Κυριακή 18 Μάρτη. Εν έτει 2018, υπό φαιορόζ γκουβέρνο, το ελλαδιστάν είναι πολύ περισσότερο δεμένο στο «αμερικανικό άρμα» απ’ ότι ήταν το 1978, υπό τον Καραμανλή τον Α, τον δεξιό και «εθνάρχη»…. Αναμφίβολα πρόκειται για κατόρθωμα!
(φωτογραφία: το πιο «πλήρες» φιλοαμερικανικό / φιλοαγγλικό δίδυμο των τελευταίων χρόνων – αλλά φαίνεται ότι οι δρόμοι τους χωρίζουν…)
Σάββατο 17 Μάρτη. Μια ασυνήθιστη προειδοποίηση στις Βρυξέλλες και στο Βερολίνο απηύθυνε ο Πάνος Καμμένος, λέγοντας ότι οι «συνεχείς προσπάθειες» από ευρωπαίους αξιωματούχους να διαλύσουν τον κυβερνητικό συνασπισμό στην Ελλάδα ενδέχεται να αποσταθεροποιήσουν τη χώρα, με αποτέλεσμα να μην είναι σε θέση να ελέγξει τα σύνορά της και να κρατήσει έξω τους τζιχαντιστές που επιχειρούν να διεισδύσουν στην Ευρώπη.
Σε συνέντευξη που παραχώρησε στη βρετανική εφημερίδα The Times ο υπουργός Αμυνας έκανε λόγο για «bullying» από τις Βρυξέλλες και το Βερολίνο με σκοπό να αναγκάσουν την Ελλάδα σε «μια πλήρη και ολοκληρωτική οικονομική παράδοση».
«Αυτή η χυδαία ανάμιξη στις ελληνικές εσωτερικές υποθέσεις δεν είναι απλά ανήκουστη για τα ευρωπαϊκά δεδομένα, αλλά είναι ανήθικη και επικίνδυνη. Αν η Ελλάδα φύγει, τότε θα τεθούν σε κίνδυνο πολλά περισσότερα από τη χρηματοπιστωτική σταθερότητα και το ευρώ», δήλωσε στη βρετανική εφημερίδα ο Πάνος Καμμένος.
«Η Ευρώπη πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι διατηρώντας την Ελλάδα σταθερή, το μέτωπο της Δύσης κατά του Ισλαμικού Κράτους (ISIS) είναι ασφαλές. Αλλά αν εκδιωχθεί ή αναγκαστεί να βγει από την ευρωζώνη, κύματα μεταναστών χωρίς χαρτιά, συμπεριλαμβανομένων ριζοσπαστικών στοιχείων, θα ξεχυθούν από την Τουρκία, οδεύοντας προς την καρδιά της Δύσης» πρόσθεσε ο κ. Καμμένος.
«Αν αυτά τα κύματα μεταναστών αυξηθούν, τότε η απειλή των εισερχόμενων εξτρεμιστικών στοιχείων δεν θα αυξηθεί μόνο για την Ελλάδα αλλά και για το σύνολο της Δύσης», προειδοποίησε ο κ. Καμμένος.
Αυτό πριν σχεδόν 3 χρόνια, τον Απρίλη του 2015. Ένα μήνα μετά, η «αδελφή ψυχή» του ψεκασμένου, ο ογκόλιθος, έδινε μαθήματα “good diplomacy, e?”:
Εάν καταρρεύσει η Ελλάδα, τότε η Ευρώπη θα γεμίσει παράνομους μετανάστες και τζιχαντιστές, δήλωσε ο υπουργός Εξωτερικών Νίκος Κοτζιάς.
Η δήλωσή του έγινε πρώτο θέμα στη γερμανική TV και σε διεθνή ειδησεογραφικά δίκτυα.
Μιλώντας με δημοσιογράφους μετά το άτυπο συμβούλιο υπουργών Εξωτερικών στη Ρίγα της Λετονίας, ο κ. Κοτζιάς, όπως ανέφερε ο Σκάϊ, προειδοποίησε ότι «θα υπάρξουν εκατομμύρια μετανάστες και χιλιάδες τζιχαντιστές που θα έρθουν στην Ευρώπη αν καταρρεύσει οικονομικά η Ελλάδα».
Παράλληλα πρόσθεσε ότι «Τα δυτικά Βαλκάνια είναι αποσταθεροποιημένα. Ουκρανία, Συρία, Ιράκ και Βόρεια Αφρική δημιουργούν ένα δρεπάνι»
Το ότι ο Ερντογάν έκανε 3 ολόκληρα χρόνια για να πει τα ίδια, δείχνει ότι είναι αργόστροφος. Το ότι δεν αναγνωρίζει, όμως, το ελληνικό copyright, αυτό ναι: είναι θέμα τουλάχιστον για ξεγυρισμένη μήνυση!!…
Σάββατο 17 Μάρτη. Ενώ η Ουάσιγκτον πιθανότατα “τρώει τα νύχια της” με τις επί του εδάφους εξελίξεις στο συριακό πεδίο μάχης, στην άλλη άκρη της γραμμής αντιπαράθεσης, προχωρούν γρήγορα οι προετοιμασίες για την συνάντηση κορυφής του βορειοκορεάτη Kim Jong-un με τον νοτιοκορεάτη Moon Jae-in, μέσα στον Απρίλη. Δύο επιτροπές, μία από κάθε κορέα, καταστρώνουν το μενού· και σίγουρα όχι για το φαγητό…
Σύμφωνα με όσα λέγονται στη Σεούλ, ο σκοπός της συνάντησης κορυφής είναι να μορφοποιήσει την επισημοποίηση της ειρηνικής συνύπαρξης νότιας και βόρειας κορέας. Αυτό φαίνεται ότι σημαίνει την αμοιβαία κήρυξη του τέλους του κορεατικού πολέμου (όσο κι αν φαίνεται παράξενο τυπικά τα δύο κράτη βρίσκονται σε κατάσταση “ανακωχής” απ’ τη δεκαετία του ’50)· και την υπογραφή συνθήκης ειρήνης.
