Category: Ασταμάτητη μηχανή

Απ’ τα tanks στις banks…

Τετάρτη 25 Απρίλη. Όμως ακόμα κι εκείνη την περίοδο (πρώτο μισό των ‘90s), που ο ελληνικός εθνικισμός / ιμπεριαλισμός απολάμβανε (με όνειρα χασάπη…) την μοναδική ιστορική ευκαιρία και εμφανιζόταν σαν εντελώς «ανεξάρτητος», ικανός να βρίζει πατώκορφα την γερμανία («γίγαντα με μυαλό νάνου» την είχε αποκαλέσει ο «ογκόλιθος με μυαλό κιμά» Πάγκαλος…), να κάνει «εμπορικό μποϋκοτάζ» στα ολλανδικά τυριά και στα ιταλικά μακαρόνια (επειδή τα αντίστοιχα κράτη δεν έκαναν τα ελληνικά χατήρια για το «όνομα της μακεδονίας»…), δεν ήταν ικανός από μόνος του (ή, έστω, μέσω της περιφερειακής συμμαχίας του με την μαφιόζικη, εθνικιστική «μεγάλη σερβία» του αδελφού Μιλόσεβιτς…) να επιβληθεί. Στηριζόταν στην διακριτική και σιωπηλή μεν αλλά στρατηγική υποστήριξη της Ουάσιγκτον (και ως ένα βαθμό του Λονδίνου).

Αυτή η «ων ουκ άνευ» οργανική συμμαχία / υποστήριξη του ελληνικού ιμπεριαλισμού στις πιο κορυφαίες εκδηλώσεις του απ’ την εποχή του πραξικοπήματος στην κύπρο απ’ τον αμερικανικό και τον αγγλικό αποδείχθηκε περίτρανα αν και αντεστραμμένα δύο φορές μέσα στα epic ‘90s. Πρώτα με την επιβολή στην Αθήνα (απ’ την Ουάσιγκτον) της «ενδιάμεσης συμφωνίας» με το κράτος της μακεδονίας· ένα deal για το οποίο η Αθήνα δεν έβγαλε κιχ (σε αντίθεση με ό,τι είχε κάνει νωρίτερα με ευρωπαϊκά σχέδια «λύσης του προβλήματος» πολύ πιο “φιλελληνικά”…). Και δεύτερον, το 1996, με την αμερικανική εμπλοκή στην ελληνική προβοκάτσια / κρίση των Ιμίων. Εκεί, η «επιστροφή στο status quo ante» ήταν μια ανακούφιση που μόνο μ’ ένα «ευχαριστούμε τις ηπα» μπορούσε να εκφραστεί· και ας εισέπραξε ο πρωθ. Σημίτης που το ξεστόμισε την χλεύη της «αριστερής εθνικοφροσύνης»… (Υπήρχαν και πολύ χειρότερα ενδεχόμενα απ’ το «ευχαριστούμε τις ηπα» εκείνες τις νύχτες…)

Η διπλή αποτυχία του ελληνικού στρατιωτικού ιμπεριαλισμού στα ‘90s, ενώ είχε βρεθεί στο καλύτερο σημείο ever απ’ την άποψη των συσχετισμών, άφησε μόνο μια ρεαλιστική δυνατότητα ιμπεριαλιστικής επέκτασης για το ελλαδιστάν: οικονομική. Αρκετά πριν η υιοθέτηση του ευρώ τοποθετήσει το ελλαδιστάν στο πιο πολλά υποσχόμενο οικονομικό κλαμπ του πλανήτη, την ευρωζώνη, η εθνική ρητορική είχε μετακομίσει απ’ το «σύνορα με την σερβία» στο «η ζώνη της δραχμής»: η δραχμή (θα) ήταν το ισχυρό νόμισμα σε μια μεγάλη ακτίνα στα βαλκάνια, ένα είδος «περιφερειακού διεθνούς νομίσματος», που θα προσέφερε έξτρα οφέλη (πέρα απ’ την λεηλασία της εργασίας των βαλκάνιων μεταναστών και την λεηλασία των πόρων στα κράτη τους) στον ελληνικό καπιταλισμό.

Μ’ άλλα λόγια ο ελληνικός ιμπεριαλισμός έγινε χρηματοπιστωτικός, ευθυγραμιζόμενος πια με το αμερικανικό και αγγλικό «υπόδειγμα» που ήταν ήδη σε ισχύ. Οι ελληνικές τράπεζες όρμησαν να κατακτήσουν αυτά που δεν είχαν καταφέρει τα ελληνικά τανκς.

Και το πράγμα προχώρησε. Χρηματοπιστωτικά, εμπορικά, και μαφιόζικα.

Η αλλαγή συσχετισμών

Τετάρτη 25 Απρίλη. Η ξαφνική περιφερειακή (και μόνο…) ανατίμηση του ελλαδιστάν στα ‘90s δεν θα μπορούσε να είναι αιώνια. Τα βαλκανικά κράτη άρχισαν να ανασυγκροτούνται σιγά σιγά με καπιταλιστικούς όρους· στην τουρκία απ’ το 2002 και μετά οι ισλαμοδημοκράτες (του μισητού Ερντογάν…) όχι μόνο «έλυσαν ειρηνικά το κουρδικό ζήτημα» αλλά έβαλαν μπροστά μια ραγδαία ανασυγκρότηση του τουρκικού καπιταλισμού· το ελλαδιστάν μπήκε μεν στην ευρωζώνη, αλλά αυτό δεν διόρθωσε τις δομικές του ανεπάρκειες, τον δομικό πολιτικό προσοδισμό του (όπως, ίσως, φανταζόταν ο καθηγητής Σημίτης*).

