Category: Midnight Rebel

Μade in Medina

Δευτέρα 11 Νοέμβρη. Άλλη μια φορά…. Respect. Οι στίχοι είναι της θλίψης. Αλλά η μουσική; Αυτός ο απίθανος αλγερίνος;

Έξω, έξω! – Λύπη, μίσος και το βασίλειο της αυθαιρεσίας. Έξω, έξω! – καταστροφή, ζήλεια, δεν έχει απομείνει εμπιστοσύνη. Έξω, έξω! – δίψα, και οι άνθρωποι είναι άτυχοι, καμμία αξιοπρέπεια, μόνο καταπίεση και σκλαβιά. Έξω, έξω! – τα ποτάμια στέγνωσαν και οι θάλασσες κατέστρεψαν τα πάντα. Έξω, έξω! – τα αστέρια έσβησαν και ο ήλιος έδυσε. Έξω, έξω – δεν έχουν μείνει δέντρα και τα πουλιά δεν κελαηδούν. Έξω, έξω – δεν υπάρχουν ούτε μέρες ούτε νύχτες, μόνο σκοτάδι. ‘Εξω, έξω – κόλαση, δεν απέμεινε καμμία ομορφιά.

Έξω, έξω… ΕΞΩ!!!

Ο Rachid Taha και το Barra Barra – με τις κάπως πιο αισιόδοξες ευχές μας για την εβδομάδα…

(Ο Ridley Scott έκανε αυτό το τραγούδι soundtrack στην ταινία του «Black Hawk Down» (2001). Αδικία και για το τραγούδι και για τον Taha – ωστόσο πάντα υπάρχουν τα λεφτά και η περιορισμένη αντίληψη για τις καταστάσεις.

Το «Black Hawk Down» αναφέρεται στον (αδιέξοδο…) «ανθρωπιστικό αλτρουϊσμό» των αμερικάνων πεζοναυτών στην επέμβασή τους στη σομαλία – μια επέμβαση που κατέληξε σε συντριβή, αφού η ζωή ενός πρωτοκοσμικού αξίζει όσο χιλιάδων αφρικάνων, ένοπλων ή άοπλων… Ήταν το τέλος των «ανθρωπιστικών αποστολών» του αμερικανικού ιμπεριαλισμού που, για μια σύντομη ιστορική περίοδο, στα ‘90s, φαντάστηκε ότι θα κρατήσει την παγκόσμια ηγεμονία του σαν ένοπλος ιεραπόστολος… Μετά έφτιαξε την “τρομοκρατία”…

Ωστόσο δεν θα πρέπει να ακούμε και να καταλαβαίνουμε ένα τραγούδι με βάση την χρήση του. Όχι, σίγουρα, από τότε που το «The End» των Doors έγινε (μαστόρικα μεν αλλά εκτός «context» της μπάντας) soundtrack στο εντυπωσιακό απο πολλές απόψεις «Apocalypse Now» του Coppola.

Για χάρη της ιστορίας (μας) θυμίζουμε αυτή την μουσικοκινηματογραφική σύζευξη, με το δεύτερο στη σειρά video… (Για όποιον το αντέχει ακόμα να θυμάται χωρίς μηχανική υποστηρίξη… Για τους άλλους; Δεν έχουμε…)

A whiter shade of pale

Δευτέρα 4 Νοέμβρη. Δεν είναι και το πιο συνηθισμένο το πρώτο τραγούδι μιας μπάντας να σημαδεύει όχι μόνο αυτήν αλλά και την ιστορία. Αυτό έγινε με τους Procol Harum τον Μάη του ’67. Ο κόσμος καιγόταν, και το να είσαι 20 χρονών σήμαινε πως είσαι αρκετά μεγάλος ώστε να αναλάβεις τις ευθύνες σου στα σοβαρά: να γκρεμίσεις τον παλιό κόσμο… (Μετά από μισό αιώνα, κι αφού ο παλιός κόσμος κατάφερε να ανανεωθεί, ακόμα και στα 40 επιτρέπεται – ή μήπως επιβάλλεται; – να είσαι ανήλικος… Είναι κάτι σαν bonus…)

Πίσω στο ’67 και στους Procol Harum. Ψυχεδέλεια 110% χωρίς υποκρισίες και πόζες. Αλλά ο καιρός περνάει. Η λευκότερη απόχρωση της ωχρότητας είναι τόσο ξένη πια. (Για όποιον δεν το καταλάβει, τα πολεμικά πλάνα είναι απ’ το βιετνάμ…)

Τα ξωτικά χάθηκαν. Οι πληγές κρύφτηκαν. Οι επιφάνειες είναι παντού.