Επιπλέον (κι αυτό στοχεύει κυρίως την Ουάσιγκτον και το Τόκιο) ζητούμενη είναι μια βασική συμφωνία για την αποπυρηνικοποίηση της κορεατικής χερσονήσου. Εικάζουμε ότι θα πατάει στην γραμμή που ήδη έχει μεταφέρει η Σεούλ σαν διαθεσιμότητα της Πγιονγκγιάνγκ: αν οι ηπα … κλπ, κι αν υπάρχουν διεθνείς εγγυήσεις για την ασφάλεια του βορειοκορεατικού καθεστώτος… κλπ, τότε δεν θα χρειάζονται τα πυρηνικά του όπλα. Θα μπορούσε να είναι μια διακήρυξη για την αγάπη και την φιλία των λαών· όμως θα πρέπει να είναι διατυπωμένη έτσι ώστε να πιέζει συστηματικά και σε βάθος χρόνου τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό περιορίζοντας αισθητά τα περιθώρια των κινήσεών του.
Η συνάντηση των δύο κορεατών θα γίνει πριν γίνει (αν γίνει…) η συνάντηση του Kim με το ψόφιο κουνάβι – αυτή η δεύτερη έχει προσδιοριστεί κατ’ αρχήν για κάπου τον Μάη. Τα δύο κράτη σχεδιάζουν την κοινή στάση τους απέναντι στις αμερικανικές απαιτήσεις· το πως θα αλληλοσυμπληρωθούν. Το γεγονός ότι αυτή η προετοιμασία (με την συγκεκριμένη θεματολογία) γίνεται ενόσω η Ουάσιγκτον πόνταρε στα στρατιωτικά γυμνάσια με τον νοτιοκορεατικό στρατό τις επόμενες εβδομάδες (τα οποία όλα δείχνουν ότι θα είναι υποβαθμισμένα μετά από «αίτημα» της Σεούλ) πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπ’ όψη.
Όπως κι αυτό: οι δύο υψηλόβαθμοι νοτιοκορεάτες αξιωματούχοι, ο «αρχιασφαλίτης» του μπλε οίκου και «δεξί χέρι» του Moon Chung Eui-yong και ο άλλος «αρχιασφαλίτης», ο επικεφαλής της νοτιοκορεατικής ευπ Suh Hoon, αφού απέσπασαν έξυπνα και εύκολα, στις 8 Μάρτη, την δέσμευση του ψόφιου κουναβιού για συνάντηση με τον Kim, δεν γύρισαν αμέσως στη Σεούλ. Ο Chung πέρασε μια βδομάδα συνολικά στη Μόσχα και στο Πεκίνο, σε συνεργασία με τα δύο καθεστώτα για το «θέμα» της κορεατικής χερσονήσου.
Εννοείται πως επρόκειτο για «συναντήσεις εργασίας» για το περιεχόμενο και τα συμπεράσματα των οποίων δεν έγιναν ανακοινώσεις, ούτε καν δόθηκε ιδιαίτερη δημοσιότητα. Εννοείται όμως ότι μιας και ήταν το τέλος της συγκεκριμένης διαδρομής (πρώτα η συνάντηση των δύο νοτιοκορεατών «αρχιασφαλιτών» με τον Kim στις 5 Μάρτη, ύστερα Ουάσιγκτον και η «διπλωματική απαγωγή του Trump”, και μετά η θριαμβευτική επιστροφή…), Μόσχα και Πεκίνο έκαναν ένα καλό συνολικό απολογισμό της φάσης νο 1, που θα μπορούσε να ονομαστεί «η ολυμπιακή ειρήνη»…
Το «μπλοκ του Βλαδιβοστόκ» δουλεύει. Χωρίς φανφάρες, χωρίς να τραβάει την προσοχή· με πρακτικό πνεύμα..
(φωτογραφία: o νοτιοκορεάτης Moon Jae-in φωτογραφίζεται με την ντίβα βορειοκορεατισσα «πριγκήπισσα» Kim Yo-jong στον “μπλε οίκο” στις 10 του περασμένου Φλεβάρη. Έχει σημειολογικό / πολιτικό ενδιαφέρον και το φόντο: δεξιά η κορεατική χερσόνησος σαν ενιαία οντότητα· αριστερά ο κινεζικός χαρακτήρας για την έννοια “γράμμα”….)
