Category: Ασταμάτητη μηχανή

Ιράν

Τρίτη 31 Δεκέμβρη. Η διάσημη φράση των σκληροπυρηνικών ακροδεξιών (πολιτικών και στρατιωτικών) της κυβέρνησης Μπους του Β ήδη πριν την εισβολή στο ιράκ, ότι «οποιοσδήποτε πάει στη Βαγδάτη αλλά οι αληθινοί άντρες πηγαίνουν στην Τεχεράνη», που εννοούσε πως ένας νικηφόρος αμερικανικός «αληθινός πόλεμος» (για «αληθινούς άντρες»…) θα ήταν αυτός εναντίον του ιράν και όχι του ιράκ (που θεωρούνταν … «για οποιονδήποτε»…), αυτό το κλισέ ιμπεριαλιστικής υπεροχής του 2003, βρυκολακιάζει ακόμα στην Ουάσιγκτον. Αλλά όχι στην Τεχεράνη.

Αν το 2003 οι θιασώτες του «21ου αμερικανικού αιώνα» αντί για την Βαγδάτη κατηγορούσαν την Τεχεράνη για κατοχή «χημικών και βιολογικών όπλων» και «συνεργασία με τους τρομοκράτες της αλ Κάιντα», μια εισβολή στο ιράν θα ήταν πράγματι εξαιρετικά δύσκολη· αλλά ίσως θα μπορούσε να σχεδιαστεί και να ξεκινήσει – με άγνωστη συνέχεια….

Φυσικά, στην πράξη, αποδείχθηκε πως ούτε η εισβολή στο ιράκ ήταν «παιδικό πάρτυ» – το αντίθετο… Το βέβαιο είναι ότι εκείνο που μπορούσε να φαντασιώσει ο αμερικανικός μιλιταρισμός / ιμπεριαλισμός το 2003 ή το 2004, τώρα πια, το 2020, μόνο σαν εφιάλτη το βλέπει. Εκείνο που απομένει «για τους άντρες» είναι αεροπορικοί και πυραυλικοί βομβαρδισμοί από απόσταση· κανείς από δαύτους δεν θα πατήσει ποτέ το πόδι του (δηλαδή: δεν θα αφήσει τα κόκκαλά του…) στην πλατεία της επανάστασης στην Τεχεράνη.

Είναι ωστόσο αλήθεια πως ούτε ένα carpet bombing είναι εύκολη υπόθεση για την Ουάσιγκτον. Με τόσες βάσεις στην γύρα, τόσο απ’ τα δυτικά όσο και απ’ τα ανατολικά της ιρανικής επικράτειας (στο αφγανιστάν), κάποιοι πρέπει να ζυγίσουν διπλά και τριπλά τα φέρετρα που θα άντεχαν τα μετόπισθεν σαν τίμημα για την «τιμωρία» της «μήτρας του κακού».

Είναι αλήθεια ότι η γραμμή του ψόφιου κουναβιού, αυτή του «οικονομικού στραγγαλισμού», προσπάθησε να χρυσώσει το χάπι και να αποφύγει την εκδοχή με τα φέρετρα. Είναι επίσης αλήθεια ότι αυτή η τακτική απέτυχε, και ότι στην Ουάσιγκτον οι πιο βαρβάτοι πολεμοκάπηλοι (συνήθως άνω των 60 χρονών…) βαυκαλίζονται με την ιδέα ότι, έστω, οι «πραγματικοί άντρες βομβαρδίζουν την Τεχεράνη». Απ’ αυτήν την άποψη, ενισχυμένη απ’ τον ισραηλινό ιμπεριαλισμό, δεν πρέπει να αποκλειστεί ότι κάποιοι βλέπουν στον ύπνο τους ότι εξαφανίζουν το ιράν απ’ τον χάρτη, με ελάχιστες απώλειες…

Πρέπει, ωστόσο, να βγάλουμε απ’ τα κρανία τους τις κουκούλες. Όσο βρίσκεται ακόμα σε ημερήσια διάταξη η αποτυχημένη τακτική των οικονομικών τιμωριών (δηλαδή το ψόφιο κουνάβι), που σημαίνει πως όσο η άποψη «πάμε να τους ισοπεδώσουμε» είναι αντιπολίτευση στο “θα τους στραγγαλίσουμε”, είναι εύκολα όλα τα όνειρα και τα σχέδια. Αν, όταν, και εφόσον πάρουν οι real men τιμωροί το τιμόνι του αμερικανικού ιμπεριαλισμού θα φανεί πόσο «σκληροί» είναι.

(φωτογραφία: Ο τότε αμερικάνος υπ.αμ. Colin Powel επιδεικνύει στον οηε στις 5 Φλεβάρη του 2003 τα «πειστήρια» των «βιολογικών όπλων» του ιράκ – συγγνώμη, του ιράν ήθελε να πει, αλλα ντράπηκε…

Όταν λέγαμε χτες πως χρειάζεται στ’ αφεντικά ένα ισχυρό και αδιαπραγμάτευτο κρατικό / επιχειρηματικό μονοπώλιο ως προς το ποιος ξεστομίσει τα «έγκυρα ψέμματα» είναι, μεταξύ άλλων, επειδή θυμόμαστε μερικές πρόσφατες αφετηρίες του εγχειρήματος… Το 2003 ήταν νωρίς για να διαδίδει ο καθένας το παραμύθι του ιντερνετικά· τώρα το πράγμα πρέπει να μαζευτεί, αν είναι «να κάνουμε δουλειά»… )

