Tag: ρωσία

Η φτώχια φέρνει γκρίνια 2

Παρασκευή 25 Οκτώβρη. Παραήταν βολικό! Το ότι το ψόφιο κουνάβι, με το κατάλληλο μασάζ, “έδωσε άδεια” στον Erdogan να εισβάλει στη βόρεια συρία μαζεύοντας τον αμερικανικό στρατό απ’ την περιοχή, έσπασε εντελώς τα νεύρα και τον τσαμπουκά του ελληνικού και ελληνοκυπριακού εθνικισμού / ιμπεριαλισμού. Πρώτον επειδή δεν είχε προβλεφτεί, και δεύτερον επειδή μπορεί να ερμηνευτεί με πάνω από έναν τρόπους. Άσχετα όμως με τις ψοφιοκουναβικές κινήσεις, η ελληνική «εθνική γραμμή» αναγκάζεται τώρα να παραδεχτεί (έστω και σιωπηλά…) πως βρίσκεται μπροστά όχι σε μια μιλιταριστική προβοκάτσια και έναν δακτυλοδεικτούμενο αλλοπρόσαλλο «σουλτάνο», αλλά σε μια συμμαχία κρατών, με σχέδιο, μέθοδο – και επιτυχίες. Που αυτή τη στιγμή φαίνεται να ηγεμονεύει στο συριακό πεδίο μάχης, άρα και στα πέριξ, άρα και στο χείλος της ανατολικής Μεσογείου…

Παρότι οι νοτιοκυπριακές «επιχειρηματικές» σχέσεις με το ρωσικό ξέπλυμα δεν έχουν διακοπεί, όλη η στρατηγική «ανάσχεσης» της Άγκυρας στηριζόταν είτε στην Ουάσιγκτον και το Τελ Αβίβ είτε, σαν υποκατάστατο, στην ε.ε. και το Παρίσι. Μ’ άλλα λόγια στηριζόταν και στηρίζεται στην «παροχή υπηρεσιών» εναντίον της Μόσχας, έστω με διακριτικό τρόπο.

Απ’ αυτήν την θέση και κατάσταση δεν φαίνεται να υπάρχει έτοιμο σχέδιο «διορθώσεων». Και, το κυριότερο, είναι όλο και πιο αμφίβολο αν στην Μόσχα ή στην Άγκυρα θα ενδιαφερόταν κανείς να αγοράσει την νοτιοκυπριακή (και δευτερευόντως την ελληνική) «μεταμέλεια», εφόσον α) φαίνεται πόσο αγχωμένη είναι· β) φαίνεται πόσο προσχηματική θα ήταν αν εκδηλωνόταν αφού γ) προέρχεται από θέση ήττας.

Με την εκκρεμότητα του για πόσο καιρό το ψόφιο κουνάβι θα μείνει στο άσπρο σπίτι, η ελληνική εθνική γραμμή έχει ακόμα μια ύστατη ελπίδα: τον Pence. Ο σχετικός υπολογισμός είναι ότι αφού ένας τέτοιος οριτζινάλ φασίστας δεν θα μπορούσε να ξαναγεμίσει το συριακό πεδίο με στρατό ή να αμφισβητήσει τις ως τώρα εξελίξεις εκεί, θα «οχύρωνε» τουλάχιστον τους πιστούς συμμάχους του (το ελλαδιστάν, το ισραήλ, τη σαουδική αραβία και τη νότια κύπρο) προετοιμάζοντας κάποιου είδους αντεπίθεση.

Φυσικά κάτι τέτοιο δεν θα βοηθούσε την εξόρυξη φυσικού αερίου… Αλλά στην γεωπολιτική αναβροχιά καλό είν’ και το χαλάζι….

Οι «αυτοκέφαλοι» 1

Παρασκευή 25 Οκτώβρη. Δυο φορές, όταν ο αρχιαρχιτράγος Istanbul «κήρυξε» το αυτοκέφαλο μιας κάποιας «ουκρανικής εκκλησίας» στις αρχές Γενάρη του 2019, και όταν το ελληνική «συμμορία με τα μαύρα» αναγνώρισε αυτήν την αυτοκεφαλία (στα μέσα Οκτώβρη του 2019) είχαν προηγηθεί επαφές με τις ελληνικές πολιτικές βιτρίνες. Την πρώτη φορά ο αρχιαρχιτράγος Istanbul είχε συναντηθεί με τον ογκόλιθο Nick the Greek. Την δεύτερη φορά ο αρχιτράγος Αθηνών συναντήθηκε με τον ρημαδοΓου(α)δοΝικόλα. Και τις δύο φορές δόθηκε η πολιτική έγκριση απ’ την μεριά των εκπροσώπων του ελληνικού βαθέος κράτους / κεφάλαιου / παρακράτους.

Είναι μπελάς να ασχολείται κανείς με τα οργανωτικά του παπαδαριού. Όμως εδώ δεν πρόκειται γι’ αυτό. Πρόκειται για πολιτικές επιλογές, κινήσεις, αποφάσεις – εξού και οι αρχιτράγοι προχώρησαν πάνω στην ελληνική εθνική γραμμή. Η αναγνώριση μιας κάποιας «ορθόδοξης εκκλησίας της ουκρανίας» σαν αυτοκέφαλης είναι, στην πράξη, η έγκριση της διάσπασης του ουκρανικού ορθοδοξοχριστιανικού ποιμνίου, με δεδομένο ότι υπάρχει (και προϋπήρχε) εκεί η «ουκρανική ορθόδοξη εκκλησία», που υπάγεται στο πατριαρχείο Μόσχας. Οι «ευλογίες», λοιπόν, τόσο του αρχαρχιτραγάτου Istanbul όσο και του αρχιτράγου Αθηνών αφορούσαν την δημιουργία «εκκλησιαστικού σχίσματος» στην ουκρανία. Εναντίον της Μόσχας.

