Παρασκευή 5 Γενάρη. Στο ιράν τα συνδικάτα, όλα τα μεγάλα σίγουρα, ελέγχονται. Απ’ το καθεστώς. Η πριν λίγες ημέρες παρατήρησή μας ότι τα οργανωτικά ζητήματα είναι περισσότερο από ποτέ πολιτικά έχει εδώ μια ειδική σημασία. Για τους πληβείους του ιράν, είτε είναι εργάτες, είτε είναι αγρότες, είτε είναι νομάδες, η έξοδος απ’ τον πατερναλισμό σχεδόν 40 χρόνων συνεπάγεται (υποχρεωτικά θα τολμούσαμε να πούμε), αν πρόκειται να οργανώσουν και να πολεμήσουν για τα δίκαιά τους, την δημιουργία σοβαρών και μαζικών αυτο-οργανωμένων δομών (το “αυτό” σημαίνει έξω απ’ τον έλεγχο του καθεστώτος αλλά και οποιουδήποτε “γενναιόδωρου φίλου” εκτός συνόρων) που θα μπορούν να οργανώνουν τους αγώνες πολύ πιο μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα απ’ τα “αυθόρμητα ξεσπάσματα”. Τέτοιου είδους οργάνωση θα πρέπει να περιλαμβάνει και την ηχηρή απόρριψη της “συμπαράστασης” των όποιων νταβάδων απ’ την Ουάσιγκτον, το Τελ Αβίβ ή οπουδήποτε αλλού. Γιατί αν τα πληβειακά ή τα εργατικά κινήματα του μέλλοντος στο ιράν φτάσουν σε θέση να βάλουν πολιτικούς στόχους (όπως ο μετασχηματισμός του καθεστώτος) θα πρέπει να είναι σε θέση να κόψουν εξ’ αρχής τον βήχα διάφορων: ο ιρανικός καπιταλισμός δεν θα ξαναποκτήσει “σάχη”, ούτε θα ξαναγίνει παράρτημα κάποιου “παλιού αφέντη”…
Αυτό για καθαρά ταξικούς λόγους!
Σε κάθε περίπτωση η ακαριαία διεθνοποίηση των όποιων διαδηλώσεων έγιναν σε ιρανικές πόλεις, όχι από αδελφά, συντροφικά κινήματα αλλού, αλλά από κράτη (την Ουάσιγκτον και το Τελ Αβίβ να πανηγυρίζουν για την “δημιουργική αποσταθεροποίηση”, την Μόσχα και την Άγκυρα να στηρίζουν το καθεστώς) είναι στοιχείο μιας εξώφθαλμης έλλειψης οργανωτικής και πολιτικής αυτονομίας (με την κυριολεκτική έννοια της λέξης “ταξική αυτο-νομία”) αυτού του ξεσπάσματος: όταν κρατικοί νταβάδες νοιώθουν ότι έχουν την άνεση να εμφανίζονται είτε σαν υπερασπιστές είτε σαν κατήγοροι του πεζοδρομίου, αυτό σημαίνει ότι το πεζοδρόμιο δεν έχει αρκετή δύναμη για να τους βάλει στη θέση τους κρατώντας τους μακρυά.
Καταλαβαίνουμε ότι ύστερα από 40 χρόνια μιας πετυχημένης και ύστερα λεηλατημένης επανάστασης στο ιράν (του 1979) είναι πολύ δύσκολο, και θα χρειαστεί καιρό και δύσκολη προσπάθεια, το να δημιουργηθούν και κυρίως να αποκτήσουν την “κρίσιμη μάζα” οι όποιες ανεξάρτητες οργανωτικές (και άρα πολιτικές) δομές. Ο κρατικός πατερναλισμός και ο κοινωνικός συντηρητισμός ποτίζουν τα μυαλά.
Αλλά η ιστορία δείχνει ότι σε τέτοιες αναγκαιότητες δεν υπάρχουν υποκατάστατα. Το “κάτι λιγότερο” σημαίνει “κάτι σχεδόν καθόλου”. Ευχόμαστε οι ιρανές και οι ιρανοί να ανοίξουν τον δρόμο τους, έναν τέτοιο δρόμο που δεν θα χωράει ούτε τους καθεστωτικούς basij, ούτε τους διεθνείς εγκάθετους «εξαγωγές δημοκρατίας – πώληση χοντρική / λιανική».
Οι ευχές δεν φέρνουν αποτελέσματα… Αλλά η σκέψη μας είναι στις ιρανές και στους ιρανούς: είναι, έτσι κι αλλιώς, υπέροχοι!