Σάββατο 17 Μάρτη. Η ακροδεξιά ιαπωνική κυβέρνηση είχε αντιδράσει ξινίζοντας τα μούτρα της φανερά απ’ τις εξελίξεις του ενδο-κορεατικού διαλόγου, στη διάρκεια των χειμερινών ολυμπιακών και αμέσως μετά. Ο Abe (και όχι μόνον αυτός) δήλωνε και ξαναδήλωνε ότι «η βόρεια κορέα θέλει να αγοράσει χρόνο», ότι «πρέπει να συνεχίσει στο μάξιμουμ η πίεση σε βάρος της» (δηλαδή κυρώσεις, στρατιωτικές ασκήσεις, απειλές, κλπ) και ότι «δεν πρέπει να ανταμοιφθεί μόνο και μόνο επειδή συμφωνεί να κουβεντιάσει».
Το έργο της «διπλωματικής απαγωγής του Τόκιο» το ανέλαβε ο Suh Hoon, που πήγε στην ιαπωνία στις 12 και στις 13 Μάρτη. Είχε ραντεβού με τον Abe σχεδιασμένο να κρατήσει 11 λεπτά· διήρκεσε μια ώρα. Τι ακριβώς είπε ο νοτιοκορεάτης «αρχιασφαλίτης» στον ακροδεξιό ιάπωνα πρωθ. είναι άγνωστο (σ’ εμάς σίγουρα!). Το γεγονός είναι ότι αμέσως μετά ο Abe δήλωσε ότι δεν πιστεύει (πια) ότι η βόρεια κορέα συμμετέχει σ’ αυτές τις συζητήσεις απλά για να αγοράσει χρόνο». (!!) Ο ακροδεξιός ιάπωνας υπ.εξ. Taro Kono προχώρησε ακόμα πιο πέρα: Βγάζω το καπέλο στην κυβέρνηση της νότιας κορέας δήλωσε στις 9 Μάρτη, την επόμενη της ανακοίνωσης του ψόφιου κουναβιού, απ’ την Ουάσιγκτον, ότι θα συναντηθεί με τον Kim…
Ήταν απ’ την αρχή στόχος του «μπλοκ του Βλαδιβοστόκ» ότι ενόσω θα απομάκρυνε τα αμερικανικά όπλα απ’ την «παραγωγή γεγονότων» στην κορεατική χερσόνησο, θα κρατούσε το Τόκιο «ούτε πολύ κοντά, ούτε πολύ μακρυά» απ’ τις διαπραγματεύσεις και τις εξελίξεις. Είχε γίνει, μάλιστα, και σχετική νύξη απ’ την Μόσχα και το Πεκίνο προς τον Abe, πέρυσι το φθινόπωρο: στην αρχή του φάνηκε ενδιαφέρουσα (από οικονομική άποψη) αλλά λίγο μετά την απέρριψε, ανανεώνοντας την σκληροπυρηνική μιλιταριστική ρητορική του.
Φαίνεται, όμως, ότι το Τόκιο προβληματίζεται με την στάση των ηπα, ειδικά μετά απ’ την μάλλον εύκολη «κωλοτούμπα» του ψόφιου κουναβιού, να πει «ναι» σε ραντεβού με τον Kim χωρίς να βάλει σαν προϋπόθεση οτιδήποτε άλλο πέρα απ’ αυτό που ήδη κάνει το βορειοκορεατικό καθεστώς (πάγωμα των πυρηνικών και πυραυλικών δοκιμών…). Συνεπώς αναγκάζεται να υιοθετήσει και μια «δεύτερη γραμμή», καλωσυνάτη και διαλλακτική· παρότι (και το ξέρουν οι πάντες: στη Σεούλ, στην Πγιονγκγιάνγκ, στη Μόσχα, στο Πεκίνο) κάτι τέτοιο είναι μόνο τακτική.
Όμως το «μπλοκ του Βλαδιβοστόκ» την χρειάζεται αυτήν την έστω «τακτική» υποχώρηση του Τόκιο, για να κρατήσει το πάνω χέρι τους επόμενους μήνες…
Σάββατο 17 Μάρτη. Στην κορεατική χερσόνησο δύο κράτη (με την ίδια εθνική σύνθεση) που έχουν πολύ σοβαρές διαφορές “μοτέλου”, μια πρόσφατη ιστορία πολέμου μεταξύ τους και, βρίσκονται, ακόμα σε τυπικά εμπόλεμη κατάσταση, μπορούν και θέλουν να συνεννοηθούν μεταξύ τους, για να κρατήσουν όσο πιοοο μακρυά γίνεται τον αμερικανικό στρατό / ιμπεριαλισμό. Όχι χωρίς εσωτερικές αντιδράσεις, σίγουρα στο νότο: για το νοτιοκορεατικό φασισταριό το βορειοκορεατικό καθεστώς είναι ο “αιώνιος εχθρός”…
Υπάρχει, ταυτόχρονα, ένα άλλο μέρος του κόσμου, το ελλαδιστάν, όπου διάφοροι δηλώνουν φανατικά και ορκισμένα “αντιαμερικάνοι”, αλλά ΔΕΝ απαιτούν την συνεννόηση με τον “αιώνιο εχθρό”, την τουρκία, και την έντιμη λύση όλων των “διαφορών”… ΌΧΙ: ενισχύουν με κάθε μέσο που διαθέτουν τον ελληνικό εθνικισμό / ιμπεριαλισμό, που είναι νοητός και βιώσιμος ΜΟΝΟ σαν εργαλείο ή σαν συμπλήρωμα ή σαν βαστάζος του αμερικανικού…
Συνεπώς κάνουν στην πράξη το αντίθετο απ’ αυτό που διακηρρύσουν. Υπάρχει κι αλλού στον κόσμο μέρος που “είσαι ό,τι δηλώσεις” ή πρόκειται για ένα μοναδικό ελληνικό προνόμιο που θα μπορούσε να γίνει τουριστική ατραξιόν;
(φωτογραφία πάνω: Εκλεκτοί πατριώτες. Το ότι ο αριστερά βρίσκεται κοντά στον μεγαλοδύναμο δεν σημαίνει ότι πρέπει να ξεχαστεί η πολύμορφη συνεισφορά του στον τόπο.
