Month: October 2018

Ψοφιοκουναβιστάν αγάπη μου!

Πέμπτη 11 Οκτώβρη. Δεν είναι η καλύτερη εποχή για τους τσάτσους του ελληνικού κράτους / κεφάλαιου / παρακράτους, και πιο συγκεκριμένα (για την περίπτωση που μιλάμε) για τους τσάτσους των ελλήνων εφοπλιστών και τους λακέδες τους. Πάνω που θεώρησαν ότι ξεμπέρδεψαν με τον «δογματικό αντι-αμερικανισμό» οι αρμόδιοι τσατσορούφιανοι, τους προέκυψε για άλλη μια φορά ένας ψεκασμένος που μοιράζει βάσεις στους αμερικάνους όπως θα μοίραζε φιλάκια στους οπαδούς του. Μόνο Σούδα και Αλεξανδρούπολη; Πάρτε και Βόλο, πάρτε και Λάρισα, πάρτε και Κάρπαθο. Όντως: η ελληνική προσπάθεια για γεωπολιτική αναβάθμιση (σαν τρίχες στ’ αρχίδια του αμερικανικού ιμπεριαλισμού) είναι εντελώς αδογμάτιστη!

Ωστόσο θα ήταν άδικο να ανατριχιάζει κανείς με την απλοχεριά ενός ψεκασμένου που, στο κάτω κάτω, ποτέ δεν έκρυψε ποιος είναι, τι αντιπροσωπεύει και που το πάει. Γιατί περισσεύουν εκείνοι που έχουν Τσίπρα αλλά δεν έχουν τσίπα, κι αυτοί είναι άξιοι απεριόριστης χλεύης (στην καλύτερη των περιπτώσεων): ο Sisi είναι ο πολιτικός και ηθικός αυτουργός της δολοφονίας 816 διαδηλωτών στην πλατεία Rabaa al-Adawiya, τον Αύγουστο του 2013, μόνο για να εγκαθιδρύσει την χούντα του. Κι από τότε το καθεστώς του δεν έχει σταματήσει να σκοτώνει.

Αρνούνται να το παραδεχτούν οι “ευαίσθητοι”, γιατί τότε θα αναρωτηθούν “τι σκατά κάνουμε τόσα χρόνια”. Είναι αλήθεια πάντως. Υπάρχει κάτι πιο ελεεινό, ακόμα και απ’ τους κυβερνοφασίστες των ψεκασμένων: είναι οι κυβερνοφασίστες του συ.ριζ.α.

Ο ρεαλισμός των “εθνικών συμφερόντων” σκοτώνει. Σκοτώνει εντός συνόρων, στα κάτεργα φυσικής, ηθικής και συναισθηματικής εξόντωσης των προσφύγων / μεταναστών. Σκοτώνει και εκτός συνόρων: στην Παλαιστίνη, στο Κάιρο, στη συρία…

Όταν αυτό που λέγεται “αριστερά” αγκαλιάζει στιγνούς εγκληματίες σαν τον Sisi και τον Netanyahou, γιατί να μην χαρίζει βάσεις στους αμερικάνους η συγκυβερνητική “άκρα δεξιά”; Κι ακόμα χειρότερα: όταν τα κυβερνοπαραμύθια αυτής της “αριστεράς” τελειώσουν, πόσο νόμιμη θα αφήσουν την όποια διάδοχο κυβερνοδεξιά για να συνεχίσει την αιμοβόρα “εθνική γραμμή”;

(φωτογραφία πάνω: Ο μεσαίος ούτε κατουράει ούτε κάνει την προσευχή του. Σκέφεται ότι δεν κάλεσε τους φίλους του στο φεστιβάλ “sputnik”, να ακούσουν για τον Μαρξ…

Κάτω: Ο Sisi δεν παίρνει μαζί του, στα ταξίδια του, ούτε τα πτώματα όσων δολοφονεί ούτε, καν, φωτογραφίες απ’ τα έργα του. Ίσως επειδή κάποιοι φίλοι του είναι ευσυγκίνητοι…

Ακόμα πιο κάτω: Ο ογκόλιθος με τους συναδέλφους τους απ’ το χουντικό Κάιρο και τη Λευκωσία, σε ραντεβού πριν λίγο καιρό.)

Μεσόγειος νεκροταφείο τους!

Πέμπτη 11 Οκτώβρη. Η αγγλική b καθεστωτική εφημερίδα sun αποκάλυψε ότι οι ρώσοι δεν έχουν κατέβει μόνο στην ανατολική, αλλά έχουν πιάσει πόστα και στην κεντρική Μεσόγειο: στη λιβύη. Έχουν ήδη δύο βάσεις (λέει η sun) στο Tobruk και στην Benghazi….

