καταστροφή – βία – καταστροφή» έφτασαν σε απίστευτο σημείο: ακόμα και πλαστά «μπάχαλα» πρόβαλαν και ξαναπρόβαλαν οι οθόνες, για το καλό της τηλεθέασης.

Με κάποια καθυστέρηση άρχισαν και οι πανεπιστημιακοί να συμβιβάζονται με την μηντιακή προβολή· και να την επιδιώκουν. Ο Νίκος Μαρκάτος, πρύτανης του εμπ απ’ το 1991 ως το 1997, ήταν ο πρώτος σε τέτοια θέση που επεδίωξε να γίνει (και έγινε) τηλεπερσόνα. Άλλοι, άγνωστοι στο κοινό προφεσσόροι, άρχισαν να συμμετέχουν στην εύκολη «καταγγελιολογία» που ευνοούσαν τα νέα, «ελεύθερα» μήντια – με στόχο όχι μόνο την ανάδειξή τους, αλλά (κυρίως) την ενίσχυση της θέσης τους έναντι ανταγωνιστών συναδέλφων τους, για τα μερίδια από διάφορες «δουλειές» και «δουλίτσες» που θα έπρεπε να γίνονται υπόγεια… Για διάφορους λόγους. Έτσι αρκετοί πανεπιστημιακοί, εγκατέλειψαν την λιτότητα και την αυστηρότητα του ακαδημαϊκού ήθους (ethos) και έγιναν γλάστρες του ενός ή του άλλου μηντιακού στάβλου. Με το αζημίωτο.

Ούτε η πραγματική ιδιωτικοποίηση των ιδρυμάτων (μέσω της συμμετοχής των προφεσόρων και των εκλεκτών φοιτητών / οπαδών τους σε διάφορα «προγράμματα») ούτε οι γενικευμένοι σεξουαλικοί εκβιασμοί σε βάρος φοιτητριών αξιόθηκαν τον τίτλο τα εγκλήματα που γίνονται μέσα στα πανεπιστήμια. Η αποχαλινωμένη μηντιακή μεσολάβηση σήμαινε υπόγεια νταραβέρια μεταξύ των πιράνχας και κάθε άλλου ενδιαφερόμενου για την «διαφήμιση» ή την «δυσφήμιση» του ενός ή του άλλου ιδρύματος. Αυτοί που περίσσευαν πάντα απ’ αυτούς τους διακανονισμούς «προβολής» (του «καλού» ή του «κακού» στα πανεπιστήμια) και, άρα, ήταν εύκολοι στην στοχοποίηση, ήταν τα «εξωφοιτητικά στοιχεία». Ακόμα κι όταν δεν ήταν καθόλου τέτοια…

Η μυθολογία του (πανεπιστημιακού) ασύλου 4

Κυριακή 28 Ιούλη. Γύρω απ’ την ιδέα ότι υπάρχουν, μέσα στην πόλη, «τρύπες» στην αρμοδιότητα και στη δράση των επίσημων μηχανισμών δημόσιας τάξης, κατασκευάστηκε η νευρωσική / ψυχωσική εικονική παραβατικότητα / εγκληματικότητα. Για παράδειγμα ο νυν διευθυντής της καθεστωτικής «καθημερινής» Παπαχελάς δεν είχε κανένα πρόβλημα να γράφει και να ξαναγράφει στο παρελθόν ότι μέσα σ’ ένα στέκι / κατάληψη στο ε.μ.π. φτιαχνόταν το υλικό των μολότοφ μέσα σε καζάνι… Ήταν τερατώδες ακόμα και σαν προβοκάτσια· ταιριαστό ωστόσο και με την δημαγωγία των πιράγχας αλλά και με τις μικροαστικές φαντασιώσεις: τελικά οι μολότοφ δεν είναι γυάλινα μπουκάλια που γεμίζουν με βενζίνη κατευθείαν απ’ το σωληνάκι οποιουδήποτε δικύκλου, αλλά περιέχουν κάποιον «μαγικό ζωμό» που φτιάχνεται σε καζάνι, με μυστική συνταγή, κουτάλες να ανακατεύουν – και χαμηλή φωτιά…

Η ασταμάτητη μηχανή (και όχι μόνο, άλλωστε) θα μπορούσε να γεμίσει σελίδες με τις απίστευτες τερατολογίες αυτής της επιχείρησης εικονικής παραβατικότητας / εγκληματικότητας που εδράζεται, υποτίθεται, στα πανεπιστημία. Μόνο ανεκδοτολογικό ενδιαφέρον θα είχε όμως. Στην πράξη οι ιδεολογικοί μηχανισμοί έχουν ισχύ ανάλογη με την αδυναμία των στόχων τους.

Αυτό, ωστόσο, δεν αλλάζει σε τίποτα τις επιχειρήσεις (ιδεολογικές ή/και αστυνομικές) εικονικής νομιμότητας. Δεν αλλάζει σε τίποτα ούτε τις πραγματικές τους δυνατότητες ούτε, απ’ την άλλη, την πραγματική τους αδυναμία. Για παράδειγμα, αν αύριο γίνει συμπλοκή μεταξύ αντίπαλων φοιτητικών ομάδων μέσα σε κάποιο ίδρυμα, καμία αστυνομία δεν πρόκειται να μπουκάρει όσες κλήσεις κι αν δεχτεί. Ούτε μπορεί ούτε θέλει να το κάνει – θα βρεθεί μπλεγμένη… Δεν θα είναι κανένα (ανύπαρκτο, έτσι κι αλλιώς) «άσυλο» που θα την εμποδίσει. Θα είναι ότι θα φάει ξεγυρισμένες μηνύσεις απ’ τους γονείς κάποιων φοιτητών· που, πιθανότατα, (θα) ανήκουν στην καλή κοινωνία…

Αντίθετα, αν είναι να κυνηγήσει κανάν αφρικάνο μετανάστη που πουλάει («παράνομα» προφανώς – πως αλλιώς;) λαθραία παπούτσια αυτό… Αυτό είναι παιχνιδάκι! Φυσικά, τα ίδια λαθραία παπούτσια πουλιούνται στα καθωσπρέπει μαγαζιά… Επίσης, εξίσου φυσικά, δεν εισάγονται στις τσέπες των μεταναστών αλλά απ’ το λιμάνι του Πειραιά, απ’ τον νο 1 «εθνικό επενδυτή». Τι σημασία έχει όμως; Και κάστανα να πουλούσαν οι μετανάστες, πάλι ένοχοι θα ήταν! Για την εικονική νομιμότητα δύο τρεις καλο-προβεβλημένες (μέσω μήντια) επιχειρήσεις, όσο ασήμαντες κι αν είναι, αποκαθιστούν το «αίσθημα της νομιμότητας».