Κάτω: θέλουμε να ελπίζουμε ότι ο συγκεκριμένος πατριώτης δεν σηκώθηκε κι έφυγε ξεπουλώντας… Κι αν οι βουλευτές του βορρά, ιδιοκτησίας του υποθέτουμε, απαιτούν να ζητηθεί συγγνώμη απ’ τον κυρ Ιβάν, ας ελπίσουμε ότι δεν θα τους πουλήσει κι αυτούς σε καμιά εταιρεία της γιαγκούζα…)
Παρασκευή 16 Μάρτη. Σεβασμός στις αποφάσεις των ελληνικών δικαστηρίων, αλλοίμονο… Το ότι ένας αρχιφασίστας αρχιτράγος “καθάρισε” δικαστικά τον διανοητικό, συναισθηματικό και ηθικό ομοεγκληματικό βόθρο του, έχει πολιτικό νόημα. Για την ακρίβεια θα το είχε (για τους καθεστωτικούς) αν ο Καλαβρύτων και Αιγιαλείας ήταν Μονάχου και πέριξ – και δικαζόταν στην γερμανία: νάτοι, νάτοι οι γερμανοί ναζί θα έλεγε με μια φωνή η εθνική δημαγωγία.
Είναι, λοιπόν, τα ελληνικά δικαστήρια αστικά με την ιστορική έννοια της λέξης; Ή δικάζουν με βάση τους συσχετισμούς (όταν δεν παίρνουν εντολές ή δεν χρηματίζονται), ε; Από χτες, επίσημα, χάρη στον δούλο του θεού και στο μονομελές πλημμελειοδικείο του Αιγίου (της ενορίας του δούλου..), δεν υπάρχει “αντιρατσιστικός νόμος” – παρά σαν κορνίζα. Φυσικά μπορεί να γίνει έφεση· αλλά τι περιμένει κανείς; Να πάει ο Αμβρόσιος (όνομα, ε;) φυλακή; Εδώ δεν πήγε ο Μπέος…
Όμως δεν είναι κάτι καινούργιο· και θα ήταν δειλία εκ μέρους οποιουδήτοτε να παριστάνει τον ξαφνιασμένο. Στη δεκαετία του ’90 τα ίδια δικαστήρια αθώωναν τον έναν μετά τον άλλο τους μικροαστούς της ελληνικής επαρχίας που εκτελούσαν εν ψυχρώ μετανάστες (απ’ την αλβανία), την μία “επειδή φοβήθηκα”, την άλλη “επειδή πήγαν να μου κλέψουν ένα καρπούζι”, την τρίτη “επειδή κοιμόταν κρυφά στον στάβλο μου”. Ο αριθμός των δολοφονιών μεταναστών που αθωώθηκαν δικαστικά είναι διψήφιος· και πάντα υπό τα χειροκροτήματα των ντόπιων.
Το πολιτικό νόημα της επιβράβευσης, λοιπόν, του αρχιφασίστα τραγοκαθάρματος (και μπίζνεσμαν, μην ξεχνιόμαστε…) είναι ότι θυμίζει εκείνο που τόσοι πολλοί προσπαθούν να ξεχάσουμε: το ελληνικό σύμπλεγμα μικροαστισμού / κεφάλαιου / κράτους / οργανωμένου εγκλήματος ΔΕΝ παίρνει αλλαγή!
Η μόνη αλλαγή του είναι η καταστροφή του. Όσοι για την δική μας καταστροφή; Αυτή συμβαίνει ήδη καθημερινά, και λέγεται “μιθριδατισμός”…
(φωτογραφία: η συμμορία με τα μαύρα σε “προ-συλλαλητήριο” – όπως λέμε “προ-συγκέντρωση” – στο Αίγιο, στις 18 του περασμένου Γενάρη…)
Παρασκευή 16 Μάρτη. Οι «νευροτοξίνες», του είδους που κτύπησε τον πρώην «διπλό πράκτορα» Sergei Skripal και την κόρη του Yulia στο Salisbury – υπόθεση που κοντεύει να γίνει «οι πύραυλοι στην Κούβα» σε postmodern παραλλαγή, για όσους θυμούνται ή ξέρουν… – είναι όπλα υψηλής τεχνολογίας. Στις πιο πρόσφατες «συσκευασίες» τους πρόκειται για μόρια διαφορετικών και διαχωρισμένων μεταξύ τους χημικών ουσιών που δρουν σε συνεργασία, αρκεί να διασπαρούν στον αέρα μαζί. Κάτι που, σύμφωνα με τις αγγλικές μυστικές υπηρεσίες, έγινε στην περίπτωση των Skripal μέσα στο αυτοκίνητό τους, απ’ το σύστημα εξαερισμού: η τοξική οργανοφωσφάτη είχε τοποθετηθεί μέσα στο αμάξι με τέτοιο τρόπο ώστε να γεμίζουν τα βερντιλατέρ όλο το «σαλόνι»… Υψηλή ποιότητα υλικού, εντελώς επαγγελματική δουλειά!
