Μπλοκ της Αστάνα 3

Τετάρτη 23 Οκτώβρη. Οι ντόπιοι δημαγωγοί, «ειδικοί» και ανειδίκευτοι, θα θυμώνουν μιας και κανένα απ’ τα παραμύθια τους δεν βρήκε αληθινό. Κάποιοι, για παράδειγμα, θα συνεχίσουν να τραυλίζουν ότι «ο Erdogan ηττήθηκε» … επειδή δεν κατέλαβε όλη την βόρεια συρία. Λες και θα ήταν ποτέ δυνατόν κάτι τέτοιο: να καταλάβει μια ζώνη μήκους σχεδόν 1.000 χιλιομέτρων. Λες και άμα λέγεσαι Erdogan απαγορεύεται να μαξιμάρεις προπαγανδιστικά…

Δεν «τσακίστηκε» λοιπόν ο Erdogan, δεν «κατέρρευσε» το τουρκικό καθεστώς, δεν έγινε «σφαγή» αμάχων κούρδων· κανένα αντιτουρκικό όνειρο δεν ευωδόθηκε… Ξεσπιτώθηκαν, πράγματι, περίπου 180.000 κούρδων αμάχων στις περιοχές που έχει καταλάβει το συριακό πεζικό του τουρκικού στρατού. Αλλά στο βαθμό που θα σταματήσουν οι όποιες μάχες (μισο-μάχες και σε ελάχιστα σημεία έγιναν πραγματικά) θα γυρίσουν στα σπίτια τους· με εγγυήσεις είτε απ’ την Μόσχα, είτε απ’ την Δαμασκό, είτε κι απ’ τους δύο – και χωρίς τουρκικές αντιρρήσεις. Θα επιστρέψουν χωρίς όπλα – καμμιά απ’ τις «εγγυήτριες δυνάμεις» δεν θα το διαπραγματευόταν αυτό.

Πέρα απ’ το τι πρόκειται να γίνει με τον θύλακα του Idlib, μ’ ένα μεγάλο κομμάτι της ακόμα ypg/αμερικανοκρατούμενης ανατολικής συρίας και με έναν σχετικά μεγάλο θύλακα στα νότια στα σύνορα συρίας ιορδανίας (καθόλου δευτερεύον κανένα απ’ αυτά τα θέματα)· πέρα απ’ το πως θα ξεκινήσουν και θα προχωρήσουν οι διαδικασίες για το καινούργιο σύνταγμα, συμπεριλαμβανόμενης της ένταξης σ’ αυτές τις διαδικασίες και εκπροσώπων των σύριων κούρδων (μια ιστορία που προβλέπεται να είναι πιο χρονοβόρα απ’ το brexit…), το μπλοκ της Αστάνα έδειξε εδώ και πάνω από 4 χρόνια το πόσο αποτελεσματικά μπορεί να ελιχθεί σε εχθρικό τερραίν και με όχι ευνοϊκούς συσχετισμούς κατ’ αρχήν, και να αξιοποιήσει οτιδήποτε είναι στη διάθεσή του, προκειμένου να πετύχει τους στόχους του στο συριακό πεδίο μάχης (και όχι μόνο).

Προφανώς το μπλοκ της Αστάνα δεν έχει μια έτοιμη λύση για κάθε πρόβλημα στη μέση Ανατολή. Οι διαδηλώσεις, για παράδειγμα, στον λίβανο και στο ιράκ, με αιτίες καθ’ όλα δικαιολογημένες, ζορίζουν πράγματι τα εκεί καθεστώτα. Αυτό επιτρέπει σε διάφορους να τις θεωρούν υποκινούμενες απ’ τον άξονα. Όμως ακόμα κι αν υποθέσει κανείς ότι διάφορες υπηρεσίες βάζουν το χεράκι τους (παλιά τους τέχνη!), τα περιθώρια που βρίσκουν να το κάνουν οφείλονται, κυρίως, στα χαρακτηριστικά αυτών των καθεστώτων. Γιατί, για παράδειγμα, και στο Χονγκ Κονγκ είναι σαφές ότι η Ουάσιγκτον έχει βάλει όχι μόνο το χέρι της αλλά και τα πόδια της· τι έχει πετύχει όμως; Τίποτα.

Εννοούμενα σαν καπιταλιστικά κράτη τόσο ο λίβανος όσο και το ιράκ χρειάζονται οπωσδήποτε μια στέρεη «θεσμική ολοκλήρωση», το καθένα με βάση την κοινωνική σύνθεση και την ταξική διαστρωμάτωση στο εσωτερικό του. Οι απειλές και οι σχεδιασμοί του άξονα λειτουργούν, πράγματι, σαν σοβαρά εμπόδια· τραβώντας πόρους και προσανατολισμούς σε πολεμικά ενδεχόμενα αντί για κοινωνικά χρήσιμα project· στην “άμυνα” αντί για την “υγεία”. Ωστόσο ο κόσμος, και ειδικά οι πληβείοι, ακόμα κι αν καταλαβαίνουν τον ρόλο του άξονα, δεν μπορούν να περιμένουν επ’ αόριστο μέχρι να φύγει και ο τελευταίος αμερικάνος στρατιώτης απ’ την μέση Ανατολή, και μέχρι το ισραηλινό απαρτχάιντ καθεστώς να καταρρεύσει σαν τέτοιο. Η σίγουρη ειρήνη θα αργήσει· αλλά η ζωή υπό καθεστώτα προσοδικά είναι ένας καθημερινός εσωτερικός πόλεμος διαρκείας…

Μια στέρεη «θεσμική ολοκλήρωση» είναι που θα μπορέσει να αξιοποιήσει, εν τέλει, και την κινεζική επέκταση… Μπορεί ο κινέζικος καπιταλισμός να αδιαφορεί για τα διαπιστευτήρια της “δημοκρατίας”, αλλά δεν πετάει τα λεφτά και τα σχέδιά του σε πηγάδια χωρίς πάτο.

