Tag: ρωσία

Χαμόγελα στο Καράκας

Δευτέρα 6 Μάη. Η διαρροή του πρωτότυπου του σχεδίου της «αμερικανικής διοίκησης του νότου» (southcom) σίγουρα θα γιορτάζεται ήδη απ’ το καθεστώς Μαδούρο. Πρώτ’ απ’ όλα για την ημερομηνία του εξώφυλλου: 23 Φλεβάρη 2018… Ύστερα από 15 μήνες η «ανατροπή της δικτατορίας στη βενεζουέλα» όχι μόνο έχει αποτύχει παταγωδώς… αλλά και η απογοήτευση για την αποτυχία είναι τέτοια που έχουν ξεσπάσει ήδη οι πρώτοι (σοβαροί) καυγάδες στο ψοφιοκουναβιστάν – για την συνέχεια. Καθόλου πρωτότυπο, όλοι το ξέρουν: η νίκη έχει πολλούς πατεράδες, αλλά η ήττα είναι ορφανή.

Δεν είναι, όμως, μόνο η ημερομηνία. Η επίσημη απόδειξη της ύπαρξης στρατιωτικών αμερικανικών σχεδίων για πραξικόπημα στη βενεζουέλα εδώ και πάνω από ένα χρόνο ενισχύει θεαματικά το καθεστώς Μαδούρο (σίγουρα τους οπαδούς του!) και αποδυναμώνει εντελώς τους καουμπόυδες τύπου Guaido, Lopez και σία. Η διαρροή είναι το τελευταίο καρφί στο φέρετρο μιας ιμπεριαλιστικής απόπειρας που είχε ήδη αποτύχει (και μάλιστα σε δόσεις) οικτρά. Τι ειρωνεία όμως, ε; Να αποδεικνύεσαι ο καλύτερος υποστηρικτής του δηλωμένου εχθρού σου!!!

Κι εκεί είναι τώρα το πρόβλημα. Είναι αυτή μια ήττα που η Ουάσιγκτον μπορεί να παραδεχτεί, να χωνέψει έστω και σιωπηλά – χωρίς να κόψουν κάτι Bolton, κάτι Abrams και κάτι Pompeo (ο special one plus στους «3» της περιοχής μας, για να μην ξεχνιόμαστε…) τις φλέβες τους; Όχι, δεν γίνεται.

Το Καράκας (και το ομώνυμο μπλοκ σύμφωνα με την ορολογία της ασταμάτητης μηχανής) αντιμετώπισε μεν με επιτυχία το έλασσον (τις μαριονέτες) – τώρα όμως βρίσκεται απέναντι στο μείζον. Τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό χωρίς proxies. Απευθείας. Η κοινή λογική λέει ότι η Ουάσιγκτον θα μαζευτεί. Αλλά σε τέτοιες περιπτώσεις δεν ισχύει υποχρεωτικά αυτή η ρημάδα η κοινή… (Αν ίσχυε; Αν ίσχυε το 3ο ράιχ δεν θα είχε τσακιστεί στο Στάλιγκραντ…)

Είναι γι’ αυτό που ο ρώσος υπ.εξ. Lavrov λέει σε όλους τους τόνους (με διπλωματική φρασεολογία…) στην Ουάσιγκτον «μην τολμήσετε να…»;

Αλήθειες και σύγκρουση

Κυριακή 5 Μάη. Είναι γνωστό πως οι «αναθεωρητές» εχθροί του ψοφιοκουναβιστάν, με την Μόσχα και το Πεκίνο στην κορυφή τους, «ξεφορτώνονται» τα δολάρια απ’ τα αποθεματικά τους (με πολύ πιο εντατικούς ρυθμούς η πρώτη) αντικαθιστώντας τα με χρυσό και άλλα νομίσματα – συμπεριλαμβανόμενου του γουάν. Ο σταθερός περιορισμός του διεθνούς κύκλου κυκλοφορίας του δολαρίου είναι η «απάντηση – με – οικονομικά – μέσα» στον οικονομικό πόλεμο μέσω «κυρώσεων» που έχει εξαπολύσει το ψοφιοκουναβιστάν.

