Category: Ασταμάτητη μηχανή

Η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό την κότα;

Σάββατο 16 Γενάρη. Ιδού η απορία! Είναι το ψόφιο κουνάβι που ριζοσπαστικοποίησε τον λευκό, κοκκινόσβερκο, αμερικανικό μικροαστισμό; Ή είναι αυτός ο τελευταίος που έφτιαξε το ψόφιο κουνάβι από μηντιακά υλικά – και μπορεί να φτιάξει οποιονδήποτε διάδοχό του, ακόμα χειρότερο;

Η ιμπεριαλιστική (και δήθεν «προοδευτική και κοσμοπολίτικη») παράταξη του νυσταλέου Jo έχει καταλήξει, βολικά, στο πρώτο συμπέρασμα. Αυτό δείχνει (χωρίς να το καταλαβαίνει ή να το παραδέχεται) πόσο βαθιά «δεξιά» είναι, μ’ έναν πιο post modern τρόπο. Η προσωποποίηση του «κακού» και η κατασκευή ενός αποδιοπομπαίου τράγου ώστε να κουκουλωθεί ένα πολύ βαθύτερο και ευρύτερο πρόβλημα ήταν ανέκαθεν – ειδικά στις καπιταλιστικές κοινωνίες – το σήμα κατατεθέν της απο-πολιτικοποίησης. Κι έτσι, απλά πολύ απλά, η εκκαθάριση ενός τέρατος αφήνει τον χώρο στο επόμενο· ένα ή και περισσότερα.

Πριν 12 χρόνια, στις προεδρικές εκλογές του 2008 έγινε μια τέτοια “πολιτική εκκαθάριση”. Η ανερχόμενη επιθετικότητα αυτού του λευκού κατά κύριο λόγο και χριστιανικού αμερικανικού μικροαστισμού είχε βρει μια εκπρόσωπο / πολιτική βιτρίνα αισθητικά διαφορετική απ’ το ψόφιο κουνάβι. Μια 44χρονη πολιτικό, κυβερνήτη της Αλάσκα, οικογενειάρχισσα, μητέρα 4 παιδιών, περσόνα των μήντια, ακόμα και κυνηγό: ήταν το άστρο της Sarah Palin και του “tea party”…

H Palin κατέβηκε το 2008 στις εκλογές σαν υποψήφια αντιπρόεδρος του John McCain. Το δίδυμο έχασε απ’ τον Obama, καθώς ο ικανός ρήτορας αφροαμερικάνος δικηγόρος και ακαδημαϊκός από το Ιλινόις συνεπήρε και έπεισε να πάνε στις κάλπες ένα μεγάλο μέρος απ’ τους αδιάφορους ψηφοφόρους των μειονοτήτων. O John McCain δεν έμεινε άχρηστος ωστόσο: έγινε ο “άτυπος” υπ.εξ. των διοικήσεων Obama, ειδικά για τις βρωμοδουλειές στη μέση ανατολή…

Δεν ήταν το δήθεν «επαναστατικό» πρόγραμμα του 2 φορές εκλεγμένου Obama που «αγρίεψε» ως το 2016 τους ηττημένους συντηρητικούς και σε μεγάλο βαθμό θρήσκους λευκούς αμερικάνους προτεστάντες. Ήταν ότι έβλεπαν μπροστά τους τον χειρότερο εφιάλτη τους: πως γίνονται, αργά αλλά σταθερά, κοινωνική (και «πολιτιστική») μειοψηφία στο κράτος που θεωρούσαν δικό τους.

Ο μύθος της «χώρας των ευκαιριών / χωνευτηριού» άρχισε να τελειώνει απ’ την στιγμή που οι λευκοί μικροαστοί ένοιωσαν ότι χάνουν την εξουσία όχι από ένα διαφορετικό «πολιτικό πρόγραμμα» αλλά από διαφορετικά, αλλόφυλα κοινωνικά υποκείμενα. Οι ηπα φτιάχτηκαν σαν «προέκταση της κάνης», με το let’s go west, σε βάρος των αυτοχθόνων· έγιναν ιμπεριαλιστική δύναμη και, στη συνέχεια, υπερδύναμη πάλι σαν «προέκταση της κάνης», εναντίον πολλών στην ασία και στη λατινική αμερική· πώς είναι δυνατόν, λοιπόν, μετά από τόσο και τέτοιο συλλογικό “φονικό ένστικτο” η μυθολογία (και η “αυτοπεποίθηση”) της δικαιολογημένης και νικηφόρας βίας να εξαφανιστεί την ώρα που αρχίζει η κατάρρευση; Δεν είναι δυνατόν· δεν γίνεται…

Πριν κάνουν το ψόφιο κουνάβι πρόεδρο οι ψηφοφόροι το 2016, τον είχαν εγκρίνει σε τουλάχιστον 8 εσωκομματικές αναμετρήσεις τα μέλη του κόμματος και οι εκπροσωποί τους. Το ουσιαστικό «προγραμματικό» στοιχείο του ψόφιου κουναβιού ήταν φαντασιωτικό. Αν ο Obama ανέμισε το «yes, we can» (με πολλαπλά νοήματα, μιας και καταλάβαινε καλά ότι η εσωτερική ευστάθεια των ηπα μπορεί να επιτευχθεί μόνο με την διαιώνιση της ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας τους…) και άρχισε να αποτυγχάνει στη δεύτερη θητεία του, το ψόφιο κουνάβι εξέφραζε κάτι πολύ λιγότερο αλλά και έωλο: το φάντασμα της «αυτοδύναμης ανάπτυξης» μέσω φρακτών για τους διεθνείς ανταγωνιστές. Ο εξαγριωμένος λευκός μικροαστισμός δεν καταλαβαίνει πολλά από «εξωτερική πολιτική», αλλά η ιδέα του «america first» μπορούσε να γίνει λιανά για εσωτερική κατανάλωση. Και επειδή αυτές οι φαντασιώσεις είναι οι μόνες ελπίδες που αναλογούν στους μικροαστικούς ορίζοντες, δεν εγκαταλείπονται. Υπάρχει και μια αμερικάνα θεία Λίτσα, μην αμφιβάλετε!

Τώρα ο νυσταλέος Jo και το κόμμα του νομίζουν ότι αρκεί να κόψουν το πολιτικό κεφάλι του ψόφιου κουναβιού για να γίνουν οι οπαδοί του ψόφιοι κοριοί… Τον κατηγορούν ότι προκάλεσε κάτι «σαν χρωματιστή επανάσταση» στο εσωτερικό των ηπα, ενώ αυτό το είδος ήταν (και παραμένει) αποκλειστικά για εξαγωγές! Και για να μην υπάρχουν αμφιβολίες, υπουργοποιήθηκε απ’ τον νυσταλέο Jo μια απ’ τις «ειδικούς» αυτών των εξαγωγών: η “fuck E.U.” Victoria Nuland, επόπτρια (μαζί με τον μετέπειτα πρεσβευτή στην Αθήνα Pyatt…) της σφαγής στην πλατεία Maidan του Κιέβου και του φασιστικού πραξικοπήματος στην ουκρανία το 2014.

