Month: February 2020

Η κατασκευή της παράνοιας!

Παρασκευή 21 Φλεβάρη. Στη χώρα είχαν ανακοινωθεί τις προηγούμενες ημέρες καμμιά 100αριά κρούσματα. Τα 70 ήταν σ’ εκείνη την περιοχή…. Και χτες ένας πέθανε. Μπορεί να ήταν η «ασθενής 31», μπορεί και όχι. Ένας (1) νεκρός πάντως, μόνον ένας – σε ένα κράτος που τον χειμώνα ’14 – ’15 είχε 14.238 νεκρούς από επιπλοκές της γρίπης· και τον επόμενο, 2015 – 16 είχε 15.485 νεκρούς…

Ένας (1) νεκρός απ’ τον covid-19, στη νοτιοκορεατική πόλη Daegu (τέταρτη σε μέγεθος, με πληθυσμό 2,5 μύρια κατοίκους) χτες… Και; Οι κάτοικοι της πόλης (όχι μόνον αυτοί αλλά κυρίως αυτοί) άρχισαν να αναμεταδίδουν μέσω social media ο ένας στον άλλον πλάνα από κινηματογραφικά θρίλερ με επιδημίες· και δεν βγαίνουν απ’ τα σπίτια τους (οι ντελιβεράδες εξαιρούνται: είναι άνθρωποι για missions imposible…)

Κάτι πολύ νοσηρό συμβαίνει με τους υπηκόους του «αναπτυγμένου» καπιταλισμού· και δεν οφείλεται σε ιό, ούτε έχει αντίδοτο. Απομακρύνονται ολοταχώς από οποιαδήποτε σχέση μ’ αυτό που λέγεται (και εμείς θα συνεχίσουμε να λέμε με το όνομά του) πραγματικότητα, και οχυρώνονται με αόρατο τρόπο, τους «καλούς καιρούς», πίσω απ’ τις οθόνες και τις τεχνικές μεσολαβήσεις των «νέων μήντια». Έτσι ώστε στους «κακούς καιρούς» (ο covid-19 είναι κάτι απλούστερο από βόλτα σε πάρκο· είναι, όπως λένε κάποιοι ρεαλιστές, βαρύ κρύωμα!) να χάνεται κάθε μέτρο. Οπότε θεωρούν «πραγματικότητα» την τρομοκρατία· είτε είναι σχεδιασμένη, είτε είναι ο εμετός των πυροβολημένων netzines που αναπαράγουν μεταξύ τους τους “αυτο”πυροβολισμούς.

Η Daegu άδειασε χτες. …Είναι λες και έπεσε βόμβα στο κέντρο της πόλης είπε ο Kim Geun-woo, ένας 28χρονος κάτοικος της πόλης, στο reuters. Ακόμα και η Dongseong-ro Street, το πιο πολυάνθρωπο σημείο της πόλης, έχει αδειάσει…

Έπεσε βόμβα στην πόλη; Όχι. Πέφτει διαρκώς στα μυαλά – και θα πρέπει να αναμετρηθούμε και στα μέρη μας μ’ αυτήν την θεαματική διανοητική ισοπέδωση / αποκτήνωση…

(φωτογραφία πάνω: Απολύμανση στην κεντρική λαχαναγορά της Daegu – χτες.

Κάτω: Αύριο, ή μεθαύριο, οπουδήποτε… )

Το ανταγωνιστικό κίνημα, μόνον αυτό!

Παρασκευή 21 Φλεβάρη. Η επιτροπή του οηε για τα ανθρώπινα δικαιώματα, μετά από καθυστερήσεις και δισταγμούς, δημοσιοποίησε πριν λίγες ημέρες έναν κατάλογο 112 μεσαίων και μεγάλων (με διεθνή κριτήρια) εταιρειών που αξιοποιούν τους ισραηλινούς οικισμούς στην κατεχόμενη δυτική Όχθη, κάνοντας μπίζνες (και έχοντας κερδοφορία) σε βάρος των υπό κατοχή Παλαιστίνιων. Υπάρχουν τρανταχτά ονόματα στη λίστα, απ’ το trip advisor, το booking-com και το airbnb, ως την motorola, την jcb και άλλες. Σύμφωνα με την διεθνή νομοθεσία (την ποιά;;;;;;) αυτές οι 112 επιχειρήσεις (ισραηλινές κατά κύριο λόγο, αμερικάνικες μετά…) διαπράτουν εγκλήματα πολέμου εκμεταλλευόμενες τις επιχειρηματικές ευκαιρίες της στρατιωτικής κατοχής…

Ε, και; Σύσσωμο, με απόλυτη εθνική ενότητα, το πολιτικό φασισταριό του απαρτχάιντ Τελ Αβίβ κατήγγειλε την επιτροπή για όλα όσα μπορείτε να φανταστείτε: από αντισημιτισμό («τί έχεις Γιάννη; – ότι είχα πάντα…») μέχρι υποστηρίξη της «τρομοκρατίας»… Ο αγαπημένος του ελλαδιστάν Πομπηίας έγινε πιο συγκεκριμένος: έτσι ενισχύεται το BDS είπε…

Η λίστα της επιτροπής του οηε, στην πραγματικότητα, ήταν όσο πιο στενή μπορούσε. Για παράδειγμα δεν αναφέρει την γνωστή ποδοσφαιρική fifa, που περιλαμβάνει στις λίστες της 6 ομάδες ρατσιστών εποίκων της δυτικής Όχθης. Πρακτικά αυτή η λίστα έχει αξία μόνο για εκείνους κι εκείνες που κινηματικά σκοπεύουν να μεταφέρουν ένα ελάχιστο ποσοστό του πόνου των κατεχόμενων Παλαιστίνιων στις εταιρείες που κερδίζουν απ’ αυτόν.