Αυτό το αντίμετρο έχει μεγάλη σημασία σε συνθήκες μιας καινούργιας έκρηξης της μόνιμης κρίσης / αναδιάρθρωσης. Η αμερικανική κεντρική τράπεζα μπορεί μεν να τυπώνει δολάρια κατά βούληση· όμως εκείνο που έχει την ίδια σημασία με την «ποσότητα» ενός νομίσματος (ειδικά αν είναι διεθνούς χρήσης) είναι η «ποιότητά» του. Το δημόσιο χρέος των ηπα πλησιάζει το 110% του αεπ τους, και πρόκειται να αυξηθεί κι άλλο (λόγω των μαζικών στρατιωτικών εξοπλιστικών προγραμμάτων…). Ένα διεθνώς υποτιμημένο δολάριο (δηλαδή: ένα δολάριο του οποίου ο διεθνής κύκλος κυκλοφορίας θα έχει περιοριστεί κάτω από ένα όριο – το οποίο ομολογούμε ότι δεν ξέρουμε ποιο είναι ακριβώς) σημαίνει ένα δημόσιο χρέος που δεν μπορεί να αποπληρωθεί. Κοινώς: επίσημη χρεωκοπία…

Αυτά ας τα θεωρήσουμε (ακόμα) μελλοντικά ενδεχόμενα. Η πλαστογράφηση των στοιχείων της καπιταλιστικής «υγείας» είναι, όμως, η τωρινή πραγματικότητα. Το «μπορείς να κοροϊδέψεις πολλούς για πολύ καιρό, όχι όμως τους πάντες για πάντα» δείτε το, λοιπόν, όχι σαν σοφία. Αλλά σαν υποσημείωση στην πολιτική (καπιταλιστική) οικονομία του 21ου αιώνα: η «αποκάλυψη τώρα» δεν θα γίνει σαν «σκάνδαλο» αλλά πολύ πιο ηχηρά και αιματηρά…

Μπλοκ του Καράκας

Παρασκευή 3 Μάη. Ευτυχώς, για τον κόσμο και όχι για το καθεστώς της βενεζουέλας σαν τέτοιο (αν και, τελικά, και γι’ αυτό…) ο Μαδούρο δεν χρειάζεται την ελληνική συμπαράσταση. Φτάνει και περισσεύει αυτή που έχει ήδη.

Σύμφωνα με όσα περιγράφει χτες (με σαδιστικές λεπτομέρειες…) η αμερικανική καθεστωτική washington post το καθεστώς Μαδούρο, γνωρίζοντας πώς θα κινηθεί η μαριονέτα Guaido και οι πέριξ, τους έστησε παγίδα: συγκεκριμένοι υψηλόβαθμοι αξιωματούχοι του «κουβέντιαζαν μυστικά» με τον Guaido για εβδομάδες παριστάνοντας ότι είναι έτοιμοι να περάσουν στο πλευρό του. (Την παρόμοια σκηνή στο νονό 1 με τον φιλόδοξο πρεζέμπορα, τους Τατάλια και τον έμπιστο του Κορλεόνε που επιχειρεί να το παίξει εχθρός του την έχετε δει;) Ήταν τόσο επιτυχημένη η προσποίησή τους ώστε ο άθλιος γεροφασίστας Bolton, σίγουρος ότι στις 30 Απρίλη επίκειται η «μεγάλη ανατροπή» με την αλλαγή στρατοπέδου απ’ την μεριά τους, ανακοίνωσε τα ονόματά τους. Επρόκειτο για τον υπουργό άμυνας Vladimir Padrino Lopez, τον επικεφαλής του ανώτατου δικαστηρίου και τον διοικητή της προεδρικής φρουράς. Μέσα απ’ αυτές τις «κουβέντες» εννοείται ότι το καθεστώς Μαδούρο ήξερε τα πάντα σχετικά με τις μεθοδεύσεις του Guaido…

