Tag: τεχνολογία

Ηer: η μηχανή σε προσέχει…

Κυριάκη 3 Μάη. Εκείνο το «ελευθερία ή ασφάλεια; – ασφάλεια, ασφάλεια!» που ήταν η σημαία των έκτακτων «αντιτρομοκρατικών» νομοθεσιών σε διάφορα πρωτοκοσμικά κράτη νοιώθει κάπως ξεπερασμένο. Το διαδέχτηκε, μαστορεμένο με την ίδια υψηλή τεχνική που έχει η δημαγωγία και τα συμφέροντα των κρατών και των δυναμικών μερίδων των αφεντικών, το πολύ πιο διεισδυτικό και καθηλωτικό «ελευθερία ή υγεία; – υγεία, υγεία!» Οπωσδήποτε είναι αρκετοί στα μέρη μας που «ψήφισαν σωστά και υπεύθυνα»… Αν και εδώ, επειδή είσαι ό,τι δηλώσεις, χτες μπορεί να δήλωνες το ένα και αύριο να δηλώσεις το αντίθετο – no problem.

Αλλά το «δίλημμα» απασχολεί (…) κι άλλους πρωτοκοσμικούς. Στα σοβαρά. Το γαλλικό κράτος για παράδειγμα. Ένα ρεπορτάζ απ’ τους αμερικανικούς καθεστωτικούς new york times, πριν 2 βδομάδες, έδειχνε το δράμα:

Καθώς η γαλλία ψάχνει ιδέες για το πως θα ελέγξει τον κορονοϊό, οι ειδικοί άρχισαν να κοιτούν σ’ ένα εργαλείο που ήταν κεντρικό στη στρατηγική μερικών ασιατικών κρατών: την ψηφιακή ιχνηλάτιση επαφών. Έχοντας κατά νου τις απειλές στις “προσωπικές ελευθερίες”, ο ισχυρός υπουργός εσωτερικών απέρριψε αυτήν την λύση σαν ξένη προς την “γαλλική κουλτούρα”.

Αλλά μετά από τρεις βδομάδες και τον δεκαπλασιασμό των θανάτων, η γαλλική κουλτούρα μπορεί να αλλάζει, μαζί με την αντίστοιχη άλλων δυτικών δημοκρατιών, καθώς αγωνίζονται να βρουν την ισορροπία ανάμεσα στην ιδιωτικότητα και το δημόσιο καλό…

“Έχει να κάνει με την γαλλική ιστορία και την ευαισθησία σε ζητήματα ελευθεριών που είναι εγγενής στην γαλλική κουλτούρα” λέει ο Cedric O που είναι επικεφαλής της ανάπτυξης μιας σχετικής εφαρμογής, σαν υφυπουργός ψηφιακής πολιτικής της γαλλίας…

«Πρέπει να έχουμε μια συσκευή που είναι ταυτόχρονα καταναγκαστική για όσους έχουν μολυνθεί και όσο πιο ευγενική γίνεται για τους άλλους» λέει ο Gilles Babinet, αντιπρόεδρος του γαλλικού ψηφιακού συμβουλίου, μιας επιτροπής που είναι σύμβουλος της γαλλικής κυβέρνησης… Μια εφαρμογή που δημιουργήθηκε απ’ την ημι-αυταρχική κυβέρνηση της σιγκαπούρης, που είναι παλιός υπέρμαχος των ασιατικών αξιών, είναι η πηγή έμπνευσης για κάποιες παραλλαγές που δημιουργούνται απ’ τους γάλλους, τους γερμανούς και άλλους ευρωπαίους….

Ο Cedric O λέει ότι αφού μελέτησε την τεχνολογία ιχνηλάτησης που χρησιμοποιήθηκε στην ασία, η γαλλία επέλεξε μια λιγότερο αδιάκριτη μορφή – την εφαρμογή της σιγκαπούρης που εκεί λέγεται “TraceTogether”.

Στη γαλλία θα λέγεται “StopCovid”, θα εγκαθίσταται εθελοντικά στα smartphones, δεν θα ιχνηλατεί την θέση ή την κίνηση, και θα χρησιμοποιεί μόνο τεχνολογία bluetooth για να εντοπίζει τις πρόσφατες επαφές του ατόμου. Αν οι χρήστες της εφαρμογής προκύπτουν θετικοί στον κορονοϊό, οι πρόσφατες επαφές τους θα ειδοποιούνται αυτόματα, και θα είναι δική τους απόφαση το να πάρουν τα κατάλληλα μέτρα, δηλαδή το να κάνουν εξέταση, να αναζητήσουν θεραπεία, ή να μπούν μόνοι τους σε απομόνωση….

Χωρίς ψηφιακή ιχνηλάτηση, οι κυβερνήσεις δεν μπορούν να ξέρουν με ακρίβεια «ποιο μέρος έχει μολυνθεί, ποιο μέρος είναι καθαρό, οπότε τα κλείνουν όλα» λέει η Ki Mo-ran, μια επιδημιολόγος σύμβουλος της νοτιοκορεατικής κυβέρνησης. «Όλων οι ελευθερίες επηρεάζονται. Πρέπει να απαντήσουμε εάν η ατομική ιδιωτικότητα είναι πιο σημαντική απ’ τις ζωές μιας οικογένειας ή άλλων ανθρώπων».

Ζήτω το πάρτυ της αλγοριθμικής φυλακής! Ακόμα και στις πιο (δήθεν) «ήπιες» εκδοχές γαλλικού τύπου αναλογιστείτε μόνον αυτό: την Δευτέρα, που βγήκατε απογευματινή βόλτα, κάποιος / κάποια «εκεί γύρω» εντοπίζεται θετικός/ή· συνεπώς η μηχανή βαράει alarm, και τα λοιπά και τα λοιπά. Την Τρίτη ντουγρού για εξέταση. Αρνητική – ανακούφιση. Την Τετάρτη, στο γυρισμό απ’ την δουλειά, κάποιος / κάποια «εκεί γύρω» εντοπίζεται θετικός/ή· συνεπώς (ξανά) alarm, και τα λοιπά και τα λοιπά. Την Πέμπτη ντουγρού για εξέταση, αφού η προηγούμενη (της Τρίτης) δεν έχει αξία· μπορεί να κολλήσατε μετά… Αρνητική – (ξανα) ανακούφιση. Την Παρασκευή, στη βραδινή έξοδο, κάποιος / κάποια «εκεί γύρω» εντοπίζεται θετικός/ή· συνεπώς (ξανά) alarm, και τα λοιπά και τα λοιπά. Το Σάββατο ντουγρού για εξέταση, αφού η προηγούμενη (της Πέμπτης) δεν έχει αξία· μπορεί να κολλήσατε μετά… Αρνητική – (ξανα) ανακούφιση. Την Κυριακή ρεπό!… Μπορείτε να αναρωτηθείτε κατ’ οίκον τι ζωή είναι αυτή!.. Ίσως την επόμενη Δευτέρα πάτε σε μοναστήρι, να αφιερωθείτε στον μεγαλοαδύναμο· γιατί έχετε αρχίσει να ισορροπείτε επικίνδυνα στο σκοινί μιας καπιταλιστικά κατασκευασμένης μαζικής τρέλας!…