Όχι, οι «κοσμοπολίτες» του κράτους και του κεφάλαιου δεν έχουν κανένα πρόβλημα με τους φασίστες· αρκεί να είναι υπάκουοι! Και φυσικά τους χρειάζονται στην Ουάσιγκτον: κάποιοι πρέπει να προστατέψουν με πάθος τα αμερικανικά σύνορα όσο πιο μακριά γίνεται απ’ τους δύο ωκεανούς, ειδικά προς τη δύση.

Αλλά οι λευκοί, χριστιανοί μικροαστοί έχουν μικρότερο ορίζοντα. Αντιλαμβάνονται πια το τομάρι τους σαν το σύνορο που κινδυνεύει. Και δεν πρόκειται να αλλάξουν γνώμη, με ή χωρίς ψόφιο κουνάβι.

(φωτογραφία: Η Palin και οι επιδόσεις της στο κυνήγι. Το ψόφιο κουνάβι δεν είχε να επιδείξει τέτοιες, κι εκεί υπάρχει ένα κάποιο κενό στη λευκή, αμερικάνικη “ψυχή”… Μπορείτε να φανταστείτε μια παραλλαγή νεώτερη ηλικιακά, με sport προσόντα τύπου “ανεγκέφαλης αλεπούς” / Putin; Θραύση θα έκανε!)

5 – The cognitives ‘n’ the ignorants σε πραγματικό χρόνο…

Παρασκευή 15 Γενάρη. Έχουμε πει ως τώρα δυο τρεις κουβέντες για τον «γνωσιακό καπιταλισμό» υποστηρίζοντας πως είναι (ή ήταν…) ένας παραπλανητικός ευφημισμός της καπιταλιστικής απαλλοτρίωσης και της μεταφοράς σε μηχανές (με την ευρεία έννοια της λέξης «μηχανή») ζωντανών ανθρώπινων γνώσεων που ως πρόσφατα ήταν (ή έμοιαζαν να είναι) εκτός δυνατότητας μηχανοποίησης. Πρακτικά: την ευρεία μηχανοποίηση ζωντανών ανθρώπινων γνώσεων και σχέσεων με σκοπό τον «αποδοτικότερο» έλεγχο του συνόλου του κοινωνικού εργοστασίου.

Έχουμε επίσης υπονοήσει (και θα πρέπει μελλοντικά να αναλύσουμε προσεκτικότερα) ότι όπως σωστά είχε προβλέψει ο Μαρξ ενάμισυ αιώνα πριν, κάθε άλμα (καπιταλιστικής) μηχανοποίησης είναι επίσης άλμα απο-ειδίκευσης – και είναι τέτοιο υποχρεωτικά. Σ’ αυτήν την διαδικασία (που, τηρουμένων των ιστορικών αναλογιών, έχει συμβεί ήδη 3 φορές στην καπιταλιστική ιστορία: οι 3 ως τώρα βιομηχανικές επαναστάσεις) δεν αλλάζει-ο-κόσμος γενικά κι αφηρημένα! Συμβαίνουν πολύ συγκεκριμένες αλλαγές (από την εργατική σύνθεση ως την γενική αντίληψη για την ζωή, και απ’ τις μορφές ελέγχου και διακυβέρνησης ως τις εκδηλώσεις του κοινωνικού ανταγωνισμού…) που είναι εύκολο να θεωρηθούν «μαγικές» – ειδικά όταν η κριτική έχει εγκαταλείψει τα όπλα και τις θέσεις της.

Τους τελευταίους 10 μήνες η ασταμάτητη μηχανή επιχείρησε να υποδείξει αυτήν την σε εξέλιξη διαδικασία με κυρίως θέμα την αναδιάρθρωση (της βιομηχανίας) της υγείας, την υγιεινιστική τρομοεκστρατεία, την θανατοπολιτική της καπιταλιστικής μετάβασης, την βίαιη επιβολή της γενετικής μηχανικής και την σχέση όλων αυτών με τον οξυνόμενο ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό. Όλα αυτά μέσα σε μια συστηματική και πυκνή ομίχλη, αποτέλεσμα του δημαγωγικού carpet bombing. Το τι έχει πετύχει (και αν έχει πετύχει κάτι…) ίσως το ξέρετε καλύτερα. Ας αναγνωρίσουμε πως όσο δύσκολο είναι να εξηγήσεις τι είναι το αυτοκίνητο σε κάποιον που το μόνο μεταφορικό μέσο που έχει δει στη ζωή του είναι τα μουλάρια, άλλο τόσο δύσκολο είναι, σ’ αυτή την ιστορική / κοινωνική φάση, να εξηγήσεις πόσο διαφορετικές (και επικίνδυνες) είναι οι “πλατφόρμες γενετικής τροποποίησης” των κυττάρων σε όποιον τις θεωρεί παραδοσιακά εμβόλια… Κι ούτε λόγος πόσο δύσκολο είναι να εξηγήσεις τι σημαίνει καπιταλιστικό κράτος στον 21ο αιώνα σ’ όποιον επιμένει ότι “κράτος” είναι η πολιτική βιτρίνα που ψήφισε ή δεν ψήφισε.

Ωστόσο, μ’ όλες τις δυσκολίες, η ασταμάτητη μηχανή θεωρεί βασικό της καθήκον όχι απλά να συνεχίσει αλλά να διευρύνει την επισκόπηση της θεματολογίας της εξελισσόμενης καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης, δίπλα και πέρα απ’ τον τομέα της «υγείας». Μπορεί να μην είναι τρόπος για δημόσιες σχέσεις – είναι όμως απαίτηση της εργατικής αυτο-μόρφωσης.