Δεν πρέπει να υπάρχει καμμία αμφιβολία, ειδικά σε όσους ο πελαργός του πέταξε σε κράτη σαν το ελλαδιστάν: όχι απλά είναι δικό μας καθήκον η υπεράσπιση της παλαιστινιακής αντίστασης (πετάξτε στα σκουπίδια όπου ανήκουν τους κανάγιες που δρουν σαν πέμπτη φάλαγγα….)· είναι και βασικό πολιτικό καθήκον, αφού γύρω απ’ την υπέρασπιση αυτή συμπλέκονται πολλά: από τον αγώνα κατά του ελληνικού ιμπεριαλισμού μέχρι τους αγώνες κατά των εξορύξεων υδρογονανθράκων…

Ανατριχιαστικό!

Παρασκευή 21 Φλεβάρη. …«Δεν πρόκειται να συμμετάσχουμε σε έναν ανέντιμο και καταχρηστικό συμβιβασμό», δήλωσε ο Έλληνας Υπουργός Εξωτερικών, Νίκος Δένδιας, σχολιάζοντας τις δηλώσεις του Τούρκου ομολόγου του, Μεβλούτ Τσαβούσογλου περί συμβιβασμού στην Ανατολική Μεσόγειο…. (Αυτό είναι αντιγραφή ειδησειογραφική…)

Είναι συγκλονιστικό που ο γύπας υπ.εξ., ο γίγαντας ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας “δεν θα συμμετάσχει” σε ατιμίες…. Ακόμα πιο συγκλονιστικό είναι ότι όπως δήλωσε η ελλάδα “είναι διαχρονικά και πάντοτε ανέτοιμη για ένα ανατολίτικο παζάρι και έναν ανέντιμο και καταχρηστικό συμβιβασμό”… Περί ανετοιμότητας πρόκειται – άρα… Που σημαίνει “κάτσε να ρίξω κάτι επάνω μου…” – πράγμα που θα έκανε έξαλλη την θεία Λίτσα, η οποία κοιμάται φορώντας την χλαίνη και τις αρβύλες της.

Ο τούρκος υπ.εξ. πέταξε κάτι μπηχτές περί ελληνικού συμβιβασμού με την συμφωνία Άγκυρας – Tripoli· θα μπορούσε να είναι απλή δημαγωγία. Αλλά είναι ευκαιρία για την ερώτηση: πού βρίσκεται το ελληνικό μεγαλεπήβολο σχέδιο για κατάληψη της πρωτεύουσας της λιβύης από τον «τζενεράλ» και τον ελληνόφωνο ναύαρχό του; Πού βρίσκεται ο νταλκάς για τον Haftar; Που βρίσκεται η ακύρωση του άθλιου «μνημονίου»;

Κατά καιρούς τις τελευταίες εβδομάδες οι εντόπιοι δημαγωγικοί μηχανισμοί μεταδίδουν επικές ειδήσεις περί επικείμενης «πτώσης της Tripoli». Είναι σίγουρο ότι παίρνουν ραβασάκια («non paper») απ’ το υπ.εξ., απ’ τον ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλα και τους υφισταμενούς του. Οι οποίοι, άγνωστο τι πίνουν, βλέπουν τακτικά οράματα· τα οποία τα εθνικά υπεύθυνα μήντια αναπαράγουν με χαρά.

Τα γεγονότα επί του εδάφους είναι βέβαια εντελώς διαφορετικά. Ο «τζενεράλ» έχει καθηλωθεί εδώ και εβδομάδες στα περίχωρα της πρωτεύουσας· δεν κάνει καν χερσαίες επιθέσεις. Πότε πότε είτε βομβαρδίζει αεροπορικά είτε κανιοβολεί την Tripoli. Αλλά δεν υπάρχει περίπτωση κατάληψής της. Η Μόσχα του έχει μαζέψει τα λουριά, και όχι μόνο μ’ έναν τρόπο. Επιπλέον, το ότι το ονοματάκι του παρα-ακούστηκε τους τελευταίους μήνες, δεν έχει βγει στα υπέρ του. Μπορεί να έχει πλάτες αλλά δεν φαίνεται να διαθέτει κεφάλι για άλλη χρήση εκτός απ’ το να κρατάει στη θέση του το βαμμένο μουστάκι του.

