Η κοινωνία σαν μόλυνση / ο διαφορικός αποκλεισμός

Πέμπτη 30 Απρίλη. Παρότι στο Θέαμα του προβληματικού γονιδίου (και, άρα, της «γενετικής προδιάθεσης») η σύγχρονη βιομηχανία / βιοτεχνολογία της υγείας έχει επενδύσει πολλά, είναι η άλλη μορφή, ο «μεταδοτικός ιός», που αξιοποιείται τώρα σαν παράσταση των κοινωνικών σχέσεων ως μολυσματικών. Λογικό: η μόλυνση είναι σχέση· και για τα αφεντικά της 4ης βιομηχανικής επανάστασης κάθε μη μεσολαβημένη / μη ελεγχόμενη ψηφιακά σχέση είναι «μόλυνση»!.. Αυτή η συγκεκριμένη μορφοποίηση του μικροσκοπικού, κρυμμένου, ύπουλου «πράκτορα του θανάτου» που πηδάει από ασυμπτωματικό φορέα σε ασυμπτωματικό «φορέα» μέχρι να φτάσει στο στόχο του (να σκοτώσει…) είναι που επιτρέπει την en masse ανακατάληψη / αναδιάρθρωση του κοινωνικού εργοστάσιου απ’ τα αφεντικά, στο ξεκίνημα της 4ης βιομηχανικής επανάστασης.

Και να η αλληλουχία αυτής της πολεμικής εκστρατείας. Πρώτο βήμα η διόγκωση / διαφήμιση της φονικότητας του covid-19, ακόμα και μαλλιοκούβαρα. Δεύτερο βήμα η επιβεβαίωση πως το «κοινωνικό σώμα» έχει αφομοιώσει πράγματι το μάθημα μιας 30ετίας περί κρυμμένης και ασυμπτωματικής «νοσηρότητας», μέσα από διαδοχικά πραξικοπήματα σε βάρος του άλλοτε ιερού δισκοπότηρου, του πραγματικού (αλλά και τυπικού) συντάγματος περί «ατομικών ελευθεριών και δικαιωμάτων». Όλοι πλέον είναι κάτι απ’ αυτά: ασθενείς, εν δυνάμει ασθενείς, «φορείς», «εν δυνάμει φορείς» – συνεπώς μπαίνουν όλοι στον υγιεινιστικό γύψο. Και δεν χωράνε αντιρρήσεις!

Αλλά αυτή είναι μια «παλιά» εκδοχή επιτήρησης και ελέγχου. Με το τρίτο βήμα θα πρέπει να εισαχθούν σταδιακά οι διαφοροποιήσεις μέσω του πιο καλά εστιασμένου ελέγχου. Και ο διαφορικός αποκλεισμός. Στη γαλλία αυτός θα μεταφραστεί γρήγορα σε «χάρτες» (διαθέσιμους σε κάθε κινητό…) με ανάλογο χρωματισμό των «επικίνδυνων», των «μέτρια επικίνδυνων» και των «ακίνδυνων» περιοχών, ανάλογα με τα διαπιστωμένα κρούσματα σε κάθε μια. Εννοείται ότι οι πραξικοπηματικοί περιορισμοί θα επανα-ισχύουν, θα αναστέλλονται ή θα είναι σε ετοιμότητα ανάλογα· όπως και οι οδηγίες κίνησης / διαταγές προς τους υπηκόους.

Όμως κι αυτό ακόμα είναι ενδιάμεσο στάδιο. Θα χρειαστεί ένα ακόμα βήμα. Το βασικό ζήτημα που πρέπει να λυθεί (και τεχνολογικά είναι ώριμο να λυθεί) είναι αυτό: η συχνότητα των εξετάσεων καθενός χωριστά. Οι μεγάλες κοινωνικές πλειοψηφίες είχαν ήδη αποδεχθεί, προ covid-19, ότι οι εξετάσεις είναι που δίνουν τα πιστοποιητικά υγείας, και τίποτα άλλο. Τα υγιεινιστικά πραξικοπήματα, διανθισμένα με καϋμό για την έλλειψη των «απαραίτητων τεστ», επιβεβαίωσαν αυτήν την κοινωνική πεποίθηση.

Ωστόσο, εφόσον η μόλυνση καραδοκεί παντού και διαρκώς, το πιστοποιητικό υγείας πρέπει να εκδίδεται και αναιρείται ανά πάσα στιγμή. (Αυτό είναι το στρατηγικό πλεονέκτημα υπέρ της κυριαρχίας που έχει η μόλυνση, η «επίκτητη νοσηρότητα», σε σχέση με την γενετική προδιάθεση, την «προκαθορισμένη νοσηρότητα». Αυτή η τελευταία έχει, πάντως, άλλα πλεονεκτήματα…)

Χρειάζεται, άρα, μια διαρκής ροή εξετάσεων / επιτήρησης της κατάστασης υγείας του καθενός χωριστά. Διαφορετικά θα υπάρχει πάντα μια δομική ασυγχρονία ανάμεσα στην «πραγματική κατάσταση της υγείας του πλήθους» και τα διοικητικά / κρατικά μέτρα εξαγνιστικού αποκλεισμού ή/και «απελευθέρωσης». Το πλήθος που πειθάρχησε ως τώρα είναι αυτονόητο ότι θα αποδεχθεί και το τρίτο, και το τέταρτο και το πέμπτο βήμα: τον δρόμο τον δείχνει το λιχνεστάιν… Τα wearables, ή κάτι παρόμοιο, βρίσκουν επιτέλους πανηγυρικά την χρησιμότητά τους!

Πράγματι, όλα αυτά γίνονται για λόγους υγείας… Όχι, όμως της δική σας / μας… Για την υγεία του κεφάλαιου γίνονται!!

Comments are closed.