Category: Ασταμάτητη μηχανή

Εμπορικός (αλλά όχι μόνο…) πόλεμος 2

Πέμπτη 8 Νοέμβρη. Το πραγματικό ταμπλώ των ενδοκαπιταλιστικών συγκρούσεων και το μέτρο της έντασης αυτών των συγκρούσεων δεν το καθορίζει κανένα ψόφιο κουνάβι, Putin, Xi και λοιπά, παρά μόνο σαν «οι εντολοδόχοι της Ιστορίας». Ουσιαστικά το καθορίζει η θεμελειώδης (και απρόσωπη…) καπιταλιστική αντινομία ανάμεσα στην διαρκώς και εκθετικά αυξανόμενη κοινωνική παραγωγικότητα της εργασίας και στην ιδιωτική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής. Αυτή η αντινομία έχει αναλυθεί από πολύ παλιά, απ’ τον κυρ Κάρολο (και όχι μόνο). Η διέξοδος της δημιουργίας νέων αγορών (νέων εμπορευματοποιήσεων) ισχύει πάντα· μόνο που αυτές οι «νέες αγορές» (είτε της 3ης βιομηχανικής επανάστασης είτε των αρχών της 4ης) πλημμυρίζουν πολύ γρήγορα απ’ τα σχετικά εμπορεύματα (πράγματα ή υπηρεσίες), χωρίς να υπάρχει ικανός χρόνος σταθεροποίησης των ισορροπιών μεταξύ αντίπαλων αφεντικών. Ο just in time καπιταλισμός είναι μια εξέλιξη επιτάχυνσης, λαχανιάσματος των ανισορροπιών. Συνεπώς η αναμέτρηση για την κατάκτηση και την εξασφάλιση αγορών (αυτό που πριν θα γινόταν για την “δύση” μέσω «παγκοσμιοποίησης» και τώρα, για τις ηπα, μέσω «εθνικού τσαμπουκά») μετατίθεται μεν διαρκώς, αλλά δεν μπορεί κάτι τέτοιο να συμβαίνει για καιρό.

Αυτό σημαίνει κάτι απλό και ταυτόχρονα τρομακτικό: η τρέχουσα συμμαχία αυτών των εθνικιστικών, ρατσιστικών, συντηρητικών και μισαλλόδοξων «κοινωνικών / πολιτικών / οικονομικών» υποκειμένων ΔΕΝ μπορεί να λύσει την δομική καπιταλιστική αντινομία. (Ουσιαστικά: δεν το υπόσχεται καν). Το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να εξοπλιστεί πάνω στο έδαφός της. Όχι μόνο στρατιωτικά (υποχρεωτικά έτσι κι αλλιώς…) αλλά και ιδεολογικά, ηθικά, ψυχολογικά. Να εξοπλιστεί γι’ αυτό του οποίου τις συνέπειες δεν καταλαβαίνει, και ποτέ δεν καταλάβαινε το πόπολο στην ιστορία: για το πέρασμα απ’ το «ο-καθένας-για-την-πάρτη-του» στο υποχρεωτικά επόμενο βήμα, που είναι «ο-καθένας-για-την-καταστροφή-των-ανταγωνιστών-του». Τα είχε πει όχι (μόνο) ο κυρ Μαρξ αλλά και ο κυρ Κέυνς… που δεν ήταν καθόλου μαρξιστής.
Αυτό είναι το πραγματικό, υλικό περιβάλλον μέσα στο οποίο γίνονται όλα αυτούς τους καιρούς. Κάποιοι στο παρελθόν υπέδειξαν ξανά και ξανά ότι η Ιστορία κινείται πίσω απ’ τις πλάτες εκείνων που καταλήγουν να είναι απλά ενεργούμενά της. Όχι, η Ιστορία δεν είναι κάποιο μυστηριώδες, μοχθηρό μούτρο! Μόνο που είναι απωθητικό στην εποχή των τεράστιων Εγώ να γίνει κατανοητό ότι ο καπιταλισμός, σαν μέθοδος εκμετάλλευσης και πειθάρχησης, «δουλεύει» συστηματικά, αδιαφορώντας για τις μελαγχολίες των τεράστιων Εγώ… «Δουλεύει» σαν σύστημα, σαν κρεατομηχανή, όχι σαν υποκείμενο, όχι σαν «Κώστας», «Βλαδίμηρος» ή «Μίκυ Μάους»…

Αδύνατο να καταλάβουν αυτά τα Εγώ ότι είναι ιστορικά προσδιορισμένα πέρα από οτιδήποτε επιτρέπουν οι ιδιοτελείς φαντασιώσεις τους… Και ότι το μόνο που θα μπορούσαν πράγματι να επιλέξουν (ορμώντας πάνω στην Ιστορική κίνηση…) θα ήταν να φρενάρουν τις καπιταλιστικές / κρατικές «δουλειές».

