Τρίτη 23 Ιούλη. Περίμετρος είπαμε χτες; Ας κάνουμε αυτήν την υπόθεση εργασίας, ότι περί αυτού πρόκειται.
Η Ουάσιγκτον εμφανίζεται εκνευρισμένη αφού το Πεκίνο, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο καταφέρνει να τραβήξει προς τη μεριά του διάφορα κράτη της νοτιοανατολικής ασίας τα οποία το ψοφιοκουναβιστάν θεωρούσε συμμάχους του. Μετά το βιετνάμ, που σταδιακά ανακαλύπτει μεγαλύτερη κοινότητα συμφερόντων με τον κινεζικό καπιταλισμό παρά με τον αμερικάνικο, η καμπότζη προσφέρει γη (και θάλασσα) σε κινεζικές κατασκευαστικές, για κάτι που όλα δείχνουν ότι θα είναι ένα σετ λιμανιού / αεροδρομίου για διπλή χρήση. Πολιτική αλλά και (εν δυνάμει) στρατιωτική.
Η Dara Sakor είναι ένα φιλόδοξο «επενδυτικό σχέδιο» σχεδόν 4 δις δολαρίων με διάρκεια 99 χρόνων που χρηματοδοτείται απ’ το Πεκίνο. Περιλαμβάνει την κατασκευή και εκμετάλλευση διεθνούς αεροδρομίου, λιμανιού για μεγάλα πλοία, βιομηχανικού πάρκου, και ενός συμπλέγματος ακριβού τουρισμού με ξενοδοχεία, σταθμούς παραγωγής ηλεκτρισμού, εγκαταστάσεις καθαρισμού του νερού και νοσοκομείο. Δεν υπάρχει πουθενά φανερή μνεία σε κινεζικές στρατιωτικές εγκαταστάσεις· αλλά η Ουάσιγκτον βλέπει να χάνει επιρροή και στην καμπότζη οπότε ανησυχεί για τα χειρότερα.
Γιατί, όμως, να μην έρθει η στιγμή του «μαζέψτε τα» για το ψοφιοκουναβιστάν; Έχουν πάθει αμνησία οι βιετναμέζοι, οι καμποτζιανοί και οι υπήκοοι του λάος για το τι πέρασαν κάτω απ’ τα αμερικανικά B 52 στα ‘70s;
Όχι βέβαια.