Αιμάτινη (αντί για εύφορη) ημισέλινος

Τρίτη 31 Δεκέμβρη. Αν, λοιπόν, οι θεωρούμενοι “proxies” του ιράν κτυπάνε με ρουκέτες και κανάν πύραυλο αμερικανικές κατοχικές εγκαταστάσεις στο ιράκ, σημαίνει αυτό ότι πηγαίνουν γυρεύοντας για μεγάλο καυγά; Η ασταμάτητη μηχανή λέει πως «όχι». Ζυγίζουν προσεκτικά τις αμερικανικές αντιδράσεις – όχι μόνο από την άποψη του καταστροφικού δυναμικού τους, αλλά και από την άποψη της intelligence τους. Και έμμεσα διαφημίζουν την αμερικανική αδυναμία που συνίσταται στο ότι η Ουάσιγκτον δεν μπορεί να κάνει τίποτα άλλο απ’ το να αντιδρά.

Αυτό μπορεί να φαίνεται risky στα δικά μας μυαλά, αλλά για υψηλού επιπέδου τακτικιστές σαν τον Soleimani τα δεδομένα είναι εντελώς διαφορετικά. Δεν είναι μόνο οι pmu που κάνουν επιθέσεις σε αμερικάνους πλέον· είναι και οι ταλιμπάν, στο αφγανιστάν. Ακόμα και απ’ τη λωρίδα της Γάζα «άγνωστοι» (πιθανότερο η «ισλαμική τζιχάντ») ρίχνουν καμμιά ρουκέτα αν βρουν σε απόσταση βολής τον Netanyahu· που απαντάει, φυσικά με τον ίδιον στρατηγικά αδιέξοδο (αμερικανικό) τρόπο: βομβαρδίζει προς τιμωρία… Ως και οι μακρινοί Huthis απειλούν (το Τελ Αβίβ)… Σα να εκδηλώνεται διακριτικά και προσεκτικά η συναστρία…

Μοιάζει σαν τοπική ισορροπία τρόμου, ή σαν “φοβάται ο Γιάννης το θεριό και το θεριό τον Γιάννη”. Που μπορεί να έχει κι άλλα (στοχευμένα λιγότερο ή περισσότερο) επεισόδια… Αλλά (ποιός το ξεχνάει;) “αναθεωρητές” άλλων κυβικών, σαν το Πεκίνο, την Μόσχα, ακόμα και την Άγκυρα, ανταγωνιστές δηλαδή της Ουάσιγκτον, απέναντι στους οποίους δεν σκέφεται καν, κανένας εκεί στο αμέρικα, την “αληθινή αρρενωπότητα”, είναι δίπλα. Πολύ δίπλα.

Τόσο δίπλα ώστε το αμερικανικό υπ.εξ. να βγάζει αφρούς διατυπώνοντας έναν τόσο σοφό καϋμό: … Αυτές οι χώρες [που κάνουν στρατιωτικές ασκήσεις αυτές τις μέρες με το ιρανικό καθεστώς, δηλαδή η Μόσχα και το Πεκίνο] στέλνουν ένα πολύ καθαρό μήνυμα στον ιρανικό λαό ότι βρίσκονται στο πλευρό των καταπιεστών και των δολοφόνων τους….

Ω ναι! Κι εμείς νομίζαμε ότι το “μήνυμα” και το ταχυδρομικό περιστέρι κίνησαν προς Ουάσιγκτον μεριά. Αλλά όχι… Πώς λένε “διασταυρούμενα πυρά”; Ε, υπάρχουν και “διασταυρούμενα μηνύματα”….

Αν στην παρούσα φάση (το τονίζουμε αυτό, για να μην πάρετε θάρρος!) το ισοζύγιο προσδιορίζεται όχι μόνο απ’ το “τι μπορούμε να καταστρέψουμε” αλλά και απ’ το “πόσες καταστροφές μπορούμε να αντέξουμε”, τόσο στην Ουάσιγκτον όσο και στο Τελ Αβίβ οι “αληθινοί άντρες” μπορεί να συναντιούνται και να λένε τον καϋμό τους στα δημόσια ουρητήρια… (Όχι ότι θα τους ένοιαζαν μερικές ή αρκετές εκατοντάδες φέρετρα. Απλά … πρέπει να μοντάρουν κατάλληλα και τις προεκλογικές περίοδους τους…)

Απ’ την άλλη μεριά, κόντρα στις σχετικές δοξασίες, ποτέ οι πόλεμοι δεν ήταν αποκλειστικά το καταστάλαγμα ψύχραιμων και μετρημένων αποφάσεων… Η αμείλικτη Ιστορία δείχνει πολλά.