Ή και να τις εκτρέψουν…

Εμπορικός (αλλά όχι μόνο…) πόλεμος 3

Πέμπτη 8 Νοέμβρη. Προς τι αυτές οι γενικότητες απ’ την μεριά μας; Επειδή υπάρχει μια ενιαία υλική βάση ανάμεσα στις χθεσινές αμερικανικές “ενδιάμεσες” εκλογές και τ’ αποτελέσματά τους· την μέση Ανατολή· την Αφρική· τη λατινική Αμερική· την ανατολική Ασία· την κεντρική Ασία – ακόμα και την “τύχη” των ελληνικών τραπεζών, αν ενδιαφέρει.

Στις χθεσινές εκλογές στις ηπα δεν συγκρούστηκαν δύο αντίπαλες στρατηγικές για τα μείζονα προβλήματα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. Αλλά δύο ασύμβατα μεταξύ τους κοινωνικά / πολιτικά μπλοκ. Ένα που εξοπλίζεται (για λογαριασμό του αμερικανικού ιμπεριαλιστικού μέλλοντος) και ένα που διαμαρτύρεται (για την φασιστική σκλήρυνση του κοινωνικού πεδίου, υπερασπιζόμενη τις ανοχές και τις αμοιβαίες αναγνωρίσεις που επέτρεψε η δυτική, φιλελεύθερη τάση της παγκοσμιοποίησης… ). Το γεγονός ότι το ψόφιο κουνάβι έκανε προεκλογική εκστρατεία όχι εκθειάζοντας τα “οικονομικά επιτεύγματά” του αλλά τονίζοντας την δήθεν απειλή των ξένων “ξυπόλυτων”-που-πλησιάζουν-στα-σύνορα εξηγείται (κατά την άποψή μας) απ’ αυτό: οι “οικονομικές επιτυχίες” είναι προσωρινές, το κλαδί που πρόκειται να καταρρεύσει. Το μόνο (κλαδί) που θα μείνει για να κρίνει το αμερικανικό μέλλον σαν παγκόσμιας ηγεμονικής εξουσίας (άρα, έμμεσα αλλά καθαρά, το μέλλον της αμερικανικής καπιταλιστικής ευημερίας) είναι ο εξοπλισμός· και στο βάθος ο πόλεμος.

Συνεπείς με τον ιστορικό τους ρόλο οι αμερικάνοι συντηρητικοί, σαν εκφραστές / εκπρόσωποι / ενισχυτές αυτής συμμαχίας εθνικιστικών, ρατσιστικών, συντηρητικών και μισαλλόδοξων «κοινωνικών / πολιτικών / οικονομικών» υποκειμένων που βρίσκεται στο τιμόνι, δεν προπαγάνδισαν μια «ευημερία» που θα μπορούσε να φέρει εφησυχασμό· αλλά το μίσος – σαν – κεφάλαιο – καταστροφής, που απαιτεί εθνικιστική, μιλιταριστική εγρήγορση. Το ίδιο γίνεται σε πολλά σημεία της ευρωπαϊκής ηπείρου: το εθνικό, ρατσιστικό μίσος – με όποια ευκαιρία είναι αξιοποιήσιμη – είναι η αλληγορία του εξοπλισμένου (αν είναι δυνατόν: ως τα δόντια) «ο-καθένας-για-την-πάρτη-του». Είναι η σημαία του.

Κι ενώ αυτή εμφανίζεται σαν «εθνική σημαία αποκατάστασης της αξίας» (του «εθνικού κεφάλαιου» πάντα, μέσα στον πλανητικό καταμερισμό εξουσίας…) είναι ταυτόχρονα μια διεθνής σημαία. Πώς επιστρατεύονται οι προλεταριακοί και μη πληθυσμοί ώστε να αλληλοεξοντωθούν για το καλό των αφεντικών τους στη μεγάλη, παγκόσμια κλίμακα της «δημιουργικής καταστροφής»; Σαν οπαδοί ποδοσφαιρικών ομάδων; Όχι – ποτέ δεν θα ήταν δυνατόν οι γηπεδικές εχθρότητες να οδηγήσουν σ’ ένα πνιγμένο στο αίμα παγκόσμιο ξεκαθάρισμα λογαριασμών… (για τις μοιρασιές του πλανήτη). Μόνο εθνικές σημαίες (και, επιπλέον, εθνικές συμμαχίες) μπορούν να πετύχουν σ’ αυτή τη δουλειά.