Ο σπονδυλωτός (και συχνά σχολιαστικός) χαρακτήρας της ασταμάτητης μηχανής δεν προσφέρει βέβαια τις δυνατότητες ενός μεγάλου αναλυτικού κειμένου, ενός βιβλίου ας πούμε· επιτρέπει όμως απ’ την άλλη να παρακολουθούμε και να αναλύουμε τις εξελίξεις σε πραγματικό χρόνο. Αυτό έχει οπωσδήποτε δυσκολίες και de facto ατέλειες· ο πραγματικός ιστορικός χρόνος δεν περιμένει! Όμως από εργατική / ανταγωνιστική άποψη αυτό το «ο καπιταλισμός και η μορφή κράτος σε πραγματικό χρόνο» έχει ιδιαίτερη σημασία για όποιον / όποια ζει στον 21ο αιώνα και δεν είναι τόσο αφελής ή τόσο κουρασμένος διανοητικά ώστε να ελπίζει ότι «κάποτε όλα αυτά θα τελειώσουν»… οπότε θα έχει την πολυτέλεια της άνεσης χρόνου για να μελετήσει το «τί έγινε λοιπόν;» αναδρομικά…

6 – Υπέρθεση; Διεμπλοκή;

Παρασκευή 15 Γενάρη. Επειδή ορισμένα βασικά της φυσικής (εννοημένης ως επιστήμης) τα έχει μάθει ο καθένας μας απ’ το σχολείο και, κυρίως, τα έχει υιοθετήσει σαν σταθερές, σαν δεδομένα, σαν πραγματικότητα, αυτός ο μέσος «καθένας» θα θεωρούσε εύκολα «συνωμοσιολογία» (ή «έλλειψη επιστημονικής παιδείας»…) την θέση ότι αυτή η φυσική που μας έχει μάθει μια ορισμένη άποψη για τον κόσμο είναι σε ικανό βαθμό (αναπόφευκτα) ιδεολογική. Και, πάντως, αυτή η (όπως όπως…) εδραιωμένη «αντίληψη για τον υλικό και ενεργειακό κόσμο» δεν είναι, υποχρεωτικά, ο κόσμος ο ίδιος…

Η κβαντική φυσική, που δεν είναι (ακόμα) «σχολική ύλη» και, κατά συνέπεια, δεν συμμετέχει στην κατασκευή των αντιλήψεών μας για τον κόσμο, είναι ένα καλό παράδειγμα. Οι βασικές της παραδοχές και τα θεμελειώδη αξιώματά της ξεπερνούν (και σε ορισμένες περιπτώσεις διαλύουν…) το «Παραδεδεγμένο Μοντέλο» που έχουμε εκπαιδευτεί για την εννόηση της υλικής (και ενεργειακής) πραγματικότητας. Αν η κβαντική φυσική με τις καινοτόμες (για την μέση κοινωνική γνώση) και «περίεργες» έννοιες της ήταν φιλοσοφική θεωρία, αυτή η μέση κοινωνική άγνοια θα ήταν μικρό κακό. Αν πρόκειται όμως ένα βασικό πεδίο όπου η καπιταλιστική «ανάπτυξη» (και ο ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός…) έχει αρχίσει να ξετυλίγεται; Μήπως τότε θα έπρεπε να ξέρουμε τουλάχιστον τις βασικές έννοιες και τις πρακτικές εφαρμογές της κβαντικής φυσικής έτσι ώστε να μπορούμε να συλλάβουμε την πολιτική οικονομία της σύγχρονης καπιταλιστικής αξιοποίησης – αντί να κρατάμε σφικτά μια «πολιτική οικονομία της μηχανής εσωτερικής καύσης» θεωρώντας την ικανή να εξηγεί τα πάντα για πάντα;

Δύο τέτοιες βασικές έννοιες, λοιπόν. Η υπέρθεση. Και η διεμπλοκή. Η κβαντική υπέρθεση είναι θεμελειώδες φαινόμενο, σύμφωνα με το οποίο δύο ή περισσότερες «κβαντικές καταστάσεις» μπορούν να συνυπάρχουν. Πράγμα που σημαίνει: το είτε υπάρχει το κάτι είτε το αντίθετό του δεν ισχύει για την υπέρθεση. Ισχύει «υπάρχει το κάτι και το αντίθετό του μαζί και ταυτόχρονα», με ορισμένες πιθανολογήσεις για την «αναλογία» της συνύπαρξής τους.

Αυτό το, ας το πούμε πρόχειρα, «είναι και δεν είναι» της κβαντικής φυσικής, ακόμα και σαν θεωρία, προσβάλει στο κέντρο της και την (αστική) αντίληψη της πραγματικότητας εδώ και αιώνες, και τις θεωρούμενες ως ορθολογικές βεβαιότητες, ακόμα και της καθημερινής ζωής! Ο κόσμος (ο κόσμος όπως τον εννοούμε) είναι συγκροτημένος πάνω και γύρω από θεμελειακούς δυϊσμούς… Τι σημαίνει, απ’ αυτήν την άποψη, «η γάτα του Σρέντιγκερ», που «ζει και δεν ζει», αν όχι την κατάρρευση των όποιων δυαδικών βασικών βεβαιοτήτων;

Ωστόσο το θέμα που μας ενδιαφέρει εδώ είναι ακριβώς δίπλα. Όλο το ηλεκτρονικό σύμπαν (όπως κι αν το καταλαβαίνει ο καθένας) είναι δημιουργημένο πάνω σε έναν ηλεκτρικό δυισμό, τον δυισμό on/off, που έχει σαν μαθηματική έκφραση το 1/0. Εδώ η κβαντομηχανική φέρνει αληθινή επανάσταση: οι «καταστάσεις» δεν είναι είτε 1 είτε 0 αλλά και όλες οι ενδιάμεσες τιμές· που σημαίνει ότι η «πληροφορία» (αυτή η «μαγική» έννοια…) μπορεί να δια-κινείται πολυεπίπεδα / σύνθετα μεταξύ 1 και 0. Πρακτικά αυτό σημαίνει μεγάλο πολλαπλασιασμό του όγκου των «πληροφοριών» που μπορούν να μεταφερθούν, αν η κωδίκωσή τους δεν είναι 1/0 αλλά και όλες οι ενδιάμεσες «τιμές». Τέτοιο είναι το μεγάλο και καταλυτικό δώρο της κβαντικής υπέρθεσης αν αιχμαλωτιστεί τεχνολογικά…

Η κβαντική διεμπλοκή είναι ακόμα πιο μυστηριώδης και ξένη προς το «Παραδεδεγμένο Μοντέλο» εννόησης του κόσμου. Σύμφωνα με την ελληνική εκδοχή της wikipedia (ο τονισμός δικός μας):

Η κβαντική διεμπλοκή (αποκαλούμενη και κβαντικός εναγκαλισμός) είναι το φαινόμενο κατά το οποίο δύο σωματίδια ή ομάδες σωματιδίων που δημιουργούνται μαζί ή αλληλεπιδρούν συνενώνοντας τις κυματοσυναρτήσεις τους, μένουν σε κατάσταση διεμπλοκής μεταξύ τους, ασχέτως του χώρου που μεσολαβεί πλέον από το ένα στο άλλο. Αν σταλεί το ένα από τα δύο στο άλλο άκρο του σύμπαντος και συμβεί κάτι σε οποιοδήποτε από τα δύο, το άλλο αντιδρά ακαριαία. Έτσι, φαίνεται είτε πως η πληροφορία μπορεί να ταξιδέψει με άπειρη ταχύτητα, είτε πως στην πραγματικότητα τα δύο αντικείμενα βρίσκονται ακόμα σε «επαφή», σε σύνδεση μεταξύ τους, σε κατάσταση διεμπλοκής.

Η κβαντική διεμπλοκή είναι υπαρκτό φαινόμενο και παρατηρείται σε πειράματα, όχι μόνο στο μικρόκοσμο, αλλά και σε μεγαλύτερες κλίμακες.