(φωτογραφία: Δεν ξέρουμε αν η στιγμή είναι μισό λεπτό πριν ή μισό λεπτό μετά το προηγούμενο στιγμιότυπο, με την χαιρετούρα. Αλλά σαν κάτι να δείχνει ο φίλος κι αδελφός στον περιχαρή φίλο κι αδελφό ρημαδοΚούλη, που σα να τρίβει τα χέρια του, με έκφραση γύπα – δε νομίζετε;

Οικόπεδα με θέα στην Αφρική; Ευκαιρίες για επενδύσεις; Τι άραγε;)

Groove

Δευτέρα 30 Δεκέμβρη. Ο Henri [John Pierre] Herbert είναι διαβολεμένα γνωστός πιανίστας, παγκόσμια. Θεωρείται φαινόμενο. Πολλοί θα πλήρωναν για να το δουν και να τον ακούσουν να παίζει: τα σπάει! Μαύρη ψυχή σε λευκό σώμα…

Εδώ στην πρώτη του μπάντα, τους Jim Jones Revue:

Εδώ πάλι πριν 4 χρόνια, όταν απλά – δεν – παιζόταν…

Αν όμως παίζει for free σ’ έναν σταθμό, στο Λονδίνο ή οπουδήποτε αλλού; Φαίνεται πως οι νότες και ο ρυθμός δεν είναι αρκετά για να τρυπήσουν τις καθημερινές ρουτίνες.

Όταν η καθημερινότητα γίνεται μπετόν, τότε είναι σίγουρο ότι θα φτάσεις στη δουλειά στην ώρα σου…

(Άλλη μια φορά, μπας και κάτσει: Καλή χρονιά!)

https://www.youtube.com/watch?v=h86nJUHrJ1E

 

 

 

Πλαστογραφίες υψηλού επιπέδου 1

Δευτέρα 30 Δεκέμβρη. Όσοι είχαν παρακολουθήσει τις «αποδείξεις» για την ενοχή του καθεστώτος Άσσαντ για την (μη) επίθεση με χημικά στην Douma, την άνοιξη του 2018 (7 Απρίλη), το καταλάβαιναν από τότε: το καθεστώς Άσσαντ δεν είχε κανένα λόγο να κάνει τέτοιου είδους μαζική δολοφονία, και επρόκειτο προφανέστατα για προβοκάτσια. Μια βδομάδα μετά, στις 14 Απρίλη, Λονδίνο, Παρίσι και Ουάσιγκτον τιμώρησαν τον Άσσαντ με πυραυλικές επιθέσεις σε διάφορες θέσεις του στρατού του. Ειδικά, μάλιστα, σε στόχο για τον οποίο ισχυρίστηκαν ότι ήταν «εργαστήριο κατασκευής χημικών όπλων»…

Το θέμα θα είχε λήξει εκεί. Ενάμισυ χρόνο μετά ο Άσσαντ ‘n’ friends έχει επεκτείνει την κυριαρχία του, και η υπόθεση θα μπορούσε να μείνει στην ιστορία. Όμως η πρόσφατη μαρτυρία ενός απ’ τους ερευνητές της «επιτροπής του οηε για τον έλεγχο των χημικών όπλων» / OPCW (που αποφάνθηκε για την υποτιθέμενη επίθεση με χημικά) και μια σειρά διαρροών εσωτερικών εγγράφων του ίδιου οργανισμού (απ’ τα Wikileaks…) αποδεικνύουν ότι το ενοχοποιητικό πόρισμα «μαγειρεύτηκε». Και μάλιστα με χοντροκομμένο τρόπο.

Πρώτα οι συντάκτες του πορίσματος διέγραψαν την έκθεση του ειδικού συνεργάτη του OPCW Ian Henderson, που έκανε επιτόπια έρευνα στην Douma και συμπέρανε ότι οι 2 περιβόητοι «κύλινδροι με αέριο χλώριο» που, υποτίθεται, είχαν ριχτεί από αέρα (από αεροπλάνο ή ελικόπτερο του συριακού στρατού) είχαν στην πραγματικότητα τοποθετηθεί με τα χέρια, για να φωτογραφηθούν σαν «πειστήρια». Ύστερα απέκλεισε όλους τους επιτόπιους ερευνητές απ’ την σύνταξη του πορίσματος. Όταν κλήθηκαν να γνωματεύσουν ειδικοί τοξικολόγοι, κλινικοί φαρμακολόγοι και ένας βιοαναλυτής, ειδικευμένοι στις συνέπειες της χρήσης οποιουδήποτε χημικού, και αποφάνθηκαν ότι τα «συμπτώματα» που εμφανίστηκαν σε βίντεο σαν συνέπεια της «χημικής επίθεσης» δεν είχαν σχέση με οποιοδήποτε χημικό, ακόμα και χλώριο, οι γνώμες τους παραμερίστηκαν. Στο τέλος, η πιο πρόσφατη διαρροή, αποδεικνύει ότι η εντολή για την διαγραφή της έκθεσης του Henderson και «όλων των ηλεκτρονικών ιχνών της» δόθηκε απ’ την ηγεσία του OPCW.

Πλαστογραφίες υψηλού επιπέδου 2

Δευτέρα 30 Δεκέμβρη. Για την δική μας και την δική σας πάγια καχυποψία, η αποκάλυψη αυτής της ιστορίας θα μπορούσε να είναι «σιγά τ’ αυγά!» Αλλά για το τι συμβαίνει σε διεθνείς οργανισμούς «υψηλού κύρους» (και η «επιτροπή του οηε για τον έλεγχο των χημικών όπλων» είναι σίγουρα τέτοια) το ζήτημα είναι πολύ σοβαρό. Οι συγκεκριμένοι χρυσοκάνθαροι δεν είχαν βγάλει το πόρισμά τους όταν οι φύλακες του καλού έριξαν τους πυραύλους. Το έβγαλαν εκ των υστέρων. Μπορεί να μην χρέωσαν κατευθείαν το καθεστώς Άσσαντ για την επίθεση, είπαν όμως το βασικό (ότι πράγματι έγινε χημική επίθεση) αφήνοντας τα υπόλοιπα στα καθεστωτικά μήντια και στις κυβερνήσεις. Εν ολίγοις «νομιμοποίησαν» αναδρομικά τους φίλους της ειρήνης και της αγάπης.

