Tag: ηπα

Η καινούργια ηγεμονία

Τρίτη 20 Αυγούστου. Θα θεωρούνταν, ίσως, μελοδραματικό να πούμε ότι βρισκόμαστε σ’ αυτό το διάστημα, «πριν την καταιγίδα», άγνωστης αλλά όχι και αιώνιας διάρκειας. Ωστόσο δεν υπάρχουν πολλοί τρόποι να διαβαστεί το πιο πάνω άρθρο. Για παράδειγμα, δεν είναι «μπλόφα» – απλά επειδή δεν μπορεί να είναι τέτοια.

Τα αφεντικά του κινέζικου καπιταλισμού έχουν δίκιο να ισχυρίζονται πως για όσο καιρό τα εργοστάσιά τους παρήγαγαν τα φτηνά εμπορεύματα της εργατικής καθημερινής κατανάλωσης για την δύση (κατεβάζοντας αισθητά το κόστος της κοινωνικής αναπαραγωγής εδώ και, κατά συνέπεια, επιτρέποντας την «συμπίεση των μισθών») “όλα ήταν καλά”. Έχουν επίσης ωμό δίκιο (καπιταλιστικό δίκιο αναμφίβολα!) να τονίζουν πως όταν ένα κράτος διαθέτει 1,4 δισεκατομύρια απ’ αυτό το πολύτιμο είδος που ο δυτικός καπιταλισμός ονομάζει «ανθρώπινο κεφάλαιο», είναι απλά ανιστόρητο το να περιμένει κανείς ότι αυτό το μαζικό ανθρώπινο κεφάλαιο θα ασχολείται επ’ άπειρο με το να φτιάχνει τα φανελάκια, τα βρακάκια και τα λούτρινα κουκλάκια του πρωτοκοσμικού «ανθρώπινου κεφάλαιου»! Και φυσικά έχουν και πάλι ωμό δίκιο (καπιταλιστικότατο) να υπονοούν πως όταν μεγάλο μέρος αυτού του άπειρου «ανθρώπινου κεφάλαιου» διαταχτεί στην πρώτη γραμμή της καπιταλιστικής ανάπτυξης, όταν στρατευτεί (όπως ήδη συμβαίνει) στην 4η και στην επερχόμενη 5η βιομηχανική επανάσταση, τότε απλά, πολύ απλά, οι παγκόσμιοι συσχετισμοί δύναμης θα αλλάξουν. Επειδή έτσι γινόταν πάντα. Και επειδή η αμερικανική silicon valley δεν ήταν «θεού θέλημα»!

Σαν ηγεμονική δύναμη του πλανήτη το ψοφιοκουναβιστάν έχει ηττηθεί – αυτό είναι οριστικό. Είναι πρώην. Όπως πρώην έγινε οριστικά στα ‘30s η «κυβέρνα βρετανία» – και τώρα πια παλεύει με τους εφιάλτες ενός ακόμα μεγαλύτερου υποβιβασμού στον παγκόσμιο καταμερισμό. Όπως πρώην ήταν πριν απ’ αυτήν άλλοι.

Άσχετα με τα επιμέρους περιστατικά, τις «υφέσεις» και τις «διέσεις», τον θρυλικό «εμπορικό πόλεμο» το ψοφιοκουναβιστάν τον έχει χάσει ήδη – σαν ανάσχεση του Πεκίνου. Κι αυτό είναι απλά το λογικό, όσο κι αν εξαγριώνει το αμερικανικό φασισταριό: σχεδόν όλη η ηπειρωτική ασία, το μεγαλύτερο μέρος της αφρικής και μεγάλο μέρος της λατινικής αμερικής στρέφονται στο Πεκίνο για τις δουλειές τους. Και η ευρώπη, φυσικά, κοιτάει να διαχειριστεί τα δικά της συμφέροντα – όχι εκείνα της Ουάσιγκτον.

