Δευτέρα 1 Δεκέμβρη (00.14) >> Για το πόλοπο το ιντριγκαδόρικο ζήτημα είναι η «κωλοτούμπα» του δημοψηφισματικού «όχι-που-έγινε-ναι» στα μέσα του 2015∙ και εξακολουθεί να είναι το βασικό «κατηγορώ»: δεν αρέσουν στο λαό οι ασκήσεις εδάφους. Όταν όμως η «εθνική πορεία» πηγαίνει όρτσα ο λαός αδιαφορεί. (Μέχρι να αρχίσει να ψυχανεμίζεται, πάντα πολύ αργά, ότι μπροστά έχει ξέρες και «παίζει ναυάγιο»…)
Σύμφωνα με τον μικροαστικό άγριο εμπειρισμό τα σημαντικά ζητήματα βρίσκονται αποκλειστικά στην καθημερινότητα. Πράγματι η καθημερινότητα είχε και έχει πολλά ζόρια∙ προσεχώς ακόμα περισσότερα. Ωστόσο στο ρεπερτόριο των πολιτικών βιτρινών η διαχείριση αυτής της καθημερινότητας των υπηκόων δεν είναι καθόλου αποκομμένη απ’ όσα ονομάζονται «εξωτερική πολιτική». Εκεί μάλιστα, σ’ αυτήν την υποτιθέμενα λίγο πολύ μακρινή κρατική και παρακρατική δραστηριότητα που ονομάζεται «εξωτερική πολιτική», ο προσεκτικός παρατηρητής μπορεί να διακρίνει τις πηγές πολλών δεινών «εσωτερικού». Όταν, για παράδειγμα, ένας διάδοχος του ψεκασμένου ογκόλιθου, ένας άλλος υπ.αμ., ένας κόνδορας της πολιτικής σκηνής, φτάνει να λέει σήμερα στο πόπολο «πρέπει να αυτοθυσιαστείτε» και «πρέπει να αγαπήσετε τα φέρετρα σας σκεπασμένα με σημαία», αυτές οι δήθεν μακρινές και άσχετες με τα καθημερινά «εξωτερική πολιτική» και «πολιτική άμυνας» έχουν διανύσει πολλά χιλιόμετρα χωρίς κανένα εμπόδιο…
Υπάρχουν κάποιοι, ελάχιστοι, περιθωριακοί, που υποστηρίζουν ότι ουσιαστικά το 2015 δεν χρίστηκε η «πατριωτική δεξιά» των ανελλ στήριγμα της «πρώτης φοράς» του συριζα αλλά έγινε το ανάποδο: ο σημερινός Ανακαινισμένος και το κόμμα του ήταν το «στήριγμα εσωτερικού» της οριακής (το 2015) και εντατικής προσπάθειας του ελληνικού καθεστώτος και των αφεντικών του να συντηρήσουν τις (διεθνείς…) γεωπολιτικές προσόδους τους. Προσπάθειας που ανέλαβε ένας άνθρωπος-των-μηχανισμών. Ανέλαβε ο ψεκασμένος ογκόλιθος / «εταίρος» τις γεωπολιτικές προσόδους (: τα οφέλη λόγω γεωγραφικής θέσης) που είναι η raison d’être του ελληνικού κράτους από τότε που κατασκευάστηκε απ’ τις «μεγάλες δυνάμεις» των αρχών του 19ου αιώνα: χωρίς αυτήν την ιμπεριαλιστική raison d’être κανείς στα κατά τα λοιπά παρακμιακά μέρη μας δεν θα τολμούσε να πουλήσει τσαμπουκά το 2015… Από πολλές απόψεις λοιπόν η σωστή σειρά της επιβίωσης του ελληνικού κράτους / παρακράτους μετά την επίσημη χρεωκοπία του ήταν πρώτον: το οικόπεδο έχει ακόμα διεθνή γεωπολιτική αξία, και κάποιος πρέπει να την εγγυηθεί∙ και ύστερα δεύτερον: κανονίζουμε τα χρέη μας με βάση το ότι έχουμε αξία, το ότι είμαστε «η χρυσή βίδα»…. Σε απλά ελληνικά: ας πάρει τηλέφωνο τον Juncker ο Obama, να του πει ότι αξίζουμε τρυφερότητα…
Τόσο καλά, τόσο δομικά.