Έτσι, ήδη απ’ τα μέσα των ‘00s (όταν τα φώτα των ολυμπιακών αγώνων και του παραμυθιού τους έσβησαν) όποιος είχε αναθέσει στον εαυτό του το καθόλου ευχάριστο καθήκον να ασχολείται με τα μεγέθη του ντόπιου καπιταλισμού και να διαβάζει τους ισολογισμούς των εταιρειών, μπορούσε να διαπιστώσει ότι το “ελληνικό θαύμα” λαχάνιαζε. Έχανε λάδια. Και η θηριώδης απόσταση απ’ τους γεωπολιτικούς αντιπάλους του που του είχε εξασφαλίσει η μοναδική “συναστρία” των ‘90s μίκραινε σταθερά και γρήγορα: οι άλλοι “ανέβαιναν”, το ελλαδιστάν “κατέβαινε”…

Ύστερα ήρθε η παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση, και η α λα ελληνικά διαχείρισή της. Σε αντίθεση με την γενική σοφία, σαν αυτόνομοι εργάτες υποστηρίξαμε εξ’ αρχής ότι το ελληνικό «πρόβλημα» ήταν το ίδιο όπως παντού: οι τράπεζες και οι υπερέκθεσή τους (με τις «επιθετικές πωλήσεις δανείων», με την «δημιουργική λογιστική», με τα παιχνίδια με τις μετοχές τους στο χρηματιστήριο, με διάφορα «σύνθετα προϊόντα», κλπ). Επιδεινώθηκε πράγματι στο ελλαδιστάν αυτό το διεθνές πρόβλημα απ’ το ειδικό εθνικό πρόβλημα, το υψηλό δημόσιο χρέος (πριν το ξέσπασμα της κρίσης), που ήταν το τίμημα του πολιτικού προσοδισμού: όταν το 2009 το ελληνικό κράτος άρχισε να δανείζεται για να σώσει τις τράπεζές του (όπως έκαναν όλοι) είχε ήδη πολύ μεγάλο δημόσιο χρέος (σε αντίθεση με τους άλλους). Υψηλό δημόσιο χρέος συν έξτρα δάνεια για την σωτηρία των τραπεζών = χρεωκοπία….

Είχαμε την εκτίμηση απ’ το 2011 ότι η παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση και η ελληνική παραλλαγή της θα κτυπούσε «στην καρδιά» τον ελληνικό (οικονομικό πια) επεκτατισμό στα βαλκάνια και στον «μετασοβιετικό χώρο». Αυτό ακριβώς έγινε, παρότι οι διοικήσεις των ελληνικών τραπεζών «αντιστάθηκαν» (για να σώσουν κεφάλια τους…) όσο μπορούσαν. Εντέλει, η δική τους «αντίσταση», το γεγονός δηλαδή ότι καθυστέρησαν όσο μπορούσαν την σημαντική αναδίπλωσή τους (πώληση των θυγατρικών τους στα βαλκάνια και στη μέση Ανατολή…), έκανε ακόμα πιο έντονο το «ελληνικό δημόσιο χρέος»! Τα ποσά που έχασε το ελληνικό κράτος (ενώ βρισκόταν υπό επιτροπεία…) αγοράζοντας μετοχές των ελληνικών τραπεζών για να διασώσει την κεφαλαιακή τους επάρκεια, μετοχές που μετά από λίγο είχαν μικρότερη αξία από κωλόχαρτο, είναι μεγάλα! (Και, φυσικά, κανείς δεν πρόκειται να σας μιλήσει γι’ αυτά!!!)

Το ιστορικό γεγονός είναι ένα. Στα μέσα της δεκαετίας του 2010, το καλοκαίρι του 2015 συγκεκριμένα, όχι μόνο η «καπιταλιστική απόσταση» του ελλαδιστάν με άλλα βαλκανικά κράτη είχε μικρύνει πάρα πολύ· όχι μόνο η πολιτική σκηνή (και άρα τα ντόπια αφεντικά) του ελλαδιστάν είχαν γίνει παγκόσμιο ανέκδοτο· όχι μόνο είχε γίνει επείγον να αποκοπούν τα βαλκανικά τραπεζικά συστήματα απ’ το ελληνικό για να μην κτυπηθούν απ’ την χρεωκοπία των ελληνικών τραπεζών (capital controls…) αλλά, επιπλέον, ο τουρκικός καπιταλισμός είχε ξεφύγει πολύ μακρυά: από οικονομική, πολιτική, γεωπολιτική και στρατιωτική άποψη. Ο πόλεμος που ο ελληνικός ιμπεριαλισμός στα καλύτερα του, το 1996, δεν μπορούσε να κάνει μόνος του (και έχασε με την προβοκάτσια των Ιμίων), το 2015, είκοσι χρόνια μετά ήταν, απλά, αδιανόητος.

Δύο ενδεικτικά παραδείγματα. Αν τα drones είναι τεχνικό μέρος των τωρινών στρατών και των πολέμων, η Άγκυρα ούτε «αγοράζει» ούτε «νοικιάζει» drones. Τα φτιάχνει, με δική της έρευνα και τεχνολογία· και για τον αέρα, και για την ξηρά, και για την θάλασσα. Αυτό σημαίνει ότι έχουν δυνατότητες και χαρακτηριστικά άγνωστα… Ή: η Άγκυρα δεν νοικιάζει γαλλικές φρεγάτες. Ναυπηγεί τα δικά της πολεμικά. Επιπλέον ναυπηγεί ένα ελικοπτεροφόρο τύπου γαλλικού mistral (θεωρούνται «αμφίβια επιθετικά πλοία»…), με τεχνολογία κατά τα 2/3 τουρκική. (Του χρόνου αυτό το πλωτό ελικοδρόμιο / αποβατικό θα αρχίσει τους δοκιμαστικούς πλόες του…). Αυτά είναι δύο ανάμεσα σε πολλά άλλα, που δείχνουν ότι τα ελληνικά ιμπεριαλιστικά όνειρα των ‘90s ούτε σαν ανέκδοτα δεν στέκουν πια, από στρατιωτική άποψη.