Προκύπτει ωστόσο ότι ήξεραν πως επίθεση με χημικά δεν είχε γίνει καν και καν! Πως η ιστορία ήταν σκηνοθετημένη απ’ τους αντικαθεστωτικούς ένοπλους στην Douma αλλά και – αυτό είναι το λογικό συμπέρασμα – τους διεθνείς προστάτες τους. Οι οποίοι έχουν τους ανθρώπους τους στην κοτζάμ «επιτροπή» έτσι να εξαφανίζονται στοιχεία, άλλα να χαλκεύονται, και στο τέλος να βγαίνουν τα σωστά «επιστημονικά και αδιάβλητα συμπεράσματα».

Κάποιοι ίσως θυμηθούν πως όταν ο Μπους ο δεύτερος ήταν έτοιμος να επιτεθεί στο ιράκ το 2003, με την κατηγορία ότι διαθέτει «χημικά και βιολογικά όπλα», κατασκεύασε και τα υποτιθέμενα πειστήρια. Αλλά σ’ εκείνο το show η συγκεκριμένη επιτροπή είχε μείνει απ’ έξω· υποστηρίζε μάλιστα ότι ο Χουσεΐν δεν είχε τέτοια όπλα. Μετά από 15 χρόνια αυτή η «έλλειψη συνεργασίας» εκ μέρους της είχε διορθωθεί, προφανώς με αλλαγή σύνθεσης.

Συνεπώς, με άξονα περιστροφής το τι (δεν) έγινε στην Douma πριν 1,5 χρόνο ξετυλίγεται το κουβάρι των αποδείξεων για την χειραγώγηση υποτιθέμενα «ανεξάρτητων μηχανισμών». Και μπαίνουν άλλη μια χούφτα καρφιά στο φέρετρο της «διεθνούς νομιμότητας» – πράγμα αναμενόμενο όταν βρίσκεται σε εξέλιξη ένας παγκόσμιος πόλεμος….

Διασπορά ψευδών ειδήσεων

Δευτέρα 30 Δεκέμβρη. Πέρα απ’ αυτά – που δεν είναι καθόλου ασήμαντα – αναδεικνύεται και κάτι ακόμα. Κάτι που πιθανότατα έχετε σκεφτεί κατ’ αρχήν· αλλά οι συνέπειές του πηγαίνουν πολύ μακριά.

Είναι γεγονός ότι πρώτα το internet και στη συνέχεια τα social media έκαναν παιχνιδάκι την διασπορά φημών και ψευδών ειδήσεων, με ταχύτητα, ένταση και εμβέλεια πρωτοφανή στην ιστορία του είδους μας. Εμφανίζονται τώρα πια τόσο οι εταιρείες (που βγάζουν πολλά λεφτά απ’ αυτή τη διασπορά) αλλά και το ένα μετά το άλλο τα καπιταλιστικά κράτη, σαν κυνηγοί των ψεμμάτων και φύλακες της αλήθειας.

Αυτό που στην πραγματικότητα συμβαίνει είναι ότι τα κράτη (και τα αφεντικά) επιδιώκουν να ανακτήσουν το μονοπώλιο στη διασπορά φημών και ψευδών ειδήσεων, «εθνικοποιώντας» τον έλεγχο του τι είναι τι! Ένα μονοπώλιο που πράγματι έχασαν απ’ την στιγμή που ο κάθε πυροβολημένος μπορούσε να διαδώσει (μερικοί με επιτυχία) ό,τι του κατέβαινε στο κεφάλι.

Μια εκδοχή της ανάκτησης του κρατικού ελέγχου πάνω στην «πιστοποίηση της αλήθειας» είναι και εκείνη η έκθεση της επιτροπής του οηε για την επίθεση με χημικά στην Douma, μια επίθεση που δεν έγινε ποτέ. Ένα ανύπαρκτο γεγονός ανακηρύχτηκε με την βούλα του οηε σαν πραγματικό… Δεν είναι η μοναδική εκδοχή, είναι όμως χαρακτηριστική: οποιοσδήποτε την αμφισβητούσε θα χαρακτηριζόταν σαν διασπορέας «fake news», και θα είχε τις συνέπειες.

Προφανώς δεν έχουμε να διαλέξουμε ανάμεσα είτε σε χίλιες πηγές ψεμμάτων είτε σε μία και καλή! Ωστόσο η εξελισσόμενη με διάφορους τρόπους «κρατικοποίηση της αλήθειας», σε περιβάλλον γενικευμένης δικτύωσης, δεν στοχεύει ούτε ξώφαλτσα σε «ψευδείς ειδήσεις». Στοχεύει σε οτιδήποτε μπορούν τα αφεντικά της «αλήθειας» να χαρακτηρίσουν «ψέμα»! Στοχεύει, εν τέλει, στην κριτική αποκάλυψη των καθεστωτικών αποπλανήσεων.