Το “πολιτικό επίδικο” είναι η προσπάθεια τραβήγματος των “πιστών” απ’ την εκκλησιαστική επιρροή της Μόσχας· δηλαδή του Putin. Αυτή είναι μια παλιά τακτική εφεύρεση του αγγλικού ιμπεριαλισμού. Από στενά εκκλησιαστική άποψη η δημιουργία «αυτοκέφαλων» εθνικών μαγαζιών θεωρείται ανάθεμα εφόσον ο χριστιανισμός θεωρεί εαυτόν οικουμενική θρησκεία / εκκλησία. Η δημιουργία αυτοκέφαλης ελληνικής εθνικής εκκλησίας μετά την δημιουργία του νέου ελληνικού κράτους ήταν αγγλικό σχέδιο, με σκοπό να περιοριστεί ο έλεγχος πάνω στο ελληνικό κοπάδι του αρχιαρχιτράγου, που είχε πάντα έδρα μέσα στην τότε οθωμανική επικράτεια. Το σχέδιο πέτυχε αρχικά. Στη συνέχεια όμως, καθώς το ελληνικό κράτος επεκτεινόταν, τόσο οι “νέες χώρες” (βόρεια ελλάδα) όσο και η Κρήτη παράμειναν στην (οικονομική και οργανωτική) αρμοδιότητα του αρχιαρχιτράγου Istanbul.

Οι «αυτοκέφαλοι» 2

Παρασκευή 25 Οκτώβρη. Υπάρχει, όμως, και η οικονομική διάσταση. Οι χριστιανικές εκκλησίες και τα μοναστήρια, στην ουκρανία όπως και παντού, έχουν μεγάλη περιουσία κινητή (χρήμα, χρυσάφι) και ακίνητη (κτίρια, εκτάσεις γης).

Τα λεφτά είναι το υποχρεωτικό “υλικό αντάλλαγμα” για τέτοιες “αυτοκεφαλίες”. Ο εμφύλιος ανάμεσα στην καινούργια «ορθόδοξη εκκλησία της ουκρανίας» και το κράτος / παρακράτος του Κιέβου απ’ την μια μεριά, και την παλιά «ουκρανική ορθόδοξη εκκλησία» και την Μόσχα απ’ την άλλη, με σκοπό το πλιάτσικο, θα είχε ξεκινήσει ήδη απ’ τις αρχές του 2019, αν δεν συνέβαινε ένα «ατύχημα» στους νέους και ορεξάτους: μόλις αναγνωρίστηκαν απ’ τον αρχιαρχιτράγο Istanbul διασπάστηκαν! Το «ουκρανικό πατριαρχείο του Κιέβου» (ναι, υπάρχει και τέτοιο) που αρχικά συμμετείχε στο σχίσμα, δεν τα βρήκε με άλλους τράγους, και αποχώρησε. Έτσι οι «νέοι», υπό κάποιον Επιφάνειο, έχασαν σε δύναμη και επιρροή.

Τώρα ο Επιφάνειος επανέρχεται – με δηλώσεις. Ότι «η ουκρανία βρίσκεται υπό πνευματική κατοχή» – και σκοπεύει να αρχίσει «απελευθερωτικό αγώνα». Τις γενναίες αυτές δηλώσεις ο Επιφάνειο δεν τις έκανε ωστόσο από ουκρανικό έδαφος, αλλά απ’ την Ουάσιγκτον, πριν 5 ημέρες (20 Οκτώβρη). Το τι ετοιμάζει (αν πράγματι ετοιμάζει κάτι) δεν το ξέρει η ασταμάτητη μηχανή. Θα έχει αεροπλάνα και τανκς η «απελευθέρωση» ή μόνο προσευχές και σταυροκοπήματα; Σίγουρα, πάντως, δεν θα πρόκειται για «επιθέσεις αγάπης»…

Συμμαχώντας διακομματικά (άρα πάνω σε εθνική γραμμή) το ελληνικό κράτος / κεφάλαιο / παρακράτος σ’ αυτήν την επίθεση με τους αντίπαλους της Μόσχας, επιφανειακά εκκλησιαστικούς αλλά ουσιαστικά πολιτικούς / γεωπολιτικούς και στρατιωτικούς, σέρνει (όχι το θρησκευτικό αλλά) το πολιτικό κοπάδι, όλους τους υπηκόους δηλαδή, στη δίνη του 4ου παγκόσμιου.

Η Μόσχα δεν πρόκειται να μείνει με σταυρωμένα χέρια. Το αρχιαρχιτραγάτο της Ιερουσαλήμ, που ελέγχεται απ’ την Αθήνα αλλά έχει προκαλέσει εδώ και χρόνια την οργή των παλαιστίνιων χριστιανών για τα νταραβέρια του με το Τελ Αβίβ (πωλήσεις παλαιστινιακής γης σε ισραηλινές εταιρείες…), είναι ένα σημείο όπου κάποια στιγμή το «μπουμ» θα ακουστεί πολύ δυνατά…

Συρία 1

Πέμπτη 24 Οκτώβρη. Πιθανότατα έχει διαβάσει ή θα διαβάσετε διάφορες (διεθνείς) αναλύσεις για τις πιο πρόσφατες εξελίξεις στο συριακό πεδίο μάχης. (Η ασταμάτητη μηχανή το κάνει υποχρεωτικά). Δεν θα μπούμε στον κόπο μιας γενικής αποτίμησής τους – δεν θα είχε νόημα. Πρέπει όμως να έχετε υπόψη δυο τρία απλά και βασικά στοιχεία αυτών των εξελίξεων που είναι τόσο «ταπεινά» ώστε είναι εύκολο να αγνοούνται. Κι αυτό συμβαίνει συστηματικά.

