Tag: ισραήλ

Golan

Τετάρτη 27 Μάρτη. Η παραχώρηση συριακού εδάφους απ’ την Ουάσιγκτον στο Τελ Αβίβ είχε ήδη το πρώτο πρακτικό αποτέλεσμα στη συρία: το καθεστώς Άσαντ και οι αντίπαλοί του κατήγγειλαν το deal, και οι δύο… Σίγουρα μια «καταδίκη» από μόνη της δεν λέει πολλά. Πρέπει, όμως, να θυμόμαστε ότι μετά από σχεδόν 8 χρόνια σκληρού εμφυλίου είναι η πρώτη φορά που το καθεστώς Άσαντ και οι εναντίον του ένοπλοι βρίσκονται στην ίδια πλευρά. Και η παραχώρηση των υψωμάτων του Golan στο ισραηλινό καθεστώς, που είναι η αφορμή αυτής της σύμπτωσης που τώρα μοιάζει στιγμιαία, ούτε θα τελειώσει, ούτε θα ξεχαστεί. Ούτε αύριο, ούτε σ’ ένα μήνα, ούτε σ’ ένα χρόνο.

Αυτό δεν σημαίνει ότι αύριο ή σε ένα μήνα, ο επίσημος συριακός στρατός και οι αντικαθεστωτικοί του Idlib θα ξεκινήσουν κοινή εκστρατεία ανακατάληψης της περιοχής (μια έκταση λίγο μικρότερη απ’ την Ρόδο). Προηγούνται άλλα ζητήματα, αρκετά πιο επείγοντα. Ωστόσο, πέρα απ’ τις δύο συριακές πλευρές, υπάρχουν ήδη σ’ αυτό το μέτωπο του 4ου παγκόσμιου «μεγάλες» και «μεσαίες» δυνάμεις – ούτε αυτές πρόκειται να φύγουν. Έτσι, ενώ είναι σωστή η παρατήρηση ότι η ψοφιοκουναβική απόφαση άνοιξε τον δρόμο για έναν ακόμα πόλεμο στη μέση Ανατολή (και όχι μόνο θα προσθέταμε), είναι σχετικά μακρινό το πότε το συριακό καθεστώς θα θέλει και θα μπορεί να τον κάνει.

Στο ίδιο πεδίο μάχης περιλαμβάνεται και η Χεζμπ’ αλλάχ. Τα κατεχόμενα υψώματα του Golan συνορεύουν και με τον (νότιο) λίβανο. Ένα μέρος της κατεχόμενης απ’ το ισραήλ έκτασης (που περιλαμβάνεται στον τίτλο “υψώματα του Golan”), τα “κτήματα Shab’a, ανήκουν στο λίβανο… Πράγμα που σημαίνει ότι «αν» και «όταν» μπει στην πράξη ζήτημα ανάκτησης, η λιβανέζικη οργάνωση θα είναι παρούσα.

Όπως «παρόντα» (σαν στόχοι) θα είναι αυτά για τα οποία δηλώνουν έρωτα τα ελληνικά αφεντικά και οι πολιτικές τους βιτρίνες: τα πλωτά γεωτρύπανα στην ισραηλινή αοζ….

Το ψοφιοκουναβιστάν προχωράει προβοκατόρικα και μεσοπρόθεσμα φιλοπόλεμα στην μέση Ανατολή / ανατολική Μεσόγειο μαζί με το σύμμαχό του, το φασιστικό, απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ. Για πόσο καιρό, άραγε, θα είναι Ο.Κ. τα «σταυρωμένα χέρια», εδώ, στα μοιρολατρικά μέρη μας, σε σχέση με τις ελληνικές ιμπεριαλιστικές συμμαχίες;

Απ’ τα υψώματα του Golan στο Idlib

Τρίτη 26 Μάρτη. Όταν το ψόφιο κουνάβι δηλώνει ότι «ο isis τελείωσε στη συρία» βιάζεται απλά να διαφημίσει μια νίκη (του). Πολύ σημαντικότερος από μερικούς θύλακες του isis στις ανατολικές όχθες του Ευφράτη είναι αυτός του Idlib. Για τον οποίο το μπλοκ της Αστάνα έχει προσπαθήσει διάφορα, όχι με τα αναμενόμενα αποτελέσματα· και ο άξονας Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ επένδυσε επίσης διάφορα, χωρίς τις επιτυχίες που επιδίωκε. Ο θύλακας του Idlib και οι αντικαθεστωτικοί της Hayat Tahrir al Sham (που έχει υπερισχύσει έναντι των υπόλοιπων οργανώσεων) αποτελεί ένα είδος «μαύρης τρύπας» στη συριακή επικράτεια – και στους σχεδιασμούς του μπλοκ της Αστάνα. Μήπως έχει έρθει η στιγμή να αλλάξει κάτι σοβαρά;

Είχαμε εκτιμήσει ότι η Άγκυρα θα είναι αντίθετη με την αμερικανική παραχώρηση των υψωμάτων του Golan στο ρατσιστικό ισραηλινό καθεστώς, αλλά δεν θα το φωνάξει δυνατά. Πέσαμε έξω στο δεύτερο μισό της εκτίμησης: η Άγκυρα το φώναξε τόσο ώστε να ακουστεί καλά. Και – μέσα στην ομίχλη της διεθνούς διπλωματίας – ανέλαβε να προωθήσει καταδικαστικό ψήφισμα του οηε.

