Category: Ασταμάτητη μηχανή

Τρίτη 26 Ιούνη. Μόνο ο στρατός; Δηλαδή τι; Ανάμεσα στο ελληνικό ψευτο-επαναστατικό «έξω οι μκο» και στο ουγγρικό ή στο σλοβενικό ακροδεξιό «έξω οι μετανάστες» υπάρχει κάτι δυσάρεστα κοινό, μια υπόγεια γραμμή, που ξεπερνάει την μικροαστική βλακεία και τις αποχρώσεις της. Αυτό το υπόγειο κοινό λέγεται κράτος και κεφάλαιο.

Η στρατιωτικοποίηση της «διαχείρισης των μεταναστευτικών ροών» ήταν πάντα στην ημερήσια διάταξη· (και πάντως δεν ήταν αυτή η δουλειά των μκο…). Τώρα, ενόψει των ευρω-αποφάσεων μεθαύριο, ξαναγίνεται οφθαλμοφανές εκείνο που θα έπρεπε είναι ξεκάθαρο απ’ την αρχή: η στρατιωτικοποίηση «έχει την τάση» (την καπιταλιστική / κρατική τάση) να κλιμακώνεται.

Όπως ποτέ, για παράδειγμα, το «πραγματικό πρόβλημα» των πρωτοκοσμικών κρατών / αφεντικών δεν ήταν η «ισλαμική τρομοκρατία», αλλά αντίθετα την κατασκεύασαν ή/και την αξιοποίησαν για τους ιμπεριαλιστικούς τους σκοπούς στη μέση Ανατολή, στην ανατολική Ασία και στην Αφρική, έτσι το «πραγματικό πρόβλημά» τους δεν είναι οι μετανάστες και οι πρόσφυγες που θαλασσοπνίγονται, είτε στο Αιγαίο είτε στη Μεσόγειο. Σε μεγάλο βαθμό αυτήν την μετανάστευση την προκαλούν, την κατασκευάζουν μέσω των πολέμων ή της άγριας εκμετάλλευσης· όπως, φυσικά, κατασκευάζουν και την απαγόρευσή της (σαν υποτίμηση της εργασίας).

Τα καθάρματα σαν διάφορους κυβερνητικούς ή αντιπολιτευόμενους ευρωφασίστες δεν είναι εντελώς ηλίθια. Εκτός απ’ την υποτίμηση της εργασίας υπηρετούν και την υποτίμηση της ζωής συνολικά. Κι αυτή η τελευταία δεν χρειάζεται «εργοτάξια» για να συμβαίνει· απλώνεται παντού, και σε όλους. Σε στεριές και σε θάλασσες, στον πρώτο κόσμο και στον “τρίτο”. Η στρατιωτικοποίηση (σαν «απάντηση σε προβλήματα») αρχίζει από «κάπου» – αλλά δεν τελειώνει εκεί!!! Και κλιμακώνεται “κάπου”, για να προχωρήσει και αλλού…

Οι στόλοι, οι ακόμα περισσότεροι στόλοι στη Μεσόγειο, είναι η αξιοποίηση μέσω κλιμάκωσης αυτής της στρατιωτικοποίησης – που φαίνεται ότι δεν θέλει πια «τρίτους μάρτυρες» σε ότι αφορά την μετανάστευση των εργατών, άσχετους είτε απ’ τους στρατούς είτε απ’ τα μαφιόζικα πολυεθνικά κυκλώματα. Δεν θέλει «τρίτους μάρτυρες» που να είναι αντανάκλαση του πρωτοκοσμικού ανθρωπισμού: αυτός τέλος!!!

Μέρος αυτής της αξιοποίησης είναι ο πολλαπλασιασμός των offshore κάτεργων, σαν αυτά που έχουν φτιαχτεί στη λιβυκή επικράτεια: τώρα στην τυνησία ή/και στην αλβανία… Τα κάτεργα, προς το παρόν, αφορούν τους ίδιους τους μετανάστες· το που θα «επιχειρούν» όμως οι πρωτοκοσμικοί στόλοι, και το γιατί θα το κάνουν μακριά απ’ τις δικές τους ακτές και δίπλα σ’ εκείνες της βόρειας Αφρικής, είναι εντελώς διαφορετικό ζήτημα. Είναι το ίδιο με τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό: κι αυτός, απ’ το 2001 και μετά, καλές προθέσεις είχε: «για να προστατέψει τα αμερικανικά σύνορα» έφτασε στο αφγανιστάν…

