Tag: παλαιστίνη

Τρίτη 14 Ιούλη. Ούτε οι παλαιστίνιοι ούτε όσοι συμπαραστέκονται στους αγώνες τους εδώ και δεκαετίες ξαφνιάζονται απ’ την ανακοίνωση της Yesh Din. Έχει όμως αξία επειδή αυτή η εξέλιξη είναι μια ακόμα απόδειξη, ανάμεσα σε άλλες, ενός αργού Και όμως κινείται! της κοινωνικής αριστεράς, είτε μέσα στο ισραήλ είτε στις εβραϊκές κοινότητες (και ιδιαίτερα τις νεώτερες ηλικίες) σε διάφορα μήκη και πλάτη του κόσμου. Ο 48χρονος ισραηλινός Michael Sfard, ένας απ’ τους νομικούς συμβούλους της Yesh Din, έδωσε πριν μια βδομάδα συνέντευξη στο αντι-αποικιακό παλαιστινο-ισραηλινό site +972, απ’ όπου μεταφέρουμε κάποια αποσπάσματα. Που δείχνουν αυτόν τον μετασχηματισμό / ριζοσπαστικοποίηση μέσα στην ισραηλινή κοινωνική αριστερά:

Ερώτηση: Επί χρόνια πολλοί παλαιστίνιοι νομικοί, μκο και ακτιβιστές έχουν καταθέσει εκτεταμένες, επαγγελματικές, νομικές αναλύσεις κατηγορώντας το ισραήλ για το έγκλημα του απαρτχάιντ, συμπεριλαμβανόμενων των πρόσφατων προσφυγών στο διεθνές δικαστήριο.

Ωστόσο φαίνεται ότι η άποψη της Yesh Din θα τραβήξει πολύ μεγαλύτερη προσοχή, και ίσως ληφθεί πιο σοβαρά υπόψη σε διάφορους κύκλους στο εξωτερικό, αφού πρόκειται για ισραηλινή οργάνωση. Αυτό είναι προκλητικό για εμάς τους παλαιστίνιους, επειδή αν και χαιρόμαστε που γίνονται τέτοιες εκθέσεις, έχουμε ταυτόχρονα κι αυτό το περίεργο αίσθημα πως όταν λέμε τα ίδια μας αντιμετωπίζουν διαφορετικά.

Είπες πριν για την αρχική σου άρνηση να αποδεχθείς τον όρο απαρτχάιντ. Πιστεύεις πως κάτι ανάλογο συμβαίνει και σε άλλες εβραιο-ισραηλινές νομικές και πολιτικές οργανώσεις; Γιατί θεωρείς ότι χρειάστηκε τόσος καιρός για να γίνει κατανοητό αυτό που τόσοι πολλοί παλαιστίνιοι λένε τόσο καιρό;

Απάντηση: Πρόκειται για άρνηση. Αλλά είναι σημαντικό να τονίσω ότι εμείς οι ισραηλινοί ζούμε σε συνθήκες ακραίας πλύσης εγκεφάλου απ’ τα όσα λέγονται στο ισραήλ απ’ τους πολιτικούς και τα μήντια. Και ενώ εμείς (οι ισραηλινοί αριστεροί) ρωτάμε πολλά πράγματα και έχουμε μια αυτοπεποίθηση στην κριτική μας, παρόλα αυτά είμαστε τέκνα αυτού του περιβάλλοντος.

Εγώ γεννήθηκα στη δυτική Ιερουσαλήμ το 1972 με τα εβραϊκά σαν την μητρική μου γλώσσα. Μεγάλωσα στο ισραηλινό εκπαιδευτικό σύστημα και πήγα στο στρατό μέχρι που έγινα αρνητής. Μ’ έχει ποτίσει η ισραηλινή αφήγηση σ’ όλη μου την ζωή, και το ίδιο ισχύει για τους φίλους και τους συντρόφους μου.

Αυτή η ισραηλινή αφήγηση μας έχει τυφλώσει, και χρειάστηκε να περάσει καιρός για να καταλάβουμε ότι αυτά που κάθε ισραηλινός λέει – του είδους «δεν θέλουμε να ελέγχουμε τους παλαιστίνιους», ή «θέλουμε να γίνουν τα αφεντικά της μοίρας τους» ή «θα κάνουμε συμφωνία όταν θα έχουμε έναν αξιόπιστο εταίρο στις διαπραγματεύσεις» – είναι όλα ψέμματα. Αυτός ο μύθος ήταν ιδιαίτερα δυνατός κατά την διάρκεια της δεκαετίας του ’90, των χρόνων του Όσλο, όπου υποτίθεται ότι οι ισραηλινοί ήθελαν να τελειώσουν την «ανεπιθύμητη κυριαρχία» τους πάνω στους παλαιστινιους. Πήρε χρόνο για να καταλάβουμε ότι αυτό δεν είναι αληθεια· ότι όλα αυτά είναι αθώωση της κυριαρχίας και διεθνοποίηση της υπεροχής μας.

