Tag: ηπα

Μέση Ανατολή 1

Τρίτη 8 Οκτώβρη. Κι έτσι στα ξαφνικά χτες οι έλληνες πατριώτες, δεξιοί κι αριστεροί, ξύπνησαν με την “είδηση” πως το ψόφιο κουνάβι είναι πολύ πιο σύμμαχος με τον Erdogan απ’ ότι με το ελλαδιστάν. Είναι τόσο σύμμαχος που επιτρέπει στον τουρκικό στρατό να εισβάλει στην ypgκρατούμενη περιοχή της συρίας, αποσύροντας τον δικό του στρατό… Όμως το τι νομίζουν οι έλληνες είναι τριτεύουσας σημασίας.

Μιας και πριν 10 μέρες (Κυριακή 29 Σεπτέμβρη, η ζώνη) υποστηρίξαμε ότι το σχέδιο του τουρκικού κράτους για την βόρεια συρία είναι από δύσκολο έως αδύνατο να πραγματοποιηθεί (πέρα απ’ το είναι απόλυτα άδικο, αν αυτό έχει κάποια σημασία) πριν απ’ όλα ρίξτε μια ματιά στους δύο χάρτες επάνω.

Στον πάνω χάρτη είναι οι περιοχές που κατοικούνται από κούρδους στη μέση ανατολή – προσέξτε το τμήμα που αφορά την συρία. Στον κάτω χάρτη είναι η περιοχή της συρίας που έχουν καταλάβει οι ypg μαζί με τους αμερικάνους (το κίτρινο χρώμα). Είναι ξεκάθαρο ότι το 1/3 της συριακής επικράτειας, ανατολικά του Ευφράτη, βρίσκεται υπό κουρδική / αμερικανική κατοχή – καμμία σχέση, ούτε καν προσχηματική, με “εθνική απελευθέρωση”.

Και τώρα μερικές ιστορικές υπενθυμίσεις. Ένα μέρος των κουρδικών πληθυσμών της συρίας ανήκαν και ανήκουν στο pkk, ένα κόμμα που τυπικά μεν εμφανίζεται σαν «πατριωτικό / μαρξιστικό / λενινιστικό», όμως ήδη απ’ τα ‘80s άρχισε να μετατρέπεται σε μια προσοδοθηρική οργάνωση, που συμμαχούσε με διάφορα οφέλη με οποιονδήποτε είχε συμφέροντα κατά του τουρκικού καθεστώτος. Σ’ αυτές τις συριακές περιοχές είχε το pkk τις επιμελητειακές του βάσεις στη διάρκεια του πολέμου μέσα στην τουρκία, ως το 1999.

Παρ’ όλα αυτά, απ’ το 2001 (όταν εκλέχτηκε για πρώτη φορά πρωθ. ο Erdogan) και μετά, χάρη στην μη-εθνικιστική πολιτική των ισλαμοδημοκρατών, το «κουρδικό πρόβλημα» – κυρίως στην τουρκία – θεωρούνταν λυμένο. Μ’ αυτή την έννοια ούτε το 2002, ούτε το 2005, ούτε το 2010 υπήρχε ένταση είτε μεταξύ τουρκικού καθεστώτος και κούρδων της συρίας, είτε μεταξύ Άγκυρας και Δαμασκού. Το αντίθετο: Άγκυρα και Δαμασκός είχαν αποκαταστήσει φιλικές σχέσεις.

Οι συρο-τουρκικές σχέσεις άλλαξαν δραματικά μετά το 2011, όταν το τουρκικό καθεστώς εντάχτηκε στο αμερικανο-ισραηλινό σχέδιο περί «νέας μέσης Ανατολής», το οποίο περιλάμβανε την δημιουργία ενός καθαρά σουνιτικού κράτους στη συρία και στο ιράκ: ήταν η επιχείρηση isis. Ωστόσο ούτε το 2012 ή το 2013 υπήρχε ένταση μεταξύ Άγκυρας και κουρδικών περιοχών της συρίας. Το 2014, όταν ο isis κατέλαβε το κουρδικό Kobani, οι κούρδοι ολόκληρης της περιοχής βρήκαν καταφύγιο στη γειτονική τουρκία. Και, παρότι το τουρκικό καθεστώς υποστηρίζε ακόμα τότε τον isis, επειδή οι σύριοι κούρδοι δεν μπορούσαν να τον αντιμετωπίσουν, επέτρεψε σε αρκετές εκατοντάδες ένοπλους κούρδους του ιράκ (πεσμεγκρά) να περάσουν απ’ το εδαφός του, για να ανακαταλάβουν το Kobani. Με την βοήθεια του τουρκικού πυροβολικού και αμερικανικών βομβαρδισμών, το Kobani απελευθερώθηκε… Οι κούρδοι κατοικοί του επέστρεψαν στα σπίτια τους…

