Δευτέρα 22 Δεκέμβρη (00.17) >> Γιατί, λοιπόν, ήταν λαθεμένη η εκτίμησή μας στα ‘90s για την «ιστορική σοφία» του γερμανικού κράτους / κεφάλαιου; Γιατί ακόμα και το 2022 ή το 2023 δεν ήταν λίγοι εκείνοι που απορούσαν «μα τι σκατά επιλογές έχουν κάνει οι γερμανοί βιομήχανοι και κόβουν τις φλέβες τους» (το φτηνό ρωσικό αέριο), ε;
Την δεκαετία του 1990 δεν κάναμε λάθος… Αλλά απ’ τα μέσα της δεκαετίας του ‘00s και με όλο και πιο έντονους ρυθμούς μετά την χρηματοπιστωτική κατάρρευση / κρίση στο τέλος εκείνης της δεκατίας (κρίση της οποίας το κέντρο βρισκόταν στον αμερικανικό χρηματοπιστωτισμό) κάποια βασικά στη σύνθεση του καπιταλισμού στη γερμανία άρχισαν να αλλάζουν. Με τις γερμανικές τράπεζες να ζορίζονται (όπως, άλλωστε, το σύνολο του τραπεζικού τομέα της ευρωζώνης) αυτές οι αλλαγές ήταν αμοιβαία ωφέλιμες: το συσσωρευμένο, αδέσποτο «συγκεντρωμένο χρήμα σε δολάρια» βρήκε στη γερμανική βιομηχανία «πεδίο επενδύσεων» σε πραγματική παραγωγή, παραγωγή εμπορευμάτων. Κι απ’ την μεριά τους οι γερμανικές βιομηχανίες βρήκαν «φρέσκια» χρηματοδότηση απ’ την άλλη μεριά του Ατλαντικού.
Ένας ενδεικτικός πίνακας αυτής της εξέλιξης είναι αυτός:
To 2023 οι «άμεσες επενδύσεις» σε δολάρια στη γερμανική βιομηχανία είχαν σχεδόν διπλασιαστεί σε σχέση με το 2005.
Όχι «γενικά» στη γερμανική βιομηχανία! Ειδικά. Και από «επενδυτικά ταμεία» (μπορείτε να το πείτε και «ξέπλυμα μαύρου χρήματος»….) με βαριά ονόματα:
Εν τέλει το 2023 η κατάσταση για τις μεγαλύτερες (χρηματιστηριακά) γερμανικές εταιρείες (o DAX είναι ο χρηματιστηριακός δείκτης “blue chip” που αφορά τις 40 μεγαλύτερες στο χρηματιστήριο της Φραγκφούρτης) ήταν αυτή:
Στους 20 «μεγαλύτερους επενδυτές» οι 10 ήταν «αμερικάνοι», με τις γνωστές blackrock και vanguard στην κορυφή… «Γερμανοί» ήταν μόνο 4, ενώ μόλις στη 19η θέση υπήρχε ένας «κινέζος».
Οι συγκεκριμένοι μέτοχοι δεν είναι «πλειοψηφίας». Δεν είναι ιδιοκτήτες των εταιρειών. Αλλά τα τρισεκατομμύρια των (υποτιμούμενων) δολαρίων που διαχειρίζονται έχουν στρατηγική σημασία για το «γερμανικό κεφάλαιο».
Αυτά δεν είναι ούτε παράξενα ούτε .. συνωμοτικά. Έχουν όμως συνέπειες, ειδικά όταν οξύνεται ο παγκόσμιος ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός – όπως μετά το 2022: ακόμα κι αν τα γερμανικά αφεντικά της βιομηχανίας θα προτιμούσαν σαφώς το φτηνό και διαρκούς ροής ρωσικό φυσικό αέριο, οι «πολιτικοί εκπρόσωποί» τους, οι πολιτικές τους βιτρίνες, δεν θα μπορούσαν παρά είτε να το βουλώσουν όταν ο νυσταλέος Jo ανακοίνωνε ότι «ρωσικό φυσικό αέριο τέλος!» είτε ακόμα και να χαρούν – αυτό το τελευταίο αφορά σίγουρα τις φαιοπράσινες, αγορασμένες έτσι κι αλλιώς μπιρ παρά.