Δεν θα δυσκολευόμαστε να δεχτούμε ότι οι special σχέσεις που έχει (και) η Μόσχα με τον στρατηγό Khalifa Haftar, αφεντικό του μεγαλύτερου μέρους της λιβύης στα ανατολικά και στο κέντρο, μεταφράζονται και σε «στρατιωτική παρουσία» στα μέρη του. (Να θυμίσουμε ότι φίλοι του Haftar εκτός απ’ την Μόσχα είναι το Παρίσι, το Κάιρο και η Ντόχα)… Δεν θα είχαμε κανένα πρόβλημα να δεχτούμε ότι αυτή η ρωσική «στρατιωτική παρουσία» στη λιβύη γίνεται μέσω της ΣΔΙΤ εταιρείας μισθοφόρων “wagner group”, μια κρατικά ελεγχόμενη αλλά τυπικά ιδιωτική ρωσική blackwater…

Εκείνο που έχει ενδιαφέρον είναι άλλο. Τα κίνητρα που αποδίδει η αγγλική καθεστωτική πατσαβούρα στη ρωσική στρατοπέδευση στη λιβύη. Και είναι σημαντικό επειδή (άθελά της) η sun επιβεβαιώνει την “εξτρεμιστική” θέση της ασταμάτητης μηχανής εδώ και πολύ καιρό.

Τι δουλειά έχει, λοιπόν, η Μόσχα στις όχθες της λιβύης, απέναντι απ’ την Πελοπόννησο, σύμφωνα με την sun; Δεν θα το φανταστείτε: επιδιώκει να βάλει στο χέρι τις “μεταναστευτικές ροές”, για να τις εξαπολύει κατά της ευρώπης!!!

Ναι, είναι εντελώς ηλίθιο από κάθε πλευρά εκτός από μία: δείχνει (με άγαρμπο τρόπο, αλλά ποιος προσέχει τέτοιες λεπτομέρειες πια;) ότι οι μετανάστες / πρόσφυγες έχουν τοποθετηθεί απ’ την πρωτοκοσμική φασιστορατσιστική ευρώπη (τα αφεντικά της δηλαδή) στη θέση βασικού στοιχείου του ενδοϊμπεριαλιστικού ανταγωνισμού, σε πρώτο πλάνο… Προβάλλονται σαν το “πιασάρικο στοιχείο”, εκείνο που αναμοχλεύει τον μικροαστικό εθνικισμό: ο ρατσισμός “γαλβανίζεται” για να γίνει “απόδειξη” του γιατί το ρωσικό κράτος είναι απειλή…

Θα μπορούσε η sun να πει άλλα πράγματα, κοντύτερα στην πραγματικότητα. Ότι, για παράδειγμα, η Μόσχα προσπαθεί να ελέγξει τις θαλάσσιες μεταφορές στη Μεσόγειο (όπως, αυτό είναι ευκολάκι, το Πεκίνο στο δυτικό Ειρηνικό). Ή ότι θέλει να αποκτήσει στρατιωτικό έρεισμα στην Αφρική, απειλώντας του πρωτοκοσμικούς «επενδυτές» εκεί.

Όμως δεν αποδίδει τέτοια κίνητρα στην ρωσική «απόβαση στη λιβύη». Επειδή, αν το κάνει, η αποκάλυψή της θα βρωμάει 4ο παγκόσμιο, και το κοινό της ίσως θορυβηθεί – όχι ειδικά για την ρωσία αλλά μάλλον σ’ ένα στυλ «τι γίνεται ρε μαλάκες; που πάμε;». Προτιμάει να πει κάτι βλακώδες (η Μόσχα στέλνει τους πρόσφυγες / μετανάστες στην ευρώπη!) συνεπές με το IQ του κοινού της. Συνεπές, όμως, κυρίως με τους επίσημους κρατικούς χειρισμούς: στέλνουμε τους θαλασσόμπατσους και τα πολεμικά μας να «περιορίσουν τις μεταναστευτικές ροές» (αυτό σας το λέμε) για να πιάσουμε πόστα στη Μεσόγειο λόγω εξελισσόμενου παγκοσμίου πολέμου (αυτό δεν σας το λέμε).

(φωτογραφία πάνω: Έτσι εικονογραφεί η sun την «ρωσική απειλή» από λιβύη μεριά. To μπλε βέλος είναι η απειλή των προσφύγων / μεταναστών…

Κάτω: Το ροζ κομμάτι είναι του στρατηγού Haftar…)

Τα φιλαράκια 1

Τετάρτη 10 Οκτώβρη. Ή τα φασιστόμουτρα, τα ελληνικά με ροζ φερετζέ, ξανανταμώνουν.

Σήμερα, λοιπόν, σε ξενοδοχείο στην κρητική Ελούντα, το ελληνικό γκουβέρνο θα έχει την τιμή και την ευτυχία να ξανα-αγκαλιάσει τους εταίρους, τους φίλους, τους αδελφούς απ’ την αιγυπτιακή χούντα· μια απ’ τις πλέον αιμοβόρες του πλανήτη. Δείτε το εύρος, το βάθος και την επισημότητα αυτής της συνάντησης. Εκτός απ’ τον τενεκεδένιο πρωθυπουργό, θα συμμετάσχουν με μεγάλη τους χαρά και οι: Νίκος Κοτζιάς (ογκόλιθος), Νίκος Παππάς (αντ’ αυτού), Γιώργος Σταθάκης (εφοπλισμού), Τέρενς Κουίκ (ψεκασμένος, των υπηρεσιών), Στάθης Γιαννακίδης (υφυπ. οικονομίας) – ακόμα και ο “αρμόδιος για θέματα κοινωνικών ασφαλίσεων” υφυπουργός Τάσος Πετρόπουλος….