Αυτό έχει εισηγηθεί κατηγορηματικά το ψοφιοκουναβιστάν… Και δεν είναι ιστορικά άκυρο, σίγουρα όχι απ’ την σκοπιά της απρόσωπης καπιταλιστικής μηχανικής.

Καμιά φωλιά, σε κανέναν ουρανό

Πέμπτη 8 Νοέμβρη. Ο ποιητής συνέλαβε όχι τις αιτίες αλλά τα πιο απτά αποτελέσματα αυτών των διαδικασιών· συνέλαβε όχι το πέρασμα της Ιστορίας πίσω απ’ την πλάτη του (μας) αλλά το ξερατό που προκαλεί η ναυτία της τρικυμίας της. Και πρότεινε αναχωρητισμό, πρότεινε την παλιά (αδύνατη πια) φυγή:

Μου λεν αν φύγω από τον κύκλο θα χαθώ

στα όρια του μοναχά να γυροφέρνω

Και πως ο κόσμος είν’ανήμερο θεριό

που όταν δαγκώνει εγώ καλά είναι να σωπαίνω

Κι όταν φοβούνται πως μπορεί να τρελαθώ

μου λεν να πάω κρυφά κάπου να κλάψω

Και να θυμάμαι πως αυτό το σκηνικό

είμαι μικρός πολύ μικρός για να τ’ αλλάξω

Μα εγώ μ΄ένα άγριο περήφανο χορό

σαν αετός πάνω απ’τις λύπες θα πετάξω

Σιγά μη κλάψω σιγά μη φοβηθώ

σιγά μη κλάψω σιγά μη φοβηθώ!

Θα πάω να χτίσω μια φωλιά στον ουρανό

θα κατεβαίνω μόνο αν θέλω να γελάσω.

Έκανε τραγικό λάθος ο ποιητής, κάνουν τραγικό λάθος αυτοί που ψάχνουν de facto νησίδες σωτήριας / εξασφάλισης. Και δεν φταίει η ασταμάτητη μηχανή γι’ αυτό: ο ουρανός γεμίζει διαρκώς όπλα, όλο και περισσότερα όπλα. Δεν υπάρχει εκεί χώρος για φωλιές. Ούτε αλλού. Δεν υπάρχει πια χώρος για τον σαρδόνιο καγχασμό των αδυνάτων…

Ούτε η υπόδειξη της μικρότητάς μας διορθώνεται αν της φορέσουμε φτερά… Ατομικά η έμπνευση του ποιητή έχει την συναισθηματική αξία της. Αλλά φωλιές γιοκ!

Καμιά φωλιά, πουθενά

Πέμπτη 8 Νοέμβρη. Είναι κάτι στο οποίο πρέπει να δώσουμε πολύ μεγαλύτερη έκταση (και θα το κάνουμε μόλις προλάβουμε), οπότε εδώ κάτι σύντομο.

Η φυγή, ο αναχωρητισμός, δεν είναι καινούργιες “ιδέες”. Συνδέονται με τον ιστορικό ρομαντισμό· κι αυτός, με τη σειρά του, με την 1η βιομηχανική επανάσταση και την συναισθηματική άρνηση των συνέπειών της (19ος αιώνας, ε;).

Στη δεκαετία του 1980, το δυναμικό, ριζοσπαστικό ρεύμα της οικολογίας / εναλλακτισμού έδωσε μια ακόμα πνοή στη νεορομαντική ελπίδα ότι η απόρριψη των καπιταλιστικών κανόνων και πειθαρχήσεων μπορεί να είναι εφικτή με τον αναχωρητισμό σε μικρής κλίμακας εναλλακτικές θεσμίσεις / κοινότητες· συνδεδεμένες με την γη (ή, πιο σωστά, με τον μύθο της).

Αυτή η έξοδος φαινόταν (ξανά) ρεαλιστική· σίγουρα στην ευρώπη, αλλά όχι μόνο… Μέχρι που έγινε “κάτι”. Την άνοιξη του 1986. Αυτό το κάτι ήταν η καταστροφή ενός πυρηνικού αντιδραστήρα σε ένα άγνωστο σημείο μιας περιοχής που δεν είχε απασχολήσει κανέναν: στο Τσέρνομπιλ, της ουκρανίας (τμήμα της τότε ε.σ.σ.δ.)

Ένα ραδιενεργό / τοξικό νέφος άρχισε αμέσως να μετακινείται απ’ την ουκρανία προς τα δυτικά, προς την ευρώπη… Απειλώντας, τυχαία, οποιονδήποτε. Απ’ τις πιο mainstream καπιταλιστικές εγκαταστάσεις, μέχρι τα πιο αντάρτικα οικολογικά κοινόβια. Τότε κάποιος (και είναι προς τιμήν του…) είπε (αν και δεν εφάρμοσε στη συνέχεια, αυτό προς ατιμία του): μετά απ’ αυτό το εναλλακτικό τελείωσε!!!