Η ισραηλινή αριστερά, έτσι μικρή που είναι, έχει αλλάξει επίσης, εν μέρει επειδή περιλαμβάνει πολλούς παλαιστίνιους πια. Ήμουν αριστερός ακτιβιστής στο λύκειο, αλλά ποτέ δεν είχα δράσει χέρι χέρι με παλαιστίνιους, ούτε καν με παλαιστίνιους που είναι ισραηλινοί υπήκοοι.

Σήμερα δεν τίθεται ζήτημα δράσης σε τέτοια ζητήματα χωρίς τους παλαιστίνιους. Το πως αντιλαμβάνονται την σύγκρουση μας έχει εμπλουτίσει σαν εβραίους ακτιβιστές, συμπεριλαμβανόμενων οργανώσεων σαν την Yesh Din και την B’Tselem. Δεν θα νοιώσω ποτέ την πραγματικότητα με τον τρόπο που την αντιλαμβάνεσαι εσύ, μπορώ όμως να προσπαθήσω να καταλάβω καλύτερα τι είναι αυτά που βλέπεις – και το ανάποδο.

Τρίτη 14 Ιούλη. Πράγματι: η αναγνώριση από μια ισραηλινή οργάνωση, που ξεκίνησε σαν προστάτης των «ατομικών δικαιωμάτων» των παλαιστινίων, ότι το καθεστώς του Τελ Αβίβ, ο αποικιοκρατικός εποικιστικός του χαρακτήρας, είναι «τυπικά και ουσιαστικά απαρτχάιντ», συμπίπτει με ανάλογες εξελίξεις στις απόψεις εβραϊκών αριστερών οργανώσεων ανά τον κόσμο. Αν το αμερικανικό (και όχι μόνον αυτό) κυβερνο-φασισταριό προσπαθεί τα τελευταία χρόνια να ποινικοποιήσει την δράση του BDS είναι επειδή, πια, οι εκκλήσεις για διεθνή αντιμετώπιση του Τελ Αβίβ σαν αυτό που είναι πραγματικά, ΔΕΝ προέρχονται μόνο από «παραδοσιακούς» υποστηρικτές του παλαιστινιακού αγώνα.

Ερώτηση: Οι διεθνείς νόμοι και οι συνθήκες που περιγράφουν το έγκλημα του απαρτχάιντ, και η εφαρμογή τους στο ισραήλ-παλαιστίνη, είναι ένα ζήτημα δεκαετιών. Όμως, σε αντίθεση με τη νότια αφρική, ο κόσμος φαίνεται να εξαιρεί το ισραήλ απ’ το απαρτχάιντ. Γιατί συμβαίνει αυτή η εξαίρεση, και κατά τη γνώμη σου τι πρέπει να γίνει για να σταματήσει;

Απάντηση: Κατ’ αρχήν βρισκόμαστε μόνο 70 χρόνια απόσταση απ’ το μεγαλύτερο έγκλημα κατά της ανθρωπότητας. Είμαι εγγονός επιζήσαντων του Ολοκαυτώματος. Υπάρχει μια κατανοητή αλλά απαράδεκτη διστακτικότητα στο να αναγνωριστούν τα εγκλήματα των «απόλυτων θυμάτων».

Μπορείς να δεις το πως οι ευρωπαϊκές δυνάμεις βάζουν το κεφάλι στην άμμο όταν πρόκειται για το ισραήλ, και το ισραήλ έχει καταφέρει να χειρίζεται αυτήν την συλλογική και δικαιολογημένη ενοχή του δυτικού κόσμου για να πετυχαίνει τους δικούς του στόχους. Αν υπάρχει ένα μάθημα που έχουμε μάθει απ’ την ιστορία των γενοκτονιών και του αντισημιτισμού, είναι ότι δεν πρέπει να μένεις σιωπηλός απέναντι στη βία κατά πληθυσμιακών ομάδων.

Δεύτερον, το ισραήλ νοιώθει, μερικές φορές σωστά, έναν υπαρξιακό κίνδυνο από τους γειτονές του, ότι θέλουν να το καταστρέψουν. Αν και τέτοιες δηλώσεις σημαίνουν ελάχιστα ή είναι απλά ρηχή προπαγάνδα, και παρότι το ισραήλ είναι η πιο μεγάλη δύναμη στη μέση Ανατολή και έχει σύμμαχο μια υπερδύναμη, αυτή η συζήτηση δίνει στο ισραήλ το περιθώριο να ελίσσεται. Υπάρχει επίσης το ζήτημα του ισραήλ σαν προκεχωρημένου φυλάκιου των ηπα στη μέση Ανατολή. Νομιζω όμως πως όλα αυτά αλλάζουν.