Αυτά στην «ήπια» και «εθελοντική» app, εντάξει; Αυτήν που είναι «ευγενική» απέναντι στην προσωπική ζωή… Γιατί υπάρχουν κι άλλες που είναι αγενείς και υποχρεωτικές. (Αυτές θα κερδίσουν τελικά!)

(Η ασταμάτητη μηχανή το ξεκαθάρισε πάντως απ’ την αρχή: όταν θα μας έχουν αρρωστήσει εντελώς, τότε θα μας πουν πως, επιτέλους, είμαστε «υγιείς»… Καλό θα είναι λοιπόν οι κάθε είδους «φίλοι της υγείας μέχρις θανάτου», όλοι αυτοί κι αυτές που δεν αναρωτήθηκαν ούτε για μισό λεπτό μήπως τους έκαναν επί μέρες, βδομάδες και μήνες πλύση εγκεφάλου και μαζικές ενέσεις φόβου, αυτοί κι αυτές που αδιαφόρησαν για το στοιχειώδες, το να αναπτύξουν δηλαδή την απαραίτητη πολιτική ανοσία, να αναλάβουν ξανά τις κοινωνικές τους ευθύνες… Και να τις «φορέσουν» όλες αυτές τις apps. Τα αφεντικά θα καταχαρούν.

Όσο για το “Her” στον τίτλο είναι αναφορά στην ομώνυμη ταινία, του Spike Jonze – 2013. Ενδιαφέρουσα, θα την προτείναμε σαν “μάθημα” – παίζει ο Joaquin Phoenix, πριν γίνει joker…).

Κοινωνική αποξένωση και επιτήρηση “επαφών” 1

Παρασκευή 1 Μάη. Κάτι μας λέει (όχι «κάτι»… πολλά μας λένε!) πως όταν απ’ αυτήν εδώ την περιθωριακή γωνία του κυβερνοχώρου επιμένουμε ότι ο δήθεν φονιάς covid-19 είναι το άλλοθι και σημαία της βίαιης αναδιάρθρωσης των κοινωνικών σχέσεων (του κοινωνικού εργοστάσιου), της βίαιης και γρήγορης επιτάχυνσης της μηχανικής μεσολάβησης (engineering of everything), και της εφόδου του νεοκρατισμού, φαινόμαστε σαν ufo. Υπάρχουν κάμποσοι απαξιωτικοί χαρακτηρισμοί διαθέσιμοι στο λεξικό που θα μπορούσαν εύκολα να ριχτούν εναντίον μας: από «συνωμοσιολόγοι» ως «δεν ξέρουν τι τους γίνεται». Δεν ιδρώνει μεν τ’ αυτί μας… όμως, αν έχει σημασία οτιδήποτε γράφεται εδώ, αυτή δεν είναι φιλοσοφική. Αν δεν ενισχυθούν πολιτικά οι επείγουσες αρνήσεις (εργατικές αρνήσεις), τα μαύρα φίδια θα μας φάνε σύντομα όλους.

Θα θυμάστε, ίσως, ότι μια απ’ τις καινούργιες «υγιεινομικές πρακτικές» (για την «υγεία του λαού» και για να μην «υπερφορτωθούν τα συστήματα υγείας» πάντα!) ήταν και παραμένει αυτό που διεθνώς (στα αγγλικά) λέγεται contact tracking και στα ελληνικά ιχνηλάτηση επαφών. Δηλαδή; Το να γίνεται έρευνα για το με ποιούς / ποιές ήρθε σε επαφή ένα «θετικό κρούσμα» (του covid-19) αναδρομικά, τουλάχιστον για τις πρόσφατες 2 εβδομάδες…

Φαίνεται φυσιολογικό; Ναι, εκεί έφτασε η «μέση κοινωνική συνείδηση» (κι εκεί βρίσκονται όλα τα πολιτικά τσακάλια της “κοινωνικής απελευθέρωσης”): να θεωρείται φυσιολογική η (αναδρομική) χαρτογράφηση των κοινωνικών σχέσεων του καθενός και της καθεμιάς… Πώς στην ευχή (θα αγανακτίσει ο φίλος της καραντίνας) θα σταματήσει η διασπορά ενός τόσο φονικού ιού αν δεν εντοπιστούν όσοι (μπορεί να) κόλλησαν απ’ τον / την Χ που εντοπίστηκε «θετικός/η»; Σωστά… σωστά… (Σκέψου νάταν και κάτι σοβαρό…)

Αν ως τα τέλη του 2019 ένα αστυνομικό όργανο ή ένας ανακριτής (οι μόνοι αρμόδιοι να κάνουν τέτοιες ερωτήσεις…) οπουδήποτε στον πλανήτη, έχοντας κάποιον κατηγορούμενο για οτιδήποτε (και μόνο έτσι), τον ρωτούσαν λέγε ρε με ποιούς συναντήθηκες τις τελευταίες 14 ημέρες; το πιθανότερο είναι να εισέπραταν μια απάντηση μεταξύ του «και τι σε νοιάζει εσένα;» ως το «δεν θυμάμαι». Στα τέλη Απρίλη του 2020 έχουν συμβεί τα εξής (που οποιοσδήποτε με στοιχειώδη συνείδηση θα τα χαρακτήριζε, το λιγότερο, τρομακτικά!):

– Δεν χρειάζεται κανένας ανακριτής και κανένας μπάτσος…

– Δεν χρειάζεται να γίνει καμμία ερώτηση / ανάκριση…

– Είναι εντελώς εύλογο, κοινωνικά νομιμοποιημένο, υποχρεωτικό, να δώσει απόλυτο λογαριασμό ο καθένας για τις κοινωνικές του σχέσεις, αρκεί να έχει εντοπιστεί σαν covid-19 positive…

– Όλες οι καλές βιομηχανίες πληροφορικής, παντού στον κόσμο, σε συνεργασία με τα κράτη, έχουν φτιάξει (και συνεχίζουν να φτιάχνουν όλο και πιο βελτιωμένες) ψηφιακές «εφαρμογές» (apps) οι οποίες με διάφορους τρόπους (είτε μέσω των «κινητών», είτε μέσω «φορετών») κάνουν αυτή τη δουλειά (της «ιχνηλάτησης επαφών») για τους πάντες, διαρκώς, 24 ώρες το 24ωρο και 7 μέρες την εβδομάδα· μεταφέροντας τα data σε βάσεις δεδομένων, για την αλγοριθμική επεξεργασία τους.