Τι σήμαινε αυτή η παρατήρηση; Κάτι που είχε τεράστια πολιτική σημασία τότε, και ακόμα μεγαλύτερη σήμερα. Σήμαινε αυτό: φτιάξε όσες εναλλακτικές «οάσεις» θες… Φτιάξε όσες κολλεκτίβες θες… Φτιάξε όσες αυτοτελείς νησίδες νομίζεις… Αυτό που νομίζεις ότι αποφεύγεις είναι πάντα μπροστά σου! Το κεφάλαιο έχει φτάσει πια σε τέτοιο βαθμό συγκεντρωμένης πυκνότητας (και ένα πυρηνικό εργοστάσιο ενέργειας είναι ακριβώς τέτοιο· αλλά δεν είναι αυτή καθόλου η μοναδική μορφή καπιταλιστικής «συμπύκνωσης»… σκεφτείτε, ας πούμε, τα «βιολογικά όπλα»…) ώστε ακόμα κι όταν «σκάσει» σ’ ένα σημείο πολύ μακρυά απ’ τον οπτικό σου ορίζοντα, οι συνέπειες θα σε φτάσουν γρήγορα· και τότε οι οάσεις σου, οι κολλεκτίβες σου, οι νησίδες σου, δεν θα μπορούν να κάνουν οτιδήποτε… Θα υποστούν τις συνέπειες.

Οι αναχωρητισμοί δεν κάμφθηκαν δυστυχώς το 1986 και το 1987, επειδή ελάχιστοι κατάλαβαν (ή ασχολήθηκαν να καταλάβουν) έκτοτε την δυναμική της «δημιουργικής καταστροφής» που είναι δομικά ενσωματωμένη στην καπιταλιστική διαδικασία. Επανεμφανίστηκαν δριμύτεροι την τελευταία δεκαετία της «διαχείρισης της κρίσης / αναδιάρθρωσης», σε pro- ή post-modern μορφές…

Μόνο που είναι ξεκάθαρο πια ότι δεν πρόκειται για πραγματικές «εξόδους κινδύνου» – αλλά για απωθήσεις της πραγματικότητας… Δεν υπάρχουν οάσεις απέναντι στην καπιταλιστική φρενίτιδα, όσο βαθιά στην άμμο κι αν χώσει κανείς το κεφάλι…

Τράμπαλα

Τετάρτη 7 Νοέμβρη. (Όπως λέμε: ντράβαλα). Οι πράκτορες της ασταμάτητης μηχανής στο αμέρικα ήταν “σφίγγες” ως την ώρα της ανάρτησης, οπότε δεν μπορούμε να σας διαφωτίσουμε για την θέληση του αμερικανικού λαού…. Η αυξημένη συμμετοχή στις (συνήθως μειωμένου ενδιαφέροντος) “ενδιάμεσες εκλογες”, κυρίως από γυναίκες και μη λευκούς, μπορεί να σημαίνει περισσότερες ψήφους κατά του ψοφιοκουναβιστάν. Απ’ την άλλη μεριά ο αμερικανικός φασιστο/ρατσισμός είναι στα πάνω του τώρα που έχει την κεντρική εξουσιαστική νομιμοποίηση. Τελικά το περίεργο (για τις δικές μας γνώσεις) εκλογικό σύστημα των ηπα, που προσδιορίζει ορισμένες (λίγες συνήθως) “κάλπες κλειδιά”, διαμορφώνει αποτελέσματα άσχετα με το σύνολο των ψήφων. (Κάπως έτσι εκλέχτηκε άλλοτε ο Μπους ο Β την πρώτη φορά και ο ψοφιοκούναβος ο Μοναδικός πριν 2 χρόνια).

Πιθανολογείται ότι οι “δημοκρατικοί” θα πάρουν την πλειοψηφία στη “βουλή των αντιπροσώπων” (αν καταφέρουν να πάρουν 23 καρέκλες παραπάνω απ’ αυτές που είχαν ως προχτές), όχι όμως και στη “γερουσία”. Ακόμα κι αν την έπαιρναν κι αυτή όμως, θα συνέχισαν να κυβερνούν ως το 2020 το ψόφιο κουνάβι και, κυρίως, αυτοί που βρίσκονται πίσω του. Με μεγαλύτερες δυσκολίες στο να περνάνε νόμους, αλλά με ανέγγιχτες τις απευθείας εξουσίες του “προέδρου” – και τα τιτιβίσματά του.