Όσο για το μέλλον. Όπως είπα πριν, είμαι πολύ προσεκτικός με τις λέξεις. Ο όρος «απαρτχάιντ» έχει μεγάλο βάρος, και δεν τον χρησιμοποιώ ευκαιριακά. Αν πρόκειται αυτό να συζητηθεί στα σοβαρά – όχι σα μια λέξη της σειράς αλλά σαν κάτι που έχει συνέπειες – τελικά, όταν έχεις μπροστά σου ένα καθεστώς απαρτχάιντ, οφείλεις σαν οποιοδήποτε κράτος να κάνεις ότι χρειάζεται για να τελειώσει αυτό το καθεστώς.

Αυτό είναι πολύ διαφορετικό απ’ το να αντιμετωπίσεις μια κατοχή. Για παράδειγμα η ευρώπη έχει συμπεράνει ότι πρέπει να υιοθετήσει μια πολιτική διαφοροποίησης, για να εξασφαλίσει πως ούτε ένα σεντ απ’ τα λεφτά της δεν πάει στους εποικισμούς. Αν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι το ισραήλ είναι ένα καθεστώς απαρτχάιντ, αυτό θα έχει μεγάλες συνέπειες στο τι οφείλει να κάνει σύμφωνα με το νόμο, όχι απλά αρνούμενη να στηρίξει ένα τέτοιο καθεστώς, αλλά κυρίως να πιέσει ώστε να σταματήσει να υπάρχει.

Ο κόσμος μπορεί τελικά να αναρωτηθεί ποιός θα μπορούσε να είναι ο στόχος. Πριν 20 χρόνια οι περισσότεροι θα έλεγαν ότι είναι τα δύο κράτη – αλλά είμαι σίγουρος ότι δεν είναι αυτή η απάντηση σήμερα. Κι αν το ένα, διεθνικό, δημοκρατικό κράτος θεωρείται επίσης ότι δεν είναι η απάντηση τώρα, τότε δεν υπάρχει δρόμος διαφυγής απ’ το απαρτχάιντ.

Ίσως κάποιος σκεφτεί ότι «δεν είναι τώρα καιρός να ασχολούμαστε με τους παλαιστίνιους – έχουμε τους δικούς μας μπελάδες». Πρακτικά, εδώ και 30 χρόνια, από τότε που το ελληνικό κράτος αποφάσισε ότι η συμμαχία του με το ρατσιστικό Τελ Αβίβ είναι πρώτης προτεραιότητας, και ειδικά στα χρόνια των φαιορόζ, απ’ το 2015 και μετά, όπου αυτή η συμμαχία έγινε απόλυτη αφοσίωση και συνεργασία στο έγκλημα, ποτέ «δεν ήταν καιρός…» και πάντα «είχαμε τα δικά μας»….

Ωστόσο, με covid-19 ή χωρίς, η Παλαιστίνη και η κατοχή της είναι το κέντρο περιστροφής ολόκληρης της μέσης Ανατολής και της ανατολικής Μεσογείου. Στη δυναμική του 4^ου παγκόσμιου πολέμου, όποιος στα μέρη μας λέει «δεν με νοιάζει» ή «δεν προλαβαίνω να ασχοληθώ μ’ αυτούς» είναι, απλά, άξιος της μοίρας του…

Κι αυτή δεν θα είναι καλή.

Τρίτη 14 Ιούλη. O 49χρονος Peter Beinart είναι «μούρη» στο αμέρικα. Δημοσιογράφος και σχολιαστής τοποθετεί στον εαυτό του στην «φιλελεύθερη» πλευρά του ισραηλινού εθνικισμού. Δύσκολο για εμάς να καταλάβουμε τι σημαίνει “φιλελεύθερη” υποστηρίξη σ’ ένα κατοχικό, ρατσιστικό καθεστώς… Άλλοι λένε ότι πρόκειται για τους εθνικιστές που θα ήθελαν να απαλλάξουν το φασιστικό καθεστώς απ’τα πιο ακραία αγκάθια του. Μ’ άλλα λόγια ο Beinart ήταν ως τώρα υποστηρικτής ενός «εβραϊκού κράτους», δίπλα σε (και διαχωρισμένου από) ένα «παλαιστινιακό κράτος»…. Μαύρη κοροϊδία δηλαδή…

