Δευτέρα 2 Αυγούστου>> Πριν μια βδομάδα ο αμερικάνος υπ.εξ. Παρωπίδας (: Blinken) ανακοίνωσε ότι «οι μάχιμες μονάδες του αμερικανικού στρατού θα αποχωρήσουν απ’ το ιράκ ως το τέλος του 2021». Είχε προηγηθεί συνάντησή του με τον ιρακινό πρωθ. Mustafa al-Kadhiri στην Ουάσιγκτον (φωτογραφία πάνω, με τον νυσταλέο).
Αν και είναι σαφές ότι δεν πρόκειται για πλήρη στρατιωτική αποχώρηση του us army απ’ το ιράκ (ποιές θεωρούνται «μάχιμες» και ποιες «μη μάχιμες» μονάδες; Προφανώς η αμερικανική πρεσβεία στη Βαγδάτη, η μεγαλύτερη σε έκταση βάση στην περιοχή, θα παραμείνει στρατόπεδο «ειδικών δυνάμεων» – για λόγους άμυνας – και τα κομάντα θα βαφτιστούν «εκπαιδευτές» και «σύμβουλοι»…) το θέμα είναι κάπως πιο περίπλοκο.
Κατ’ αρχήν ο αμερικανικός κατοχικός στρατός μισοφεύγει απ’ το ιράκ εξαιτίας της ιρακινής αντίστασης, που δεν έχει κοπάσει καθόλου. Πρόκειται για ήττα του δηλαδή. Όμως ακόμα και η μισοαποχώρηση θα επηρεάσει και τα τμήματα που έχει παρκάρει στην ανατολική συρία (σίγουρα επιμελητειακά), άρα και τους μισθοφόρους ypg της Ουάσιγκτον. Η Δαμασκός, η Άγκυρα και πιο διακριτικά αλλά εξίσου αποφασιστικά η Μόσχα παρακολουθούν με ενδιαφέρον αυτήν την αμερικανική αναδίπλωση – παρότι κάπου δίπλα, τόσο στο κατάρ όσο και στη σαουδική αραβία, θα μείνουν χιλιάδες πεζοναύτες.
Σ’ ότι αφορά το ιράκ, παρότι η Τεχεράνη έχει ιδιαίτερη επιρροή στην (σιιτική) αντίσταση, αυτή η τελευταία δεν είναι ενιαία οργανωτικά. Η δολοφονία του Soleimani άφησε ένα κενό, ή πιο σωστά δημιούργησε μια κάποια ανισορροπία σ’ αυτήν την επιρροή. Κι ενώ οι επιθέσεις κατά αμερικανικών στόχων (επί ιρακινού εδάφους) ήταν μια διαδικασία που άξιζε να αμοίβεται (φανερά ή κρυφά δεν έχει σημασία), αν δεν υπάρχουν αμερικανικοί στόχοι και επιθέσεις ο βιοπορισμός αρκετών ανταρτών θα μπει σε άλλη βάση. Ίσως γεννήσει και εκνευρισμούς.
Προς το παρόν ο σχεδιασμός είναι η ανάπτυξη καλλιεργειών και κτηνοτροφίας στο νότιο ιράκ – διάφορες οργανώσεις της αντίστασης αγοράζουν εκεί φτηνά δημόσια γη που προορίζεται για τα μέλη τους όταν βάλουν στην άκρη (χωρίς να παραδώσουν) τα όπλα τους.
Πρακτικά, και πάλι το Πεκίνο μπορεί να δώσει χέρι βοηθείας – με κάποιες επενδύσεις. Αλλά αυτό προϋποθέτει πως είτε δεν θα αναγεννηθεί κάποιος isis στο ιρακινό έδαφος (ούτε θα μετακομίσει απ’ το συριακό…) είτε θα αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά και έγκαιρα.
Εν τέλει, θέλοντας και μη, το μέλλον του ιράκ συνδέεται με το μέλλον της συρίας. Και παρότι η αμερικανική ήττα θα μπορούσε να έχει χιλιοτραγουδιστεί, η δυνατότητα της «όχι πλήρους ήττας» συντηρεί, κρατάει ανοικτές, πληγές μικρότερες ή μεγαλύτερες.