Τα πιο πάνω ισχύουν· απλά δεν έχουν «επισφραγιστεί». Κι αυτή η διαδικασία, της – ας πούμε – «αλλαγής παγκόσμιας ηγεμονίας» μέσα στην σε εξέλιξη καπιταλιστική αλλαγή παραδείγματος θα είναι πιθανότατα εξαιρετικά βάρβαρη. Γιατί εκείνο που απομένει, και είναι ιδιαίτερα ζόρικο (για όλους μας….) είναι αυτό: αν η Ουάσιγκτον και οι στενοί της σύμμαχοι θα συμβιβαστούν με την ήττα τους αναγνωρίζοντάς την· ή αν θα επιδιώξουν να την περιορίσουν ή και να την αντιστρέψουν με καθαρά στρατιωτικά μέσα…

Μπορεί να μας πείτε απαισιόδοξους, αλλά δεν θα στοιχηματίζαμε στην (καπιταλιστική) ειρήνη…

Κρίση / αναδιάρθρωση reloaded 3

Δευτέρα 19 Αυγούστου. Σαν ασταμάτητη μηχανή (και σαν αυτόνομοι εργάτες) δεν είναι του γούστου μας η συζήτηση «αν έρχεται νέα παγκόσμια ύφεση» και … πότε θα ‘ρθει, πόσο βαθιά θα είναι, αν υπάρχουν τρόποι να αντιμετωπιστεί, κλπ. Όπως στην εποχή (belle epoque την ονομάζουν κάποιοι, και έχουν τα ιστορικά δίκια τους) του «άγριου» χρηματοπιστωτισμού η σοφία ότι «το χρήμα γεννάει χρήμα» ήταν η σημαδούρα της όξυνσης, για μια ακόμα φορά, των βασικών καπιταλιστικών αντινομιών (ανάμεσα στην εκρηκτικά αυξανόμενη παραγωγικότητα της εργασίας και την διαρκώς συμπιεζόμενη τιμή του «εμπορεύματος εργασία»…) έτσι και στη morne epoque το γεγονός ότι «το χρήμα τρώει την ουρά του» είναι σημαδούρα της ίδιας ακόμα μεγαλύτερης όξυνσης plus του τέλους των ψευδολύσεων τύπου “ποσοτική χαλάρωση”, plus της μεταφοράς των καπιταλιστικών λογαριασμών εκεί που τελικά ξεκαθαρίζονται: στο έδαφος.

Το 2010 ο κινεζικός καπιταλισμός ήταν ακόμα ένα απειλητικό ενδεχόμενο… Και ο τότε αμερικάνος πρόεδρος Obama (στην τότε σύνοδο των g20 στο Τορόντο) «μάλωνε» το Βερολίνο και το Πεκίνο για τα εμπορικά τους πλεονάσματα…

Το 2020, οι g20 θα συναντηθούν στις 21 και 22 Νοέμβρη σε μια πόλη δηλητηριώδη: στην πρωτεύουσα του τοξικού, στο Ριάντ. Οι αμερικανικές εκλογές θα έχουν γίνει, αλλά όπως και νάχει το ψόφιο κουνάβι θα εκπροσωπεί το αμερικανικό κράτος / κεφάλαιο.

Κι ως τότε πολύ νερό θα έχει κυλήσει στ’ αυλάκι…

Μια νύχτα στον κήπο

Κυριακή 18 Αυγούστου. Στις 20 Φλεβάρη του 1939 περίπου 20.000 αμερικάνοι ναζί συγκεντρώθηκαν στον Madison Square Garden για να διαδηλώσουν τον λευκό, χριστιανικό ρατσισμό τους, και το κράμα αντι-σημιτισμού / αντι-κομμουνισμού που ήταν τότε maistream μεταξύ των πρωτοκοσμικών λευκών όχι μόνο στις ηπα αλλά και στην αγγλία (Τσώρτσιλ), στη γαλλία και αλλού.

Ο τύπος που ορμάει στη σκηνή για να διαμαρτυρηθεί εναντίον των ναζί ήταν ο 26χρονος εβραίος εργάτης Isadore Greenbaum. Βρέθηκε τυχαία εκεί κοντά, και όπως είπε την επόμενη μέρα στο δικαστήριο “όταν άκουσα αυτά που έλεγαν ‘τρελλάθηκα’”.

