Δευτέρα 22 Δεκέμβρη (00.07) >> Η ιδέα να χρησιμοποιηθούν τα «παγωμένα» στη δύση (κυρίως αλλά όχι μόνο στο βέλγιο) περιουσιακά στοιχεία (ομόλογα και χρυσός) της ρωσικής κεντρικής τράπεζας σαν «κάλυψη» για να δοθούν έως 200 δις δολάρια «δάνειο» στο φασιστοΚίεβο από διάφορες απόψεις είναι … Ιμαλάια σε σχέση με την παραχώρηση διάφορων ευρωπαϊκών μιλιταριστικών γκάτζετς. Τι σημαίνει «κάλυψη»; Σημαίνει ότι αν το Κίεβο δεν (θα) μπορούσε να πληρώσει το δάνειο, θα κατάσχονταν οριστικά ισόποσα ρωσικά assets.
Πρώτα τα πρώτα. Η ε.ε. είναι «πεπειραμένη» σ’ αυτό το είδος της χρηματιστικής πειρατείας. Πριν απ’ την ρωσία έχει «παγώσει» περιουσιακά στοιχεία στο έδαφός της από: το ιράν, την βενεζουέλα την συρία, το ιράκ, τον λίβανο, την υεμένη, την λιβύη, το μάλι και άλλους. Πρόκειται είτε για assets κρατικά είτε και για ιδιωτικά.
Μ’ αυτό το ιστορικό, ιστορικό του «προστάτη της δημοκρατίας και των ανθρώπινων δικαιωμάτων» (….), το «πάγωμα» των ρωσικών assets ήταν ποιοτικό άλμα: πρόκειται για πυρηνική δύναμη, όχι για κλωτσοσκούφι. Αυτή η ημικατάσχεση που τάισε τόσο πολύ την φαντασία της κάθε κυρίας Ursula, της κάθε κυρίας Kaja, του κάθε τσουρομαδηΜέρτς (και του κάθε don Rico, για να μην ξεχνιόμαστε…) έχει ως εξής:
Βέλγιο / euroclear (180 δις ευρώ ή 210 δις δολάρια)
Ιαπωνία (28 δις ευρώ ή 32,8 δις δολάρια)
Αγγλία (27 δις ευρώ ή 31,6 δις δολάρια)
Γαλλία (19 δις ευρώ ή 22,3 δις δολάρια)
Καναδάς (15,1 δις ευρώ ή 17,7 δις δολάρια)
Λουξεμβούργο (10 δις ευρώ ή 11,7 δις δολάρια)
Ελβετία (6,2 δις ευρώ ή 7,3 δις δολάρια)
ΗΠΑ (4,3 δις ευρώ ή 5 δις δολάρια)
Εκείνο που δεν απασχόλησε ποτέ τις μέσα-στην-άσπρη-σκόνη πολιτικές βιτρίνες της ε.ε. ήταν πως όταν μία, δύο, τρεις δρούν σαν αστυφύλακες (χωρίς καν δικαστική απόφαση) / δεσμοφύλακες του υλικού πλούτου άλλων φτάνοντας εν τέλει ως την Μόσχα, τότε η κρίση εμπιστοσύνης των «άλλων» όλου του πλανήτη είναι δεδομένη. Δεν είναι (ή δεν ήταν) τέτοιο το καλοκάγαθο δόγμα των ισχυρών κρατών / καπιταλισμών (όταν ήταν τέτοιοι). Ήταν «δώστε μας τα πλούτη σας να τα φυλάμε και μην ανησυχείτε».
Κι αν το «πάγωμα» είναι μια φορά πειρατεία, η «αξιοποίηση» (δηλαδή η κλοπή) που επί μήνες φαντασίωναν και κουβέντιαζαν ήταν δέκα κι εκατό!!! Για ποιόν λόγο ένα κράτος (ή/και πλούσιοι υπηκοοί του) να «εμπιστευτούν μια τράπεζα» (δεν είναι ακριβώς ‘τράπεζα’, για την οικονομία του σχολίου την χαρακτηρίζουμε έτσι) που θα τους εκβιάζει με όπλο …τις καταθέσεις τους; Επειδή δεν έχουν τι άλλο να κάνουν τον πλούτο τους; Θα βρουν, θα φτιάξουν! Και επιπλέον: θα πάψουν να διατηρούν αυτά τα περιουσικά τους στοιχεία σε ευρώ (ή/και σε δολάρια…)
Λένε ότι η εμπιστοσύνη φεύγει καλπάζοντας πάνω σε άλογο – και έρχεται με τα πόδια. Ισχύει γενικά, ισχύει και για τις ενδοκαπιταλιστικές διακρατικές σχέσεις. Αν η ε.ε. (μαζί με τις ηπα ή και μόνη της) ήταν το μόνο «καταφύγιο» ή (κυρίως) το μόνο αφεντικό του πλανήτη, τότε ίσως (ίσως λέμε…) θα μπορούσε να αδιαφορεί για τι φεύγει καλπάζοντας και τι έρχεται μπουσουλώντας. Αλλά αυτή η αποκλειστικότητα έχει πεθάνει προ πολλού. Όσο για την μυθολογία περί «μοναδικού σερίφη στην πόλη»; Ας ρωτηθεί όχι κάποιος άλλος αλλά η Ansar Allah στην υεμένη!!!
