Δευτέρα 25 Ιούνη. Η μεγαλύτερη επιτυχία των τελευταίων εβδομάδων για το τουρκικό καθεστώς δεν είναι η νίκη του στις χθεσινές εκλογές. Αλλά το γεγονός ότι ο τουρκικός στρατός περιπολεί (σε συνεννόηση με την Ουάσιγκτον και το Παρίσι) στα περίχωρα της συριακής Manbij, στα δυτικά του Ευφράτη.
Στην ανακατάληψη της Manbij απ’ τον isis, πριν 2 χρόνια (Ιούνιος – Αύγουστος 2016) οι ypg πολέμησαν υπό την καθοδήγηση και την κάλυψη του αμερικανικού στρατού… Αλλά εκείνοι που μάτωσαν για να πάρουν την πόλη (και την ευρύτερη περιοχή) δεν ήταν οι αμερικάνοι. Ήταν οι κούρδοι. Όσο γενναίο κι αν ήταν το αντιτρομοκρατικό σκέλος της υπόθεσης άλλο τόσο ηλίθιο ήταν το φιλοαμερικανικό. Η ηγεσία του εθνικιστικού pkk έπαιξε και στα δύο, κι όλοι ξέρουν γιατί: περιμένει ένα κράτος της (γεω)πολιτικής προσόδου, σα δώρο απ’ τον «θείο απ’ την αμερική»…
Το γεγονός ότι αυτός ο θείος έχει τους δικούς του λογαριασμούς, και το επόμενο γεγονός ότι μέσα σ’ αυτούς τους λογαριασμούς θέλει μεν τις βάσεις του στα ανατολικά του Ευφράτη (στη βόρεια και στην ανατολική συρία) και τις ypg/pkk σαν βιτρίνα, αλλά δεν έχει κανένα πρόβλημα να δείξει σ’ αυτούς τους ένοπλους πόσο τους εκτιμάει συμφωνώντας με την Άγκυρα ότι η Manbij, τελικά, δεν είναι για τους κούρδους, όλα αυτά θα έπρεπε να είναι πολλά χαστούκια μαζεμένα γι’ αυτήν την εθνικιστική αυταπάτη. Την αυταπάτη, δηλαδή, ότι μια χαρά είναι ο bookchinισμός στα βουνά του κουρδιστάν, αρκεί να τον προστατεύει το αμερικανικό πεντάγωνο… (το οποίο, by the way, έχει αποδείξει πόσο αδιάφορο είναι για όλα αυτά τα “εναλλακτικά”, αρκεί να κάνει την δουλειά του, απ’ το 2003, στη Βαγδάτη – αλλά τι να θυμίσουμε τώρα;).
Έτσι ο «κουρδισμός» προδίδεται για τρίτη φορά στα τελευταία 27 χρόνια απ’ τον ίδιο βασικό του σύμμαχο, τις ηπα – και εξακολουθεί να γλύφει εκεί που τον φτύνουν. Και το καθεστώς Erdogan έχει κάθε λόγο να θριαμβολογεί: ο καπιταλιστικός κόσμος δεν είναι φιλόπτωτο ταμείο…
(Όσο για εκείνους τους ντόπιους που παραμυθιάζονται ότι «και οι αμερικάνοι καλοί είναι», τι να πούμε; Γνήσιοι εκφραστές της postmodern παρακμής, ούτε από ιστορία καταλαβαίνουν, ούτε από ενδοκαπιταλιστικούς ανταγωνισμούς. Όπως οι θρήσκοι χριστιανοί, οραματίζονται κι αυτοί κάποιο πάσχα, κάποια “ανάσταση” – και μετά κάποιον “παράδεισο”…)