Έχει το ενδιαφέρον της η σχετική ανακοίνωση της “αμερικανο-εβραϊκής επιτροπής”, όπως δημοσιεύτηκε τις επόμενες ημέρες στους New York Times. Αν και δήλωσε ότι η συγκέντρωση ήταν «εντελώς αντι-αμερικανική και αντι-δημοκρατική… επειδή πιστεύουμε ότι τα βασικά δικαίωματα της ελευθερίας λόγου και της ελεύθερης συνάθροισης δεν πρέπει ποτέ να προσβάλλονται στις ηπα, είμαστε αντίθετοι σε κάθε ενέργεια που θα εμποδίζει την ‘γερμανοαμερικανική ένωση’ να εκφράσει τις απόψεις της». Η «γερμανοαμερικανική ένωση» ήταν η ναζιστική οργάνωση που έκανε την συγκέντρωση… Η “κάθε ενέργεια” ήταν ο Greenbaum…

Ήταν «περιθωριακό φαινόμενο» ο ναζισμός στις ηπα πριν μπουν στον Β παγκόσμιο πόλεμο; Όχι και τόσο. Η εβδομαδιαία ραδιοφωνική εκπομπή ενός καναδο-αμερικάνου φασιστοπαπά, ονόματι Charles Coughlin, είχε ένα ακροατήριο γύρω στα 30 εκατομύρια αμερικάνους – κάτι ελάχιστα λιγότερο απ’ το 1/4 του τότε πληθυσμού: οι έπαινοι στον Μουσολίνι και στον Χίτλερ ήταν βασικοί στο ραδιο-μενού… O ιδιοκτήτης της ομώνυμης αυτοκινητοβιομηχανίας Henry Ford ήταν ανοικτά φιλοναζί. Μια persona της εποχής, ένας καραβανοπιλότος ονόματι Charles Lindbergh, το ίδιο. Ενώ υπήρχε και μια οργάνωση ονόματι «America First Committee» (οι αμερικανικές πρωτιές δεν κρύβουν τι εννοούν…) που εμφανιζόταν μεν σαν «αντιπολεμική» αλλά ήταν φιλοναζί, αντισημιτική και αντικομμουνιστική.

Τέλος ο ιδιοκτήτης του μεγαλύτερου εκδοτικού συγκροτήματος στις ηπα τότε (κατά καιρούς και βουλευτής) William Randolph Hearst είχε δηλώσει: …Όταν ακούτε να αποκαλούν κάποιον εξέχοντα αμερικάνο φασίστα, να ξέρετε ότι αυτός ο άνθρωπος είναι ένας νομοταγής πολίτης που υπερασπίζεται τον αμερικανισμό…

Όταν οι ηπα μπήκαν στον δεύτερο παγκόσμιο, απ’ τον γηγενή φασισμό των λευκών αφαιρέθηκαν τα αγκάθια του φιλοναζισμού / φιλογερμανισμού και του αντι-σημιτισμού. Έμεινε ο αντι-κομμουνισμός, η πρώτη ύλη του μακαρθισμού. Και η ιστορία συνεχίστηκε, εντελώς «δημοκρατικά»…

Το 7λεπτο ντοκυμαντέρ «A night in the garden» είναι φτιαγμένο από αρχειακό υλικό της εποχής.

Μια εποχή στο χάσιμο

Κυριακή 18 Αυγούστου. Ευτυχώς υπάρχει, έχει υπάρξει, μερικές φορές χάνεται και μερικές φορές ξαναεμφανίζεται, και μια «άλλη αμερική». Των αυτοχθόνων, των μαύρων δούλων που ποτέ δεν σκλαβώνονται, των λευκών που δραπετεύουν, των μεταναστών που δεν γίνονται “αμερικανάκια”.

Όταν το “america first” θα μας έχει απαλλάξει οριστικά απ’ την βαρβατίλα και την φονικότητά του, θα υπάρχουν πάντα εκεί οι αυτόχθονες, οι μιγάδες, η μαύρη soul στις καινούργιες εμπνεύσεις της, κάθε λογής “ξένοι”, και οι δραπέτες. Μπορεί όλοι αυτοί να έχουν μάτια λέιζερ, μπορεί να ταξιδεύουν με πειραγμένα flyboards· αλλά θα είναι κάπου εκεί.

Σε κάποια αληθινή route.

Πιάστε το, πιάστε το!