Οι συνέπειες και οι προεκτάσεις της κβαντικής διεμπλοκής στην ερμηνεία (πιο σωστά: στην ανακατασκευή της εννόησης) του κόσμου πάνε πολύ μακριά! Και είναι πιθανό ότι εκείνοι κι εκείνες που θα περνάνε απ’ το όποιο “εκπαιδευτικό σύστημα” την δεκαετία, ας πούμε, του 2050, θα θεωρούν όλα (ή τα περισσότερα απ’) όσα θεωρούμε ακόμα δεδομένα σαν πρωτογονισμό!

Εν τω μεταξύ ας γυρίσουμε σε πιο πρακτικές πλευρές της τωρινής πραγματικότητας.

Το δίκτυο… Ποιό δίκτυο;

Παρασκευή 15 Γενάρη. Στις αρχές του περασμένου Μάρτη (ενώ η υγιεινιστική τρομοεκστρατεία ξεκινούσε στην δύση…) στην ηλεκτρονική έκδοση του γνωστού περιοδικού Wired, μπορούσε κανείς να διαβάσει την αρχή ενός άρθρου με τίτλο εξηγήσεις για το τι είναι η κβαντική υπολογιστική και η κβαντική υπεροχή:

Η κβαντική υπολογιστική μπορεί να αλλάξει τον κόσμο. Θα μετασχηματίσει την ιατρική, θα σπάσει την κρυπτογράφηση και θα προκαλέσει επανάσταση στις επικοινωνίες και την τεχνητή νοημοσύνη. Εταιρείες όπως η IBM, η Microsoft και η Google συναγωνίζονται μεταξύ τους για να κατασκευάσουν αξιόπιστους κβαντικούς υπολογιστές. Η κίνα έχει επενδύσει δισεκατομύρια.

Πρόσφατα η Google δήλωσε ότι πέτυχε κβαντική υπεροχή – την πρώτη φορά που ένας κβαντικός υπολογιστής ξεπέρασε έναν παραδοσιακό…

Και πιο κάτω:

Οι κβαντικοί υπολογιστές δεν θα κάνουν απλά τα πράγματα πιο γρήγορα ή με μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα. Θα μας επιτρέψουν να κάνουμε πράγματα που ούτε ονειρευτήκαμε ποτέ. Πράγματα που ούτε και ο καλύτερος υπερ-υπολογιστής δεν μπορεί να κάνει.

Έχουν την δυνατότητα να επιταχύνουν γρήγορα την ανάπτυξη της τεχνητής νοημοσύνης. Η Google ήδη προσπαθεί να βελτιώσει το software των αυτο-οδηγούμενων οχημάτων. Είναι κρίσιμοι επίσης στην μοντελοποίηση χημικών αντιδράσεων.

Ως τώρα οι υπερ-υπολογιστές μπορούν να αναλύσουν μόνο τα πιο βασικά μόρια. Αλλά οι κβαντικοί υπολογιστές δουλεύουν χρησιμοποιώντας τις ίδιες κβαντικές ιδιότητες όπως τα μόρια που προσπαθούν να προσομοιώσουν. Και δεν θα έχουν κανένα πρόβλημα να διαχειριστούν τις πλέον σύνθετες αντιδράσεις.

Αυτό θα μπορούσε να σημαίνει πιο αποδοτικά προϊόντα – από νέα υλικά για τις μπαταρίες των ηλεκτρικών αυτοκινήτων, μέχρι καλύτερα και φτηνότερα φάρμακα, ή πολύ εξελιγμένα φωτοβολταϊκά…. Οι κβαντικοί υπολογιστές θα χρησιμοποιηθούν οπουδήποτε υπάρχει ένα μεγάλο, αβέβαιο σύστημα το οποίο χρειάζεται προσομοίωση. Αυτό μπορεί να είναι οτιδήποτε, απ’ την πρόβλεψη των χρηματοπιστωτικών αγορών μέχρι την βελτίωση των προβλέψεων του καιρού, την μοντελοποίηση των συμπεριφορών ενός πλήθους ανθρώπων ή της συμπεριφοράς μεμονωμένων ηλεκτρονίων…

Η κρυπτογράφηση θα είναι μια ακόμα κεντρική εφαρμογή…

Αυτά τον περασμένο Μάρτη, στο wired: η IBM, η Microsoft, η Google, εκλεκτά μέλη του δυτικού βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος, ήταν οι επικεφαλής του άλματος στο τεχνολογικό / καπιταλιστικό μέλλον… Χαράς ευαγγέλια!

Και να μια χθεσινή είδηση:

… Η Κίνα πέτυχε «κβαντική υπεροχή» με την δημιουργία του υπολογιστή στην Jiuzhang, που τον περασμένο μήνα ξεπέρασε τον Sycamore της Google, με την ικανότητά του να κάνει υπολογισμούς 100 τρισεκατομύρια φορές γρηγορότερα απ’ τον γρηγορότερο κλασσικό υπερ-υπολογιστή.

Η εξέλιξη αυτή προκάλεσε κύματα σοκ σ’ όλο τον κόσμο. Αλλά πριν αυτά τα νέα προλάβουν να εξεταστούν απ’ τους αντίπαλους παίκτες στον ανταγωνισμό για τα κβάντα, ο Πεκίνο ανακοίνωσε επίσης ότι δημιούργησε το πρώτο διαδίκτυο πλήρως ενσωματωμένο στην κβαντομηχανική. Νωρίτερα αυτόν τον μήνα, ένα δίκτυο δορυφόρων και οπτικών ινών ανάμεσα στην Σαγκάη και στο Πεκίνο κατάφερε να «τηλεμεταφέρει» τεράστιους όγκους δεδομένων.

Ο κόσμος παρακολουθεί τώρα την γέννηση ενός κινέζικου κβαντικού internet που θα επαναστατικοποιήσει την κοινωνία επιτρέποντας αδιάρρηκτες μεταφορές δεδομένων και αξιοποιώντας την μηχανική μάθηση (machine learning, ένας άλλος όρος για την τεχνητή νοημοσύνη) του “internet of things”, οδηγώντας πιθανόν σε ακαριαίες επικοινωνίες όταν αναπτυχθεί παραπάνω.