Η Ουάσιγκτον, αγχωμένη απ’ τις ως τώρα αποτυχίες της στην «πίσω αυλή» της, έφαγε αμάσητα και με χαρά τα παραμύθια των τριών – ο Guaido και οι μισθοφόροι του ακόμα πιο λαίμαργα. Τα χαράματα της 30ης Απρίλη που η μαριονέτα νόμιζε ότι ήταν αρκετό να αναγγείλει την “operation” για να ξεκινήσει η πορεία προς το προεδρικό μέγαρο και την κατάληψη της εξουσίας, άρχισε να ανακαλύπτει ότι ήταν απλά, για μια ακόμα φορά, ένας καραγκιόζης. Στην Ουάσιγκτον οι Bolton, Pompeo, Abrams και το ψόφιο κουνάβι μάσαγαν τα μουστάκια τους, τις γραβάτες τους, τα κορδόνια τους, τις σόλες τους, αφού οι μόνοι λιποτάκτες στο πλευρό του υπαλλήλου τους ήταν στην πράξη καμμιά 30 φαντάροι που τους διέταξαν οι λοχίες τους, χωρίς καν να τους πουν τι πρόκειται να κάνουν…

Σαν απατημένοι για μια ακόμα φορά «γαμιάδες» (συγχωρείστε μας την λέξη) σκέφτηκαν τι; Να κατηγορήσουν την Μόσχα ότι ο Μαδούρο ήταν έτοιμος να την κάνει απ’ το Καράκας, αλλά αυτή τον εμπόδισε…. Α χα! Ζήλειες, ε;

Μετρώντας ως τώρα, απ’ τις 23 Γενάρη, 4 καραμπινάτες αποτυχίες, η Ουάσιγκτον προσπαθεί από προσπάθεια σε προσπάθεια να «ανεβάσει την θερμοκρασία» – και πέφτει, κάθε φορά, σε ακόμα βαθύτερη τρύπα. Το διαδοχικό «ζεστό – κρύο» ξενερώνει αρκετούς απ’ τους λατινοαμερικάνους αλλά και ευρωπαίους συμμάχους της, που ακόμα κι αν είναι καθάρματα (είναι!) αμφιβάλουν για το αν μπορεί πράγματι να βάλει έστω ένα ίσιο ράφι σε γκαράζ – ας μην μιλήσουμε για «αυλή»…. Η απειλή «all option are on the table» δεν έπιασε – και παρά την επανάληψή της οι options λιγοστεύουν δραματικά.

Φαίνεται όμως ότι αντίστοιχα βελτιώνονται οι options στο Καράκας. Τι θα κάνει λοιπόν το παρανοημένο ψοφιοκουναβιστάν; Θα στείλει τους μισθοφόρους του «πρίγκηπα» της blackwater να «καθαρίσουν»; Αν ναι, τότε είναι που το ρωσικό αντίστοιχο μισθοφόρων, το wagner group, θα κάνει latin πάρτυ… Θα στείλει τον δικό του στρατό; Δεν το έκανε εναντίον της κούβας, θα το κάνει τώρα; Εκεί να δείτε γλέντια!

Ας το επαναλάβουμε για εμπέδωση: ακόμα πιο επικίνδυνη απ’ την άλλοτε ακμή του αμερικανικού ιμπεριαλισμού είναι η τωρινή παρακμή του…

Μπλοκ του Ινδοκούς

Παρασκευή 3 Μάη. Αν δεν το υπέγραφε ο Zalmay Khalilazd (δεξιά στην πάνω φωτογραφία), θα λέγαμε «το ψοφιοκουναβιστάν έχει στριμωχτεί και στο κεντρικό σημείο του ενιαίου μετώπου Μεσόγειος – δυτικός Ειρηνικός». Αλλά το υπογράφει. Οπότε λέμε το ίδιο: «το ψοφιοκουναβιστάν έχει στριμωχτεί και στο κεντρικό σημείο του ενιαίου μετώπου Μεσόγειος – δυτικός Ειρηνικός»! Έχουμε “κολλήσει”;

Πριν μια βδομάδα, στις 25 – 26 Απρίλη, έγινε στη Μόσχα μια συνάντηση σχετικά με το αφγανιστάν που περιγράφεται σαν «βαρέων βαρών». Ο Deng Xijun, ειδικός αντιπρόσωπος του Πεκίνου, ο Zamir Kabulov, ειδικός αντιπρόσωπος της Μόσχας, και ο Zalmay Khalilazd, ειδικός αντιπρόσωπος της Ουάσιγκτον, συναντήθηκαν για να συμφωνήσουν (ή να διαφωνήσουν) για το μέλλον του αφγανιστάν. Ήταν ο “δεύτερος γύρος” – ο πρώτος είχε γίνει στην Ουάσιγκτον στις 20 και 21 Μάρτη.

