Category: Ασταμάτητη μηχανή

Οι καραγκιοζόμαγκες του πατριωτισμού

Τρίτη 3 Δεκέμβρη. Οι ντόπιοι υποτελείς αρνούνται να καταλάβουν το πως η «εξωτερική πολιτική» του ελληνικού κράτους, ο ιμπεριαλισμός του δηλαδή, επιστρέφει και χωνεύεται στα μυαλά τους, δηλητηριάζοντας την καθημερινή τους ζωή. Αρνούνται να καταλάβουν πόσο κρέας (ηθικό και συναισθηματικό κατ’ αρχήν) γίνονται μέσα σε κάθε εκστρατεία «εθνικού κινδύνου». Αρνούνται να φωνάξουν: enough!!!

Οι δεξιοί και οι αριστεροί του ελληνικού κράτους / παρακράτους / κεφάλαιου προστάτεψαν σαν πολύτιμα assets τα φασιστικά καθάρματα που συμμετείχαν στις σφαγές στη βοσνία, όταν τους έψαχνε το διεθνές δικαστήριο της Χάγης – έδρασαν σε «εθνική αποστολή»… Οι δεξιοί και οι αριστεροί του ελληνικού κράτους / παρακράτους / κεφάλαιου προστάτεψαν σαν πολύτιμα assets τις τράπεζές τους και κάτι καθάρματα του είδους Τάσσος Παπαδόπουλος (πρόεδρος της νότιας κύπρου…) που ξέπλεναν τα λαθρεμπόρια και τις λεηλασίες του «αδελφού Μιλόσεβιτς», όταν έψαχνε να βρει την άκρη (και τα κλεμμένα) η μετα-Μιλόσεβιτς κυβέρνηση στο Βελιγράδι αλλά και το διεθνές δικαστήριο της Χάγης – ήταν σε «εθνική αποστολή»…

Ως εκεί τα ντόπια αφεντικά μπορούσαν να κρύβονται μέσα στην ομίχλη μιας κάποιας «πατριωτικής εξωτερικής πολιτικής», απαλλάσσοντας τους υποτελείς απ’ την ωμή συνενοχή σε μαζικούς φόνους, λεηλασίες, βιασμούς, εξανδραποδισμούς… Οι φαιορόζ, και ειδικά οι ροζ, γνήσια καθάρματα / υπηρέτες της «εθνικής γραμμής», ανέβηκαν πίστα. Προχώρησαν πολύ. Ανακήρυξαν 8 χουντοκαραβανάδες, κάποιοι απ’ τους οποίους συμμετείχαν στην απόπειρα δολοφονίας του Erdogan στη διάρκεια του πραξικόπηματος στις 15 Ιούλη του 2016, περίπου σε «αγωνιστές της ελευθερίας»! Και ανέλαβαν να τους προστατεύουν… Ήταν η πρώτη φορά στην μεταπολιτευτική ιστορία που το ελληνικό παρακράτος ένοιωθε τόσο ισχυρό ώστε να ανακηρύξει assets του όχι δικούς του υπηκόους, αλλά χουντοκαραβανάδες άλλου κράτους: του τουρκικού…

Μήπως ένοιωσαν αντίστοιχα οι ντόπιοι υπήκοοι πως αν το ανεχτούν αυτό, κάποια στιγμή, θα πέσει δίκαιη φωτιά να τους κάψει; Όχι. Το ανέχτηκαν και το επαίνεσαν. Γιατί; Επειδή ό,τι είναι «αντιτουρκικό» είναι καλό! Και επειδή το ελληνικό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο έχει πάντα δίκιο…

Ναι; Φάτε τώρα … λιβύη!

Η αντίσταση δεν είναι «ιδιωτική υπόθεση»!

Τρίτη 3 Δεκέμβρη. Η ασταμάτητη μηχανή θα συνεχίσει να κάνει αυτό που έχει αναλάβει σαν καθήκον της (καθόλου το μοναδικό!) μέχρι εκείνη την χρονική στιγμή που θα αναγκαστεί να πει το δικό της (ανάποδο) enough! Εν τω μεταξύ υπάρχει ένα όριο που μπορεί να το ξεπεράσει ο καθένας και η καθεμιά, ακόμα και solo – αλλά όχι, καμμία ασταμάτητη μηχανή! Είναι εκείνο το όριο του καθημερινού εμπειρισμού και της de facto υποτέλειας που συμβουλεύουν ότι η καθημερινότητα, η μικροκλίμακά της και τα ζόρια της (αναμφίβολα πολλά…) είναι όλα κι όλα εκείνα που αντιστοιχούν στον καθένα και στην καθεμιά να παλεύει· ή να συμβιβάζεται… Και μάλιστα, ακόμα χειρότερα: πως όσο πιο ασήμαντο είναι αυτό το «καθημερινό» τόσο περισσότερο πρέπει να αναγορεύεται σε «σοβαρό». Η τρίχα να γίνεται τριχιά!

Κανείς δεν μπορεί να κάνει ενέσεις μεγαλοσύνης στην αντίληψη και στη συνείδηση – ευτυχώς! Προχτές πολλοί «ανακάλυψαν» κακήν κακώς τη λιβύη, επειδή αυτό τους έδειξε το χοντρό δάκτυλο του καθεστώτος· δεν είδαν ολόκληρο το χέρι, δεν είδαν ολόκληρο το σώμα του. Αύριο, μεθαύριο, θα «ανακαλύψουν» κάτι άλλο – και θα χωθούν ακόμα περισσότερο κάτω απ’ τα σκεπάσματα, ελπίζοντας ότι αν είναι να γίνει κανά κακό θα τους προσπεράσει…

Όση αποδιάρθρωση της καθεστωτικής δημαγωγίας και όση εργατική αντι-πληροφόρηση κι αν κάνει η ασταμάτητη μηχανή, είναι αδύνατο να σηκώσει τα σκεπάσματα της απώθησης. Η ισχυρή συνείδηση πως η «μεγάλη κλίμακα» (του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού, των κρατικών πολιτικών, των ιμπεριαλισμών) είναι το ίδιο καθοριστική (αν όχι περισσότερο) με το νεφέλωμα της μικροκλίμακας στη σύγχρονη εργατική καθημερινή ζωή, αυτήν την φορά, δεν θα έρθει «απ’ έξω»! Όποιος περιμένει “σωτήρες” ας σκάψει από τώρα τον λάκο του.