Από μόνες τους αυτές οι κινήσεις είναι συμβολικές· αλλά για την μέση Ανατολή όχι μόνο. Ήδη ακούγονται (τουρκικές) φωνές που υποστηρίζουν ότι εν όψει της κλιμακούμενης αμερικανο-ισραηλινής επιθετικότητας στη μέση Ανατολή, όπως αυτή εκδηλώθηκε πρώτα με την ανακήρυξη της Ιερουσαλήμ / al Quds σαν «πρωτεύουσας του ισραήλ» και τώρα με την παραχώρηση των υψωμάτων του Golan, η Άγκυρα πρέπει να αποκαταστήσει ανοικτά τις σχέσεις της με την Δαμασκό. Έτσι κι αλλιώς θα το κάνει από θέση ισχύος.

Ξέρετε βέβαια ότι η ασταμάτητη μηχανή έχει υποστηρίξει σταθερά ότι τέτοιες σχέσεις υπάρχουν ήδη τα τελευταία χρόνια – υπόγειες και ανεπίσημες. Αν δεν έχουν εκδηλωθεί ανοικτά αυτό οφείλεται στο πως (και αν) μπορεί η Άγκυρα να κουμαντάρει τους αντικαθεστωτικούς ένοπλους (αυτούς που τώρα είναι συγκεντρωμένοι στο Idlib). Δεν μπορείς απ’ την μια να συμπεριφέρεσαι σαν φίλος και προστάτης τους και απ’ την άλλη να έχεις ανοικτά σχέσεις με το καθεστώς Άσαντ – ειδικά όσο παραμένουν ενεργές οι σαουδαραβικές μυστικές υπηρεσίες.

Τώρα όμως, η προσάρτηση συριακού εδάφους στο ισραηλινό κράτος (και οπωσδήποτε η αμερικανική ευλογία σ’ αυτήν) προσφέρει στην Άγκυρα ένα επιχείρημα απέναντι στους σύριους αντικαθεστωτικούς «φίλους» της: ότι υπάρχει ένας πολύ χειρότερος εχθρός / αντίπαλος απ’ το καθεστώς Άσαντ, και ότι για λόγους «πατριωτισμού» θα πρέπει η προσοχή (των αντικαθεστωτικών) να επικεντρωθεί στους «πραγματικούς κινδύνους» (Ουάσιγκτον συν Τελ Αβίβ) αφήνοντας στην άκρη την έχθρα στο καθεστώς Άσαντ. Απέναντι σε μια τέτοια διαχείριση οι υπηρεσίες του τοξικού και των εμιράτων δεν (θα) έχουν πολλά να αντιπροτείνουν, από ιδεολογική άποψη: υποστηρίζουν, άραγε, την κατάκτηση αραβικού εδάφους απ’ το ισραήλ ή/και τις ηπα; Υποστηρίζουν, μήπως, και την «ισραηλινοποίηση» της Δυτικής Όχθης;

Την στιγμή που η Άγκυρα θα εμφανιστεί δημόσια να αποκαθιστά, έστω «με μούτρα» (!!!), επίσημες σχέσεις με την Δαμασκό, θα έχει πριν λύσει το «πρόβλημα του Idlib». Η Μόσχα μπορεί (και λογικά έχει κάθε λόγο να θέλει) να βοηθήσει, είτε στρατιωτικά (κτυπώντας τους αντικαθεστωτικούς παραδειγματικά) είτε «πολιτικά» (οι περισσότεροι βρίσκονται εκεί προερχόμενοι από άλλα σημεία της συρίας, ύστερα από ρωσική μεσολάβηση και ρωσικές εγγυήσεις εδώ και 2 χρόνια).

Εκτιμάμε ότι αν η εκστρατεία πειθούς «για τον πραγματικό εχθρό» προχωρήσει, μια οριστική λύση για το Idlib και μια κάποια «αποκατάσταση σχέσεων» του τουρκικού με το συριακό καθεστώς, σαν “δίδυμες” κινήσεις δεν θα αργήσουν. Θα πάμε μισό βήμα πιο πέρα: αυτές οι εξελίξεις είναι επειγόντως αναγκαίες έτσι ώστε να απομείνει στην συριακή επικράτεια μόνο το «ζήτημα των ypg»…

Αυτό ενόσω στο γειτονικό ιράκ η εκεί κυβέρνηση θα ψάχνει το αποτελεσματικότερο τρόπο για να ξεφορτωθεί τις αμερικανικές βάσεις…

(φωτογραφίες. Πάνω, το ψόφιο κουνάβι, με τον Netanyahou όρθιο πίσω του, υπογράφει το αυτοκρατορικό διάταγμά του για την αλλαγή συνόρων μεταξύ ισραήλ και συρίας. Προσέξτε την παρουσία του βασιλικού γαμπρού Kushner πίσω και στο πλάι του Netanyahou· ο τύπος αυτός δεν έχει επίσημο κυβερνητικό αξίωμα. Σα να πρόκειται για οικογενειακή υπόθεση διευθέτησης κληρονομικών…

Κάτω, ο όλο και πιο κοντά στον παράδεισο Pompeo, το ομολογεί: είναι «θεού θέλημα» τόσο το ψόφιο κουνάβι όσο και ωμή έκφραση του αμερικανικού ιμπεριαλισμού.

Ο Pompeo, όπως και ο αντιπρόεδρος Pence, δηλώνει με κάθε ευκαιρία πολύ θεοσεβούμενος. Είναι κι αυτός hard core «ευαγγελιστής»… Που σημαίνει: τα παράπονά σας στον μεγαλο-ανύπαρκτο!)