(φωτογραφία: Και μια ο λόγος για το Πεκίνο, να: ο Zhan Jun, ειδικός απεσταλμένος του κινεζικού κράτους για τις υποθέσεις της μέσης Ανατολής, πέρασε χτες απ’ την Τεχεράνη. Ταξίδι για δουλειές: πως θα προχωρήσει, για παράδειγμα, η συμφωνία των 400 δις δολαρίων…)

Ο σφηνωμένος λέων ζει!

Τετάρτη 23 Οκτώβρη. Με ψήφους 329 έναντι 299 το house of commons ενέκρινε κατ’ αρχήν την συμφωνία εξόδου της αυτού μεγαλειότητας και της επικράτειάς της απ’ την ε.ε. που προωθούσε ο Bor-Duk!! Αυτά είναι σπουδαία νέα για τον λέοντα: τόσα χρόνια πέρασαν, ήτανε γέρος και κόντεψε να βαλσαμωθεί σφηνωμένος, και να που τελικά υπάρχει μια αποδεκτή (κατ’ αρχήν) συμφωνία για το μέλλον του. Να που υπάρχει ζωή ακόμα και μετά τον θάνατο!! Η δόλια κυρά May, που ίδρωσε κι αυτή για να πετύχει το ίδιο, θα ζηλεύει.

Βέβαια ο Bor-Duk απέτυχε ύστερα να πείσει την commons πλειοψηφία για «κατεπείγουσα» συζήτηση και έγκριση της νομοθεσίας που θα επιτρέψει την εφαρμογή της συμφωνίας. Ήθελε να γίνει μέσα σ’ ένα 3ήμερο, αλλά 322 βουλευτές θεώρησαν μικρό το διάστημα· είναι «ψείρες». Αυτό ερμηνεύεται (υπερβολικά…) σαν «ήττα» του Bor-Duk αφού τώρα είναι υποχρεωμένος να ζητήσει απ’ την ε.ε. αυτό που ορκιζόταν ότι δεν θα κάνει: μια παρατασούλα. Ή, μπορεί, και να μην την ζητήσει· να του την δώσουν από μόνοι τους (αν, βέβαια, έχει την καλωσύνη ο βασιλιάς Macron…) Δεν είναι παλιάνθρωποι αυτοί στις Βρυξέλες: καταλαβαίνουν ότι μετά από 3,5 χρόνια μούδιασμα δεν μπορεί το βρετανικό κοινοβούλιο να τρέξει σαν σπρίντερ… Τώρα που έγινε το πρώτο βήμα (η καταρχήν έγκριση της συμφωνίας), δυο τρεις μήνες παραπάνω δεν είναι τίποτα. Σε κάθε περίπτωση έχει το ενδιαφέρον του το γεγονός πως διάφοροι διεθνείς και ντόπιοι δημαγωγοί υποτιμούν την επί της αρχής κοινοβουλευτική έγκριση της συμφωνίας εξόδου· λες και τόσο καιρό άλλο ήταν το ζητούμενο.

Φυσικά, η παράταση υπ’ αυτά τα δεδομένα σχετίζεται με το πότε θα μπορέσει (ή θα επιλέξει) ο Bor-Duk να κάνει εκλογές, που θα αποδείξουν ότι «μάζεψε» το ως πρόσφατα πελαγωμένο κόμμα του· και ίσως γίνει κανονικά εκλεγμένος πρωθυπουργός. Αλλά αυτό είναι αμιγώς εσωτερικό ζήτημα της αυτού μεγαλειότητας. Η οποία, παρεπιπτόντως, μπορεί πια να κλείσει τα μάτια της ήσυχη: δεν θα λείψει το κωλόχαρτο στους υπηκόους της…

Ας το επαναλάβουμε: το αγγλικό house of commons, επί χρόνια καταφύγιο της τσαχπινιάς, αποφάσισε ότι η συμφωνία του Bor-Duk με την ε.ε. είναι κατ’ αρχήν ο.κ.!!

(φωτογραφία πάνω: Οι πικρόχολοι, που υποστήριζαν ότι οι επισκέψεις άγγλων πρωθυπουργών στις Βρυξέλες για να ζητήσουν μια παράταση θα συνεχίζονταν σ’ όλον τον 21ο αιώνα, ίσως και στον 22ο, και πως θα γίνονταν δημοφιλές διεθνές τουριστικό αξιοθέατο, απογοητεύονται!

Ο βρετανικός λέων θα ξανατρέξει λεύτερος στις απέραντες σαβάνες του πλανήτη… Μπορεί να τον κάνουν μια χαψιά τίποτα δράκοι, μπορεί να του κατεβάσουν την μούρη τίποτα αρκούδες, αλλά τί σημασία έχουν αυτά μπροστά στη λευτεριά;

Κάτω: βρετανικό χιούμορ…)

Μέση Ανατολή 1

Τρίτη 22 Οκτώβρη. Αν το ιράκ είναι αποθήκη αμερικάνων πεζοναυτών, τότε το «φεύγουμε απ’ την βόρεια συρία» σημαίνει πρακτικά «παραμένουμε εκεί δίπλα». Σε ιρακινό έδαφος. Φυσικά οι πολιτικές συνέπειες της αποχώρησης απ’ την βόρεια συρία είναι πραγματικές. Αλλά πέρα απ’ τις εντυπώσεις, το ψόφιο κουνάβι δεν θα φέρει «τους στρατιώτες μας στο σπίτι», ακόμα κι αν όντως θα το ήθελε. Πίσω απ’ την βιτρίνα με το καροτί μαλλί, οι σωματοφύλακες φροντίζουν τον αντικειμενικό στόχο. Που δεν είναι ούτε η φιλία ούτε η προστασία του pkk/ypg, ό,τι κι αν νόμιζε ή νομίζει ακόμα η προσοδική ηγεσία του. Ο βασικός αντικειμενικός στόχος ήταν και παραμένει το να εμποδιστούν οι συνέχειες των «δρόμων του μεταξιού» ως τις όχθες της ανατολικής Μεσογείου. To pkk/ypg είναι απλά ένα μέσο.