… Οι κινέζοι επιστήμονες τηλεμετέφεραν κβαντικά πληροφορίες 1.400 χιλιόμετρα μακριά σε δύο δορυφόρους και ύστερα πίσω στην γη μέσω δύο σταθμών λήψης – το πρώτο βήμα για την δημιουργία ενός κβαντικού internet παγκόσμιας κλίμακας. Μαζί με τον υπολογιστή της Jiuzhang, αυτές οι εξελίξεις οδηγούν την Κίνα στην πρώτη γραμμή του ανταγωνισμού για να κερδίσει την “εποχή των κβάντα” – μια εξέλιξη που θα αναστατώσει την Ουάσιγκτον και την Silicon Valley…

Είναι εύλογη η δυτική αναστάτωση, είτε ομολογηθεί είτε όχι: η πρώτη χρήση του κβαντικού internet θα είναι στρατιωτική… Για να το πούμε διαφορετικά: το να έχει κάποιος πλεονέκτημα στις επικοινωνιακές (και όχι μόνο) εφαρμογές της κβαντικής υπέρθεσης και της κβαντικής διεμπλοκής, είναι σα να έχει χίλιες φορές το πλεονέκτημα στην πυρηνική τεχνολογία και στην οπλοποίησή της. Καταλαβαίνετε…

Αλλοίμονο στους ignorants…

Καλήν εσπέραν άνθρωπε…

Πέμπτη 14 Γενάρη. …Και καληνύχτα; Οι active member είναι… αυτοί που είναι… Τί άλλο;

Ποιο σπίτι;

Πέμπτη 14 Γενάρη. Κάναμε χτες (κινέζικο μοντέλο) μια πρώτη σύγκριση / σύνθεση ανάμεσα σε δυο μορφές της εκμετάλλευσης της εργασίας, φέρνοντας λίγο πιο κοντά αυτό που ονομάζεται «τηλε-εργασία» με την δουλειά αυτόν τον καιρό στις κινέζικες φαρμακευτικές.

Μπορούμε σήμερα να κάνουμε ένα βήμα ακόμα, ονομάζοντας συμπυκνωμένα αυτές τις δύο μορφές. Η δουλειά ΕΙΝΑΙ ΣΤΟ σπίτι η μία (η «τηλε-εργασία»)· η δουλειά ΕΙΝΑΙ ΤΟ σπίτι (στην περίπτωση των κινεζικών εργοστασίων / υπνωτηρίων «έκτακτης ανάγκης») η άλλη.

Οι δύο μορφές δείχνουν διαφορετικές. Και είναι, ως ένα σημείο. Η «τηλε-εργασία» εφαρμόζεται σε δουλειές διανοητικού τύπου που ήταν ήδη εντελώς πληροφοριοποιημένες, ή βρίσκονταν σε μια τέτοια διαδικασία. Το σπίτι που μετατρέπεται σε χώρο / χρόνο εργασίας (και, δυστυχώς, σε πρώτο χρόνο με χαρά…) δεν μοιάζει σε τίποτα με τους κοιτώνες όπου στοιβάζονται μερικές χιλιάδες βιομηχανικοί εργάτες.

Όμως οι διαφορές μεταξύ του η δουλειά είναι ΣΤΟ σπίτι και η δουλειά είναι ΤΟ σπίτι δεν πρέπει να σκιάσουν τις στρατηγικές ομοιότητες. Βασική: η επιμήκυνση του χρόνου εργασίας. Για την βιομηχανική δουλειά αυτό φαίνεται πιο προφανές: φέρνοντας το «κρεβάτι» όσο πιο κοντά γίνεται στην (εργοστασιακή) «μηχανή» (οποιουδήποτε είδους), μειώνοντας στο ελάχιστο τους χρόνους μετακίνησης σπίτι – δουλειά / δουλειά – σπίτι, γίνεται εφικτό για τα αφεντικά να απαιτήσουν και να επιβάλλουν υπερωρίες· ακόμα και με το επιχείρημα «και τι άλλο θα κάνεις δηλαδή αν δεν δουλέψεις παραπάνω αφού εδώ κοντά θα είσαι έτσι κι αλλιώς;». Αυτό είναι εργοδοτική γνώση όχι μόνο για τον κινεζικό καπιταλισμό αλλά και για τον ελληνικό ή τον γερμανικό. Οι μετανάστες εργάτες γης που έχουν σαν «σπίτι» τους κάποιο παράπηγμα δίπλα στα χωράφια, ή οι μετανάστες οικοδόμοι στη γερμανία και αλλού που έχουν σαν «σπίτι» τους κοντέινερ δίπλα στο εργοτάξιο, είναι (υποθέτουμε) γνωστές καταστάσεις. Το επιπλέον (στην περίπτωση των κινεζικών φαρμακοβιομηχανιών) είναι το πως η «υγιειονομική έκτακτη ανάγκη» συμβάλει σ’ αυτό το είδος αναγκαστικής «μετακόμισης» του εκτός εργασίας χώρου / χρόνου δίπλα στη δουλειά, και υπέρ της… Απ’ αυτήν την άποψη η «υγιειονομική έκτακτη ανάγκη» είναι, απλά, ένας νέος τύπος εργασιακού καταναγκασμού, που μπορεί να αλλάξει περιεχόμενα. «Έκτακτες εθνικές ανάγκες» οποιουδήποτε είδους μπορούν να κατασκευάζονται ανά πάσα στιγμή.

Αυτό το «άκρο» του φάσματος, το η δουλειά είναι ΤΟ σπίτι, φωτίζει καλύτερα τώρα το άλλο, το η δουλειά είναι ΣΤΟ σπίτι, την περίπτωση της «τηλε-εργασίας» δηλαδή. Υπάρχουν διαφοροποιήσεις: το δεύτερο είδος είναι «ατομική εργασία» και, επίσης, το περιβάλλον είναι οικείο. Υπάρχει όμως αυτή η στρατηγική ομοιότητα: όσο κοντύτερα είναι το «κρεβάτι» στην «μηχανή», τόσο το χειρότερο για το πρώτο – εννοημένο σαν κοινωνική καθημερινότητα. Η δεύτερη θα τραβήξει επιπλέον χρόνο (και ένταση) αν αυτό θέλει το αφεντικό (ή ο πελάτης, που είναι αφεντικό δίπλα στο αφεντικό) με το επιχείρημα της άνεσης του «εργασιακού περιβάλλοντος». Εξάλλου, είναι ήδη γνωστό και θα γίνει ακόμα πιο ξεκάθαρο όσο περνάει ο καιρός: αυτή η ξεμοναχιασμένη ψηφιακή μηχανή είναι και εργαλείο ελέγχου. Αν στο smart phone (και μέσω αυτού) ο έλεγχος γίνεται λίγο πολύ λαθραία, χωρίς να επιδεικνύεται, στο p.c. που γίνεται μέρος της διαδικασίας παραγωγής, ο έλεγχος μπορεί ακόμα και να φωνάζει «είμαι εδώ»!

Η προέκταση του χρόνου εργασίας σ’ αυτές τις δύο (επιφανειακά) διαφορετικές μεταξύ τους μορφές εκμετάλλευσης ή, για να το πούμε κάπως διαφορετικά, η μετατροπή της τοπικής συνάφειας δουλειάς και ξεκούρασης σε χρονική προέκταση της πρώτης, ίσως λύνει μερικά «μάγια» σχετικά με την 4η βιομηχανική επανάσταση και την «υψηλή οργανική σύνθεση κεφαλαίου» που την χαρακτηρίζει. Η αύξηση του ημερήσιου (και του εβδομαδιαίου) χρόνου εργασίας είναι μετακίνηση απ’ την απόσπαση της «σχετικής» προς την απόσπαση της «απόλυτης» υπεραξίας… Κι αυτό, για τα αφεντικά, είναι όχι απλά επιθυμητό αλλά και αναγκαίο!