Δείτε, για παράδειγμα, την κοινή αεροναυτική άσκηση της «ελληνικής δημοκρατίας» με την αιγυπτιακή χούντα, με τον κωδικό medousa (γίνεται αυτές τις ημέρες η 6^η τέτοια), ανάμεσα στην Κρήτη και τις αιγυπτιακές ακτές. Αν ρωτήσετε τι στο διάολο χρειάζεται αυτή η «συνεργασία» θα πάρετε την απάντηση ότι, μεταξύ άλλων, είναι και «άσκηση διάσωσης»…

Δευτέρα 25 Ιούνη. Η μεγαλύτερη επιτυχία των τελευταίων εβδομάδων για το τουρκικό καθεστώς δεν είναι η νίκη του στις χθεσινές εκλογές. Αλλά το γεγονός ότι ο τουρκικός στρατός περιπολεί (σε συνεννόηση με την Ουάσιγκτον και το Παρίσι) στα περίχωρα της συριακής Manbij, στα δυτικά του Ευφράτη.

Στην ανακατάληψη της Manbij απ’ τον isis, πριν 2 χρόνια (Ιούνιος – Αύγουστος 2016) οι ypg πολέμησαν υπό την καθοδήγηση και την κάλυψη του αμερικανικού στρατού… Αλλά εκείνοι που μάτωσαν για να πάρουν την πόλη (και την ευρύτερη περιοχή) δεν ήταν οι αμερικάνοι. Ήταν οι κούρδοι. Όσο γενναίο κι αν ήταν το αντιτρομοκρατικό σκέλος της υπόθεσης άλλο τόσο ηλίθιο ήταν το φιλοαμερικανικό. Η ηγεσία του εθνικιστικού pkk έπαιξε και στα δύο, κι όλοι ξέρουν γιατί: περιμένει ένα κράτος της (γεω)πολιτικής προσόδου, σα δώρο απ’ τον «θείο απ’ την αμερική»…

Το γεγονός ότι αυτός ο θείος έχει τους δικούς του λογαριασμούς, και το επόμενο γεγονός ότι μέσα σ’ αυτούς τους λογαριασμούς θέλει μεν τις βάσεις του στα ανατολικά του Ευφράτη (στη βόρεια και στην ανατολική συρία) και τις ypg/pkk σαν βιτρίνα, αλλά δεν έχει κανένα πρόβλημα να δείξει σ’ αυτούς τους ένοπλους πόσο τους εκτιμάει συμφωνώντας με την Άγκυρα ότι η Manbij, τελικά, δεν είναι για τους κούρδους, όλα αυτά θα έπρεπε να είναι πολλά χαστούκια μαζεμένα γι’ αυτήν την εθνικιστική αυταπάτη. Την αυταπάτη, δηλαδή, ότι μια χαρά είναι ο bookchinισμός στα βουνά του κουρδιστάν, αρκεί να τον προστατεύει το αμερικανικό πεντάγωνο… (το οποίο, by the way, έχει αποδείξει πόσο αδιάφορο είναι για όλα αυτά τα “εναλλακτικά”, αρκεί να κάνει την δουλειά του, απ’ το 2003, στη Βαγδάτη – αλλά τι να θυμίσουμε τώρα;).

Έτσι ο «κουρδισμός» προδίδεται για τρίτη φορά στα τελευταία 27 χρόνια απ’ τον ίδιο βασικό του σύμμαχο, τις ηπα – και εξακολουθεί να γλύφει εκεί που τον φτύνουν. Και το καθεστώς Erdogan έχει κάθε λόγο να θριαμβολογεί: ο καπιταλιστικός κόσμος δεν είναι φιλόπτωτο ταμείο…

(Όσο για εκείνους τους ντόπιους που παραμυθιάζονται ότι «και οι αμερικάνοι καλοί είναι», τι να πούμε; Γνήσιοι εκφραστές της postmodern παρακμής, ούτε από ιστορία καταλαβαίνουν, ούτε από ενδοκαπιταλιστικούς ανταγωνισμούς. Όπως οι θρήσκοι χριστιανοί, οραματίζονται κι αυτοί κάποιο πάσχα, κάποια “ανάσταση” – και μετά κάποιον “παράδεισο”…)

Δευτέρα 25 Ιούνη. Κατά τα άλλα το AKP στις χθεσινές εκλογές τα πήγε όπως ήταν αναμενόμενο (απ’ κάθε άλλον εκτός απ’ τους επαγγελματίες και ερασιτέχνες δημαγωγούς). Σημαντικό (για όσους / όσες δίνουν σημασία στις κοινοβουλευτικές εκπροσωπήσεις…) είναι ότι πέτυχε το HDP να εκλέξει 67 βουλευτές (στην βουλή των 600 καθισμάτων), εκφράζοντας την κοινωνική αριστέρα στην τουρκική κοινωνία.