Είναι πολλές οι δουλειές που τα ελληνικά αφεντικά έχουν στήσει στους σβέρκους του αιγυπτιακού προλεταριάτου – τι πιο φυσικό τα αριστεροδεξιά καθάρματα που τα εκπροσωπούν να ξαναβάλουν τα χέρια τους (και τα πόδια τους, ακόμα και τον λαιμό τους) στο αίμα αυτού του προλεταριάτου; Γιατί – όλα κι όλα – ας μη νομίζει κανείς ότι η χούντα του Καΐρου κάθεται με σταυρωμένα τα χέρια! Σκοτώνει, φυλακίζει, βασανίζει καθημερινά – με αυξανόμενη ένταση μάλιστα, μιας και ογκώνεται το μίσος απέναντί της.

Τα φιλαράκια 2

Τετάρτη 10 Οκτώβρη. Στο ραντεβού θα συμμετέχει και το ελληνοκυπριακό κάθαρμα. Αυτός, τουλάχιστον, το λέει και το παινεύεται: “είμαι καραδεξιός”.

Την επόμενη φορά που θα σας πετάξει το γκουβέρνο τίποτα ψίχουλα αριστεροσύνης και “κοινωνικής ευαισθησίας” να θυμάστε αυτό: αν τα βοθρολύματα επιτέθηκαν και τσάκισαν κάποτε αιγύπτιους εργάτες στο Κερατσίνι, το ελληνικό βαθύ κράτος και οι πολιτικοί του εκπρόσωποι είναι σύμμαχοι του αυθεντικού αφεντικού του κανιβαλισμού κατά της αιγυπτιακής εργατικής τάξης. Και σ’ αυτήν τους την οργανική και άμεση συνενοχή έχουν πολλούς βοηθούς. Ακόμα και αυτοαποκαλούμενους “αντιφασίστες”…

Όπως, άλλωστε, είναι σύμμαχοι και των άλλων καθαρμάτων, απ’ την μεριά του Τελ Αβίβ και της Ουάσιγκτον… Με τους ίδιους ακριβούς βοηθούς.

Με απλά λόγια: το ελληνικό κράτος / κεφάλαιο / παρακράτος και οι κάθε είδους λακέδες τους, μας / σας φτύνουν στα μούτρα. “Ψιλόβροχο”; Αν χάθηκε κάθε αξιοπρέπεια, ναι – ψιλόβροχο…

(φωτογραφία: Ο ψεκασμένος με τον καραδεξιό ελληνοκύπριο πρόεδρο σε πρόσφατη παρέλαση στη Λευκωσία. Σε έκσταση φυσικά…)

Δυσοίωνες προφητείες 1

Τετάρτη 10 Οκτώβρη. Όταν οι «Κασσάνδρες» είναι εντελώς mainstream είναι πολύ πιθανό να έχουν τους λόγους τους (όχι μόνο στενά «επαγγελματικούς»…) να προειδοποιούν για το «επερχόμενο κακό». Οι προβλέψεις για Αρμαγεδώνες από κορυφαίους «ειδικούς» είναι συνηθισμένες στον υποτιθέμενα πολιτισμένο πρώτο κόσμο· και οι διαφόρων ειδών «συνωμοσιολογίες» είναι η εκλαϊκευμένη, λούμπεν εκδοχή τους.

Είναι, λοιπόν, προ των πυλών ένα επόμενο «ξέσπασμα της κρίσης»; Δεν θα χρειάζονταν οι πολύ πρόσφατες ανησυχίες του δντ ή οι λίγο νωρίτερα (23 Σεπτέμβρη) όμοιες της τράπεζας – των – τραπεζών, της BIS, για να το καταλάβει όποιος έχει βασικές γνώσεις της καπιταλιστικής πολιτικής οικονομίας. Δεν θα χρειαζόταν καν να συμπληρωθούν τα 10χρονα απ’ την κατάρρευση της Lehman Brothers. Η βασική συνταγή για την αντιμετώπιση ορισμένων μόνο απ’ τα συμπτώματα του πιο πρόσφατου σπασμού (που είχε αρχίσει απ’ το 2007), και – κυρίως – η βασική συνταγή για την διάσωση του τραπεζικού συστήματος σε πλήθος κρατών, δεν ήταν διαφορετική απ’ την συνταγή που «δημιούργησε» με κάποια έννοια την χρηματοπιστωτική έκφραση της κρίσης, την συνταγή που ακολούθησε η αμερικανική fed στα ‘90s: «φτηνό χρήμα». Φθηνό χρήμα σήμαινε και σημαίνει «φτηνά» (και άφθονα) δάνεια…

Έχουμε εξηγήσει αναλυτικά απ’ τις σελίδες του χάρτινου Sarajevo γιατί η καταφυγή στο «φτηνό χρήμα» ήταν, έτσι κι αλλιώς, το με ημερομηνία λήξης κουκούλωμα της δομικής αντινομίας της καπιταλιστικής «ανάπτυξης», που άρχισε να εκδηλώνεται όλο και πιο άγρια (αν και υπόγεια) απ’ την δεκαετία του ’80. Της αντινομίας, δηλαδή, ανάμεσα στην όλο και μεγαλύτερη παραγωγικότητα της εργασίας και στην όλο και πιο συστηματική και διευρυμένη υποτίμησή της. Δεν θα επαναλάβουμε εδώ τα ίδια – δεν υπάρχει ο απαιτούμενος χώρος.