Όταν εκείνη η συνέλευση του 30/900 πρόβαλε επίμονα τον εργατικό προσανατολισμό για την μείωση του εβδομαδιαίου χρόνου εργασίας στις 30 ώρες (μαζί με την αύξηση του κατώτερου «καθαρού» μισθού στα 900 ευρώ), πριν 10, 9, 8 χρόνια, πολλοί «επαναστάτες» κορόιδευαν… Άλλες ήταν οι προτεραιότητες (έλεγαν): το «έξω απ’ την ε.ε.» και το «εθνικό νόμισμα»…

Όταν θα ανακαλύψουν την πολιτική (και όχι μόνο…) αξία εκείνης της αυτόνομης εργατικής θέσης θα είμαστε εκεί… Και δεν θα χειροκροτήσουμε…

(φωτογραφίες: Να μια ιδιαίτερη περίπτωση “δουλειάς στο σπίτι”: η αμερικανική εθνοφρουρά έχει στρατοπεδεύσει στα βασικά κυβερνητικά κτίρια στην Ουάσιγκτον, για να τα προστατέψει από ενδεχόμενη επίθεση φασιστών / ψοφιοκουναβικών. Σε αντίθεση με εκείνους όμως, που έδρασαν σαν “όχλος” τουριστών, αυτοί εδώ δείχνουν να νοιώθουν “σα στο σπίτι τους”… Ή δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς… Σε κάθε περίπτωση το “μήνυμα” είναι σαφές…)

Αυτοάνοσα – και ανοσοκαταστολή… (1)

Πέμπτη 14 Γενάρη. Θα πείτε (ίσως…) ότι η ασταμάτητη μηχανή «το γύρισε»… Δυστυχώς είναι η πραγματικότητα που δημιουργεί ανάγκες· γνωσιολογικές αν έχετε κάποια επίγνωση επί του θέματος στη γενικότητά του. Σε κάθε περίπτωση δεν είναι καθόλου παράξενο κάποιος γνωστός, φίλος, κοντινός σας να έχει διαγνωστεί με «αυτοάνοσο» νόσημα. Μακάρι να μην συμβαίνει έτσι, μακάρι όλοι και όλες να είναι καλά – και μακάρι να μην προκύψει μελλοντικά κάποιο «κύμα αυτο-άνοσων»…. Όταν, όμως, οι γενετιστές με τον υπερφίαλο τρόπο που υποδεικνύουν τα συμφέροντα των βιομήχανων υγείας παριστάνουν τους «μάγους», τότε είναι καλύτερα να ξέρουμε έγκαιρα εκείνα που απαγορεύεται (- είσαι γιατρός; – όχι… – τότε γιατί ανακατεύεσαι; – για να μην είμαι αύριο άρρωστος!..).

Η πιο πάνω περιγραφή στη φωτογραφία είναι απόσπασμα από μια τυχαία ιατρική ιστοσελίδα: «αυτο-άνοσες» ονομάζονται εκείνες οι παθολογικές καταστάσεις κατά τις οποίες το ανοσοποιητικό σύστημα ενός οργανισμού (ανθρώπινου ας πούμε…) στρέφεται εναντίον δικών του κυττάρων, κυττάρων του ίδιου του ανθρώπινου οργανισμού (άρα ιστών και οργάνων) θεωρώντας τα ξένα και εχθρικά. Ο κατάλογος αυτών των «αυτο-άνοσων» παθολογικών καταστάσεων είναι, δυστυχώς, μεγάλος, και περιλαμβάνει μερικές εξαιρετικά σοβαρές, όπως η σκλήρυνηση κατά πλάκας (αυτο-άνοση φλεγμονή του κεντρικού νευρικού συστήματος), ο «λύκος», και άλλες. Μιλώντας γενικά τα «αυτο-άνοσα» δεν είναι ούτε συνάχι, ούτε γρίπη· είναι σοβαρές αρρώστιες.

Παρά τις φήμες ότι οι τεχνο-επιστήμονες ξέρουν πως δουλεύει το ανοσοποιητικό (οπότε είναι «ασφαλές και αποτελεσματικό να το χακάρουν» ) η αλήθεια είναι ότι δεν έχουν ιδέα!!! Δεν έχουν ιδέα πως δουλεύει, δεν έχουν ιδέα πως και γιατί στρέφεται εναντίον του ίδιου του οργανισμού του, καταστρέφοντάς τον. Εννοείται ότι δεν έχουν διαθέσιμη και καμμία θεραπεία που να αφορά την αιτία. Όπως συμβαίνει πάντα όταν οι δυτικοί τεχνο-επιστήμονες δεν ξέρουν αλλά δεν θέλουν να το παραδεχτούν, απ’ την μια διατυπώνουν διάφορες εικασίες με τόνο βεβαιότητας και γνώσης, κι απ’ την άλλη προσπαθούν να μειώσουν την ένταση των συμπτωμάτων των αυτο-άνοσων. Πράγμα που είναι σίγουρα καλύτερο απ’ το τίποτα, ωστόσο δεν διασώζει το κύρος της «επιστημονικής γνώσης». Και οι εικασίες για το «τι φταίει» κάνουν το πράγμα κάπως χειρότερο: φταίνε «ψυχολογικοί παράγοντες» είναι η συνηθισμένη επωδός, οπότε περάστε απ’ τους αρμόδιους ψυγο-γιατρούς. Με άλλα λόγια, «ξεφορτωνόμαστε το πρόβλημα»…

Κοινός τόπος της διαχείρισης των συμπτωμάτων αυτών των τουλάχιστον 20 αναγνωρισμένων αυτοάνοσων είναι εκείνο που ταιριάζει γάντι στην δυτική αντίληψη όχι μόνο για την υγεία και το σώμα αλλά για τα πάντα: η καταστολή. Αν δεν ξέρεις πως και γιατί το ανοσοποιητικό ενεργεί ανορθόδοξα εμπόδισε την λειτουργία του! (Τουλάχιστον, μ’ αυτόν τον τρόπο, θα μειωθεί η ένταση της επίθεσής του στον ίδιο τον οργανισμό).

