Τετάρτη 26 Ιούλη. Εύλογη η προσπάθεια των φαιορόζ να πουλήσουν κάτι σαν «επιτυχία». Δοκίμασαν την «αναδιάρθρωση του χρέους» (ενώ ήξεραν ότι αυτή ΔΕΝ θα γινόταν την περασμένη άνοιξη), ύστερα δοκίμασαν την «συμμετοχή στην ποσοτική χαλάρωση της ε.κ.τ.» (ενώ ήξεραν επίσης ότι αυτή ΔΕΝ θα γινόταν την περασμένη άνοιξη), δοκίμασαν με τα ψέμματα δηλαδή. Και τώρα να: με 4,62% ρολάρουν το ομόλογο του 4,95% που είχαν βγάλει (για τους ίδιους λόγους: για να πουλήσουν success) οι φαιοπράσινοι το ’14. Γιατί, όμως, πιστεύουν ότι αυτή τους η (αγχωμένη) «έξοδος στις αγορές» θα αγοραστεί απ’ το πόπολο; Αν το πόπολο καταλάβαινε από τέτοια είναι πολύ πιθανό ότι δεν θα χαιρόταν. Αλλά ότι θα θύμωνε.
Να πως έχουν τα πράγματα. Το ελλαδιστάν έχει δανειστεί με τόσο χαμηλό επιτόκιο (1 και κάτι) το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος όσων χρωστάει (απ’ τον ευρωπαϊκό μηχανισμό στήριξης – esm) ώστε είναι εντελώς απίθανο να βρει ποτέ αγοραία επιτόκια τόσο χαμηλά, όταν με το καλό «απελευθερωθεί απ’ τα δεσμά των μνημονίων». Αυτό πρακτικά σημαίνει πως όταν θα δανείζεται (απ’ τους εμπόρους χρήματος) για να ρολάρει τα χρέη του προς τον esm το «εθνικό χρέος» θα μεγαλώνει – και δεν θα μικραίνει! Όταν δανείζεσαι με 3,5%, ή 3%, ή και 2,5% (ανάβεις καπνογόνα τότε!) για να ξεχρεώσεις δανεικά με 1,3% το χρέος σου μεγαλώνει. Στοιχειώδες.
Υπάρχει ένας, και μόνον ένας τρόπος για να μην συμβεί αυτό. Αν πρέπει να ξεχρεώσει η Αθήνα 1000 την Χ στιγμή να μην δανείζεται ξανά 1000 (με μεγαλύτερο επιτόκιο) αλλά π.χ. 800 (πάντα με το μεγαλύτερο επιτόκιο). Και τα υπόλοιπα να τα συμ-πληρώνει απ’ τα έσοδά της. Αυτό σημαίνει ότι το ελληνικό κράτος θα πρέπει να έχει σταθερά, κάθε χρόνο, επί πολλές δεκαετίες πλεονάσματα! Υπ’ αυτήν και μόνον αυτήν την προϋπόθεση θα γίνει εφικτό το δημόσιο χρέος να μειώνεται, ακόμα κιαν τα (καινούργια) αγοραία δάνεια έχουν αισθητά μεγαλύτερο επιτόκιο απ’ τα (παλιά) πολιτικά δάνεια, του esm.
Είναι, όμως, εφικτό το να έχει το ελληνικό κράτος μόνιμα, σταθερά, κάθε χρόνο, για τις επόμενες δεκαετίες, πραγματικά (και όχι λογιστικά / εικονικά, όπως τώρα) πλεονάσματα; Στη θεωρία, και μόνο στη θεωρία, κάτι τέτοιο είναι πιθανό αν αυτά τα πλεονάσματα δεν (πρέπει να) είναι υψηλά – και ο παγκόσμιος καπιταλισμός προχωράει σε ίσιωμα κι όχι σε “χώμα”. Εκεί, στο θέμα του ύψους των αναγκαίων πλεονασμάτων, υπάρχει η αντίθεση εκτιμήσεων και προβλέψεων μεταξύ δντ και ευρωπαίων…
Στην ιστορία όμως, στην ιστορία του ελληνικού κράτους, αυτό είναι απλά αδύνατο! Η ιστορία του ελληνικού κράτους και του πολιτικού προσοδισμού του, η ιστορία για το πως “κρατιούνται” οι εσωτερικές ισορροπίες και πως γίνονται οι εκδουλεύσεις, είναι μια ιστορία μόνιμων ελλειμμάτων και χρεών. Ακόμα κι αν για ένα, δύο, ή τρία χρόνια εμφανίζει λογιστικό πλεόνασμα (όπως κάνει τώρα), αυτό είναι ένα διάλειμμα, του στυλ “κάνω τον φρόνιμο”. Οι εσωτερικοί συσχετισμοί συνταχνιακών συμφερόντων και η ηθική του προσοδισμού θα νικήσουν ξανά, όπως κάνουν εδώ και 180 χρόνια.
Γίνεται ακόμα πιο αδύνατο το να υπάρχουν μόνιμα πλεονάσματα ως το 2060 εξαιτίας του γεγονότος ότι καμία απ’ τις “μνημονιακές κυβερνήσεις” δεν φρόντισε να εξορθολογίσει τόσο τα έσοδα όσο και τα έξοδά της, ώστε να εξασφαλίσει μακροβιότητα στα κρίσιμης σημασίας πλεονάσματα. Οι εφοπλιστές έχουν καθαρίσει, οι παπάδες έχουν καθαρίσει, το κτηματολόγιο σέρνεται, κλπ κλπ.
Αυτά όλα τα ξέρουν πολύ καλά τόσο οι ευρωπαίοι εταίροι, όσο και οι διεθνείς έμποροι χρήματος. Οι πρώτοι δείχνουν ότι θέλουν να ξεφορτωθούν πια το ελλαδιστάν, κατ’ αρχήν απ’ τον πολιτικό δανεισμό. Οι δεύτεροι περιμένουν, και θα περιμένουν πάντα. Μπορεί να μην είναι το ίδιο λυσσασμένοι όσο το 2009 και το 2010 και το 2011, αλλά δεν θα είναι ποτέ “γενναιόδωροι”! Εκτός αν μεσολαβήσει κάποια τόσο μεγάλη παγκόσμια καταστροφή, ώστε τα δάνεια προς το ελλαδιστάν να γίνουν παντελώς αδιάφορα σαν “απόδοση”.
Έτσι έχουν τα πράγματα. Και το μόνο για το οποίο μπορούν να πανηγυρίζουν πραγματικά οι φαιορόζ είναι ότι κάποια στιγμή θα αντικατασταθούν, οπότε δεν θα έχουν μπελάδες με τις “αγορές” που τώρα υμνούν σαν όαση απελευθέρωσης – σαν μαλάκες που είναι (και με το συμπάθειο δηλαδή)!!!
Κανονικά τα επιτόκια με τα οποία τους δάνεισαν χτες και τα όποια μελλοντικά, ακόμα κι αν είναι κάπως χαμηλότερα, θα έπρεπε να τους θυμίζουν ότι η επόμενη “μεγάλη κρίση χρέους” του ελλαδιστάν είναι κάπου μπροστά. Αλλά, προφανώς, ακόμα κι αν ζουν τότε, θα έχουν κάνει τα κουμάντα τους…