Αν πάρει κανείς τοις μετρητοίς το ντοκουμέντο που συμφώνησαν και υπέγραψαν είναι κλωτσιά στο υπογάστριο για τις αμερικανικές μεθοδεύσεις. Τόσο πολύ ώστε η ασταμάτητη μηχανή εκφράζει την συγκρατημένη απορία της για το αν ο κυρ Khalilazd εκπροσωπεί πράγματι την ηγεμονική τάση του αμερικανικού ιμπεριαλισμού· ή για το αν όντως αυτή η “τριμερής συμφωνία” θα εφαρμοστεί απ’ την Ουάσιγκτον.

Το πρώτο και σημαντικότερο απ’ τα 5 σημεία της “συμφωνίας” είναι ότι η Ουάσιγκτον δεσμεύτηκε πως η αποχώρηση όλων των ξένων δυνάμεων (δηλαδή βασικά του δικού της στρατού) απ’ το αφγανιστάν θα είναι “μέρος της ειρηνευτικής διαδικασίας” και όχι κάτι για μετά απ’ αυτήν. Φυσικά – δεν είμαστε χαζοί – οποιαδήποτε “ειρηνευτική διαδικασία” μπορεί να είναι τόσο μακρόχρονη όσο το να νοικιάζεις γη για 99 χρόνια… Ωστόσο αυτή η “δέσμευση” δίνει πλεονεκτήματα τόσο στη Μόσχα όσο και στο Πεκίνο (σε ότι αφορά τον αμερικανικό κατοχικό στρατό) – ακόμα κι αν η αποχώρησή του κρατήσει… 99 χρόνια.

Το δεύτερο σημείο βάζει τον νυν δοτό (απ’ την Ουάσιγκτον) πρόεδρο Ashraf Ghani στην ίδια μοίρα με τους ταλιμπάν… Σ’ ένα τρίτο σημείο αναγνωρίζεται (από ηπα, ρωσία και κίνα) η δέσμευση των ταλιμπάν να αντιμετωπίσουν τον isis και λοιπές παρόμοιες ουαχαβίτικες οργανώσεις. Είναι σχεδόν εξουσιοδότηση! Ενώ ένα τέταρτο αναγνωρίζει την χρησιμότητα μιας ευρύτερης περιφερειακής και διεθνούς συμφωνίας για το αφγανιστάν – όπου περιλαμβάνεται τόσο η Τεχεράνη, όσο και το ανταγωνιστικό δίπολο Ισλαμαμπάντ – Νέο Δελχί.

Τι σημαίνουν (αν αποδειχθούν πραγματικές) αυτές οι αμερικανικές υποχωρήσεις; Στα τέλη του 2001 ο αμερικανικός στρατός (μετά συμμάχων) αποβιβάστηκε και κατέλαβε το αφγανιστάν για να εγκαταστήσει μόνιμες βάσεις στο «μαλακό υπογάστριο» τόσο της ρωσίας όσο και της κίνας. Μετά από 18 χρόνια ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός είναι αναγκασμένος να αναγνωρίσει ότι η Μόσχα και το Πεκίνο είναι πλέον παρόντα στο αφγανιστάν – και να διαπραγματευτεί (ή να παραστήσει ότι διαπραγματεύεται…) μαζί τους.

Οι τρικαράρατοι τρομοκράτες ταλιμπάν αναγνωρίζονται με τον πιο επίσημο τρόπο σαν νόμιμη πραγματικότητα στο αφγανιστάν. Αυτό είναι κυρίως επιτυχία δική τους – που όμως ίσως ήταν πολύ μικρότερη χωρίς την υπόγεια υποστηρίξη τόσο της Μόσχας όσο και του Πεκίνου (εκτός απ’ την Ισλαμαμπάντ…)