Στον 20ο αιώνα η τάξη μας ανακάλυπτε τα χασάπικα όταν ήδη την είχαν αλέσει οι κρεατομηχανές. Στον 21ο αιώνα οφείλει να προβλέπει και να δρα έγκαιρα – οι κρεατομηχανές είναι ακόμα πιο ανελέητες…

Απ’ την έρημο στους λόφους· και πίσω…

Δευτέρα 2 Δεκέμβρη. Οι TootArd (στα αραβικά «Φράουλες») είναι μια μπάντα αράβων / σύρων, που ζουν στην Majdal Shams, στα βόρεια των κατεχόμενων απ’ τον ισραηλινό στρατό υψωμάτων του Golan. Τα υψώματα του Golan είναι συριακό έδαφος, που κατέλαβε το 1967 το ισραήλ. Έκτοτε παραμένουν υπό κατοχή, και πρόσφατα το ψόφιο κουνάβι το μεγαλόκαρδο τα «χάρισε» στο Τελ Αβίβ.

Σαν πληθυσμός υπό κατοχή οι άραβες / σύριοι είναι περίπου ανύπαρκτοι από νομική άποψη. Δεν αναγνωρίζονται σαν υπήκοοι του Τελ Αβίβ, και φυσικά δεν μπορούν να είναι υπήκοοι της Δαμασκού. Το μόνο «χαρτί» που διαθέτουν είναι ένα που τους δίνει «δικαίωμα διάβασης», που τους το παραχωρεί το Τελ Αβίβ αν εγκρίνει το να μπουν στο έδαφός του ή να ταξιδέψουν αλλού.

Ο δεύτερος δίσκος τους, με τίτλο Laissez Passer (του 2017), «ομολογεί» τις μουσικές τους επιρροές απ’ τα desert blues των Tuareg – ο ήχος τους έχει «πολύ» από τα riff των Tinariwen! Οι αισθήσεις και το γούστο δεν φυλακίζονται (ακόμα!) Κι έτσι η δυτική Αφρική, η νότια Σαχάρα, συναντιούνται με την μέση Ανατολή…

Με σπέσιαλ αφιέρωση στην Άννα (ξέρει αυτή) και με «καλή βδομάδα» σε όλες / όλους, δύο τραγούδια των TootArd. Πρώτα το Laissez Passer και μετά το instrumental Syrian Blues.

Νεύρα…

Δευτέρα 2 Δεκέμβρη. Ευτυχώς που το ρημαδογκουβέρνο θύμωσε. Έχουν και τα καλά τους αυτά τα νευράκια: οι δημαγωγοί, είτε επίτηδες είτε κατά λάθος, κοινοποιούν και κάποια πράγματα που αν τα προσέξει κανείς δεν είναι και τόσο ευοίωνα (από «εθνική άποψη»).

Απ’ την πλούσια αρθρογραφία της χθεσινής καθεστωτικής «καθημερινής» μαθαίνουμε για παράδειγμα ότι … Η λιβύη, τόσο επί Καντάφι όσο και επί Σαράζ, είχε επεκτατικές βλέψεις επί των νομίμων ορίων της ελληνικής υφαλοκρηπίδας… Και ότι …. Η Τρίπολη δεν αναγνώριζε ποτέ ότι, για παράδειγμα, η Γαύδος έχει κάποια επήρεια στην οριοθέτηση θαλάσσιων ζωνών, ούτε όμως και την πρακτική της μέσης γραμμής…

Το ότι η Γαύδος δεν δικαιούται αοζ θα μπορούσε να επικυρωθεί και απ’ το διεθνές δικαστήριο, αν ποτέ έφτανε το ζήτημα εκεί: είναι οι περιπτώσεις των μικρών νησιών που, όπως γράφαμε χτες, χάνουν αυτό το δικαίωμα προκειμένου να ξεμπερδέψει μια διένεξη οριοθέτησης αοζ. Όσο για την «μέση γραμμή» που πάντα αρνούνταν το λιβυκό καθεστώς, ακόμα και στις ένδοξες εποχές της “λαϊκής τζαμαχιρίας”, που υπήρχε σαν ενιαία επικράτεια; Πιθανότατα οφείλεται στο ότι η Αθήνα εννοεί σαν αφετηρία της «μέσης γραμμής» την Κρήτη, ένα νησί δηλαδή (μεγάλο αλλά νησί)· ενώ απέναντι υπάρχει η ακτή μιας ολόκληρης ηπείρου… Οι χερσαίες ποσότητες είναι ολοφάνερα άνισες. Όμως τα δικαιώματα στους βυθούς αναγνωρίζονται σαν προεκτάσεις των χερσαίων φλοιών· και όχι σαν επεκτάσεις των κάθε φορά χωρικών υδάτων. Αυτό είναι, κατά κάποιον τρόπο, το πλεονέκτημα της τουρκικής επικράτειας: είναι συμπαγές ασιατικό έδαφος…