Εντάξει. Αν υπάρχουν τέτοια όπλα (μερικοί ειδικοί, της «δουλειάς», αμφιβάλλουν…) η Μόσχα παλεύει για το «χρυσό» μετάλλιο της υπόθεσης· αλλά γιατί να της το δώσουν πρώτα το Λονδίνο και μετά (θέλοντας και μη) οι υπόλοιποι; Ειπωμένο διαφορετικά: γιατί οι ρωσικές μυστικές υπηρεσίες να θέλουν να καθαρίσουν με τέτοιον φανταιζί (και οπωσδήποτε ακριβό) τρόπο έναν πρώην πρακτοράκο που ήταν τόσο ασήμαντος ώστε όταν τον είχε δέσει η Μόσχα να τον καταδικάσει σε μόλις 13 χρόνια φυλακή; (Και μετά να τον απελευθερώσει σε μια ανταλλαγή κατασκόπων με τις ηπα…).
Το ερώτημα έχει σημασία, για να μην κυλίσει ο καθένας στον τεχνοφουτουρισμό των όπλων όπου η υψηλή τεχνολογία είναι ταυτόχρονα το μέσο αλλά και η επαρκής (και μαγική) απόδειξη της ταυτότητας του killer. Το φάγαμε αυτό με την “επίθεση με άνθρακα” στις ηπα, λίγο μετά την θρυλική 11η Σεπτέμβρη του 2001, που ήταν υποτίθεται δουλειά των “τρομοκρατών”· μέχρι να αποδειχθεί ότι ήταν inside job, και να θαφτεί…
Να κάτι χαμηλής τεχνολογίας, σαν μέτρο: μαχαίρια που μπορούν να χρησιμοποιηθούν σε φόνους υπάρχουν παντού. Όταν, όμως, βρεθεί κάποιος μαχαιρωμένος στο σαλόνι, δεν αρκεί σαν επιχείρημα ενοχής του συγκατοίκου του το ότι «μπορούσε εύκολα να πάρει το κουζινομάχαιρο απ’ το συρτάρι». Πρέπει να βρεθεί, ή έστω να εκτιμηθεί βάσιμα, το κίνητρο.
Το ίδιο ισχύει πάντα. Ποιο ήταν, λοιπόν, το ρωσικό κίνητρο στη συγκεκριμένη περίπτωση;
Παρασκευή 16 Μάρτη. Εδώ αρχίζει …. ο Μεσαίωνας και τα μάγια! Το πιο «προχωρημένο» θεώρημα που εντοπίσαμε είναι ότι ναι μεν ο Skripal ήταν αδιάφορος εδώ και χρόνια για τις ρωσικές μυστικές υπηρεσίες, αλλά μέσα απ’ την δολοφονία του μ’ ένα απ’ τα πιο advanced χημικά όπλα ήθελαν (οι ρωσικές υπηρεσίες) να προειδοποιήσουν άλλους διπλούς πράκτορες για το τι τους περιμένει…
Χα!!! Ως εάν αυτοί οι τύποι (αδιάφορη η εθνικότητά τους) να μην ξέρουν τι τους περιμένει αν αποκαλυφθούν! Και ως εάν να φρικάρουν με την πιθανότητα να πεθάνουν από «novichok» αλλά όχι από «τροχαίο» ή, απλά, σφαίρες!!! Βλακεία η επίδειξη του άγνωστου (αλλά κρίσιμου) κινήτρου; Βλακεία ολκής… Πριν μερικούς μήνες οι ρωσικές μυστικές υπηρεσίες «καθάρισαν» μια σειρά πρωτοκλασσάτα στελέχη του κράτους τους (κυρίως πρεσβευτές ή στελέχη πρεσβειών, αλλά και τον εκπροσωπό τους στον οηε Vitaly Churkin)· για κάποιους η επίσημη διάγνωση των αντίστοιχων κρατών ήταν «συγκοπή»· άλλοι είχαν φάει (μυστηριωδώς…) σφαίρα… Ούτε «νευροτοξίνες» ούτε άλλα εντυπωσιακά… Κι ενώ ήταν σαφές απ’ την συχνότητα και την αλληλουχία των «συγκοπών» ότι επρόκειτο για κάποιο είδος εκκαθάρισης («διαφωνούντων»; «διπλών πρακτόρων»; – άγνωστο…) εκ μέρους των ρωσικών μυστικών υπηρεσιών, κανείς δεν κατηγόρησε τη Μόσχα! Ίσως επειδή παρόμοιες εκκαθαρίσεις έχουν κάνει (και μάλιστα σχετικά πρόσφατα) και οι άλλοι…
Αλλά τότε τι θέση παίρνει η επίθεση κατά του Skripal μέσα σ’ έναν κόσμο όπου σπάνια οι «προδότες» πεθαίνουν στο κρεβάτι τους από γεράματα; Η Μόσχα έχει καλύτερο θεώρημα για την περίπτωση, όχι απλά για να ξεφορτωθεί την ενοχή, αλλά για να την επιστρέψει στους κατήγορούς της (που επίσης διαθέτουν την σχετική τεχνολογία χημικού πολέμου). Φωνάζοντας ότι χρησιμοποιούμε χημικά όπλα για να σκοτώνουμε πράκτορες λέει η Μόσχα θέλουν να μας συσχετίσουν σαν «ανήθικους» με τις κατηγορίες κατά του Άσαντ, ότι χρησιμοποιεί χημικά όπλα (: χλωρίνη) στην ανατολική Ghouta· ώστε να ακυρώσουν τις αμφισβητήσεις μας στους ισχυρισμούς τους – εν όψει της σχεδιαζόμενης επίθεσης στον συριακό στρατό.