Για τις δικές μας απόψεις είναι ένας ακόμα καταγέλαστος τύπος, συνεργάτης της ως τώρα σφαγής, καταστροφής, λεηλασίας. Αλλά φαίνεται ότι μπορεί να δηλώσει ένα είδος «μετάνοιας», κάτι σαν «τύψεις» – ή να πουλήσει κάτι τέτοιο διαβλέποντας ότι οι καιροί αλλάζουν. Δεν πιστεύω πια σ’ ένα εβραϊκό κράτος έγραψε πριν λίγες ημέρες στους καθεστωτικούς «new york times»… Έχασε την «πίστη του» ενόψει της προσάρτησης της δυτικής Όχθης… Αλλά σε τι πιστεύει πια ένας τέτοιος τύπος;

«… Η σκληρή αλήθεια είναι ότι το project στο οποίο οι φιλελεύθεροι σιωνιστές όπως εγώ αφιέρωσαν την ζωή τους για δεκαετίες – ένα κράτος για τους Παλαιστίνιους χωρισμένο από ένα κράτος για τους Εβραίους – απέτυχε» έγραψε σ’ ένα άλλο μεγάλο άρθρο του στην Jewish Currents. Ένας ομοϊδεάτης του, ονόματι Jonathan Freeland, σχολίασε στον επίσης καθεστωτικό αγγλικό guardian ότι «η ελπίδα για λύση δύο κρατών επέτρεψε σε πολλούς Εβραίους να «κρύβονται» απ’ την αλήθεια… Τώρα που αυτή η ελπίδα εξαφανίζεται δεν μπορούμε να κρυφτούμε άλλο…»

Αν έχει αποτύχει κάτι δεν είναι τέτοιες δήθεν «ανθρωπιστικές» φαντασιώσεις. Οι φαντασιώσεις δεν πεθαίνουν ποτέ! Αν χάνονται οι «δικαιολογίες» είναι επειδή αλλάζουν οι συσχετισμοί: εδώ και χρόνια οι “φιλελεύθεροι” ή μη υποστηρικτές του ισραηλινού απαρτχάιντ δεν κρύβονταν πουθενά. Πατούσαν (και καλοπαιρνούσαν…) πάνω στην βεβαιότητα ότι οι παλαιστίνιοι θα μείνουν αιώνια θαμμένοι, ζωντανοί ή νεκροί, αδιάφοροι για τους πάντες. Αυτό αλλάζει και με κινηματικό τρόπο. Αν δεν άλλαζε έτσι, δεν θα χρειαζόταν ούτε το ψόφιο κουνάβι και το σόι του να «χαρίσουν» την δυτική Όχθη στο Τελ Αβίβ, ούτε το ισραηλινό φασισταριό να επείγεται να κάνει «αποδοχή κληρονομιάς».

Κάτι πεθαίνει· κι αυτό το «κάτι» δεν είναι πια μόνο οι άντρες και οι γυναίκες στη Γάζα και στη δυτική Όχθη. Οι παροικούντες όχι στην Ιερουσαλήμ αλλά στην Ουάσιγκτον και στο Λονδίνο το βλέπουν· το μυρίζουν στον αέρα. Οι κατ’ εξοχήν «εγγύητριες δυνάμεις» του ισραηλινού αποικιοκρατικού εποικισμού, αυτές που έφτιαξαν αυτό το κράτος με τα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά σαν προκεχωρημένο φυλάκιό τους στη μέση Ανατολή, το Λονδίνο, το Παρίσι και η Ουάσιγκτον δηλαδή, αυτές είναι που αργομαραζώνουν. Μαζί τους πεθαίνουν και οι πετροχούντες της αραβικής χερσονήσου, που πόνταραν την παράταση της ζωής τους πάνω σε μια φασιστική ιδεολογία (τον ουαχαβιτισμό)· οι «φιλελεύθεροι» δεν σοκαρίστηκαν καν όταν είδαν πόσο εύκολα αυτά τα καθεστώτα συμμαχούν με το Τελ Αβίβ. Μαραζώνουν ή/και πεθαίνουν κάτω απ’ την γεωπολιτική πίεση που έρχεται απ’ την ανατολή· ενόσω η άλλοτε ώριμη και άλλοτε άγουρη συμπαράσταση στους παλαιστίνιους στις δυτικές μητροπόλεις κάνει γελοίους τους υπολογισμούς του είδους «σιγά, ποιός θα ασχοληθεί με την παλαιστίνη».

Τέτοιου είδους μεταστροφές, «μετάνοιες», κλπ, «επώνυμων» είναι απλά σημαδούρες…. Ωστόσο πράγματι κάτι κινείται… (Όταν ο εχθρός αρχίζει να πισωπατάει, τότε…)

Τετάρτη 1 Ιούλη. Από σήμερα αρχίζουν στο ρατσιστικό ισραηλινό καθεστώς οι νομικές προετοιμασίες για την προσάρτηση της δυτικής Όχθης. Όλα κι όλα: στρατός θα την επιβάλλει και θα την προστατεύει· αλλά χρειάζονται κι εκείνα τα νομικά στολίδια που κάνουν ένα φασιστικό καθεστώς να μοιάζει με «δημοκρατία».