Μέση Ανατολή 2

Τρίτη 8 Οκτώβρη. Αυτή η μάλλον ήρεμη σχέση του τουρκικού καθεστώτος με τους κούρδους της συρίας άλλαξε άρδην απ’ το καλοκαίρι του 2015 και μετά. Σημειώστε προκαταβολικά ότι ο ρωσικός στρατός εμφανίστηκε στο συριακό πεδίο μάχης τον Σεπτέμβρη του 2015. H προετοιμασία και η συνεργασία με την Τεχεράνη είχε ξεκινήσει λίγους μήνες νωρίτερα. Οι χρόνοι (και οι “συμπτώσεις”) έχουν την σημασία τους…

Το καλοκαίρι του 2015 «μυστηριωδώς» το pkk, ορμώμενο απ’ την συρία, άρχισε μετά από 16 χρόνια ένοπλη δράση στη νότια τουρκία. Μάλιστα προσπάθησε να υιοθετήσει την τακτική του isis: κατάληψη αστικών περιοχών, έστω και λίγων οικοδομικών τετραγώνων σε κάποιες πόλεις ή κωμοπόλεις, και σταδιακή επέκτασή της. Αυτό που δεν έκανε στα ’80s και στα ’90s, το pkk βρέθηκε να το κάνει το 2015: τακτική “δημιουργίας κράτους” α λα isis…

Τις επιχειρήσεις αυτές μέσα στην τουρκική επικράτεια δεν τις υποστήριζε ο τουρκικός / κουρδικός πληθυσμός… Αυτή η νέα φάση ένοπλης δράσης σε βάρος του τουρκικού καθεστώτος δεν είχε καμμία αιτία σχετική με την κατάσταση των κούρδων στην τουρκία· ήταν σαφώς «εισαγόμενη»… Από ποιούς; Γνωρίζοντας (εκ των υστέρων) ότι η στρατιωτική εμπλοκή της Μόσχας στο συριακό πεδίο μάχης τον Σεπτέμβρη του 2015 άλλαξε εντελώς τους συσχετισμούς και ότι δύο τουλάχιστον κράτη που ως το καλοκαίρι εκείνης της χρονιάς υποστηρίζαν τον isis (ή παρόμοιες αντικαθεστωτικές «τζιχαντιστικές» οργανώσεις), δηλαδή η τουρκία και το κατάρ άλλαξαν θέση, είναι εύλογο για την ασταμάτητη μηχανή να εκτιμήσει ότι η «μυστηριώδης» και «απρόκλητη» επίθεση του pkk στην τουρκία ήταν παραγγελία του άξονα Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ. Εν όψει του ενδεχόμενου (προφανώς οι μυστικές υπηρεσίες του άξονα είχαν τις πληροφορίες τους) τουρκικής στροφής στο συριακό πεδίο μάχης...

Το Νοέμβρη του 2015 ένας αριθμός πόλεων και περιοχών στην ανατολική τουρκία είχαν καταληφθεί απ’ τους ένοπλους του pkk, που είχαν τις βάσεις τους στη συρία. (Ο χάρτης επάνω, με την κίτρινη διαγράμμιση, δείχνει την κατάσταση τον Γενάρη του 2016). Το γεγονός είναι αυτό: από το καλοκαίρι του 2015 και μετά, με επιλογή του συριακού pkk (που αργότερα βαφτίστηκε απ’ την Ουάσιγκτον ypg…) και των συμμάχων του, το τουρκικό καθεστώς ξεκίνησε άμεσο ή έμμεσο πόλεμο κατά των κούρδων της συρίας· βασικά εναντίον των ypg. Θεωρώντας τους, όχι άδικα, proxies άλλων…

Πρέπει να το τονίσουμε: ένα μεγάλο μέρος των κούρδων της συρίας (υπάρχουν και κάποιες άλλες αισθητά μικρότερες οργανώσεις εκεί, που δεν υιοθετούν την πολιτική του pkk/ypg, ωστόσο δεν έχουν περιθώρια κινήσεων) επέλεξαν το καλοκαίρι του 2015 να ανοίξουν πόλεμο με την Άγκυρα, υπηρετώντας τους σχεδιασμούς των «μεγάλων» συμμάχων και χρηματοδοτών τους: της Ουάσιγκτον, του Τελ Αβίβ και του Ριάντ.