Με τούτα και με τ’ άλλα ο ξαφνικός έρωτας του ελλαδιστάν με την πάρτη του όχι μόνο δεν πέτυχε «κατάργηση του μνημονίου Sarraj – Erdogan», αλλά ούτε και πρόκειται να το πετύχει στο μέλλον. Επιπλέον, ένα κράτος (το ελληνικό) που επί 45 χρόνια τορπιλίζει την θρυλική «λύση του κυπριακού» και που επί 25 χρόνια ζάλισε (κυριολεκτικά) το σύμπαν με το «το όνομά μας είναι ψυχή μας» σε σχέση με το κράτος της (βόρειας) μακεδονίας, έχει κατακτήσει με το σπαθί του τον διεθνή χαρακτηρισμό οι σπασαρχίδες – κι αυτό δεν είναι υπερβολή δική μας. Εκδηλώνεται με τα φιλικά κτυπήματα στην πλάτη πότε του ρημαδοΓου(αϊ)δονικόλα και πότε του ρημαδοΚούλη: ναι, ναι, δίκιο έχετε… αλλά πρέπει να τα βρείτε…

Προφανώς δεν είναι κάτι που θα ομολογηθεί: την «μάχη της λιβύης» την έχασε η Αθήνα. Έγινε για παράδειγμα η λεγόμενη «επίσημη ανάρτηση» (δηλαδή: ανακοίνωση) απ’ τον οηε της συμφωνίας Tripoli – Άγκυρας για τις αοζ, μια καθαρά τυπική διαδικασία που δεν έχει μεν ιδιαίτερο νομικό βάρος, ωστόσο έγινε στόχος «γενναίας διπλαμωτικής επίθεσης» απ το ελλαδιστάν, με σκοπό να αποφευχθεί (η «ανάρτηση»). Ήταν βλακώδες και εκτός πραγματικότητας εγχείρημα, μέσα στην εθνικιστική ιμπεριαλιστική έξαψη· «πολιτικοποίησε» όμως μια οηέδικη γραφειοκρατική διαδικασία – και απέτυχε, όπως ήταν αναμενόμενο. Όπως απέτυχαν και όλες οι προσπάθειες, με την ψυχή στο στόμα, να απονομιμοποιηθεί ο Sarraj, για να απονομιμοποιηθεί και η υπογραφή του στην οριοθέτηση των αοζ με το τουρκικό καθεστώς.

Με τούτα και με τ’ άλλα το μόνο κέρδος του ντόπιου κράτους / παρακράτους / κεφάλαιου ήταν ο ελληνόφωνος «ναύαρχος» του «τζενεράλ» – για την περίπτωση που το ελλαδιστάν ξεμείνει από γενναίες ψαροκασέλες. Κατά τα υπόλοιπα εκείνο που του απομένει είναι μια προβοκάτσια – τα έχουμε πει – που ωστόσο δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι θα έχει κέρδη.

Ή η σιωπηλή παραδοχή της αποτυχίας του.

(φωτογραφία: Ενώ το ελληνικό, χοντροκομμένο μεν ιμπεριαλιστικό δε γνωστό δόγμα «ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου» φτιάχνει συμμαχίες με τύπους σαν τον «τζενεράλ», το ο «φίλος του εχθρού μου» δημιουργεί μια κάποια σύγχυση: αυτός τι είναι;

Ο Haftar ελέγχεται σε ικανό βαθμό απ’ την Μόσχα· προχθές πάλι εκεί βρισκόταν, για να ορκιστεί ότι «μόνο πολιτική μπορεί να είναι η λύση στη λιβύη» – τρέχα γύρευε… Αλλά η Μόσχα δεν είναι «φίλος» του ελλαδιστάν, έστω κι αν δεν είναι αναγνωρισμένος εχθρός, όπως είναι για το συμμαχικό ψοφιοκουναβιστάν.

Οπότε τι είναι τελικά ο «τζενεράλ»; Να τον κάνει το ρημαδογκουβέρνο σώγαμπρο ή είναι κανάς παλιο προικοθήρας;)

Idlib: micromanagement

Πέμπτη 20 Φλεβάρη. Πιθανόν να μην σας ενδιαφέρει (και γιατί άραγε θα έπρεπε;). Ωστόσο ο πυρήνας των εξελίξεων στον θύλακα του Idlib, ειδικά σε ότι αφορά την συμπεριφορά του τουρκικού στρατού, βρίσκεται σε κάτι που είναι μάλλον ασυνήθιστο στην σύγχρονη πολεμική ιστορία. Στο πως (με ποια μέθοδο και με τι προοπτικές επιτυχίας) μπορούν τα συντεταγμένα “μοντέρνα” κράτη (το τουρκικό ή το ρωσικό για παράδειγμα…) να διαχειριστούν ομάδες ενόπλων που είναι οργανωμένες πια λίγο πολύ σαν συμμορίες (ή σαν clan…) διαμορφώνοντας μια ιδιαίτερα ρευστή κατάσταση επί του εδάφους.