Ένας πλανήτης σε σύνθλιψη 1…

Δευτέρα 25 Μάρτη. Υπάρχουν διάφορα σημεία του πλανήτη όπου οι εκπρόσωποι του αμερικανικού ιμπεριαλισμού (όχι του μοναδικού, αλλά του πιο “λαβωμένου” άρα και επικίνδυνου…) εκτοξεύουν απειλές του είδους “all options are on the table”. Για παράδειγμα η βόρεια κορέα (ως τα τέλη του 2017, και μπορεί μελλοντικά και πάλι) ή η βενεζουέλα.. Δεν υπάρχει, όμως, άλλο μέρος του κόσμου στο οποίο η Ουάσιγκτον να αναγνωρίζει, δυο φορές, την στρατιωτική κατοχή εδάφους. Αυτό το μέρος είναι η μέση Ανατολή. Πρώτα ήρθε η αναγνώριση της ισραηλινής κατοχής της Ιερουσαλήμ· και τώρα η αναγνώριση της κατοχής των συριακών υψωμάτων του Golan. Σημαντικό: πρόκειται για εδάφη που επίσημα τουλάχιστον το αμερικανικό καθεστώς θεωρούσε ως σχετικά πρόσφατα σαν αυτό που είναι: εδάφη που έχουν κατακτηθεί στρατιωτικά (δηλαδή παράνομα) και θα πρέπει να επιστραφούν στους «κυρίους» τους με βάση την «διεθνή νομοθεσία».

Η «διεθνής νομοθεσία» δεν είναι ένα ενιαίο πολιτικό υποκείμενο. Υποθέτουμε ότι σας προκαλεί ειρωνικά χαμόγελα – κατ’ αρχήν σωστά. Αν, όμως, προσπαθήσετε να σκεφτείτε αυτές τις εξελίξεις «ουδέτερα», από κάποια απόσταση, θα διαπιστώσετε ότι αν αυτή η «διεθνής νομιμότητα» απαγόρευε την στρατιωτική κατάκτηση εδαφών έχοντας, ίσως σαν μοναδικό εργαλείο αυτής της απαγόρευσης την «μη αναγνώριση της κυριότητας» του κατοχικού στρατού (όχι, οπωσδήποτε, χωρίς τη συναίνεση της «οντότητας» που έχει χάσει την κατεχόμενη περιοχή) με ό,τι αυτή η «μη αναγνώριση» συνεπάγεται, αν λοιπόν αυτό είναι το «ψαχνό» της «διεθνούς νομιμότητας» απ’ το 1945 και μετά, τότε αυτή έχει τελειώσει οριστικά. Έχει τελειώσει οριστικά χωρίς «διάδοχη κατάσταση» ανάλογης αρμοδιότητας. Χωρίς, δηλαδή, μια καινούργια «διεθνή νομιμότητα»…

Κι αυτό το τέλος συμβαίνει εδώ δίπλα, με την συνειδητή (αν και όχι μεγάλου βάρους) υποστηρίξη και του ελληνικού κράτους…

(φωτογραφία: Δεν είναι ο «μυστικός δείπνος». Είναι η συμμορία των 3 plus 1…)

 

Ένας πλανήτης σε σύνθλιψη 2…

Δευτέρα 25 Μάρτη. Κάποιοι θα αναφέρουν, ίσως, το παράδειγμα της Κριμαίας – και της προσάρτησής της στη ρωσία. Η περίπτωση είναι αισθητά διαφορετική. Η Μόσχα είχε την στοιχειώδη ευφυία να κάνει ένα “ανεξαρτησιακό / ενωσιακό” δημοψήφισμα στην Κριμαία· και να αξιοποιήσει, έτσι, ένα κεφάλαιο της “διεθνούς νομιμότητας” που αφορά την αυτοδιάθεση των πληθυσμών. Έδειξε την περίπτωση του κοσόβου, που αποσχίστηκε απ’ την άλλοτε γιουγκοσλαβία, σαν προηγούμενο όπου η “λαϊκή θέληση” αποτελεί ισχυρό νομιμοποιητικό παράγοντα της αλλαγής συνόρων… Ακροβασία προφανώς· παρόλα αυτά εντός των ορίων της “διεθνούς νομιμότητας”…

Κάποιοι άλλοι θα αναφέρουν την εισβολή των ηπα και των πρόθυμων συμμάχων τους στο ιράκ. Πράγματι ήταν μια επιχείρηση “εκτός οηε” – για την οποία, ωστόσο, η τότε αμερικανική διοίκηση αναγκάστηκε να εφεύρει και να χρησιμοποιήσει διάφορα ψέματα ώστε να την ψευτο-νομιμοποιήσει…

Τώρα, τόσο στην περίπτωση της Ιερουσαλήμ / al Guds όσο και των υψωμάτων του Golan δεν υπάρχει κανένα πρόσχημα: μετά από 50 χρόνια κατοχής (καταδικασμένης ξανά και ξανά στα λόγια απ’ την «διεθνή κοινότητα») μια παρακμιακή μεν αλλά ισχυρή στρατιωτικά «μεγάλη δύναμη» αναγνωρίζει την «χρησικτησία» στρατιωτικά κατεχόμενων εδαφών εκ μέρους ενός συμμάχου της – κόντρα στη θέληση των σύρων Δρούζων που ζουν στο Golan… Κι έτσι, απ’ την δική της μεριά, διαμορφώνοντας ένα εμφατικό «ιστορικό προηγούμενο», υποδεικνύει σε κάθε ενδιαφερόμενο (κράτος, συμμαχία αφεντικών) να πράξει τα ανάλογα – αν μπορεί… Η Ουάσιγκτον αποφάσισε ότι ήρθε η στιγμή να «λύσει τα σκυλιά». Το πρώτο «λύσιμο», το «παράδειγμα», είναι εδώ. Δίπλα…