Όταν μιλάμε για «προσάρτηση της δυτικής Όχθης» πρέπει να είμαστε σωστοί. Αυτή έχει γίνει ήδη ουσιαστικά. Μια έκταση με διάσπαρτα παλαιστινιακά «μπαντουστάν», που τα χωρίζουν θωρακισμένοι αυτοκινητόδρομοι για αποκλειστική χρήση των εποίκων φυλασσόμενοι απ’ την ισραηλινή στρατοαστυνομία… τι άλλο απομένει; Μόνο η τυπική επικύρωση.

Μια έγνοια έχει μόνο το φασιστογκουβέρνο του Τελ Αβίβ, κι αυτή μπορεί να επηρεάσει τον ρυθμό της «τυπικής διευθέτησης» στη δυτική Όχθη. Το ψόφιο κουνάβι και το σόι του προώθησαν την γενική προσάρτηση – ήταν το δώρο ενός μεσίτη / πλυντηριά σ’ έναν μαφιόζο φίλο. Ο «υπναλέος Jo» (Biden) είναι επίσης γνωστός και σταθερός φίλος του ισραηλινού φασισμού. Ωστόσο έχει σοβαρό πρόβλημα με το κόμμα του: η αριστέρα των «δημοκρατικών», αποφασιστικά αντι-απαρτχάιντ (και όχι μόνο ενάντια στην προσάρτηση), δείχνει να ενισχύει την επιρροή της – το αποδεικνύουν διάφορες πρόσφατες τοπικές εσωκομματικές εκλογές. Μ’ αυτά τα δεδομένα ο «υπναλέος Jo» παριστάνει τον αντίθετο στην τυπική και επίσημη προσάρτηση – μπας και μαζέψει ψήφους και απ’ τους οπαδούς του Sanders…

Από μόνο του αυτό δεν είναι λόγος ανησυχίας για το Τελ Αβίβ. Αλλά μπορεί να μπει ζήτημα κυρώσεων κατά του ισραήλ στον οηε και (με πρόεδρο τον «υπναλέο») η Ουάσιγκτον να μην βάλει βέτο. Αυτό θα είναι πρόβλημα, και μάλιστα σοβαρό.

Θα πείτε: μεταξύ συμμάχων και φίλων πάντα βρίσκονται λύσεις. Το φασιστογκουβέρνο του Τελ Αβίβ και ο Ασύλληπτος ζυγίζει την προτιμότερη επιλογή ανάμεσα σ’ αυτές τις δύο. Είτε μια ραγδαία τυπική απαλλοτρίωση του 60% της δυτικής Όχθης όσο υπάρχει ακόμα ψόφιο κουνάβι (ή κάποιος γερός αντικαταστάτης της «γραμμής»), και οπωσδήποτε πριν τις αμερικανικές εκλογές του Νοέμβρη· και μετά ας γίνει ό,τι νάναι. Είτε μια σταδιακή προσάρτηση, «βλέποντας και κάνοντας».

Το κυρίως και μεσοπρόθεσμο ζήτημα βρίσκεται στη μεριά των παλαιστίνιων. Όσο δεν ξεφορτώνονται την «παλαιστινιακή αρχή» και όλους τους ντόπιους υποστηρικτές και τσάτσους της, είναι καταδικασμένοι…

Σάββατο 27 Ιούνη. Μια φήμη θέλει τον βασιλογαμπρό του ψόφιου κουναβιού (Jared Kushner) να έχει στείλει πολύ πρόσφατα συμβουλή στον Ασύλληπτο “Bibi” να μην κάνει την επίσημη προσάρτηση της παλαιστινιακής δυτικής Όχθης μονομιάς, αλλά λίγο λίγο. Για να αποφευχθεί η διεθνής κατακραυγή, που βέβαια θα είναι φραστική, αλλά θα ενισχύσει τα κινήματα και τις απόψεις παντού στον πλανήτη που στρέφονται κατά του ισραηλινού φασιστικού απαρτχάιντ καθεστώτος και υπέρ του παλαιστινιακού αγώνα. Άραγε αν αυτό το καθεστώς προσαρτήσει κατ’ αρχήν τους αποικοκρατικούς οικισμούς γύρω απ’ την ανατολική Ιερουσαλήμ / al Quds θα είναι λιγότερο φασιστικό; Λιγότερο απαρτχάιντ; Όσα έχει κάνει ΗΔH σε βάρος των παλαιστίνιων δεν είναι αρκετά;

Το πρόβλημα του φασισμού του «άξονα» είναι πως η συγκυρία έχει διαμορφωθεί διαφορετικά απ’ ότι όταν το ψόφιο κουνάβι και οι σωματοφύλακές τους χάριζαν την δυτική Όχθη στο Τελ Αβίβ, πριν σχεδόν 1 χρόνο (τον Σεπτέμβρη του 2019) ανακοινώνοντας το «deal του αιώνα» για την Παλαιστίνη.