Μαθαίνει η ασταμάτητη μηχανή, για παράδειγμα, το εξής: το τουρκικό καθεστώς στέλνει πράγματι στρατό για να καταλάβει τις περιοχές που ελέγχουν οι αντικαθεστωτικοί, κι αυτό είναι επίσημη δήλωση του υπ.αμ. Akar πριν μια βδομάδα (13 Φλεβάρη). Με την ίδια δήλωση (που προήλθε, όσο κι αν δεν το μάθαμε, από μια πρώτη συμφωνία Άγκυρας – Μόσχας για εκεχειρία), ο Akar προειδοποιούσε τους “radicals” που δεν θα υπάκουγαν στην συμφωνία – ότι ο τουρκικός στρατός θα στραφεί εναντίον τους…

Ταυτόχρονα όμως, για να συγκρατήσει απ’ την μια μεριά την επιρροή της στους «δικούς» της (syrian national army) και απ’ την άλλη να «πείσει» διάφορους ουαχαβίτες πολέμαρχους, η Άγκυρα, μέσω του στρατού τους, άρχισε να παριστάνει ότι πολεμάει κατά του συριακού στρατού στα σημεία εκείνα του μετώπου που οι «δικοί» της είχαν το πάνω χέρι· και να ασχολείται με την δημιουργία φυλακίων εκεί που όχι-δικοί της ένοπλοι είχαν την πλειοψηφία. Είναι μια λειτουργία capo που πρέπει να γίνει capo di capi…

Φαίνεται ότι υπάρχουν δεκάδες τέτοιοι πολέμαρχοι στο idlib, μια ένοπλη μικροκλίμακα που αρθρώνεται με βάση σχέσεις συγγένειας, καταγωγής ή προσήλωσης σε κάποιον οπλαρχηγό. Στον ελεγχόμενο απ’ την Άγκυρα syrian national army συνωθούνται πάνω από 40 τέτοιες ομάδες, με 100, 200, 500 ή και λίγο παραπάνω τουφέκια. Στη μεριά της ελεγχόμενης απ’ το Ριάντ HTS είναι πολλές περισσότερες (είχαν τον έλεγχο του 90% του θύλακα πριν την συριακή επίθεση)· και υπάρχουν κι άλλοι, ενδιάμεσοι «στρατηγοί», με διάφορα ονόματα οργανώσεων – που γενικά τείνουν να συμμαχούν με όποιον θεωρούν ισχυρότερο. Σε γενικές γραμμές: η «οικονομία» του idlib είναι αυτή των ένοπλων με μικρά, μεσαία και μεγάλα μαγαζιά που έχουν μάθει να επιβιώνουν όχι στη βάση «στρατηγικών σχεδιασμών» αλλά λίγο πολύ στο μεροκάματο.

Ζουν σαν μισθοφόροι (δεν υπάρχει άλλος βιοπορισμός…) και διαπραγματεύονται την «τύχη» τους από μήνα σε μήνα, από βδομάδα σε βδομάδα, ακόμα και από μέρα σε μέρα. Αυτό, τελικά, φτιάχνει ένα μεταμοντέρνο «μέτωπο» (απέναντι στον συριακό στρατό ‘n’ friends, που είναι «μοντέρνος» με την έννοια της οργάνωσης, του σχεδιασμού, της δράσης, της επιμελητείας…) σαν δαντέλα: αλλού υποχωρούμε· αλλού κάνουμε αντεπίθεση· εκεί που υποχωρήσαμε χτες σήμερα αλλάζουμε στάση· κλπ κλπ.

Σ’ αυτήν την κινούμενη άμμο, που έχει πράγματι μικρή σημασία όταν αντιλαμβάνεται κανείς στο συριακό (και το μεσανατολικό) πεδίο μάχης του 4ου παγκόσμιου στο σύνολό του, αποκτάει όμως σαφώς μεγαλύτερη όταν πρέπει να επιβληθεί μια κάποια «ειρήνη», αυτό που συμβαίνει είναι: απ’ την μια μεριά η «γενική», «μοντέρνα» (και γι’ αυτό αποδοτική) συρο-ιρανο-ρωσική επίθεση· και απ’ την άλλη μεριά οι τουρκικές βερμπαλιστικές δηλώσεις (που ηχούν σαν αναπαράσταση του επίσης «γενικού» και «μοντέρνου» warfare… ) συνοδευόμενες απ’ το «φόρτωμα» τουρκικού στρατού πάνω όχι μόνο στους radicals (: ουαχαβίτες) αλλά, κυρίως, πάνω στην «άμμο» της κονιορτοποίησης του (εκφρασμένου με όπλα) «κοινωνικού».

Μην βιαστεί να υποστηρίξει κάποιος ότι αυτή η «κονιορτοποίηση», τα μικρο-μεσαία clan στο Idlib (και αλλού), είναι απόδειξη πρωτογονισμού… Μπορεί κάλλιστα να είναι το αντίθετο: ο τρόπος που ο νεοφιλελευθερισμός «παντρεύτηκε» με παραδοσιακές συντηρητικές μορφές και περιεχόμενα σε διάφορα μήκη και πλάτη του κόσμου…

Απ’ το ποτάμι ως τη θάλασσα ελεύθερη Παλαιστίνη!

Πέμπτη 20 Φλεβάρη. Η νεαρή Ahed (Tamimi) έγινε, για ένα μικρό διάστημα, σύμβολο της παλαιστινιακής αντίστασης – αλλά το Θέαμα παραμονεύει και χωνεύει τα πάντα. Ο Bassem, πατέρας της Ahed, είναι παλιά καραβάνα – και λέει μερικά πράγματα.