Το πρώτο είναι αυτό που λέγεται «συριακός στρατός» – του Άσαντ. Παρότι τώρα, εκ των υστέρων, διαφημίζεται σαν εξαιρετικά αξιόμαχος, δεν είναι ακριβώς έτσι. Το βασικό του πρόβλημα είναι η λειψανδρία. Με τον μισό περίπου πληθυσμό της συρίας να έχει φύγει, και ειδικά στην αρχή του πολέμου, όταν ξεκίνησε σαν «εμφύλιος», με μεγάλο αριθμό στρατιωτών και αξιωματικών να έχουν λιποτακτήσει, ο στρατός του Άσαντ δεν έχει το μέγεθος να αναλάβει μόνος του την «περιφρούρηση» της συριακής επικράτειας.

Σ’ όλη την διάρκεια της αντεπίθεσης του μπλοκ της Αστάνα, δηλαδή απ’ το φθινόπωρο του ’15 και μετά, οι ένοπλοι της λιβανέζικης Χεζμπ’ αλλάχ και οι ιρανοί φρουροί της επανάστασης (κυρίως σαν αξιωματικοί) μαζί με τους μισθοφόρους της Τεχεράνης, συν τους μισθοφόρους της ρωσικής wagner group, συμπλήρωσαν σε μεγάλη έκταση την έλλειψη σύρων στρατιωτών· πέρα απ’ το να εκπαιδεύουν αυτούς που ήταν διαθέσιμοι για κατάταξη σαν «φιλο-Άσαντ».

Τα όρια του συριακού στρατού φάνηκαν στην πρόσφατη επιχείρηση για την ανακατάληψη του νότιου τμήματος του θύλακα του Idlib, το περασμένο καλοκαιρι. Οι σκληροτράχηλοι αντικαθεστωτικοί της HTS τον καθήλωσαν στο έδαφος, παρότι η ρωσική αεροπορία τους βομβάρδιζε συστηματικά. Χρειάστηκε να στείλει η Μόσχα όχι μόνο «υλικό» (όπλα, τεθωρακισμένα…) αλλά και στρατιώτες (πιθανόν μισθοφόρους) και να ξανασχεδιαστεί η επιχείρηση από ρώσους αξιωματικούς, για να ξεπεραστεί η χερσαία άμυνα των αντικαθεστωτικών.

Στο νότο, στα σύνορα με το ιράκ γύρω απ’ τον Ευφράτη, έχει χρειαστεί κάμποσες φορές να περάσουν στο συριακό έδαφος οι έμπειρες ιρακινές πολιτοφυλακές pmu για να αντιμετωπίσουν κάποιους μικρούς πυρήνες του isis που δρουν εκεί. Και στην ευρύτερη περιοχή της Deir ez Zor οι «φρουροί της επανάστασης» εκπαιδεύουν αυτόν τον καιρό ντόπιους σιίτες εθελοντές, για την δημιουργία έμμισθων πολιτοφυλακών που θα συμπληρώσουν τον συριακό στρατό αντικαθιστώντας τον εκεί που δεν χρειάζεται οπωσδήποτε η παρουσία του.

Ακόμα κι αν, λοιπόν, η Άγκυρα αναδιπλωνόταν στο έδαφός της, ο συριακός στρατός / αστυνομία μόνος του δεν αρκεί για να φυλάει τα συροτουρκικά σύνορα· ειδικά όταν εκκρεμεί το ζήτημα του Idlib, που απορροφά εξοπλισμό και αρβύλες. Είναι αμφίβολο αν τα επόμενα χρόνια θα καταφέρει ο συριακός στρατός να φτάσει στο μέγεθος που θεωρείται απαραίτητο. Όχι μόνο θα χρειαστεί να επιστρέψει μεγάλος αριθμός προσφύγων, αλλά θα πρέπει επίσης τα νεαρά αρσενικά άτομα αυτών των προσφύγων να δέχονται να υπηρετήσουν τον στρατό του Άσαντ. Πράγμα αμφίβολο…

Ερχόμαστε έτσι στο δεύτερο «ταπεινό» ζήτημα.

(φωτογραφία: Στρατιώτες του συριακού αντι-Άσαντ πεζικού της Άγκυρας ποζάρει σε πλατεία της Ras al-Ain, στα συρο-τουρκικά σύνορα…)

Συρία 2

Πέμπτη 24 Οκτώβρη. Θεωρείται γενικά αδιάφορο το γεγονός ότι και στον θύλακα της Afrin και στην πιο πρόσφατη εισβολή, το μεγαλύτερο μέρος των πεζικάριων είναι σύριοι. Πρόκειται σε μεγάλο βαθμό γι’ αυτούς που έφυγαν απ’ την συρία σαν αντι-Άσαντ, έμειναν, εκπαιδεύτηκαν και εξοπλίστηκαν σε τουρκικά στρατόπεδα, και σε διάφορες φάσεις αυτού του πολέμου είχαν διάφορα ονόματα (π.χ. «ελεύθερος συριακός στρατός»…) και δρούσαν κυρίως στη βόρεια συρία, σαν proxies της Άγκυρας και όποιου άλλου πλήρωνε· μέχρι που το τουρκικό καθεστώς άλλαξε γραμμή, με την εμφάνιση της Μόσχας στο πεδίο της μάχης.

Πρόκειται για πολλές χιλιάδες άτομα. Είναι σύριοι αλλά παραμένουν αντι-Άσαντ. To συριακό καθεστώς θα τους χρειαζόταν (για τον στρατό του, για την αστυνομία του, αλλά – επίσης – για την «ανάσταση» της παραγωγικής / καπιταλιστικής του βάσης!). Οι ίδιοι ξέρουν πολύ καλά ότι τώρα πια δεν πολεμούν εναντίον του Άσαντ αλλά «ασύμπτωτα» μαζί του· ωστόσο αυτό δεν σημαίνει πως έχουν γίνει και «φίλοι»!