Πρώτο και βασικό, ο τοξικός του Ριάντ, που είχε αναλάβει τον ρόλο του «άραβα υποστηρικτή» (και χρηματοδότη) του deal, τρώει πλέον πυραύλους απ’ τους υεμενίτες Huthis στην έδρα του. Στο Ριάντ. Μ’ άλλα λόγια δεν θεωρείται απλά ηττημένος σε όποιον πόλεμο χρηματοδότησε και στήριξε· πρέπει να κρύβεται πια…

Δεύτερο, το ψόφιο κουνάβι, που σαν real estater έκανε δώρο την δυτική Όχθη στον “Bibi” και στον ισραηλινό φασισμό, δεν προχωράει προς τις εκλογές του Νοέμβρη με τον αέρα του «πετυχημένου» τόσο στην «οικονομική πολιτική» όσο και σαν ειρηνοποιός… Αντίθετα τρεκλίζει… (Η “γραμμή”, πάντως, δεν είναι προσωπική του…)

Τρίτο, οι «αναθεωρητές» (Άγκυρα, Τεχεράνη) που στηρίζουν (για τους δικούς τους λόγους) την Hamas, δεν έχουν διαλυθεί / καταρρεύσει κλπ.

Τέταρτο, και εξίσου σημαντικό, το κίνημα BDS στις ηπα, παρά τις απαγορεύσεις και τις προβοκάτσιες, όχι μόνο δεν έχει υποχωρήσει αλλά προκαλεί σοβαρούς τριγμούς στους «δημοκρατικούς» την ώρα που υποτίθεται ότι ο Biden προσπαθεί να καπαρώσει την καρέκλα στο άσπρο σπίτι. Ο ίδιος, όπως και η κομματική γραφειοκρατία που τον στηρίζει, είναι σταθερά υπέρ του ισραηλινού απαρτχάιντ όπως έχει διαμορφωθεί ήδη. Αλλά το τμήμα της βάσης που υποστήριξε τον Sanders (και εκείνοι που δεν τον υποστηρίζαν θεωρώντας τον “δεξιό” παρά τα παχιά του λόγια, πράγμα που είναι αλήθεια), συμπεριλαμβανόμενων των ριζοσπαστών αμερικανο-εβραίων, δεν εξαπατώνται.

Πέμπτο και τελευταίο: ο “άξονας” δεν μπορεί να κάνει παραλληλισμό μεταξύ Κριμαίας και δυτικής Όχθης – για να “φρενάρει” την φραστική αντίθεση της Μόσχας στην προσάρτηση. Η Κριμαία δεν ήταν υπό ρωσική κατοχή, και επιπλέον υπήρξε ένα δημοψήφισμα υπέρ της ένωσης με την ρωσία. Καμμία σχέση με τη δυτική Όχθη….

Ωστόσο ένας γνήσιος οπαδός του ισραηλινού φασισμού θα μπορούσε, λαμβάνοντας όλα αυτά υπόψη, να κάνει την ερώτηση απ’ την ανάποδη: αν όλα αυτά ισχύουν τι εγγυάται ότι σε ένα, δύο ή τρία χρόνια τα δεδομένα θα έχουν αλλάξει υπέρ της προσάρτησης;

Το “αν όχι τώρα πότε;” διαπερνάει ιστορικά τον ισραηλινό ιμπεριαλισμό και σε προηγούμενα βήματά του. Και το μέλλον δεν δείχνει να είναι ευνοϊκότερο…

Τρίτη 23 Ιούνη. Όχι ότι είχαμε αμφιβολίες. Η «γοητεία της εξουσίας» βρίσκεται στα καθάρματα που μαζεύει, για να φτιάχνουν κυκλώματα και συμμορίες. Με ή χωρίς γραβάτες· με τα πουκάμισα μέσα ή τα πουκάμισα έξω· δεν κάνει καμμία διαφορά!

Διαχρονικά έτσι είναι… Απλά είναι διαφορετικό να παρατηρείς ένα κάθαρμα απ’ το να βρίσκεις… ας πούμε το ημερολόγιό του.