(*Αν ο ρεφορμιστής, ένας απ’ τους ελάχιστους τελευταίους τέτοιους, πολιτικός / καθηγητής Σημίτης, πίστευε ότι ο εύκολος δανεισμός που θα εξασφάλιζε η συμμετοχή στην ευρωζώνη θα άλλαζε το «παραγωγικό μοντέλο» – που λένε πάντα τα γατόνια – επιτρέποντας την μέσω δανεισμού τεχνολογική αναβάθμιση του ελληνικού καπιταλισμού, και την μετατροπή του από έντασης εργασίας σε έντασης κεφαλαίου, έκανε λάθος. Το ότι το παραδέχτηκε μάλλον με συντριβή, μιλώντας κάποια στιγμή για «δύο ελλάδες», δεν είναι υπέρ του.

Απ’ την άλλη μεριά: ανατράφηκε με τον πολιτικό βολονταρισμό των ‘70s… Σε τι άλλο θα πίστευε αν όχι στη δύναμη μερικών κεντρικών κρατικών θεσμίσεων;)

Ο ελληνικός ιμπεριαλισμός σε νέα δεδομένα

Τετάρτη 25 Απρίλη. Το γεγονός ότι τα epic ‘90s αποδείχθηκαν ένα σύντομο διάλειμμα, ότι η ελληνική χρηματοπιστωτική επέκταση κατέρρευσε και έχει πια ταφεί χωρίς φασαρία, και το γεγονός ότι το ελλαδιστάν έχει χάσει (εδώ και καιρό και για καιρό) τους περιφερειακούς συσχετισμούς δύναμης ΔΕΝ σημαίνει ότι εξαφανίστηκε ο ελληνικός ιμπεριαλισμός!!! Στο κάτω κάτω αυτός υπήρχε και πριν τα ‘90s!… Υπήρχε και τον 19ο αιώνα! Σημαίνει ότι τώρα είναι ένας εθνικός ιμπεριαλισμός από θέσεις σχετικής αδυναμίας – καμμία σχέση στην εκδήλωση και στους στόχους του με τα epic ‘90s! Και, γι’ αυτό, είναι τώρα πιο υπόγειος, λιγότερο φανφαρόνος, περισσότερο δυσδιάκριτος. Και, απ’ την άλλη μεριά, πάντα «παραγωγός» μαζικής αποβλάκωσης – αυτό είναι το εύκολο μέρος του!!!

Η ιδέα της «περικύκλωσης της ανατολικής Μεσογείου» μέσω της τετράγωνης συμμαχίας Αθήνας – Λευκωσίας – Τελ Αβίβ – Καΐρου, για λογαριασμό κυρίως των ηπα (σαν «εργολαβία» ένα πράγμα) που προσπάθησε να προωθήσει η φαιορόζ κυβέρνηση είναι μια τέτοια ιμπεριαλιστική προσπάθεια. Δεν φαίνεται να προχωράει όπως θα ήθελε η Αθήνα. Εν μέρει επειδή η Ουάσιγκτον δεν είναι διατεθειμένη να αναθέσει σε τρίτους την αεροναυτική ηγεμονία της στην περιοχή (ειδικά τώρα που η Μόσχα, και όχι μόνο, έχει πλησιάσει τόσο κοντά…). Εν μέρει επειδή η χούντα του Καΐρου κάνει τους δικούς της (ιμπεριαλιστικούς…) υπολογισμούς και κοιτάει και προς την μεριά της Μόσχας…

Ο άξονας Αθήνα – Λευκωσία – Τελ Αβίβ (σαν τμήμα του άξονα Ουάσιγκτον – Λονδίνο – Τελ Αβίβ – Ριάντ), είναι μια ελληνική ιμπεριαλιστική προσπάθεια που φαίνεται να «δουλεύει». Δουλεύει στο βαθμό που δεν έχει την φιλοδοξία να υποκαταστήσει την άμεση αμερικανική ιμπεριαλιστική δράση, αλλά είτε να την συμπληρώσει, είτε να της προσφέρει επιμελητεία. Δουλεύει επίσης αυτός ο «υπο»άξονας στο βαθμό που δρώντας αντιτουρκικά μπορεί να εξασφαλίσει είτε στη νότια κύπρο είτε στο ελληνικό κράτος κάποιο σημαντικό οικονομικό όφελος απ’ την άντληση ή την μεταφορά φυσικού αερίου: όλα στηρίζονται στο παρανοϊκό ελληνικό θεώρημα ότι η τουρκία δεν έχει αοζ στη Μεσόγειο!… (Ωστόσο, αυτά τα «οφέλη» είναι προς το παρόν «οράματα» και καθόλου χειροπιαστά…).

Μ’ αυτήν την έννοια ο ελληνικός ιμπεριαλισμός έχει επιστρέψει ΤΥΠΙΚΑ στο μοντέλο του 3ου παγκόσμιου («ψυχρού») πολέμου – plus. Τότε, για παράδειγμα, σε ένα ελληνικό στρατιωτικό αεροδρόμιο (στον Άραξο αν δεν κάνουμε λάθος) ήταν αποθηκευμένες ατομικές βόμβες που προορίζονταν να ριχτούν στην βουλγαρία… Τώρα στη Σούδα και αλλού «φιλοξενούνται» drones που έχουν προορισμό είτε την συρία είτε ακόμα μακρύτερα (το ιράν)… Εννοείται: και πλοία, και αεροπλάνα με πυραύλους, Κλπ κλπ: εξυπηρετήσεις, επιμελητεία, μπουρδέλα…