Κυριακή 18 Αυγούστου. Το γκουβέρνο του Γιβραλτάρ (δηλαδή το Λονδίνο…) αποφάσισε προχτές να ελευθερώσει το ιρανικό τάνκερ Grace 1 (μεγάλη η χάρη του!) που είχε «κατασχέσει» για κανά μήνα. Και τότε, λαχανιασμένη η Ουάσιγκτον, εξέδωσε δικό της ένταλμα κατάσχεσης, για το ίδιο πλοίο, επικαλούμενη σχεδόν τα «7 θανάσιμα αμαρτήματα»: ξέπλυμα χρήματος, τραπεζική απάτη, τρομοκρατία, κλπ κλπ.

Δεν είναι γελοίο κοτζάμ «υπερδύναμη» (πρώην…) να κυνηγάει, σαν κολλημένη, ένα τάνκερ; Προφανώς το ψοφιοκουναβιστάν κάνει τον εξής λογαριασμό: αν απελευθερωθεί το Grace 1 και η Τεχεράνη απελευθερώσει, σε αντάλλαγμα, το υπό βρετανική σημαία Stena Impero, τότε τι στο διάολο «ομάδα δέλτα» θα φτιάξω για να επιβάλω το νόμο και την τάξη στα στενά του Ορμούζ; Τι δικαιολογία θα χρησιμοποιήσω για να πείσω και κανά άλλον (εκτός απ’ τα φιλαράκια του αγγλικού και του ισραηλινού πολεμικού ναυτικού) να έρθει να το παίξουμε η «επιπλέουσα παγκόσμια κοινότητα in arms»;

Λογικό μεν, αλλά… Αν «τσακώσει» το ψοφιοκουναβιστάν το καταραμένο τάνκερ (πράγμα που μόνο με εντελώς Πειρατεία, με κεφαλαίο το “Π”, μπορεί να γίνει…) πόσους θα πείσει ότι είναι ο υπεράνω υποψίας και ιδιοτέλειας ναυτοφύλακας; Κανέναν – έτσι κι αλλιώς.

Ακόμα και στη «λογική» της η παρακμή δεν παύει να είναι παρακμή…

(λεπτομέρεια: Το Grace 1 άλλαξε όνομα και σημαία. Ονομάζεται πια Adrian Darya, και αντί για σημαία παναμά έχει τώρα την ιρανική. Τις έχουν εύκολες τις μεταμφιέσεις τα πλεούμενα…

Εκείνο που δεν ξέραμε ότι έχουν τα υπουργεία δικαιοσύνης (το αμερικανικό εν προκειμένω…) είναι να κάνουν προχτές αίτηση κατάσχεσης ενός πλοίου με ημερομηνία …«16 Νοέμβρη»… Λαθάρα λόγω βιασύνης; Ή λόγω διοικητικής κατάρρευσης; Ποιός ξέρει;

Αφού είναι έτσι, θα εξεταστεί τότε… Yavas yavas…)

Αμάν!

Σάββατο 17 Αυγούστου. Βλέπετε τι γίνεται; Ούτε ένα αστείο δεν μπορούμε να κάνουμε πια! Πριν 2 μονάχα ημέρες σαρκάζαμε την (αγγλική) ιδέα ενός πολέμου κατά της κίνας, που δημοσιοποιήθηκε «μεταξύ αστείου και σοβαρού». Γράφαμε ότι εν προκειμένω το βρετανικό χιούμορ είναι το λιγότερο ύποπτο: τον 19ο αιώνα το «βασίλειο» έκανε δυο πολέμους κατά της κίνας. Συμπληρώναμε ότι ίσως δεν υπάρχουν και πολλά είδη πολέμων με τα οποία θα έκαναν αστεία οι άγγλοι: …αν η ιδέα του Liddle ήταν «πόλεμος στους εξωγήινους», θα ήταν άνοστη και δεν θα γελούσε κανείς…

Και να που χτες ξεφύτρωσε αυτή η θεαματική περσόνα που λέγεται Elon Musk και ζήτησε να βομβαρδιστεί με πυρηνικά … ο πλανήτης Άρης! Υποτίθεται πως αυτό είναι απαραίτητο για να γίνει ο πλανήτης κατοικήσιμος: με τις πυρηνικές εκρήξεις θα απελευθερωθούν (λέει ο Musk και άλλοι) υπόγειες ποσότητες διοξειδίου του άνθρακα, θα δημιουργηθεί ένα «φαινόμενο του θερμοκηπίου» (αυτό που ξορκίζεται στον πλανήτη Γη), που θα συγκρατήσει την εξάτμιση του νερού που υπάρχει στην επιφάνεια του Άρη… οπότε θα γίνει πιο φιλόξενος σε ανθρώπινο εποικισμό…