Στις αρχές του 2016 ο τουρκικός στρατός «καθάρισε» την νοτιοανατολική επικράτειά του – με τον αιματηρό τρόπο που καταλαβαίνετε. Τον Ιούλη του 2016, αφού είχαν αποτύχει αυτά τα μέσα, έγινε μια απόπειρα πραξικοπήματος στην τουρκία. Απέτυχε κι αυτή – προς μεγάλη στεναχώρια πολλών και διάφορων (συμπεριλαμβανόμενου του ελλαδιστάν).

Υποθέτουμε πως αυτή η αλληλουχία γεγονότων σας δείχνει κάτι…

(φωτογραφία κάτω: Λαϊκή υποδοχή εκ μέρους του pkk/ypg του αμερικανικού στρατού. Τέτοιους “ελευθερωτές” ποιος ξαναείχε;)

Μέση Ανατολή 3

Τρίτη 8 Οκτώβρη. Με αυτά τα δεδομένα το γεγονός ότι ο Erdogan θέλει να «ασφαλίσει» τα συρο-τουρκικά σύνορα δεν είναι ανεξήγητο. Εκείνο που είναι γκροτέσκο είναι ο τρόπος με τον οποίο λέει ότι θα το κάνει (η «ζώνη», η στρατιωτική απομάκρυνση των κούρδων απ’ τις περιοχές στις οποίες ζούν εδώ και πάμπολλες γενιές, η εγκατάσταση εκεί ενός ή δύο εκατομμυρίων σύρων αράβων προσφύγων, δηλαδή η αλλαγή της πληθυσμιακής σύνθεσης με την βία). Ισχύουν όλα αυτά;

Η ασταμάτητη μηχανή έχει σοβαρές επιφυλάξεις. Αν ξαναδείτε τον χάρτη με τις κατεχόμενες απ’ τις ypg και τον αμερικανικό στρατό εκτάσεις της συρίας, μπορείτε να σκεφτείτε ότι το πραγματικό πρόβλημα της Άγκυρας (και, από άλλες αφετηρίες, της Δαμασκού, της Τεχεράνης και της Μόσχας· δηλαδή του μπλοκ της Αστάνα) δεν είναι αυτή καθεαυτή η “στρατιωτική δύναμη” των ypg, αλλά η υποστήριξή τους απ’ το αμερικανικό πεντάγωνο. Πράγματι: χωρίς την αμερικανική στρατιωτική παρουσία στην συριακή επικράτεια, ούτε τα λεφτά του Ριάντ ούτε η καθοδήγηση και η εκπαίδευση από το Τελ Αβίβ είναι ικανά άμεσα ή μεσοπρόθεσμα να κάνουν τους κούρδους της συρίας μη αντιμετωπίσιμη απειλή για οποιονδήποτε. Το πραγματικό πρόβλημα είναι η ψευδής αίσθηση δύναμης που προσφέρει ο αμερικανικός στρατός στις ypg· με αντάλλαγμα τις βάσεις του σε συριακό έδαφος.

Μια απαραίτητη παρένθεση εδώ. Όταν οι εκπρόσωποι του μπλοκ της Αστάνα συμφώνησαν με τον γ.γ. του οηε, στην πρόφατη συνέλευση του θεσμού στη Ν. Υόρκη, την έναρξη της διαδικασίας για την δημιουργία καινούργιου συριακού συντάγματος, στην «επιτροπή» που συμφωνήθηκε να φτιαχτεί υπήρχαν αντιπρόσωποι του Άσαντ, αντιπολιτευτικών οργανώσεων και οργανώσεων της «κοινωνίας των πολιτών» – όχι, όμως, αντιπρόσωποι των κούρδων της συρίας. (Δείτε εδώ: Πέμπτη 26 Σεπτέμβρη, Νικητές). Αυτή η εξαίρεση (του pkk/ypg) συμφωνήθηκε από το μπλοκ της Αστάνα παρότι τόσο η Μόσχα όσο και η Τεχεράνη ήταν μέχρι σχετικά πρόσφατα «φιλικές» προς τις ypg ως προς το θέμα της συμμετοχής τους σε μια τέτοια διαδικασία.