Προσθέστε τώρα κι αυτό: τα εκατομμύρια των σύρων προσφύγων στην τουρκική επικράτεια είναι επίσης αντι-Ασαντ. Πράγμα που σημαίνει πως με βάση τα βιώματά τους, η επιτροφή τους στη συριακή επικράτεια θα μπορούσε να γίνει μόνο υπό την προστασία των αντι-Άσαντ ενόπλων (προφανώς φίλων, συγγενών τους…), που κι αυτοί δρουν υπό την προστασία κατ’ αρχήν της Άγκυρας.

Αυτό σημαίνει πως μέχρις ότου επιτευχθεί μια πολιτική διευθέτηση για το συριακό καθεστώς (διαμόρφωση νέου συντάγματος, νέα διοικητική διάρθρωση, «καθαρές» εκλογές, κλπ) και μέχρις ότου αυτή η διευθέτηση εφαρμοστεί και ωριμάσει πρακτικά μέσα στο χρόνο (ώστε να παρέλθει ο φόβος απέναντι στον Άσαντ) αυτές οι εκατοντάδες χιλιάδες σύρων, είτε ενόπλων είτε αμάχων, μόνο μ’ έναν τρόπο θα είναι να δυνατόν να μένουν και να ζουν στη συριακή επικράτεια: υπό την υψηλή εποπτεία και τις εγγυήσεις κατ’ αρχήν της Άγκυρας. Ακόμα καλύτερα και της Μόσχας.

Αυτά τα δύο θέματα, απ’ την μια η πρακτική αδυναμία του στρατού του Άσαντ να ελέγξει όλη την επικράτεια, και απ’ την άλλη το γεγονός ότι η επιστροφή μεγάλου μέρους των προσφύγων θα σημαίνει υποχρεωτικά, για αρκετό καιρό, τον έλεγχο συριακού εδάφους από (πρώην; «ήπια»;) αντι-Άσαντ ενόπλους (χωρίς βαριά όπλα – αυτά τα βάζει η Άγκυρα, για να μπορούν να αποσυρθούν συντεταγμένα όταν και αν έρθει αυτή η στιγμή), καθορίζουν με αόρατο τρόπο το πως κινούνται τα μέλη του μπλοκ της Αστάνα. Γιατί είναι ένα πράγμα να ηττηθεί το σχέδιο του άξονα, και είναι εντελώς διαφορετικό το να ξαναϋπάρξει μια λειτουργική συριακή κοινωνία μετά από τόσο αίμα, χωρίς να βρίσκεται μόνιμα στα πρόθυρα ενός ακόμα εμφυλίου.

Η διαδικασία της αποστρατιωτικοποίησης της αντιπολίτευσης στον Άσαντ, όταν μάλιστα υπέρ της στρατιωτικοποίησής της «δούλεψαν» κράτη σαν το αμερικανικό, το ισραηλινό και το σαουδαραβικό, είναι δύσκολη, σύνθετη και χρονοβόρα διαδικασία. Η διαδικασία αποστρατιωτικοποίησης του ίδιου του καθεστώτος Άσαντ είναι δύσκολη και σύνθετη υπόθεση επίσης, ειδικά αν ληφθεί υπόψη πως ό,τι έμεινε απ’ αυτόν τον στρατό μετά τις μαζικές λιποταξίες και την προσφυγιά θεωρείται εχθρικό απο εκείνους κι εκείνες που έφυγαν απ’ την συρία.

Μετά απ’ αυτά «απορίες» του είδους αν η τουρκία θα προσαρτήσει τα συριακά εδάφη που ελέγχει τώρα ή γιατί ο Putin «αναγνώρισε» την τουρκική παρουσία μετά την εισβολή στη βόρεια συρία, είναι, επιτρέψτε μας, βλακώδεις όταν η διακύβευση (και για την Άγκυρα) είναι το να αποφευχθεί τα επόμενα χρόνια και δεκαετίες ένας «δεύτερος γύρος» πολέμου δίπλα της…

(φωτογραφία: Μια ρωσική χαρτογραφική περιγραφή της συνεργασίας του μπλοκ της Αστάνα στη βόρεια συρία. Η διαγραμμισμένη περιοχή είναι αυτή που παραμένει στην ευθύνη της Άγκυρας. Τα τρίγωνα είναι τα μεθοριακά φυλάκια που θα φτιάξει ο στρατός του Άσαντ.

Γύρω και κάτω απ’ αυτά, σε πλάτος 10 χιλιομέτρων – διακεκομένη γραμμή – θα σουλατσάρουν κοινά ρωσο-τουρκικά περίπολα. Σύριοι φιλο-Άσαντ, ρώσοι, τούρκοι, σύριοι αντι-Άσαντ ένοπλοι all together: γεωπολιτική consommation, σκέτη υπερπαραγωγή του μπλοκ της Αστάνα! To know us better…

Μόνο η Τεχεράνη λείπει απ’ αυτήν την γεωγραφία· αλλά δεν είναι εκεί η θέση της. Δεν έχει δουλειά εκεί…)