Πρώτα οι συστάσεις. Ο Bassem γεννήθηκε το 1967 στο Nabi Saleh, ένα χωριό της δυτικής Όχθης βόρεια της Ramallah – όλα τα χρόνια της ζωής του ήταν και είναι υπό ισραηλινή κατοχή. Έγινε (και παραμένει) μέλος της Fatah – αλλά θεωρεί την «παλαιστινιακή αρχή» υπεργολάβο του Τελ Αβίβ στη δυτική Όχθη. Ο Bassem έχει μπει, έχει μείνει και έχει βγει στις ισραηλινές φυλακές σε διάφορες φάσεις – αναγνωρίζει τώρα ότι η παλαιστινιακή αντίσταση πρέπει να αλλάξει προσανατολισμό.

Δεν πρέπει να ζούμε με ψευδαισθήσεις λέει. Η Ahed με ρώτησε μια φορά γιατί πολεμάμε για τη λύση των δύο κράτων. Έκατσα φυλακή γι’ αυτήν την ιδέα, έχασα την αδελφή μου και άλλους 22 συγχωριανούς στον αγώνα για τα δύο κράτη. Πιστέψαμε στον διεθνή νόμο και στη διεθνή κοινότητα, αλλά χάσαμε. Πώς μπορώ να πείσω την κόρη μου να συνεχίσει σ’ αυτό το δρόμο;

… Πρέπει να αλλάξουμε τον τρόπο που σκεφτόμαστε, να αποδεχτούμε ότι πρέπει να ζήσουμε μαζί. Τώρα μιλάω πια για ένα κράτος. Η ιδέα κερδίζει έδαφος μεταξύ των Παλαιστίνιων, αφού σύμφωνα με μια πρόσφατη έρευνα το 37% των Παλαιστίνιων στηρίζει το ένα δημοκρατικό κράτος για όλους… Αλλά η ισραηλινή κοινωνία πάει εντελώς προς τα δεξιά, όπως γίνεται σ’ όλο τον κόσμο. Το να αλλάξουμε την ηθική της κατοχής είναι δυσκολότερο ακόμα και απ’ το να αλλάξει η κατάσταση στο έδαφος…

Υπάρχει ένας εποικιστικός οικισμός, κι αυτός είναι το ισραηλινό κράτος. Το αν υπάρχουν περισσότεροι ή λιγότεροι επιμέρους οικισμοί, το αν υπάρχουν σημεία ελέγχου ή όχι, αυτά είναι λεπτομέρειες της κατοχής… Πρέπει να επιστρέψουμε στις τακτικές πολιτικής ανυπακοής της πρώτης Intifada. Ο καθένας έχει θέση σ’ αυτές τις τακτικές. O ένοπλος αγώνας είναι πιο εύκολος, αλλά αφήνει τους περισσότερους απ’ έξω, και όποιος κρατάει ένα όπλο δεν εμπνέει αυτόματα εμπιστοσύνη…

Η γνώμη μας: αυτή η αλλαγή προσανατολισμού θα έπρεπε να έχει ήδη ξεκινήσει (και ελπίζουμε ότι αυτό συμβαίνει, έστω υπόγεια). Αν έχει προσφέρει κάτι στρατηγικής σημασίας το διεθνές κίνημα BDS αυτό δεν είναι η στενά εννοημένη αντι-πληροφόρηση σε σχέση με την κατοχή και το ισραηλινό απαρτχάιντ· είναι σημαντική μεν, αλλά θα μπορούσε να γίνεται κι αλλιώς. Η στρατηγική συμβολή του BDS είναι ότι εστιάζοντας στον αντι-απαρτχάιντ αγώνα ξεπέρασε τις αυταπάτες περί «δύο κρατών» των συμφωνιών του Όσλο, έβγαλε την παλαιστινιακή αντίσταση απ’ τα στενά όρια ενός εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα α λα αρχές του 20ου αιώνα (ενός αγώνα που διαρκώς ηττάται), και την έβαλε ξανά στη σύγχρονη πολιτική αντιρατσιστική, αντιφασιστική και αντιμιλιταριστική ανταγωνιστική, εργατική παράδοση και ιστορία.

Αυτός είναι ο λόγος που το ισραηλινό φασισταριό και οι διεθνείς σύμμαχοί τρέμουν κυριολεκτικά τον δρόμο που έχει ανοίξει, τον δρόμο του αντι-απαρτχάιντ αγώνα, τον δρόμο υπέρ ενός ενιαίου δημοκρατικού πολυεθνικού κράτους, πολύ περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Καταλαβαίνουν τα αφεντικά του ισραηλινού φασισμού και οι σύμμαχοί τους ότι αυτόν τον δρόμο, που περνάει οπωσδήποτε απ’ την συστράτευση όσων πρωτοκοσμικών καταλαβαίνουν (και δεν είναι καθόλου λίγοι, το αντίθετο), δεν μπορούν να τον κλείσουν ούτε με τείχη ούτε με τανκς.

Προσπαθούν να το κηρύξουν εκτός νόμου, όχι με επιχειρήματα (αυτά είναι πιο γελοία από σαθρά) αλλά ποντάροντας στη θεσμοθέτηση του νεοφασισμού στις δυτικές μητροπόλεις. Αλλά μ’ αυτόν τον τρόπο ανοίγουν υποχρεωτικά το πεδίο της αναμέτρησης· κάνοντας την Παλαιστίνη παγκόσμια υπόθεση.