Αυτό μάλιστα! Αρέσει ή δεν αρέσει, ακούγεται πιο «τετράγωνο», πιο λογικό: η advanced χημικο-νευρική επίθεση στον Skripal σαν προβοκάτσια… Στο κάτω κάτω δεν ήταν αδιάφορος μόνο για τις ρωσικές υπηρεσίες. Ήταν άχρηστος προ πολλού και για τις αγγλικές. Τέλειος στόχος – και απ’ την αγγλική (ή την αμερικανική…) πλευρά τέλειος στόχος με αιτία…
Θα αναρωτηθεί κάποιος, και όχι αβάσιμα κατ’ αρχήν: έχει κάποιο νόημα να ψάχνουμε τέτοια πράγματα όταν οξύνεται ο παγκόσμιος ενδο-καπιταλιστικός ανταγωνισμός;
Χμμμμμ…. Απαντάμε «ναι, έχει σημασία να εντοπίζουμε τις προβοκάτσιες». Έχει σημασία να τις εντοπίζουμε, ας πούμε, όταν ένα τουρκικό πολεμικό («ανεξήγητα» υποτίθεται…) διεμβολίζει ένα ελληνικό λιμενικό (που έχει ρίξει βατραχανθρώπους προς τα Ίμια…). Ή όταν ένα γεωτρύπανο της ΕΝΙ εμποδίζεται να πάει στον προορισμό του…
Διότι με την ίδια μαζική και μαγική βλακεία που πολλοί τρώνε τα εντελώς λαθεμένα σημάδια της ρωσικής επιθετικότητας (νομιμοποιώντας την δική τους εθνική παρόμοια), με την ίδια ακριβώς μαζική και μαγική βλακεία εδώ έχουν φάει πάρα πολλοί τα υποτιθέμενα τεκμήρια της τουρκικής επιθετικότητας. Αυτή υπάρχει. Αλλά όχι εκεί που υποδεικνύεται, όχι με τον τρόπο που επιδεικνύεται· και, κυρίως, όχι χωρίς σοβαρούς, σοβαρότατους λόγους ελληνικής ιμπεριαλιστικής προέλευσης και ευθύνης…
(Για την ιστορία: μέσα σε λίγους μήνες απ’ τα μέσα του 2016 ως τις αρχές του 2017, εγκατέλειψαν τον μάταιο τούτο κόσμο οι εξής:
Ο ρώσος πρεσβευτής στο σουδάν Mirgayas Shirinsky, μέσα σε πισίνα, από «φυσικά αίτια»….
Ο πρώην αρχηγός της kgb Oleg Erovinkin, μέσα στο αυτοκίνητό του, από συγκοπή….
Ο ρώσος διπλωμάτης Sergei Krivov, στο ρωσικό προξενείο στη Νέα Υόρκη, την ημέρα των αμερικανικών εκλογών. Κατά πάσα πιθανότητα είχε ειδικά καθήκοντα αντικατασκοπείας. Η επίσημη εξήγηση ήταν «συγκοπή»…
Ο ρώσος πρόξενος στην Αθήνα Andrei Malanin, στο διαμέρισμά του, στις 9 Γενάρη 2017. Από «άγνωστους λόγους»….
Ο ρώσος πρέσβης στο Νέο Δελχί Alexander Kadakin, στις 27 Γενάρη 2017, «μετά από σύντομη ασθένεια»….
Ο Vitaly Churkin, πρεσβευτής της Μόσχας στον οηε. Από «καρδιακή προσβολή»….
Ο Peter Polshikov, διπλωμάτης του τμήματος λατινικής αμερικής του ρωσικού υπ.εξ., με σφαίρα στο κεφάλι, στο διαμέρισμά του στη Μόσχα….