Σύμφωνα μ’ αυτούς τους περιθωριακούς, με τον ίδιο τρόπο που ο «αντιτουρκισμός» έγινε τότε εντατικά «φιλοϊσραηλισμός» έτσι και ο «αντιγερμανισμός / αντιεε» έγινε η λεωφόρος του επικαιροποιημένου και παθιασμένου «φιλοαμερικανισμού». Σ’ αυτή τη διάταξη το «go back ms Merkel» ήταν η μπροστινή όψη, η πιο πιασάρικη (η «λαϊκίστικη» αν προτιμάτε…) της όχι-και-τόσο-πίσω όψης, του «come here mrs Netanyahou @ Pompeo».
Εντατική προσπάθεια, με όλη τη σημασία των λέξεων. Ίδρωσαν οι δίδυμοι ογκόλιθοι των φαιορόζ, ο υπ.εξ. (με το Λονδίνο…) και υπ.αμ. (με την Ουάσιγκτον…) Και το «αριστερό» δεκανίκι των φαιοπατριωτών, που τώρα σα γνήσιος σαχλαμάρας μιλάει για «ασανσέρ», ήταν πάντα στην πρώτη γραμμή. Πρόθυμος και χαρούμενος. Τσεκαρισμένος:
6 Μάρτη 2019
20 Μάρτη 2019
26 Ιούλη 2019
Όποιος θέλει να καταλάβει (if any…) θα συμπεράνει ότι η «γραμμή» του don Rico & Co είναι προέκταση (με τις απαραίτητες ελαφρές διαφοροποιήσεις…) της «γραμμής» της «πρώτης φοράς αριστεράς». Και για να πικράνουμε τους ήδη πικραμένους: προέκταση και συνέχεια (με ιστορικούς όρους) όχι μόνο της «εξωτερικής» αλλά και τομέων της «εσωτερικής πολιτικής». Λογικό: το εντόπιο κράτος / παρακράτος είναι ενιαίο απ’ την άποψη των πολιτικών βιτρινών του και των ενεργειών τους. Απλά η μία πουλάει παπούτσια για περπάτημα στο βουνό, και η άλλη για περπάτημα στον κάμπο. (Μερικές φορές αλλάζουν ρόλους και πραμάτεια).
Δυο παραδείγματα (απ’ τα περισσότερα), για να χαλάσουμε ίσως καρδιές.
Παράδειγμα 1. Ενώ πολλοί θυμούνται ότι ο don Rico & Co έχει κηρύξει πόλεμο κατά της Μόσχας, πόσοι άραγε θυμούνται ότι αυτός ο πόλεμος ξεκίνησε εκείνα τα ηρωϊκά χρόνια όταν ο τωρινός Ανακαινισμένος προσπαθούσε να «σώσει» τον λαό απ’ τα νύχια της τρόικας;
11 Ιούλη 2018
Προσέξτε παρακαλούμε την τελευταία πρόταση της καθεστωτικής «καθημερινής» και του καλά ενημερωμένου απ’ τις υπηρεσίες ρεπόρτερ της:
… Η συγκεκριμένη υπόθεση φέρνει στην επιφάνεια μια υπόγεια ένταση που φαίνεται να υπάρχει ανάμεσα σε Αθήνα και Μόσχα, τα τελευταία δύο χρόνια, για λόγους οι οποίοι συνδέονται και με το γενικότερο περιβάλλον ασφαλείας στην ευρύτερη περιοχή…
Τα «τελευταία 2 χρόνια» που γραφόταν το 2018 μετρούσαν απ’ το 2016, σωστά; Πώς να μην συνδέονται οι λόγοι; «Το πολύ Pompeo – Pompeo κάνει το ‘παιδί’… μοιραίο!» Αν, τώρα, το πράγμα έχει φτάσει στο «θα πληρώνετε αμερικανικό lng» ε! Ο καιρός περνάει…. Το «υπόγειο» έγινε ανώγειο!
Παράδειγμα 2. Ενώ όλοι στα μέρη μας θυμούνται πόσο «αιώνιος εχθρός» και, κυρίως, πόσο «τύραννος» είναι ο Erdogan, προτιμούν βολικά να ξεχνούν ότι το κυβερνητικό μόρφωμα «η κατ’ όνομα αριστερά δεκανίκι της πολιτισμένης ακροδεξιάς» έδωσε άσυλο, πλαστά διαβατήρια και έκανε ήρωες 8 τούρκους καραβανάδες που προσπάθησαν να σκοτώσουν τον «τύραννο» το απόγευμα της 16ης Ιούλη του 2016 στη διάρκεια στρατιωτικού πραξικόπηματος για την ανατροπή νόμιμα εκλεγμένης κυβέρνησης (πραξικόπηματος με πάνω από 160 νεκρούς…)∙ κι αφού απέτυχαν πήραν ένα ελικόπτερο και αναζήτησαν ασφαλές καταφύγιο στο ελλαδιστάν. Στην Αλεξανδρούπολη.