Δεν είχαμε λοιπόν αμφιβολίες – αλλά να που όσοι είχαν τέτοιες μπορούν να το ακούσουν ή και να το διαβάσουν: ο «αντ’ αυτού», το δεξί χέρι και ο εξ απορρήτων του παγκόσμιας εμβέλειας τενεκεδένιου (πρώην) πρωθυπουργού επιβεβαιώνει το 2016 (σ’ έναν πρώην «εκπρόσωπο του ισραηλινού στρατού» που εξηγούσε – πάνω video – το 2010 πόσο σωστή ήταν η σφαγή στο Mavi Marmara· ύστερα έγινε επιχειρηματίας…) πόσο πολύ γράφει στ’ αρχίδια του, και ο ίδιος και η κυβερνοσυμμορία του, τους παλαιστίνιους. Είναι σίγουρο ότι το φαιορόζ γκουβέρνο ήξερε καλά όχι μόνο τι είδους είναι τα γεννητικά του όργανα αλλά και, κυρίως, οι φίλοι του· και γι’ αυτό άλλωστε τους είχε για τέτοιους.

Δεν έχει βγει ο «αντ’ αυτού» στη σέντρα γι’ αυτό· αντίθετα αυτό είναι ένα απ’ τα στοιχεία της «αθωότητας» του(ς): υπηρέτησε/αν σωστά την εθνική γραμμή! Απλά εντός αυτής της εθνικής γραμμής παίζουν μερικές φορές σπρωξίματα…

Τι «έπαιζε» στις αρχές του 2015; Ότι έπρεπε, λέει, να ψηφίσουμε την «αριστερά» του κράτους και του κεφάλαιου; Χα!!! Μόνο να είχαν διάφοροι το κουράγιο (ή την περιέργεια) να διαβάσουν εκ των υστέρων όλα τα χάρτινα Sarajevo εκείνης της χρονιάς… Μόνο αυτό…

(Ευχαριστούμε τον Χ. για το video…)

Τρίτη 23 Ιούνη. Καθώς πλησιάζει η μέρα που ο “Bibi” έχει αναγγείλει ότι θα αρχίσει την προσάρτηση της δυτικής Όχθης (1^η Ιούλη), οι παλαιστίνιοι αναζητούν το δίκιο τους κατ’ αρχήν με ειρηνικό τρόπο.

Χτες έκαναν μεγάλη συγκέντρωση στην Ιεριχώ. Συμμετείχαν και εκλεκτοί εκπρόσωποι του «διεθνούς δικαίου»: ο εκπρόσωπος του οηε για την ειρήνη στη μέση Ανατολή (την ποιά;) Nickolay Mladenov, ένας αντίστοιχος της ε.ε. ονόματι Sven Kuehn von Burgsdorff, καθώς και διπλωματικοί υπάλληλοι της ρωσίας, της κίνας, της ιαπωνίας, της ιορδανίας – και της αγγλίας (!!!).

Όλοι αυτοί (και άλλοι) θέλουν να καταγγείλουν το Τελ Αβίβ: η προσάρτηση κατεχόμενων εδαφών είναι λένε παράνομη. Οι μαζικές δολοφονίες διαδηλωτών, οι καταστροφές σπιτιών, οι εξανδραποδισμοί, ο αποκλεισμός της λωρίδας της Γάζα, οι χιλιάδες κρατούμενοι / αιχμάλωτοι χωρίς καν δίκες, όλο το οπλοστάσιο του απαρτχάιντ τους διαφεύγει… Τώρα που εξαπλώνεται ανησυχούν…

Ένα απ’ τα κακά αυτής της “διεθνούς συμπαράστασης” στους παλαιστίνιους είναι η άθλια υποκρισία της. Ένα άλλο κακό είναι ότι γίνεται στο όνομα της “λύσης των δύο κρατών” – της πρόφασης, δηλαδή, που έχει επιτρέψει στο ισραηλινό καθεστώς εδώ και 30 χρόνια να σκοτώνει, να σακατεύτει, να δοκιμάζει πάνω στους παλαιστίνιους την τεχνολογία θανάτου που πουλάει στους πρωτοκοσμικούς… Τελικά τέτοιοι ύπουλοι συμπαραστάτες εξυπηρετούν την συμμορία του Abbas, που παριστάνει το πρόπλασμα της παλαιστινιακής διοίκησης όταν και αν φτιαχτεί «παλαιστινιακό κράτος».

Ευτυχώς το ελλαδιστάν δεν συμμετέχει καν και καν σε τέτοιες συμβολικές ενέργειες. Είναι στο πλευρό του “Bibi” του Ασύλληπτου και του στρατηγού Gratz. Αλλιώς δεν γίνονται οι δουλειές που θάλεγε κι ένας κοτζάμ “αντ’ αυτού”. Έχει πια κι έναν λόγο παραπάνω το ελλαδιστάν: οι παλαιστίνιοι (λέει) θέλουν να υπογράψουν με την Άγκυρα συμφωνία για την οριοθέτηση των μεταξύ τους αοζ! Σαν αυτή που υπέγραψε το τουρκικό καθεστώς με τον Saraj – λένε!!!

