Δευτέρα 3 Δεκέμβρη (00.11) >> Να συμφωνήσουμε: ο Zohran Mandami είναι (μακράν) ό,τι καλύτερο θα μπορούσε να υπάρξει σήμερα στην αμερικανική πολιτική σκηνή. (Αλλά η υποστήριξή του απ’ την Ocasio-Cortez είναι πλυντήριο γι’ αυτήν, και οπωσδήποτε καθόλου το καλύτερο για τον ίδιο…)
Για παράδειγμα, παράδοξο ή όχι, τις απόψεις του υπέρ της Παλαιστίνης τις συμμερίζεται η μεγάλη πλειοψηφία των νεοϋρκέζων εβραϊκής καταγωγής: έχουν συχαθεί ό,τι εμφανίζεται να μιλάει και να δρα για λογαριασμό τους στην κατεχόμενη Παλαιστίνη, και δεν είναι μόνο οι νεοϋρκέζοι.
Να συμφωνήσουμε: ο Zohran Mandami είναι (τουλάχιστον στις διακηρύξεις του) ένας αυθεντικός σοσιαλδημοκράτης – σε μια εποχή και σε μια χώρα που η original σοσιαλδημοκρατία θεωρείται εξτρεμισμός. «Άκρα αριστερά».
Αλλά ακριβώς γι’ αυτό, και επιπλέον εξαιτίας του γεγονότος ότι ο Zohran Mandami στηρίζεται στον μεταμοντερνισμό των social media και όχι στον μοντερνισμό κάποιας μαζικής πολιτικής οργάνωσης, ο πιθανότερος δήμαρχος του «μήλου» θα πρέπει να θεωρείται μάλλον σύμπτωμα μιας όλο και πιο βαθιάς κοινωνικής, ιδεολογικής και πολιτικής αντινομίας∙ παρά οτιδήποτε άλλο. Όπως, τηρουμένων όλων των αναλογιών, σύμπτωμα είναι και το ψόφιο κουνάβι στο θρόνο του άσπρου σπιτιού.
Σοσιαλδημοκράτης είναι και ο πακιστανικής καταγωγής Sadiq Khan, δήμαρχος του Λονδίνου, και μάλιστα για δυο θητείες (η δεύτερη τελειώνει τον επόμενο Μάη). Και στην περίπτωσή του θεωρήθηκε «σκανδαλώδες», ειδικά απ’ το φασισταριό (όχι μικρό στην επικράτεια της αυτού μεγαλειότητας) ένας «ξένος», ένας «πάκι», να εκλέγεται δήμαρχος της πρωτεύουσας της άλλοτε αυτοκρατορίας.
Μήπως υποτιμάμε την «δυναμική» των urban πληθυσμών (συμπεριλαμβανόμενων των μεσοστρωμάτων που παραπέουν…) στον δυτικό καπιταλιστικό κόσμο όταν νοιώθουν ότι το μαχαίρι πλησιάζει (ή έχει φτάσει) στον δικό τους λαιμό; Όχι. Όμως το να δραπετεύσει ένα ικανό μέρος αυτών των πληθυσμών απ’ την μεσολάβηση και, κυρίως, απ’ το Θέαμα, είναι ακόμα πιο σημαντικό σήμερα απ’ ότι ήταν πριν 30 ή 40 χρόνια: δεν υπάρχει «σωτηρία» με την κατασκευή «αγίων», ακόμα κι αν τριγύρω κυκλοφορούν «δαίμονες».
Η εξουσιοδότηση χωρίς έλεγχο (αυτό είναι οι εκλογές…) συνορεύει πια με τον καθεστωτικό πατερναλισμό. Αν αυτός θα είναι «δεξιός» ή «αριστερός»; Χμμμ… Έχει σημασία πράγματι, αλλά μόνο για τους παραιτημένους…