Ωστόσο, για άλλη μια φορά, μαζί απ’ τον Erdogan νίκησε η ιδεολογική (σε πρώτη και τελευταία ανάλυση και πολιτική) καθήλωση της τουρκικής κοινωνίας. Το 2022 και το 2023, εκείνες κι εκείνοι που θα είναι τότε 25 και 30 χρονών δεν θα θυμούνται τίποτα άλλο (στην κεντρική πολιτική σκηνή) εκτός απ’ τους ισλαμοδημοκράτες.

Από ένα σημείο και μετά τέτοιες «συνήθειες» λειτουργούν υποδόρεια… – είναι αποδεδειγμένο.

Δευτέρα 25 Ιούνη. Το να χρησιμοποιήσουμε σαν τεκμήριο την άποψη του εχθρού θέλει προσοχή. Ωστόσο αυτός ο εχθρός μπορεί απλά να επισημαίνει κοινότοπα πράγματα που φωτίζουν καλύτερα τι ακριβώς κάνουν άλλες φράξιες του στρατοπέδου του.

Ο καθεστωτικός economist εκφράζει τις απόψεις ενός τμήματος (και πάντως όχι του συνόλου) των αγγλικών αφεντικών. Ενδεχομένως θυμήθηκε τον παλιό φιλελευθερισμό, του 19^ου αιώνα, όπου η ελευθερία της κίνησης των εμπορευμάτων και του χρήματος συμπληρωνόταν υποχρεωτικά απ’ την ελευθερία της κίνησης των εργατών / εργατριών: σε άρθρο με τίτλο «ένας κόσμος ελεύθερων μετακινήσεων θα είναι κατά 78 τρισεκατομμύρια δολάρια πλουσιότερος» γράφει μεταξύ άλλων κι αυτά:

Ένα εκατοδόλαρο είναι πεσμένο στο πεζοδρόμιο. Ένας οικονομολόγος περπατάει και το προσπερνάει. Ένας φίλος του τον ρωτάει: «Δεν είδες τα λεφτά;» Ο οικονομολόγος απαντάει: «Μου φάνηκε ότι κάτι είδα, αλλά μάλλον το φαντάστηκα. Αν ήταν ένα εκατοδόλαρο στο πεζοδρόμιο κάποιος θα το είχε μαζέψει».

Δεν ισχύει πάντα το «πολύ καλό για να είναι αληθινό». Μερικές φορές, όμως, ισχύει. Ο Michael Clemens, ένας οικονομολόγος απ’ το Κέντρο για την Παγκόσμια Ανάπτυξη, ένα think tank κατά της φτώχιας, με έδρα την Ουάσιγκτον, υποστηρίζει ότι υπάρχουν «τρισεκατομύρια στο δρόμο». Η πιο εύλογη πολιτική για να γίνει ο κόσμος δυο φορές πιο πλούσιος απ’ ότι είναι είναι αυτή: ανοικτά σύνορα.

…

Αν όλα τα σύνορα άνοιγαν, πόσοι άνθρωποι θα μετακινούνταν; Η γνωστή εταιρεία μετρήσεων και δημοσκοπήσεων Gallup, έκανε την εκτίμηση το 2013 ότι 630 εκατομμύρια άνθρωποι συνολικά (περίπου το 13% του παγκόσμιου πληθυσμού) θα μετανάστευαν μόνιμα αν μπορούσαν, και ακόμα περισσότεροι θα μετανάστευαν προσωρινά. … Αλλά αυτά τα νούμερα μπορεί να είναι υπερκτιμημένα: οι άνθρωποι δεν κάνουν πάντα αυτό που λένε ότι θέλουν. Το να φεύγεις απ’ το σπίτι σου χρειάζεται κουράγιο. Οι μετανάστες πρέπει να αποχαιρετήσουν αγαπημένα πρόσωπα, τις συνήθειές τους, ακόμα και το γνώριμο φαγητό του τόπου τους. Πολλοί, τελικά, δεν θα έκαναν αυτές τις θυσίες, ακόμα κι αν είχαν μεγαλύτερες χρηματικές απολαβές.