Jusqu’ici tout va bien. (L’ important c’est pas la chute, c’est l’atterrissage…) 

Special dedicated (made in Medina)

Σάββατο 2 Νοέμβρη. H μουσική; Αυτός ο απίθανος αλγερίνος;

Ο Rachid Taha και το Garab (του 2001) αφιερωμένα εξαιρετικά σ’ αυτήν (που ζει 12,1 μοίρες βορειότερα και 0,7 μοίρες δυτικότερα απ’ το Αλγέρι…) – για την επέτειό της.

 

Rock el Kasbah

Δευτέρα 28 Οκτώβρη. O Rachid Taha (1958 – 2018), αλγερίνος, μποέμ και αναιδώς αντιρατσιστής και εχθρός της αποικιοκρατίας μέσα στον γαλλικό κομφορμισμό / ρατσισμό, υπήρξε εμβληματική φιγούρα για τους αλγερίνους και μαγκρεμπιανούς μετανάστες νεολαίους στη γαλλία. Χρειάστηκαν πολλά χρόνια για να σπάσει τον αποκλεισμό της ρατσιστικής μουσικής βιομηχανίας στη γαλλία· το πέτυχε, τελικά, εν μέρει μέσω αγγλίας – και Clash. Η γνωριμία του με τους άγγλους punk και η συνεργασία του με διάφορα μέλη της μπάντας έφερε, μάλλον αργά (στα ‘00s) την διεθνή αναγνώριση.

Ο Taha υποστήριζε ότι το Rock the Kasbah γράφτηκε απ’ τους Clash με επιρροές απ’ την δική του rai-rock δουλειά. Δεν αποδείχθηκε ποτέ, αλλά δεν έχει σημασία. Kasbah είναι αραβική λέξη και σημαίνει οχύρωση, κάστρο. Το «σπάστε τα τείχη», λοιπόν, στη δική του διασκευή, έχει την απαραίτητη αυθεντικότητα.

Πάνω σε συναυλία του 2012. Και επειδή η εκδοχή Taha μας αρέσει, κάτω σε συναυλία στις αρχές των ’00s.

Με τις καλημέρες μας.

Brixton cats

Δευτέρα 21 Οκτώβρη. Εντάξει. Και να μην το περιμένατε από ‘δω («δεν σε αναγνωρίζω»!) συμβαίνει… Μια inner punk φλέβα που μπορεί να ξεσπάσει απροειδοποίητα.

Εδώ λοιπόν, οι παλαιστίνιοι (που πιθανολογούμε ότι ζουν στην αγγλία) Brixton Cats τα σπάνε. Για την Παλαιστίνη, για την αντίσταση.

Με την κατανόησή σας και τις ευχές μας για την εβδομάδα.

Στις κερκίδες του νότου νοιώθουν ακόμα

Δευτέρα 14 Οκτώβρη. Λένε ότι στα αραβικά γήπεδα τραγουδούν το Rajawi Filistini. Αυτό είναι το τραγούδι:

Κι εδώ είναι ένα γήπεδο που τραγουδάει για την ελεύθερη Παλαιστίνη – στο μαρόκο. Την περασμένη άνοιξη… Ποτάμι φουσκωμένο που βράζει… Ποιός θα το σταματήσει;

Quo Vadis?

Τετάρτη 9 Οκτώβρη. Boris Johnson, αυτό που βρίσκεται στον πάγκο δεν είναι το ποιος θα κερδίσει ένα ηλίθιο παιχνίδι ενοχοποίησης [blame game]. Αυτό που κρίνεται είναι το μέλλον της Ευρώπης, και του Ενωμένου Βασιλείου, όπως επίσης η ασφάλεια και τα συμφέροντα των λαών μας. Δεν θέλεις συμφωνία, δεν θέλεις παράταση, δεν θέλεις ακύρωση της εξόδου, πού πας;