Όλα αυτά, που από την κρατική άποψη της μαζικής επιτήρησης και απ’ την καπιταλιστική άποψη της μαζικής υπεξαίρεσης «προσωπικών δεδομένων» θα ήταν ένα τρελό όνειρο ως τις 31 Δεκέμβρη του 2019, στις 30 Απρίλη του 2020 όχι μόνο είναι πραγματικότητα, όχι μόνο είναι κοινωνικά νομιμοποιημένα, αλλά είναι κάτι περισσότερο: κοινωνικά επιθυμητά! Και, φυσικά, έχουν ανοίξει όχι δρόμο αλλά υπερφαρδιά λεωφόρο…

Αυτό που ως πριν 4 μήνες θα λεγόταν «είναι η ζωή μου και σιγά μην σου δώσω λογαριασμό» σήμερα είναι το ακριβώς αντίθετο! Δεν είναι ένα θαύμα της βιοπολιτικής; Πώς έγινε αυτό το θαύμα; Εκεί που υπό άλλες συνθήκες θα γινόταν μακρόχρονος πόλεμος, «σώμα με σώμα», ανάμεσα στα κράτη και στις εταιρείες απ’ την μια μεριά και την στοιχειώδη κοινωνική αξιοπρέπεια απ’ την άλλη που θα υπερασπιζόταν με πάθος τις ατομικές ελευθερίες και τα δικαίωματα ιδιωτικότητας, αποδείχθηκε αρκετός ένας μικροσκοπικός κωρονοϊός και μια παρανοϊκή υγιεινιστική τρομοεκστρατεία διάρκειας ελάχιστων εβδομάδων!!! (Βοήθησε και η ασυγχώρητη πολιτική μυωπία όλων των απολιθωμάτων του 20ου αιώνα…)

Όπως θα έλεγε μια υγιεινιστική Madeleine Albright: όλος αυτός ο τρόμος άξιζε τον κόπο!!

Κοινωνική αποξένωση και επιτήρηση “επαφών” 2

Παρασκευή 1 Μάη. Θα εκλαγείτε αν μάθετε πόσες τέτοιες εφαρμογές επιτήρησης σε πραγματικό χώρο και χρόνο «αναπτύχθηκαν» ταυτόχρονα και μπήκαν σε εφαρμογή σ’ όλο τον αναπτυγμένο καπιταλιστικό βορρά, μέσα στον ελάχιστο χρόνο που χρειάστηκε για να γίνει το θαύμα! Ο πιο πάνω πίνακας με τις πάνω από 30 περιπτώσεις είναι κατατοπιστικός.

Αλλά δεν είναι το τέλος της ιστορίας. Πρώτον, επειδή το αντάλλαγμα για την «απελευθέρωση» απ’ τις καθολικές πραξικοπηματικές απαγορεύσεις (την βιοπολιτική α λα 18ος αιώνα όπως παρατηρούν πια αρκετοί στον πλανήτη…) είναι η κατάφαση, η αποδοχή, η συγκατάθεση σε ακόμα περισσότερο contact (δηλαδή! social) tracking. Και δεύτερον επειδή δεν υπήρξε καμμία μα καμμία συνωμοσία σ’ αυτόν τον θαυμάσιο και ταυτόχρονα ακαριαίο συντονισμό τόσων πολλών κρατών, τόσης πολλής κρατικής αγωνίας για την δημόσια υγεία, τόσων τεχνολογικών εταιρειών – και τόσων τυφλών υπηκόων…

Όχι!! Το πράγμα είχε ωριμάσει… Ο βιοπολιτικός έλεγχος και η βιοπολιτική επιτήρηση α λα 21ος αιώνας ξεπήδησαν απ’ την πανούκλα του υγιεινιστικού φόβου (που έκανε το μεγαλύτερο μέρος των πρωτοκοσμικών κοινωνιών να καταπιούν αμάσητο το κατασκευασμένο σοκ-και-δέος του covid-19) όπως η Αθηνά απ’ το κεφάλι του Δία!

Ασήμαντο χαρακτηριστικό αλλά πάντως χαρακτηριστικό: πριν καν καλά καλά οι υπήκοοι καταλάβουν σε ποιον ακρωτηριασμό είχαν συναινέσει (για το καλό της «υγείας» και των «δημόσιων συστημάτων» πάντα!!!) στην αρχή των πραξικοπημάτων, οι δημαγωγοί έσπερναν και οι υπήκοοι θέριζαν και αναπαρήγαγαν την φράση: μετά ο κόσμος θα είναι διαφορετικός… Τί καταλάβαιναν σαν επερχόμενη «διαφορά»; Τίποτα!… Απλά μηρύκαζαν… Μηρύκαζαν για να εκπαιδευτούν στην προεξόφληση όχι απλά της υποταγής αλλά ίσως ίσως ακόμα και της επιθυμίας για έναν «διαφορετικό κόσμο»!…

Στο βαθμό που έχει δημιουργηθεί μια κάποια ανησυχία (στη γερμανία σίγουρα) για το τι θα γίνονται όλα αυτά τα data, τα κράτη ξεδιπλώνουν τα φαρδιά τους στήθη μπαίνοντας μπροστά απ’ τις εταιρείες… Για να διαβεβαιώσουν ότι εγγυώνται τα πάντα: «τον σεβασμό στα ανθρώπινα δικαίωματα»… «τον σεβασμό στην ιδιωτικότητα των πολιτών»… «την μη εμπορική αξιοποίηση αυτών των τεράστιων όγκων data»…

Αστεία πράγματα! Αυτοί που ξέρουν κουνάνε με νόημα το κεφάλι τους. Ακόμα και η κρατική (με την έννοια διάφορων «επίσημων οργανισμών φροντίδας της υγείας» πάντα, αλλοίμονο…) διαχείριση είναι δηλητηριώδης· κι ούτε να συνυπολογιστούν οι φανερές ή κρυφές (τεκμηριωμένες πάντως, ειδικά στην μεταSnowden εποχή) σχέσεις μεταξύ «κρατικών» και «ιδιωτικών» μηχανισμών…

Υπάρχουν μάλιστα κράτη (το γαλλικό πρωτοπορεί!) που ζητούν από τέρατα της πληροφορικής βιομηχανίας σαν την apple και την goggle να χαλαρώσουν τα εμπόδια παραβίασης της ιδιωτικότητας των data που έχουν ενσωματώσει σε μια πολύφερνη κοινή εφαρμογή τους για tracking! Έτσι ώστε οι ιδιωτικές επιχειρήσεις να φτάνουν να αποκτούν ένα φωτοστέφανο προάσπισης των ατομικών ελευθεριών και δικαιωμάτων!!!!