Αυτή η αμερικανική αναδίπλωση, εξάλλου, δεν είναι πλήρης. Το ψόφιο κουνάβι ανακάλυψε (;) πως υπάρχουν κάτι σημαντικές πετρελαιοπηγές στην ανατολική όχθη του Ευφράτη, στην ακόμα ypg/αμερικανοκρατούμενη ανατολική συρία, ανάμεσα στη Deir ez Zor και στην Abu Kamal (υποδείξαμε αυτές τις περιοχές έγκαιρα, απλά μαθήματα γεωγραφίας για νοήμονες 1, Τρίτη 15 Οκτώβρη…), τις οποίες ο αμερικανικός στρατός θα «εξακολουθήσει να προστατεύει» …για να μην πέσουν στα χέρια των τρισκατάρατων του isis… Περιέργως πως αυτές οι πετρελαιοπηγές ΔΕΝ εμπίπτουν στον ψοφιοκουναβικό συλλογισμό ότι «εμείς νικήσαμε τους τρομοκράτες, αν έχει μείνει κάτι ας το φροντίσουν αυτοί που έχουν πρόβλημα». Περιέργως πως το «πρόβλημα μην πέσουν στα χέρια τρομοκρατών οι συριακές πετρελαιοπηγές» δεν είναι, κατά το ψόφιο κουνάβι (που λύσσαξαν να το καταγγέλουν σαν «προδότη των κούρδων»…) της αρμοδιότητας ούτε της συρίας, ούτε της ρωσίας, ούτε της τουρκίας (λέγε με μπλοκ της Αστάνα..) αλλά του αξιολάτρευτου αμερικανικού στρατού· χιλιάδες μίλια far away… Που, άρα, δεν πρέπει να βιάζεται να γυρίσει σπίτι.

Απ’ τις 18 Οκτώβρη το ψόφιο κουνάβι μιλάει για το oil σε συριακό έδαφος που προστατεύει ο αμερικανικός στρατός· αλλά αυτό ξέφυγε απ’ τους αναλυτές, επικριτές ή υποστηρικτές του…. Ένας απ’ τους διάσημους συντηρητικούς γερουσιαστές, ονόματι Lindsey Graham, που συχνά αναλαμβάνει δουλειά σαν το γραφείο τύπου του αμερικανικού βαθέος κράτους, δήλωσε χτες:

… Όχι μόνο θα εμποδίσουμε το να πέσουν αυτά τα κοιτάσματα σε ιρανικά χέρια, αλλά πιστεύω ότι βρισκόμαστε στο σημείο να οριστικοποιήσουμε μια κοινή επιχείρηση μεταξύ των ηπα και των syrian democratic forces [το αγαπημένο στις ηπα ψευδώνυμο του pkk/ypg] για να εκσυγχρονίσουμε την εκμετάλλευση τους και να εξασφαλίσουμε ότι αυτοί θα παίρνουν τα κέρδη, κι όχι οι ιρανοί ή ο Άσαντ…

(φωτογραφία κάτω: Σημαίες της «διεθνιστικής κομμούνας της Rojava» και ενός βασικού συμμάχου της. Κομπλέ!! Ως γνωστόν το φασιστικό, απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ είναι ο καλύτερος υποστηρικτής του «προλεταριακού διεθνισμού»…

Ε; Τι; Δεν είναι; Ποιά «διεθνιστική κομμούνα»; Τι μαλακίες είναι αυτές που λέει ο Ocalan;

Ελάτε τώρα! Στον παράδεισο των εθνικών αληθειών και του ενσωματωμένου θεάματος τίποτα δεν έχει σημασία…)

Μέση Ανατολή 2

Τρίτη 22 Οκτώβρη. Μην φάτε τα λεγόμενα του Graham – δεν τρώγονται!! Ο τύπος είναι επαγγελματίας προβοκάτορας. Πρώτον, η Τεχεράνη έχει τόσα πετρέλαια (και φυσικό αέριο) που το τελευταίο που θα την απασχολούσε θα ήταν να βάλει στο χέρι τα όποια κοιτάσματα στην συριακή ανατολική όχθη του Ευφράτη. Και δεύτερον, η “προστασία απ’ τον isis” μοιάζει με τον ατέρμονα στο κέντρο ενός δίσκου βινυλίου. Είναι η αναμενόμενη πολιτική κατάθλιψη όταν ένα σχέδιο για τη μέση Ανατολή έχει ηττηθεί, αλλά δεν υπάρχει άλλο, οπότε επαναλαμβάνονται χωρίς τέλος τα παλιά κλισέ. Διότι αν, λέμε «αν», τον έλεγχο αυτών των κοιτασμάτων τον απαιτήσει ο συριακός στρατός έχοντας εμπροσθοφυλακή ένα τάγμα του ένδοξου ρωσικού στρατού, τότε ο σκληροπυρηνικός Graham δεν θα μπορέσει (ούτε θα θελήσει καν) να προτάξει τα στήθια του αυτοπροσώπως υπέρ της «προστασίας»…. Υποψιαζόμαστε ούτε ο μέσος ένδοξος αμερικάνος πεζοναύτης θα έχει τέτοια όρεξη.