Το γεγονός είναι ότι το «φτηνό χρήμα» στα ‘90s ως και τις αρχές των ‘00s εκείνο που πέτυχε τελικά ήταν η «αδέσποτη» κυκλοφορία τεράστιων ποσών μεταξύ χρηματιστηρίων και η κτηνώδης υπερκοστολόγηση των “assets” – μαζί με την «σοφία» ότι το χρήμα γεννάει χρήμα. Αυτή η κατασκευή άρχισε να καταρρέει το 2007 και το 2008 στις ηπα από ένα μόνο σημείο της, και όχι απ’ όλα μαζί: άρχισε να καταρρέει απ’ τα «ενυπόθηκα δάνεια χαμηλής εξασφάλισης», δηλαδή τον σωρό των στεγαστικών δανείων που ήταν πλέον αδύνατο να αποπληρωθούν. Υπήρχαν κι άλλα «σημεία στήριξης» (της πυραμίδας) άρα και κατάρρευσής της: ας πούμε τα σπουδαστικά δάνεια. Ωστόσο ήταν αρκετό το να φύγει απ’ την θέση της μία μόνο βασική κολώνα για να αρχίσει η κατάρρευση.

Δυσοίωνες προφητείες 2

Τετάρτη 10 Οκτώβρη. Το ότι με μεγαλύτερο πάταγο θα έσκαγαν τα ρετιρέ του χρηματοπιστωτισμού (τράπεζες αλλά και διάφορα “funds”…) ήταν βέβαιο· όπως βέβαιο ήταν πως η δική τους κατάρρευση θα συμπαρέσυρε στο σύνολο της καπιταλιστικής παραγωγής / κατανάλωσης. Το γεγονός ότι οι (κρατικές) προσπάθειες απ’ τα τέλη του 2008 / αρχές του 2009 εστίασαν στη σωτηρία των («συστημικής» σημασίας) τραπεζών δεν ήταν ούτε αυθαίρετο ούτε μια «διαχωρισμένη επιλογή» που θα μπορούσε να αποφευχθεί. Αυτό ήταν το μόνο που μπορούσαν να κάνουν τα κράτη, σαν κόμματα του κεφάλαιου!

Προφανώς δεν υπήρχε περίπτωση να αντιμετωπίσουν τις δομικές αντινομίες του καπιταλισμού! (Αυτό ήταν το καθήκον της τάξης μας, η οποία όμως, δυστυχώς, μπήκε στην όξυνση της κρίσης με παντόφλες και βγήκε με πιτζάμες, πάντα βαθιά νυχτωμένη…). Την δουλειά που έπρεπε να κάνουν τα κράτη την έκαναν με σχεδόν άψογο καπιταλιστικό τρόπο: «ποσοτική χαλάρωση». Δηλαδή; Φτηνό κρατικό χρήμα («εκτύπωση χρήματος» με μια έννοια, με την μορφή δανείων ή άλλων κόλπων) προς τις τράπεζες και τις στρατηγικής σημασίας επιχειρήσεις… Η αμερικανική fed, η ευρωπαϊκή κεντρική τράπεζα, η ιαπωνική, και αρκετές ακόμα κεντρικές / κρατικές τράπεζες, μπήκαν συγχρονισμένα στο κόλπο της “ποσοτικής χαλάρωσης”…

Η συνταγή δούλεψε μεν, αλλά όχι σαν θεραπεία των αιτίων. Σαν διαχείριση των συμπτωμάτων. Είναι, πάντως, η ίδια διαχείριση με εκείνη των ‘90s. Και δεν θα μπορούσε παρά να οδηγήσει σε παρόμοια αποτελέσματα.

Φτηνό χρήμα σημαίνει εύκολα δάνεια. Αυτή τη φορά δεν ήταν οι μικροαστοί οι ιδανικοί πελάτες / αυτόχειρες, με τα εύκολα στεγαστικά και τις ακόμα ευκολότερες πιστωτικές κάρτες. Μετά το «σοκ της Lehman» ο χρηματοπιστωτισμός περιόρισε τους κύκλους του χωρίς να αλλάξει ούτε τις τακτικές του ούτε την «αυτοπεποίθησή» του. Το αποτέλεσμα; Θεαματική αύξηση των δανείων / χρεών αλλά και του τζόγου πάνω στα «παράγωγα προϊόντα» αυτών των δανείων / χρεών. Μόνο στις ηπα τους 12 τελευταίους μήνες το χρέος καταναλωτών, επιχειρήσεων και τοπικών αρχών αυξήθηκε κατά 2 τρισεκατομμύρια δολάρια. Πολλά απ’ αυτά τα δάνεια (ειδικά απέναντι σε επιχειρήσεις) είναι κατηγορίας junk. Σκουπίδια…

Καθώς η fed αυξάνει ξανά τα επιτόκια δανεισμού κάνει το χρήμα ακριβότερο. Αυτό σημαίνει ότι τα εύκολα δάνεια σε επιχειρήσεις στη φάση της διαχείρισης της κρίσης δεν θα αποπληρωθούν. Εν μέρει επειδή το ρολάρισμά τους γίνεται ακριβότερο· εν μέρει επειδή οι επιχειρήσεις που δανειοδοτήθηκαν αποδείχθηκαν, εν τω μεταξύ, για τα μπάζα.