Γιατί; Επειδή σ’ αυτόν τον οξυμένο παγκόσμιο ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό «τα βουνά δολαρίων» δεν ήταν πια μόνο … επενδύσεις-με-σκοπό-την-πραγματική-αξιοποίησή τους. Έγιναν καθοδήγηση! Η προοπτική ενός «φιλικού» πλιάτσικου στη ρωσική επικράτεια (που θα διαλυόταν…) ήταν αναμφίβολα ιδιαίτερα ελκυστική. Αν γινόταν… (Αλλά δεν έγινε…)
Και ύστερα όχι «απλή, ‘φιλική’ καθοδήγηση»! Ενόσω είχε ήδη αποφασιστεί ο «έλεγχος» των γερμανικών βιομηχανιών επί γερμανικού εδάφους (πριν καν αυτήν καθ’ αυτήν την ρωσική εισβολή: ο πόλεμος κατά της φτηνής ενεργειακής τροφοδοσίας τους είχε ξεκινήσει απ’ την πρώτη θητεία του ψόφιου κουναβιού, με τις «κυρώσεις» κατά των κατασκευαστών του nord stream 2…) και ένα μήνα πριν πέσουν οι «τίτλοι τέλους», στις 16 Αυγούστου του 2022 το γκουβέρνο του νυσταλέου Jo πέρασε τον ψευδεπίγραφο «inflation reduction act» που (δήθεν στο όνομα της ‘προστασίας του κλίματος’) επιδοτούσε γενναία την μετακόμιση ευρωπαϊκών βιομηχανιών (και οπωσδήποτε γερμανικών…) σε αμερικανικό έδαφος! Προνοητικό το Joνυσταλεάν: στις 26 Σεπτέμβρη του 2022 (πρώτη επέτειος των εκλογών, ανατίναξη των αγωγών…) οι γερμανοί βιομήχανοι βρέθηκαν με το μαχαίρι στο λαιμό…
Ο αμερικανικός νόμος του 2022 δεν κάρπισε αμέσως. Αλλά οι στόχοι του ήταν σαφείς. Στις 30 Νοέμβρη του 2022 για παράδειγμα, ο Μικρός Δούκας του Λίγηρα βρισκόταν στις ηπα. Και εκδήλωσε την δυσφορία του γι’ αυτόν:
Όλοι οι πλιατσικολόγοι περίμεναν το καλοκαίρι του 2023. Την θρυλική ουκρανική αντεπίθεση, οργανωμένη και εξοπλισμένη απ’ το νατο, που θα έφερνε τον ουκρανικό στρατό στη θάλασσα του Azov κάνοντας φύλλα και φτερά τον ρωσικό στρατό, και τα λοιπά και τα λοιπά.
Φευ – όνειρο ήταν και χάθηκε.
Σ’ εκείνο το χρονικό σημείο, μέσα του 2023 και μετά, παρά τις περί του αντίθετου φανφάρες, ήταν σαφές (εκεί που έπρεπε να είναι…) ότι η «απεξάρτηση της γερμανικής βιομηχανίας απ’ το φτηνό φυσικό αέριο» δεν θα οδηγούσε στην … άνθισή της. Τα «μεγάλα ονόματα» των γερμανικών αφεντικών θα έπρεπε να μετακομίσουν: είτε προς τις ηπα του «inflation reduction act», είτε προς την κίνα. Τα περισσότερα προτίμησαν την πρώτη εκδοχή∙ κάποια (και) την δεύτερη.
Αλλά, φυσικά, οι χιλιάδες εργολαβικές και υπεργολαβικές επιχειρήσεις των «μεγάλων ονομάτων» επί γερμανικού εδάφους βρέθηκαν στο κενό. Το αποτέλεσμα ήταν και είναι όντως εντυπωσιακό:
Να ένας ενδεικτικός πίνακας:
Υποστηρίζουμε λοιπόν ότι ο παράγοντας που έφερε τα γερμανικά αφεντικά (και τις πολιτικές βιτρίνες τους, φτάνοντας ως τον τωρινό τσουραμαδηΜέρτς) «ώμο με ώμο» με την παρακμιακή Ουάσιγκτον ήταν η χρηματοδοτική έφοδος των αμερικανικών funds στον γερμανικό δευτερογενή;
Όχι μόνο.
Οπωσδήποτε έχει ξεχαστεί και σίγουρα δεν μνημονεύεται σαν κάτι σημαντικό. Όμως η μακρόβια πρωθ. Merkel συστηματικά προσπάθησε να «πείσει» τις γερμανικές αυτοκινητοβιομηχανίες να εγκαταλείψουν σταδιακά μεν αλλά γρήγορα τους κινητήρες εσωτερικής καύσης και να περάσουν στην ηλεκτροκίνηση. Η αιτία ήταν βέβαια η tesla. Αλλά και ο τεχνολογικός συντηρητισμός των ceo των μεγάλων αυτοκινητοβιομηχανιών, που καθώς ήταν σίγουροι για την παγκόσμια υπεροχή της ποιότητάς τους (μιας ποιότητας ατσαλιού και άνθρακα σχεδόν ενός αιώνα) έβλεπαν επί χρόνια τα ηλεκτροκινούμενα ως μειωμένης απόδοσης και αξίας, «οχήματα για περιορισμένη κίνηση στις πόλεις» και μόνο. Περίπου σαν πατίνια…
Γύρω στο 2018 ή 2019 η Merkel άρχισε να χάνει την υπομονή της.
Το κράτος προσπαθεί να συνετίσει τμήματα του κεφαλαίου; Ακούγεται παράδοξο αλλά δεν είναι. Ούτε καν πρωτότυπο.