Και ο Andrei Karlov, ρώσος πρεσβευτής στην Άγκυρα, που δολοφονήθηκε από έναν τούρκο αστυνομικό στις 19 Δεκέμβρη του 2016…
Κανονική επιδημία των διπλωματών, ε; Αλλά δεν κατηγόρησε κανείς την Μόσχα… ε;
Φωτογραφία: Έργο τέχνης; Είσοδος σε λάθος γήπεδο; Άγκυρα 19/12/2016…)
Παρασκευή 16 Μάρτη. Όσες / όσοι είναι στις αόρατες πόλεις έχουν κάπου στον υπολογιστή τους το Sarajevo 124b, απ’ την τελευταία βδομάδα του περασμένου Γενάρη. Το νέο αμερικανικό «δόγμα εθνικής ασφάλειας» είναι απόλυτα σαφές. Και η πρακτική προσαρμογή του στις διαρκείς εξελίξεις σ’ όλη την γραμμή αντιπαράθεσης ανατολική Μεσόγειος – δυτικός Ειρηνικός δεν θα πρέπει να αφήνει αμφιβολίες για τους λόγους που «επιβάλλουν» την «δυσφήμιση» των δύο «αναθεωρητικών δυνάμεων». Της Μόσχας και του Πεκίνου. Είναι οι εξελίξεις στη συρία, όπου η Άγκυρα απ’ την μεριά της και η Δαμασκός με τους συμμάχους της απ’ την δική τους (σε υπόγεια συνεργασία) συνεχίζουν την ανατροπή των αμερικανο-ισραηλινών (plus σαουδική αραβία και λοιποί) σχεδιασμών… Είναι το αφγανιστάν όπου το Πεκίνο και η Ισλαμαμπάντ (η δεύτερη μέσω των ταλιμπάν), με την Μόσχα και την Τεχεράνη ακριβώς δίπλα, σπρώχνουν την Ουάσιγκτον… Και φυσικά είναι η κορεατική χερσόνησος…
Παρότι το Πεκίνο και ο κινεζικός καπιταλισμός είναι η νούμερο 1 θανάσιμη απειλή για τον αμερικανικό, η Μόσχα και ο ρωσικός είναι πιο «ώριμοι» στόχοι από στρατιωτική άποψη για ασύμμετρο πόλεμο: βρίσκεται «εκεί», στο ουκρανικό μέτωπο, όπως επίσης βρίσκεται «εκεί», στο συριακό. Αν ο άξονας Ουάσιγκτον – Λονδίνου – Τελ Αβίβ – Ριάντ (με το Παρίσι να μπαινοβγαίνει «χαλαρά»…) επείγεται να αναδείξει το «κακό» για να “δέσει” τα κοινωνικά μετόπισθέν του, κάτι τέτοιο είναι αυτή τη στιγμή πιο εύκολο να ονομάζεται «ρωσία» παρά «κίνα». Δεν είναι, άραγε, η πρώτη που πάει και ανακατεύεται στις εκλογές των άλλων και χειραγωγεί τους αθώους ψηφοφόρους; Δεν είναι αυτή που βγάζει γλώσσα και απειλεί;
Ίσως η (virtual) επίδειξη των νέων ρωσικών όπλων να έχει επιταχύνει τις εξελίξεις, ίσως όχι. Σε κάθε περίπτωση, αν «κάποιοι» ετοιμάζονται να ξαναζεστάνουν το μέτωπο στη νοτιοανατολική ουκρανία, τότε πρέπει οπωσδήποτε η Μόσχα να είναι «μοχθηρή και φονική» – ένας high tech δηλητηριασμένος Skripal βοηθάει… Αν “κάποιοι” θέλουν να κτυπήσουν τον συριακό στρατό, τότε πρέπει οπωσδήποτε η Μόσχα να είναι “μοχθηρή και φονική” – ένας high tech δηλητηριασμένος Skripal βοηθάει… Κι αν δεν κάνουν τίποτα τελικά, απλά η περίπτωσή του θα ξεχαστεί.
Γιατί, απ’ την άλλη μεριά, υπάρχει κι ένας κάποιος φόβος: μήπως «κάτι» ξεκινήσει σαν ασύμμετρη αντι-ρωσική κίνηση και γυρίσει ανάποδα… Αλλά οι «αναγκαιότητες» του 4ου παγκόσμιου δεν μπορούν να περιμένουν επ’ αόριστον… Ε;
(φωτογραφία: Με τον τοξικό πρίγκηπα στο πλάι της, απ’ την πρόσφατη επίσκεψή του για δουλειές στο Λονδίνο, ασφαλώς η κυρία May ξέρει πολλά από “χημείες”. Επιπλέον αυτός ο καλός κύριος είναι και καλός πελάτης…)
Πέμπτη 15 Μάρτη. Διυλίζουν μεν τον Ιβάν τον Τρομερό (όχι χωρίς λόγο…) καταπίνουν δε τον Αχιλλέα (όχι χωρίς λόγο…) Ο κυρ Ιβάν έγινε παγκόσμια περσόνα. Και, φυσικά, στο ελλαδιστάν του σούρνουν τα εξ αμάξης: αφού δεν παίζει φιλία με τη Μόσχα, έχει χάσει τον θώρακα του «ξανθού γένους» που θα τον προστάτευε.
Όμως ο κυρ Αχιλλέας, σαν δήμαρχος Βόλου (σχεδόν αθώος για το στήσιμο αγώνων, σχεδόν περιστερά: «ωωωω – ωωωω – άσσος στο ημίχρονο – διπλό το τελικό!!», αυτό πάλιωσε και ξεχάστηκε…), ο κυρ Αχιλλέας λοιπόν της περιορισμένης, της μόνο «εθνικής» δημοσιότητας, είναι το real postmodern ελλαδιστάν, του 21ου αιώνα· ενόσω ο κυρ Ιβάν είναι απλά μια αξιοποιήσιμη αναβίωση των ‘90s (ακόμα και το look παλαιοπασόκου το επιβεβαιώνει…), όπου νικάει όποιος πυροβολεί γρηγορότερα… Αλλά ύστερα πρέπει να αθωωθεί από το δικαστήριο της περιοχής. Η εξέλιξη απ’ τα ’90s ως σήμερα είναι αυτή: να είσαι ΚΑΙ το (διαχωρισμένο) δικαστήριο!
