Σάββατο 3 Ιούνη. Όταν, το 2011, η μία μετά την άλλη οι αραβικές κοινωνίες, εμπνευσμένες απ’ την επανάσταση στην τυνησία, ξεσπούσαν με μια ορμή, μια φρεσκάδα, και μια μαχητικότητα που ο δυτικός κόσμος είχε να την δεί απ’ τα ‘60s, ο βασιλιάς του μαρόκου «πρόλαβε» να εμποδίσει την ανάλογη εξέγερση κάνοντας μερικές συνταγματικές μεταρρυθμίσεις (στη μοναρχία του).
Όταν λέμε μοναρχία του μαρόκου πρέπει κανείς να φανταστεί ένα καθεστώς όπου ο βασιλιάς έχει παλάτι σε κάθε μικρή και μεγάλη πόλη, είναι «ιδιοκτήτης» των καλύτερων περιοχών, και φυσικά έχει έναν μεγάλο κύκλο αυλικών (επιχειρηματιών, εμπόρων, ιδιοκτητών γης και ακινήτων, λαθρεμπόρων επεξεργασμένης και μη φούντας) που λυμαίνονται τον πλούτο και την δουλειά των μαροκίνων πληβείων.
Ε, την Άνοιξη που φρέναρε το 2001 το μαροκινό καθεστώς την βρίσκει τώρα μπροστά του. Οι διαδηλώσεις, κυρίως στο βορρά, ξεκίνησαν τον περασμένο Οκτώβρη. Αλλά την τελευταία βδομάδα έχουν μαζικοποιηθεί και ριζοσπαστικοποιηθεί μετά την φυλάκιση του Nasser Zefzafi, επικεφαλής του αντικαθεστωτικού κινήματος Al-Hirak al-Shaabi («λαϊκό κίνημα»). Πέρα απ’ την απελευθέρωση του Zefzazi οι χιλιάδες των διαδηλωτών (νεολαίοι σε μεγάλο βαθμό) ζητούν πράγματα εντελώς ρεφορμιστικά: δημοκρατία και δουλειά.
Μόνο που τέτοια αιτήματα, σε καθεστώτα σαν το μαροκινό, είναι εμπρηστικά…