Είναι προφανές ότι η Ουάσιγκτον ΔΕΝ κινείται σαν παγκόσμιος πειρατής, και μάλιστα για λογαριασμό ενός συμμάχου της, έχοντας την εκτίμηση ότι αυτή η τωρινή «διεθνής νομιμότητα» θα συνεχίσει να υφίσταται, έστω και ξεδοντιασμένη, για τα επόμενα 10, 20 ή 50 χρόνια. Ακόμα και σ’ ένα ιμπεριαλιστικό κράτος / κεφάλαιο σαν το αμερικάνικο υπάρχουν οι ειδικοί που καταλαβαίνουν ότι αν η πειρατεία μείνει τέτοια για καιρό, είναι πιθανό κάπου αλλού στον πλανήτη να στραφεί κατά των αμερικανικών συμφερόντων… Και, σε κάθε περίπτωση, το να μείνει «δακτυλοδεικτούμενη» για καιρό η Ουάσιγκτον σαν «rogue state» θα έχει διάφορες επιπτώσεις (αφού έχει και αντιπάλους…)

Αν, λοιπόν, η Ουάσιγκτον προχωράει τώρα στη νομιμοποίηση της στρατιωτικής κατάκτησης εδαφών ενός συμμάχου της, είναι επειδή ξέρει (: δηλαδή σχεδιάζει) σύντομα αυτή η περίπτωση (η ισραηλινή…) να είναι μια μικρή λεπτομέρεια μέσα σε γενικότερες και ευρύτερες στρατιωτικές συγκρούσεις. Στέκεται δηλαδή συνειδητά ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός στον αρμό ανάμεσα στην «παλιά διεθνή νομιμότητα» (αυτή που συμβολικά λέγεται «οηε») την οποία αποτελειώνει πανηγυρικά και στην άγνωστη «καινούργια», που θα προκύψει κάποτε, μετά, με άλλους συσχετισμούς δύναμης…

Μ’ άλλα λόγια: ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός δεν φτύνει εκείνο που έφτιαξε πριν 70 χρόνια για την χαρά της ροχάλας!! «Κλείνει εκκρεμότητες» και ανοίγει λογαριασμούς, εν όψει…

Εν όψει τίνος; Εν όψει μια ακόμα μεγαλύτερης όξυνσης των ενδοκαπιταλιστικών αναμετρήσεων.

(φωτογραφία: Διαδήλωση Δρούζων, χτες, ενάντια στην «ισραηλινοποίηση» του Golan…)

Ένας πλανήτης σε σύνθλιψη 3…

Δευτέρα 25 Μάρτη. Για την Ουάσιγκτον είνα σχετικά εύκολο να παίξει στην περιοχή τον ιστορικό της ρόλο, τον ρόλο του νεκροθάφτη της (παλιάς) “διεθνούς νομιμότητας”, υπό τον όρο, φυσικά, ότι μελλοντικά γεγονότα θα καταχώσουν την τωρινή πειρατεία. Είναι σχετικά εύκολο επειδή η μέση Ανατολή / ανατολική Μεσόγειος είναι δευτερεύον μέτωπο του 4ου παγκόσμιου, ο πολεμικός της στόλος έχει ακόμα την υπεροπλία, και δεν χρειάζεται να κάνει τίποτα περισσότερο απ’ την υπογραφή “διαταγμάτων”…

Για το ισραηλινό φασιστικό, απαρτχάιντ καθεστώς όμως δεν υπάρχει “νίκη” εδώ, άσχετα με τα όποια πανηγύρια στο Τελ Αβίβ. Όσες υπογραφές κι αν βάλει το ψόφιο κουνάβι, για να κρατήσει ο ισραηλινός ιμπεριαλισμός όντως την γη που τώρα του χαρίζει ο σύμμαχός του θα πρέπει να βρεθεί στη μεριά των τελικών νικητών του 4ου παγκόσμιου· όποτε υπάρξουν τέτοιοι. Για να κρατήσει τις “κτήσεις” του αυτό το καθεστώς χρειάζεται, οπωσδήποτε, μια κάποια “διεθνή νομιμότητα” που να τις αναγνωρίσει σαν έδαφός του· κι όχι τα διατάγματα του ψόφιου κουναβιού. Και δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι το ισραηλινό καθεστώς θα βρεθεί με την μεριά των νικητών μελλοντικά. Δεν είναι βέβαιο αν θα έχει καν και καν αξία η τελική έκβαση: πρόκειται για ένα κράτος πολύ μικρό (εδαφικά) για να αναλαμβάνει τον ρόλο όχι του “προκεχωρημένου φυλακίου της δύσης” στη μέση Ανατολή, αλλά (πια) της “προπορευόμενης μπουλντόζας” της Ουάσιγκτον…

Όχι μόνο δεν “λύνει κανένα απ’ τα σοβαρά υπαρξιακά του προβλήματα” το ισραηλινό καθεστώς… αλλά μάλλον τα επιδεινώνει, έχοντας “βάλει όλα τα λεφτά του” στο αμερικανικό χαρτί / στις αμερικανικές κάνες και αρβύλες. Μπορεί, προς το παρόν, να ελπίζει ίσως σε κάποιου είδους “ανοχή” τόσο της Μόσχας όσο και του Πεκίνου. Όταν, όμως, επισημοποιείται η κατάκτηση εδαφών μέσα σ’ έναν εν εξελίξει παγκόσμιο πόλεμο, η οποιαδήποτε “ανοχή” είναι, απλά, θέμα τακτικής. Και η τακτική είναι πάντα προσωρινή.

Το βασικό γεγονός είναι ότι σήμερα, με τα συγχαρίκια και τις αγκαλιές ψόφιου κουναβιού – Netanyahou, και τα δύο κράτη αποχωρούν απ’ τον οηε· με έναν «μεταμοντέρνο» τρόπο… Δεν θα το βροντοφωνάξουν· αυτά είναι «παλιές μέθοδοι». Ωστόσο περί αυτού πρόκειται.