Το plus αφορά την ελληνο-ισραηλινή συμμαχία. Που σκοτώνει, τώρα, και στη Γάζα (κάτι που, φυσικά, ο ισραηλινός μιλιταρισμός / ρατσισμός μπορεί να το κάνει και μόνος του· όμως δεν θέλει πια κατακραυγή από γείτονες, επειδή μια τέτοια κατακρυαγή θα μπορούσε εύκολα να εξελιχθεί σε αποκλεισμό του, α λα νότια αφρική, εξαιτίας του κινήματος BDS…)

Ελληνο-ισραηλινή συμμαχία

Τετάρτη 25 Απρίλη. Όσοι / όσες κι αν είδαν το βίντεο «kill ‘em’ all» πιθανόν δεν έχουν συνειδητοποιήσει ότι κάτι παρόμοιο συμβαίνει τώρα. Παρόμοιο. Όχι ίδιο. Τότε οι «εθελοντές της ελληνοσερβικής φιλίας» ήταν φασίστες και πήγαιναν στη βοσνία, για να υπερασπιστούν την «ορθοδοξία» εναντίον του «μουσουλμανικού τόξου». Τώρα δεν θα σας πούμε τι είναι και που πάνε – βρείτε το μόνοι/ες σας. Βρείτε, επίσης, τι σχέση έχει το «μουσουλμανικό τόξο» που επικαλούταν ο ελληνικός ιμπεριαλισμός / φασισμός στα ‘90s, με το «τουρκικό τόξο» ή το “σιιτικό τόξο” στη μέση Ανατολή, που επικαλείται τώρα· ή, αν όχι αυτός, οι σύμμαχοί του… Και τι σχέση έχει το “τόξο” με τον σύμμαχο: το Τελ Αβίβ….

Αυτό που μπορούμε να πούμε εδώ είναι ότι το ελληνικό κράτος, ανάμεσα στα υπόλοιπα, κάνει πλάτες στο ισραηλινό για να «εξαφανίσει» την όποια παλαιστινιακή αοζ (της λωρίδας της Γάζας)· «εξαφάνιση» με μόνο με έναν τρόπο μπορεί να γίνει: με την εντατικοποίηση της ρατσιστικής, απαρτχάιντ «μεταχείρισης» των κατεχόμενων (δυτική Όχθη, ανατολική Ιερουσαλήμ) ή των πολιορκούμενων (Γάζα) απ’ τον ισραηλινό στρατό παλαιστινιακών εδαφών. Το ότι το ισραηλινό καθεστώς προσανατολίζεται σε κάποιο είδος “τελικής λύσης” για τους παλαιστίνιους δεν είναι καν μυστικο!!! Το λένε οι ίδιες οι βιτρίνες του….

Αν το ελληνικό κράτος / βαθύ κράτος και οι πολιτικές βιτρίνες του έχουν πάθει αφωνία με τις εκτελέσεις άοπλων παλαιστινίων διαδηλωτών στη λωρίδα της Γάζας, δεν είναι επειδή «έχουν άλλες δουλειές» αυτήν την εποχή. Είναι επειδή συμφωνούν με το Τελ Αβίβ ότι οι παλαιστίνοι είναι υπάνθρωποι, και δεν πρέπει να διαταράξουν τις ισραηλινές γεωτρήσεις και εκμεταλλεύσεις κοιτασμάτων φυσικού αερίου, ακόμα κι αν τα κοιτάσματα βρίσκονται στη θάλασσα μπροστά απ’ τα σπίτια τους. (Το ότι αυτή η ελληνική εξωτερική πολιτική είναι απόλυτα συνεπής με το ότι και οι τουρκοκύπριοι είναι υπάνθρωποι και δεν δικαιούνται το μερίδιό τους απ’ τα όποια κοιτάσματα νότια της κύπρου το αφήνουμε σ’ εσάς να το συσχετίσετε). Ακόμα περισσότερο, κάνοντας πλάτες στην αναδυόμενη ισραηλινή βιομηχανία εξόρυξης φυσικού αερίου, η Αθήνα υποστηρίζει το Τελ Αβίβ και σε ότι αφορά την Βηρυτό, και την δική της αοζ: με την απειλή των όπλων το ισραήλ θέλει να φάει τμήματα και απ’ το νότο της λιβανέζικη αοζ….

Στο πρώτο μισό των ‘90s, ο ελληνικός ιμπεριαλισμός, θεωρώντας ότι βρίσκεται σε θέση «σχεδόν απόλυτης» ισχύος (υπό την κρυφή συμμαχία του με την Ουάσιγκτον και το Λονδίνο), έφτιαξε την «ελληνοσερβική φιλία» επιδιώκοντας την κατάκτηση της μισής επικράτειας του καινούργιου μακεδονικού κράτους…. Γιατί; Με ποιο υλικό όφελος; Για να ελέγχει τους χερσαίους δρόμους, τις χερσαίες διαδρομές, απ’ το λιμάνι της Σαλονίκης προς την κεντρική Ευρώπη, και απ’ την Μαύρη Θάλασσα στην Αδριατική. Αυτοί οι δρόμοι διαστραυρώνονται στην επικράτεια του μακεδονικού κράτους…

Σήμερα, ο ελληνικός ιμπεριαλισμός, σε σαφώς πολύ πιο αδύναμη θέση, φοβισμένος απ’ την μια και πάντα επιθετικός απ’ την άλλη, και τώρα πια ελπίζοντας ανοικτά και ομολογημένα στην υποστηρίξη όχι μόνο του Τελ Αβίβ αλλά και της Ουάσιγκτον, έχει συγκροτήσει την «ελληνοϊσραηλινή φιλία»… Γιατί; Με ποιο υλικό όφελος; Για να πάρει μερίδιο απ’ τον έλεγχο των θαλάσσιων δρόμων, των θαλάσσιων διαδρομών μεταφοράς φυσικού αερίου κάτω απ’ τον τουρκικό νότο, κάτω απ’ την μύτη του τουρκικού καθεστώτος, και ενάντιά του.