Γιατί, λοιπόν, ο κυρ Αχιλλέας, τον οποίο καταπίνουν όλοι, είναι το «αυθεντικό» και ο κυρ Ιβάν που τον ξερνάνε αυτόν τον καιρό είναι «απομίμηση»; Πρώτον, επειδή δεν είναι ζάμπλουτος, οπότε δεν μπορεί να κατηγορηθεί για ολιγάρχης καπριτσιόζος! Και δεύτερον, επειδή είναι εκλεγμένος. Απ’ τον «λαό». Δεν έχει έμμεση νομιμοποίηση σαν ιδιοκτήτης του σαλούν της πόλης. Έχει άμεση: είναι ο «προστάτης» της. Ο σερίφης…
Κυρ Ιβάν και κυρ Αχιλλέας μοιράζονται το ίδιο επιχειρησιακό σχέδιο: την αυτοδικία (της εξουσίας). Ο κυρ Αχιλλέας ακόμα και ξύλο ρίχνει στην «πόλη του» (έχοντας τους μπράβους του δίπλα) π.χ. για παράνομο παρκάρισμα στον δρόμο που αποφάσισε ότι «πάρκινγκ γιοκ». Ο κυρ Αχιλλέας δεν δεσμεύεται από μαλακισμένες, γραφειοκρατικές διαδικασίες. Είναι της «άμεσης δράσης»! Ο κυρ Αχιλλέας έχει απαντήσει στο ερώτημα που δημοσκοπικά έπεσε το πόπολο «τι προτιμάτε, την κάθαρση ή την προστασία των θεσμών;». Και η απάντηση του κυρ Αχιλλέα (η απάντηση της μαφίας δηλαδή) είναι: ό,τι γουστάρω, τι σε νοιάζει εσένα, εεεε; Τρέχει τίποτα;
Το ντου του κυρ Ιβάν στο χορτάρι ήταν η παρόρμηση της αυτοδικίας (της εξουσίας) την οποία, σαν επιχειρηματίας (και φίλος των κυβερνώντων, πρώην και νυν) δεν θα έπρεπε να επιδεικνύει: αν την δείχνει (όπως έκανε τις προάλλες) ουσιαστικά καταργεί de facto «τους θεσμούς» και τις πολιτικές βιτρίνες!! Κι αυτό δημιουργεί, έστω για λίγο, προβλήματα: ένα απ’ τα φερέφωνα των τωρινών βιτρινών (η “εφ.συν.”) κυκλοφόρησε προχτές με εξώφυλλο την δραματοποιημένη ερώτηση “ποιος κυβερνάει” – λες και δεν ξέρουν οι υπεύθυνοί του… Αντίθετα τα ντου του κυρ Αχιλλέα (στο Βόλο) είναι η αυτοδικία της εξουσίας (του πρώην μπράβου), που έχει αναχθεί σε εκλεγμένη και άρα θεσμικά νόμιμη μέθοδο «άμεσων λύσεων» – έχει εγκριθεί μετ’ επαίνων! Η αυτοδικία της εξουσίας του κυρ Αχιλλέα είναι το «δίκαιο» όχι της βιτρίνας, αλλά του καταστήματος…
Από θεωρητική / αναλυτική / κριτική εργατική άποψη είναι μια παρηγοριά για εμάς τους περιθωριακούς που διαπιστώνουμε ότι η άποψή μας για την κρατικοποίηση του εγκλήματος αποδεικνύεται στην πράξη: ο κυρ Ιβάν είναι το καθαρτήριο του κυρ Αχιλλέα, το άλλοθί του· και οι δύο μαζί (σαν φιγούρες / ρόλοι / καταμερισμός στην οικονομία του εγκλήματος) είναι ένα νέου τύπου δίπολο, «παλιό μοντέλο – καινούργιο μοντέλο», υπεραρκετό για να αποκαλύψει στα μάτια μας την πραγματικότητα της ανόδου της καπιταλιστικής εγκληματικότητας.
Μαύρη χαρά για τις κριτικές αναλύσεις μας! Σε τελευταία ανάλυση, αν το ταπεραμέντο του κυρ Ιβάν καταλήξει στην απώλεια του πρωταθλήματος για τον παοκ, ένα μέρος των παοκτζίδων δεν το έχει σε τίποτα να τον αμφισβητήσει. Αντίθετα, το ταπεραμέντο του κυρ Αχιλλέα, είναι υπεράνω: μετά την (σχετική) «αθώωσή» του και το επίσημο come back του στη δημαρχιακή καρέκλα, δεν τον υποδέχτηκαν με οδοφράγματα…
(φωτογραφίες: Απόδειξη του ότι το μοντέλο του κυρ Ιβάν είναι «παλιό» αν και με αξιώσεις αναχρονιστικής αιωνιότητας, είναι η «άγια» παρουσία του στην εκκλησία του «αγίου πνεύματος» στο Πρόχωμα της Σαλονίκης, την οποία χρηματοδότησε γενναιόδωρα. Μιλώντας γενικά, αφού ο «μαφιόζος / πιστός / χορηγός» έφτασε ως το ελληνικό 2018, έχει όλα τα προσόντα να φτάσει και ως το 3018· χωρίς όμως να γλυτώνει απ’ το να γίνεται δαλκτυλοδεικτούμενος, σαν μοντέλο και σαν οι εκφραστές του, όταν «παραφέρεται».
Ειπωμένο διαφορετικά: το postmodern μοντέλο του εκλεγμένου δήμαρχου, υπουργού, ακόμα και πρωθυπουργού μαφιόζου θα έχει πάντα σα βάση, την οποία θα «ξεπερνάει» συμβολικά και κατά συνθήκην, το μοντέλο του μαφιόζου χορηγού και ευεργέτη….)