Σε ένα χθεσινό άρθρο του στην ηλεκτρονική έκδοση του wired, ο Matt Burgess (υποδιευθυντής σύνταξης) περιγράφει το πως προβλέπει αυτήν την «κανονικότητα 2.0»:

Καθώς θα βρίσκεσαι στην ουρά του supermarket τον Γενάρη του 2021 – με δύο μέτρα απόσταση απ’ τους γύρω σου – και το κινητό στην τσέπη σου κάνει τον χαρακτηριστικό ήχο προειδοποίησης απ’ την εφαρμογή ιχνηλάτησης επαφών που εγκατέστησες πριν έξι μήνες, η ρουτίνα θα είναι οικεία. Άλλωστε αυτό έχει ξανασυμβεί πάμπολλες φορές ήδη.

Κάποιος με τον οποίο διαστραυρώθηκες την τελευταία εβδομάδα – η εφαρμογή δεν σου λέει ποιος είναι – προέκυψε θετικός στον κορονοϊό. Η εφαρμογή σου λέει να πας αμέσως σπίτι. Θα πρέπει να αυτο-απομονωθείς μέχρις ότου ολοκληρωθεί η εξέτασή σου. Η εξέτασή σου, όπως έγινε όλες τις προηγούμενες φορές, διατάχτηκε αυτόματα από ένα κέντρο δημόσιας υγείας ταυτόχρονα με την προειδοποίηση που ήρθε στο κινητό σου…

Δεν θα πρέπει να το ξεχάσουμε ποτέ: αυτός ο τεχνοφασισμός (λυπούμαστε αλλά δεν μπορούμε να βρούμε πιο ήπιο χαρακτηρισμό), όπως συμβαίνει με κάθε έκρηξη ολοκληρωτισμού, γαρνιρίστηκε με θερμά χειροκροτήματα. Κάποιοι (ποίοι άραγε;) έριξαν την «ιδέα» να βγαίνουν οι κρατούμενοι στα μπαλκόνια τους, μια συγκεκριμένη ώρα κάθε απόγευμα, και να χειροκροτούν τους «ήρωες στην πρώτη γραμμή της μάχης»…

Και οι κρατούμενοι τσίμπισαν. Ανάθεμα κι αν καταλάβαιναν χριστό! Έτσι συμβαίνει όμως πάντα: νομίζουν οι μάζες ότι χειροκροτούν «κάτι άλλο»… Και πάντα μισούν οποιονδήποτε τους αποδεικνύει ότι βάζουν το κεφάλι τους πάνω στον πάγκο του χασάπη…

Ναι λοιπόν. Η ασταμάτητη μηχανή, το Sarajevo, το Cyborg, το “συμβούλιο για την εργατική αυτονομία”, αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους.

Οι πάμπολλοι φίλοι της καραντίνας;

Κοινωνική αποξένωση και επιτήρηση “επαφών” 3

Παρασκευή 1 Μάη. Φυσικά δεν είναι μόνο το (συνολικό) κοινωνικό εργοστάσιο που μπαίνει πανηγυρικά στην ψηφιακή επιτήρηση, έτσι ώστε οι δυτικοί καπιταλισμοί να μειώσουν την απόσταση «αποτελεσματικότητας / αποδοτικότητας» απ’ το κινεζικό παράδειγμα και το social credit σύστημά του. Είναι και οι τυπικοί χώροι / χρόνοι εργασίας.

Όμως αυτό δεν ήταν που ζητούσαν οι μισθωτοί, όλο αυτό το διάστημα, υπό την σοφή καθοδήγηση είτε του μικροαστισμού τους είτε των συνδικάτων τους; Μέτρα ασφαλείας για να μην κολλήσουν δεν ζητούσαν; Ε, να λοιπόν! Νάτα!!!

(Ούτε θα κολλήσουν…. αλλά ούτε και θα ξαναψιθυρίσουν τίποτα «αρνητικές σκέψεις» για την δουλειά, τ’ αφεντικό, τον προϊστάμενο ή τους ρουφιάνους του!)

Ποτέ δεν γιορτάζουμε την πρωτομαγιά… Αλλά φέτος είναι για βαρύ πένθος!

Η ύπουλη και “αόρατη” απειλή

Πέμπτη 30 Απρίλη. Η ασταμάτητη μηχανή έχει καταλάβει ότι θα περάσουν χρόνια (κι ίσως κάποιες γενιές….) μέχρις ότου ένα ικανό μέρος των δυτικών κοινωνιών συνειδητοποιήσει τι είναι εκείνο που έχει συμβεί τις 3 τελευταίες δεκαετίες σε σχέση με την κοινωνική αντίληψη περί «υγείας»· και, άρα, τι είναι αυτό που υπερκωδικοποιείται τώρα σαν «πραγματικότητα» μέσω της κρατικής πολιτικής. (Στο Sarajevo.pdf 148a κάνουμε μια πρώτη αναλυτική προσέγγιση, στο επόμενο θα την συμπληρώσουμε).

Έχουμε πει πάντως, από ‘δω, ότι το να εννοηθούν οι κοινωνικές σχέσεις σαν (εν δυνάμει) μολυσματικές, και μάλιστα με μια αφορμή (τον covid-19) ανάξια για ένα τόσο μεγάλο ιδεο-πολιτικό άλμα, είναι το βίαιο «μάθημα» των ημέρων. Για να γίνει όμως εφικτό έχει προηγηθεί, ουσιαστικά απ’ τα τέλη της δεκαετίας του 1980 και μετά, η αποδοχή (σχεδόν ενθουσιώδης…) της ανατροπής για το τι είναι «υγεία» και τι είναι «αρρώστια».