Το μεγαλεπήβολο σχέδιο απορρίφθηκε τελικά επειδή διάφορα κράτη / μέλη της ε.ε. (με επικεφαλής το βέλγιο) φοβήθηκαν τις συνέπειες. Αλλά η κλονισμένη εμπιστοσύνη δεν αποκαταστάθηκε, κι ούτε πρόκειται: όταν χρησιμοποιείς τα άγια των αγίων ιδιοκτησίας τρίτων ως όπλο εναντίον τους μπορεί και να σου προκύψει εκπυρσοκρότηση… Αλλά αυτό δεν αλλάζει τον τρόπο που αντιλαμβάνεσαι και δρας στους συσχετισμούς δύναμης που έχεις μέσα στο ταραγμένο σου μυαλό. Είτε πετύχεις τον στόχο σου είτε όχι έχεις αρχίσει να πυροβολείς∙ κι άρα έχεις γίνει εξαιρετικά επικίνδυνος. Έχεις αποκτήσει ροπή προς το «τελικό σημείο Tony Montana»… (: Scarface).
Η κυρία Ursula κτυπιόταν ότι δεν θα φύγει απ’ την πρόσφατη «σύνοδο» αν δεν αποφασιζόταν χρηματαποστολή για το Κίεβο. (Δεν σκέφτηκαν να την κρατήσουν για πάντα μέσα σ’ ένα δωμάτιο να κλαίει και να οδύρεται… Κρίμα). Αντί για το backup των «παγωμένων» αποφάσισαν να δώσουν ένα δάνειο 90 δις ευρώ (με μηδέν επιτόκιο…) στον τοξικό του Κιέβου, με την χωρίς προηγούμενο υποσημείωση ότι θα το πληρώσει μόνο αν πάρει πολεμικές αποζημιώσεις απ’ την Μόσχα. Αν νικήσει δηλαδή. Άρα ποτέ.
Τρία κράτη (τσεχία, σλοβακία, ουγγαρία) ξεκαθάρισαν «χωρίς εμάς». Οπότε έμειναν οι 24 απ’ τους 27. Το ωφέλιμο για το Κίεβο ποσό δεν είναι 90 δις, είναι 45. Τα άλλα 45 είναι αποπληρωμή προηγούμενου δανείου. Αυτά τα 24 κράτη θα δανειστούν (με επιτόκιο κοντά στο 3%…) για να δανείσουν (χωρίς επιτόκιο)∙ και επειδή δεν θα πάρουν ποτέ πίσω τα δανεικά, θα αγκαλιάσουν ζεστά τους υπηκόους τους και θα τους ψιθυρίσουν στ’ αυτί: μήπως σου έχουν μείνει τίποτα ψιλά; (Για το ελλαδιστάν τα «ψιλά» είναι κοντά στα 500 ευρώ το κεφάλι για κάθε ενήλικο… Γελοίο ποσό για έναν πόλεμο-κατά-της-ρωσίας, σωστά;)
Αυτό δείχνει την δομική πλέον επικινδυνότητα των ευρωπαϊκών (όπως και των αμερικανικών) αφεντικών: απέχει λίγο μόνο απ’ την άμεση φονικότητα. Διότι αυτό που αποφάσισαν να κάνουν στη συγκεκριμένη συγκυρία (το δάνειο των 90 ή 45 δις χωρίς επιτροφή), αν τελικά το κάνουν, βάζει ενέχυρο όχι πια τα «παγωμένα» ρωσικά assets αλλά τους «παγωμένους» υπηκόους τους… Με ποιον σκοπό; Να συντηρήσουν τον ιμπεριαλισμό τους στην μέσω-εργολάβου μορφή που έχει ως τώρα στο ουκρανικό πεδίο μάχης. Με έναν rodeo τρόπο πρωτοφανή για τα πιο πρόσφατα 60 ή 70 χρόνια των δυτικών ολιγαρχιών, τα αφεντικά τους κλέβουν το δημόσιο χρήμα για να το κάνουν όπλα και, επιπλέον, για να χρηματοδοτήσουν κάποιους που αγοράζουν βίλες, σκόνη με το κιλό, και φτιάχνουν χρυσές χέστρες (εκτός ουκρανίας) – για να μην χρεωκοπήσουν λέει…
Λαϊκίζουμε; Όχι. Αν για την τάξη μας είναι μια φορά δύσκολο να ζει κάτω απ’ τις νόρμες «ακμαίων» καπιταλισμών, είναι τρισχειρότερη η ζωή κάτω απ’ την παρακμή τους: ξερνάει φασισμό.
(Αλλά και η παρακμή της δικής μας ταξικής, εργατικής συνείδησης είναι…)