(Στο ελλαδιστάν δεν ισχύουν αυτά – όμως όχι «για καλό λόγο» από καπιταλιστική άποψη. Απλά το τραπεζικό σύστημα βρίσκεται ακόμα στην προηγούμενη φάση της κρίσης / αναδιάρθρωσης, καθώς δεν έχει πετύχει την πειστική διαχείριση των παλιών και μη εξυπηρετούμενων δανείων. Έτσι οι ελληνικές τράπεζες δεν έχουν προλάβει να μπουν στη πρόσφατη φάση της ευρωπαϊκής «ποσοτικής χαλάρωσης» και των ανάλογων δανείων.

Αυτό λέγεται «κέντα»: όταν και αν ξεσπάσει η αναμενόμενη επόμενη φάση της κρίσης ο ελληνικός καπιταλισμός θα μπει στον κυκλώνα από «σπόντα» μεν αλλά με την παλιά, βαριά καμπούρα του…)

Δυσοίωνες προφητείες 3

Τετάρτη 10 Οκτώβρη. Παρά τις οικονομοτεχνικές ομοιότητες (τις οποίες παρατηρούν διάφοροι “ειδικοί” του κεφάλαιου) μεταξύ της “κρίσης ‘08” και της αναμενόμενης, υπάρχουν σοβαρές διαφορές. Στις 20 Σεπτέμβρη, σε μια μικρή σειρά με τίτλο ένας “εμπορικός πόλεμος” πριν και μετά, εξηγήσαμε εδώ συνοπτικά το πως το κινεζικό καπιταλιστικό “άλμα στον ουρανό” επιταχύνθηκε (ή και επιβλήθηκε) εξαιτίας της “κρίσης ‘08”. Αυτό που δεν ήταν ξεκάθαρο στους πολλούς το φθινόπωρο του 2008, αυτό που άρχισε να ξεκαθαρίζει κάπως στις διάφορες συνόδους των g20 τα επόμενα χρόνια, έγινε χειροπιαστό πια: η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση/αναδιάρθρωση δεν έχει μόνο «οικονομικές εκδηλώσεις». Έχει και (ή κυρίως) γεωπολιτικές / ιμπεριαλιστικές εκδηλώσεις. Από μια άποψη είναι ευχάριστο: ο καπιταλισμός (αποδεικνύεται ότι) δεν είναι «οικονομία». Είναι πολιτική οικονομία. Απ’ όλες τις άλλες απόψεις είναι εξαιρετικά δυσάρεστο: η σύγχρονη εργατική τάξη δεν καταλαβαίνει· και δεν φαίνεται καν να ενδιαφέρεται να καταλάβει.

Η ασταμάτητη μηχανή πρέπει να κάνει, πάντως, αυτό που ανέλαβε. Σε διάφορες (όχι σε μία) συνόδους των g20 μετά το 2008/09 ο αμερικάνος πρόεδρος Ομπάμα (και λιγότερο φωναχτά το αγγλικό γκουβέρνο) κατηγόρησε.. ποιούς; το Βερολίνο και το Πεκίνο… γιατί; για τα εμπορικά τους πλεονάσματα… που; καταγγέλθηκαν σαν αιτίες των παγκόσμιων οικονομικών ανισορροπιών που (είπαν) προκάλεσαν την προηγούμενη όξυνση της κρίσης (είπαν)…

Η Ουάσιγκτον και το Λονδίνο έμειναν τότε στα λόγια. Το Βερολίνο και το Πεκίνο σήκωσαν τους ώμους τους: ανταγωνιστείτε μας αν μπορείτε, και μην μας κατηγορείτε για τις ισχυρές εξαγωγικές μας δυνατότητες! Το ψοφιοκουναβιστάν πέρασε στην πράξη· και οι brexiters ευλόγησαν μια τακτική που την αγνοούν μεν αλλά είναι ένα είδος «αμερικάνικης» αναδίπλωσης με ελπίδα την ενίσχυση της θέσης του αγγλικού κεφάλαιου στον διεθνή ενδο-καπιταλιστικό καταμερισμό δύναμης και κερδών.