Η Αθήνα και οι υπόλοιποι σύμμαχοι των ηπα στην ανατολική Μεσόγειο / μέση Ανατολή θα εύχονταν το καλύτερο για το ψόφιο κουνάβι, είτε το λένε ανοικτά (όπως το Τελ Αβίβ) είτε όχι. Δύο στα δύο (βουλή των αντιπροσώπων και γερουσία) υπέρ των ψοφιοκουναβικών θα ήταν ο.κ. Δυο χρόνια μπορεί να είναι λίγα για όσους έχουν μεγάλα σχέδια κι ακόμα μεγαλύτερη όρεξη· και η όποια πολιτική αναταραχή” στην Ουάσιγκτον προσθέτει και δεν αφαιρεί δυσκολίες…

Συντηρητικοί και δημοκρατικοί δεν έχουν διαφωνίες για τον τελικό προσανατολισμό του κράτους τους. Το “america first” των πρώτων δεν είναι εχθρικό στους δεύτερους. Εκεί που διαφωνούν είναι σε ορισμένες τακτικές του αμερικανικού ιμπεριαλισμού· και σε ορισμένα εσωτερικά κοινωνικά ζητήματα. Όμως κάτι τέτοιες τακτικές διαφορές ήταν, στην περίοδο Obama, που είχαν παγώσει το Τελ Αβίβ και είχαν βάλει στην άκρη το ελλαδιστάν…

Κατά τα άλλα, ω ναι: έτσι κι αλλιώς η γη θα γίνει κόκκινη…

Ούτε γι’ αστείο!

Τετάρτη 7 Νοέμβρη. Πολύ θα θέλαμε να ειρωνευτούμε το “νέο γαμήλιο συμβόλαιο” μεταξύ του ελληνικού κράτους και του ντόπιου παπαδαριού, το οποίο θα πουληθεί σαν “ένα βήμα για τον χωρισμό τους”. Όμως δεν σηκώνει. Όχι μόνο επειδή πρόκειται για απάτη· οι ροζ αποδείχθηκαν υπερκατάλληλοι για τέτοιες και αλλού. Αλλά επειδή δίνει στο παπαδαριό τα πάντα όλα (όσα θα ήθελε). Με φανερό αντάλλαγμα το να εμφανίσει το ελληνικό κράτος μια εικονική μείωση των δημοσίων υπαλλήλων του. (Όσο για τα κρυφά ανταλλάγματα; Ε, εκλογές έρχονται, μια καλή παπαδοκουβέντα θα πιάσει τον τόπο της…)

Σ’ ότι αφορά την μισθοδοσία όλης της παπαδοϊεραρχίας, η απάτη βγάζει μάτι. Θα σταματήσουν να πληρώνονται σαν δημόσιοι υπάλληλοι, αλλά θα πληρώνονται πάλι απ’ το κράτος με την “μορφή επιδότησης”. Η οποία (για να δείτε “πόσο μαλάκες σας θεωρούμε…”) θα αναπροσαρμόζεται ανάλογα με τις μισθολογικές μεταβολές του ελληνικού δημοσίου. Μην χαθεί και καμιά (μελλοντική) αύξηση… (Τα “τυχερά” θα συνεχίσουν να ρέουν, “μαύρα” εννοείται…)

Ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες αυτής της “αλλαγής μοντέλου οικονομικών σχέσεων”: μιας και το παπαδαριό ήταν δημόσιοι υπάλληλοι, ίσχυε και γι’ αυτούς ο (καταραμένος, “μνημονιακός”) περιορισμός 5 αποχωρήσεις – 1 πρόσληψη όπως σ’ όλον τον δημόσιο τομέα. Αν πήγαινε έτσι θα γονάτιζαν οι ψυχοβοσκοί, αριθμητικά, σαν κλάδος! Για να αποφύγει την αποψίλωση η εκκλησία συνέχισε μεν να κάνει προσλήψεις, αλλά οι καινούργιοι, αν ξεπερνούσαν το 1 προς 5, δεν πληρώνονταν απ’ το ελληνικό κράτος. Την έβγαζαν μόνο απ’ τα “τυχερά”, με νηστεία και προσευχή – αν δεν έκαναν και τίποτ’ άλλο παράλληλα. Τώρα όμως όλοι αυτοί θα αποκατασταθούν, καθότι έχουν ουσιαστικά αόρατες μεν για τα δημόσια ταμεία αλλά “οργανικές θέσεις”: θα συνυπολογιστούν στην (κουκουλωμένη μισθοδοσία, δηλαδή) “επιδότηση”…

Τα ελεεινά είναι άλλα όμως. Στα άρθρα από νο 9 ως νο 13. Φτιάχνεται ένα ακόμα μαγαζί “αξιοποίησης εκκλησιαστικής περιουσίας”, στο οποίο θα ενταχτούν οι αμφισβητούμενες μεταξύ ελληνικού δημοσίου και εκκλησίας της ελλάδας περιουσίες. Αυτό το μαγαζί θα “αξιοποιήσει” αυτές τις “αμφισβητούμενες” και τα έσοδα θα τα μοιράζονται ελληνικό κράτος και παπαδαριό.