«Μεγαλοφυής» η ιδέα και εντελώς αμερικανική: πρώτα σπέρνουμε πυρηνικά και μετά μαρούλια… Δυστυχώς όμως η nasa (που αυτά τα έχει σκεφτεί πρώτη…) αποκλείει μια τέτοια ευεργετική αλυσιδωτή αντίδραση, επειδή (λέει) δεν υπάρχει στον κόκκινο πλανήτη αρκετό διοξείδιο του άνθρακα για να γίνουν τα υπόλοιπα… (Πυρηνικές κεφαλές για να βομβαρδιστεί υπάρχουν αρκετές πάντως… In case…)

Η ασταμάτητη μηχανή, γνωστή για την παιγνιώδη καχυποψία της, υποψιάζεται ωστόσο ότι και ο Musk πόλεμο κατά της κίνας θέλει· αλλά προτιμάει να τον ξεκινήσει απ’ τον Άρη! Να πέσουν τόσα πυρηνικά εκεί ώστε να μην πλησιάσουν καν και καν τίποτα κινέζοι διαστημάνθρωποι (κάτι που κάλιστα μπορεί να μηχανεύεται το Πεκίνο για τα επόμενα χρόνια) – αυτό μπορεί να έχει στο μυαλό του…. Είναι, τώρα, καιρός για να τους εμπιστευτεί κανείς ότι δεν θα προεκτείνουν τους «δρόμους του μεταξιού» σ’ όλο τον γαλαξία;

Μάλλον έτσι να έχουν τα πράγματα – λέει το δικό μας χιούμορ. Οπότε μπορείτε να ξεκαρδιστείτε ελεύθερα…

Τεχνολογικός ανταγωνισμός 1

Σάββατο 17 Αυγούστου. Αν έχει (για εμάς) ενδιαφέρον η αντίδραση της κινεζικής huawei στον αμερικανικό «εμπορικό πόλεμο» δεν είναι επειδή πρόκειται να γίνουμε πελάτες της. Δεν ασχολούμαστε με την “έρευνα αγοράς” και την σύγκριση εμπορευμάτων… Εκείνο που μας ενδιαφέρει είναι ότι αυτό το είδος ανορθόδοξου πολέμου αγγίζει την καρδιά εκείνου που λέγεται «καπιταλιστική ανάπτυξη» εννοημένου αφενός σαν τεχνικό υπόστρωμα και αφετέρου σαν κοινωνικές σχέσεις. Μ’ άλλα λόγια μας ενδιαφέρει η απάντηση στο ερώτημα: μπορεί να ανακοπεί η τεχνολογική εξέλιξη στον καπιταλιστικό κόσμο με …. «εμπορικά» μέσα; Η αναμενόμενη απάντηση είναι βέβαια «όχι». Άλλο, όμως, η θεωρητική εκτίμηση και άλλο η πρακτική πραγματικότητα.

Όπως είναι γνωστό το ψοφιοκουναβιστάν έπεισε (ή ανάγκασε) τις τεχνολογικές ναυαρχίδες του να περιορίσουν (ή και να σταματήσουν εντελώς) τις σχέσεις τους με το κινεζικό τεχνολογικό κεφάλαιο. Σε μια κίνηση, που μπορεί να αποδειχθεί «κίνηση απελπισίας», η google ανακοίνωσε ότι θα σταματήσει να πουλάει στην huawei τις αναβαθμίσεις του λειτουργικού της (που η κινέζικη εταιρεία χρησιμοποιεί στα κινητά της) καθώς και τις αναβαθμίσεις διάφορων εφαρμογών (που ελέγχει η google) και είναι σε εκτενέστατη παγκόσμια χρήση. Κατ’ αυτόν τον τρόπο το ψοφιοκουναβιστάν ελπίζει να «τυφλώσει» την huawei (και άλλους κινέζους κατασκευαστές…) για ένα ικανό διάστημα ώστε να χάσει το προβάδισμα που ήδη έχει στην 5G φάση των επικοινωνιών.