Η διαχωριστική γραμμή υπήρξε το aids και ο HIV. Και η ανατροπή απλώθηκε πολύ ευρύτερα απ’ τους ανθρώπους που κτυπήθηκαν πισώπλατα όπως σωστά έλεγε τότε μια αφίσα της act up. Ως πριν τον HIV (πριν το διάστημα μέσα ‘80/ αρχές ’90) ασθένεια σήμαινε συμπτώματα, και ανάλογη γνώση / διάγνωση. (Από ιατρική άποψη: κλινική διάγνωση). Οι HIV positive κηρύχτηκαν «ασθενείς» παρότι δεν είχαν κανένα σύμπτωμα. Η «ανακάλυψη της μόλυνσης» (ο εντοπισμός δηλαδή ούτε καν του HIV του ίδιου αλλά των μειωμένων κυττάρων Τ του ανοσοποιητικού στο αίμα, των οποίων η μείωση αποδιδόταν στην παρουσία του HIV) μόνο εργαστηριακά μπορούσε να γίνει. Με εξετάσεις. (Τότε όλοι / όλες έμαθαν, χάρη σ’ ένα μαζικό μάθημα μικροβιολογίας, την λέξη ρετροϊός· το δε «ανοσοποιητικό σύστημα» έγινε για πρώτη φορά για τον πολύ κόσμο ένα μυστηριώδες πεδίο μάχης όπου κερδίζονται και χάνονται ζωές…)

Έτσι το αποτέλεσμα της εξέτασης και όχι κάποιο σύμπτωμα έγινε η ταυτότητα της «υγείας / αρρώστιας». Χωρίς «αρνητικό» αποτέλεσμα κάποιος θα μπορούσε να είναι «άρρωστος». Χωρίς «αρνητικό» αποτέλεσμα ο καθένας ήταν (ίσως…) άρρωστος!

Με τον HIV μολυσματικές κηρύχτηκαν οι ερωτικές πράξεις (εκτός γάμου…) Κυρίως όμως άρχισε να αλλάζει κοινωνικά η εννόηση της «υγείας» (και ανάλογα της «αρρώστιας»). Αφού δεν ήταν πια το «πως νοιώθεις» το πρώτο και το τελευταίο κριτήριο, σωστό και «υπεύθυνο» έγινε το να επιτηρεί ο καθένας την κατάστασή του (την κατάσταση-της-υγείας-του/της) μέσω εξετάσεων· κι απ’ αυτές να μαθαίνει αν είναι «υγιής» ή όχι… Τα τσεκ απ έγιναν σταδιακά (αλλά γρήγορα από ιστορική άποψη) κοινωνική κοινοτοπία: η κοινοτοπία μιας ζωής που μετριέται, ξαναμετριέται, ξαναμετριέται, και μέσα απ’ τις εξετάσεις είναι που αποκτάει την «πιστοποίηση του well being» και την ανάλογη αυτοπεποίθηση· πάντα ως την επόμενη εξέταση.

(Στις αρχές των ‘00s, μετά την υποτιθέμενη «αποκωδικοποίηση του dna», ο μικροσκοπικός, κρυμμένος κάπου μέσα στο σώμα και ύπουλος εχθρός / νοσογόνος παράγοντας, πήρε και δεύτερη μορφή, πέρα απ’ αυτήν του ιού. Πήρε την μορφή του προβληματικού γονιδίου. Ωστόσο πέντε απαραίτητες κουβέντες γι’ αυτή η εξέλιξη δεν χωράνε εδώ).

Η κοινωνία σαν μόλυνση / ο διαφορικός αποκλεισμός

Πέμπτη 30 Απρίλη. Παρότι στο Θέαμα του προβληματικού γονιδίου (και, άρα, της «γενετικής προδιάθεσης») η σύγχρονη βιομηχανία / βιοτεχνολογία της υγείας έχει επενδύσει πολλά, είναι η άλλη μορφή, ο «μεταδοτικός ιός», που αξιοποιείται τώρα σαν παράσταση των κοινωνικών σχέσεων ως μολυσματικών. Λογικό: η μόλυνση είναι σχέση· και για τα αφεντικά της 4ης βιομηχανικής επανάστασης κάθε μη μεσολαβημένη / μη ελεγχόμενη ψηφιακά σχέση είναι «μόλυνση»!.. Αυτή η συγκεκριμένη μορφοποίηση του μικροσκοπικού, κρυμμένου, ύπουλου «πράκτορα του θανάτου» που πηδάει από ασυμπτωματικό φορέα σε ασυμπτωματικό «φορέα» μέχρι να φτάσει στο στόχο του (να σκοτώσει…) είναι που επιτρέπει την en masse ανακατάληψη / αναδιάρθρωση του κοινωνικού εργοστάσιου απ’ τα αφεντικά, στο ξεκίνημα της 4ης βιομηχανικής επανάστασης.

Και να η αλληλουχία αυτής της πολεμικής εκστρατείας. Πρώτο βήμα η διόγκωση / διαφήμιση της φονικότητας του covid-19, ακόμα και μαλλιοκούβαρα. Δεύτερο βήμα η επιβεβαίωση πως το «κοινωνικό σώμα» έχει αφομοιώσει πράγματι το μάθημα μιας 30ετίας περί κρυμμένης και ασυμπτωματικής «νοσηρότητας», μέσα από διαδοχικά πραξικοπήματα σε βάρος του άλλοτε ιερού δισκοπότηρου, του πραγματικού (αλλά και τυπικού) συντάγματος περί «ατομικών ελευθεριών και δικαιωμάτων». Όλοι πλέον είναι κάτι απ’ αυτά: ασθενείς, εν δυνάμει ασθενείς, «φορείς», «εν δυνάμει φορείς» – συνεπώς μπαίνουν όλοι στον υγιεινιστικό γύψο. Και δεν χωράνε αντιρρήσεις!

Αλλά αυτή είναι μια «παλιά» εκδοχή επιτήρησης και ελέγχου. Με το τρίτο βήμα θα πρέπει να εισαχθούν σταδιακά οι διαφοροποιήσεις μέσω του πιο καλά εστιασμένου ελέγχου. Και ο διαφορικός αποκλεισμός. Στη γαλλία αυτός θα μεταφραστεί γρήγορα σε «χάρτες» (διαθέσιμους σε κάθε κινητό…) με ανάλογο χρωματισμό των «επικίνδυνων», των «μέτρια επικίνδυνων» και των «ακίνδυνων» περιοχών, ανάλογα με τα διαπιστωμένα κρούσματα σε κάθε μια. Εννοείται ότι οι πραξικοπηματικοί περιορισμοί θα επανα-ισχύουν, θα αναστέλλονται ή θα είναι σε ετοιμότητα ανάλογα· όπως και οι οδηγίες κίνησης / διαταγές προς τους υπηκόους.