Τι σόι όμως είναι οι “αμφισβητούμενες” περιουσίες; Δεν πρόκειται για ακίνητα των οποίων την (εκκλησιαστική) ιδιοκτησία αμφισβητεί το ελληνικό κράτος… Πρόκειται για το ανάποδο. Δημόσια γη ή ακίνητα που θέλει να φάει το παπαδαριό ανεμίζοντας κάτι “χρυσόβουλα” και ποιος ξέρει τι άλλες καλλιγραφίες φτιάχνει στις γιάφκες της η εκκλησιαστική γραφειοκρατία / εξουσία. Την υπόθεση με την Βισθωνίδα και το Βατοπέδι την θυμάστε; Την υπόθεση με μια εκκλησία της Λαμίας που δήλωνε ότι είναι δικό της το μισό Περιστέρι και η μισή Πετρούπολη την θυμάστε;

Οι “αμφισβητούμενες περιουσίες” μεταξύ παπαδαριού και δημόσιου θα έπρεπε να καταλήξουν σε κλωτσιές στο παπαδαριό! Αντί γι’ αυτό, με το deal που έκανε ο τενεκεδένιος, θα αρκεί η παπαδοαμφισβήτηση εδώ ή εκεί (χωρίς καν τις μακρόχρονες δικαστικές διαδικασίες) για να μπαίνει η μία ή άλλη «αμφισβητούμενη περιουσία» σε συνδιαχείριση. Έτσι, αντί το ντόπιο παπαδαριό να μαζεύει κλωτσιές θα βγάζει λεφτά· καθόλου αμφισβητούμενα.

Είναι, μετά απ’ αυτά, να μην θεωρούν οι ποιμένες τον τενεκεδένιο δικό τους «άνθρωπο»;

(Δεν ξέρουμε αν ο τενεκεδένιος μπορεί να κλέψει την θέση του ψεκασμένου στο στάβλο του ελληνοχριστιανικού isis. Έχει ορισμένα προσόντα βέβαια, αλλά είναι και οι νεανικές τρέλες, για τις οποίες δεν έχει ζητήσει ακόμα συγχώρεση. Ίσως βολικό θα ήταν – και ο ωφελιμισμός ποτέ δεν έλειψε απ’ αυτό το παμπάλαιο μαγαζί που λέγεται χριστιανισμός – να μοιράζονται με τον ψεκασμένο το ίδιο παχνί· άντε, κλωτσώντας πότε πότε ο ένας τον άλλον…).

(φωτογραφία: ενώ ο δεξιά, που έχει μια ρημαδοκυβέρνηση, κοιτάει το μέλλον, ο αριστερά, που έχει ένα καλό πακέτο εξουσίας, κοιτάει το τραπέζι. Εκεί είναι απλωμένο το ταμπλώ της monopoly…)

Ιδανικοί σύμμαχοι 1

Τετάρτη 7 Νοέμβρη. Είναι, μεν, κάπως παλιό, αλλά ταυτόχρονα είναι διαρκούς σημασίας. Στις 25 του περασμένου Ιούλη η βουλή της αιγύπτου (δηλαδή οι μαριονέτες του δικτάτορα χασάπη Sisi) ψήφισε τον νόμο υπ. αριθμόν 161 που δίνει στον στρατηγό Sisi την απόλυτη εξουσία να παρέχει ειδικά προνόμια στους καραβανάδες του. Συμπεριλαμβανόμενης της πλήρους ασυλίας έναντι της παραπομπής τους σε δίκες για εγκλήματα που έχουν κάνει. Σύμφωνα με το νόμο ο Sisi θα μπορεί να αποδίδει στους καραβανάδες που θέλει το status υπουργών (σε ότι αφορά μισθούς και συντάξεις…), με όλες τις επιπλέον ασυλίες και τα πλεονεκτήματα (δηλαδή την ασυλία) διπλωματικών υπαλλήλων όταν ταξιδεύουν εκτός αιγύπτου. Έτσι ώστε να μην κινδυνεύουν να συλληφθούν ούτε εκεί.