Είναι ένα δυναμικό είδος λογοκρισίας, που έχει στα υπέρ του το γεγονός ότι μπορεί να κατασκευάζει τα ψέματά του με τέτοιο τρόπο ώστε να μην φαίνονται τα ίχνη της προέλευσής τους. Αυτό μας αφορά και σας αφορά. Και δεν είναι καθόλου απλό να αντιμετωπιστεί. Δεν είναι σα να κρατάς τη μύτη σου σε κάτι που βρωμάει…

Στην περίπτωση της (μη) επίθεσης στην Douma (όπως και σχεδόν σ’ όλες τις περιπτώσεις «ισλαμικής τρομοκρατίας» στον πρώτο κόσμο…) όπου το «κρατικό μονοπώλιο αλήθειας» εμφανίζεται με όλα του τα μέσα, το μόνο όπλο απέναντί του ήταν και είναι οι λογικές επεξεργασίες στη συσχέτιση αιτίων, προθέσεων και αποτελεσμάτων. Η εμπειρία της ασταμάτητης μηχανής (και του Sarajevo) δείχνει ωστόσο ότι η επιστράτευση της λογικής γίνεται όλο και δυσκολότερη σε κοινωνίες που οι συγκινήσεις και οι εντυπώσεις (αδιάφορο ποιές…) έχουν την πρώτη και την τελευταία κουβέντα.

Συνεπώς μπορεί να έρθει μια στιγμή που η κριτική, η αιχμηρή, αποφασιστική εργατική κριτική (και η ανάλογη αντιπληροφόρηση) θα αναγκαστεί να κρύβεται. Να σκάβει λαγούμια και υπόγειες στοές, σαν τον τυφλοπόντικα του subcomandante Marcos. Όχι απ’ τον φόβο της «τιμωρίας» της (ως «διασπορέα»…) όσο, κυρίως, εξαιτίας του εξοστρακισμού της απ’ την «ευπιστία» και τις «αλήθειες» της μαζικής συγκινησιακής πανούκλας.

Το έχετε σκεφτεί αυτό το ενδεχόμενο;

Στου κουφού την πόρτα;

Κυριακή 29 Δεκέμβρη. Από πρώτη ματιά μπορεί να μοιάζει παράξενο (για όσες και όσους έχουν ακόμα ιστορική αίσθηση…) ότι ένα απ’ τα πιο σημαντικά ζητήματα του εργατικού ανταγωνισμού στην 3η (πια…) δεκαετία του 21ου αιώνα είναι κληρονομιά του 20ου: η παλαιστινιακή αντίσταση, ο αγώνας εναντίον του ισραηλινού απαρτχάιντ. Φυσικά η ασταμάτητη μηχανή καταλαβαίνει πολύ καλά ότι η φράση «ένα απ’ τα πιο σημαντικά ζητήματα του εργατικού ανταγωνισμού στον 21ο αιώνα» θεωρείται κενή νοήματος και ενδιαφέροντος για τα κενά συνείδησης κεφάλια (που δεν είναι καθόλου λίγα) και τα κενά αίματος και σφυγμών κορμιά (που επίσης είναι άπειρα). Μ’ άλλα λόγια η ασταμάτητη μηχανή έχει πλήρη συναίσθηση ότι ο 20ος αιώνας μετέφερε στον 21ο άπειρες αναμνήσεις και παρελθοντολογία αλλά κανέναν τσαμπουκά της προκοπής, καμμιά ικμάδα – μόνο πόζες και δημόσιες σχέσεις.

Ωστόσο το γεγονός ότι η παλαιστινιακή αντίσταση κινητοποιεί (λιγότερους ή περισσότερους αυτό είναι δεύτερο ή και τρίτο στη σειρά ζήτημα) ανθρώπους σ’ όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη, αυτό ούτε το αγνοεί ούτε το υποτιμάει η ασταμάτητη μηχανή. Το ότι η Παλαιστίνη έχει γίνει το σημείο διασταύρωσης πολλών επιμέρους ανταγωνιστικών αρνήσεων, απ’ το black life matters ως τις εξεγέρσεις των πληβείων στον «παγκόσμιο νότο» και απ’ τους πρωταρχικούς ακόμα αγώνες κατά του πρωτοκοσμικού αντι-μουσουλμανισμού ως τους ώριμους αντι-αποικιακούς / αντι-νεοφιλελεύθερους αγώνες στη λατινική αμερική, δείχνει ότι αυτό που (θα μας επιτρέψετε να) ονομάζουμε νέο εργατικό διεθνισμό κυοφορείται παντού. Είναι μια δύσκολη εγκυμοσύνη και ο τοκετός είναι επίσης εξαιρετικά δύσκολος, κάτω από αντίξοες συνθήκες. Έτσι, όμως, γεννιέται το καινούργιο, και πάντα έτσι γεννιόταν: με πολύ πόνο, αίμα και κλάμα… Οφείλουμε να το κρατήσουμε ζωντανό!

Τι νέο φέρνει, μέσα απ’ τις και μέσα στις αρνήσεις, ένα τόσο παλιό «πρόβλημα» όπως η παλαιστινιακή αντίσταση; Τι είναι εκεί, στη λωρίδα της Γάζα και στη δυτική Όχθη, που δίνει ένα αξιόλογο βάρος στον δύσκολο νέο εργατικό διεθνισμό; Είναι, κατά την γνώμη της ασταμάτητης μηχανής / Sarajevo, το ξεπέρασμα της χρεωκοπημένης προσδοκίας περί δύο γειτονικών κρατών, και η απαίτηση για την δημιουργία ενός ενιαίου, δημοκρατικού κράτους στα εδάφη που σήμερα ελέγχονται από το ισραηλινό απαρτχάιντ. Διεθνικού / πολυεθνικού, για εβραίους, άραβες, και όποιους άλλους, πολυθρησκευτικού, αλλά σαφέστατα ενός και ενιαίου. Μ’ άλλο λόγια: απ’ το ποτάμι ως την θάλασσα ελεύθερη Παλαιστίνη!

