Τρίτη 7 Μάρτη. Η αντίθεση δεν θα μπορούσε να είναι μεγαλύτερη. Στην ιστορική φάση που τα κράτη / μέλη της ε.ε. και οπωσδήποτε τα κράτη / μέλη της ευρωζώνης πρόκειται να μπουν στη διαδικασία update της συλλογικής τους υπόστασης (με την έννοια των κρατικο/καπιταλιστικών θεσμίσεων, των συγκλίσεων και των αποκλίσεων διάφορων συμφερόντων μέσα στον παγκόσμιο ανταγωνισμό) ένα απ’ αυτά, και μόνο ένα, σέρνεται με όλο και μεγαλύτερο ζόρι, αρνούμενο (όχι μόνο οι πολιτικές βιτρίνες αλλά, επιπλέον, ο “λαός”) ότι έχει σοβαρά δομικά προβλήματα, αρνούμενο να συζητήσει γι’ αυτά, να συγκρουστεί εσωτερικά γι’ αυτά, να βρει «λύσεις». Ένα απ’ αυτά, και μόνο ένα, είναι ανίκανο να πείσει καν και καν τους διεθνείς εμπόρους χρήματος ότι μπορούν να το εμπιστευτούν και να το δανείσουν με λογικά επιτόκια· άρα είναι ανίκανο για πολύ περισσότερα με διεθνή αξία (είναι ικανό μόνο για γεωπολιτικές προσόδους, αν και όταν βρεθούν τέτοιες). Ένα απ’ αυτά, και μόνο ένα, νομίζοντας ότι παραμένει στο κέντρο του κόσμου περιμένει κάποιον από μηχανής θεό.
Κι έτσι, μήνα Μάρτη του 2017, ενώ στο Παρίσι (για παράδειγμα) οι πολιτικές βιτρίνες τεσσάρων απ’ τα σημαντικότερα κράτη μέλη του κλαμπ της ευρωζώνης κηρύσσουν την έναρξη μιας διαφορικής διαδικασίας μεγαλύτερης όσμωσης και ολοκλήρωσης στην ευρώπη, ένα απ’ τα μέλη του κλαμπ, και μόνο ένα, προσβλέπει απελπισμένα σε κάποια σύνοδο των “τεχνικών κλιμακίων”, σε κάποιο euroworking group, μπας και πείσει ότι αξίζει έναν ακόμα γύρο πολιτικού δανεισμού, και μάλιστα από κράτη / μέλη φτωχότερα. Ενόσω διατηρεί σε φορολογική ασυλία τα αφεντικά του, την εκκλησία του, τους βουλευτές του… Ενόσω οι υπήκοοι δεν καταλαβαίνουν καν και καν ότι η αύξηση της φορολογίας στους μισούς είναι το αντίτιμο της α-φορολόγησης των άλλων μισών…
Δεν είναι ολοφάνερο; Αυτό το ένα κράτος δεν ανήκει πλέον στην ευρωζώνη· στο βαθμό που αυτή υπήρξε (και εξακολουθεί να είναι) το προηγούμενο ιστορικά update της καπιταλιστικής ευρώπης. Δεν ανήκει ούτε στην διαδικασία εξέλιξής της, ούτε καν και σε οποιοδήποτε ενδεχόμενο στασιμότητάς της. Είναι εκτός. Όχι νομισματικά· αυτό είναι το μόνο που έχει απομείνει (αλλά ευρώ χρησιμοποιεί και το montenegro σαν επίσημο νόμισμα, χωρίς να είναι καν στην ε.ε…). Είναι εκτός σε κάθε άλλη πλευρά: δεν έχει τους θεσμούς, δεν έχει τους τρόπους. Είναι ένα failed state. Όπως λένε εκτός συνόρων όλο και συχνότερα: μια χαμένη υπόθεση.
Δεν φταίει η σκληρότητα του δντ γι’ αυτό, παρόλο που αυτή είναι δεδομένη. Φταίει αυτό το απλό: τόσο η πολιτική ελίτ όσο και ο μικροαστισμός και ο μεσοαστισμός στην ελλάδα ΔΕΝ αναγνώρισαν ποτέ ανοικτά ότι έχουν σοβαρά προβλήματα συγκρότησης, ΔΕΝ ασχολήθηκαν ποτέ με το να τα προσδιορίσουν με ακρίβεια και να βρουν τις εναλλακτικές για την λύση τους, ΔΕΝ συγκρούστηκαν ποτέ πάνω σε πιθανές αντίθετες (αλλά πραγματικές, ουσιαστικές) λύσεις. Κι αυτό που ισχύει σε ατομική κλίμακα ισχύει ακόμα περισσότερο σε κρατικο/καπιταλιστική: αν παριστάνεις πως «όλα είναι ο.κ.» (και φταίνε οι καταραμένοι ξένοι), αν φυλάς δηλαδή ζηλότυπα το «απ’ έξω κούκλα από μέσα πανούκλα» όταν το πρώτο δεν ισχύει πια καν και καν, τότε είσαι άξιος της μοίρας σου…
(φωτογραφία: είναι για την επικοινωνία με το enterprise… έφυγε βιαστικά και… εεε… καταλαβαίνετε…)