Category: Ασταμάτητη μηχανή

Κυριακή 11 Νοέμβρη. Η ανακοίνωση του Erdogan ότι έχει δώσει τα ηχητικά ντοκουμέντα της δολοφονίας και του διαμελισμού του Khashoggi (τις ηχητικές υποκλοπές δηλαδή…) σε Παρίσι, Λονδίνο, Ουάσιγκτον, Βερολίνο (εκτός απ’ το Ριάντ) τραβάει και αυτά τα κράτη στο «κέντρο της σκηνής του εγκλήματος». Ειδικά σε ότι αφορά την «τύχη» του σαουδαραβικού καθεστώτος, και ειδικά του τοξικού, που όχι μόνο δεν έχει αποδείξει ότι ήταν άσχετος, αλλά μάλλον το αντίθετο…. Έξυπνα μελετημένη η στιγμή της ανακοίνωσης, τώρα που ο καιρός περνάει, δημιουργεί (ή επιδιώκει να δημιουργήσει) εσωτερικά προβλήματα στα συγκεκριμένα ευρωπαϊκά κράτη και όχι μόνο, αν συνεχίσουν το τρενάρισμα στο να πάρουν τις αποφάσεις τους.

Τι μπορούν να πουν τώρα η αγγλική, η αμερικανική, η γαλλική και η γερμανική κυβέρνηση; Ότι δεν πήραν τίποτα; Ότι δεν ξέρουν τίποτα; Ότι δεν καταλαβαίνουν τι είναι αυτά που ακούγονται; Ότι δεν έχουν ξεκαθαρίσει ακόμα «ποιος φταίει»; Ή απλά θα συνεχίσουν την διακριτική μεταχείριση του τοξικού σωπαίνοντας;

Κι αν προσπαθήσουν το δεύτερο, δεν θα εμφανιστούν εσωτερικές αντιπολιτεύσεις που θα πιέσουν στην κόντρα;

Παρακολουθούμε. Έχουν αναγγελθεί για τις επόμενες ημέρες ή λίγες εβδομάδες δημοσιοποιήσεις διάφορων ανατριχιαστικών λεπτομερειών απ’ την δολοφονία και το κομμάτιασμα του Khashoggi – στη βάση των ηχογραφήσεων. Αυτά που ξέρουν ήδη κάμποσες κυβερνήσεις θα αρχίσουν να γίνονται ευρύτερα γνωστά… Με όλα όσα κάτι τέτοιο συνεπάγεται.

(Για την Αθήνα δεν χρειάζεται να απορούμε. Είναι απασχολημένη με άλλα, και δεν προλαβαίνει να ασχοληθεί με το θέμα…)

Σάββατο 10 Νοέμβρη. Αυτή η συμμαχία μεταξύ Καΐρου και Μόσχας σε σχέση με την λιβύη θα πρέπει να προκαλεί μια κάποια αμηχανία στο ελληνικό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο. Θα ήθελε να έχει το Κάιρο στο πλευρό του (στη δημαγωγία για τις αοζ στην ανατολική Μεσόγειο), και πράγματι η αιγυπτιακή χούντα έχει αντιπαλότητα με το τουρκικό καθεστώς. Όχι όμως για τον βυθό της Μεσογείου, αλλά για την επιρροή και τον έλεγχο επί των σουνιτών, ειδικά αν η πετροχούντα του Ριάντ κλατάρει. Εφόσον, όμως, Άγκυρα και Κάιρο έχουν τον ίδιο «εταίρο» (την Μόσχα), αυτή η αντιπαλότητα δεν πρόκειται να πάρει στο ορατό μέλλον την ένταση που θα βόλευε την Αθήνα.

Το πράγμα προχωράει ακόμα μακρύτερα. Η Ουάσιγκτον ονειρεύεται μια «αραβική στρατιωτική συμμαχία» που θα περιλαμβάνει το αιγυπτιακό καθεστώς και όλα τα αραβικά νότια του ιράκ, εναντίον του ιράν. Και το Τελ Αβίβ γουστάρει πολύ· (για να μην το ξεχνάτε: το Τελ Αβίβ, η Ουάσιγκτον και το Ριάντ είναι στον ίδιο άξονα με την Αθήνα και τη Λευκωσία). Η Ουάσιγκτον έχει προγραμματίσει για τον ερχόμενο Γενάρη μια πρώτη «σύνοδο» αυτής της υπό διαμόρφωση συμμαχίας…

Όμως…. Πρώτον, η Ντόχα (και το Κουβέιτ…) αποκλείεται να στραφούν κατά της Τεχεράνης (έμμεσα και κατά της Άγκυρας, της Μόσχας, της Δαμασκού και της Βαγδάτης…). Δεύτερον, το Ριάντ τραβάει κάτι ζόρια – με την δολοφονία του Khashoggi. Τρίτον, απ’ όλα τα υποψήφια αραβικά κράτη αυτής της αμερικανο-ισραηλινο εμπνευσμένης συμμαχίας το μόνο που έχει κανονικό μαζικό στρατό (μαζικό αλλά κακής ποιότητας, εφόσον το κύριο καθήκον του είναι η χούντα…) είναι η αίγυπτος. Αλλά το Κάιρο μόνο δευτερεύον πρόβλημα έχει με την Τεχεράνη· το βασικό του είναι η Άγκυρα. Απ’ την άλλη μεριά, πέρα απ’ την de facto συμμαχία του με την Μόσχα σε ότι αφορά τη λιβύη, θέλει οπωσδήποτε γενικά καλές σχέσεις με το ρωσικό καθεστώς…