Όμως ο Graham (και το ψόφιο κουνάβι), πίσω απ’ την παρανοϊκή φιλολογία περί «προστασίας», λένε κάτι. Δύο πράγματα μαζί. Το πιο άμεσο είναι ότι απευθύνονται στο pkk/ypg με την υπόσχεση πως «μπορούμε να συνεχίσουμε να συνεργαζόμαστε, κι εμείς θα σας εξασφαλίσουμε τα έσοδά σας απ’ το λαθρεμπόριο των κλεμμένων συριακών πετρελαίων…» Το πιο σημαντικό είναι ότι το συριακό τρίγωνο που υποδείξαμε πριν 5 ημέρες (η πίσω όψη, 17 Οκτώβρη) είναι η τελευταία «γραμμή άμυνας» της συνεργασίας του pkk/ypg και του αμερικανικού πενταγώνου στη συριακή επικράτεια: μια περιοχή που δεν έχει καμμία σχέση με ντόπιους κουρδικούς πληθυσμούς· και επίσης μια περιοχή που βρίσκεται έξω απ’ την εμβέλεια των συνεπειών της εισβολής της τουρκίας (επιμένουμε, το ξέρουμε ότι φαίνεται υπερβολικό, αλλά κρατήστε το: του μπλοκ της Αστάνα μέσω της Άγκυρας…) στη βόρεια συρία.

Σημαίνουν αυτά τα δύο ότι εκεί, σ’ αυτό το τρίγωνο, ο αμερικανικός στρατός και οι κουρδικές βιτρίνες του είναι ασφαλείς; Η γεωγραφία, η πολιτική οικονομία, ο ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός και (τελευταίο και καταϊδρωμένο το ένστικτο της ασταμάτητης μηχανής…) υποδεικνύουν πως όχι. Σημαίνουν όμως, και συγχωρείστε την επιμονή, ότι η τουρκική εισβολή στη βόρεια συρία ΔΕΝ είναι όλο το έργο όπως προσπαθεί να χώσει στα μυαλά η οργανωμένη καθεστωτική αποπληροφόρηση διεθνώς… Είναι μόνο ένα μέρος του.

Όταν θα έχει τελειώσει η «βρώμικη δουλειά» που ανέλαβε η Άγκυρα για λογαριασμό της και για λογαριασμό του συνόλου του μπλοκ της Αστάνα (συμπεριλαμβανομένης της Δαμασκού…) στη βόρεια συρία, θυμηθείτε μας: θα έρθει η σειρά μιας επόμενης ζόρικης αποστολής που δεν θα πέφτει στους ώμους των τούρκων ισλαμοδημοκρατών και του στρατού τους…

Διαφορετικά η συριακή επικράτεια θα μείνει κολοβή· και, κυρίως, το αμερικανικο – ισραηλινο – σαουδαραβικό σχέδιο για τη μέση Ανατολή δεν θα έχει ηττηθεί ολοκληρωτικά. Θα έχει κρατήσει κάποια «φυλάκιά του»…

Μέση Ανατολή 3

Τρίτη 22 Οκτώβρη. Η καθεστωτική ισραηλινή jerusalem post ανακάλυψε (ή παριστάνει ότι ανακάλυψε τώρα…) ότι:

…Η τουρκία έχει μυστικές επαφές με την συριακή κυβέρνηση, για να αποφευχθεί η απευθείας [μεταξύ τους] σύγκρουση στην βορειοανατολική συρία όπου και οι δύο πλευρές έχουν αναπτύξει τους στρατούς τους δήλωσε ένας τούρκος αξιωματούχος, παρά την επί μακρόν εχθρότητα της Άγκυρας απέναντι στον πρόεδρο Bashar al-Assad.

«Οι επαφές με την συρία γίνονται κυρίως μέσω της ρωσίας, αλλά αυτή η επικοινωνία γίνεται κατά καιρούς και απευθείας μεταξύ τουρκίας και συρίας για να αποφευχθεί να εμπλακούν σε απευθείας σύγκρουση σύριοι και τούρκοι στρατιώτες» είπε ο αξιωματούχος.

Α χα!!! Γίνονται τέτοια πράγματα; Τι ειρωνεία!!! Από το 2015 ή, το αργότερο, απ’ το 2016 υπάρχει «κρυφά» μόνιμος, ειδικός και έμπιστος εκπρόσωπος του Erdogan στη Δαμασκό…

Όμως αυτά δεν πρέπει να λέγονται… Το άλλο, δηλαδή το ότι ενόσω το δίδυμο Pence και Πομπηία συναντούσε τον Erdogan στην επίσημη σάλα του τουρκικού προεδρικού μεγάρου σ’ ένα άλλο δωμάτιο του ίδιου μεγάρου ο ειδικός απεσταλμένος της Μόσχας για την συρία Alexander Lavrentiev συναντούσε τούρκους αρχιασφαλίτες (ίσως για να ακούσουν μαζί τι κουβεντιαζόταν πιο κει…) και, την επόμενη μέρα, ο Lavrentiev ήταν στη Δαμασκό, αυτήν την αλληλουχία γεγονότων η jerusalem post την μαρτυράει.