Αυτά δεν ήταν το ίδιο καθαρά πριν το 2008· τώρα είναι. Με τάση όξυνσης. Διάφοροι (ειδικοί και μηχανισμοί του κεφάλαιου) λένε ότι τώρα τα κράτη δεν έχουν πια τα «μέσα» που είχαν το 2008. Γι’ αυτό – προβλέπουν – όταν θα ξεσπάσει η επόμενη φάση της κρίσης, τα πράγματα θα είναι χειρότερα. Η ασταμάτητη μηχανή υποστηρίζει ότι αυτή η «επόμενη φάση της κρίσης» (ή, ακόμα και η απλή προφητεία της) δεν είναι πια – και δεν μπορεί να σερβιριστεί σαν – «οικονομικό φαινόμενο». Είναι ζήτημα ξαναμοιράσματος του κόσμου, των «αγορών» (εμπορευμάτων, εργασίας, πρώτων υλών) – ξαναδιευθέτησης των σχέσεων δύναμης.

Αυτό δεν φαίνεται να έχει σχέση με την «οικονομική» διάσταση που προβάλλεται διαχωρισμένα. Έχει όμως σχέση, άμεση και οργανική, με τις δομικές καπιταλιστικές αντινομίες! Η «δημιουργική καταστροφή» σε μεγάλη κλίμακα είναι η «έξοδος», η απάντηση στο ερώτημα της πραγματικής κερδοφορίας, της πραγματοποίησης της υπεραξίας σ’ όλο της το εύρος – το ξέρουν όλοι οι οικονομολόγοι που δεν είναι έλληνες ή/και καθεστωτικοί.

Μέσα στη «δημιουργική καταστροφή» μεγάλης κλίμακας είναι που αναμετρώνται οι επιμέρους καπιταλισμοί, κάτω από κρατικές σημαίες…

Ιπτάμενες σακαράκες

Τρίτη 9 Οκτώβρη. Η αμερικανική boeing το ανακοίνωσε: ως το 2019 (του χρόνου…) θα έχει φτιάξει ιπτάμενα ταξί… Και ως το 2021 (σε τρία χρόνια το πολύ) θα έχει φτιάξει το «σύστημα ελέγχου εναέριας urban κυκλοφορίας» που θα χρειαστεί να εγκατασταθεί στις πόλεις προκειμένου τα ιπτάμενα ταξί (και όχι μόνον αυτά…) να πετάνε ακίνδυνα. (: big data….) Το μόνο που δεν ξεκαθάρισε η αμερικανική εταιρεία είναι αν τα ιπτάμενα ταξί της θα είναι απόλυτα ρομποτικά (χωρίς οδηγό) ή όχι: στα κυβικά του είδους ένας επιπλέον άνθρωπος (σαν οδηγός) μπορεί να είναι τεχνικό μειονέκτημα· αν και, αρχικά, ίσως να είναι απαραίτητος για να κατευνάζει τις ανασφάλειες των επιβατών.

Το ότι δεν θα τα δείτε τα ιπτάμενα ταξί στην Αθήνα, ούτε του χρόνου ούτε σε δέκα χρόνια (ο Λυμπερόπουλος και οι συν αυτώ θα το φροντίσουν…) δεν λέει τίποτα: θα κυκλοφορούν αλλού. Και στο βαθμό που εξασφαλιστούν αρκετοί χώροι προσγείωσης / απογείωσης, θα αυξάνονται και θα πληθύνονται. Nωρίτερα απ’ το 2023 (σε πέντε χρόνια) θα κυκλοφορούν και οι πρώτες αρκετές δεκάδες ή εκατοντάδες ιπτάμενα ι.χ. – αφού πρώτα λυθεί το ζήτημα της νομοθεσίας περί των διπλωμάτων / δεξιοτήτων οδήγησής τους (αλλά θα είναι αυτόματα…). Είναι τόσες οι εταιρείες που σχεδιάζουν και σκοπεύουν να κατασκευάσουν copters, και είναι τέτοια η πρακτική (αλλά και συμβολική) αξία των τριδιάστατων ι.χ. μετακινήσεων σε urban ή και προαστειακές αποστάσεις, που δεν υπάρχει άλλη πιθανή εξέλιξη. Για αύριο μιλάμε, απ’ την άποψη του «βραχέος ιστορικού χρόνου»…

Παρά το χαριτωμένο του πράγματος (τα προωθητικά βίντεο της κινεζικής Ehang που είναι πρωτοπόρα στο θέμα είναι εξαιρετικά ελκυστικά), ο ερχομός των ιπτάμενων ι.χ. μετακινήσεων είναι έναρξη σεισμικών αλλαγών. Το γνωστό ι.χ. χερσαίας διδιάστατης μετακίνησης καθόρισε τον 20ο αιώνα από πολλές απόψεις: απ’ την τοποθέτηση στο κέντρο της καπιταλιστικής πραγματικότητας του κύκλου του πετρελαίου και των παραγώγων του μέχρι τις ριζικές αλλαγές στην πολεοδομία και την χωροταξία· απ’ την δημιουργία των προαστίων μέχρι τους δύο παγκόσμιους πολέμους (: για το πετρέλαιο)· απ’ τα τροχαία ατυχήματα και την εκρηκτική ανάπτυξη διάφορων σχετικών κλάδων της ιατρικής μέχρι την δημιουργία όλου αυτού του κύκλου καπιταλιστικής αξιοποίησης: των συνεργείων, των ασφαλιστικών εταιρειών, των κατασκευαστικών εταιρειών (δρόμοι, γέφυρες, τούνελ) κλπ· απ’ την ίδια την αυτοκινητοβιομηχανία και τα πέριξ της σαν κεντρικό τομέα του εργατικού / ταξικού ανταγωνισμού, μέχρι την εξύμνιση της αλητείας και της περιπλάνησης με ι.χ. στη λογοτεχνία των ’60s (beatniks).