Σ’ αυτήν την εντυπωσιακή «κοινοβουλευτική απόφαση» νομιμοποιείται η χούντα, μέσω της παραγραφής των εγκλημάτων της ως ένα χρονικό σημείο. Ο νόμος 161 προβλέπει πως οι καραβανάδες απαλλάσσονται αυτόματα για οποιοδήποτε έγκλημα έχουν κατηγορηθεί ή θα κατηγορηθούν μελλοντικά ότι διέπραξαν μεταξύ 19 Φλεβάρη του 2011 (είχε ξεσπάσει ήδη η επανάσταση της 25ης Γενάρη) και 23 Γενάρη του 2012, καθώς και μεταξύ 3 Ιούνη του 2013 (η μέρα του πραξικοπήματος που έφερε τον Sisi στην εξουσια) και 1 Γενάρη του 2016.

Τι εγκλήματα έχει κατηγορηθεί ότι έκανε ο αιγυπτιακός στρατός σ’ αυτές τις περιόδους; Πολλά. Τα βίαια τεστ παρθενίας σε γυναίκες διαδηλώτριες που έδεναν οι μπάτσοι στην πλατεία Tahrir· την φονική καταστολή διαδηλωτών στο Maspero· τον ξυλοδαρμό και την δολοφονία διαδηλωτών στις συγκρούσεις έξω απ’ το υπουργείο εξωτερικών και στην οδό Mohamed Mahmoud· και την σφαγή τουλάχιστον 1000 αντιχουντικών διαδηλωτών μέσα σε λίγες ώρες στις 30 Ιούνη του 2013 στα sit-ins στις πλατείες Rabba al-Adawiya και Nahda.

Δε νομίζετε ότι μαζί με το ρατσιστικό απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ και τις πάντα φονικές / ιμπεριαλιστικές ηπα, αυτή η χούντα αποδεικνύει διαρκώς ότι συμπληρώνει ΕΠΑΞΙΑ την ιδανική τριπλέτα συμμάχων του ελλαδιστάν;

Ή μήπως φτάνει στα ρουθούνια σας η μυρωδιά του αίματος των Άλλων και η υποψία πως με τέτοιους συμμάχους το ελληνικό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο βρίσκεται – προσπαθώντας να σύρει μαζί του και όλους εμάς, τους υποτελείς – ως τα γόνατα μέσα στο ιμπεριαλιστικό έγκλημα – με προοπτικές “και σ’ ανώτερα”;

(φωτογραφία: η αφίσα είναι του περασμένου Μάρτη· και όσα έχουμε πει ισχύουν!)

Ιδανικοί σύμμαχοι 2

Τετάρτη 7 Νοέμβρη. Έχει γίνει πια τόσο αυτονόητος ο συνεταιρισμός αυτής της συμμορίας, ώστε να μπορεί να περιγράφεται με το πιο αθώο ύφος του κόσμου. Να, για παράδειγμα:

Στον απόηχο των απειλών της τουρκίας για το αιγαίο (…) και την κύπρο (…) ο κύπριος υπουργός εξωτερικών Νίκος Χριστοδουλίδης θα γίνει σήμερα δεκτός στο state department από τον αμερικανό ομόλογό του Μάικ Πομπέο, σε μια κρίσιμη συγκυρία…

Επίσης, τον επόμενο μήνα είναι προγραμματισμένη συνάντηση ηπα – ελλάδας στην Ουάσιγκτον, με αντικείμενο την στρατηγική σχέση των δύο χωρών, και ενώ έχουν ωριμάσει οι συνθήκες για τη διεύρυνση της τριμερούς συνεργασίας ελλάδας, κύπρου, ισραήλ, με την προσθήκη και της αμερικής. Η δημιουργία αυτού του τετραμερούς σχήματος θα έχει πολλαπλά οφέλη για τους ίδιους τους συμμετέχοντες, συμπεριλαμβανόμενων και των ηπα…

… Η αμερικανική κυβέρνηση ήδη επεξεργάζεται την προοπτική μιας τετραμερούς συνάντησης ηπα – ελλάδας – ισραήλ – κύπρου. Αυτή θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί στο επίπεδο των υπουργών εξωτερικών, όπου η ιδιαιτερότητα της παρουσίας δύο πρωθυπουργών – Τσίπρας, Νετανιάχου – στην ηγεσία των υπουργείων εξωτερικών των χωρών τους «διευκολύνει»…. Είναι εφικτό και ωφέλιμο για όλους στις ετήσιες τριμερείς συναντήσεις των ηγετών ελλάδας, κύπρου και ισραήλ να εκπροσωπείται και η αμερική….

Αυτά είναι «δημοσιογραφικές απόψεις» απ’ την χθεσινή καθεστωτική «καθημερινή». Και δεν θα έπρεπε να τους δίνει κανείς μεγαλύτερη σημασία, αφού είναι ένα κράμα «εθνικών ελπίδων» και γνωστών ιμπεριαλιστικών κινήσεων, ελληνικών, αμερικανικών, ισραηλινών. (Για κάποιο λόγο που μας διαφεύγει έχει παραλειφθεί η χούντα του Καΐρου).