Μην ανησυχείτε όμως. Υπάρχουν πολλοί που βολεύονται, για διάφορους λόγους, να διαδίδουν ότι Άγκυρα και Δαμασκός είναι αντίπαλοι…

(φωτογραφία στη μέση: Τον δεξιά ίσως τον αναγνωρίζετε. Είναι ο Guy Verhofstadt, άλλοτε επικεφαλής των φιλελεύθερων στο ευρωκοινοβούλιο. Ο στα αριστέρα; Λέγεται Salim Idriss, είναι σύριος, και προέκυψε πρόσφατα «υπουργός άμυνας» της «εξόριστης συριακής κυβέρνησης»…. αντικαθεστωτικών οργανώσεων δηλαδή. Ο Idriss ήταν για χρόνια στην αυλή της Ουάσιγκτον – στην κάτω φωτογραφία με τον ανεπίσημο αμερικάνο υπ.εξ. John McCain, που αναπαύεται πια στα θυμαράκια. Τώρα ο Idriss είναι στην αυλή της Άγκυρας: σαν «πολιτικός επικεφαλής» των χιλιάδων σύρων ενόπλων που βρίσκονται στη βόρεια συρία, υπό την αιγίδα του τουρκικού στρατού.

Προκειμένου για την μάζα των σύρων αντικαθεστωτικών που αποτελούν το πεζικό της Άγκυρας είναι δύσκολο να μιλήσει κανείς για «εισβολή»…)

Brixton cats

Δευτέρα 21 Οκτώβρη. Εντάξει. Και να μην το περιμένατε από ‘δω («δεν σε αναγνωρίζω»!) συμβαίνει… Μια inner punk φλέβα που μπορεί να ξεσπάσει απροειδοποίητα.

Εδώ λοιπόν, οι παλαιστίνιοι (που πιθανολογούμε ότι ζουν στην αγγλία) Brixton Cats τα σπάνε. Για την Παλαιστίνη, για την αντίσταση.

Με την κατανόησή σας και τις ευχές μας για την εβδομάδα.

Συρία 1

Δευτέρα 21 Οκτώβρη. Ακόμα και «μη εγκάθετοι» και, σε γενικές γραμμές, αξιόπιστοι αναλυτές διεθνώς γνωστοί προσπαθούν να εξηγήσουν τις πιο πρόσφατες εξελίξεις στο συριακό πεδίο μάχης (την τουρκική εισβολή και όσα περιστρέφονται γύρω της)  κουβαλώντας στην πλάτη τους το φορτίο της ιστορίας του 20ου αιώνα· της ιστορίας της μέσης Ανατολής. Είναι σίγουρο ότι το παρελθόν, όπως ζει είτε σαν επίσημες, καθεστωτικές ιδεολογίες είτε σαν αντι-αφηγήσεις των πληβείων, παίζει τον ρόλο του στις συνειδήσεις. Αλλά ο καπιταλισμός και η εξέλιξή του «δεν γυρίζει πίσω» ως προς τις πραγματικές διαδικασίες εξουσίας, εκμετάλλευσης, συσσώρευσης, πειθάρχησης που παράγει σαν ικανές και αναγκαίες· ακόμα κι αν αυτές περιστρέφονται γύρω από μια χούφτα βασικά μοτίβα.

Μία απ’ τις σπαζοκεφαλιές είναι το αν το τουρκικό καθεστώς σκοπεύει να «κρατήσει για δικές του», με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, τις περιοχές του συριακού βορρά όπου έχει στρατό: τον θύλακα της Afrin και την τωρινή ζώνη δυτικά της Ras al-Ayn. Ή όχι. Στην προσπάθειά τους να «αποκωδικοποιήσουν» αυτήν την εξέλιξη, πάντα κάτω απ’ το βάρος του παρελθόντος, αυτοί οι αξιόπιστοι αναλυτές σκέφτονται σα να βρισκόμαστε στο πρώτο μισό του 20ου αιώνα – και δεν αξιολογούν καν το γεγονός ότι στον «φυσικό κατακτητή» αυτής της περιοχής συμμετέχουν και πάνω από 10.000 σύριοι ένοπλοι, proxies της Άγκυρας βέβαια, αλλά οπωσδήποτε σύριοι. (Σα να λέμε: επανάσταση στον Μοριά και στη Ρούμελη το 1821, και οπλαρχηγοί που χρηματοδοτούνται έμμεσα απ’ το Λονδίνο, το Παρίσι και την Μόσχα – αλλά είναι ντόπιοι. Ξέρετε τι ακολούθησε· ακόμα το πληρώνουμε…)

Έτσι, οι «απαντήσεις» τώρα αναζητιούνται στο μυαλό του Erdogan, του Putin, του Άσαντ… Κι όταν δεν βρίσκονται εκεί, αναζητιούνται στους χάρτες της μοιρασιάς του νότου της άλλοτε οθωμανικής αυτοκρατορίας μεταξύ γαλλικού και αγγλικού ιμπεριαλισμού, στα μυαλά του Sikes και του Picot, στη γενεαλογία του δυτικού ιμπεριαλισμού στη μέση Ανατολή…. Αλήθεια: υπάρχει μήπως κάποιος κλάδος του φροϋδισμού που μπορεί να εξηγήσει τον 21ο καπιταλιστικό αιώνα σαν «απωθημένη καθήλωση στο πρωκτικό στάδιο» των αρχών του 20ου ή ακόμα πιο πίσω;

Συρία 2

Δευτέρα 21 Οκτώβρη. Κατά την άποψη της περιθωριακής ασταμάτητης μηχανής, οι απαντήσεις σε τέτοιου είδους ερωτήματα δεν βρίσκονται ούτε στο παρελθόν ούτε στα πρόσωπα της εξουσίας· παρότι και το μεν και τα δε παίζουν πάντα έναν ρόλο, που ωστόσο δεν είναι υποχρεωτικά «ορατός δια γυμνού οφθαλμού»· κι ίσως ούτε καν σταθερός. Οι βασικές απαντήσεις βρίσκονται στα χαρακτηριστικά (κι ακόμα περισσότερο: στις τάσεις) του πραγματικού καπιταλισμού, τον οποίον υπηρετούν τα όποια πρόσωπα της εξουσίας. Όχι σαν συνωμοσία αλλά σαν ιστορική αναγκαιότητα – έννοια που έχει παραγραφεί απ’ την σκέψη των υπηκόων / δούλων.