Τα ηλεκτρικά / ρομποτικά (: αυτόματα) ιπτάμενα ι.χ. θα προκαλέσουν αλυσιδωτά ακόμα μεγαλύτερες αλλαγές. Η τρίτη διάσταση δεν είναι “έλα μωρέ”! Και, μα τις χίλιες καλοκαβουρντισμένες τράπεζες, αυτές οι αλλαγές δεν θα είναι στο σύνολό τους ούτε ήρεμες, ούτε «ομαλές», ούτε «ειρηνικές»…

Θα μπορείτε όμως να κάνετε πικ-νικ ή μπάνιο στο ποτάμι γυμνοί, όπου θέλετε… (Εκεί που δεν έφτασε ποτέ κανένα χερσαίο όχημα· ίσως ούτε και πόδι… Στην κορυφή ενός βουνού, ή στο βάθος μιας απόκρημνης κοιλάδας…)

(φωτογραφία πάνω: Αυτό είναι ένα μποτιλιάρισμα σε διόδια που ούτε να φανταστείτε δεν θα μπορούσατε· πολύ χειρότερα να το ζήσετε. Κι όμως, συμβαίνει: σε 48 λωρίδες (!!!), στην εξαιρετικά αναπτυγμένη καπιταλιστικά κίνα, μετά από κάποια αργία, έξω απ’ το Πεκίνο. Κάποιος διορατικός θα έλεγε ότι πρόκειται, απλά, για το όριο και, άρα, το επικό τέλος των χερσαίων ι.χ. μετακινήσεων…

Κάτω: Το διθέσιο μοντέλο 184 της κινεζικής Ehang παραμένει το αγαπημένο μας, σε σχέση με ό,τι άλλο έχουμε δει. Είναι κομψό, μακράν το πιο δοκιμασμένο· και, φυσικά, θα κάνει θραύση κατ’ αρχήν στην ασία.

Όμως και τα περισσότερα δίκυκλα ή ι.χ. ασιατικής κατασκευής δεν είναι εδώ και δεκαετίες; Αρχίστε, λοιπόν, να μαζεύετε κανά φράγκο από τώρα…)

Μπλοκ του Βλαδιβοστόκ 1

Τρίτη 9 Οκτώβρη. Ο αμερικάνος υπ.εξ. Pompeo κουβέντιασε κανά δίωρο με τον βορειοκορεάτη Kim, φάγανε μαζί άλλη μιάμισυ ώρα – την περασμένη Κυριακή… Αλλά η ασταμάτητη μηχανή δεν έχει καταλάβει ακόμα αν ο Pompeo πήγε στην Πγιονγκγιάνγκ, ή μόνο πέρασε από εκεί, στην τουρνέ του στην ανατολική ασία. (Καταλαβαίνετε την διαφορά… Ε;). Δεν φταίει όμως η ασταμάτητη μηχανή που δεν έχει καταλάβει. Οι φειδωλές δηλώσεις τόσο απ’ την μεριά του αμερικάνου υπ.εξ. όσο κι απ’ την μεριά του βορειοκορεατικού καθεστώτος, του είδους «έγινε ένα βήμα αλλά πρέπει να γίνουν πολλά» ή «ήταν μια ευχάριστη συνάντηση» σημαίνουν κατ’ αρχήν τίποτα συγκεκριμένο. Εκτός, ίσως, απ’ αυτό: φαίνεται πως ο Kim συμφώνησε να αρχίσουν «τεχνικές συζητήσεις» για τα βήματα της «αποπυρηνικοποίησης». Σε δουλειά να βρισκόμαστε…

Έχουμε εξηγήσει εδώ πως εκείνο που αθώα – αθώα ζητάει το μπλοκ του Βλαδισβοστόκ (μέσω Moon και Kim) απ’ την Ουάσιγκτον, την υπογραφή δηλαδή του τέλους του (κορεατικού) πολέμου, ισοδυναμεί με (σχεδόν) αφοπλισμό του αμερικανικού στρατού στο κυρίως μέτωπο του 4ου παγκόσμιου πολέμου, τον Ειρηνικό. Αυτό δεν σημαίνει πως ένα τέτοιο αίτημα είναι ανεπίτρεπτο! Το αντίθετο! Σημαίνει όμως ότι οι τυπικές δικαιολογίες με τις οποίες η αμερικανική πολεμική μηχανή έχει φυτευτεί στην περιοχή εδώ και δεκαετίες είναι έωλη· κι εκεί είναι που χτυπάει το μπλοκ του Βλαδιβοστόκ (αν και χωρίς να περιμένει σπουδαία αποτελέσματα – εικάζουμε).