Μάθαμε επίσης ότι … Η Αθήνα αντιμετωπίζει σοβαρότατες δυσκολίες και στις αργόσυρτες και κατά καιρούς διακοπτόμενες διαπραγματεύσεις που εξελίσσονται από το 2009 με την αίγυπτο για την οριοθέτηση αοζ ανάμεσα στη βορειοαφρικανική ακτή και τα Δωδεκάνησα (στη γραμμή Ρόδου – Καρπάθου – Κάσου)…

Γιατί η Αθήνα «αντιμετωπίζει σοβαρότατες δυσκολίες» σ’ αυτό το θέμα, ειδικά όταν έχει απέναντι έναν τόσο καλό φίλο και σύμμαχο σαν τον φασίστα Sisi, δεν μας το λένε οι δημαγωγοί. Υποθέτουμε ότι μπορεί να είναι ο ίδιος λόγος για τον οποίο ανέκαθεν η Τρίπολη δεν δεχόταν την «μέση γραμμή»: το ελληνικό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο αντιμετωπίζει το θέμα ως εάν το Αιγαίο να είναι μια συμπαγής στεριά και όχι ένα αρχιπέλαγος με μικρότερα και μεγαλύτερα νησιά – και έτσι προτείνει «μέση γραμμή» και στο Κάιρο, σα να είναι η Κρήτη και η γραμμή Ρόδου – Καρπάθου – Κάσου το χείλος της στεριάς του Αιγαίου και όχι μια αλυσίδα νησιών που εξέχουν απ’ τον βυθό.

Είτε η ελληνική (βολική) άποψη δεν αντέχει νομικά, είτε σηκώνει πολλή διαπραγμάτευση, το αποτέλεσμα είναι ότι ούτε ο δικτάτορας Μουμπάρακ ούτε ο δικτάτορας Sisi έχουν «ψηθεί»…

Φαίνεται πως το μονότονα επαναλαμβανόμενο «διεθνές δίκαιο» δεν έχει μεγαλύτερη αξία απ’ το «αλληλούια»… Με δεδομένη την μορφολογία της ευρύτερης περιοχής μόνο αν συμφωνούσαν η Τρίπολη με την Αθήνα και την Άγκυρα· η Άγκυρα με την Αθήνα, την Τρίπολη και το Κάιρο· το Κάιρο με την Αθήνα και την Άγκυρα, και η Αθήνα με τους άλλους τρεις, θα έβγαινε άκρη.

Θα ήταν λογικό, αλλά δεν φαίνεται ρεαλιστικό. Ειδικά για ένα κράτος (το ελληνικό) που έχει σαν «εθνική στρατηγική» την συντήρηση εκκρεμοτήτων – μέχρι να ξεπαγώσει ο «μαρμαρωμένος βασιλιάς»…

(φωτογραφία: Πατριωτάκι!!!! Ε, Τάκη! Τάκη ακούς τι σου λέω; Μην πας στα βαθιά! Βγες έξω παιδάκι μου! Όχι στα βαθιά!! Έχει σκυλόψαρα εκεί!!! Αααχ… Θα με πεθάνει αυτό το παιδί…  Τάκη!!! Τάκη ακούς τι σου λέω;)

… και ταξίδι στις όχθες του Νείλου

Δευτέρα 2 Δεκέμβρη. Ο ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας είναι ευαίσθητος άνθρωπος. «Ευαίσθητος» με την έννοια ότι αρπάζει εύκολα τα κρυώματα και τους ιούς της εξωτερικής πολιτικής του κράτους που τον τιμά με το πόστο του υπ.εξ. Κάπως έτσι αναγνώρισε τον Guaido σαν «πρόεδρο της βενεζουέλα» – όταν τον είχε ξεχάσει και η μάνα του. Επωαζόταν εντός του (του ρημαδοΓουα(αϊ)δοΝικόλα) το μικρόβιο· και εκδηλώθηκε ετεροχρονισμένα…

Τώρα, πηγαίνοντας θυμωμένος στο Κάιρο για να τα πει με το φιλαράκι του, τον χουντικό υπ.εξ. Shoukry, έφυγε βιαστικά. Κι ήταν αναμενόμενο να αρπάξει μια ειδική version του «ιού του Νείλου». Βγάζει πυρετό: όπως δήλωσε αμφιβάλλει αν η κυβέρνηση του Fayez al-Sarraj έχει την αρμοδιότητα να υπογράψει συμφωνία με την Άγκυρα… Α χα! Ε, ας της κάνει μήνυση!!!

Αυτό το δήλωσε πρώτη η χούντα του Καΐρου· είναι δική της εφεύρεση. Αλλά γι’ αυτήν το νόημα της «αμφιβολίας» είναι σαφές. Θέλει ο στρατηγός Haftar (τον οποίο υποστηρίζει) να γίνει πρόεδρος της λιβύης ή, αν πάσει περιπτώσει, “συμ-πρόεδρος” – οπότε «αμφιβάλει»… Ο ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας και το ρημαδογκουβέρνο του τι θέλουν; Κι αυτοί ανακάλυψαν την γοητεία του Haftar; Ας φρόντιζε να κάνει κανά εμβόλιο ο ρημαδοΓουα(αϊ)δοΝικόλας: ακόμα και στην περίπτωση που ο Haftar καταλάμβανε την Τρίπολη (αρκετά μακρινό κάτι τέτοιο στην παρούσα φάση) δεν θα σκεφτόταν τίποτα διαφορετικό για την λιβυκή αοζ απ’ όσα σκέφτονταν οι προκατοχοί του… Διάβολε! Σε μια θάλασσα που λέγεται επίσημα λιβυκό πέλαγος αυτός θα έκανε πίσω;