Συρία 3

Πέμπτη 24 Οκτώβρη. Εδώ έχει την θέση του το ζήτημα των σύρων κούρδων. Αν είναι αληθινός ο αριθμός των 11.000 νεκρών κούρδων στη διάρκεια των 3 – 4 τελευταίων χρόνων, τότε πρόκειται για ένα αιματηρά κολοσσιαίο ζήτημα αναζήτησης και απόδοσης των ευθυνών απ’ τους πληβείους κούρδους της συρίας γι’ αυτό το μακελιό. Αυτοί οι άνθρωποι δεν σκοτώθηκαν πολεμώντας τον isis! Σκοτώθηκαν πολεμώντας τον isis με τον τρόπο που βόλευε τους σχεδιασμούς της Ουάσιγκτον, του Τελ Αβίβ και του Ριάντ! Σκοτώθηκαν, δηλαδή, για να έχει η Ουάσιγκτον βάσεις στο συριακό έδαφος!! Πόσες μανάδες θρήνησαν; Τόσες όσες χρειαζόταν η λίπανση των σχεδίων του άξονα…

Ο έντιμος πόλεμος κατά του isis, δηλαδή ο έντιμος πόλεμος κατά του σχεδίου μόνιμης διάλυσης και αποσταθεροποίησης της “εύφορης ημισελίνου”, επέβαλε ότι οι ένοπλοι κούρδοι θα έπρεπε να πολεμήσουν δίπλα δίπλα με τον συριακό στρατό ‘n’ friends. Αν έκαναν αυτό, αν έκαναν το σωστό, τότε δεν θα γίνονταν «κρέας για τις σφαίρες» του isis ούτε στη Raqqa ούτε στην Manbij. Το μπλοκ της Αστάνα δεν θα τους αντιμετώπιζε σαν αναλώσιμους. Το μπλοκ της Αστάνα δεν θα έβγαζε την ουρά του απέξω αφήνοντας τους κούρδους ένοπλους να σκοτωθούν μόνοι τους στις αντι-isis εκστρατείες του. Το μπλοκ της Αστάνα, και ειδικά η Χεζμπ’ αλλάχ και οι καραβάνδες plus μισθοφόροι της Τεχεράνης, μάτωσαν δίπλα στον συριακό στρατό του Άσαντ – δεν έψαχναν να βρουν “πρόθυμους” για τον πάγκο του χασάπη με υποσχέσεις για “ημικράτος”…

Και, φυσικά, αν έκαναν το σωστό, οι ένοπλοι κούρδοι δεν θα γίνονταν στόχος τουρκικών εκστρατειών ούτε στην Afrin ούτε στην Ras al-Ayn. Με δυο λόγια αν δεν θα είχαν δράσει σαν κατοχικός στρατός στη βορειοανατολική συρία δεν θα είχαν υπογράψει συμβόλαιο θανάτου με την Ουάσιγκτον, το Τελ Αβίβ, το Ριάντ με το αίμα 11.000 δικών τους – άδικα χαμένων!

Υπάρχει λοιπόν κι εδώ ένα καίριο πολιτικό ζήτημα. Το ένα σκέλος του αφορά τις ίδιες τις κουρδικές κοινότητες, και το κατά πόσο μπορούν να ξεφορτωθούν τον σωβινισμό (μαζί με τους πολιτικούς εκφραστές του) όπως κι αν μασκαρεύεται, που οδηγεί τη νεολαία τους στο σφαγείο, σαν ενεργούμενο της Ουάσιγκτον, με φτηνό αντάλλαγμα το λαθρεμπόριο πετρελαίου. Το άλλο σκέλος του αφορά όμως τις δύσκολες ισορροπίες στη συρία συνολικά. Γιατί αν αυτοί που πουλήθηκαν στην Ουάσιγκτον, στο Τελ Αβίβ και στο Ριάντ παραμείνουν στις θέσεις τους, αν συνεχίσουν να αναγνωρίζονται (ή να επιβάλλονται) σαν «οι ηγέτες των κούρδων της συρίας», όσο κι αν τώρα παριστάνουν τους «προδομένους» και τους «εγκατελειμένους», θα ξαναπουληθούν. Μια φορά τσάτσος, πάντα τσάτσος!!! Ο «τουρκικός μπαμπούλας» για λογαριασμό του μπλοκ της Αστάνα θα χρειάζεται απέναντί τους όσο δεν θα υπάρχει «συριακός μπαμπούλας»· και για όσο καιρό αυτοί θα νοσταλγούν φανερά ή κρυφά να γίνουν μια ακόμα αμερικανική πολιτεία…

(φωτογραφία: Χάρτης με τα υποθέματα υδρογονανθράκων στη συριακή επικράτεια. Εντελώς συμπτωματικά το pkk/ypg έχει ανακηρύξει «δικές του περιοχές» όχι απλά εκείνες που κατοικούνται από κούρδους στον βορρά αλλά κυρίως εκείνες που έχουν κοιτάσματα. Τα οποία, ακόμα, το ψοφιοκουναβιστάν δηλώνει υποχρεωμένο να «προστατεύει»…)

Μπλοκ της Αστάνα 1

Τετάρτη 23 Οκτώβρη. Για πάνω από έξι ώρες συζήτηση (μεταξύ Putin και Erdogan) τα 10 σημεία της συμφωνίας που ανακοινώθηκαν είναι πολύ λίγα. Μπας και μετά το φαγητό έριξαν και κανάν υπνάκο; Μήπως έπαιξαν μπιρίμπα, σε ζευγάρια με τους υπ.εξ. τους; Ή μήπως συζήτησαν και άλλα που τα κράτησαν για τον εαυτό τους;

To «μνημόνιο κατανόησης μεταξύ τουρκίας και ρωσικής ομοσπονδίας – Sochi, 22 Οκτώβρη 2019» (να άλλο ένα «μνημόνιο» που σίγουρα θα συγκεντρώσει τις κατάρες πολλών ντόπιων «αντιμνημονιακών»!!!) απλά επισημοποιεί από πολιτικο-στρατιωτική άποψη την ως τώρα «κρυφή σχέση» ανάμεσα στην Άγκυρα και στη Δαμασκό. Απομένει, βέβαια, μια χειραψία μπροστά σε φακούς…