Υπάρχουν πολλές και κρίσιμες διαφορές, που για την εργατική κριτική είναι σημαντικές. Το μόνο που δεν αλλάζει είναι τα ελληνικά ιμπεριαλιστικά στερεότυπα: γεωπολιτική πρόσοδος και ξερό ψωμί!!!

Παλαιστίνη

Τρίτη 24 Απρίλη. Απ’ τις 30 Μάρτη ως χτες έχουν δολοφονηθεί 39 παλαιστίνιοι διαδηλωτές και έχουν τραυματιστεί πάνω από 5.000, κυρίως από σφαίρες. Το κατόρθωμα ανήκει στον ισραηλινό στρατό. Και οι εδώ οπαδοί του (αυτοί που ευχαρίστως θα μας φύτευαν μια σφαίρα στο κεφάλι, για να μοιάσουν στα είδωλά τους) λένε ότι δεν πρέπει να χαρακτηρίζουμε το ισραήλ «κράτος δολοφόνο». Όχι. «Κράτος γεωπόνο» μήπως;

Το ελληνικό κράτος, εννοείται, υποστηρίζει τον σύμμαχό του. «Σιωπηλή ενοχή»; Πολύ περισσότερα. Όπως δεν υπήρχαν περιθώρια σιωπής για το ρατσιστικό, απαρτχάιντ καθεστώς της νότιας αφρικής, έτσι δεν υπάρχουν και για το ρατσιστικό, μιλιταριστικό, απαρτχάιντ καθεστώς του ισραήλ. Για συνενοχή ύπουλη και βρώμικη πρόκειται. Με σκοπό το κέρδος. Κι όπως κάνουν πάντα οι νταραβεριτζήδες, μπορεί το ελληνικό κράτος να παριστάνει το «φιλικό» σε παλαιστίνιους μετανάστες στα μέρη μας· ενόσω τα χοντρά λεφτά τα περιμένει απ’ τον πάγκο του χασάπη. Απ’ το πως θα «καθαρίσει ο σύμμαχος» στη λωρίδα της Γάζας, στη δυτική όχθη, στην ανατολική Ιερουσαλήμ…

(Κατά καιρούς, πότε ο ένας και πότε ο άλλος, μέσα στο ίδιο αμόκ, βουλευτές του ισραηλινού κοινοβουλίου εκδηλώνουν τα βαθιά ανθρωπιστικά τους ένστικτα, που νομίζουν ότι τους διαφοροποιούν απ’ τους ναζί. Τελευταίος στη σειρά, μέχρι τον επόμενο, ο Bazazel Smotrich. «Λυπάμαι που είναι στη φυλακή» είπε, αναφερόμενος στη νεαρή παλαιστίνια Ahed Tamimi, που εκτίει ποινή 8 μηνών για «προσβολή στρατεύματος», επειδή χαστούκισε έναν ισραηλινό στρατιώτη, λίγο μετά που αυτός ή άλλοι όμοιοί του είχαν πυροβολήσει έναν ανήλικο ξάδελφό της στο κεφάλι. «Λυπάται» λοιπόν ο ισρηαλινός φασίστας. Γιατί; «Θα έπρεπε να έχει φάει μια σφαίρα, έστω στο γόνατο. Θα την έκλεινα σε κατ’ οίκον περιορισμό για όλη της τη ζωή» ολοκλήρωσε.

Θρήσκος απ’ ότι φαίνεται ο Smotrich είναι, κι αυτός, ικανοποιητικά αθεόφοβος, όπως και κάθε άλλο κάθαρμα σ’ αυτόν τον πλανήτη, ασχέτως θρησκεύματος. Υπάρχει όμως περιθώριο να φοβάται: μια σφαίρα στο δικό του γόνατο. Ποτέ δεν ξέρεις πως τα φέρνει η ζωή…)

Οι καταστροφείς 1

Τρίτη 24 Απρίλη. Αφού ο πρόεδρος Trump είναι σε θέση να μιλήσει face to face με τον μέχρι πρότινος “rocket man» της βόρειας κορέας Kim Jong-un, γιατί δεν μπορεί να κάνει το ίδιο με το ιρανικό καθεστώς; Αυτή είναι η απορία του Khaled Hroub, γνωστού διεθνώς παλαιστίνιου καθηγητή σε πανεπιστήμιο του Κατάρ. Η απορία θυμίζει ότι με τον έναν ή τον άλλο τρόπο η σύνδεση της μέσης Ανατολής με την ανατολική Ασία δεν είναι παραξενιά της ασταμάτητης μηχανής (παρότι τέτοιες συσχετίσεις δεν είναι υποχρεωτικά ίδιες μεταξύ τους στις αναλυτικές προϋποθέσεις και στα συμπεράσματά τους).

Ο καθηγητής Hroub δίνει την απάντηση στο ερώτημά του. Ο πρώτος λόγος είναι ότι η αμερικανική πολεμική βιομηχανία θέλει να τα «πάρει» απ’ τον οίκο των Σαούντ, ακόμα και να τον στραγγίξει (προς όφελός της) μέχρι το τελευταίο δολάριο· συνεπώς έχει συμφέρον να υπάρχει μια «ιρανική απειλή» στην περιοχή. Ο δεύτερος λόγος είναι χειρότερος: υπάρχουν αρκετοί αμερικάνοι καθεστωτικοί, συνδεδεμένοι με (ή και ελεγχόμενοι από) τις σκληροπυρηνικές ισραηλινές «ομάδες πίεσης» που θέλουν οπωσδήποτε να «τσακίσουν» το ιράν.

