Category: Midnight Rebel

Μιλώ για σένα

Δευτέρα 3 Αυγούστου. Το «μεγάλο κοινό» έχει πάντα αυτήν την τάση: ξεγελιέται. Παραμυθιάζεται και παραμυθιάζει. Καταναλώνει και αυτοκαταναλώνεται. Είναι εύκολο από ‘κει να πάει σπίτι του. Κι αυτό κάνει. Ο δρόμος είναι σύντομος…

Τώρα που η ταμπέλα «go home» είναι διαταγή, το μεγάλο κοινό μπορεί μόνο να ανασυσταθεί από σκράπ. Άτομο – άτομο· για να παρανομήσει, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Αλλά για ποιον λόγο; Για την ματαιοδοξία του πλήθους; Όχι – αυτή είναι γκρεμός…

Αναπάντητη η ερώτηση – ενός αιώνα, που έχει φύγει… Κάπου, κάπως, θα ξαναγεννηθεί κάποιος Διόνυσος αρματωμένος με περισσευάμενη αναίδεια και έρωτα, οι αυθεντικές γιορτές… Κάπου, κάπως, θα πεθάνουν οι selfie κι ό,τι τις έκανε εαυτούς… Και τότε θα είναι πάλι η απέραντη και μυστήρια θάλασσα εντός – που θα κάνει κουμάντο.

Πόσες, πόσοι θα ξεγελαστούν ως τότε;

KickOff

Τετάρτη 29 Ιούλη. Η 24χρονη μαροκινή Houda Abouz είναι ίσως η πρώτη γυναίκα free styler στη βασιλευόμενη μαροκινή κοινωνία. Με το όνομα Khtek (που σημαίνει «η αδελφή σου») κυκλοφόρησε τον περασμένο Φλεβάρη το πρώτο δικό της κομμάτι, με τίτλο KickOff. Ραπάρει τολμηρά ενάντια στην πατριαρχία: Έχω επιζήσει από τον πόλεμο, τα drugs, την τρέλα και την αγάπη… Πολλά πράγματα δεν βγαίνουν επειδή είμαστε γυναίκες στη χώρα της πούτσας…

Δεν θα είναι εύκολο να την αγνοήσει η πατριαρχική κοινωνία. Να την τιμωρήσει; Θα είναι ευκολότερο…

Sweet surrender

Δευτέρα 27 Ιούλη. Ένα ερωτικό τραγούδι, για ένα φλαμίγκο, για ένα ταγκό, για έναν χωρισμό και για μια γλυκειά παράδοση. Tim Buckley, τίποτα λιγότερο…

Ποιό early ‘70s δεν γίνεται! (Ακούστε το στο διαπασών! Να ξεκολάνε τ’ αγκωνάρια απ’ τον βράχο της σκιάς, να πετάγονται και οι πέτρες απ’ τον πάτο της θάλασσας! Να φεύγουν και τα μπαλκόνια – για όσους είναι ακόμα εδώ…)

Black ‘n’ magic

Κυριακή 26 Ιούλη. Εντάξει κύριε Peter Green. Εντάξει. Αλλά δεν θα κλάψουμε που την έκανες. Θα τραγουδήσουμε, θα ξανατραγουδήσουμε, σήμερα ή αύριο.

Για να το πούμε πιο καθαρά. Καθώς θα είμαστε στην παρανομία και θα κρυβόμαστε απ’ τις αστυνομίες του 21ου αιώνα, θα τραγουδάμε κυρ Πέτρο. Και τα δικά σας τραγούδια… Μπορεί να σφυρίζουμε ή να μουγκρίζουμε κιόλας. Τα σόλα. Σωστά ή φάλτσα, θα τραγουδάμε πάντως.

(Σπέσιαλ αφιερωμένο – ξέρει αυτός…)

Harmonica

Δευτέρα 13 Ιούλη. Λένε πως το γεγονός ότι ο Ennio Morricone έδωσε πρωταγωνιστικό ρόλο στη φυσαρμόνικα, στο Once upon a time in the West, ήταν μια ριψοκίνδυνη, ριζοσπαστική επιλογή. Ο μάστορας ήξερε: γέννησε ένα ηχητικό αριστούργημα που στρογγυλοκάθεται στην ακουστική μνήμη.

Η φυσαρμόνικα, με τον διαπεραστικό, παραπονιάρικο αλλά και γεμάτο λεπτές αποχρώσεις ήχο της είναι ένα μουσικό όργανο μάλλον ξεχασμένο πια. Αλλά το μικρό της μέγεθος (μπορούσε κανείς να την κουβαλάει στην κωλότσεπη ενός εργατικού, βρώμικου παντελονιού) την έκανε αξεχώριστη απ’ την ιστορία των αμερικάνικων blues… Έτσι μικροσκοπική, ίσα ίσα που μπορούσε να την ξεχωρίσει κανείς απ’ τα χέρια μπροστά στο στόμα όταν ξεκινούσε να παίζει· μόνο να την ακούσει, λες και ο ήχος της ξεχυνόταν απ’ το βλέμμα, απ’ την σάρκα του προσώπου…

Κι ο Πάσπας, καλή του ώρα εκεί που βρίσκεται, έπαιζε με δυο φυσαρμόνικες στις χούφτες του ταυτόχρονα, πάνω στα σκαλιά του Αβέρωφ. Για να μνέσκει από κάτω το κοινό σαν χαμένο, και να αναρωτιέται πως στην ευχή τα καταφέρνει…

Να λοιπόν μια mainstream συμφωνική εκδοχή με πρωταγωνιστή την φυσαρμόνικα. Δεν είναι για μνημόσυνο, αφού αυτά που πεθαίνουν μπορεί να τύχει να ζουν, κι αυτά που χάνονται κάπου καιροφυλακτούν…

Καλή βδομάδα.