Οι μισθοί είναι διπλάσιοι στη Γερμανία απ’ ότι στη Ελλάδα, και εντός ε.ε. οι έλληνες είναι ελεύθεροι να μεταναστεύσουν στη Γερμανία. Όμως απ’ την αρχή της οικονομικής κρίσης το 2010 μόνο 150.000 έλληνες πήγαν στη Γερμανία…. Απ’ το 1986 οι πολίτες της Μικρονησίας επιτρέπεται να ζήσουν και να δουλέψουν στις ΗΠΑ χωρίς visa, και εκεί (στις ηπα) το κατά κεφαλήν εισόδημα είναι 20 φορές υψηλότερο απ’ ότι στη Μικρονησία. Κι όμως: τα δύο τρίτα των μικρονήσιων έχουν μείνει στα μέρη τους.

…

Δευτέρα 25 Ιούνη. Τα πιο πάνω («λόγια του εχθρού», το επαναλαμβάνουμε) έχουν μια ιδιαίτερη χρησιμότητα στο όλο και πιο φασιστικό καθεστώς που προωθούν τα πρωτοκοσμικά αφεντικά (και οι κοινωνικοί λακέδες τους), σε ότι αφορά τους μετανάστες / μετανάστριες· και όχι μόνο.

Η ασταμάτητη μηχανή έχει τη γνώμη ότι η απαίτηση του ανοίγματος των συνόρων, χωρίς όρους, προϋποθέσεις και αστερίσκους, για το παγκόσμιο προλεταριάτο, μια απαίτηση απόλυτα σωστή και δίκαιη, βραχυκυκλώθηκε απ’ την ρητορική των αφεντικών ότι «έτσι θα πλημμυρίσει ο πρώτος κόσμος απ’ τον τρίτο». Πάντα οι φασίστες φούσκωναν και φουσκώνουν τον αριθμό των (χωρίς χαρτιά) μεταναστών (και ποτέ, για κακό, των τουριστών…) για να σκηνοθετήσουν το θέαμα της «εισβολής των βαρβάρων». Το θέαμα αυτής της «εισβολής» εκατομυρίων πάνω σε εκατομμύρια είναι βασικό στοιχείο της ρατσιστικής ρητορικής και εκστρατείας – που έχει στόχο είτε το να μετατρέπονται νομικά σε «υπανθρώπους» οι «παράνομοι» μετανάστες εντός του κάστρου, είτε να γίνονται «υπάνθρωποι» στα ίδια τους τα σπίτια, για χάρη της πρωτοκοσμικής καπιταλιστικής κερδοφορίας.

Όμως η αλήθεια είναι εντελώς διαφορετική, και τα «λόγια του εχθρού» (του economist) απλά το υπενθυμίζουν, δείχνοντας πόσο λάθος η σιωπηλή έστω αποδοχή του θεάματος της “μαζικής μετακόμισης / εισβολής”. Όχι, το «φρούριο ευρώπη ούτε κινδύνεψε ούτε κινδυνεύει ούτε θα κινδύνευε» ποτέ απ’ την μαζική άφιξη εργατών και εργατριών απ’ την αφρική (για παράδειγμα) εάν η μετανάστευση ήταν τόσο απλή όσο ένα αεροπορικό ταξίδι… Αν υπάρχουν οικονομικοί, υλικοί λόγοι για να μεταναστεύσει κάποιος (και υπάρχουν) είναι άλλοι τόσοι οι συναισθηματικοί και όχι μόνο λόγοι για να μην το κάνει. Όπως στα τέλη του 19^ου αιώνα, όταν η μετανάστευση προς τις ηπα ήταν εντελώς free (αρκεί να πλήρωνε ο καθένας το εισιτήριο του πλοίου), δεν άδειασε ούτε η ευρώπη ούτε επιμέρους περιοχές της από πληθυσμούς, έτσι δεν θα άδειαζε ούτε η Αφρική ούτε η μέση Ανατολή αν η διαδρομή προς την Ευρώπη ήταν ελεύθερη, χωρίς στρατούς, σκυλιά και κυκλώματα.

Μάλλον θα συνέβαινε κάτι αντίθετο: πολλοί μετανάστες, που τώρα είναι παγιδευμένοι στο ευρωπαϊκό κάστρο (επειδή, σαν παράνομοι, δεν μπορούν να βγουν και να ξαναμπούν) θα έφευγαν πολύ ευκολότερα για να επαναπατριστούν, αν ήξεραν ότι σε περίπτωση ανάγκης μπορούν να γυρίσουν πάλι στα «ιερά» του ευρωπαϊκού καπιταλισμού.