Η ερώτηση, λοιπόν, της οποίας η απάντηση θα ήταν πολύ ασφαλέστερη απ’ την ονειρομαντεία, είναι η εξής: στον καπιταλισμό της 4ης βιομηχανικής επανάστασης είναι η προσάρτηση και η κατάκτηση εδαφών το ίδιο σημαντική όπως στη διάρκεια της 1ης ή της 2ης βιομηχανικής επανάστασης; Ή μήπως οι κρατικοί ιμπεριαλισμοί μπορούν να κινηθούν ανάμεσα σε περισσότερες, πιο λειτουργικές και πιο επίκαιρες επιλογές; Με άλλα λόγια: το τουρκικό καθεστώς «θέλει έδαφος» στη συρία; Ή θέλει επιρροή; Θέλει όντως την «επαναχάραξη των κρατικών συνόρων» και το σκίσιμο της «συνθήκης της Λωζάνης», ή θέλει την υπέρβασή τους; Θέλει να αυξήσει την έκτασή του ή θέλει να ενισχύσει την επιρροή του (οικονομική, ιδεολογική, πολιτισμική) πολύ μακρύτερα απ’ τα σύνορά του; Εν τέλει: μια περιφερειακή ή και global «υπερδύναμη» γίνεται τέτοια επειδή απλώνεται σαν κηλίδα λαδιού στον χάρτη, και επειδή φυτεύει στρατιωτικές βάσεις παντού (όπως, π.χ., οι ηπα) ή επειδή αναγνωρίζεται σταθερά σαν τέτοια, με διάφορους τρόπους, (όπως, π.χ., η κίνα);

Χρειάζεται έμφαση εδώ. Αν κάποιος «προσπαθεί να καταλάβει τι γίνεται στο συριακό πεδίο μάχης» βουτώντας μέσα σε ιστορικά, γεωγραφικά και πολιτικά / εξουσιαστικά δεδομένα που αφορούν ΜΟΝΟ το συριακό πεδιο μάχης, αν δηλαδή «προσπαθεί να καταλάβει» αφήνοντας την αντι-καπιταλιστική ανάλυση «γι’ αργότερα», τότε έχει εδαφικοποιήσει την σκέψη του τόσο πολύ και τόσο σταθερά ώστε ουσιαστικά δεν ερευνά τίποτα: οι αναζητούμενες «απαντήσεις» είναι οι άρρητες προϋποθέσεις των συλλογισμών του. Βρίσκονται εκεί απ’ την αρχή!

Go global 1

Δευτέρα 21 Οκτώβρη. Γιατί, λοιπόν, η Μόσχα «αυτοπεριορίστηκε» μόνο στην κατάληψη της αμπχαζίας και της νότιας οσετίας το καλοκαίρι του 2008 όταν ήταν ορθάνοικτος ο δρόμος για την κατάληψη του Tbilizi και όλης της γεωργίας, και δεν υπήρχε κανένας για να σταματήσει τα ρωσικά τανκς; Γιατί, again, η Μόσχα «αυτοπεριορίστηκε» το 2014 μόνο στην Κριμαία, όταν είχε τον ουκρανό πρόεδρο Yanukovych κυνηγημένο φυγά στο έδαφός της, που θα μπορούσε να κάνει έκκληση στο ρωσικό αδελφικό ενδιαφέρον για την «σωτηρία της δημοκρατίας στην ουκρανία» νομιμοποιώντας έτσι την στρατιωτική κατάληψη ακόμα και όλης της ουκρανίας (και μάλιστα σε συνεργασία με τον ίδιο τον ουκρανικό στρατό), ε; Αν η απάντηση είναι «αναγκάστηκε απ’ το ενδεχόμενο διεθνούς κατακραυγής» είναι λάθος: το φασιστικό, απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ ονομάζει «εθνικό έδαφός» του τα συριακά υψώματα του Golan, όση και όποια κι αν είναι η «διεθνής κατακραυγή». Θα μπορούσε να το κάνει ο οποιοσδήποτε αν ήταν ένα παρηκασμένο, μοντέρνο, απαρτχάιντ κράτος σαν το ισραηλινό. Αλλά δεν είναι τέτοια η καπιταλιστική τάση.

Μπορεί να βρει (ή να φτιάξει) ο καθένας μια «μεσανατολική εξήγηση για ένα μεσανατολικό πρόβλημα»· μια «ουκρανική εξήγηση για ένα ουκρανικό πρόβλημα», μια «καυκάσια εξήγηση για ένα καυκάσιο πρόβλημα», και ούτω καθεξής… Πηγαίνοντας από γεωπολιτική ιδιαιτερότητα σε γεωπολιτική ιδιαιτερότητα θα έχει “ερμηνεύσει” στο τέλος, έτσι, έναν κόσμο αίματος και εκμετάλλευσης χωρίς καμμία συνοχή – και χωρίς Ιστορία… Θα έχει φτιάξει έναν κόσμο ηγεμονικών «ιδιοτροπιών» – χωρίς καπιταλισμό, χωρίς 4η βιομηχανική επανάσταση, χωρίς αρχή και τέλος…