Το σημείο 3, για παράδειγμα, που αναγνωρίζει (προσωρινά προφανώς) την παρουσία τουρκικού στρατού (και πολύ περισσότερων σύρων αντικαθεστωτικών – να τους λέμε από τώρα «πρώην»;) στη λωρίδα ανάμεσα στην κωμόπολη Tel Abyad και την κωμόπολη Ras al-Ayn (μια περιοχή κατοικούμενη κυρίως από σύρους άραβες) σημαίνει πως η Δαμασκός επίσημα δεν θεωρεί την Άγκυρα εχθρό, κατακτητή κλπ. Ότι κι αν λέει ο Άσαντ. Απλά αφήνει τον Putin να κάνει αυτά που ακόμα δεν επιτρέπεται να κάνει ο ίδιος… Μάλιστα, το έδαφος που “παραχωρείται” κατά κάποιον τρόπο μ’ αυτήν την συμφωνία είναι περισσότερο απ’ όσο έχει “κατακτηθεί” πρακτικά απ’ τον τουρκικό στρατό και το συριακό πεζικό του. Είναι μια συνεχής περιοχή με πολλές δεκάδες χωριά, πράγμα που σημαίνει πως αν βρεθούν τα λεφτά, η επέκταση αυτών των χωριών με την κατασκευή επιπλέον κατοικιών και λοιπών υποδομών είναι εφικτή – σημείο 8 της συμφωνίας. (Το αν θα είναι και επιθυμητή απ’ τους σύρους πρόσφυγες στην τουρκία μένει να φανεί, όταν και αν…)

Παρά την ως τώρα επιτυχία, η αποχώρηση του αμερικανικού στρατού απ’ τη συρία εξακολουθεί να είναι μερική. Αν καταλάβουμε ότι ένα μέρος απ’ αυτά που κουβεντιάστηκαν και δεν ανακοινώθηκαν είναι το πως και πότε θα απαγορευτεί στον αμερικανικό στρατό “να φυλάει πετελαιοπηγές” στη συρία, δεν θα ξαφνιαστούμε.

(φωτογραφία κάτω: Η περιοχή του σημείου 3 εκτείνεται απ’ το σημείο όπου στον χάρτη αριστέρα φαίνεται το όνομα της τουρκικής συνοριακής Ceylanpinar – απέναντι και δίπλα απ’ την Ras al-Ayan – ως το σημείο στα δεξιά της επίσης συνοριακής τουρκικής Akcakale – απέναντι απ’ την Tel Abyad. Σ’ όλη την συροτουρκική μεθόριο απ’ τον Ευφράτη ως το τριεθνικό με το ιράκ, δεν υπάρχουν άλλες τουρκικές πόλεις ή κωμοπόλεις εκτός απ’ την Nusaybin, που βρίσκεται απέναντι και δίπλα απ’ την συριακή Qamishly.

Η εξαίρεση αυτής της τελευταίας απ’ τις κοινές τουρκο-ρωσικές συνοριακές περιπολίες σε βάθος 10 χιλιομέτρων οφείλεται στο ότι ήδη ελέγχεται απ’ τον επίσημο συριακό στρατό).

Μπλοκ της Αστάνα 2

Τετάρτη 23 Οκτώβρη. Κάλλιο αργά παρά ποτέ; Ή «να δούμε πως θα την βγάλουμε»; Συνεντευξιαζόμενος στην λιβανέζικη al Akhbar ο Riad Hammoud Darar, συμπρόεδρος της πολιτικής πτέρυγας του ypgκρατούμενου στρατού στην βορειοανατολική συρία, δήλωσε χτες ότι πάντα συζητούσαμε τις μελλοντικές σχέσεις μας με την Δαμασκό με σκοπό μια πραγματική συνεργασία για το καλό όλων των συριακών εθνικών και θρησκευτικών ομάδων.

«Πάντα»… Πάντα; Θα υπήρχε, τότε, μια αδικαιολόγητη συστολή που κατέληγε πάντα στο να απορρίπτουν τις προτάσεις του καθεστώτος Ασσαντ… Τώρα (και όχι «πάντα»…), εξαιτίας του βίαιου «σπρωξίματος» απ’ τον βορρά, ο Darar δηλώνει στη συνέντευξή του ευτυχής που με την ρωσική μεσολάβηση αναδεικνύεται ο δημιουργικός ρόλος του συριακού στρατού για την προστασία των συνόρων… Τόσα χρόνια του είδε διαφύγει η δημιουργικότητα του στρατού του Άσαντ… Έστω. Βρήκε το φως του – θα έλεγε κάποιος.

Ένας άλλος κούρδος αξιωματούχος δήλωσε ωστόσο στην ίδια εφημερίδα, πως η απόφαση των ηπα να κρατήσουν ένα μέρος του στρατού τους στο συριακό έδαφος μας ενθαρρύνει να μην κάνουμε πολλές παραχωρήσεις στη Δαμασκό. (Χρειάζεται «θάρρος» για να σε ενθαρρύνει η Ουάσιγκτον…)

Είναι σαφές ότι οι σχέσεις της ypg/pkk γραφειοκρατίας, πολιτικής και στρατιωτικής, τόσο με την Ουάσιγκτον όσο και με το Τελ Αβίβ είναι πολύ πιο οργανικές από μια απλή, συγκυριακή συμμαχία. Κατά την al Akhbar η συρο-κουρδική εξουσία ελπίζει ότι η συμφωνία Μόσχας – Άγκυρας θα αφήσει τον αμερικανικό στρατό να ελέγχει τα πετρελαιοπήγαδα στην ανατολική όχθη του Ευφράτη απ’ την Deir ez Zur  και προς το νότο (και στο pkk να συνεχίσει το λαθρεμπόριο πετρελαίου θα προσέθετε η ασταμάτητη μηχανή). Αν το pkk συνεχίζει να κάνει τέτοιους λογαριασμούς, και αυτό κάνει, τότε είναι άξιο της ιστορίας του… Όχι, όμως, άξιο των κούρδων πληβείων.