Τα ανοικτά σύνορα είναι, λοιπόν, όχι μόνο ένα ηθικά δίκαιο αλλά και ένα απόλυτα λογικό αίτημα, και μάλιστα σε συνθήκες καπιταλισμού· κι όχι σε κάποια ουτοπική, μελλοντική, αταξική κοινωνία. Αν είναι η ανάγκη που καθοδηγεί τις επιλογές των ανθρώπων, τότε εκείνοι / εκείνες που είναι αποφασισμένοι (ή απλά αναγκασμένοι) να ακολουθήσουν τις παράνομες, γεμάτες κινδύνους και ταπεινώσεις διαδρομές προς τον ευρωπαϊκό παράδεισο, δεν είναι πολύ λιγότεροι απ’ αυτούς κι αυτές που θα έκαναν το ίδιο σε συνθήκες ανοικτών συνόρων. Για να το θέσουμε διαφορετικά: εκείνοι και εκείνες που είναι αναγκαίο να βάλουν στην άκρη τους συναισθηματικούς δεσμούς τους και της καθημερινότητα με τους οικείους τους για να μεταναστεύσουν, δεν είναι πολύ περισσότεροι απ’ αυτούς κι αυτές που ήδη το κάνουν! Την απόδειξη την ζούμε: οι μισθοί όχι μόνο στη γερμανία αλλά σ’ όλη την κεντρική και βόρεια ευρώπη είναι πολύ υψηλότεροι απ’ ότι στα μέρη μας· αλλά δεν άδειασε το ελλαδιστάν από ντόπιους μισθωτούς!!! Ακόμα και η χωρίς εμπόδια μετανάστευση φοβίζει…

Καθώς τα αφεντικά κλιμακώνουν την «στρατιωτικοποίηση της διαχείρισης» της μετανάστευσης της εργασίας (θα επανέλθουμε) η «βαρεμάρα» και η «κούραση» της «ενασχόλησης με τους μετανάστες» είναι ολέθριες καταστάσεις· συμπτώματα αποστράγγισης του ρηχού «ανθρωπισμού» που ηγεμόνευε τα προηγούμενα χρόνια.

Δεν ξέρουμε αν είναι ήδη αργά, αλλά τα ανοικτά σύνορα είναι η μόνη συνεπής και λογική εργατική στάση.

Κυριακή 24 Ιούνη. Θυμάστε εκείνη την «μυστηριώδη επίθεση με χημικά» στην Douma, στα ανατολικά της Δαμασκού, στις 7 Απρίλη; Η έκθεση των ειδικών περί τα χημικά όπλα (που έκαναν την επιτόπου έρευνα) αναμένεται. Μια άλλη επιτροπή του οηε όμως, για εγκλήματα πολέμου, θεωρεί ότι ξέρει – και ετοιμάζει μια σχετική ανακοίνωση.

Όπου θα λέει τι; Ότι έγινε μια τέτοια επίθεση (με μια φιάλη γκαζιού γεμισμένη με κάποιο δηλητηριώδες αέριο)· ότι ένας αριθμός κατοίκων της πολυκατοικίας που κτυπήθηκε πέθανε εξαιτίας της εισπνοής αυτού του αερίου· αλλά, επίσης, ότι χρειάζονται παραπάνω έρευνες επειδή (σύμφωνα με τον Hanny Megally, αιγύπτιο δικηγόρο ανθρωπίνων δικαιωμάτων, που προφανώς έχει κάποια σχέση με την συγκεκριμένη επιτροπή, και μίλησε στην αμερικανική καθεστωτική εφημερίδα New York Times) επειδή δεν ξέρει ποιο είναι το αέριο που τους σκότωσε.

Προκύπτει, ωστόσο, ότι υπήρξαν διαφωνίες μεταξύ των μελών της συγκεκριμένης επιτροπής ως προς την ισχύ των αποδείξεων (ή των ενδείξεων) για την χρήση χημικών στη Douma. Οπότε, η μάλλον γενικόλογη κατηγορία, που φαίνετα ιότι δεν θα συνοδεύεται από αποδείξεις, θα περιλαμβάνεται όμως σε μια λίστα εγκλημάτων του καθεστώτος Άσαντ (κάποια τα έχει κάνει, κυρίως βομβαρδισμούς αμάχων· άλλα όμως ήταν προβοκάτσιες…) – που βολεύει ιδιαίτερα τον άξονα Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ, θα μείνει στον αφρό της δημαγωγίας.

Χρειάζεται τέτοιο φρεσκάρισμα η Ουάσιγκτον; Ναι: αν σκοπεύει να “παρέμβει” την επίθεση του συριακού στρατού ‘n’ friends στην Dara’a…