Η τεχνική απάντηση της huawei δόθηκε μάλλον γρήγορα. Σε ένα μεγάλο παγκόσμιο συνέδριο σχεδιαστών software (αναφέρεται ότι συμμετείχαν 6000 τέτοιοι) απ’ τις 9 ως τις 11 Αυγούστου φέτος, στο Dongguan, παρουσίασε το δικό της open source λειτουργικό, που το ονόμασε “harmony”. Οι φήμες (και οι μη φήμες) υποστηρίζουν ότι την ανάπτυξή του η huawei την δούλευε μυστικά εδώ και χρόνια· το «κινέζοι προγραμματιστές δουλεύουν μυστικά επί χρόνια την δημιουργία ενός λειτουργικού» δεν θα πρέπει να υποτιμηθεί καθόλου.

Δεν είναι η ασταμάτητη μηχανή (ούτε τώρα ούτε ποτέ) αρμόδια να εκτιμήσει την ποιότητα του “harmony” και το πόσο ανταγωνιστικό θα είναι απέναντι στα υπάρχοντα. Πρέπει ωστόσο να σημειώσουμε ότι το “harmony” παρουσιάστηκε σαν ένα λειτουργικό σχεδιασμένο για να δουλεύει σε 5G συνθήκες (παρότι είναι o.k. και σε 4G), δηλαδή για λογαριασμό του internet of things. Προφανώς δεν θα μπορούσε να έχει φτιαχτεί κάτι άλλο: κατά τον ceo Yu Chengdong το “harmony” είναι σχεδιασμένο έτσι ώστε να προσαρμόζεται άμεσα σε πολλές διαφορετικές συσκευές, από κινητά και “smart” τηλεοράσεις μέχρι φορετά, οικιακές συσκευές, αυτοκίνητα, κλπ.

(φωτογραφία: Η παρουσίαση αντιγράφει όλη την σκηνοθεσία που εγκαινίασε ο Steve Jobs, με δύο τουλάχιστον διαφορές. Πρώτον, τώρα “σταρ” δεν είναι και το αφεντικό της επιχείρησης – δεν χρειάζεται. Είναι μόνο η ίδια. Και δεύτερον … είναι made in china!)

Κάτω τα χέρια απ’ τους Inuit!

Σάββατο 17 Αυγούστου. Μεσίτης είναι ο άνθρωπος, οι αγοραπωλησίες ακινήτων είναι ο τομέας του. Στο κάτω κάτω οι αγορές μεγάλων εκτάσεων που σήμερα είναι usa αλλά πριν δεν ήταν, αποτελεί μέρος της αμερικανικής ιστορίας. Για παράδειγμα το 1803 οι τότε ηπα αγόρασαν απ’ την γαλλία (υπό τον Ναπολέοντα) την Λουιζιάνα, που (όπως δείχνει ο πάνω χάρτης) σχεδόν διπλασίασε την έκταση της ομοσπονδίας. Αρκάνσας, Μισούρι, Αιόβα, Οκλαχόμα, Κάνσας, Νεμπράσκα, μεγάλα μέρη της βόρειας και της νότιας Ντακότα, η θρυλική Νέα Ορλεάνη και αρκετά ακόμα περιλαμβάνονταν στο deal. Επιπλέον λίγες δεκαετίες αργότερα αγόρασε (ή ίσως επέβαλε στο μεξικό να πουλήσει) το σημερινό Τέξας, την Καλιφόρνια και την Αριζόνα.

Οι δανοί κυβερνοδεξιοί (η γροιλανδία ανήκει στη δανία) κάγχασαν ότι η ιδέα της αγοράς του μεγαλύτερου (και πιο παγωμένου) νησιού στον κόσμο δείχνει πως το ψόφιο κουνάβι έχει αποτρελαθεί. Σε ότι αφορά πάντως την «αντιμετώπιση των μεταναστών / προσφύγων» το δανέζικο κράτος είναι τριχειρότερο απ’ το αμερικανικό – και απ’ τον ψοφιοκουναβικό ρατσισμό. Εκεί το ψόφιο κουνάβι είναι «λογικό» – έτσι;

Αν, πάντως, η δανία ονειρεύεται να γίνει «κατάρ του βορρά» χάρη στα υποθέματα της γροιλανδίας, προλαβαίνει να το σκεφτεί καλά. Γιατί όσο λιώνουν οι πάγοι λιώνουν και οι αναστολές…