Η ασταμάτητη μηχανή έχει υποστηρίξει πως όχι ο Erdogan σαν «δαίμονας» (έχει ικανότητες, αυτό είναι αναμφίβολο…) αλλά οι ισλαμοδημοκράτες της τουρκίας σαν μοντέλο διακυβέρνησης / εξουσίας υπήρξαν παράδειγμα, έμπνευση για εκατοντάδες χιλιάδες παρόμοια ιδεολογικά, πολιτικά και κοινωνικά υποκείμενα απ’ το μαρόκο ως το ιράκ. Το παράδειγμα του akp δεν αφορούσε το πρόγραμμα της «οικονομικής» ή της «κοινωνικής» πολιτικής του στενά εννοημένα. Αφορούσε κάτι πολύ σημαντικότερο: την δυνατότητα να ασκήσουν εξουσία (ή να συμμετάσχουν στην άσκησή της) και μάλιστα μέσα από δυτικού τύπου «δημοκρατικές διαδικασίες» (: κανονικές εκλογές, ανεμπόδιστη ύπαρξη κομμάτων, κλπ) μαζικά κοινωνικά υποκείμενα καταπιεσμένα, περιθωριοποιημένα, αποκλεισμένα επί δεκαετίες από διάφορες καθαρές ή κουκουλωμένες δικτατορίες, που λίγο πολύ όλες είχαν ξεκινήσει σαν «σοσιαλιστικές επαναστάσεις» για να καταλήξουν πολιτικά προσοδικές φεουδαρχίες.

Το 2011 και το 2012 το «τουρκικό παράδειγμα», το «παράδειγμα των τούρκων ισλαμοδημοκρατών» είχε πολύ μεγάλη ακτινοβολία στην βόρεια αφρική και στη μέση Ανατολή· ήταν ηγεμονικό… Κι ωστόσο, για χάρη αυτής της ακτινοβολίας, η Άγκυρα δεν είχε μετακινήσει ούτε έναν στρατιώτη έξω απ’ τα σύνορά της· δεν είχε κατακτήσει ούτε ένα τετραγωνικό μέτρο εδάφους… Δεν είχε προκαλέσει σπαζοκεφαλίες σε κάνενα ανήσυχο πνεύμα της δύσης…

Ας το τονίσουμε κι αυτό: υιοθετώντας το «παράδειγμα των τούρκων ισλαμοδημοκρατών» όλες αυτές οι κοινωνίες της αραβικής άνοιξης δεν σκόπευαν να γυρίσουν σε κάποια μυθική (θρησκευτική) αυθεντικότητα. Σε μυθικούς «dark ages»! Η θεωρούμενη σαν αναχρονιστική μουσουλμανική αδελφότητα μπορεί μεν να ηγεμονεύει μέσα από τον θρησκευτικό συντηρητισμό, αλλά δεν στελεχώνεται από ηλίθιους που επιδιώκουν την ummah του 622! Ήλπιζαν, σκόπευαν, επιθυμούσαν, να ανέβουν σαφώς ψηλότερα στις καπιταλιστικές ιεραρχίες του πλανήτη απ’ ότι ήταν πριν, με ευρύτερο κοινωνικό όφελος! Ήλπιζαν, σκόπευαν, επιθυμούσαν τα δικά τους οικονομικά και κοινωνικά «θαύματα» για τον 21ο αιώνα… Γι’ αυτό και παντού, τις βαθιά μεταρρυθμιστικές ατζέντες των αραβικών εξεγέρσεων, στήριζαν δια-ταξικές και δια-ηλικιακές συμμαχίες…

Το ντόπιο φασισταριό και οι τσατσορούφιανοι δημαγωγοί των διεθνών συμμάχων του δεν πρόκειται ποτέ να καταλάβουν τι πέτυχαν (πάντα από καπιταλιστική άποψη) οι ισλαμοδημοκράτες στην τουρκία απ’ το 2001 και μετά. Το πολύ πολύ να πετάξουν φευγαλέα κάποια νούμερα «ρυθμών ανάπτυξης». Το ποια ήταν η κοινωνική και ιδεολογική γεωγραφία αυτών των «ρυθμών ανάπτυξης» και το πως η τουρκική επικράτεια, από «συνοριακή ζώνη» της δύσης στη διάρκεια του 3ου παγκόσμιου (ψυχρού) πολέμου βρέθηκε ακριβώς μέσα στο διευρυμένο κέντρο της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης / ανάπτυξης της κεντρικής ασίας αξιοποιώντας τη νέα θέση της, δεν πρόκειται ποτέ να το καταλάβουν. Είναι τόσο ρατσιστές ώστε…

Δεν τρέχει τίποτα: τους ηλίθιους, αργά ή γρήγορα, τους ξερνάει η Ιστορία (μέχρι να σκάσουν οι επόμενοι…)