Πιθανότατα ο Haftar σαν πρόεδρος μπορεί να μην έκανε συμφωνία με την Άγκυρα. Ούτε με την Αθήνα θα έκανε πάντως!!! Και, παρά την επιμόλυνση αυτού του ένδοξου έλληνα πολιτικού άντρα και πατριώτη, στο χτεσινό ρεπορτάζ της αιγυπτιακής καθεστωτικής al-Ahram δεν αναφέρει πουθενά ότι θα επιταχυνθούν οι διαδικασίες για την οριοθέτηση των αοζ ελλάδας αιγύπτου… Φυσικά εκεί έχουν χούντα κι εδώ έχουμε δημοκρατία· οπότε εκεί μπορεί να κρύβουν απ’ τον λαό τα μεγάλα κόλπα ενώ εδώ τα διαλαλούν…

Όπως και νάχει, τους σφάχτες του Καΐρου το memorandum Τρίπολης – Άγκυρας τους ενοχλεί μεν· αλλά για διαφορετικούς λόγους απ’ ότι η Αθήνα. Πέρα απ’ τα υπόλοιπα έχουν ένα πρόβλημα που οι γενναίοι έλληνες δεν έχουν: η μουσουλμανική αδελφότητα παραμένει ισχυρή και αντι-χουντική στην αίγυπτο· και την στηρίζουν κάθε άλλο παρά αμελητέα κράτη. Πρώτη και καλύτερη η Άγκυρα, αλλά πιθανότατα ακόμα και (διακριτικά…) το Βερολίνο… Η χούντα φοβάται την στιγμή που η «αδελφότητα» θα έχει πετύχει αρκετή επιρροή στον στρατό, οπότε ένα στρατιωτικό κίνημα υπέρ της δημοκρατίας να στείλει τον Sisi και όλο το φασιστο-τσουρμό του οριστικά στο απόσπασμα.

Συνεπώς το μέγιστο που θέλει και μπορεί να κάνει η χούντα του Καΐρου είναι proxy πόλεμο με την Άγκυρα. Σε λιβυκό έδαφος, όπου έχει καλούς συσχετισμούς, αφού στην ίδια πλευρά βρίσκονται Παρίσι και Μόσχα (ο καθένας για τους δικούς του λόγους). Τον ελληνικό αντι-τουρκισμό η αιγυπτιακή χούντα τον κτυπάει φιλικά στην πλάτη. Δεν φαίνεται διατεθειμένη να οξύνει κάποια κόντρα· είπαμε, κοιτάει διαρκώς πίσω της. Χρειάζεται μεν την Αθήνα (που μπλοκάρει διάφορα αντιχουντικά μέτρα της ε.ε.) αλλά εκτιμάμε ότι δεν πρόκειται να θυσιάσει αυτά που θεωρεί «εθνικά συμφέροντά» της υπογράφοντας τώρα μια οριοθέτηση που σταθερά αρνείται να υπογράψει εδώ και χρόνια. Υπογράφοντας μια οριοθέτηση αοζ μεταξύ Αθήνας και Καΐρου που θα είναι υποχρεωτικά λειψή αν δεν συνοδευτεί α) απ’ την οριοθέτηση της αοζ Αθήνας – Άγκυρας στην ανατολική Μεσόγειο, και β) την οριοθέτηση της αοζ Καΐρου – Άγκυρας…

Από ένα σημείο και μετά η “ελληνο-αιγυπτιακή” φιλία και συμμαχία είναι, απλά, πηγή προβλημάτων για το Κάιρο…

 

Ζόρια – αλλά όχι ζάρια

Δευτέρα 2 Δεκέμβρη. Πέρα απ’ τις μέρα – μέρα ή βδομάδα – βδομάδα εξελίξεις, όταν και αν υπάρχουν τέτοιες, το γεγονός είναι ένα: το «κεφάλαιο λιβύη» δεν είναι για τα δόντια του ελληνικού ιμπεριαλισμού και των υπηρετών του. Έκαναν ονειρικούς υπολογισμούς για γκάζια και διεθνή υποστηρίξη γύρω απ’ τη νότια κύπρο – και απέτυχαν. Έκαναν ονειρικούς υπολογισμούς για γκάζια και διεθνή υποστηρίξη μέσω east med και “τριμερών”, και απέτυχαν (αν και κάποια στιγμή θα χρειαστεί να καταθέσουν τον αιματηρό / μιλιταριστικό τους οβολό σε κάποιον σύμμαχο). Σ’ αυτές τις περιπτώσεις τα δεδομένα ήταν σαφή και καθαρά – αλλά ο ελληνικός ιμπεριαλισμός δουλεύει σε «παράλληλη πραγματικότητα». Είναι ιδιαίτερα επικίνδυνος, ειδικά όταν νομίζει ότι τον «παίρνει»…

Η λιβύη, όπως – τελικά – και το σύνολο της Μεσογείου (και της Αφρικής) είναι παγκόσμιο ζήτημα· με όχι ξεκαθαρισμένα ακόμα τα μέτωπα, και με κινούμενη άμμο συμμαχιών στη «δύση». Αντίθετα απ’ αυτά που διαδίδουν (και ενδεχομένως πιστεύουν) τα εθνικά μεγάφωνα ο Sarraj δεν είναι «διεθνώς απομονωμένος»! Βρίσκεται στρατιωτικά σε μειονεκτική θέση, αυτό είναι γεγονός· όπως επίσης είναι γεγονός ότι η Άγκυρα τον έχει βοηθήσει πρακτικά / στρατιωτικά. Όμως απ’ την στιγμή που ο Haftar έφτασε στα περίχωρα της Τρίπολης, όσοι δεν είναι μαζί του ξανατράβηξαν τον Sarraj στο κέντρο του «ενδιαφέροντός» τους. Το να αποκτήσει η Μόσχα (πολύ περισσότερο απ’ το Παρίσι ή την Άγκυρα) βάσεις στη λιβύη θεωρείται, όντως, επικίνδυνα too much τόσο απ’ το Λονδίνο όσο και απ’ την Ουάσιγκτον. Ακόμα και το Παρίσι, που βρίσκεται επίσης πίσω απ’ τον Haftar, μάλλον δεν θα ήθελε να έχει στα πόδια του ρώσους πολλών ειδών και ικανοτήτων…