Το ότι αυτές οι περιοχές δεν έχουν ούτε είχαν ποτέ κουρδικούς πληθυσμούς χαλάει βέβαια το ροζ συννεφάκι της «αναρχοκομμουνιστικής Rojava». Και το χαλάει πολύ άσχημα. Γιατί φαίνεται πως περισσότερο απ’ όλα αυτό που νοιάζει το pkk/ypg είναι τα έσοδα απ’ το λαθρεμπόριο… Γι’ αυτό και «δεν πρέπει να μιλάμε γι’ αυτά»…

Τα υπόλοιπα, περί ευτυχίας για τον «δημιουργικό ρόλο του συριακού στρατού» ανήκουν προφανώς στην κατηγορία «νάχαμε να λέγαμε»…

(φωτογραφία: 2017, οι ypg τρέχουν απ’ τα βόρεια να προλάβουν την προέλαση του συριακού στρατού ‘n’ friends απ’ τα ανατολικά. Οι μαύρες κουκίδες είναι οικισμοί, χωριά και κωμοπόλεις. Τα κοιτάσματα στην ανατολική όχθη του Ευφράτη φαίνονται – είναι αυτά που θέλουν να “φυλάνε” απο κοινού ypg και αμερικανικός στρατός..)

Μπλοκ της Αστάνα 3

Τετάρτη 23 Οκτώβρη. Οι ντόπιοι δημαγωγοί, «ειδικοί» και ανειδίκευτοι, θα θυμώνουν μιας και κανένα απ’ τα παραμύθια τους δεν βρήκε αληθινό. Κάποιοι, για παράδειγμα, θα συνεχίσουν να τραυλίζουν ότι «ο Erdogan ηττήθηκε» … επειδή δεν κατέλαβε όλη την βόρεια συρία. Λες και θα ήταν ποτέ δυνατόν κάτι τέτοιο: να καταλάβει μια ζώνη μήκους σχεδόν 1.000 χιλιομέτρων. Λες και άμα λέγεσαι Erdogan απαγορεύεται να μαξιμάρεις προπαγανδιστικά…

Δεν «τσακίστηκε» λοιπόν ο Erdogan, δεν «κατέρρευσε» το τουρκικό καθεστώς, δεν έγινε «σφαγή» αμάχων κούρδων· κανένα αντιτουρκικό όνειρο δεν ευωδόθηκε… Ξεσπιτώθηκαν, πράγματι, περίπου 180.000 κούρδων αμάχων στις περιοχές που έχει καταλάβει το συριακό πεζικό του τουρκικού στρατού. Αλλά στο βαθμό που θα σταματήσουν οι όποιες μάχες (μισο-μάχες και σε ελάχιστα σημεία έγιναν πραγματικά) θα γυρίσουν στα σπίτια τους· με εγγυήσεις είτε απ’ την Μόσχα, είτε απ’ την Δαμασκό, είτε κι απ’ τους δύο – και χωρίς τουρκικές αντιρρήσεις. Θα επιστρέψουν χωρίς όπλα – καμμιά απ’ τις «εγγυήτριες δυνάμεις» δεν θα το διαπραγματευόταν αυτό.

Πέρα απ’ το τι πρόκειται να γίνει με τον θύλακα του Idlib, μ’ ένα μεγάλο κομμάτι της ακόμα ypg/αμερικανοκρατούμενης ανατολικής συρίας και με έναν σχετικά μεγάλο θύλακα στα νότια στα σύνορα συρίας ιορδανίας (καθόλου δευτερεύον κανένα απ’ αυτά τα θέματα)· πέρα απ’ το πως θα ξεκινήσουν και θα προχωρήσουν οι διαδικασίες για το καινούργιο σύνταγμα, συμπεριλαμβανόμενης της ένταξης σ’ αυτές τις διαδικασίες και εκπροσώπων των σύριων κούρδων (μια ιστορία που προβλέπεται να είναι πιο χρονοβόρα απ’ το brexit…), το μπλοκ της Αστάνα έδειξε εδώ και πάνω από 4 χρόνια το πόσο αποτελεσματικά μπορεί να ελιχθεί σε εχθρικό τερραίν και με όχι ευνοϊκούς συσχετισμούς κατ’ αρχήν, και να αξιοποιήσει οτιδήποτε είναι στη διάθεσή του, προκειμένου να πετύχει τους στόχους του στο συριακό πεδίο μάχης (και όχι μόνο).

Προφανώς το μπλοκ της Αστάνα δεν έχει μια έτοιμη λύση για κάθε πρόβλημα στη μέση Ανατολή. Οι διαδηλώσεις, για παράδειγμα, στον λίβανο και στο ιράκ, με αιτίες καθ’ όλα δικαιολογημένες, ζορίζουν πράγματι τα εκεί καθεστώτα. Αυτό επιτρέπει σε διάφορους να τις θεωρούν υποκινούμενες απ’ τον άξονα. Όμως ακόμα κι αν υποθέσει κανείς ότι διάφορες υπηρεσίες βάζουν το χεράκι τους (παλιά τους τέχνη!), τα περιθώρια που βρίσκουν να το κάνουν οφείλονται, κυρίως, στα χαρακτηριστικά αυτών των καθεστώτων. Γιατί, για παράδειγμα, και στο Χονγκ Κονγκ είναι σαφές ότι η Ουάσιγκτον έχει βάλει όχι μόνο το χέρι της αλλά και τα πόδια της· τι έχει πετύχει όμως; Τίποτα.