Αυτά ξαπόστειλε χτες τιτιβίζοντας ο γνωστός Donald Tusk στον επίσης γνωστό Bor-Duk. Το τιτίβισμα έχει γίνει mainstream μέσο «άσκησης πολιτικής» (ως τεχνικής της εξουσίας) έτσι ώστε ήδη (θα) είναι εκατομμύρια εκείνοι που (θα) είναι σίγουροι ότι δεν υπήρχε ούτε πολιτική ούτε εξουσία πριν την εφεύρεση του twitter… Ναι, είναι αλήθεια: ζούσαμε σε σπηλιές, όπου δεν φτερούγιζε τίποτα άλλο εκτός από νυχτερίδες… Και τώρα έχουμε βγει στο φως…

Η ασταμάτητη μηχανή έχει, βέβαια (τι άλλο;) την ανάποδη πεποίθηση: πως όλα αυτά τα “μηνύματα” μέσα στον πληθωρισμό τους δείχνουν απλά την ασημαντότητα των “προσωπικοτήτων”, των βιτρινών της εξουσίας εδώ ή εκεί. Ωστόσο, “μηνύματα” σαν το πιο πάνω, αξίζει ίσως να αρχειοθετηθούν για μελλοντική χρήση.

Γιατί; Επειδή στη ζούγκλα (του καπιταλισμού) είναι πιθανό ότι οι ακαθαρσίες ενός ζώου δείχνουν την διαδρομή του. Κι έτσι, είτε πρόκειται για τον Bor-duk είτε για τους αντιπάλους του, η ψηφιακή συλλογή των κοπράνων αυτής της εποχής, μπορεί να είναι χρήσιμη για τους μελλοντικούς φυσιοδίφες.

Θα μείνεις ή θα φύγεις; Πες μας να ξέρουμε! Έχει υπάρξει και πιο αυθεντική εκδοχή. Αλλά όχι πια…

Γεννήθηκα στην Παλαιστίνη

Δευτέρα 7 Οκτώβρη. Η τυνήσια Emel Mathlouthi (την ξέρετε από προηγούμενες Δευτέρες…) διασκευάζει με μοναδικό τρόπο το τσιγγάνικο / ισπανικό τραγούδι Naci en Alamo (“γεννήθηκα στο Alamo”) που στα τσιγγάνικα / βαλκανικά είναι γνωστό σα Nas Balamo.

Naci en Palestina, μια λυρική κραυγή απ’ την φωνή της Emel:

Δεν έχω τόπο, δεν έχω χώρα, δεν έχω πατρίδα

Με τα δάκτυλά μου ανάβω φωτιά

και με την καρδιά μου σας τραγουδώ…

Γεννήθηκα στην Παλαιστίνη

Γεννήθηκα στην Παλαιστίνη…

Mdou Moctar

Δευτέρα 30 Σεπτέμβρη. Οι Tinariwen έχουν φτιάξει σχολή… Κι αυτός, ονόματι Mdou Moctar, Touareg, απ’ την Agabez (τυπικά πολίτης νίγηρα), θα πρέπει να είναι απ’ τους καλύτερους μαθητές… (Ή μήπως έχει περάσει και απ’ την σχολή Bombino;)

Εδώ σε στούντιο βιντεοσκόπηση, στο Tarhatazed.

Desert blues, με τις ευχές μας για την εβδομάδα…

Όλες οι φωτιές: η φωτιά

Δευτέρα 23 Σεπτέμβρη. Την τυνήσια Emel Mathlouthi την παρουσιάσαμε πριν λίγες εβδομάδες. Το τραγούδι της Kelmti Hurra είναι αυτό που έγινε ο ύμνος της επανάστασης στην τυνησία στα τέλη του 2010 – αρχές του 2011· κι ύστερα πέρασε τα σύνορα, και έγινε ύμνος όλων των αραβικών εξεγέρσεων. Στην εκδοχή που ακολουθεί τα πλάνα είναι απ’ την αιγυπτιακή επανάσταση της 25ης Γενάρη.

Δεν θέλουμε να “προβλέψουμε” ότι αυτό θα ξαναγίνει αύριο ή σε ένα μήνα. Θέλουμε να πούμε: η φωτιά (δηλαδή όλες οι φωτιές) μπορεί να σιγοκαίει για πολύ καιρό, αδιόρατα, κρυφά…

Κι ας μην υποτιμάει κανείς ούτε την θέληση ούτε την συλλογική μνήμη αυτών των ανθρώπων που μόνο ο πρωτοκοσμικός ρατσισμός έχει υποβιβάσει, για να νοιώθει “πρώτος κόσμος”…