Είναι πιθανό ότι σε μερικές ημέρες ή λίγες εβδομάδες θα γίνει ένα συνέδριο στο Βερολίνο, για να βρεθεί μια «ειρηνική λύση» στο θέμα της λιβύης. Ένα παρόμοιο που έγινε στο Παλέρμο, υπό την αιγίδα του ιταλικού γκουβέρνου, πριν ένα χρόνο (12 και 13 Νοέμβρη του 2018) απέτυχε. Τότε απέτυχε επειδή ο Haftar με ένα μόνο πράγμα συμβιβάζεται: να γίνει στρατηγός / πρόεδρος της λιβύης. Είναι πιθανό ότι θα αποτύχει και το τωρινό, στο Βερολίνο (αυτό τουλάχιστον υποστηρίζουν οι μπιστικοί του Haftar), αν και το γερμανικό κράτος έχει περισσότερα εχέγγυα απ’ το ιταλικό για να κάνει πειστικά «κονέ». Αν αποτύχει, πάντως, θα είναι για τον ίδιο λόγο. Επειδή ο Haftar λέει «έχω χάσει 7.000 στρατιώτες – δεν πέθαναν για το τίποτα»… Συγκινητικό!!! Και οι γάλλοι έχουν χάσει πεζοναύτες τους στη λιβύη – αλλά δεν το κάνουν θέμα!

Εκτός αν… συχνά υπάρχει ένα «εκτός αν». Ο ίδιος ο Haftar δεν πρόκειται να το παραδεχτεί, αλλά εφόσον η επίθεσή του για την κατάληψη της Τρίπολης απέτυχε όταν είχε (για να το πούμε έτσι) τον αιφνιδιασμό και τους στρατιωτικούς συσχετισμούς με το μέρος του, δεν θα τα καταφέρει μελλοντικά – χωρίς την ακόμα μεγαλύτερη και πιο φανερή βοήθεια των συμμάχων του. Συνεπώς ο λόγος και η βαρύνουσα γνώμη βρίσκεται στη δική τους αυλή· και όχι στη στολή του Haftar. Κι ας έχει “χάσει” ότι έχει… (Στο κάτω κάτω, όταν αρρώστησε βαριά, οι γάλλοι γιατροί τον έσωσαν… Έχει υποχρεώση…)

Η Μόσχα, το Παρίσι, ακόμα και το Κάιρο μπορεί (μπορεί όμως και όχι, αυτό θα φανεί στην εξέλιξη των πραγμάτων) να εκτιμήσουν ότι δεν πρόκειται να κερδίσουν περισσότερα απ’ ότι έχουν αυτή τη στιγμή· ότι δεν πρόκειται να κερδίσουν όλη τη λιβύη με τον Haftar για πρόεδρο· ότι δεν τους συμφέρει να δουν στην Τρίπολη άγγλους ή αμερικάνους μισθοφόρους μαζί με τους τούρκους· και πως, κατά συνέπεια, θα πρέπει να γίνει ένας κάποιος συμβιβασμός (απ’ αυτούς που κρατάνε χρόνια μέχρι και αν διαμορφωθούν…). Συνήθως δείγμα για την αναγνώριση τέτοιων πιθανοτήτων (συμβιβασμού) είναι κάποια «κατάπαυση του πυρός», κάποια «εκεχειρία» – που ποτέ δεν τηρείται απόλυτα, ωστόσο θεωρείται «βάση για παραπέρα συζητήσεις»… Το Βερολίνο έχει ανακοινώσει ήδη ότι θα συγκροτηθεί ειδική διεθνής επιτροπή για «ό,τι χρειαστεί»… Μένει να φανεί τι και πότε.

Όπως και να εξελιχθούν πάντως οι καταστάσεις, βρίσκονται άμεσα ή/και έμμεσα τόσες «μεγάλες» και «μεσαίες» δυνάμεις στο λιβυκό πεδίο μάχης του 4ου παγκόσμιου, και διακυβεύονται τόσα στον παγκόσμιο πόλεμο στην αφρική, ώστε το ρημαδογκουβέρνο (όπως, άλλωστε, και οι προηγούμενοι, οι φαιορόζ) δεν είναι κάτι παραπάνω απ’ αυτό που είναι: γελοίοι (και γι’ αυτό επικίνδυνοι) μέσα στον ιμπεριαλιστικό μικρομεγαλισμό τους…

By by Hong Kong?

Δευτέρα 2 Δεκέμβρη. Ανάλογα με την οπτική γωνία και τις απόψεις του καθενός είναι είτε υπερβολικά ηλίθιοι, είτε υπερβολικά εθνικιστές – και υπάρχουν πολλά που υποδεικνύουν ότι αυτά τα δύο είναι ένας υπέροχος συνδυασμός στις πρωτοκοσμικές κοινωνίες.