Η ανοσοκαταστολή, η καταστολή της λειτουργίας του ανοσοποιητικού συστήματος είναι, λοιπόν, ένα τρέχον ιατρικο-χημικό know how, και όχι science fiction. Είναι πρακτικά χρήσιμη στις μεταμοσχεύσεις, για να μην αποβάλει ο οργανισμός το μόσχευμα αναγνωρίζοντάς το σαν «ξένο σώμα». Και είναι η τεχνο-επιστημονική κοινοτοπία όταν πρόκειται για αυτο-άνοσα…

Μόνο που η ανοσοκαταστολή δεν θα μπορούσε να είναι μια δωρεάν «προσφορά» των ζωντανών οργανισμών… Περιορίζοντας την δυνατότητα ενός οργανισμού να αμυνθεί έναντι ιών, βακτηριδίων και μικροβίων (οι πιο συνηθισμένοι στόχοι του ανοσοποιητικού) τον κάνεις πολύ πιο ευάλωτο στις συνηθισμένες ιώσεις και μολύνσεις. Συμπεριλαμβανομένων εκείνων των αρκετών που υπό κανονικές συνθήκες θα αντιμετώπιζε με επιτυχία μόνος του, μέσω της φυσιολογικής λειτουργίας του ανοσοποιητικού, χωρίς εξωτερική βοήθεια (φάρμακα, κλπ). Έτσι, για όσο καιρό κάποιος βρίσκεται σε ανοσοκαταστολή (και πολλοί με αυτο-άνοσα βρίσκονται σ’ αυτήν την κατάσταση για όλη τους την ζωή), όντας ιδιαίτερα ευάλωτος σε συνηθισμένες εκθέσεις σε ιούς ή μικρόβια, είναι υποχρεωμένος να καταναλώνει διάφορα φάρμακα – πέρα από εκείνα της ανοσοκαταστολής και του ελέγχου των όποιων φλεγμονών ή άλλων προβλημάτων…

Αυτοάνοσα – και ανοσοκαταστολή… (2)

Πέμπτη 14 Γενάρη. Η διαχείριση (και όχι η θεραπεία…) των αυτο-άνοσων γίνεται με ανοσοκαταστολή, περιορισμένης ή όχι χρονικής διάρκειας, και αυτό οδηγεί σε μια καινούργια κατάσταση τους οργανισμούς. Που ονομάζεται «δευτερογενής ή επίκτητη ανοσολογική ανεπάρκεια» (secondary or acquired immunodeficiency). Πέρα απ’ την ανοσολογική ανεπάρκεια που προκύπτει σαν «παρενέργεια» της διαχείρισης αυτο-άνοσων νοσημάτων, υπάρχει και μία εκδοχή που αποδίδεται σε ιό. Ο ιός λέγεται HIV (human immunodeficiendy virus), και η προκαλούμενη παθολογική κατάσταση που έγκειται ακριβώς στην αδυναμία του ανοσοποιητικού να ανταποκριθεί στις συνηθισμένες αποστολές του λέγεται AIDS (acquired immunodeficiency syndrome, σύνδρομο επίκτητης ανοσολογικής ανεπάρκειας). Μετά από μια τριετία μαζικών θανατηφόρων πειραματισμών με τοξικά χημικά (AZT) σήμερα η HIV μόλυνση θεωρείται χρόνια νόσος (πηγή: εοδυ), υπό την προϋπόθεση της μόνιμης λήψης αντιρετροϊικών φαρμάκων.

Οι πιο πάνω σύντομες σημειώσεις δείχνουν ότι το ανθρώπινο ανοσοποιητικό σύστημα είναι εδώ και χρόνια «θέμα». Θέμα ιατρικό αλλά, επιτρέψτε μας, και θέμα εμπορικό. Ένα ανοσοποιητικό σύστημα που στρέφεται εναντίον του εαυτού του ή ένα ανεπαρκές ανοσοποιητικό σύστημα σχετίζεται βέβαια με ασθένειες· σχετίζεται όμως και με κέρδη (από φάρμακα, θεραπείες, κλπ) – σε καπιταλισμό ζούμε! Τα πρώτα, οι ασθένειες, επιβαρύνουν άτομα του είδους μας με λίγο πολύ «τυφλό» τρόπο· τα δεύτερα, τα κέρδη, οφελούν συγκεκριμένα άτομα του είδους μας, πολύ λιγότερα αριθμητικά, ανώτερα από ταξική άποψη, με επιλεκτικό τρόπο…

Οι θαυματουργοί και «μάγοι» γενετιστές υποστηρίζουν τώρα πως (ενώ δεν ξέρουν πως δουλεύει το ανοσοποιητικό) ξέρουν πως θα το κοροϊδέψουν, πως θα χακάρουν, πως θα του κάνουν πειρατεία μέσω γενετικής τροποποίησης των ανθρώπινων κυττάρων, ώστε να «δουλέψει σωστά»: mRNA και DNA πλατφόρμες… Είναι ένας ισχυρισμός που ξεφεύγει κατά πολύ απ’ την κοινή λογική και ηθική, όχι όμως και από διάφορους κλάδους και εκδοχές της «επιστημονικής λογικής» – και της «επιστημονικής ηθικής», αν υποθέσουμε ότι υπάρχει τέτοια παντού στους σχετικούς κύκλους ειδικών….

Σύμφωνα με την κοινή λογική αν δεν ξέρεις πως «δουλεύει» κάτι, ακόμα και τις καλύτερες προθέσεις του κόσμου να έχεις, αν του βάλεις χέρι μπορεί να το χαλάσεις / καταστρέψεις· και μάλιστα αυτό το ενδεχόμενο είναι περισσότερο πιθανό παρά απίθανο. Σύμφωνα με την «επιστημονική λογική» (ειδικά όταν περιφρουρείται απ’ το κεφάλαιο στις διάφορες μορφές του) αν χαλάσεις / καταστρέψεις κάτι έκανες απλά ένα «επιστημονικό λάθος», μια ειδική κατηγορία «ανθρώπινων λαθών» που χαίρουν εκτίμησης και προστασίας για την προσπάθεια που καταβλήθηκε ώστε να γίνουν, οπότε μπορείς να συνεχίσεις να του βάζεις χέρι αρκεί να λες ότι το κάνεις «για το καλό της ανθρωπότητας». Σύμφωνα με την κοινή ηθική τα λάθη πληρώνονται οπωσδήποτε και απ’ αυτόν που τα κάνει, και όσο πιο σοβαρά και δραματικά είναι τόσο περισσότερο. Σύμφωνα με την «επιστημονική ηθική» τα λάθη πληρώνονται απ’ αυτούς που υφίστανται αυτά και τις συνέπειές τους κι όχι απ’ τους «μάγους» που τα κάνουν και τις εταιρείες που να πουλάνε· και επιπλέον (αυτό λέει αυτή η «ηθική») έτσι προχωράει η επιστήμη…

Σπέρνωντας πτώματα; Ναι – αν η όποια υποστηρικτική εξουσία παραμένει στη θέση της.