Όμως κι αυτό ακόμα είναι ενδιάμεσο στάδιο. Θα χρειαστεί ένα ακόμα βήμα. Το βασικό ζήτημα που πρέπει να λυθεί (και τεχνολογικά είναι ώριμο να λυθεί) είναι αυτό: η συχνότητα των εξετάσεων καθενός χωριστά. Οι μεγάλες κοινωνικές πλειοψηφίες είχαν ήδη αποδεχθεί, προ covid-19, ότι οι εξετάσεις είναι που δίνουν τα πιστοποιητικά υγείας, και τίποτα άλλο. Τα υγιεινιστικά πραξικοπήματα, διανθισμένα με καϋμό για την έλλειψη των «απαραίτητων τεστ», επιβεβαίωσαν αυτήν την κοινωνική πεποίθηση.

Ωστόσο, εφόσον η μόλυνση καραδοκεί παντού και διαρκώς, το πιστοποιητικό υγείας πρέπει να εκδίδεται και αναιρείται ανά πάσα στιγμή. (Αυτό είναι το στρατηγικό πλεονέκτημα υπέρ της κυριαρχίας που έχει η μόλυνση, η «επίκτητη νοσηρότητα», σε σχέση με την γενετική προδιάθεση, την «προκαθορισμένη νοσηρότητα». Αυτή η τελευταία έχει, πάντως, άλλα πλεονεκτήματα…)

Χρειάζεται, άρα, μια διαρκής ροή εξετάσεων / επιτήρησης της κατάστασης υγείας του καθενός χωριστά. Διαφορετικά θα υπάρχει πάντα μια δομική ασυγχρονία ανάμεσα στην «πραγματική κατάσταση της υγείας του πλήθους» και τα διοικητικά / κρατικά μέτρα εξαγνιστικού αποκλεισμού ή/και «απελευθέρωσης». Το πλήθος που πειθάρχησε ως τώρα είναι αυτονόητο ότι θα αποδεχθεί και το τρίτο, και το τέταρτο και το πέμπτο βήμα: τον δρόμο τον δείχνει το λιχνεστάιν… Τα wearables, ή κάτι παρόμοιο, βρίσκουν επιτέλους πανηγυρικά την χρησιμότητά τους!

Πράγματι, όλα αυτά γίνονται για λόγους υγείας… Όχι, όμως της δική σας / μας… Για την υγεία του κεφάλαιου γίνονται!!

Από μικρό….

Κυριακή 26 – Δευτέρα 27 Απρίλη. Είναι ένα τόσο δα μικροσκοπικό πριγκηπάτο· με έκταση κάτι παραπάνω από το 1/20 της Αθήνας. Πληθυσμό με το ζόρι 40.000. Έχει όμως πρωτεύουσα, ονόματι Vaduz. Είναι ορεινό, ανάμεσα στην αυστρία και στην ελβετία, έχει ski resorts, και φυσικά είναι πλυντήριο («φορολογικός παράδεισος» στην καθώς πρέπει ορολογία). Όλα αυτά δεν το εμποδίζουν καθόλου να κάνει ένα άλμα στην πρωτοπορία της 4ης βιομηχανικής επανάστασης. Covid – 19 βοηθούντος.

Η διοίκηση του Λιχτενστάιν, ίσως και ο πρίγκηπας Johannes Adam Ferdinand Alois Josef Maria Marco d’Aviano Pius (για συντομία: Hans-Adam 2) αυτοπροσώπως, αποφάσισε λοιπόν ότι για το καλό της δημόσιας υγείας (έχουν πρόβλημα κι εκεί, με τον αέρα των Άλπεων;) πρέπει κάθε υπήκοος να φοράει ένα high tech βιομετρικό μπρασελέ, που θα μεταφέρει διαρκώς δεδομένα υγείας (θερμοκρασία, σφιγμούς, ένταση βήχα, ποιός ξέρει τι άλλο;) σε μια κεντρική βάση δεδομένων – στη γειτονική ελβετία.

Σε πρώτη φορά το έχουν πάρει / φορέσει 2.000 απ’ τους υπηκόους. Τα δεδομένα τους συγκεντρώνονται, αναλύονται, αλγοριθμοποιούνται, και ο Mauro Pedrazzini, υπουργός εσωτερικών του πρίγκηπα, είναι ευχαριστημένος. Η κλινική μελέτη των δεδομένων γίνεται απ’ το υπουργείο υγείας της ελβετίας, κι όλα κουρντίζονται ώστε απ’ τον Σεπτέμβριο να μοιραστούν / φορεθούν τα μπρασελέ απ’ όλους / ες. Και τις 40.000: που να τολμήσει να πλησιάσει ο τύραννος τσαχπίνης covid-19; Το εξάρτημα είναι εξέλιξη ενός παρόμοιου που έχει λανσάρει με επιτυχία η ελβετική τεχνολογική εταιρεία Ava, με σκοπό την επιτήρηση του γυναικείου κύκλου (μα ποιες γυναίκες χρειάζονται τέτοια γκάτζετ;)

Κάποιο cloud εκεί, στην ελβετία, είναι πολύ busy: με δείγμα 40.000 αιχμάλωτους της υγιεινιστικής επιτήρησης, στη μέση της ευρώπης, πολλά χρήσιμα συμπεράσματα θα βγουν. Κι ας λέει η/ο Preciado ότι «δεν χρειάζονται τα wearables, μια χαρά είναι τα κινητά». Οι 40.000 διαρκείς, 24/7 ροές δεδομένων υγείας είναι special ευκαιρία για δοκιμή. Για να καλιμπραριστούν οι αλγόριθμοι, να βελτιωθούν… Δεν πας κατευθείαν έτσι, στα εκατομμύρια ροές…

Πάντα χρειάζεται κάτι επιπλέον το αφεντικό! Πάντα!! Ειδικά αν πρόκειται για την υγεία και την προστασία της; Ωωωωω πόσες θυσίες πρέπει να κάνετε!