Μπορούμε να πούμε με σχετική βεβαιότητα ότι το τέλος του πολέμου στο αφγανιστάν είναι ακόμα μακριά. Οι «γείτονες» του αφγανιστάν έχουν ακόμα αντιτιθέμενα συμφέροντα – αν και διαχειρίσιμα στο βαθμό που το Πεκίνο υπόσχεται (και μπορεί) πολλά. Οι τοπικές διαφορές έως αντιθέσεις είναι αρκετές για να επιτρέπουν έστω και υπόγεια στην Ουάσιγκτον να συνεχίσει να «τροφοδοτεί» υπόγεια τον πόλεμο, προκειμένου να δικαιολογήσει την στρατιωτική της παρουσία στα υψίπεδα. (Ας μην ξεχνάμε ότι το συριακό Idlib παραμένει ακόμα εκτός οριστικού ελέγχου του μπλοκ της Αστάνα). Όμως αυτή η «υπόγεια» τακτική μπορεί να αξιοποιηθεί τόσο απ’ τη Μόσχα όσο και απ’ το Πεκίνο (και απ’ την Ισλαμαμπάντ): όσο μακραίνει «η ειρηνευτική διαδικασία» τόσο θα προωθούνται οι ταλιμπάν, που έχουν σαφή πλεονεκτήματα σε βάρος του «αφγανικού στρατού».

Αν η Ουάσιγκτον υπολογίζει ότι έχει ακόμα πολύ χρόνο παραμονής στο Ινδοκούς (και γι’ αυτό υπογράφει τέτοιες συμφωνίες) ίσως ανακαλύψει κάποια στιγμή τους ταλιμπάν έξω απ’ τις βάσεις της. Ήδη οι ρουκέτες τους πλησιάζουν…

Σε τελευταία ανάλυση η όποια «ειρήνη» διαμορφώνεται όλο και περισσότερο πολεμικά επί του εδάφους…

Η «βαριά» διπλωματία…

Πέμπτη 2 Μάη. Η δήλωση ήταν συμμαχική, αλλά κάπου καταχωνιάστηκε. Κρίμα, γιατί τέτοιες κουβέντες συμμάχων θα έπρεπε να προβάλλονται στο πατριωτικό κοινό· για να κάνει από τώρα τους λογαριασμούς του για το πόσο θα του στοιχίσει τόσο ο εθνικός ιμπεριαλισμός όσο και οι σύμμαχοι.

Ο αμερικάνος πρεσβευτής στη Μόσχα Jon Huntsman χαρακτήρισε πριν λίγες ημέρες την ταυτόχρονη «ανάπτυξη» δύο αμερικανικών αεροπλανοφόρων στη Μεσόγειο σαν «200.000 τόνους διεθνούς διπλωματίας… εναντίον των αποσταθεροποιητικών ρωσικών ενεργειών στον πλανήτη».

Αυτή η «διπλωματία» είναι γνωστή από παλιά. Λέγεται διπλωματία των κανονιοφόρων. Το ότι ο κυρ Huntsman την διαφημίζει με τον τόνο είναι φυσιολογικό επακόλουθο μιας «διπλωματίας της χοντρικής». Αλλά η Μεσόγειος, και πιο συγκεκριμένα η κεντρική και η ανατολική, όπου τα αμερικανικά πλωτά ατσάλια «προειδοποιούν» την Μόσχα κάνοντας τα γυμνάσιά τους, δεν είναι όλος ο πλανήτης. Η Μεσογειος ανήκει στη λιανική του αμερικανικού ιμπεριαλισμού.

Η Μόσχα απάντησε στον κυρ Huntsman ειρωνικά: …Θα ήθελε μήπως ο κύριος πρεσβευτής να αποκτήσει η ρωσία μια ακόμα επέτειο για να γιορτάζει; είπε η εκπρόσωπος του ρωσικού υπ.εξ. Zakharova, υπονοώντας δεικτικά την επέτειο της 9ης Μάη για τη ρωσική νίκη επί των ναζί, στον Β παγκόσμιο… Για να συμπληρώσει ότι “η ρωσία είναι σε θέση να μετατρέψει τους 200.000 τόνους διεθνούς διπλωματίας σε σκουριασμένα μέταλλα στο πάτο της θάλασσας αν κινδυνέψει η ασφάλειά της”. Χμμμ… Πάλι η θάλασσα θα την πληρώσει…

Το πολυπληθές “λαϊκό” στήριγμά του ελληνικού ιμπεριαλισμού γιορτάζει κάτι μ’ αυτές τις συμμαχικές βαριές “διπλωματικές κινήσεις” δίπλα του; Νοιώθει “σιγουριά”;