Ωστόσο, ακόμα και μέσα από δημοσιογραφικές κοινοτοπίες, «ζυμώνεται» η «φυσιολογικότητα» του εγκληματικού συνεταιρισμού που αποτελεί την εξωτερική πολιτική της «εθνικής γραμμής».

Ένας αληθινός σουλτάνος

Τετάρτη 7 Νοέμβρη. Αν το ελλαδιστάν θέλει να κάνει τον Erdogan να σκάσει απ’ το κακό του, έχει πλέον μια ευκαιρία με τέσσερα γράμματα: Ομάν!!

Τι μπορεί να προσφέρει το ομάν στη διψασμένη για αιμοβόρους συμμάχους Αθήνα; Κατ’ αρχήν μόλις πρόσφατα το Λονδίνο δήλωσε ότι θα φτιάξει εκεί βάση. Άρα ανοίγει τον δρόμο. Αμέσως μετά (πριν λίγες ημέρες δηλαδή) ο σύμμαχος Netanyahou, τσουπ-τσουπ, έκανε κι αυτός την πρώτη του επίσκεψη στην πρωτεύουσα Muscat, αν και δεν υπάρχουν επίσημες διπλωματικές σχέσεις μεταξύ των δύο κράτων… (Αφού είναι εκεί οι δημιουργοί του ισραηλινού κράτους, γιατί να μην είναι και το ίδιο;). Είναι κι αυτό ένα συν.

Εν τέλει, μπορεί να θέλει να αγοράσει το ομανέζικο παλάτι τίποτα χιλιάδες (οβίδες), αν έχουν ξεμείνει ακόμα στις ελληνικές αποθήκες: πάρε οβίδες κι άστες, κι αν θυμώσεις πιάστες – που λέει μια ελληνική παροιμία…

Το σημαντικότερο όμως είναι αυτό: το αφεντικό του ομάν δεν είναι σεΐχης ή εμίρης όπως αλλού στις πετροχούντες της περιοχής. Είναι σουλτάνος! Είναι ο σουλτάνος Qaboos bin Said al Said, και είναι ο απόλυτος κι ακλόνητος μονάρχης του ομάν απ’ το 1970. Είναι ο μοναδικός σουλτάνος (κάποτε το σουλτανάτο του ομάν είχε μεγάλη επιρροή, μέχρι κι εκεί που τώρα είναι το πακιστάν…) που υπάρχει πλέον· και κανείς έτερος πλην αυτού.

Ο άξονας Ουάσιγκτον – Λονδίνου – Αθήνας – Λευκωσίας – Τελ Αβίβ πρέπει να φτάσει οπωσδήποτε ως τον ινδικό· αλλιώς θα είναι λειψός. Κι αν οριστικοποιηθούν τα προβλήματα με τον τοξικό (ο «ψευτο»σουλτάνος Erdogan το δουλεύει το πράγμα…) θα πρέπει να υπάρχει εναλλακτική.

Ομάν και queue καμήλας (αντί για ξερό ψωμί)!!! Που λέει ο λόγος.

(φωτογραφία: ο σουλτάνος κάνει ξενάγηση στον Netanyahu…)

Σιγά μην τον άφηναν

Τρίτη 6 Νοέμβρη. Στην πρώτη γραμμή; Στόχος. Στην πρώτη γραμμή και γνωστός (διεθνώς, έστω σαν εικόνα); Δέκα φορές στόχος. Οι ελεύθεροι σκοπευτές / δολοφόνοι του ισραηλινού στρατού μπορεί να έκαναν διαγωνισμό μεταξύ τους για το ποιος θα σκοτώσει τον Abu Amr – για το ποιος θα πάρει την τιμητική άδεια….

Δεν τον σκότωσαν χτες. Τις σφαίρες τις έφαγε στα πόδια, αλλά αυτό δεν οφείλεται στην «καλωσύνη» του στρατού των χασάπηδων. Ο «νικητής» που αστόχησε θα πήρε, ίσως, την μισή άδεια – βραβείο.

Μπορεί να τα καταφέρει, αυτός ή κάποιος όμοιός του, την επόμενη φορά. Ίσως με κάποιον άλλον. Ίσως με κάποιαν άλλη. Ίσως με κάποιον σε αναπηρικό καρότσι. Ίσως με κάποια νοσοκόμα. Ίσως με κάποιον πιτσιρικά.

Όσο έχουν το ελεύθερο να σκοτώνουν αυτό ακριβώς θα κάνουν. Κι αυτό το ελεύθερο το έχουν ήδη για πολύ καιρό ως τώρα.