(φωτογραφία κάτω: Κάτι παρόμοια “βραχιολάκια” δεν ήταν, ως πρόσφατα, αξεσουάρ για κατ’ οίκον κράτηση / έκτιση ποινής; Πώς προχώρησε το πράγμα τόσο εύκολα και γρήγορα;)

New currency

Κυριακή 26 – Δευτέρα 27 Απρίλη. Μέσα σ’ αυτούς τους παγκόσμιους στροβιλισμούς, έχοντας ξεφορτωθεί τα αρχικά ζόρια με την covid-19, το κινεζικό καθεστώς προχωράει στο επόμενο (ηγεμονικό για το ίδιο, δηλητηριώδες για το ψοφιοκουναβιστάν) βήμα. Το ψηφιακό yuan. Η κεντρική τράπεζα ανακοίνωσε την πετυχημένη ολοκλήρωση της τεχνικής πλευράς, και προχωράει προς το τέλος της και η νομοθετική. Ένας αριθμός απ’ τις εταιρείες ναυαρχίδες του κινεζικού καπιταλισμού, όπως η Tencent, η Alibaba, η Huawei, η εμπορική τράπεζα της κίνας και μεγάλες κατασκευαστικές συμμετέχουν στην «ανάπτυξη» του ψηφιακού νομίσματος, αφενός λόγω της εμπειρίας τους στην blockchain τεχνολογία, και αφετέρου λόγω του πελατολογίου τους. Το Alipay της Alibaba και το WeChat Pay της Tencent έχουν ήδη 1,7 δισεκατομμύρια λογαριασμούς (κατά 300 εκατομμύρια περισσότερους απ’ τον κινεζικό πληθυσμό…) έχοντας ενοποιήσει τα social media, το ηλεκτρονικό εμπόριο και τις ηλεκτρονικές πληρωμές. Κατ’ αυτόν τον τρόπο το Πεκίνο καθορίζει ήδη τα διεθνή πρότυπα (λειτουργικά και τεχνολογικά) για τα επόμενα ψηφιακά νομίσματα που θα δημιουργήσουν άλλα κράτη ή συμμαχίες τύπου ευρωζώνη.

Το ψηφιακό yuan δεν προορίζεται απλά για εσωτερική χρήση (συμπεριλαμβανομένου, φυσικά, και του κεντρικού ελέγχου όλων μα όλων των πληρωμών..). Μια σειρά κράτη / πελάτες του Πεκίνου, εταίροι στους δρόμους του μεταξιού, τόσο στην ασία όσο και στην αφρική, πρόκειται να επωφεληθούν. Όντας το πρώτο νόμισμα με «κρατική πλάτη» που να προστατεύει την ανταλλακτική αξία του (σε αντίθεση με τα λίγο πολύ πειρατικά κρυπτονομίσματα τύπου bitcoin), θα γίνει η αιχμή της αύξησης της διεθνούς κυκλοφορίας του κινεζικού «εθνικού νομίσματος», χωρίς ελέγχους τύπου swift.

Σε βάρος τίνος θα γίνει αυτό; Το μαντέψατε: του δολαρίου (αλλά και του ευρώ, σε δεύτερο χρόνο)…

(φωτογραφία: Εννοείται ότι οι αμερικανικές εταιρείες που έχουν εκατομμύρια πελάτες στην κίνα συγχρονίζονται…)

Μια χούφτα παρατηρήσεις ακόμα 3

Παρασκευή 24 Απρίλη. Στο ίδιο κείμενο η/ο Paul B. Preciado παρατηρεί:

…Οι διαφορετικές στρατηγικές που έχουν υιοθετήσει διάφορες χώρες έναντι της επέκτασης του Covid-19 δείχνουν δύο εντελώς διαφορετικούς τύπους βιοπολιτικών τεχνολογιών. Ο πρώτος, σε λειτουργία κυρίως στην Ιταλία, την Ισπανία και τη Γαλλία, εφαρμόζει αυστηρά πειθαρχικά μέτρα που από πολλές απόψεις δεν διαφέρουν πολύ από αυτά που χρησιμοποιήθηκαν κατά της πανώλης. Πρόκειται για τον περιορισμό στο σπίτι ολόκληρου του πληθυσμού. Αξίζει τον κόπο να ξαναδιαβάσετε το κεφάλαιο για τη διαχείριση της πανώλης στην Ευρώπη, στο Επιτήρηση και Τιμωρία,για να συνειδητοποιήσετε ότι οι γαλλικές πολιτικές διαχείρισης του Covid-19 δεν έχουν αλλάξει πολύ από τότε…

…Η δεύτερη στρατηγική, που ξεκίνησε από τη Νότια Κορέα, την Ταϊβάν, τη Σιγκαπούρη, το Χονγκ Κονγκ, την Ιαπωνία και το Ισραήλ, προϋποθέτει τη μετάβαση από τις νεωτερικές πειθαρχικές τεχνικές και αρχιτεκτονικές μεθόδους ελέγχου, σε φαρμακο-πορνογραφικές τεχνικές βιο-επιτήρησης: εδώ δίνεται έμφαση στον ατομικό εντοπισμό του ιού, μέσω του πολλαπλασιασμού των τεστ και της συνεχούς και αυστηρής ψηφιακής παρακολούθησης των ασθενών μέσω των φορητών πληροφορικών τους συσκευών. Τα κινητά τηλέφωνα και οι πιστωτικές κάρτες εδώ μετατρέπονται σε όργανα επιτήρησης που επιτρέπουν την παρακολούθηση των κινήσεων του ατομικού σώματος. Δεν χρειαζόμαστε βιομετρικά βραχιόλια: το κινητό έχει γίνει το καλύτερο βραχιόλι, κανείς δεν το αποχωρίζεται ούτε για να κοιμηθεί. Μια εφαρμογή GPS ενημερώνει την αστυνομία για τις κινήσεις οποιουδήποτε ύποπτου σώματος. Η θερμοκρασία και η κίνηση ενός συγκεκριμένου σώματος μπαίνουν σε μόνιτορ μέσω κινητών τεχνολογιών και παρατηρούνται σε πραγματικό χρόνο από το ψηφιακό μάτι ενός Κράτους κυβερνο-αυταρχικού για το οποίο η κοινότητα είναι μια κοινότητα χρηστών του κυβερνοχώρου και η κυριαρχία είναι πάνω από όλα ψηφιακή διαφάνεια και διαχείριση ανοιχτών δεδομένων… Ο Covid-19 έχει νομιμοποιήσει και επεκτείνει αυτές τις κρατικές πρακτικές βιο-επιτήρησης και ψηφιακού ελέγχου, ομαλοποιώντας τις και κάνοντάς τις «απαραίτητες» για να διατηρήσει μια ορισμένη ιδέα ανοσίας…