Αυτό μας έλειπε τώρα!!!! Να φτάνει η τουρκική αοζ μέχρι εκεί κάτω!

(Παλαιστινιακή αοζ; Τραγικές πλευρές μιας εποχής αναδιαρθρώσεων και φαντασμάτων…)

Κυριακή 14 Ιούνη. Ο Ασύλληπτος (: Netanyahu), φίλος, αδελφός και απ’ τους λίγους συμμάχους του ελλαδιστάν στην ανατολική Μεσόγειο το έχει υποσχεθεί: την 1 Ιούλη θα προσαρτήσει την κοιλάδα του Ιορδάνη, δηλαδή το 1/3 της Δυτικής Όχθης. Έχει την υποστήριξη του ψόφιου κουναβιού, και δεν είναι βέβαιος ότι θα εξακολουθεί να είναι πρόεδρος των ηπα και του χρόνου. Αν οι συστηματικές δολοφονίες των παλαιστινίων και οι καταστροφές σε βάρος τους δεν είναι αρκετές· αν η μετατροπή της λωρίδας της Γάζα στη μεγαλύτερη φυλακή στον κόσμο εδώ και χρόνια δεν είναι αρκετή· αν η διαμόρφωση ενός όλο και πιο σκληροπυρηνικού απαρτχάιντ καθεστώτος δεν είναι αρκετή· τότε (λένε διάφορα διεθνή αφεντικά) η προσάρτηση της δυτικής Όχθης, σαν «παράνομη πράξη» θα επισύρει …κυρώσεις! Σε βάρος του Τελ Αβίβ…

Ανατριχιαστικό!! Ο πρωτοκοσμικός ιμπεριαλισμός στηρίζει εδώ και δεκαετίες τον ισραηλινό ακόμα κι όταν αυτός ο τελευταίος μοιάζει να «παραφέρεται». Και οι πρωτοκοσμικές κοινωνίες, φανερά ή κρυφά ρατσιστικές στο μεγαλύτερο μέρος τους εναντίον των αράβων, των μουσουλμάνων, των «τριτοκοσμικών», υποστηρίζουν επίσης. Έστω παθητικά.

Είναι διάφοροι, απ’ την άλλη μεριά, που δηλώνουν αντιρατσιστές… Και υποστηρίζουν ότι δεν είναι τώρα η ώρα «να ασχοληθούμε με την Παλαιστίνη», επειδή τώρα προέχει η εστίαση στις αφροαμερικάνικες κοινότητες (κατά κύριο λόγο). Δεν είναι θέμα τακτικής – δεν θα μπορούσε να είναι. Αυτή είναι η απολίτικη «δεξιά» του ρεύματος που έχει δημιουργηθεί μετά την δολοφονία του Floyd· κι ίσως να μην είναι απλά στενόμυαλη αλλά κάτι χειρότερο. Γιατί όποιος δεν θεωρεί σημαντική προτεραιότητα το να αναμετρηθεί με τον ιμπεριαλισμό και τον ρατσισμό (του κράτους του κατ’ αρχήν) εκτός συνόρων δεν καταλαβαίνει τίποτα απ’ τον ιμπεριαλισμό και τον ρατσισμό εντός συνόρων.

Το αμερικανικό κράτος είναι ένα απ’ τα πετυχημένα παραδείγματα της (καπιταλιστικής) εποικιστικής αποικιοκρατίας· το ισραηλινό είναι ένα απ’ τα πιο πρόσφατα αντίγραφά του. Από πολιτική άποψη το χρώμα του δέρματος είναι μόνο ένα στοιχείο του ρατσιστικού εγκλήματος στις διάφορες εκφάνσεις του.

Πρακτικά, πολλά μέλη του κινήματος Black Life Matters έχουν κάνει την σύνδεση· μια σύνδεση που πέρα απ’ τα υπόλοιπα είναι κληρονομιά των Μαύρων Πανθήρων. Το να θυμίσει κανείς ότι η αμερικανική μπατσαρία αυξάνει την φονικότητά της εκπαιδευόμενη απ’ την πιο «έμπειρη» ισραηλινή είναι απλά η υπενθύμιση του κοινότοπου πως οι πληβειακοί, εργατικοί αγώνες δεν έχουν σύνορα…

(φωτογραφίες στη μέση και κάτω: την Παρασκευή 6 Ιούνη περισσότεροι από 6.000 παλαιστίνιοι και ισραηλινοί συγκεντρώθηκαν στην πλατεία Rabin, στο κέντρο του Τελ Αβίβ, διαδηλώνοντας εναντίον της προσάρτησης της δυτικής Όχθης…)