Go global 2

Δευτέρα 21 Οκτώβρη. Παρά αυτήν την ακτινοβολία των ισλαμοδημοκρατών της τουρκίας, ή ίσως εξαιτίας της (σε τελευταία ανάλυση, ακόμα και χωρίς στρατιωτικές δράσεις, για ιμπεριαλισμό πρόκειται) το 2011 το τουρκικό καθεστώς βρέθηκε μπροστά σ’ αυτές τις δύο εξελίξεις: πρώτον, στην «τροπή» που πήρε η εξέγερση στη λιβύη (μετατροπή σε εμφύλιο χάρη στην κρυφή και φανερή επέμβαση του Παρισιού, του Λονδίνου και, τελικά, της Ουάσιγκτον)· και στο ότι η εξέγερση στη συρία έμοιαζε να παίρνει τον ίδιο δρόμο, τον δρόμο του εμφυλίου, πάλι με τους ίδιους κρυφούς παράγοντες, plus το Ριάντ και την Ντόχα – κι αυτό παρότι η Άγκυρα (μαζί με την Τεχεράνη και την Μόσχα, το τωρινό μπλοκ της Αστάνα – σημειώστε το…) συμβούλευε μέχρι τέλους τον Άσαντ να κάνει αξιόλογες μεταρρυθμίσεις στο καθεστώς του· και να τις κάνει έγκαιρα και πειστικά… Η προοπτική της ειρηνικής μετάβασης από αυταρχικά καθεστώτα σε δημοκρατίες στον αραβικό / μουσουλμανικό κόσμο τσακιζόταν κάτω απ’ την αντεπίθεση των πρωτοκοσμικών αλλά και, βασικό, των ντόπιων αφεντικών· το τουρκικό παράδειγμα έπρεπε να μείνει εξαίρεση· συνεπώς η σχετικά φρέσκια τουρκική soft power έπρεπε να αποφασίσει τι θα κάνει με τον εαυτό της.

Κανείς δεν μνημονεύει εκείνο το ταξίδι του Erdogan στις ηπα τον Σεπτέμβρη του 2011, όπου η διοίκηση Obama του παρουσίασε τα αναθεωρημένα σχέδια για τη «νέα μέση Ανατολή», που υπόσχονταν σημαντική θέση για το τουρκικό καθεστώς αν υποστηρίζε την διάλυση της συριακής επικράτειας. Κάποια στιγμή (μπορεί στο μακρινό μέλλον) οι ιστορικοί θα το θυμηθούν και να το ψάξουν. Η ασταμάτητη μηχανή ωστόσο δεν ξεχνάει. Αν η πρόταση ήταν η συγ-χρηματοδότηση και η συν-εκπαίδευση των ενόπλων υπέρ της κατασκευής τριών κρατών στη θέση του ενός στη συρία, δίπλα και μαζί με την ουαχαβίτικη σαουδική αραβία (και το κατάρ – τότε...), το γεγονός είναι ότι ο Erdogan την αποδέχτηκε. Την θέωρησε ελκυστική και συμφέρουσα; Δεν μπορούσε να κάνει κάτι αλλο; Αυτοί οι σκαφτιάδες ιστορικοί του μέλλοντος ας μας απαντήσουν.

Κάποιοι πονηροί είπαν, τότε, πως αυτό το επέλεξε ο Erdogan για να στηρίξει την συριακή μουσουλμανική αδελφότητα. Βλακώδες, και πάντως άσχετο με την καπιταλιστική πραγματικότητα. Μουσουλμανική αδελφότητα υπήρχε στη συρία και πριν το 2011! Υπήρχε και το 2002, και το 2005, και το 2007, και το 2010. Όση ιδεολογική συμπάθεια κι αν είχε το akp προς αυτούς, σαν κυβέρνηση, με τον Άσαντ τα είχε καλά· κι ακόμα καλύτερα… Το τουρκικό καθεστώς έκανε το 2011 αυτήν την επιλογή (αλλάζοντας ουσιαστικά την εξωτερική του πολιτική) για να «μείνει μέσα στο παιχνίδι», ιμπεριαλιστικό και καθόλου παιχνίδι, στη μέση Ανατολή – στο βαθμό που έμοιαζε πως αυτό το κινούσαν η Ουάσιγκτον και το Τελ Αβίβ – όχι αμελητέοι παράγοντες δηλαδή. Να μείνει στην ιστορική εξέλιξη της ευρύτερης περιοχής με ιμπεριαλιστικούς στόχους αλλά με όρους εντελώς διαφορετικούς από εκείνους της ιδεολογικής, πολιτισμικής, κοινωνικής ακτινοβολίας ενός δημοκρατικού παραδείγματος. Να μείνει όχι σαν soft power αλλά δια της βίας.

Όταν οι ισλαμοδημοκράτες αποφάσισαν να παίξουν το αμερικανικής και ισραηλινής έμπνευσης «παιχνίδι των proxies» στη συρία, ήξεραν, καταλάβαιναν, ότι γίνονταν «μέρος του προβλήματος». Ήλπιζαν γρήγορα να γίνουν και «μέρος της λύσης» – δηλαδή να κρατήσουν τις επιρροές τους στους αραβικούς (σουνιτικούς) πληθυσμούς της μέσης Ανατολής και της βόρειας αφρικής. Όταν όμως άρχισαν οι πρακτόρικες «βόμβες στο ψαχνό» στην τουρκία, με κορυφαία εκείνη στο Diyarbakir στις 5 Ιούνη του 2015 σε προεκλογική συγκέντρωση του HDP, και, στη συνέχεια, το pkk άρχισε να εφαρμόζει «τακτικές isis» σε τουρκικό έδαφος, οι τούρκοι ισλαμοδημοκράτες το κατάλαβαν: η επικράτειά τους προοριζόταν για το επόμενο «πρόβλημα»!.. Απλά, πολύ απλά και ωμά, η Ουάσιγκτον και το Τελ Αβίβ είχαν τους δικούς τους σχεδιασμούς για την «νέα μέση Ανατολή». Και σ’ αυτούς η τουρκική επικράτεια προοριζόταν για την «τύχη» της ιρακινής και της συριακής: να διαλυθεί. Παλιό, γνωστό σχέδιο των ‘90s, με καινούργια (isis) αλλά και παλιά μέσα…

Το αποτυχημένο πραξικόπημα του Ιούλη του 2016, αποτυχημένο μεν πραξικόπημα δε, ήταν το «καπάκι»… Σου περνάει ξώφαλτσα, και δεν έχεις πια αμφιβολίες…