Μετά από μια ανακωχή μιας εβδομάδας ή και κάτι παραπάνω (λόγω εκλογών) κι αφού η κατάληψη του Πολυτεχνείου του Χονγκ Κονγκ τελείωσε πριν μέρες (χωρίς φανφάρες), χτες έγινε μια ακόμα μεγάλη διαδήλωση· τα αναγκαία μπάχαλα· και ψάλθηκε ο αμερικανικός εθνικός ύμνος μπροστά στο προξενείο, συνοδευόμενα αυτά “μ’ όλα τα απαραίτητα”… Η πρόσφατη ψήφιση του αμερικανικού νόμου «για την δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαίωματα» έχει ηλεκτρίσει έναν αριθμό νεαρών χονγκ-κονγκνέζων, που με την ανοχή των υπόλοιπων εύχονται την γρήγορη κατάληψη της επαρχίας / πόλης απ’ τον αμερικανικό («απελευθερωτικό») στρατό. Και το δείχνουν πια – το φωνάζουν.

Συμπληρώνονται 6 μήνες διαμαρτυριών αυτού του είδους. Και παρά τα περί του αντιθέτου θρυλούμενα, το Πεκίνο δεν έχει εισβάλλει για να επιβάλλει “το νόμο και την τάξη”. Μήπως έχει ένα εναλλακτικό σχέδιο; Οι προσεκτικοί υποστηρίζουν πως ναι: να αφήσει το Hong Kong στο έλεος των φιλοαμερικάνων διαδηλωτών του! Να το ρημάξουν όσο περισσότερο μπορούν, ενόσω το Πεκίνο αναπτύσσει πολύ γρήγορα, σαν πλήρη αντικαταστάτη, την γειτονική Shenzhen. Σύμφωνα μ’ αυτήν την υπόθεση εργασίας το Πεκίνο, που δέχτηκε το «ένα κράτος δύο συστήματα» προκειμένου να του επιστρέψει η αγγλία το Hong Kong το 1997, όχι μόνο δεν χρειάζεται πια το “δεύτερο σύστημα” (την διεθνή χρηματοπιστωτική λειτουργία της άλλοτε αγγλικής αποικίας), αλλά θέλει να ξεμπερδεύει μ’ αυτήν την εν δυνάμει βάση Λονδίνου και Ουάσιγκτον στο έδαφός του. Όχι καταλαμβάνοντάς την στρατιωτικά· αλλά αφήνοντάς την να παρακμάσει. (Πράγματι, αν ετοιμάζεσαι για τα χειρότερα, το τελευταίο που σε απασχολεί είναι αν το “δεύτερο σύστημα” αυτοπυρποληθεί απ’ την ίδια του τη νεολαία…)

Θα φανεί αν αυτή ή άποψη είναι σωστή. Έχει, πάντως, υπέρ της το γεγονός ότι 6 μήνες “μη επέμβασης” είναι πολύ καιρός για μια εξουσία σαν την κινεζική. Προφανώς έχει ένα κάποιο σχέδιο. Που φυσικά δεν χρειάζεται να το φωνάξει…

Κρυμμένες μπίζνες

Κυριακή 1 Δεκέμβρη. Πολύ θυμωμένο δηλώνει το ρημαδογκουβέρνο – υποθέτουμε και οι υπόλοιποι συνεταίροι της εθνικής ενότητας – για το memorandum μεταξύ Τρίπολης και Άγκυρας. Και ο ρημαδοΓουα(αϊ)δοΝικόλας, νομίζοντας ότι έχει να εκκενώσει την Villa Amalias, απ’ την μια απειλεί την Τρίπολη, κι απ’ την άλλη τρέχει σήμερα στην αγκαλιά του αιγύπτιου χουντικού υπ.εξ. Sameh Shoukry… Ζητώντας τι;

Το θέμα είναι «ευαίσθητο» – και οι πολιτικές βιτρίνες κρύβουν πολλά. Για παράδειγμα τον περασμένο Οκτώβρη ήρθε στην Αθήνα μια αποστολή της «κεντρικής τράπεζας της λιβύης – ανατολικά» για να υπογράψει – με ντόποιους εργολάβους και ελληνικές τράπεζες – ένα σχέδιο για την ανοικοδόμηση τμήματος της Benghazi. Θα έλεγε κανείς «οι γνωστές τίμιες δουλειές των ελλήνων κατασκευαστών»… Ακριβώς: η «κεντρική τράπεζα της λιβύης – ανατολικά» είναι «μαύρη», παράνομη, μη αναγνωρισμένη διεθνώς, και προφανώς διαχειρίζεται τα «μαύρα» έσοδα του στρατηγού Haftar απ’ το λαθρεμπόριο πετρελαίου και ποιός ξέρει τι άλλο.

Δεν είναι και το πιο «κομψό» πράγμα στον κόσμο ένα κρατίδιο σαν το ελλαδιστάν, που θέλει να το παίζει «μέλος της ε.ε. και της ευρωζώνης» και να έχει respect γι’ αυτό, να νταραβερίζεται με το κάθε μαφιόζικο θησαυροφυλάκιο που εμφανίζεται σαν τράπεζα, και να κλείνει δουλειές για τους «εθνικούς εργολάβους» του. Το συγκεκριμένο deal (λένε αυτοί που ξέρουν κάτι παραπάνω) έχει πολλά μηδενικά· και το προσόν ότι αφορά όχι αφεντικά του oil και του gas αλλά του μπετόν.

Επί της ουσίας (θα έλεγε κάποιος, και σωστά) δεν υπάρχει τίποτα καινούργιο… έτσι είναι ο καπιταλισμός και σίγουρα έτσι είναι τα ελληνικά αφεντικά. Ταμάμ. Μόνο που όποιος κάνει βρωμοδουλειές δεν πείθει κανέναν ότι είναι ιεροκήρυκας της «διεθνούς νομιμότητας»… Κι αφού δεν υπάρχει αυτή η ρημάδα, ο καθένας κάνει τις δουλειές και τις βρωμοδουλειές του κατά πως βολεύεται.