Συρία

Τετάρτη 19 Φλεβάρη. Ενώ συνεχίζονται οι «διαπραγματεύσεις» ανάμεσα στην Άγκυρα και την Μόσχα με θέμα το Idlib (για τις οποίες δεν γίνονται ανακοινώσεις, πράγμα «σοφό» γενικά…) το ψόφιο κουνάβι υποστηρίζει ότι συνεργάζεται με τον Erdogan για την κατάσταση στον θύλακα (ή έτσι λέει η καθεστωτική daily sabah). Πολύ ενδιαφέρουσα, και πολύ πειστική αυτή η «συνεργασία» – ειδικά όταν στην βορειοανατολική συρία το ψοφιοκουναβιστάν εξοπλίζει τους ypg υπαλλήλους του εναντίον και του συριακού στρατού, και του τουρκικού, που έχει ξαναρχίσει τις κοινές περιπολίες με τον ρωσικό….

Αν ενδιαφέρει στα σοβαρά το τι συμβαίνει στο Idlib, ιδού: παρά τις δηλώσεις του τουρκικού καθεστώτος, ο συριακός στρατός ‘n’ friends επεκτείνεται διαρκώς και εύκολα στα δυτικά του Aleppo, στη βάση ενός εύλογου σχεδίου να εξασφαλίσει την ηρεμία στον αυτοκινητόδρομο M5. O τουρκικός στρατός, που έχει γίνει κάτι σαν «η δεύτερη φύση του θύλακα» (των εδαφών που έχουν απομείνει) δεν εμποδίζει την προώθηση του συριακού· απλά φτιάχνει παρατηρητήρια / φυλάκια σε θέσεις που θα μπορούσαν να θεωρηθούν σαν τα νέα «σύνορα»…

Στην άλλη μεριά ωστόσο, η «συναντίληψη» ανάμεσα στη Δαμασκό και την Άγκυρα (όπως δουλεύτηκε στη συνάντηση εργασίας των Hakan Fidan και Ali Mamlouk στις 13 του περασμένου Γενάρη· περισσότερα σε παλιότερη ανάρτηση, Απ’ το Idlib στο Qamshli, 5/2) δείχνει να πιάνει τόπο.

Έχουμε αναφερθεί στη συστηματική «παρενόχληση» (: τσαμπουκαλεμένη απαγόρευση) της κίνησης ρωσικών (κατά κύριο λόγο) περιπόλων στη βορειοανατολική συρία από αμερικανικά APC: «σου κλείνω τον δρόμο – κάνε μεταβολή – εδώ μόνο εμείς»!)…. Περιμέναμε την απάντηση… Και μια πρώτη δόση, ίσως ενδεικτική, ήρθε πριν 6 ημέρες, στις 13 Φλεβάρη. Ένα αμερικανικό περίπολο σταμάτησε από μπλόκο ντόπιων και του συριακού στρατού σ’ ένα χωριό στα ανατολικά περίχωρα του Qamishli. Στην αρχή οι ντόπιοι πετούσαν πέτρες στα μπλοκαρισμένα στον λασπόδρομο αμερικανικά APC… Μετά από λίγο όμως… Μετά από λίγο βγήκαν τα αυτόματα: βροχή από σφαίρες κατά του περίπολου. Που απάντησε, σκοτώνοντας έναν πολίτη και τραυματίζοντας έναν άλλο.

Όποιος νομίζει πως η Άγκυρα αδιαφορεί για τέτοιες μικρές μεν αλλά ενδεικτικές μάχες επειδή δεν κάνει δηλώσεις και δεν βγάζει φωτιές, απατάται. Αν στο Idlib η διακύβευση είναι η επιρροή της στους τελευταίους ουαχαβίτες (σουνίτες) αντικαθεστωτικούς ένοπλους, στην άλλη άκρη της συριακής επικράτειας η αντιπαράθεση είναι πιο ζωτική (και στρατηγική) για το τουρκικό καθεστώς. Απ’ την μια μεριά βρίσκεται όλο το μπλοκ της Αστάνα, και απ’ την άλλη όλος ο άξονας (Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ) με τους ντόπιους μισθοφόρους τους, τους ypg. Αν στο Idlib χρειάζονται και μερικές δόσεις θεάτρου, στο Qamishli και στην al-Hasakah δεν υπάρχουν περιθώρια θεατρικότητας. Απ’ την μια μεριά είναι τα πετρελαιοπήγαδα που συντηρούν την εργολαβία των ypg· απ’ την άλλη μεριά είναι η ιρακινή επικράτεια, και το μέλλον των αμερικανικών βάσεων εκεί. Μια συνάρτηση ζόρικη.

