Η παράνοια

8/2/2017. Τα απρόσωπα “κοινωνικά δίκτυα”, απ’ τα πρώτα τους βήματα, εκδημοκράτησαν τις αρρώστιες και τα βίτσια των εξοχοτήτων του θεάματος, επειδή απάλλαξαν τα πεδία των “συνηθισμένων” καθημερινών κοινωνικών συναναστροφών απ’ τους περιορισμούς της φυσικότητάς τους. Μέσα στον απέραντο ιδεατό χωροχρόνο των ψηφιακών ανταλλαγών / συναλλαγών μπορεί, ξαφνικά, ο καθένας να κυνηγήσει την επιβεβαίωση – του – εαυτού του σε έναν ορίζοντα εκατοντάδων, ακόμα και χιλιάδων “like”. Σα να μοσχοπούλησε κάποια αντίγραφά του. Ακόμα περισσότερο (στα όρια του θριάμβου!) θα μπορούσε να κάνει αυτό το κυνήγι μασκαρεμένος: κρύβοντας, δηλαδή, οποιοδήποτε ελάττωμά του, προβάλοντας μόνο ό,τι θεωρεί προσόν.
Ο «εκδημοκρατισμός της αποθέωσης του πλήθους», χωρίς την φυσική έννοια της συγκέντρωσης και των χειροκροτημάτων αλλά με την ψηφιακή έννοια του «κόμβου με τις άπειρα πολλαπλές επαφές» εικονικά μόνο επιτρέπει στον καθένα να νοιώθει «κέντρο του κόσμου». Στην πραγματικότητα επιτρέπει (έως επιβάλλει) την κατασκευή αλλεπάλληλων «κόσμων» μονταρισμένων πάνω στην επανάληψη και την ταυτολογία. Έτσι ώστε στο κέντρο τους να νοιώθουν βολικά οι προς αναγνώριση «εαυτοί».
Συμβαίνει έτσι το εξής. Μέσα στο (κατά τον Μακ Λούαν) «παγκόσμιο χωριό» των interactive media και των αμφίδρομων ψηφιακών επικοινωνιών, δεν ενισχύεται η κριτική σκέψη (η οποία, για να καλλιεργηθεί, επιδιώκει ακόμα και την αμφισβήτησή της) αλλά οι κατατονικές συγκεντρώσεις των ομοφρονούντων. Που αλληλοεπιβεβαιώνονται, απολαμβάνοντας τις «μεγάλες κλίμακες» της επανάληψης, που γίνονται πραγματικότητα, αδιάφορο πόσο ψευδή είναι τα περιεχόμενά τους.