Δευτέρα 20 Δεκέμβρη>> Πότε πότε εμφανίζονται εδώ ή εκεί caradinieri / pfizerοι που, καθώς είναι εντελώς ignorants για το ποια είναι τα μέσα του σύγχρονου καπιταλισμού, του καπιταλισμού της «4ης βιομηχανικής επανάστασης» (μισούν ακόμα κι αυτούς τους όρους!), στρέφονται νοσταλγικά όσο πιο παλιά μπορούν, για να δανειστούν γνώμες (ή τσιτάτα) έναν ή και ενάμισυ αιώνα παλιά – υπέρ της υγιεινιστικής τρoμοεκστρατείας, της γενετικής μηχανικής, του social engineering…
Ένας φίλος της ασταμάτητης μηχανής (τον ευχαριστούμε κι από εδώ) ανέσυρε απ’ την σκόνη του χρόνου τα πιο κάτω αποσπάσματα. Ποιος άραγε να έλεγε τέτοια πράγματα;
… Το ανθρώπινο σώμα είναι θνητό από τη φύση του. Επομένως η ασθένεια είναι κάτι το αναπόφευκτο. Για ποιόν λόγο ένας άνθρωπος πηγαίνει στον γιατρό μόνο όταν είναι άρρωστος και όχι όταν είναι καλά; Επειδή δεν είναι μόνο η ασθένεια ένα απαραίτητο κακό, αλλά και ο ίδιος ο γιατρός. Υπό συνεχή ιατρική επίβλεψη η ζωή θα γινόταν αντιληπτή ως ένα κακό, και το σώμα ως ένα αντικείμενο θεραπείας των ιατρικών θεσμών. Δεν είναι ο θάνατος πιο επιθυμητός από μια ζωή που είναι απλά ένα προληπτικό μέτρο ενάντια στον θάνατο; Δεν είναι η ελεύθερη κίνηση κομμάτι της ζωής; Τι παραπάνω είναι μια ασθένεια αν όχι ζωή παρεμποδισμένη στην ελευθερία της; Ένας αιώνιος γιατρός θα ήταν μια ασθένεια από την οποία δεν θα είχαμε ούτε καν την προοπτική του θανάτου, παρά μόνο την πιθανότητα της ζωής. Αφήστε τη ζωή να πεθάνει· ο θάνατος δεν πρέπει να ζήσει…
Για να γίνουν τα πράγματα ακόμα χειρότερα για τους caradinieri / prizerοι με νοσταλγία στο ιστορικό παρελθόν της «αριστεράς» (με την ευρεία έννοια), ο τύπος που έγραψε το πιο πάνω μιλούσε… για την λογοκρισία! Λογοκρισία που άλλοτε ωμά κι άλλοτε με περικοκλάδες υποστηρίζουν οι τωρινοί. Αμέσως μετά τις πιο πάνω φράσεις, η θέση του παλιού συγγραφέα συνεχίζεται έτσι:
… Η αφετηρία της λογοκρισίας είναι ότι η αρρώστια είναι η κανονική κατάσταση, ή ότι η κανονική κατάσταση, η ελευθερία, πρέπει να θεωρείται αρρώστια. Η λογοκρισία διαρκώς επιμένει απέναντι στον τύπο ότι αυτός, ο τύπος, είναι άρρωστος∙ και ακόμα κι αν αυτός φέρει τις καλύτερες αποδείξεις για την σωματική του υγεία, οφείλει να επιτρέψει να τον θεραπεύσουν. Αλλά η λογοκρισία δεν είναι καν ένας σπουδαγμένος γιατρός που χρησιμοποιεί διαφορετικά φάρμακα ανάλογα με την αρρώστια. Είναι ένας επαρχιακός χειρούργος που έχει μόνο μια μηχανική πανάκεια για τα πάντα, τα ψαλίδια. Δεν είναι καν ένας χειρούργος που έχει σκοπό να αποκαταστήσει την υγεία μου, είναι ένας αισθητικός χειρούργος που θεωρεί περιττό οτιδήποτε τον ενοχλεί απ’ το σώμα μου, και κόβει οτιδήποτε θεωρεί αποκρουστικό∙ είναι ένας χασάπης που εξαφανίζει ένα εξάνθημα για να μη φαίνεται, αδιαφορώντας εντελώς για το αν αυτό θα επηρεάσει πιο ευαίσθητα εσωτερικά όργανα.
Θεωρείτε ότι είναι λάθος να μπαίνουν τα πουλιά σε κλουβιά. Μα δεν είναι τα κλουβιά ένα προληπτικό μέτρο απέναντι στα όρνια, στις σφαίρες και στις καταιγίδες; Θεωρείτε ότι είναι βαρβαρότητα το τυφλώνει κάποιος τα αηδόνια, αλλά δεν σας φαίνεται καθόλου βάρβαρο το να βγάζετε τα μάτια του τύπου με την λογοκρισία. Θεωρείτε δεσποτισμό το να κουρέψετε έναν ελεύθερο άνθρωπο ενάντια στη θέλησή του, αλλά η λογοκρισία κόβει καθημερινά την σάρκα της ανθρώπινης σκέψης και επιτρέπει να υπάρχουν μόνο σώματα χωρίς καρδιές, υποταγμένα σώματα που δεν δείχνουν καμία αντίδραση, κι αυτά τα λέτε υγιή!
Παράξενο και ενδιαφέρον! Ένας νεαρός, ένας 25χρονος, κάπου κάποτε συνδύασε την κατασκευασμένη, την επιβεβλημένη νοσηρότητα των σωμάτων με την κατασκευασμένη, την επιβεβλημένη νοσηρότητα των σκέψεων… Δεν φαίνεται να είχε ιδέα από γενετική (και κοινωνική) μηχανική∙ έκανε μόνο λογικές, παραδειγματικές συσχετίσεις. Λέτε να υποψιαζόταν ότι μετά από πολύ καιρό ελάχιστοι θα μπορούσαν να κάνουν καν και καν τέτοιους στέρεους συλλογισμούς, και οι περισσότεροι δεν θα μπορούσαν ούτε καν να τους καταλάβουν ακόμα κι αν τους έβλεπαν γραμμένους μπροστά τους, αφιονισμένοι, τυφλωμένοι απ’ τον συνδυασμό έπαρσης και άγνοιας; Μα ποιος ήταν;
Λεγόταν Karl Marx. Και αυτά είναι απόσπασματα άρθρου του (από μια σειρά άρθρων ενάντια στη λογοκρισία…) γραμμένο στη γερμανική Rheinische Zeitung, στις 12 Μάη του 1842 (σελίδα 30 απ’ την συλλογή των κειμένων, στα αγγλικά).
Περίεργο… Αυτός ο …πώς τον λένε;… ο Marx… γιατί και σε ποιούς σηκώνει συνέχεια το μεσαίο δάκτυλο του χεριού του;