Γάζα

Σάββατο 23 – Κυριακή 24 Μάρτη. Μετά την οηέδικη έκθεση για τα εγκλήματα του ισραηλινού κράτους κατά των Παλαιστίνιων, ήρθε το επόμενο βήμα. Μια απόφαση για αποστολή αξιωματούχων του οηε στη Γάζα. Δεν σημαίνει τίποτα ιδιαίτερο – εκτός απ’ το ότι αποδεικνύεται για μια ακόμη φορά ότι το ισραηλινό φασιστικό, απαρτχάιντ καθεστώς “αντέχει” όλο και λιγότερα: εννοείται ότι η απόφαση αρμοδίως καταγγέλθηκε σαν “αντισημιτική”… Είναι δυνατόν όταν η ακμαία (ε;) Ουάσιγκτον αναγνωρίζει στο απαρτχάιντ τα κέρδη του, ο παρακμιακός (σίγουρα!) οηε να ζητάει τα ρέστα;

Η ψηφοφορία για την έγκριση της αποστολής παρατηρητών των ισραηλινών εγκλημάτων, ειδικά στη λωρίδα της Γάζα, έγινε στο συμβούλιο “ανθρωπίνων δικαιωμάτων” του οηε, όπου συμμετέχουν 47 κράτη. Έχει ένα κάποιο ενδιαφέρον ποιά απ’ αυτά τα κράτη ψήφισαν εναντίον της απόφασης, μπαίνοντας στο πλευρό του φασιστικού Τελ Αβίβ. Σημειώστε λοιπόν: αυστραλία, αυστρία, βραζιλία, βουλγαρία, τσεχία, νησιά φίτζι, ουγγαρία και ουκρανία. (Οι ψήφοι ήταν 23 υπέρ, 8 κατά, 15 αποχές και μία απουσία. Στους “υπέρ” περιλαμβάνονται, φυσικά, και διάφορα καθεστώτα που το τελευταίο ενδιαφέρον τους είναι τα “ανθρώπινα δικαιώματα”. Αλλά υπάρχει και η γεωπολιτική…)

Δεν θα σας ξαφνιάσει. Θεωρούμενα “ευρωπαϊκά” ή “πρωτοκοσμικά”, τα περισσότερα τα “όχι” έχουν ανοικτά ακροδεξιά καθεστώτα ή ακροδεξιές κυβερνήσεις. Απ’ αυτές που είναι οριακά “νεο ναζί” – και σίγουρα δηλωμένα ρατσιστικές.

Σαν την ελληνική συμμαχία με το φασιστικό, απαρτχάιντ Τελ Αβίβ δεν έχει κανένας όμως!

Γατάκια!!!

Golan

Παρασκευή 22 Μάρτη. Αν πάρετε υπόψη την διαφορά ώρας μεταξύ Αθήνας και Ουάσιγκτον… ήταν μόνο λίγες ώρες νωρίτερα απ’ το τιτίβισμα του ψόφιου κουναβιού που η ασταμάτητη μηχανή ενημέρωνε χτες (όσες / όσους ενδιαφέρονται…) για την καινούργια πολεμική απόφαση: αναγνώριση της κυριότητας του Τελ ΑΒίβ πάνω στα συριακά υψώματα του Golan.

Είναι σαφές ότι ο αμερικάνικος και ο ισραηλινός ιμπεριαλισμός προσπαθούν να «κλείσουν λογαριασμούς» δεκαετιών στη μέση Ανατολή – ανοίγωντας καινούργιους. Το γεγονός ότι όπως έγινε με την Ιερουσαλήμ / al Quds έτσι και για τα υψώματα του Golan υπάρχουν επί δεκαετίες διεθνείς αποφάσεις και ψηφίσματα (με την υπογραφή και των ηπα) κατά του φασιστικού, κατοχικού, απαρτχάιντ καθεστώτος του Τελ Αβίβ, δεν σημαίνει ότι αύριο η μυθική «διεθνής κοινότητα» θα εκστρατεύσει για να αποκαταστήσει την ισχύ και το κύρος των αποφάσεών της… Ούτε για αστείο. Σημαίνει όμως ότι οποιοσδήποτε επικαλεστεί αυτές τις αποφάσεις για να τις αμφισβητήσει πρακτικά, θα έχει το «διεθνές δίκαιο» του δεύτερου μισού του 20ου αιώνα με το μέρος του.

Το «διεθνές δίκαιο» δεν πολεμάει στην Παλαιστίνη – αυτό είναι βέβαιο. Γαλβανίζει όμως συνειδήσεις. Και παρόλο που αυτό το είδος (οι συνειδήσεις) δεν είναι στη μόδα, υπάρχει και παρα-υπάρχει. Όπως υπάρχουν κι εκείνες οι «μεγάλες δυνάμεις» του καπιταλισμού που μπορούν, για τα δικά τους συμφέροντα, να επικαλεστούν την διεθνή νομιμότητα… Ακόμα κι αν είναι ξεπερασμένη, στους ιδεολογικούς συσχετισμούς εξακολουθεί να έχει το βάρος της… Για παράδειγμα: ακόμα και αν οι καθεστωτικοί δεν έχουν πρόβλημα, σε ποια αραβική κοινωνία θα πουληθεί, σαν ο.κ., μετά την αμερικανική αναγνώριση της ισραηλινής κατοχής στην Ιεουσαλήμ / al Quds, και η ισραηλινή προσάρτηση του Golan; Κι αν αυτά δεν μπορούν να πουληθούν στους αραβικούς πληθυσμούς, πως θα πουληθεί το «μεγάλο deal» του αμερικανο-ισραηλινού άξονα για την Παλαιστίνη;