Θεία Λίτσα

Τετάρτη 19 Φλεβάρη. Μπορεί να μην χρειάζεται, αλλά πρέπει να το θυμίσουμε: κάθε φορά που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο εκδηλώνεται «τρυφερότητα» στις σχέσεις ανάμεσα στην Ουάσιγκτον και την Άγκυρα, η θεία Λίτσα (σαν άτομο και, κυρίως, σαν συλλογική έκφραση των εθνικών παθών των νεοελλήνων) παθαίνει αποπληξία. Πέφτει στο κρεβάτι, βγάζει αφρούς, παθαίνει σπασμούς, και λέει διάφορα ακατάληπτα. Αυτήν την εποχή το μόνο που ξεχωρίζουν οι συγγενείς απ’ τα αφρισμένα της κύματα είναι λέξεις σαν «χαφταρ» και «σισι» (αγνώστων λοιπών στοιχείων…) αλλά και το κάπως πιο κατανοητό «μακρος – μακροτ – μακρον» που μπορεί να έχει σχέση με την γραμματική που διδάχτηκε η θεία Λίτσα («βραχέα» και «μακρά» φωνήεντα) ή με κάποιον ανεπλήρωτο νεανικό έρωτα.

Πάντως (αυτό μπορεί να την παρηγορήσει): όταν ο ειδικός αντιπρόσωπος του ψοφιοκουναβιστάν για την συρία James Jeffrey δηλώνει «σήμερα ο συμμαχικός τουρκικός στρατός αντιμετωπίζει απειλές, που προέρχονται απ’ την ρωσία και τον Bashar Assad… Έχουμε μάρτυρες που σκοτώνονται… Ο θεός μαζί σας» το στενό δημαγωγικό μηντιακό του Εrdogan του απαντάει: μας κοροϊδεύετε; έχετε αίμα στα χέρια σας όσο υποστηρίζεται το pkk!…

Συνεπώς – θέλουμε να πούμε – η πανελλήνια θεία Λίτσα μπορεί να προσπεράσει τα αμερικανικά τσιλιμπουρδίσματα. Η σταθερή σχέση της Ουάσιγκτον είναι μαζί της… Για το ψοφιοκουναβιστάν η θεία Λίτσα είναι ο “πυλώνας”, μια λέξη που θα πρέπει να σημαίνει κάτι ανάμεσα σε “στεφάνι” και “κορώνα” στο κεφάλι…

Ελληνικός ιμπεριαλισμός

Τετάρτη 19 Φλεβάρη. Εκείνο που θα εκτόξευε την (συλλογική) θεία Λίτσα και θα την έστελνε in arms επί των επάλξεων, είναι η έκθεση (όταν γίνει γνωστή στα μέρη μας…) για την τουρκία ενός περιώνυμου think tank των ηπα (RAND Corporation) με τίτλο Turkey’s Nationalist Cource και υπότιτλο Συνέπειες [ή, άλλη ερμηνεία, εμπλοκές…] στη στρατηγική συνεργασία ηπα – τουρκίας και στον αμερικανικό στρατό. Το εν λόγω ινστιτούτο χρηματοδοτείται απ’ το αμερικανικό πεντάγωνο (και για την ασταμάτητη μηχανή είναι διαβόητο για τις βλακώδεις αρπαχτές «αναλύσεις» που κάνει, για να δικαιολογεί τους πλούσιους μισθούς των «ερευνητών»). Η συγκεκριμένη έκθεση θα εκδοθεί σε βιβλίο στο τέλος του μήνα, αλλά έχει αναρτηθεί ήδη στον κυβερνοχώρο.

Ανάμεσα στα άλλα οι «ερευνητές» αφήνουν να εννοηθεί ότι μεσαίοι καραβανάδες του τουρκικού στρατού είναι δυσαρεστημένοι με την κυβέρνηση του AKP, και ευχαρίστως θα οργάνωναν ένα (ακόμα) πραξικόπημα. Λαμβάνοντας υπόψη το ποιόν του think tank, το τουρκικό καθεστώς δεν εξέλαβε την έκθεση σαν «φιλική ενημέρωση» αλλά σαν απειλή. Λογικό… Και φυσικά «στράβωσε», με δύο τρόπους. Αφενός έκανε μερικές συλλήψεις ύποπτων μεσαίων καραβανάδων· και αφετέρου παρήγγειλε κομψά στους «χορηγούς της έκθεσης, το πεντάγωνο και την cia» να πάνε να …

Κράτα Pence, Pompeo, Esper! Γερά ρε!!! φωνάζουν στην Αθήνα. (Ως γνωστόν οι αμερικάνοι έχουν γίνει “σωτήρες των λαών”…)

Αν δεν το ακούτε… υπάρχει πρόβλημα ακοής…

Λάθος υπολογισμός…

Τρίτη 18 Φλεβάρη. Φορτώσαμε μηδενικά έναν υπολογισμό χθες (Η επιδημία 1). Διορθώνουμε τώρα το λάθος (αντί να πειράξουμε τα χθεσινά νούμερα – ας μείνουν σαν υπενθύμιση των λαθών μας). Το σωστό είναι:

… Αν, όμως, επρόκειτο η θνησιμότητα του covid-19 να βρεθεί στο επίπεδο της θνησιμότητας της ελληνικής εποχικής γρίπης την περίοδο 2018 – 2019, θα έπρεπε να έχουν πεθάνει (ή να πεθάνουν τους επόμενους 2 μήνες) 130 χιλιάδες άνθρωποι – στην κίνα. Επαναλαμβάνουμε τον αριθμό: 130.000….

(Τα υπόλοιπα ισχύουν…)

… Και σωστός!