Μ’ όλο τον σεβασμό στον καθηγητή Hroub (τι είναι, άλλωστε, η ασταμάτητη μηχανή; μια μαθήτρια είναι…) οι εξηγήσεις του φαίνονται ελλειπείς. Πρώτον επειδή και στην ανατολική ασία πουλάει όπλα η αμερικανική βιομηχανία: στην ιαπωνία, στη νότια κορέα, στο βιετνάμ… Ίσως όχι στην ποσότητα (και στην προοπτική αχρηστίας) όπως στα παρανοϊκά σεϊχάτα της αραβικής χερσονήσου· ωστόσο όπως στη μέση Ανατολή έτσι και στην ανατολική Ασία η «ειρήνη» δεν είναι τρόπος για να πουλάς όπλα. Δεύτερον, επειδή όσο έντονη κι αν είναι η επιρροή των ανθρώπων του Τελ Αβίβ στην Ουάσιγκτον καταντάει γελοίο να υποστηρίζει κανείς ότι ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός είναι ενεργούμενο του ισραηλινού!

Όχι! Χωρίς την ραγδαία καπιταλιστική ανάπτυξη της κίνας (που συμπαρασέρνει ή θα συμπαρασύρει μεγάλο μέρος της ασίας) η μέση Ανατολή θα ήταν άχρηστη για τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό. Απ’ το πετρέλαιο της μέσης Ανατολής η Ουάσιγκτον έχει χωρίσει, γινόμενη πετρελαϊκά ανεξάρτητη. Οπότε;

Η ανάπτυξη του κινεζικού καπιταλισμού και η συμμαχία του με τον ρωσικό, έχει βάλει στην ημερήσια διάταξη ένα ενδεχόμενο εφιαλτικό για την παγκόσμια ιμπεριαλιστική ηγεμονία των ηπα: την πρόσφυση της ευρώπης (ή ενός μεγάλου μέρους της) στο ευρασιατικό καπιταλιστικό project. Η «μεγάλη σκακιέρα» του Zbignies Brzezinski στοιχειώνει πάντα, ομολογημένα ή ανομολόγητα, τα μυαλά των αμερικανικών αφεντικών.

Και ακριβώς επειδή η «αμερικανική νίκη» στον ειρηνικό / ινδικό / ανατολική ασία γίνεται όλο και πιο δύσκολη (χωρίς «πλήρη πόλεμο» σίγουρα…), η ανατολική Μεσόγειος και η ανατολική ηπειρωτική Ευρώπη, είναι ένα είδος «τελευταίας γραμμής άμυνας», για να ανακοπεί το ευρασιατικό project, πριν ξεχυθεί στην πρώην “δυτική Ευρώπη” και φτάσει ως τις ανατολικές όχθες του Ατλαντικού.

Οι καταστροφείς 2

Τρίτη 24 Απρίλη. Σπάνια (ίσως και ποτέ) γίνεται η συσχέτιση της «τύχης της ουκρανίας» με την «τύχη της συρίας»· πριν η ανοικτή ρωσική στρατιωτική εμπλοκή σταθεί στο πλάι του Άσαντ και του καθεστώτος του. Υπάρχουν αρκετές διαφορές ανάμεσα στο σχέδιο «διάλυση / κατάκτηση της ουκρανίας» και στο σχέδιο «διάλυση / κατάκτηση της συρίας / ιράκ»· υπάρχουν όμως και στρατηγικές ομοιότητες, αναλογίες και σχέσεις.

Αν στη συρία (και στο ιράκ) το κόλπο isis είχε πετύχει, τότε η Τεχεράνη δεν θα ήταν πρόβλημα. (Στην ουκρανία το σχέδιο “φασίστες” έχει πετύχει ως τώρα, οπότε…) Η Τεχεράνη δεν θα ήταν πρόβλημα ούτε για τον περιφερειακό ιμπεριαλισμό του Τελ Αβίβ, ούτε για τον παγκόσμιο της Ουάσιγκτον και των συμμάχων της.

Όμως το κόλπο ηττήθηκε, και μάλιστα με τέτοιο τρόπο ώστε το ευρασιατικό project (εμπορικό και ενεργειακό) να έχει κερδίσει σοβαρούς πόντους, στη συνάφεια και στη γεωγραφική εγγύτητά του με την ευρώπη (ε.ε.). Η Τεχεράνη «από μόνη της» είναι σοβαρή απειλή για τον ισραηλινό περιφερειακό ιμπεριαλισμό. Η Τεχεράνη σαν τμήμα του ευρασιατικού project που περιλαμβάνει και την Μόσχα και, κυρίως, το Πεκίνο, είναι σοβαρή απειλή για τον ιμπεριαλισμό των ηπα και των (ευρωπαίων) συμμάχων της. Το γεγονός ότι έχει φτάσει, κι όχι σαν «μόνη χώρα» αλλά σαν τμήμα ενός ευρύτερου σχεδίου, στις ανατολικές ακτές της Μεσογείου, κάνει σχεδόν αδύνατο πια στην Ουάσιγκτον να ελπίζει σε κάποιου είδους ειρηνική ανάσχεση. Εκεί είναι που καβαλάει και κάνει «βίδο» (όρος στο τάβλι…) το Τελ Αβίβ. Δεν μπορεί όμως ο ισραηλινός ιμπεριαλισμός να σύρει τον αμερικανικό. Αυτό αποδεικνύεται απ’ την φάση (του αμερικανικού ιμπεριαλισμού) «Ομπάμα», όταν υπήρχε ακόμα η ελπίδα ότι το κόλπο isis θα λειτουργήσει με επιτυχία, τόσο στη συρία όσο και στο ιράκ. Μ’ εκείνες τις ελπίδες, όσο και να ήθελε το Τελ Αβίβ να ισοπεδώσει την Τεχεράνη (και ήθελε πολύ…), δεν εύρισκε «ευήκοα ώτα» στην Ουάσιγκτον…

Την ίδια στιγμή στην κορεατική χερσόνησο απλά το ψόφιο κουνάβι την έχει πατήσει – εξαιτίας της μεγαλομανίας και του ναρκισισμού του. Τα έχουμε πει και θα τα ξαναπούμε.