Βγαίνουν και στον πάτο της θάλασσας selfie;

Μπλοκ του Βλαδιβοστόκ

Πέμπτη 2 Μάη. Όταν μια «χαζή» αλεπού σαν τον Putin και ένας «little rocket man» σαν τον Kim κουβεντιάζουν μεταξύ τους για δύο ώρες και οι αντιπροσωπείες των συμβούλων τους για άλλες τρισήμισυ και, μετά απ’ αυτά, βγαίνουν και κάνουν γενικόλογες δηλώσεις, μπορεί να είναι κανείς σίγουρος: κουβέντιασαν πολύ σοβαρά και συγκεκριμένα πράγματα· και έχουν τους λόγους τους να περάσει αυτή η δημόσια επαφή όσο πιο «ντούκου» γίνεται. Πουλάνε συμβουλισμούς και κρατάνε την ουσία για πάρτη τους…

Όταν, όμως, την ίδια ακριβώς ημέρα, στις 25 Απρίλη, ο γραμματέας του ρωσικού συμβουλίου ασφαλείας Nikolai Ratrushev (σύμβουλος, εννοείται, του Putin…) «πετάγεται» ως την Σεούλ για να τα πει με τον νοτιοκορεάτη Moon – κι εκεί οι ανακοινώσεις δεν ήταν καν γενικόλογες, ήταν σκέτα «μηδενικές» – τότε όποιος θέλει σιγουρεύεται ακόμα περισσότερο πως «αυτοί εκεί πέρα κάτι σχεδιάζουν». Το ότι την επόμενη ημέρα, στις 26 Απρίλη, η «χαζή» αλεπού ταξιδεύει στο Πεκίνο (για το φόρουμ των δρόμων του μεταξιού βέβαια – μια χαρά «πάρτυ»!) για να τα ξαναπεί από κοντά με τον Xi (και να τον ενημερώσει για τα της συνάντησής με τον Kim, όπως ξεκαθάρισε) είναι, απλά, το λογικό επιστέγασμα. Μέσα σε δυο ημέρες, στις 25 και στις 26 Απρίλη, τα μέλη του μπλοκ του Βλαδισβοστόκ συναντήθηκαν με τρόπους φανερούς μεν δημόσια, αλλά εύκολο να υποτιμηθούν έως να αγνοηθούν – απ’ όσους θα βολεύονταν έτσι…

Τι μπορεί να «ψήνει» το μπλοκ του Βλαδιβοστόκ με κέντρο την κορεατική χερσόνησο; Οι κατάσκοποι της ασταμάτητης μηχανής δεν κατάφεραν να μάθουν (ή έτσι λένε…). Ωστόσο μια κουβέντα του Putin (μετά τις επαφές με τον Kim), που απορρίφθηκε σχεδόν ακαριαία απ’ την Ουάσιγκτον (απ’ τον Βolton…) ίσως υποδεικνύει «κάτι». Τι είπε η «χαζή» αλεπού; Ότι το ζήτημα της αποπυρηνικοποίησης θα πρέπει να αντιμετωπιστεί με πολυμερείς διαπραγματεύσεις και εγγυήσεις για την ασφάλεια της βόρειας κορέας. Που σε απλά ελληνικά σημαίνει: όχι το ψόφιο κουνάβι (και οι σωματοφύλακές του) εναντίον του Kim, αλλά στο τραπέζι μαζί και ταυτόχρονα και η Μόσχα, και το Πεκίνο, και η Σεούλ.

Το να προτείνει κάποιος, στα σοβαρά, «πολυμέρεια» στην Ουάσιγκτον του 2019 δείχνει αίσθηση του χιούμορ, ειδικά αν αυτός ο «κάποιος» είναι ο Putin. Η Ουάσιγκτον ακυρώνει τις πολυμερείς συμφωνίες / δεσμεύσεις της την μία μετά την άλλη… Συνεπώς αυτό που δήλωσε κομψά ο Putin (έχοντας συμφωνήσει με τον Kim και όχι μόνο…) είναι ότι η Μόσχα έχει βαρύνοντα λόγο στην υπόθεση· και σ’ όποιον αρέσει. Διότι, όπως ξεκαθάρισε αργότερα το ρωσικό υπ.εξ. «η βόρεια κορέα είναι στη δική μας περιοχή – οι ηπα έρχονται από μακρυά». (Όχι, οι λέξεις «το ημισφαίριό μας» δεν ειπώθηκαν).