Η Μόσχα δεν πρόκειται να αναγνωρίσει ποτέ αυτήν την προσάρτηση (λέει, αλλά αυτό δεν συνεπάγεται οπωσδήποτε κάτι πρακτικό, μάλλον το αντίθετο…), όπως δεν θα το κάνει ούτε η Τεχεράνη, ούτε το Πεκίνο, ούτε η Άγκυρα (ακόμα κι αν η τελευταία δεν το φωνάξει). Δεν χρειάζεται φιλοσοφία: στην προσάρτιση της Κριμέας η Μόσχα έχει να δείχνει ένα ντόπιο δημοψήφισμα… στο Golan δεν υπάρχει τίποτα να επιδειχθεί. Πράγμα που σημαίνει ότι…

Εν τω μεταξύ, εντελώς συμπτωματικά (;;;) ο παγκόσμιας εμβέλειας τενεκεδένιος εξοχότατος πρωθυπουργός έπαιξε τον ρολάκο του, σαν κομπάρσος, σ’ αυτήν την εξέλιξη. Ασήμαντος μεν ο ρόλος, φιλότιμη δε η προσπάθεια: η «τριμερής», όχι η πρώτη ούτε η τελευταία μεταξύ του ελληνικού, του ελληνοκυπριακού και του ισραηλινού καθεστώτος, διαφήμισε στα μέρη μας το «καπέλλο» του αμερικάνου υπ.εξ. Pompeo, σαν την εξ ουρανού ευλογία ενός αγωγού που δεν θα φτιαχτεί ποτέ. Πράγμα που τον κάνει ιδανικό για βιτρίνα και προπέτασμα καπνού.

Δεν πειράζει: μην ανησυχείτε και να χαμογελάτε (μαλάκες – με το συμπάθειο, η αναφορά είναι γενική…) όταν το ελληνικό καθεστώς μοιράζει συσσίτια με γκάζι! (Είναι «υδατάνθρακες» είπε ο ψεκασμένος…)

Δεν είναι δακρυγόνο σε διαδήλωση – είναι χειρότερο. “Regional stability” λέγεται… Φχαριστηθείτε το!!!

East… ωέω;

Παρασκευή 22 Μάρτη. Οι παραπάνω εικόνες (και εκείνες στο επόμενο σχόλιο) είναι απλά υπενθύμιση του τι λεγόταν επί βδομάδες (και μήνες) μέχρι προχτές – για το “εθνικό μεγαλείο” της υπό τον “πομπηία” χθεσινής συνάντησης της συμμορίας των 3: ελλαδιστάν, νότια κύπρος, ισραήλ. Ο.Κ. Η συνάντηση έγινε σε γιάφκα της Ιερουσαλήμ… Και λοιπόν; Υπογράφτηκε αυτή η ρημάδα “διακυβερνητική συμφωνία” για τον east med; Ακούσατε τίποτα; Όχι!… Ας ξεχαστεί… Όπως και τόσα άλλα…

Μια στιγμή όμως! Θα μπορούσαμε, σαν Sarajevo και σαν ασταμάτητη μηχανή να «κάτσουμε» πάνω σε δεκάδες σχόλια και στο Sarajevo 135a (οι δηλώσεις του «κόκκινου Κατρού» μετά το ραντεβού του με τον τούρκο υπ.εξ. Cavusoglu επιβεβαιώνουν… θα υπάρξουν κι άλλες τέτοιες επιβεβαιώσεις…). Αλλά εδώ συμβαίνει κάτι διαφορετικό: ένα συστημικό και συστηματικό παραμύθι που, μόνο και μόνο εξαιτίας της επανάληψής του, κάνει τα μυαλά βούρκο. Κάνοντας την εργατική κριτική μας ανάλυση να μοιάζει alien – ενώ είναι το αντίθετο.

Ζήτημα πρώτο, και καλό είναι να το λαμβάνετε υπόψη σας πάντα. Κανένα, ΚΑΝΕΝΑ ελληνικό μήντιο, mainstream ή μη, σε οποιαδήποτε μορφή, δεν κάνει αυτό που λέγεται «ρεπορτάζ» σε σχέση με τα ζητήματα της «εθνικής εξωτερική πολιτικής». Όλα, ΟΛΑ, ανεξάρτητα άποψης, κομματικής ταυτότητας ή επιχειρηματικών συμφερόντων, τρέφονται απ’ τα non papers του υπ.εξ., τα οποία εμφανίζουν σαν «άρθρα» και «ειδήσεις». Χωρίς να λένε ότι είναι απλά κρατικές ανακοινώσεις. Όλος ο ντόρος περί «διακυβερνητικής υπογραφής της συμφωνίας για τον eastmed» προερχόταν απ’ το κράτος / παρακράτος· οι δημαγωγοί ανέλαβαν, απλά, την προβολή του. Σαν μεγάφωνα. Αυτό σημαίνει ότι η παραπληροφόρηση είναι συστηματικά και με ακρίβεια οργανωμένη και στο ελλαδιστάν, όποια γνώμη κι αν έχει ο καθένας για το χάος του ελληνικού κράτους. Η «εξωτερική πολιτική» και η παραγωγή της σχετικής ιδεολογίας δεν είναι αδέσποτη· δεν είναι ανοργάνωτη· δεν είναι “χύμα”· ακόμα κι αν σε άλλα ζητήματα το ελληνικό κράτος σαν “διοίκηση” είναι failed. (Εξού και τα διάφορα τσιράκια δεν είναι τυχαία…)