Οι καταστροφείς 3

Τρίτη 24 Απρίλη. Είναι πιθανό ότι αν η Ουάσιγκτον δεν είχε να συνυπολογίσει την τύχη (δηλαδή τα συμφέροντα…) ενός σύμμαχου παρακμιακού πρωτοκοσμικού αποικιοκράτη χωροφύλακα της μέσης Ανατολής (σαν το Τελ Αβίβ) και ενός ακόμα πιο παρακμιακού (σαν το Ριάντ) που έχει κολλήσει σαν τσιμπούρι επειδή έχει πολλά λεφτά, θα έλυνε το θέμα της ανάσχεσης του ευρασιατικού project περίπου με τον τρόπο που το κάνει ήδη: καταλαμβάνοντας διάφορα στρατηγικά χρήσιμες περιοχές (π.χ. βορειοανατολική συρία) και στήνοντας εκεί βάσεις με τα άλλοθι που προσφέρουν έναντι αμοιβής οι κάθε φορά εθελοντές (όπως το pkk/ypg). Όμως αυτό που είναι αρκετό για τις ηπα δεν είναι αρκετό ούτε για το ισραήλ, ούτε για την σαουδική αραβία και τα εμιράτα. Αν για τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό είναι αρκετό να ελέγχει χερσαίους και θαλάσσιους δρόμους και περάσματα αφήνοντας κάποιο (αδιάφορο) χώρο “στους άλλους”, το Τελ Αβίβ (και το Ριάντ) δεν θέλει οι “άλλοι” να πλησιάσουν· φοβάται απελπιστικά αυτόν τον “χώρο” που θα ελέγχουν κοντά του.

Η τακτική και η στρατηγική σχέση ανάμεσα σ’ αυτές τις δύο διαφορετικές τάξεις ιμπεριαλισμών, κάποιων που είναι περιφερειακοί και ενός που είναι παγκόσμιος (αναφερόμαστε στον άξονα Ουάσιγκτον– Τελ Αβίβ – Ριάντ) δεν είναι ούτε ανταγωνιστική, ούτε συνθετική. Αλλού συγκλίνουν, αλλού αποκλίνουν. Για παράδειγμα το ψόφιο κουνάβι θα κάνει “δώρο” στο Τελ Αβίβ, στις 15 Μάη (;) την επίσημη μεταφορά της αμερικανικής πρεσβείας στην Ιερουσαλήμ: συμβολικά σημαντικό, ουσιαστικά αδιάφορο. Θα μπορούσε να κάνει ουσιαστικό δώρο την “κάλυψη” μιας ισραηλινής επίθεσης εναντίον μείζονος σημασίας ιρανικών στόχων στη συρία για να αποτρέψει (η συμμετοχή της Ουάσιγκτον και, πιθανόν, του Λονδίνου) την αντί-δραση της Μόσχας;

Κάπου εδώ βρισκόμαστε (λέει η μαθήτρια…).

(φωτογραφία: Η διεστραμμένη ικανοποίηση στις φάτσες των ισραηλινών στρατιωτών καθώς ξυλοκοπούν έναν άοπλο παλαιστίνιο στη δυτική Όχθη (στη Χεβρώνα, τον Σεπτέμβρη του 2016) επιβεβαιώνει, αν χρειαζόταν επιβεβαίωση, τον «φυσικό χαρακτήρα» του ισραηλινού κράτους. Η επίσημη θρησκεία του είναι απλά ένα φτηνό άλλοθι. Πρόκειται για ένα εξτρεμιστικό, λευκό, πρωτοκοσμικό, ιμπεριαλιστικό, αποικιοκρατικό μόρφωμα, συνεπές στη δολοφονική ιστορία της χριστιανικής δύσης….)

Η δανία του νότου, part 2

Τρίτη 24 Απρίλη. Όταν, κατά καιρούς, διάφοροι κρατικοί / κυβερνητικοί αξιωματούχοι του ελλαδιστάν ανακοινώνουν ότι «θα αλλάξουν το παραγωγικό μοντέλο της χώρας», η ασταμάτητη μηχανή νοιώθει πως σύντομα θα πάρει προαγωγή: θα γίνει καφετιέρα.

Πως, άραγε, αλλάζει το εθνικά αιώνιο «παραγωγικό μοντέλο» του ελλαδιστάν; Με προσευχές; Με διατάγματα; Με δικτατορίες; Με ένα άλμα στον ουρανό ή μ’ ένα άλμα στο κενό; Δυστυχώς οι φωστήρες της «νέας αλλαγής» ποτέ δεν διαφωτίζουν την ασταμάτητη μηχανή (ούτε κανέναν άλλον…) γι’ αυτά τα τρία ζητήματα: α) ποιο θεωρούν σαν υπάρχον «παραγωγικό μοντέλο»· β) ποιο σχεδιάζουν να είναι το «άλλο παραγωγικό μοντέλο»· και γ) πως θα γίνει η μετάβαση. Άραγε θα περάσει το ελλαδιστάν απ’ την αλυσίδα airbnb – σουβλατζίδικα – καφέ – κομμωτήρια – μαύρη οικονομία (plus οργανωμένο έγκλημα) σε μια φάση: συνεργεία ποδηλάτων – νευρορομποτικές εφαρμογές – 30ωρο – «όχι άλλοι τουρίστες»; Ο γνήσιος οραματιστής της «δανίας του νότου» πέθανε (από «πολιτική άποψη»): φυτρώνουν κανούργιοι πάνω στον τάφο του (με την «πολιτική έννοια»);

Απάντηση δεν φαίνεται στον ορίζοντα, και η ασταμάτητη μηχανή δεν πρόκειται να αρχίσει να ζεσταίνει νερό! Εν τω μεταξύ, αν αυτοί οι σκληροί μεταρρυθμιστές έχουν τόση όρεξη όση διακηρύσσουν, μπορούν να κάνουν κάτι λιγότερο και πιο εύκολο απ’ το να αλλάξουν «παραγωγικό μοντέλο»· που ωστόσο θα βοηθήσει. Να αλλάξουν το «εκπαιδευτικό μοντέλο»! Πράγμα που σημαίνει: να πετάξουν έξω απ’ τα σχολεία του παπάδες και τους πρακτορές τους, τους φασίστες, τους διαταραγμένους και γενικότερα όλους όσους πηδάνε τη νεολαία (με το αζημίωτο).