(φωτογραφία κάτω: η ιστορία της γροιλανδίας / greenland / «πράσινη γη» (;) θα είχε πολλά να διδάξει σε σχέση με την τρέχουσα ρητορική περί «κλιματικής αλλαγής». Αξιόπιστες και απόλυτα επιστημονικές έρευνες έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι 130.000 ως 115.000 χρόνια πριν από τώρα η θερμοκρασία στην γροιλανδία ήταν 8 (ολογράφως: οκτώ) βαθμούς κελσίου υψηλότερη απ’ ότι σήμερα· και η επιφάνεια των ωκεανών ήταν από 4 έως 8 (ολογράφως: από τέσσερα έως οκτώ) μέτρα πιο πάνω απ’ ότι σήμερα. Επί 15.000 χρονάκια μόνο “καύσωνες” και τρελές βροχές… Υπήρχαν παγετώνες στη γροιλανδία, αλλά μερικές εκατοντάδες μέτρα πιο λεπτοί απ’ τους σημερινούς και σαφώς μικρότεροι σε έκταση. Ενώ μεγάλο μέρος των παράλιων της ήταν καταπράσινο, δασωμένο, με άγρια ζώα, κλπ….

Το κακό νέο (για την τωρινή ρητορική) είναι ότι εκείνη η «κλιματική αλλαγή» δεν οφειλόταν σε «ανθρωπογενείς δράσεις». Το καλό νέο είναι ότι το ψόφιο κουνάβι προνοεί και ελπίζει ότι τέτοιες «ανθρωπογενείς δράσεις» θα επιταχύνουν τώρα τις εξελίξεις. Οπότε σκέφεται να αγοράσει έγκαιρα, που μπορεί να πληρώσει φτηνά. Με το κιλό – πάγου…

Οι δανοί τoν κοροϊδεύουν… Ποιοί; Οι δανοί!… Φταίει που δεν υπάρχει θεός…)

Ζήτω οι φίλοι!

Παρασκευή 16 Αυγούστου. Όπως είναι γνωστό το απαρτχάιντ ισραηλινό καθεστώς «δέχεται κάθε γνώμη» γι’ αυτό, αρκεί να ξεκινάει με το «Θερμά συγχαρητήρια…» και να τελειώνει με το «Θάνατος στους παλαιστίνιους!» Είναι λογικό, κατά συνέπεια, ότι απαγόρευσε την είσοδο σε δυο αμερικανίδες βουλευτίνες, την σομαλικής καταγωγής Ilhan Omar, και την παλαιστινιακής καταγωγής Rashida Tlaib. Και οι δύο υποστηρίζουν το κίνημα BDS – και είναι πασίγνωστο ότι το ισραηλινό φασισταριό φοβάται πάρα πολύ το ενδεχόμενο να «αναγνωριστεί» διεθνώς σαν αυτό που πραγματικά είναι: ένα καθεστώς απαρτχάιντ.

Αλλά οι Omar και Tlaib δεν είναι απλές «ακτιβίστριες». Είναι εκλεγμένες στη αμερικανική βουλή των αντιπροσώπων· συνεπώς η απαγόρευση σε βάρος τους θα έχει κάποιες παρενέργειες, αφού αφενός είναι επίδειξη ολοκληρωτισμού και αφετέρου αφορά εκπροσώπους φιλικού (έως συμμαχικού) κράτους.

Ευτυχώς δεν είναι όλα άσχημα για το ρατσιστικό Τελ Αβίβ. Οι Omar και Tlaib απαγορεύονται, αλλά ο βορΒορίδης (και κάθε παρόμοιος) όχι απλά επιτρέπεται αλλά επιβάλλεται κιόλας να κάνει μια επίσκεψη στην πρωτεύουσα του κάτεργου. Είναι καλή παρηγοριά το να αλληλοαγκαλιάζεσαι με το πρωτοκοσμικό φασισταριό, έτσι δεν είναι;

(φωτογραφία κάτω: Πριν ανακοινωθεί η απαγόρευση την είχε ζητήσει το ψόφιο κουνάβι. Το ψόφιο κουνάβι είναι αληθινός φίλος όλης της ακροδεξιάς αγέλης που κυβερνάει στο Τελ Αβίβ…)

Ανατολική ασία 1

Παρασκευή 16 Αυγούστου. Η επιδείνωση των σχέσεων ανάμεσα στη Σεούλ και στο Τόκιο μπορεί να έχει σαν αφορμή τις σοβαρές εκκρεμότητες της ιαπωνικής κατοχής και βαρβαρότητας στην κορεατική χερσόνησο ως το τέλος του β παγκόσμιου, ωστόσο έχει πολύ συγκαιρινές αιτίες: πρόκειται για μια αντίθεση που δεν μπορεί να αμβλυνθεί.