By this river

Δευτέρα 6 Ιούλη. Μου μίλησες, σαν από απόσταση… Και σου απάντησα, με εντυπώσεις από άλλους καιρούς…

Brian Eno. Kάτι ανάμεσα σε μελαγχολία και πρόγνωση.

Killer

Τρίτη 30 Ιούνη. Κάποτε υπήρχαν φανατικοί Hammillικοί σ’ αυτήν την πόλη… Αν υπάρχει έστω άλλος ένας στην ακρόαση εδώ, special αφιερωμένο αυτό το διαμάντι απ’ τους Van den Graaf Generator:

Στο ράδιο

Δευτέρα 29 Ιούνη. Ένα electroblues ντουέτο, που συμπληρώνεται στα live από φίλους μουσικούς, οι νοτιοαφρικάνοι Warongx παίζουν “ανθρώπινη μουσική για ανθρώπινα αυτιά”. Δεν είναι χτεσινοί· έχουν ιστορία πίσω τους…

Το τραγούδι Onomathotholo σημαίνει στο ραδιόφωνο – αν δεν κάνουμε λάθος.

Με τις καλημέρες μας.

You’ll never walk alone!

Κυριακή 28 Ιούνη. Εφτά ολόκληρες αγωνιστικές πριν τελειώσει το πρωτάθλημα… Τριάντα ολόκληρα χρόνια μετά… Θα ήταν ποτέ δυνατόν για τους οπαδούς και τους φίλους της Liverpool να μην πανηγυρίσουν την κατάκτηση του πρωταθλήματος, με τον γνήσιο αλλά «απαγορευμένο» πια τρόπο;

Στο γήπεδο δεν μπορούσαν να είναι… Μπορούσαν όμως να είναι έξω απ’ το Anfield, μπορούσαν να πλημμυρίσουν το κέντρο της πόλης. Η αστυνομία (λέει) ότι «προσπάθησε να τους αραιώσει». Ευτυχώς που δεν προσπάθησε πολύ: μια ή περισσότερες riot νύχτες δεν είναι αυτό που θα λυπόταν η πόλη!

Εδώ συγκρούονται δύο κόσμοι! Ένας «παλιός», όπου το μαζικό θέαμα (και τα ανάλογα πανηγύρια) ήταν η εξέλιξη της αρχαίας και πάντα έντονης γιορτής. Ο θεός Διόνυσος όπως διέσχισε εμπορικά τον 20ο αιώνα… Κι ένας «καινούργιος», περιφραγμένος από υγιεινομικές διατάξεις, γεμάτος αποξενωμένους αλλά δήθεν αμόλυντους Εαυτούς, όπου η μόνη κατάλληλη «γιορτή» είναι τα ευχάριστα νέα απ’ τις ιατρικές εξετάσεις. Η εμπορική θεά άσπρη μπλούζα… Ο «παλιός» κόσμος έχει πραγματικούς οπαδούς και φιλάθλους, με σάρκα και οστά· που είναι άρρωστοι με την ομάδα τους, και μπορούν να ξανα-αρρωστήσουν από οτιδήποτε. Ο «καινούργιος» κόσμος έχει προσομοιώσεις οπαδών, λίγο πολύ ιδιωτική «ατμόσφαιρα»· και μια πλαστή επιταγή αθανασίας…

Θα τιμωρήσει ο «καινούργιος» κόσμος τον «παλιό»; Ναι, δεν μπορεί να γίνει αλλιώς. Μήνες τώρα αμαρτωλό τον ανεβάζει, ανεύθυνο και επικίνδυνο τον κατεβάζει! Δεν μπορεί (και δεν πρόκειται) να κάνει πίσω… Θα ανακαλύψει υπαρκτά και ανύπαρκτα «κρούσματα»· θα ανοίξει και θα φωταγωγήσει «κοινές δεξαμενές»· θα ελεεινολογήσει την ανευθυνότητα και την αφροσύνη· θα φτιάξει καινούργιες τιμωρίες και απαγορεύσεις· αν χρειαστεί θα φτιάξει και καινούργιες αρρώστιες…

Υπάρχει μια φράση που λέει κάτι τέτοιο: θα πάω, κι ας μου βγει και σε κακό… Αφορά έρωτες και τρέλες – του «παλιού» κόσμου…

Οι καινουργιοκοσμίτες ούτε θα καταλάβουν ποτέ ούτε θα θυμούνται…

Μετά τα μεσάνυχτα

Δευτέρα 22 Ιούνη. Δυό μαστόρια, παλιές καραβάνες, ο JJ Cale και ο Eric Clapton, από μια συναυλία του 2004.

Καλή βδομάδα.