Ο μέσος πρωτοκοσμικός κόπανος που σήμερα και αύριο παριστάνει τον «επαναστάτη» (χωρίς να ξέρει τι του γίνεται), αυτή η φιγούρα που ασχολείται αποκλειστικά με την υγεία του και την σεξουαλικότητά του νομίζοντας ότι τα γεννητικά του όργανα και η fitness του είναι το κέντρο του σύμπαντος, φυσικά θα σοκαριστεί με την ιδέα ότι κάτι τέτοιο, ένα ενιαίο, δημοκρατικός κράτος απ’ τον Ιορδάνη ως την Μεσόγειο είναι κάτι σοβαρό, που απαιτεί συστηματική δράση. Ας πρόσεχε! Ας πρόσεχε επειδή ο δύστυχος δεν έχει καταλάβει ότι η ζωούλα του δεν αξίζει φράγκο, ότι είναι απλά μια μύγα στον καπιταλιστικό πλανήτη, που αύριο μεθαύριο κάποιος θα την λιώσει (την λιώνει ήδη, με τα «ψυχολογικά προβλήματα»…), θα την λιώσει λέμε εντελώς, κι απλά αυτός ο σπουδαίος Εαυτός του θα καταγραφεί σαν μια μονάδα στις «απώλειες»…

Όταν τόσες πολλές κρατικές εκστρατείες, τόσοι πολλοί κρατικοί νόμοι, τόση πολύ ιδεολογία, τόσα πολλά «ενεργειακά» σχέδια και αντισχέδια και, επιπλέον, τόση πολλή κρατική / καπιταλιστική γεωπολιτική ένταση περιστρέφονται γύρω απ’ το ανατολικό χείλος της Μεσογείου, πρέπει να είναι κάποιος πολύ κομπλεξικός «εαυτούλης» για να μην χαμπαριάζει. Δυστυχώς μας περιστοιχίζουν εκατομμύρια τέτοιοι και τέτοιες…

Θα τους ξεπεράσουμε ενόσω θα τους ξερνάει η Ιστορία.

Οι αστραπές της Ιστορίας 1

Κυριακή 29 Δεκέμβρη. Το 2017 (πριν δυο χρόνια δηλαδή) κυκλοφόρησε απ’ τις εκδόσεις του πανεπιστημίου του Illinois το βιβλίο του Andy Clarno Neoliberal Apartheid: Palestine/Israel and South Africa after 1994 (ευχαριστούμε τον Θ. που το ανακάλυψε, το διάβασε, και μας έστειλε αποσπάσματα, κάποια απ’ τα οποία μεταφράζουμε στη συνέχεια).

Ο συγγραφέας είναι πανεπιστημιακός και θα μπορούσε (ή θα έπρεπε) να είναι αχρείαστος αν οι κινηματικοί είχαν κάνει το καθήκον τους (είχαμε κάνει το καθήκον μας). Ωστόσο, υπό τα τωρινά δεδομένα, είναι χρήσιμος. Επειδή δεν καταγγέλει απλά το ισραηλινό απαρτχάιντ, ούτε απλά καταγράφει τα δολοφονικά του έργα. Κάνοντας σύγκριση με το (άλλοτε) νοτιο-αφρικανικό απαρτχάιντ και την κατάσταση εκεί μετά το 1994, εισηγείται κάποιες καινούργιες έννοιες· και μας επιτρέπει να προχωρήσουμε ένα ή δύο βήματα την κατανόησή μας για το συμβαίνει «εκεί»· το τι συμβαίνει «εκεί» που αφορά όλον τον καπιταλιστικό πλανήτη – άμεσα εμάς κι εσάς.

Ας παρακολουθήσουμε λοιπόν έτσι ώστε να ενισχύουμε την βάση όσων (λίγων) έχουμε πράξει, και όσων (περισσότερων) οφείλουμε να πράξουμε. Επειδή σκοπεύουμε να επανέλθουμε (και) πολιτικο-θεωρητικά, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Είτε από εδώ, απ’ την ασταμάτητη μηχανή / Sarajevo, είτε μέσα από συλλογικά εγχειρήματα.

… Τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια, εκατοντάδες Νοτιοαφρικανοί έχουνε ταξιδέψει στην Παλαιστίνη/Ισραήλ για να δείξουν την αλληλεγγύη τους στους Παλαιστίνιους, να δουν με τα μάτια τους την κατοχή, ή απλά να μάθουν για τον αγώνα. Δυο ζητήματα προκύπτουν απ’ τις μαρτυρίες τους. Πρώτα, μια αλλόκοτη και συχνά συντριπτική αίσθηση οικειότητας. Ένας Νοτιοαφρικανός που πήγε στην Παλαιστίνη/Ισραήλ το 2007, για παράδειγμα, θυμάται ότι ξέσπασε σε κλάματα μπροστά σ’ ένα checkpoint: “Το αναγνώρισα όπως μυρίζεις ένα τριαντάφυλλο σ’ ένα μέρος και ξέρεις την μυρωδιά του και σ’ ένα άλλο. Δεν ξέρω τα γεγονότα, δεν ξέρω τις λεπτομέρειες, αλλά αυτό είναι απαρτχάιντ. Το έχεις μυρίσει ήδη, πριν. Το έχεις ζήσει πριν”.