Συνεπώς, σ’ αυτό το «τουρλουμπούκι» περιφερειακών ιμπεριαλισμών στη μέση Ανατολή / ανατολική Μεσόγειο η Μόσχα δείχνει σαφώς καλύτερα τοποθετημένη (ως προς τις συμμαχίες της) σε σχέση με την Ουάσιγκτον, που έχει – μαζί με το Τελ Αβίβ – εξαιρετικά «φλογερά» όνειρα. Όμως το ελλαδιστάν στην Ουάσιγκτον και στο Τελ Αβίβ έχει βάλει τους ιμπεριαλιστικούς παράδες του. Προσπαθεί να βγάλει τα γεωπολιτικά προσοδικά κέρδη του καβάλα σε ένα κόλπο (τον αμερικανικό έλεγχο της ανατολικής Μεσογείου) που δεν έχει τα ατού που θα ήθελε…

Κι ακόμα χειρότερα: εκκρεμούν οι κινήσεις του ιταλικού ιμπεριαλισμού σ’ αυτή τη ζώνη του κόσμου, που με κάποια καθυστέρηση προσπαθεί να ελιχθεί μεταξύ Μόσχας, Ουάσιγκτον και Παρισιού.

Πολλοί και πεινασμένοι καρχαρίες στην ίδια θάλασσα… Δεν θα χορτάσουν με μετανάστες / πρόσφυγες· αυτοί κι αυτές είναι το «ορεκτικό» τους…

Παρασκευή 9 Νοέμβρη. Λέγεται έτσι, αλλά δεν έχει σχέση με την κίνα. Πρωτοεφαρμόστηκε στην ιταλία του 16ου αιώνα: ο αιχμάλωτος (πιθανόν υπό ανάκριση) ακινητοποιείται δεμένος σφικτά, και στο κούτελό του σκάει μια σταγόνα νερό – σε κάπως αραιά και οπωσδήποτε άτακτα διαστήματα. Λένε ότι αυτό το βασανιστήριο μπορεί να οδηγήσει στην τρέλα. Αν το ονόμασαν “κινέζικο” έχει να κάνει, μάλλον, με την χρήση ενός μέσου τόσο ανυπόληπτου (όπως οι σταγόνες του νερού) με αργό και συστηματικό τρόπο, ώστε να οδηγήσει σε φρικιαστικές καταστάσεις το μυαλό.

Κάπως έτσι – τηρουμένων των αναλογιών – χειρίζεται το τουρκικό καθεστώς την ενοχή του Ριάντ (και του τοξικού αυτοπροσώπως) στη δολοφονία του Khashoggi. Ο καιρός περνάει και, κατά πάσα πιθανότητα, η θεαματική συνήθεια υποδεικνύει ότι το θέμα ξεχάστηκε…. Αμ δε! Σε αργούς ρυθμούς, κάθε τόσο, σαν μια σταγόνα που σκάει στο κούτελο του τοξικού, η Άγκυρα κάνει και μια αποκάλυψη.

Η unofficial πληροφορία ότι το απόσπασμα θανάτου έλιωσε το πτώμα του Khashoggi σε οξύ έχει κυκλοφορήσει εδώ και κάποιες μέρες. Η ασταμάτητη μηχανή είχε τις αμφιβολίες της, αλλά μπορεί να δικαιολογηθεί λόγω ανεπαρκών γνώσεων χημείας. Γιατί αυτό το οξύ του οποίου ίχνη ανακοίνωσαν χτες (οι τούρκοι ερευνητές) ότι βρήκαν τόσο στο πηγάδι στον κήπο του σπιτιού του πρόξενου (στο οποίο δεν τους έχει επιτραπεί η πρόσβαση, ωστόσο φαίνεται ότι «έκλεψαν» κρυφά λίγο νερό από ‘κει), όσο και στο αποχετευτικό σύστημα του σπιτιού, αυτό το οξύ λοιπόν η ασταμάτητη μηχανή το αγνοούσε. Είναι το υδροφθορικό οξύ (HF), που θεωρείται εξαιρετικά διαβρωτικό και καυστικό για ιστούς. Μ’ αυτό (λέει ανεπίσημα το τουρκικό καθεστώς) προσπάθησαν να εξαφανίσουν το πτώμα του Khashoggi. Που είναι το πτώμα; ξαναρωτάει λοιπόν η Άγκυρα (αλλά και οι συγγενείς του) το Ριάντ… Γιατί 40 μέρες μετά τον φόνο δεν μας λέτε τι έγινε το πτώμα;

Σιωπή. Δηλαδή ενοχή.

Αν δεν ήταν το «μαρτύριο της σταγόνας» σίγουρα θα ήταν το μαρτύριο της θηλειάς «με καρυδάκια». Ή το μαρτύριο της πένσας. Φαίνεται ότι στην Άγκυρα έχουν επαρκή γνώση τόσο των μετα-μοντέρνων ηθών όσο και της διάθεσης της Ουάσιγκτον (και όχι μόνο) να απαλλάξει τον τοξικό αφήνοντας το θέμα της δολοφονίας να συρθεί μέχρι να ξεχαστεί.

Οπότε το θυμίζουν κάθε τόσο, κάνοντας update: προσθέτοντας, κάθε φορά, ένα κομμάτι στο «αόρατο» παζλ. Και κανείς δεν μπορεί να τους κατηγορήσει για «σκευωρούς».

(φωτογραφία: Πάμε να σας δείξω τα γραμματόσημά μου, μετά τις πεταλούδες μου, και για τελευταίο σας αφήνω το καλύτερο: το χημικό μου εργαστήριο…)