Είναι πολλοί αυτοί, δεν υπάρχει αμφιβολία. Γι’ αυτό το απλό (την «αλλαγή του εκπαιδευτικού μοντέλου») θα γίνουν σκληρές συγκρούσεις. Αλλά την αλλαγή του «παραγωγικού μοντέλου» πως την φαντάζονται; Αναίμακτη;

Και πενταετή πλάνα να είχαν στο μυαλό τους, θα ήταν απαραίτητα τα ένοπλα σοβιέτ…

(φωτογραφία: ελληνικό σουβλατζίδικο στη Βενετία: τόσο πετυχημένο «παραγωγικό μοντέλο», ώστε γίνεται και εξαγωγή…)

Ο αιώνιος εχθρός 1

Δευτέρα 23 Απρίλη. Είναι ατιμία ο εκβιασμός του τουρκικού καθεστώτος: δίνετε 8, δίνουμε 2… Μήπως, όμως, δεν είναι ακόμα χειρότερη ατιμία το να έχουν ανακηρυχτεί 8 χουντοκαραβανάδες της τουρκίας, περίπου, σαν «αγωνιστές της ελευθερίας» στα μέρη μας, απλά επειδή έτσι συμφέρει την εθνική μικρόνοια; Μήπως δεν είναι ατιμία να υπόσχεται ο ψόφιος κοριός ότι θα τους γυρίσει πίσω και να αθετεί την υπόσχεσή του; Στην διακρατική ατιμία το ελλαδιστάν προηγείται, λοιπόν, με 2 – 1. Αλλά είναι αρκετή η μία ατιμία της Άγκυρας για να χάσει η Αθήνα το ματς με γελοιοποίηση και συντριβή.

Ας θυμίσουμε αυτά που οι μαθητευόμενοι μάγοι που τα ντόπια παρακμιακά αφεντικά (δεν υπάρχουν άλλα…) και το ντόπιο βαθύ κράτος επέλεξαν σαν εκπροσώπους τους προτιμούν να αγνοούν.

Ζήτημα πρώτον: η υπεράσπιση των 8 χουντικών καραβανάδων που αποδεδεδειγμένα συμμετείχαν στο πραξικόπημα του προπέρσινου Ιούλη στην τουρκία και αποδεδειγμένα την έκαναν μόλις καταλάβαν ότι ηττήθηκαν, είναι απόλυτα διακομματική! Συνεπώς απόλυτα καθεστωτική! Καμμία σχέση με τον «σεβασμό στις αποφάσεις της δικαιοσύνης», η οποία – by the way – μπορεί να βάζει και ποινές σε μέλη του κκε (στον ευρωβουλευτή του κκε Ζαριανόπουλο) επειδή «τόλμησε» να αποκαλέσει τα βοθρολύματα «νοσταλγούς του ναζισμού». Τόση δικαστική «ανεξαρτησία» πια πως να την αντέξει κανείς;

Ζήτημα δεύτερον: όταν διακομματικά και πανεθνικά το ντόπιο καθεστώς και τα εκατομμύρια των υπηκόων «ανέβαζαν» την σύλληψη των δύο ελλήνων καραβανάδων όσο πιο ψηλά μπορούσαν, ήξεραν τι έκαναν; Φυσικά! Τους τραβούσε απ’ την μύτη ο εθνικισμός τους!!! Νόμιζαν ότι λεονταρίζοντας με ξένα κόλυβα (πότε από ‘δω και πότε από ‘κει) θα δυσφημήσουν το τουρκικό καθεστώς… Τόσο ώστε να το αναγκάσουν να ζητήσει συγγνώμη για την ενόχληση, και να αποφυλακίσει «τα δύο παλληκάρια»…

Αυτό είναι η «πολιτική» όπως την καταλαβαίνουν στα καφενεία της κάθε Άνω Πετρομαγούλας…. Σε επίπεδο κρεοπωλείου δηλαδή. Διότι ο Ερντογάν θύμισε χτες ότι (δεν ξέρουμε πότε…) ένας τούρκος στρατιώτης που έκανε το ίδιο λάθος, να χαθεί στα σύνορα του Έβρου, έμεινε 6 μήνες στις ελληνικές φυλακές. Κατηγορούμενος για «κατασκοπεία»…. Και δεν το έκανε διεθνές θέμα…

Οπότε όσο πιο πολύ «ανέβαζαν» στην εθνική και διεθνή πολιτική σκηνή οι πανέλληνες τον καϋμό τους για τα «δύο παλληκάρια», ανάλογα ανέβαζαν την «πολιτική αξία» τους ως κρατούμενων. Κι όσο περισσότερο έκαναν αυτό το τελευταίο τόσο περισσότερο τους έφερναν στο «επίπεδο» των 8 τούρκων χουντοκαραβανάδων!!! Με απλά λόγια: οι έλληνες μαιτρ της «τακτικής» και της «στρατηγικής» (νομίζουν οι γελοίοι ότι είναι τέτοιοι…) έβαλαν τα χεράκια τους και έβγαλαν τα ματάκια τους: προσέφεραν στον «αιώνιο εχθρό» κάτι τις αξιόλογο, για να μπορεί να ζητήσει «ανταλλαγή»!!

Στοιχειώδες…