Αυτοάνοσα – και ανοσοκαταστολή… (3)

Πέμπτη 14 Γενάρη. Να θυμίσουμε ότι ο καπιταλισμός είναι ένα σύστημα υπεξαίρεσης / εκμετάλλευσης / πειθάρχησης που προχωράει (μαζί με τα μέσα του, των τεχνο-επιστημονικών περιλαμβανόμενων) μέσα απ’ την σπάνη, την σπανιότητα, την έλλειψη – ως το σημείο να τις κατασκευάζει; Να θυμίσουμε ότι εκατομμύρια αιχμάλωτων σ’ αυτόν τον πλανήτη πεινούν και διψούν ακριβώς εξαιτίας της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης (ό,τι και να λένε τα φιλάνθρωπα αφεντικά);

Υπάρχει, λοιπόν, λόγος για τον οποίο η επίκτητη ανοσοποιητική ανεπάρκεια θα ήταν αδιάφορη από καπιταλιστική άποψη; Δεν βρίσκουμε κάποιον – οι καλοθελητές ας δείξουν έναν… Εφόσον τα άγνωστης προέλευσης και αιτίας (για την «επιστημονική γνώση») αυτο-άνοσα γίνονται αντικείμενο διαχείρισης μέσω ανοσοκαταστολής, μέσω δηλαδή τεχνητής ανοσοποιητικής ανεπάρκειας, κι αφού αυτή, με τη σειρά της, προκαλεί αυξημένη ζήτηση διαφόρων ειδών φαρμάκων, μήπως η τεχνητή ανοσοποιητική ανεπάρκεια έχει φτάσει να συνορεύει επικίνδυνα, να είναι μεσοτοιχία, με την πρόκληση τεχνητής ζήτησης φαρμάκων και λοιπών υπηρεσιών, μια κατ’ εξοχήν πρακτική της βιομηχανίας της υγείας;

Πολλοί θα αγανακτήσουν με αυτές τις ερωτήσεις· αλλά δεν φταίει η ασταμάτητη μηχανή για τον καπιταλισμό! Ένα σύστημα που, για παράδειγμα, αποδεδειγμένα στηρίζεται στην παραγωγή όπλων μαζικής καταστροφής και θανάτου, και θα ξαναστηριχτεί ακόμα καλύτερα όταν και αν αυτά χρησιμοποιηθούν, το μόνο που δεν διαθέτει είναι το «τεκμήριο της αθωώτητας». Η βιομηχανία της υγείας δεν εξαιρείται.

Αν, λέμε αν (και ευχόμαστε ολόψυχα το αντίθετο!) η γενετική τροποποίηση των κυττάρων για, υποτίθεται, θεραπευτικούς λόγους – ενώ η παλιά τεχνολογία των συνηθισμένων εμβολίων είναι επαρκέστατη – και η απόπειρα πειρατείας στο ανθρώπινο ανοσοποιητικό σύστημα προκαλέσει, σε μερικούς μήνες ή και παραπάνω, ένα μεγάλο κύμα αυτο-άνοσων (τα οποία, φυσικά, αποκλείεται να χρεωθούν στους «μάγους» της γενετικής!…), η «επιστημονική απάντηση» είναι έτοιμη: ανοσοκαταστολή. Τότε δεν θα υπάρχει επιστροφή· τότε ο δρόμος θα είναι μονόδρομος· τότε οι μόνοι που δεν θα χάσουν (το αντίθετο…) θα είναι οι πραγματικοί υπεύθυνοι.

Ξέρουμε βέβαια πως υπάρχουν όλοι εκείνοι οι πιθανόν (;) καλοπροαίρετοι που σαν μόνο αρμό της σύγχρονης βιομηχανίας της υγείας και του σύγχρονου καπιταλισμού (4ης βιομηχανικής επανάστασης, για να μην ξεχνιέται κανείς) βρίσκουν τον αριθμό των γιατρών, των κρεβατιών εντατικής και της τιμής των φαρμάκων. Εντάξει – αλλά…. Δεν ξέρουν; Δεν θέλουν να ξέρουν; Αγνοούν τις εξελίξεις στις βιοτεχνολογίες, στις νευροεπιστήμες, στις «επιστήμες της συνείδησης», στη συνθετική βιολογία, στη φυσική νέων υλικών; Αγνοούν και τις σχετικές διακηρύξεις ακόμα; Ζουν νοσταλγικά στην «πολιτική ζεστασιά» των μέσων του 20ου αιώνα;

Όπως και νάχει οι δράστες και οι δράστριες του σημαντικού αγώνα εναντίον των μεταλλαγμένων φυτών και ζώων, που ήταν (από ιστορική άποψη) το προηγούμενο κύμα βιοτεχνολογικού εμπορίου / όπλου / πολέμου, δεν περίμεναν «να δουν πρώτα τι θα συμβεί» και μετά να αποφασίσουν να κινηθούν!

Σωστά και άγια έκαναν! Οι γενετικές παρεμβάσεις / μεταλλάξεις σαν θεραπευτικά μέσα θα μπορούσαν να νομιμοποιηθούν, ίσως, μόνο για εκείνες τις περιστάσεις που θυμήσαμε χτες εκ μέρους του Tri Wibawa: όταν κάποιος βαριά ασθενής πορεύεται προς τον θάνατο, οπότε ίσως (ίσως…) υπάρχει μια πιθανότητα ζωής. Σε όλες τις υπόλοιπες περιπτώσεις, είτε σε ανθρώπους είτε σε άλλα έμβια όντα, θα έπρεπε να απαγορεύονται ρητά και κατηγορηματικά – δεν υπάρχει κανένας λόγος αναμονής του είδους “ας δούμε πρώτα τι θα γίνει”.

Η υγιεινιστική τρομοεκστρατεία με τον τσαχπίνη οδήγησε μεθοδικά σ’ εκείνη την ιστορική στιγμή όπου η γενετική μηχανική ετοιμάζεται να επιβληθεί α) σε πολύ μεγάλους αριθμούς υγιών ανθρώπων, β) σε μεγάλους αριθμούς ανθρώπων που πιθανόν είναι positive αλλά είτε δεν αρρωσταίνουν είτε αρρωσταίνουν ελαφριά ή μέτρια, γ) σε μια ασθένεια που στις συντριπτικά περισσότερες περιπτώσεις μπορεί να αντιμετωπιστεί εύκολα με πολύ ήπια, συμβατικά και ιστορικά επιβεβαιωμένα μέσα (όπως αποδεικνύει η χρήση της παραδοσιακής κινέζικης, πιθανόν και αφρικάνικης ιατρικής) και, κυρίως δ) με καθολικό τρόπο εναντίον του ανθρώπινου ανοσοποιητικού συστήματος!

Αν δεν είναι τώρα η ιστορική περίοδος να μπουν οι γενετιστές / μαθητευόμενοι μάγοι της 4ης βιομηχανικής επανάστασης στη θέση τους, πότε νομίζετε ότι θα είναι; Αν δεν φρενάρουμε τώρα το βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικο σύμπλεγμα πότε νομίζετε ότι θα είναι η κατάλληλη στιγμή;