Φυσικά η Ουάσιγκτον έχει πολλές «χιλιάδες τόνους διπλωματίας» και για την ανατολική Ασία. Τι θα κάνουν όμως αυτοί οι τόνοι αν (λέμε αν…) κάποια στιγμή στο κοντινό μέλλον Σεούλ και Πγιονγκγιάνγκ υπογράψουν την θρυλική και πολυαναμενόμενη «συμφωνία ειρήνης» μεταξύ τους, με εγγυητές την Μόσχα και το Πεκίνο;

Εκατομμύρια βλήματα

Πέμπτη 25 Απρίλη. Τα δεδομένα της περίοδου είναι ζόρικα, ειδικά σε σχέση με την «μέση» διανοητική, ηθική, συνειδησιακή και πολιτική κατάσταση των πρωτοκοσμικών κοινωνιών.

Οι μυστικές υπηρεσίες των καπιταλιστικών κρατών, δρώντας είτε κατόπιν επίσημων εντολών είτε ακόμα και χωρίς τέτοιες (μέσω «μεσαζόντων»), γράφουν με αίμα την ιστορία. Η σύγχρονη εργατική κριτική θα τις συμπεριελάμβανε εύκολα στην εχθρότητα απέναντι στη μορφή κράτος· πού είναι όμως τα πολιτικά ίχνη της;

Το γεγονός ότι οι διακρατικές αντιπαλότητες εκφράζονται πλέον ανοικτά και καθαρά· το γεγονός μεγάλων προγραμμάτων πολεμικού εξοπλισμού (σε κίνα, ρωσία, αγγλία και ηπα απ’ τις ιστορικές «μεγάλες δυνάμεις»)· και το γεγονός ότι οι στρατιωτικές «ασκήσεις» έχουν γίνει ρουτίνα σε συγκεκριμένες περιοχές του πλανήτη (μεταξύ των οποίων και η ανατολική Μεσόγειος), είναι ένα ακόμα σετ προειδοποίησεων.

Θα υπάρξουν κι άλλες; Ποιος βασίζεται στον απεριόριστο χρόνο που έχουμε στη διάθεσή μας;

Μπλοκ του Βλαδιβοστόκ

Τρίτη 23 Απρίλη. Χωρίς τις φανφάρες των συναντήσεών του με το ψόφιο κουνάβι, ο βορειοκορεάτης Kim θα συναντηθεί την ερχόμενη Παρασκευή με τον Putin, στο Βλαδιβοστόκ. Είναι η πρώτη τέτοια συνάντηση των δυο – ίσως η ιστορία την κρίνει σαν ένα «ραντεβού της νεμέσεως» – απέναντι στο ψοφιοκουναβιστάν. Επειδή, ως τώρα, δεν έλειψαν οι μακριά απ’ τα φώτα συναντήσεις αξιωματούχων απ’ τα δύο καθεστώτα, είτε στη Μόσχα είτε στην Πγιονγκγιάνγκ.

Συνεπώς η «συνάντηση κορυφής» έχει (εκτιμάμε) έχει επιφανειακά συμβολικό χαρακτήρα· αλλά στην πράξη δεν μπορεί παρά να σχετίζεται με μια ορισμένη κλιμάκωση των σχέσεων που ήδη υπάρχουν. Τα χερσαία σύνορα της βόρειας κορέας με την ρωσία (17 χιλιόμετρα) και την κίνα (1420 χιλιόμετρα) είναι αυτά που δεν ελέγχουν η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί τους. Με δεδομένο ότι η Μόσχα (όπως και το Πεκίνο) θεωρούν τις αμερικανικές τιμωρίες κατά του βορειοκορεατικού καθεστώτος από «υπερβολικές» ως «παράνομες», υπάρχουν κοινά συμφέροντα για την παραβίασή τους. Εκκρεμεί ένας ρωσικός αγωγός φυσικού αερίου προς την Πγιονγκγιάνγκ, η σταθερή μονιμοποίηση των σιδηροδρομικών δρομολογίων μεταξύ τους, και η οργανωμένη μετανάστευση βορειοκορεάτικης εργασίας προς την βιομηχανική περιοχή του Βλαδιβοστόκ. Αυτά είναι λίγο πολύ τα φανερά. Οπωσδήποτε θα υπάρχουν και άλλα.