Τρίτη 18 Φλεβάρη. …Θα πρέπει να υπάρξουν περισσότερες οδηγίες και ρυθμίσεις απ’ τα κράτη πάνω στο βασικό ζήτημα του τι συζητήσεις επιτρέπονται – πάρτε την πολιτική διαφήμιση για παράδειγμα… Ή, στην ισορροπία ανάμεσα στην ελευθερία της έκφρασης και κάποια πράγματα που ο κόσμος θεωρεί επιβλαβείς εκφράσεις, πού θα χαράζατε το όριο;…

Αφού η υποτιθέμενη «ελευθερία στον κυβερνοχώρο» πέρασε την σύντομη άνοιξή της, μπαίνει τώρα στον μακρύ χειμώνα της. Τα πιο πάνω είναι κουβέντες ενός καθόλου τυχαίου (του αφεντικού του επικοινωνιακού conglomerate facebook Zuckerberg) σε καθόλου τυχαίους (τις πολιτικές βιτρίνες που συμμετείχαν στο «συνέδριο ασφαλείας του Μονάχου»), πριν λίγες ημέρες.

Σαν αφεντικό της κλίμακάς του ο Zuckerberg διαπραγματεύεται την θέση των επικοινωνιακών επιχειρήσεών του στις post νεοφιλελεύθερες (για εμάς νεοκρατικές) συνθήκες του καπιταλιστικού κόσμου τις επόμενες δεκαετίες. Απ’ την μια μεριά αποδέχεται τα εγχειρήματα φορολόγησης των δραστηριοτήτων των επιχειρήσεών του ανά κράτος (ή ενότητα κρατών, του είδους ε.ε.) αντί να μεταφέρει τα κέρδη του σε φορολογικούς παραδείσους. Δέχεται να χάσει κάτι λίγο, όχι απλά για να κρατήσει αυτά που έχει ήδη αλλά, κυρίως, για να επεκταθεί στον γαλαξία της 4ης βιομηχανικής επανάστασης… Απ’ την άλλη μεριά ζητάει κρατικές οδηγίες για το τι «επιτρέπεται» και το τι «απαγορεύεται» να διακινείται μέσα απ’ τις επικοινωνιακές επιχειρήσεις του: θα συμμορφωθεί με χαρά….

Είναι η εκκλησή του μια μορφή έμμεσης κρατικοποίησης των περιβόητων “social media»; Μια πρόταση για ΣΔΙΤ σ’ αυτόν τον τομέα που έχει γίνει πια καθολικός; Ακριβώς! Είναι αυτό που ορίστηκε κάποτε επίσημα σαν ο ορισμός του φασισμού (: η οργανική σύμφυση κράτους και επιχειρήσεων) και έκτοτε ξεχάστηκε επειδή θεωρήθηκε κοινοτοπία…

Ξέρουμε ότι θα μας θεωρήσετε υπερβολικούς (μόνιμη αντίδραση όσων ελπίζουν ότι απωθώντας τις καπιταλιστικές τάσεις αυτές θα εξαφανιστούν και «όλα θα πάνε καλά»…). Η ιδέα της κρατικής ρύθμισης, ακόμα και της καθαρής κρατικοποίησης των social media έχει εμφανιστεί τα τελευταία χρόνια – και δεν θα σας πούμε εδώ περισσότερα. (Αλλού, με άλλη αφορμή…) Προσέξτε λοιπόν, και διαβάστε σωστά τις γραμμές και πίσω απ’ τις γραμμές (αν, βέβαια, δεν ασκείστε στο σπορ των απωθήσεων) αυτές τις κουβέντες του αφεντικού του facebook, πάντα στο ίδιο συνέδριο ασφάλειας:

… Υπάρχουν πολλές αποφάσεις σ’ αυτούς τους τομείς που στην πραγματικότητα είναι η ισορροπία ανάμεσα σε διαφορετικές κοινωνικές αξίες. Το ζητούμενο είναι μια απάντηση που η κοινωνία να θεωρεί νόμιμη, που να μπορεί να την δεχτεί και να καταλάβει ότι έχετε τραβήξει μια γραμμή εδώ στην ισορροπία ανάμεσα στην ελεύθερη έκφραση και την ασφάλεια. Δεν φτάνει να είναι η σωστή απάντηση. Πρέπει ο κόσμος να νοιώσει «Εντάξει, αρκετοί άνθρωποι την υποστηρίζουν, οπότε γι’ αυτό η απάντηση είναι αυτή, και πρέπει όλοι να στοιχηθούμε πίσω της»….

Διαταγές που να είναι (ή, ακόμα καλύτερα, να μοιάζουν πως είναι) «πλειοψηφικές» περιμένουν οι digital μεσολαβητές / έμποροι επικοινωνιών – και έχουν τα μέσα να τις εφαρμόσουν! Ο επιχειρηματίας απευθύνεται στη μορφή κράτος επειδή αυτή μπορεί να ασκήσει το μονοπώλιο της βίας – μέσω του νόμου – ορίζοντας τι επιτρέπεται να εκτοξεύεται στον ελεγχόμενο κυβερνοχώρο και τι όχι.

Καταλαβαίνετε τι σημαίνει αυτό για τον πραγματικό χαρακτήρα της γενικευμένης καπιταλιστικής μηχανικής μεσολάβησης, για το engineering of everything; Ή πρέπει να το κάνουμε φραγκοδίφραγκα;