Με το νοτιοκορεάτικο καπιταλισμό να έχει πλασσαριστεί ήδη στην «α εθνική» του πλανήτη (11ος στη παγκόσμια λίστα…), η Σεούλ (ειδικά υπό τον σοσιαλδημοκράτη Moon Jae-in) έχει αποκτήσει ισχυρή αυτοπεποίθηση· τόση ώστε να αμφισβητεί (όχι ανοικτά ακόμα, αλλά με συγκεκριμένα πρακτικά βήματα) την «γεωμετρία» του υπό την ηγεμονία της Ουάσιγκτον συσχετισμού δυνάμεων στην περιοχή. Είναι σαφές και εύλογο ότι η Σεούλ σαν κράτος / κεφάλαιο επιδιώκει για τον εαυτό της πολύ περισσότερα (και σίγουρα διαφορετικά) απ’ το να είναι οικοδεσπότης αμερικανικών βάσεων.

Απ’ την μεριά του το Τόκιο, ειδικά υπό τον ακροδεξιό Abe (αν και σε μια «αόρατη εθνική γραμμή») επιδιώκει τα τελευταία χρόνια να απαλλαγεί απ’ τους ειρηνιστικούς περιορισμούς που «κληρονόμησε» απ’ την ήττα του γιαπωνέζικου μιλιταρισμού στον β παγκόσμιο· περιορισμούς που έχουν εγγραφεί στο ιαπωνικό σύνταγμα. Ο μόνος τρόπος για να γίνει η ιαπωνία «κανονικό κράτος» (δηλαδή ένα κράτος πρώτης γραμμής που μπορεί να κάνει πόλεμο όπου το συμφέρει) είναι να συμπλέει με το ψοφιοκουναβιστάν· ακόμα κι αν τα ιαπωνικά και τα αμερικανικά ιμπεριαλιστικά συμφέροντα δεν ταυτίζονται υποχρεωτικά.

Οι «εθνοκρατικές» φιλοδοξίες της Σεούλ και του Τόκιο δεν είναι, αυτή τη στιγμή τουλάχιστον, του ίδιου τύπου. Το Τόκιο θέλει να αποκαταστήσει επίσημα τα μιλιταριστικά του «δικαιώματα». Η Σεούλ απ’ την μεριά της θα ήθελε ένα είδος οικονομικής ενοποίησης της κορεατικής χερσονήσου, που θα εκτόξευε (χάρη στην φτηνή εργασία του βορρά) τις ήδη πολυεθνικές επιχειρήσεις της (και θα της έδινε προίκα, in case of emergency, τα πυρηνικά του Kim…). Απ’ αυτήν την θέση έχει λόγους (το νοτιοκορεατικό κράτος / κεφάλαιο) να φοβάται την ιαπωνική «χειραφέτηση» ελπίζοντας ότι ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός θα την εμποδίσει· την ίδια στιγμή όμως που αυτός ο ιμπεριαλισμός κάνει αδύνατα τα βήματα ουσιαστικής ειρήνευσης στην κορεατική χερσόνησο.

Όλα αυτά συμβαίνουν ταυτόχρονα με την ηγεμονική άνοδο του κινεζικού καπιταλισμού, την σύγκρουση της Ουάσιγκτον με το Πεκίνο (και την Μόσχα), και τις αμερικανικές προσπάθειες (όχι ιδιαίτερα πετυχημένες αλλά επίμονες) να κρατηθεί το αμερικανικό μονοπώλιο «επίβλεψης» στον δυτικό Ειρηνικό και την ανατολική Ασία.

(φωτογραφία: Νοτιοκορεάτες διαδηλώνουν κατά της ιαπωνίας…)