Εννοούμενα σαν καπιταλιστικά κράτη τόσο ο λίβανος όσο και το ιράκ χρειάζονται οπωσδήποτε μια στέρεη «θεσμική ολοκλήρωση», το καθένα με βάση την κοινωνική σύνθεση και την ταξική διαστρωμάτωση στο εσωτερικό του. Οι απειλές και οι σχεδιασμοί του άξονα λειτουργούν, πράγματι, σαν σοβαρά εμπόδια· τραβώντας πόρους και προσανατολισμούς σε πολεμικά ενδεχόμενα αντί για κοινωνικά χρήσιμα project· στην “άμυνα” αντί για την “υγεία”. Ωστόσο ο κόσμος, και ειδικά οι πληβείοι, ακόμα κι αν καταλαβαίνουν τον ρόλο του άξονα, δεν μπορούν να περιμένουν επ’ αόριστο μέχρι να φύγει και ο τελευταίος αμερικάνος στρατιώτης απ’ την μέση Ανατολή, και μέχρι το ισραηλινό απαρτχάιντ καθεστώς να καταρρεύσει σαν τέτοιο. Η σίγουρη ειρήνη θα αργήσει· αλλά η ζωή υπό καθεστώτα προσοδικά είναι ένας καθημερινός εσωτερικός πόλεμος διαρκείας…

Μια στέρεη «θεσμική ολοκλήρωση» είναι που θα μπορέσει να αξιοποιήσει, εν τέλει, και την κινεζική επέκταση… Μπορεί ο κινέζικος καπιταλισμός να αδιαφορεί για τα διαπιστευτήρια της “δημοκρατίας”, αλλά δεν πετάει τα λεφτά και τα σχέδιά του σε πηγάδια χωρίς πάτο.

(φωτογραφία: Και μια ο λόγος για το Πεκίνο, να: ο Zhan Jun, ειδικός απεσταλμένος του κινεζικού κράτους για τις υποθέσεις της μέσης Ανατολής, πέρασε χτες απ’ την Τεχεράνη. Ταξίδι για δουλειές: πως θα προχωρήσει, για παράδειγμα, η συμφωνία των 400 δις δολαρίων…)

Μέση Ανατολή 3

Τρίτη 22 Οκτώβρη. Η καθεστωτική ισραηλινή jerusalem post ανακάλυψε (ή παριστάνει ότι ανακάλυψε τώρα…) ότι:

…Η τουρκία έχει μυστικές επαφές με την συριακή κυβέρνηση, για να αποφευχθεί η απευθείας [μεταξύ τους] σύγκρουση στην βορειοανατολική συρία όπου και οι δύο πλευρές έχουν αναπτύξει τους στρατούς τους δήλωσε ένας τούρκος αξιωματούχος, παρά την επί μακρόν εχθρότητα της Άγκυρας απέναντι στον πρόεδρο Bashar al-Assad.

«Οι επαφές με την συρία γίνονται κυρίως μέσω της ρωσίας, αλλά αυτή η επικοινωνία γίνεται κατά καιρούς και απευθείας μεταξύ τουρκίας και συρίας για να αποφευχθεί να εμπλακούν σε απευθείας σύγκρουση σύριοι και τούρκοι στρατιώτες» είπε ο αξιωματούχος.

Α χα!!! Γίνονται τέτοια πράγματα; Τι ειρωνεία!!! Από το 2015 ή, το αργότερο, απ’ το 2016 υπάρχει «κρυφά» μόνιμος, ειδικός και έμπιστος εκπρόσωπος του Erdogan στη Δαμασκό…

Όμως αυτά δεν πρέπει να λέγονται… Το άλλο, δηλαδή το ότι ενόσω το δίδυμο Pence και Πομπηία συναντούσε τον Erdogan στην επίσημη σάλα του τουρκικού προεδρικού μεγάρου σ’ ένα άλλο δωμάτιο του ίδιου μεγάρου ο ειδικός απεσταλμένος της Μόσχας για την συρία Alexander Lavrentiev συναντούσε τούρκους αρχιασφαλίτες (ίσως για να ακούσουν μαζί τι κουβεντιαζόταν πιο κει…) και, την επόμενη μέρα, ο Lavrentiev ήταν στη Δαμασκό, αυτήν την αλληλουχία γεγονότων η jerusalem post την μαρτυράει.

Μην ανησυχείτε όμως. Υπάρχουν πολλοί που βολεύονται, για διάφορους λόγους, να διαδίδουν ότι Άγκυρα και Δαμασκός είναι αντίπαλοι…

(φωτογραφία στη μέση: Τον δεξιά ίσως τον αναγνωρίζετε. Είναι ο Guy Verhofstadt, άλλοτε επικεφαλής των φιλελεύθερων στο ευρωκοινοβούλιο. Ο στα αριστέρα; Λέγεται Salim Idriss, είναι σύριος, και προέκυψε πρόσφατα «υπουργός άμυνας» της «εξόριστης συριακής κυβέρνησης»…. αντικαθεστωτικών οργανώσεων δηλαδή. Ο Idriss ήταν για χρόνια στην αυλή της Ουάσιγκτον – στην κάτω φωτογραφία με τον ανεπίσημο αμερικάνο υπ.εξ. John McCain, που αναπαύεται πια στα θυμαράκια. Τώρα ο Idriss είναι στην αυλή της Άγκυρας: σαν «πολιτικός επικεφαλής» των χιλιάδων σύρων ενόπλων που βρίσκονται στη βόρεια συρία, υπό την αιγίδα του τουρκικού στρατού.

Προκειμένου για την μάζα των σύρων αντικαθεστωτικών που αποτελούν το πεζικό της Άγκυρας είναι δύσκολο να μιλήσει κανείς για «εισβολή»…)