Και πιο κάτω:

Η πολιτική διαχείριση του Covid-19 ως τρόπος διαχείρισης της ζωής και του θανάτου σχεδιάζει τα περιγράμματα μιας νέας υποκειμενικότητας. Αυτό που θα έχει εφευρεθεί μετά την κρίση είναι μια νέα ουτοπία της άνοσης κοινότητας και μια νέα μορφή ελέγχου του σώματος. Το υποκείμενο της νεοφιλελεύθερης τεχνο-πατριαρχίας που ο Covid-19 κατασκευάζει δεν έχει δέρμα, δεν μπορείς να το αγγίξεις, δεν έχει χέρια. Δεν ανταλλάσσει φυσικά αγαθά, ούτε αγγίζει νομίσματα, πληρώνει με πιστωτική κάρτα. Δεν έχει χείλη, δεν έχει γλώσσα. Δεν μιλάει απευθείας, αφήνει φωνητικό μήνυμα. Δεν συναντιέται με άλλους, ούτε συλλογικοποιείται. Είναι ριζικά ατομικό. Δεν έχει πρόσωπο, έχει μάσκα. Το οργανικό του σώμα αποκρύπτεται για να μπορέσει να υπάρξει ύστερα από μια αόριστη σειρά σημειο-τεχνικών διαμεσολαβήσεων, μια σειρά από κυβερνητικές προσθετικές επεμβάσεις που χρησιμεύουν ως προσωπείο: το προσωπείο της διεύθυνσης ηλεκτρονικού ταχυδρομείου, το προσωπείο του λογαριασμού στο Facebook, το προσωπείο του Instagram. Δεν είναι ένας φυσικός παράγοντας, αλλά ένας ψηφιακός καταναλωτής, ένας τηλε-παραγωγός, είναι ένας κωδικός, ένα pixel, ένας τραπεζικός λογαριασμός, μια πόρτα με ένα όνομα, μια διεύθυνση στην οποία μπορεί να στείλει τις παραγγελίες του το Amazon.

Μια από τις κεντρικές αλλαγές στις βιο-πολιτικές φαρμακο-πορνογραφικές τεχνικές που χαρακτηρίζουν την κρίση Covid-19 είναι ότι η προσωπική κατοικία –και όχι οι παραδοσιακοί θεσμοί περιορισμού και κανονικοποίησης (νοσοκομείο, εργοστάσιο, φυλακή, σχολείο)– εμφανίζεται τώρα ως το νέο κέντρο της παραγωγής, της κατανάλωσης και του βιοπολιτικού ελέγχου. Πλέον δεν πρόκειται μόνο για το σπίτι ως χώρο περιορισμού του σώματος, όπως συνέβη στην αντιμετώπιση της πανώλης. Η προσωπική κατοικία έχει γίνει τώρα το κέντρο της οικονομίας της τηλε-κατανάλωσης και της τηλε-παραγωγής. Ο οικιακός χώρος υπάρχει τώρα ως ένα σημείο μέσα σε έναν ελεγχόμενο διαδικτυακά χώρο, ένα μέρος ταυτοποιήσιμο σε έναν χάρτη google, ένα κουτί αναγνωρίσιμο από ένα drone…

(φωτογραφία: Ένα αστυνομικό drone δίνει διαταγές από αέρα, σ’ έναν κεντρικό εμπορικό δρόμο στο Heerlen της ολλανδίας, στις 4 Απρίλη…)

Μια χούφτα παρατηρήσεις ακόμα 4

Παρασκευή 24 Απρίλη. Θα υποστηρίζαμε πως όλα τα πιο πάνω είναι κοινότοπα· εάν πράγματι υπήρχε μια μειοψηφία (υπολογίσιμη…) που να τα έχει συνειδητοποιήσει, και μάλιστα να τα έχει συνειδητοποιήσει καθώς εξελίσσονται εδώ και κάποια χρόνια, δηλαδή πριν εκβιαστεί να φοβηθεί με τον τρόπο και την ένταση που ορίζουν τ’ αφεντικά…

Ωστόσο, η «διαφορά στρατηγικών» που εντοπίζει η/ο Preciado δεν είναι τέτοια! Είναι διαφορά ιστορικής φάσης στην πορεία των αντίστοιχων εθνοκρατικών καπιταλισμών / κοινωνιών προς τις προδιαγραφές και τις νόρμες της 4ης βιομηχανικής επανάστασης. Τα συγκεκριμένα ασιατικά κράτη (συμπεριλαμβανόμενου του κινεζικού που ξέχασε να αναφέρει) plus το πρωτοκοσμικό ρατσιστικό / απαρτχάιντ ισραήλ βρίσκονται όχι μόνο τεχνολογικά αλλά και “βιο-πολιτικά” πιο μπροστά… Ειδικά το Τελ Αβίβ έχει μεγάλη εμπειρία σαν δεσμοφύλακας, με παλιές και καινούργιες μορφές βίας…

Αυτή η κρίσιμη διαφορά φάσης “ανάπτυξης” (σύμφωνα με την καπιταλιστική ορολογία) χαράζει το πεδίο του “συλλογικού σώματος” του είδους μας με τις γραμμές του ενδοκαπιταλιστικού πλανητικού ανταγωνισμού. Ως τώρα, ίσως για λίγο ακόμα, η πραγματικότητα του 4ου παγκοσμίου πολέμου εξελισσόταν μέσω proxies, μέσω «εργολάβων». Όμως απ’ αυτές εδώ τις σελίδες έχουμε προειδοποιήσει  ότι αυτή η περίοδος φτάνει (ή έχει φτάσει ήδη) στο τέλος της. Κι ότι δεν θα αργήσει η στιγμή που οι ιμπεριαλισμοί θα αναμετρηθούν άμεσα μεταξύ τους.

Έτσι, κάτω απ’ την σημαία του covid-19, δεν αναδιοργανώνεται ο έλεγχος του κοινωνικού εργοστάσιου απλά και μόνο για την «εξουσιαστική χαρά του ελέγχου»! Αναδιοργανώνεται και για παραγωγικούς / καταναλωτικούς σκοπούς αλλά και για πολεμικούς…

(Ευχαριστούμε την ομάδα «κριτική σκέψη» για το video).