Ως τότε θα ήταν αδύνατο να φανταστεί κάποιος «αριστερή» κυβέρνηση που να περιθάλπτει και να προστατεύει πραξικοπηματίες, οπουδήποτε στη γη. Σιγά!!! Το 2016 το «αριστερά» του κόμματος του νυν Ανακαινισμένου συγγραφέα και του ίδιου προσωπικά ήταν αντιπερισπασμός εσωτερικής χρήσης. Άλλοι κυβερνούσαν!!! Κι έτσι οι 8 την έβγαλαν καθαρή μετ΄ επαίνων:
Φυσικά οι καθεστωτικοί αριστεροί πονηρούληδες, και τότε και τώρα θα πουν «μα το δικαστήριο αποφάσισε»… Ω!!! Πόσο συγκινητικό!!! Άχου μωρέ η ανεξαρτησία της δικαιοσύνης!!! Άχου την!!
Μόνο που αν σου έρχονται χουντοκαραβανάδες μετά από (αποτυχημένο) πραξικόπημα δεν τους περνάς από δικαστήριο για … «παράνομη είσοδο στη χώρα»!!! Τους κάνεις πακέτο και σε μία ή δύο ώρες το πολύ μετά την άφιξή τους τους έχεις στείλει πίσω! Το ότι αυτό δεν έγινε ήταν απόφαση του γκουβέρνου. Των φαιορόζ. Ποιών; Των φαιών; Των ροζ; Όχι απλά «αντιτουρκική». Αλλά υπέρ ενός πραξικόπηματος (που μόλις είχε αποτύχει – τι κρίμα!!!) και οποιουδήποτε άλλου επιχειρηθεί στο μέλλον. Με την υπογραφή της «πρώτης φοράς…»
Αν η Άγκυρα προστάτευε, περιέθαλπτε και έκανε ήρωες πραξικοπηματίες καραβανάδες κατά της «πρώτης φοράς» το 2016, το 2017 ή το 2018 τι θα έγραφαν στα βιβλία τους οι αρμόδιοι; Πόσο Pompeo και πόσο Netanyahu είχε η ελληνική φαιορόζ γενναιοδωρία προς τους επίδοξους-δολοφόνους-του-Erdogan; Πολύ, παρά πολύ – υποθέτουμε. Πόσο Pompeo και πόσο Netanyahu είχε και έχει εσωτερικεύσει ο τωρινός «δεν φταίω εγώ, ο διπλανός μου κυρία»; Πόσο Che πρέπει να έχεις μασκαρευτεί σα λυκειόπαιδο για να αποδειχθείς μεγάλη λέρα μόλις σου δώσουν την διεύθυνση στη γαλέρα;
Χα, χα, χα! «Είσαι ωραίος ρε Μπένγιαμιν!»
20 Δεκέμβρη 2018: την ώρα που ο «αθώος» έκανε οικογενειακές διακοπές στην Ιερουσαλήμ, μαζί με το νοτιοκυπριακό κάθαρμα, με έξοδα του φίλου του, ο στρατός του αρχιχασάπη σκότωνε και σακάτευε καθημερινά δεκάδες ΑΟΠΛΟΥΣ διαδηλωτές και διαδηλώτριες στη Γάζα, στη διάρκεια της πολύμηνης ειρηνικής «Μεγάλης Πορείας της Επιστροφής» (Great March of Return). Οι βιβλιόφιλοι ας περιμένουν το επόμενο πόνημα / βιβλίο του Ανακαινισμένου με τίτλο «Δείτε πόσο πατριώτες κανίβαλοι είμαστε»…
Τι λέμε εν τέλει μ’ αυτά; Όποιος νομίζει ότι η «εξωτερική πολιτική» του ελληνικού κράτους είναι μακριά και μειωμένης σημασίας για την καθημερινότητά του κατουράει στη θάλασσα: θα το βρει στο πιάτο του, στο αλάτι…