Ύστερα, πολλοί Νοτιοαφρικανοί αντιλαμβάνονται την κατάσταση στην Παλαιστίνη/Ισραήλ σαν χειρότερη σε σχέση με οτιδήποτε έζησαν κάτω απ’ την εξουσία της λευκής μειοψηφίας. Με τα λόγια ενός Νοτιοαφρικάνου δημοσιογράφου, “Όταν κοιτάς από μακριά ξέρεις ότι τα πράγματα είναι άσχημα, αλλά δεν ξέρεις πόσο άσχημα είναι. Τίποτα δεν σε προϊδεάζει για την κόλαση που είδαμε εδώ. Τα επίπεδα του απαρτχάιντ, του ρατσισμού και της βαρβαρότητας είναι χειρότερα απ’ την χειρότερη περίοδο του [νοτιοαφρικανικού] απαρτχάιντ.

… Όταν οι Νοτιοαφριανοί που επισκέπτονται την Παλαιστίνη/Ισραήλ λένε ότι η κατάσταση είναι χειρότερη απ’ αυτήν που ζούσαν οι ίδιοι πριν το 1994, γενικά τονίζουν την ένταση της κρατικής βίας εναντίον των Παλαιστινίων. Ακόμα και στις χειρότερες εποχές της καταπίεσης, το καθεστώς της Νότιας Αφρικής σπάνια εξαπέλυε όλο του το στρατιωτικό οπλοστάσιο για να εκμηδενίσει τους πολίτες ή να καταστρέψει τα σπίτια τους. Ο ισραηλινός στρατός σταθερά εξαπολύει τέτοια βία κατά των Παλαιστινίων – πιο γνωστές περιπτώσεις είναι η ισοπέδωση χωριών στην έρημο Negev και στην κοιλάδα του Ιορδάνη, η καταστροφή του προσφυγικού στρατοπέδου στη Jenin το 2002, και οι βίαιες επιθέσεις στη λωρίδα της Γάζα στη διάρκεια της δεύτερης intifada και ξανά το 2009, το 2012 και το 2014. Αυτή η βία μπορεί επίσης να εντοπιστεί στον μαζικό εξανδραποδισμό των Παλαιστίνιων το 1948 και στον συνεχιζόμενο εξανδραποδισμό τους σήμερα. Η βία έχει την ρίζα της στη ρατσιστική λογική του Ισραηλινού σχεδίου εποικιστικής αποικιοκρατίας: ο νεκροπολιτικός ορθολογισμός που εξισώνει την καλοπέραση των Εβραίων Ισραηλινών με την εξαφάνιση των Παλαιστίνιων…

Οι αστραπές της Ιστορίας 2

Κυριακή 29 Δεκέμβρη. Ο Clarno συνεχίζει:

… Για να εξηγήσουμε την διαφοροποιημένη ένταση της κρατικής βίας εναντίον των αποικιοκρατούμενων πληθυσμών στη Νότια Αφρική και στην Παλαιστίνη/Ισραήλ, ωστόσο, απαιτείται η προσοχή μας στην άρθρωση ανάμεσα στην εποικιστική αποικιοκρατία και στον ρατσιστικό καπιταλισμό. Πράγματι, η βασική διαφορά ανάμεσα στην Παλαιστίνη/Ισραήλ σήμερα και στη Νότια Αφρική πριν το 1994 είναι το ζήτημα της εργασίας. Κατά την διάρκεια της βιομηχανικής επέκτασης, τα εργοστάσια, τα χωράφια και τα ορυχεία στη Νότια Αφρική εξαρτιώνταν απόλυτα απ’ την δουλειά των Μαύρων εργατών. Η ισραηλινή στρατηγική της περίφραξης, απ’ την άλλη, έχει αναδυθεί στη διάρκεια της νεοφιλελεύθερης ηγεμονίας και περιλαμβάνει την σταθερή εξάλειψη της εργασίας των Παλαιστίνιων. Είναι βέβαιο ότι το εποικιστικό αποικιοκρατικό σχέδιο των λευκών στη Νότια Αφρική δούλευε μέσα από βίαιες μορφές εξανδραποδισμού, απαλλοτριώσεων και αποκλεισμών. Αλλά η ζήτηση για φτηνή εργασία των Μαύρων εμπόδιζε την πλήρη εξολόθρευση του Μαύρου πληθυσμού. Αφότου η νεοφιλελεύθερη αναδιάρθρωση μείωσε την ζήτηση για φτηνούς Παλαιστίνιους εργάτες, δεν υπάρχει τίποτα σαν αντίβαρο στη λογική της εξολόθρευσης στην Παλαιστίνη/Ισραήλ.

