Εθνική γραμμή

1/2/2017. Τα πιο πάνω, που δεν είναι καθόλου μοναδικά, όχι μόνο σκιαγραφούν τα όσα υποστηρίζαμε χτες για τον χαρακτήρα του ελληνικού καπιταλισμού / κράτους, αλλά δείχνουν και τον πυρήνα των σχέσεών του με το ευρωπαϊκό θεσμικό εποικοδόμημα, όταν αυτό απαιτεί, σαν όρο της πολιτικής δανειακής υποστήριξης, τον ελληνικό εκσυγχρονισμό· τον σημαντικό περιορισμό της μαφιόζικης καπιταλιστικής κυριαρχίας: κάτω οι γερμανοί, κάτω η Μέρκελ και ο Σόιμπλε· ακόμα και “έξω απ’ το ευρώ και την ε.ε.”.
Αντίστροφα, ούτε η Ουάσιγκτον, ούτε το Λονδίνο, ούτε και το Πεκίνο έχουν τέτοιου είδους “ανθελληνικές” απαιτήσεις. Οπότε θεωρούνται “φίλοι”. Με δυο δεδομένα όμως. Πρώτον, δεν δίνουν δεκάρα τσακιστή (ακόμα και δανεική) για να “σωθεί” το ελλαδιστάν συνολικά. Και δεύτερον, αντιμετωπίζουν την επικράτεια μόνο υπό το πρίσμα “αξιοποιήσιμων spots”. Πράγμα που δεν είναι αυτό που θα ήθελαν τα ντόπια αφεντικά (σαν ταξική ελίτ). Αλλά έτσι είναι ο καπιταλισμός (ηλίθιε!)
Οπότε; Σαν τους στραβούς στο Άδη. Αλλά οπωσδήποτε με μαφιόζικα οφέλη.

Comments are closed.