Ήταν ωστόσο αργά. O Wan Gang, γερμανοεκπαιδευμένος μηχανικός, δούλευε στην γερμανική audi από το 1991 ως επικεφαλής του τμήματος τεχνολογικής έρευνας και εφαρμογών… Έφυγε για την κίνα το 2000 μ’ ένα ντοσιέ γεμάτο ιδέες για τα ηλεκτρικά αυτοκίνητα, όχι μόνο από τεχνολογική αλλά και από οικονομική και πολιτική άποψη: δεν μπορούμε να ανταγωνιστούμε διεθνώς στους κινητήρες εσωτερικής καύσης ήταν η (σωστή…) άποψή του∙ πρέπει να κάνουμε ένα τεχνολογικό άλμα. Το κινεζικό κράτος δεν τον προσπέρασε (το 2000) ως ονειροπόλο. Τον έκανε επικεφαλής του «προγράμματος 863» για την συνολική «οικονομία» της ηλεκτροκίνησης∙ το 2002 πρόεδρο του πολυτεχνείου στο Tongji. Και το 2007 υπουργό τεχνολογίας και επιστημών. Ήταν τόσο έντονη η συγκέντρωση του κινεζικού κράτους στην τεχνολογία της ηλεκτροκίνησης ώστε ο Gang έγινε ο πρώτος υπουργός που δεν ήταν μέλος του κομμουνιστικού κόμματος! (Θεωρείται ο πατέρας της κινέζικης βιομηχανίας ηλεκτρικών οχημάτων. Μετά την συνταξιοδότησή του το 2017 ασχολείται με το υδρογόνο…).
Έτσι όταν το γερμανικό κράτος εκπροσωπούμενο απ’ την Merkel τραβούσε τα αυτιά των ceo των γερμανικών αυτοκινητοβιομηχανιών για την μυωπία τους, στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του 2010, η τεχνολογική εμπορική «πλημμύρα του Πεκίνου» είχε ήδη σκάσει στο Βερολίνο. Και όχι μόνο. Όχι μόνο εκεί, όχι μόνο στις αυτοκινητοβιομηχανίες.
Μ’ αυτά τα δεδομένα, μπροστά σε κάτι που δεν είχαν διανοηθεί πως θα μπορούσε να (τους) συμβεί και για το οποίο δεν υπήρχε κανένα ιστορικό προηγούμενο, τα αφεντικά της γερμανικής βιομηχανίας (γενικά) είχαν (θεωρητικά…) δύο επιλογές. Είτε να γίνουν μεσοπρόθεσμα μια επαρχία του κινεζικού καπιταλισμού∙ είτε να «καταφύγουν» μεταφορικά ή/και κυριολεκτικά στην προστασία της Ουάσιγκτον ελπίζοντας πως όσο αυτή έχει την (στρατιωτική) υπεροχή παρακμάζοντας οικονομικά, αφενός θα καταφέρουν να ανασχέσουν σε κάποιο βαθμό το κινεζικό κεφάλαιο / την κινέζικη τεχνολογία, αφετέρου (μέσω της διάλυσης της ρωσίας…) θα προικοδοτηθούν με πρώτες ύλες… (- Είστε πιστός υπηρέτης των ηπα; – Ναι, όταν πεθάνει ελπίζω να μου αφήσει κάτι τις… για να θυμηθούμε τον γιγάντιο Altan…)
Κι έτσι φτάσαμε σ’ αυτήν την απελπισμένη προτεσταντική εκδοχή της αυτοθυσίας, την οποία εκπροσωπεί ο τσουρομαδηΜερτς. Όχι μόνο την ζητούμενη αυτοθυσία των γερμανών υπηκόων… Αλλά ακόμα και την μισοαυτοκτονία του ίδιου του γερμανικού κράτους: η «ιδέα» του τσουρομαδηΜερτς ήδη απ’ το καλοκαίρι του 2025 να κατασχεθούν τα «παγωμένα» ρωσικά assets ως «κάλυψη» για ισόποσο «δάνειο» στο φασιστοΚίεβο με (αποκλειστικό) σκοπό να αγοράσει ευρωπαϊκά (και, κυρίως, γερμανικά) όπλα για να σταματήσει την … ρωσική απειλή, έχει γίνει ήδη stand up comedy. Αλλά μελετιέται και θα μελετηθεί σαν το απόλυτο άλμα στο κενό…
Γιατί; Επειδή ο ρωσικός στρατός θα ξαναμπεί στο Βερολίνο; Όχι βέβαια. Επειδή το make america great again σημαίνει για τους ιστορικούς συμμάχους της Ουάσιγκτον (ποιος δεν το έχει καταλάβει;): πρώτα θα κάνετε την america great again με δικά σας έξοδα – και μετά βλέπουμε για εσάς!
Το ονομάσαμε έγκαιρα «κανιβαλισμό μεταξύ των ηττημένων» στο ουκρανικό πεδίο μάχης. Εκεί το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό… (Κι αν κάτι αθερίνες σαν αυτές στα μέρη μας ξελιγωμένες με την κυρία τάδεOil νομίζουν ότι θα την γλυτώσουν κάνουν λάθος. Αλλά ξέρουν: οι μαλάκες υπήκοοι θα την πληρώσουν – για την πατρίδα οι μ…)