Ας κλάψει λοιπόν όσο θέλει ο ρημαδοΓου(αϊ)δο Νικόλας στον ώμο του Shoukry… Αν η Αθήνα αναγορεύσει την χούντα του Καΐρου σε «προστάτη» των ελληνικών μπίζνες στην ανατολική λιβύη, το ελλαδιστάν θα εκτοξευτεί στη στρατόσφαιρα της ιμπεριαλιστικής αδηφαγίας… Και μετά θα πέσει…

Ποιοί θα πληρώσουν γι’ αυτό όταν έρθει η ώρα; Μα ελάτε τώρα· μην κάνετε σαν παιδιά…

(Υ.Γ. Ο ρημαδοΚούλης θα συναντηθεί, λέει, με το ψόφιο κουνάβι στο «περιθώριο της συνόδου κορυφής του νατο», στο Λονδίνο, την ερχόμενη Τρίτη ή την Τετάρτη. Δεν θα έχει και πολλά κέφια το ψόφιο κουνάβι – τον περιμένουν μεγάλες διαδηλώσεις στο Λονδίνο…

Και ο Erdogan; Με ποιόν θα συναντηθεί; Με Macron, Johnson και Merkel…

Εντάξει – αυτά δεν λένε τίποτα…)

(χάρτης: Αν δείτε κανάν αγωγό east med να περνάει, ρωτείστε τον: ζει ο βασιλιάς Αλέξανδρος;)

Η μεγάλη παράκαμψη 1

Κυριακή 1 Δεκέμβρη. Έγινε. Ούτε εντελώς ξαφνικά, ούτε εντελώς αναμενόμενα. Προχτές (Παρασκευή) έξι ευρωπαϊκά κράτη (εκ των οποίων τα τέσσερα και μέλη του νατο) ανακοίνωσαν ότι προσχωρούν στην χρήση του INSTEX (Instrument in Support of Trade Exchanges) – του μηχανισμού που έχουν φτιάξει Παρίσι, Λονδίνο και Βερολίνο για να παρακάμπτουν τις αμερικανικές κυρώσεις στα εμπορικά τους νταραβέρια με την Τεχεράνη. Βέλγιο, δανία, φινλανδία, ολλανδία, νορβηγία και σουηδία ανακοίνωσαν ότι …βρισκόμαστε στη διαδικασία να γίνουμε μέτοχοι του INSTEX, διαμορφώνοντας τις εθνικές μας νομοθεσίες…

Ας θυμίσουμε πρώτα περί τίνος πρόκειται. Ο τρόπος που η Ουάσιγκτον μπορεί να ελέγχει τις διεθνείς οικονομικές συναλλαγές (π.χ. τις εμπορικές) , που πάνω του στήνει τις «τιμωρίες» σε όσους δεν υπακούουν στις διαταγές της («κυρώσεις»), είναι το διεθνές σύστημα εκκαθάρισης συναλλαγών SWIFT. Ο Α αγοράζει απ’ τον Β εμπορεύματα Χ αξίας· ο Β αγοράζει απ’ τον Γ εμπορεύματα Ψ αξίας· ο Γ αγοράζει απ’ τον Α εμπορεύματα Ζ αξίας. Στο βαθμό που αυτές οι συναλλαγές γίνονται διατραπεζικά το SWIFT τις καταγράφει διαρκώς, τις ταξινομεί, καταγράφοντας και τις πληρωμές. Από εκεί (μέσω των εκπροσώπων της) η Ουάσιγκτον μαθαίνει τις παγκόσμιες δοσοληψίες. Και έτσι μπορεί να βάζει τιμωρίες.

Σε σχέση με τις κυρώσεις στην Τεχεράνη μετά την αποχώρηση του ψοφιοκουναβιστάν απ’ την 5 + 1 συμφωνία για τα ιρανικά πυρηνικά, τα ευρωπαϊκά κράτη που την είχαν συνυπογράψει δήλωσαν ότι παραμένουν δεσμευμένα σαν αυτήν. Έγιναν έτσι στόχος των αμερικανικών κυρώσεων, αν συνέχιζαν να έχουν δουλειές με τον ιρανικό καπιταλισμό· με εισαγωγές υδρογονανθράκων, αλλά και πολύ περισσότερα.

Η παράκαμψη των τιμωριών απαιτούσε την παράκαμψη του SWIFT. Έτσι, μετά κόπων και βασάνων, φτιάχτηκε το INSTEX (μπήκε επίσημα σε λειτουργία τον περασμένο Ιούλη), που επιτρέπει στα μέλη του να έχουν δοσοληψίες με το ιράν είτε χωρίς να μετακινούν χρηματικά ποσά, είτε χρησιμοποιώντας άλλα νομίσματα εκτός δολαρίου, με «πλάγιο» τρόπο.

Σ’ αυτόν τον μηχανιμό προσχώρησαν προχτές τα 6 κράτη. Και ο αμερικάνος πρεσβευτής στο Βερολίνο Richard Grenell, γνωστό φασιστόμουτρο, ξανα-έβγαλε αφρούς:

… Την ώρα που το ιρανικό καθεστώς σκοτώνει τον ιρανικό λαό και κλείνει το ίντερνετ εσείς κάνετε αυτό;…

Πράγματι, το timing μπορεί να μην είναι τυχαίο. Μπορεί, όμως, να είναι άσχετο με το τι γίνεται στο ιράν. Ποιός θα απέκλειε ότι έχει σχέση με άλλες αμερικανικές κινήσεις, όπως για παράδειγμα τις αναμενόμενες «κυρώσεις» στις ευρωπαϊκές εταιρείες που συμμετέχουν στον nord stream 2;

Η Τεχεράνη, πάντως, χάρηκε. Ελπίζουμε ότι η συμμετοχή των 6 κρατών σ’ αυτόν τον οικονομικό μηχανισμό θα του δώσει καινούργια ενεργητικότητα, και θα τον κάνει περισσότερο επιχειρησιακό δήλωσε ο ιρανός υφ.υπ.εξ. Abbas Araqchi.