Είναι λογικό (αλλά πρέπει να δούμε, αν δούμε, τις μορφές που θα πάρει) ότι η Μόσχα και το Πεκίνο θα πρέπει να εξασφαλίσουν τον βασικό στόχο του Kim, την καπιταλιστική ανάπτυξη του καθεστώτος του· αυτόν που προσπαθεί να «πνίξει» το ψοφιοκουναβιστάν με τις “κυρώσεις”… Απ’ τη μεριά του νότου ωστόσο, αν ο Moon θέλει να πείσει (κατ’ αρχήν το εσωτερικό κοινό του) ότι μπορεί όντως να μεθοδεύσει την ενδο-κορεατική συνεννόηση ακόμα και χωρίς την άδεια της Ουάσιγκτον, θα πρέπει να κάνει κάποια δικά του, ειδικά βήματα.

Αυτός είναι διαφορετικός λογαριασμός.

Χάχανα στο Κίεβο

Δευτέρα 22 Απρίλη. Αν ο μέσος κοκκινόσβερκος αμερικάνος ψηφοφόρος δικαιούται να εκλέξει σαν πρόεδρό του μια τηλεπερσόνα (που έγινε διάσημη με το show «the apprentice») γιατί οι πελαγωμένοι ουκρανοί να μην εκλέξουν πρόεδρο τον επικεφαλής του συνδυασμού «υπηρέτης του λαού» Volodymyr Zelensky; Ο.Κ.: ο Zelensky είναι κωμικός, και το όνομα του συνδυασμού του ήταν το ίδιο ακριβώς με το όνομα του σήριαλ στο οποίο πρωταγωνιστούσε. Υπόθεση του τηλεοπτικού «ο υπηρέτης του λαού»; Ένας δάσκαλος τυχαία γίνεται πρόεδρος του κράτους, και προσπαθεί να ασκήσει την εξουσία του εις όφελος του λαού… (Στην πραγματικότητα ο εκλεκτός του λαού Zelensky είναι μαριονέτα ενός τουλάχιστον απ’ τους περιβόητους «ολιγάρχες», του Kolomoisky).

Οι ουκρανοί ψηφοφόροι είναι βαθιά πρωτοκοσμικοί, όπως άλλωστε και οι αμερικάνοι. Και οι μεν και οι δε είναι παντελώς ανίδεοι για το τι είναι η πραγματική εξουσία, η φαινομενική εξουσία, οι δομές εξουσίας, τα συμφέροντα εξουσίας, ο καπιταλισμός κι όλα τα υπόλοιπα πολύπλοκα και κουραστικά. Τι θέλουν οι άνθρωποι (αν τους πούμε «ανθρωπάκοι» θα τους μειώσουμε;) κι εκεί, κι εδώ, κι αλλού; Ένα Ζορρό. Έναν V for Vendetta. Θέλουν κάποιον «καθαρό» για να «καθαρίσει», ακόμα κι αν η «καθαρότητα» του ήρωά τους βρωμάει. Θέλουν, απλά, να τον πιστέψουν. Για τώρα. Ίσως και να αγκιστρωθούν πάνω στο «ηθικό πλεονέκτημά» του – ακόμα κι όταν το χάσει (αν το είχε ποτέ…).

Ναι, είναι μια εποχή παρακμής. Όχι στις πολιτικές βιτρίνες. Κυρίως στις μάζες. Όταν οι μικροαστοί καταφέρνουν να κάνουν την παρακμή τους εξουσία, αυτό είναι η ιστορική επιβεβαίωση ότι δεν έχουν την εργατική απειλή πάνω απ’ τα κεφάλια τους.

Τα επόμενα, δυστυχώς, είναι δυσάρεστα. Τα αναλαμβάνουν, με επαγγελματισμό, οι «σύμβουλοι» (της όποιας πολιτικής βιτρίνας…)