Να πως έχουν πιο αναλυτικά τα δεδομένα. Η αμερικανική στρατιωτική παρουσία στην κορεατική χερσόνησο έχει νομιμοποιηθεί σε τρία επίπεδα. Το ανώτερο είναι η «διοίκηση των δυνάμεων του οηε» (UNC). Τα επόμενα πιο κάτω επίπεδα είναι η κοινή διοίκηση νοτιοκορεατικών – αμερικανικών δυνάμεων (CFC) και η διοίκηση του αμερικανικού στρατού στη νότια κορέα (USFK). Αυτά τα δύο τελευταία έχουν προκύψει από διακρατικές συμφωνίες Σεούλ – Ουάσιγκτον.

Η πιο υψηλού επιπέδου νομιμοποίηση, η ύπαρξη και η διοίκηση των «δυνάμεων του οηε» στην κορεατική χερσόνησο (βασικά αμερικανικός στρατός και σύμμαχοί του απ’ τον ψυχρό πόλεμο), οφείλεται / οφείλονται σε απόφαση του οηε, της 25ης Ιούνη 1950. Δυο μέρες μετά το ξέσπασμα του κορεατικού πολέμου ο οηε αποφάσισε ότι το καθήκον της «ειρηνευτικής αποστολής» στην κορεατική χερσόνησο ήταν «να εμποδίσει την ένοπλη επίθεση της βόρειας στη νότια κορέα, εξασφαλίζοντας την ειρήνη και την ασφάλεια στην περιοχή».

Φαίνεται αδιάφορο αλλά δεν είναι. Εξαιτίας εκείνης της απόφασης (και της δημιουργίας της UNC) είναι που η Ουάσιγκτον ανέλαβε (και κρατάει έκτοτε) την διοίκηση του στρατού της νότιας κορέας, σε μια συμπληρωματική συμφωνία του Νοέμβρη του 1954. Αυτή η ανάληψη της διοίκησης οργανώθηκε συγκεκριμένα με την USFK, που ωστόσο προβλέπει πως η διοίκηση του αμερικανικού στρατού στη νότια κορέα υπάγεται (τυπικά, έστω) στη διοίκηση της UNC.

Σα να μην έφτανε αυτό: ο οηέδικη δημιουργία της UNC προέβλεπε την δημιουργία εφτά (7) βάσεων σε ιαπωνικό έδαφος, διαθέσιμων στον αμερικανικό στρατό σε περίπτωση ανάγκης στην κορεατική χερσόνησο.

Εννοείται ότι φτιάχτηκαν…

Μπλοκ του Βλαδιβοστόκ 2

Τρίτη 9 Οκτώβρη. Όπως καταλαβαίνει ακόμα και ο πιο αμύητος στις διακρατικές σχέσεις, η αθώα (και ωστόσο εντελώς εύλογη) απαίτηση να υπογράψει η Ουάσιγκτον μια «συμφωνία ειρήνης» ή μια «διακήρυξη του τέλους του πολέμου στην κορεατική χερσόνησο», η οποία θα επισφραγιστεί σε χρόνο dt απ’ το συμβούλιο ασφαλείας του οηε, θα αναιρεί / τερματίζει τις αποφάσεις του 1950 και μετά. Πράγμα που σημαίνει πρακτικά τα εξής:

– η UNC (που μεταξύ άλλων ελέγχει και τα σύνορα των δύο κορεών έχοντας στρατοπεδεύσει στο νότο) θα διαλυθεί·

– οι εφτά (7) αμερικανικές βάσεις σε ιαπωνικό έδαφος που δημιουργήθηκαν για περίπτωση “κλιμάκωσης της έντασης” στην κορεατική χερσόνησο θα βρεθούν, στην καλύτερη των περιπτώσεων, σε “κενό νομιμοποίησης”·

– ο έλεγχος της Ουάσιγκτον πάνω στο στρατό της Σεούλ θα καταργηθεί αμέσως·

– οι υπόλοιπες στρατιωτικές συμφωνίες (διακρατικές) μεταξύ Σεούλ και Ουάσιγκτον θα πρέπει αργά ή γρήγορα να μπουν κάτω απ’ το φως της ειρήνης στην κορεατική χερσόνησο.

Με δυο λόγια: όλο το οικοδόμημα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού στην ευρύτερη περιοχή που οικοδομήθηκε και εδραιώθηκε με τα ψυχροπολεμικά δεδομένα και κέντρο περιστροφής “την απειλή της Πγιονγκγιάνγκ” θα διαλυθεί!

Όσο εύλογο είναι ότι το μπλοκ του Βλαδιβοστόκ αυτό ακριβώς έχει σαν στόχο, άλλο τόσο εύλογο είναι ότι η Ουάσιγκτον (με συμμάχους μεν αλλά όχι απόλυτα βέβαιους το Τόκιο και την Καμπέρα) είναι μεν στριμωγμένη “ηθικά” αλλά δεν είναι αναγκασμένη να υποχωρήσει (και να αυτοκαταστραφεί ιμπεριαλιστικά).

Και δεν θα το κάνει. Απλά, ωμά, δεν θα το κάνει. (Ακόμα κι αν υποκριθεί πως… θα είναι απλά για να κερδίσει χρόνο.)