Ζήτημα δεύτερον. Ακόμα κι αν αυτές οι υπογραφές είχαν πέσει χτες, θα είχαν μόνο συμβολική σημασία. Διάφορες πολιτικές βιτρίνες ανά τον κόσμο μπορεί να υπογράφουν διάφορες εμπορικέςσυμφωνίες, με διάφορα περιεχόμενα. Αυτό δεν σημαίνει ότι υλοποιούνται. Ένα (αλλά καθόλου το μοναδικό) παράδειγμα θρυλικών αγωγών που είχαν μαγέψει κοινό και κριτικούς είναι ο Nabucco. Ένας αγωγός για τον οποίο οι διακυβερνητικές υπογραφές άρχισαν να πέφτουν το 2002… και συνέχισαν να πέφτουν ακόμα και το 2012… Ένα χρόνο μετά, το 2013, ο Nabucco (που παρέμενε σχέδιο…) κηρύχτηκε νεκρός!… Προτιμήθηκαν άλλες, πιο συμφέρουσες λύσεις…

Ζήτημα τρίτον. Το γεγονός, λοιπόν, πως ούτε καν αυτές οι συμβολικές (και χωρίς ουσιαστικό περιεχόμενο πέρα απ’ το θέαμα) υπογραφές δεν έπεσαν χτες, δείχνει ότι αυτό το παραμύθι του eastmed ούτε καν σαν παραμύθι δεν είναι δυνατόν να «υπογραφτεί», να ανέβει πίστα σα να λέμε, αυτή τη στιγμή! Για παράδειγμα, δεν υπάρχει καν αυτό που λέγεται «μελέτη σκοπιμότητας» για την κατασκευή του· μια μελέτη που (πέρα απ’ την ε.ε. που θα μπορούσε να χρηματοδοτήσει το 1/3 του κόστους της) δεν έχει βρει άλλους να την πληρώσουν. Μιλάμε για αρχικό προϋπολογισμό της μελέτης 100 μύρια ευρώ – κι όμως, δεν υπάρχει ακόμα κανένας που να θέλει να βάλει τα 65…

Και οι γλάστες χρήσιμες είναι 1

Πέμπτη 21 Μάρτη. Δεν ξέρουμε τι θα πουλήσουν (σήμερα) τα ντόπια καθεστωτικά μήντια σαν “επιτυχία” της “εθνικής γραμμής” στην Ιερουσαλήμ / al Quds χτες, αλλά σας διαβεβαιώνουμε ότι τρία ισραηλινά καθεστωτικά μήντια (haaretz, times of israel και jerusalem post) δεν ανέφεραν καν (ή, σε μία περίπτωση, ανέφεραν στα ψιλά) χτες αυτήν την «τριμερή» μεταξύ Τσίπρα, Αναστασιάδη, και Netanyahou. Αντίθετα όλα είχαν στα πρώτα θέματά τους την συνάντηση του Netanyahou με τον Pompeo. Ο αμερικάνος υπ.εξ. δεν πήγε στο ισραήλ για να ευλογήσει τον … east med… Πήγε για άλλους, σαφώς πιο σοβαρούς λόγους – και η «τριμερής» πήγε και «κόλλησε» πάνω του, μπας και πάρουν και οι υπόλοιποι εκτός του ισραηλινού φασίστα κάτι τις απ’ την αμερικανική ευλογία… (Ας σοβαρευτούμε: για να συνεννοηθούν μαζί του…)

Τι είναι αυτό που ενδιαφέρει το φασιστικό, απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ αυτήν την στιγμή; Τι ήταν που «κουβέντιασε» (ή «ζήτησε») ο Netanyahou απ’ τον «πομπηία»; Μετά την αναγνώριση της Ιερουσαλήμ / al Quds ως πρωτεύουσας του ισραήλ, αυτό που θέλει ο Netanyahou είναι η αναγνώριση των κατεχόμενων υψωμάτων του Golan ως ισραηλινού εδάφους! Αν μπορούσε να γίνει και άμεσα, θα ήταν το τέλειο προεκλογικό δώρο απ’ τον θείο απ’ την αμερική!

Το κόλπο είναι ζόρικο. Τα υψώματα του Golan είναι συριακό έδαφος, που ο ισραηλινός στρατός κατέλαβε και κατέχει απ’ το 1967. Παράνομα σύμφωνα με πολλά ψηφίσματα του οηε, που έχουν και την υπογραφή των ηπα. Το να παραχωρήσει η Ουάσιγκτον στο ισραηλινό κράτος μια συριακή κατεχόμενη περιοχή (κάτι που εκτός από πολύ στενούς συμμάχους του ψοφιοκουναβιστάν είναι απίθανο να το δεχτεί οποιοδήποτε άλλο κράτος στον πλανήτη) θα προσθέσει άλλη μια αιτία πολέμου στη μέση Ανατολή. Όχι ότι τα υψώματα του Golan και η ισραηλινή κατοχή τους δεν ήταν θέμα. Όσο, όμως, η «διεθνής κοινότητα» αναγνώριζε ότι είναι συριακή επικράτεια, η Δαμασκός μπορούσε να περιμένει, μέχρι την στιγμή που θα είναι πολιτικά (ή και στρατιωτικά) ικανή να τα πάρει πίσω. Αν, όμως, η Ουάσιγκτον προχωρήσει στην «παραχώρηση», τότε αργά η γρήγορα το πράγμα θα αγριέψει.