Δεν θα υπάρξει άμεσο αποτέλεσμα για την Τεχεράνη. Αλλά και να υπάρξει δεν θα το μάθουμε – έτσι είναι αυτά…

Η μεγάλη παράκαμψη 2

Κυριακή 1 Δεκέμβρη. Ένας απ’ τους τρόπους που δουλεύει το INSTEX είναι με «τεφτέρια». Το ιράν εισάγει μεγάλες ποσότητες φαρμάκων απ’ την ευρώπη, και μπορεί να εξάγει εκεί πετρέλαιο ή άλλα είδη. Κανείς δεν θα πληρώνει. Θα υπάρχει μια ενιαία κοστολόγηση σε ευρώ, και ο κάθε αγοραστής θα είναι «σημειωμένος» για τα χρέη που έχει στους κάθε φορά πωλητές. Τα ποσά θα συμψηφίζονται αμοιβαία τακτικά, έτσι ώστε χωρίς μετακίνηση χρήματος να προχωρούν κανονικά οι εμπορευματικές συναλλαγές.

Είναι αυτός ένας μηχανισμός που η αποκλειστική του χρησιμότητα είναι η προφύλαξη του εμπορίου ανάμεσα σε ευρωπαϊκά κράτη και την Τεχεράνη απ’ το αμερικανικό χρηματοπιστωτικό πανοπτικό; Όχι βέβαια. Αυτός είναι μηχανισμός γενικότερης χρήσης στο διεθνές εμπόριο! Και δεν έχει στόχο να αχρηστέψει μόνο το αμερικανικό «βλέμμα». Αλλά και – αυτό κυρίως – το αμερικανικό νόμισμα, χωρίς οι αρμόδιοι αμερικανικοί μηχανισμοί να μπορούν να καταλάβουν (δηλαδή: να μετρήσουν) τι συμβαίνει· ούτε από ποιούς, ούτε πότε… Θα τολμούσαμε να πούμε: αν το αμερικανοελεγχόμενο SWIFT είναι ως τώρα το μέσο της διεθνούς εμπορικής «νομιμότητας», τότε το INSTEX (και κάθε παρόμοιο) είναι «μηχανισμός παρανομίας».

Αν η Ουάσιγκτον (και όχι μόνο… υπάρχει και το Τελ Αβίβ, μην ξεχνιόμαστε) έχει έναν ιρανικό λόγο να λυσσάει που η παράκαμψη του INSTEX αποκτάει σταδιακά υπόσταση και λειτουργικότητα, έχει πολύ περισσότερους λόγους για να λυσσάει άσχετα με το ιράν. Αν μπουν σ’ αυτόν τον μηχανισμό και η Μόσχα και το Πεκίνο, όπως έχουν κατά καιρούς δηλώσει οι πολιτικές τους βιτρίνες; Όσο περισσότερα κράτη μπαίνουν, τόσο πιο λειτουργικό γίνεται το σύστημα… Κι αν τα ευρωπαϊκά κράτη (δηλαδή οι ευρωπαϊκές εταιρείες) μπουν και στο αντίστοιχο κινεζικό σύστημα; Αν, δηλαδή, διαμορφωθούν διάφορα «ταμπλώ» εκκαθαρίσεων στις διεθνείς εμπορικές συναλλαγές, χωρίς χρήση δολαρίου, και χωρίς να μπορεί να πάρει έστω μυρωδιά η Ουάσιγκτον; Πού πάμε έτσι κύριοι;;;

Απ’ την στιγμή που η Ουάσιγκτον έκανε το δολάριο όπλο, οι αντίπαλοί της (καπιταλιστικά κράτη περιωπής) δεν θα μπορούσαν να περιμένουν πότε, αν και πως θα το χρησιμοποιήσει εναντίον τους. Διάφορες τακτικές αποδολαριοποίησης βρίσκονται ήδη σε εξέλιξη· κατ’ αρχήν μέσω διμερών κρατικών συμφωνιών να συναλλάσσονται μεταξύ τους στα εθνικά τους νομίσματα.

Αλλά αν προσθέσει κανείς 50 ή 100 τέτοιες διακρατικές συμφωνίες δεν αποκαθιστά τις ευκολίες του διεθνούς εμπορίου που προσέφερε η χρήση του δολαρίου σαν «αξιόπιστου ενδιάμεσου» στις ισοτιμίες και στις τιμές. Το ότι το Α κράτος έχει μια τέτοια συμφωνία με το Β και μια άλλη, χωριστά, με το Γ, δεν σημαίνει ότι το Α και το Γ έχουν ανάλογη. Συνεπώς δεν μπορούν να γίνουν συμψηφισμοί στην τριάδα· μόνο ένας μ’ έναν.

Μηχανισμοί τύπου INSTEX έρχονται να καλύψουν αυτό το κενό: με τιμολογήσεις σε δύο, τρία, το πολύ τέσσερα νομίσματα διεθνούς χρήσης εκτός του δολαρίου (και πάντα με την εναλλακτική μετακίνησης απ’ το ένα στο άλλο) και με την δυνατότητα να γίνονται συμψηφισμοί μεταξύ όλων των μελών του ή μεταφορές χρήματος από τράπεζα σε τράπεζα εκτός δολαρίου και εκτός SWIFT, αυτοί οι μηχανισμοί είναι, από πολιτική άποψη (όχι τεχνική), το ανάλογο του μη τραπεζικού blockchain στη διεθνή κυκλοφορία του χρήματος.