Φεύγω, μέρα νύχτα…

Δευτέρα 25 Νοέμβρη. Παράξενες οι ιδιοτροπίες της ακοής. Και της ακρόασης. Αλλά να: σ’ αυτόν τον κόσμο που δεν είναι ο κόσμος μας συμβαίνουν κι αναπάντεχα. Κι έτσι πρέπει να είναι, όσο είναι. Πριν μας ξεράσει εντελώς η τυποποίηση και οι μηχανές της. Πριν μας ξεράσει εντελώς θα έχουμε βρει τόπους εξορίας.

Στην προτελευταία ρουφηξιά, ανάμεσα στα δακτυλίδια του καπνού, στη διαστολή του χρόνου και στη συστολή του εαυτού, μπορεί και να ερωτευτείς – ενόσω καίγεσαι σαν βάτος. Στην τελευταία ρουφηξιά θα ορκιστείς – και θα τηρήσεις τον όρκο σου για πάντα.

Τι να καταλάβουν όμως οι φλώροι απ’ όλα αυτά; Οι άκαπνοι από μέσα κι απ’ έξω; Τίποτα και ποτέ· είναι τόσο κομπλεξικοί και τόσο ανάξιοι. Τι κι αν είναι τώρα πλειοψηφία; Τι κι αν μοστράρονται; Ποτέ δεν θα μπουν σ’ ένα τραίνο για να χαθούν. Και πάντα χαμένοι θα είναι…

Νόμιζουν ότι το πλήκτρο enter θα τους σώσει… Αυτούς και τους θώρακές τους…

Comments are closed.