Το ζήτημα έχει δρομολογηθεί. Στην πρόσφατη έκθεση του αμερικανικού υπ.εξ. για την «κατάσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στον πλανήτη» (συγκινητικό το ενδιαφέρον!), για πρώτη φορά τα υψώματα του Golan δεν αναφέρθηκαν σαν κατεχόμενα (όπως όλη την προηγούμενη 50ετία) αλλά σαν ελεγχόμενα απ’ το Τελ Αβίβ. Πέρυσι τον Μάη ο επικεφαλής των ισραηλινών μυστικών υπηρεσιών Israel Katz, συνεντευξιαζόμενος στο reuters, είχε δηλώσει βέβαιος ότι το ψόφιο κουνάβι θα κάνει την αναγνώριση. Και υπάρχει ένας σοβαρός λόγος: πετρέλαια. Και, κυρίως, ο τρόπος που θα επιτρέψουν αυτά τα πετρέλαια στον άξονα να εμποδίσει τα ενεργειακά σχέδια του μπλοκ της Αστάνα.

Απ’ τα τέλη του 2015 η ισραηλινή θυγατρική μιας αμερικανικής πετρελαϊκής (της Genie Energy) που φέρεται να έχει «στενές σχέσεις» με τον βασιλικό γαμπρό Kushner, δηλώνει ότι έχει βρει τουλάχιστον ένα μεγάλο κοίτασμα στα υψώματα του Golan. Το να παραχωρήσει η Ουάσιγκτον την περιοχή στο Τελ Αβίβ συνεπάγεται ότι θα συμβάλει και στην στρατιωτική προστασία του αν χρειαστεί – αν και, όπως έχουμε πει για τα θαλάσσια κοιτάσματα, το «στη μέση πηγάδι και γύρω γύρω βαριά όπλα» δεν είναι ο ορισμός του «επενδυτικού κλίματος»! Ωστόσο δεν θα πρέπει να βγάλουμε απ’ τον λογαριασμό τον κυνισμό. Τελ Αβίβ και Ουάσιγκτον μπορεί να ελπίζουν ότι έναντι κάποιων ανταλλαγμάτων (;) ίσως πείσουν το καθεστώς Άσαντ να παραιτηθεί (σιωπηλά) απ’ την διεκδίκηση του Golan… «Μπορεί»… «Ίσως»… Η ελπίδα είναι πολιτικό σωσίβιο…

(φωτογραφίες: Στη μέση: τα ισραηλινά τανκς στο Golan στραμμένα προς την συρία. Κάτω: Η στιγμή της χαλάρωσης. Ο στα δεξιά λέει το αγαπημένο του ανέκδοτο με την καμήλα και την ουρά στους γκισέδες, και ο «πομπηίας» λύνεται στα γέλια επειδή φαντάζεται stealth καμπούρες…)

Και οι γλάστες χρήσιμες είναι 2

Πέμπτη 21 Μάρτη. Τι αποκόμησε, λοιπόν, ο πιστός λακές της ελληνικής ιμπεριαλιστικής γραμμής εξοχότατος π.ε.τ. απ’ το πολυδιαφημισμένο χθεσινό ραντεβού του; Στη σύντομη “κοινή δήλωση” της συμμορίας στην οποία έχει ενταχθεί το ελλαδιστάν οι λέξεις «east med» όχι απλά δεν υπάρχουν· δεν υπονοούνται καν. Υπάρχει δυο φορές αναφορά σε «ενεργειακή ασφάλεια», υπάρχει ένα «καλώς το» για το «πρόσφατο εύρημα φυσικού αερίου στην ανατολική Μεσόγειο», αλλά υπάρχει κι αυτό:

… [Οι ηγέτες συμφώνησαν] να αμυνθούν εναντίον των εξωτερικών κακόβουλων επιρροών στην ανατολική Μεσόγειο και στην ευρύτερη Μέση Ανατολή…

Με δεδομένο ότι η Άγκυρα μπορεί να θεωρείται κακόβουλη αλλά «εξωτερική» δεν είναι (το ξεκαθάρισε, ρεαλιστικά μιλώντας, και ο «κόκκινος Κατρού»…), ο στόχος της «άμυνας» είναι η Μόσχα, η Τεχεράνη – ίσως και το Πεκίνο…

Με άλλα λόγια, όπως είχε προβλέψει η ασταμάτητη μηχανή (και όπως ήταν εύλογο να προβλέψει ο οποιοσδήποτε απλά σοβαρός), η παρουσία του «πομπηία» στο καθιερωμένο ραντεβού της συμμορίας των 3 δεν προσέθεσε μέτρα σωλήνα, ούτε ντάλαρς για την κατασκευή του. Προσέθεσε (ή, πιο σωστά, επικύρωσε) πολεμοκάπηλους σχεδιασμούς. Κι ενώ δεν ξέρουμε τι ακριβώς «βάζει» στο καλάθι του αμερικανικού και του ισραηλινού ιμπεριαλισμού ο ελληνικός εκτός απ’ τις διευκολύνσεις, με πρώτη και λαύτερη την Σούδα (για την Λευκωσία είναι σαφές το τι!), είναι ξεκαθαρο για ποιο πράγμα κουβεντιάζει ο εξοχότατος π.ε.τ. (σαν υπηρέτης της ελληνικής «εθνικής γραμμής», τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο)· και ποιοι είναι οι στόχοι.

Ο παγκόσμιας εμβέλειας τενεκεδένιος, μαζί με τον συνεργάτη του ψεκασμένο, δίνουν έτοιμη την εντατική πολεμοκάπηλη προεργασία που έκαναν μαζί επί πάνω από 4 χρόνια στον πιθανό επόμενο κυβερνήτη. Σε ότι αφορά συμμαχίες, επιλογές, προσανατολισμούς. Ο ρημαδοΚούλης θα πάρει καλή προίκα.

Φαίνεται πως αυτό αρκεί για να θεωρείται ο τενεκεδένιος «έξυπνος» και “ικανός”…