Ο συγγραφέας εδώ εννοεί ότι το ρατσιστικό ισραηλινό κράτος μπορεί να εισάγει εύκολα «φτηνή εργασία» από μακριά – όπως και κάνει. Ας πούμε απ’ τις φιλιππίνες ή αλλού. Συνεχίζει:

Ενόσω το Ισραήλ παραμένει ένα εποικιστικό αποικιοκρατικό κράτος, η αποικιοκρατική του στρατηγική έχει μετασχηματιστεί απ’ την νεοφιλελεύθερη αναδιάρθρωση. Η αυξανόμενη αναλωσιμότητα του Παλαιστινιακού πληθυσμού επιτρέπει στο Ισραήλ να συγκεντρώσει τους Παλαιστίνιους του 1967 στη λωρίδα της Γάζα και σ’ ένα αρχιπέλαγος θυλάκων στη Δυτική Όχθη (οι ζώνες Α και Β) ενόσω αποικίζει την γη που απομένει (την ζώνη C). Στη Δυτική Όχθη, η νεοφιλελεύθερη αναδιάρθωση έχει διευκολύνει την αποικιοποίηση της ζώνης C επιταχύνοντας την αστικοποίηση των Παλαιστινιακών χωριών, παράγοντας μια μορφή έμμεσης εκβιασμένης μετακίνησης των πληθυσμών, και δημιουργώντας ευνοϊκές συνθήκες για την αγορά της γης από Σιωνιστικούς οργανισμούς. Ακόμα περισσότερο η εκτεταμένη ανεργία έχει δημιουργήσει μια δεξαμενή ανέργων αρκετά απελπισμένων ώστε να ανεχτούν την εκμετάλλευση και το ψυχολογικό τραύμα του να κτίζουν τους Ισραηλινούς οικισμούς στην Παλαιστινιακή γη ή να καταπιέζουν την Παλαιστινιακή αντίσταση στις κατεχόμενες περιοχές. Σε ευρύτερο επίπεδο η εμπλοκή των ΗΠΑ και άλλων global παικτών στην εκπαίδευση των δυνάμεων ασφαλείας της Παλαιστινιακής Αρχής, διαμορφώνοντας τις οικονομικές της στρατηγικές και προωθώντας περιφερειακές συμφωνίες ελεύθερου εμπορίου, επιβεβαιώνει την κεντρικότητα των συμφωνιών του Όσλο στα παγκόσμια νεοφιλελεύθερα σχέδια…

Οι αστραπές της Ιστορίας 3

Κυριακή 29 Δεκέμβρη. Και ο Clarno καταλήγει σ’ αυτό που «ξεχυλίζει» απ’ το απαρτχάιντ κατά των Παλαιστινίων:

…Η έρευνά μου προτείνει την ανάγκη να προχωρήσουμε πέρα απ’ τον νομικό-φιλελεύθερο ορισμό του απαρτχάιντ σαν μια μορφή φυλετικής κυριαρχίας. Αντί γι’ αυτό προτείνω έναν πολιτικο-οικονομικό ορισμό του απαρτχάιντ που δίνει έμφαση στην άρθρωση ανάμεσα στον ρατσισμό και στον καπιταλισμό…

Όπως υποστήριξα στο “Neoliberal Apartheid”, οι μετασχηματισμοί των τελευταίων 20 χρόνων στη Νότια Αφρική και στην Παλαιστίνη/Ισραήλ έχουν παράξει διαφορετικές τροχιές της αναδιάρθρωσης του κράτους, μαζί με εντυπωσιακά όμοιους κοινωνικούς και οικονομικούς μετασχηματισμούς. Ενώ το Νοτιοαφρικανικό κράτος έχει εκδημοκρατιστεί και απορατσιστικοποιηθεί, το Ισραήλ παραμένει ένα κράτος εποικιστικής αποικιοκρατίας. Αλλά και οι δύο κοινωνίες υφίστανται έναν συνδυασμό περιθωριοποίησης και αστυνομοκρατίας. Αυτές είναι οι δυναμικές στην καρδιά του νεοφιλελεύθερου απαρτχάιντ… Το νεοφιλελεύθερο απαρτχάιντ αποτελεί τον συνδυασμό της ακραίας ανισότητας, της φυλετικοποιημένης περιθωριοποίησης, την εκτεταμένης στρατο-αστυνομοκρατίας και της διαρκούς κρίσης.

… Κοινό χαρακτηριστικό του νεοφιλελεύθερου απαρτχάιντ είναι ο συνδυασμός των πιο πάνω με μια επίφαση τυπικής ισότητας. Απ’ την δεκαετία του 1960 οι αγώνες ενάντια στον ρατσισμό, στην αποικιοκρατία και στην αυτοκρατορία προκάλεσαν αλλεπάλληλα ρήγματα, απ’ τα συστήματα ανοικτής φυλετικής και αποικοκρατικής κυριαρχίας ως τις πιο λεπτεπίλεπτες μορφές ελέγχου… Αυτοί οι αγώνες συνέβαλαν επίσης στην κρίση του παγκόσμιου συστήματος φυλετικού Φορντισμού, που στηριζόταν στην ξεκάθαρη αποικοκρατική και ρατσιστική κυριαρχία.

Απ’ αυτήν την κρίση προέκυψαν πειράματα νεοφιλελεύθερης αναδιάρθρωσης… Πέρα απ’ τη Νότια Αφρική και την Παλαιστίνη/Ισραήλ, είναι πια κοινοτοπία να ανακαλύπτει κανείς πλευρές του νεοφιλελεύθερου απαρτχάιντ σε πόλεις, κράτη και περιοχές όλου του κόσμου…. Η κατανόηση των τρόπων με τους οποίους η Παλαιστίνη/Ισραήλ και η Νότια Αφρική εμπλέκονται σ’ αυτές τις παγκόσμιες διαδικασίες θα συμβάλει στη δημιουργία ευρύτερων κινημάτων εναντίον του παγκόσμιου, νεοφιλελεύθερου απαρτχάιντ…