Το σύνολο του μπλοκ της Αστάνα έχει σοβαρούς λόγους να συμφωνεί ότι ο αμερικανικός στρατός θα πρέπει να τα μαζέψει απ’ την συρία. Στο βαθμό, όμως, που βρίσκεται εκεί με την «άδεια» των ypg, το «μάζεμα» μεταφέρεται τελικά στην κουρδική οργάνωση. Που σημαίνει: μόνο αν το pkk / ypg αναγκαστεί να συμφωνήσει με το καθεστώς Άσαντ ότι επιστρέφει όλες τις εκτάσεις που παράνομα κατέχει ανατολικά του Ευφράτη και ότι επιστρέφει στις «πατρώες εστίες»· μόνο αν το άτυπο κράτος του pkk/ypg διαλυθεί και τα συρο-τουρκικά σύνορα επανέλθουν στην ευθύνη του κεντρικού συριακού κράτους (αντί των κουρδικών πολιτοφυλακών, όπως ισχύει τώρα)· μόνο τότε οι κούρδοι της συρίας μπορούν να γίνουν μέτοχοι της πολιτικής ανασυγκρότησης του συριακού κράτους. Και μόνον τότε το τουρκικό κράτος μπορεί να θεωρήσει ότι ελέγχει την κατάσταση στα νότιά του.

Αυτό είναι ένα ζήτημα που απασχολεί το μπλοκ της Αστάνα εδώ και περίπου 2 χρόνια. Και φαίνεται πως, μετά από διάφορες προσπάθειες «διαλόγου» (τις οποίες ακύρωσε είτε το σαουδαραβικό χρήμα είτε η ισραηλινή / αμερικανική στήριξη προς τις ypg, είτε και τα δύο μαζί), τώρα η «λύση» (πιθανή αλλά και επικίνδυνη) που έχει επιλεγεί είναι η στρατιωτική πίεση προς το pkk/ypg.

Αν οι συλλογισμοί και οι εκτιμήσεις μας είναι σωστά, τότε η εισβολή του τουρκικού στρατού ανατολικά του Ευφράτη είναι το plan B και όχι το plan A του μπλοκ της Αστάνα. Προτιμότερο θα ήταν το pkk να λογικευτεί και να «χειραφετηθεί» απ’ τους προστάτες και χρηματοδότες του. Δύσκολο βέβαια για μια οργάνωση που εδώ και πολλά χρόνια δωροδοκείται, σίγουρα στην κορυφή της… Αν όχι…

(φωτογραφία πάνω: Στα τέλη του 2018 το ψόφιο κουνάβι ξαναήθελε να πάρει τον στρατό του απ’ την συρία… φωτογραφία κάτω: χθεσινό ρεπορτάζ· μένει να δείξει…)

Μέση Ανατολή 4

Τρίτη 8 Οκτώβρη. Απομένει το βασικό: και ο αμερικανικός στρατός τι θα κάνει; Ή, πιο σωστά, η Ουάσιγκτον τι θα κάνει; Εδώ είμαστε μάρτυρες ενός είδους χειρουργικής διπλωματίας. Όπως είναι γνωστό το ψόφιο κουνάβι είχε ξανα-αναγγείλει την αποχώρηση των πεζοναυτών του απ’ την συρία, στα τέλη του 2018. Είχε, μάλιστα, προσδιορίσει και τον χρόνο: σε δύο βδομάδες (είχε πει). Τον σταμάτησαν τότε οι σωματοφύλακες.

Το ψόφιο κουνάβι (με την «απαράμιλλη σοφία» του….) θέλει κάτι τις χειροπιαστό για να επιδείξει ότι εκπληρώνει τις προεκλογικές του υποσχέσεις του 2016. Αλλά αυτό που θέλει είναι «εκτός γραμμής». Ήταν τέτοιο στα τέλη του 2018, και εξακολουθεί να είναι τέτοιο τον Οκτώβρη του 2019. Αν κάποιος πρέπει να φύγει (σύμφωνα με τους αμερικανικούς ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς) αυτός δεν είναι ο αμερικανικός στρατός απ’ την συρία αλλά (πια) το ψόφιο κουνάβι απ’ την προεδρία των ηπα…

Όσο βρίσκεται όμως εκεί μπορεί να εγκρίνει μια κάποια «αποχώρηση» (που πρακτικά θα μπορούσε να είναι «αναδίπλωση» λίγο μακρύτερα απ’ τα συρο-τουρκικά σύνορα – και πάντα με έλεγχο του αέρα…) – κι αυτό φαίνεται πως έχει εξασφαλίσει ο Erdogan. Το εξασφάλισε, όμως, για ποιον λόγο; Μήπως σκοπεύει να πολιορκήσει και να καταλάβει το Kobani, την κουρδική πόλη που, έστω έμμεσα, συνέβαλε ο ίδιος στο να επιστρέψει στους κατοίκους της το 2014; Ποιά «ζώνη ασφαλείας» όπως την δείχνει στους χάρτες του μπορεί να υπάρξει χωρίς την «εκκένωση» του Kobani και όλων των κουρδικών χωριών και κωμοπόλεων σ’ αυτήν την περιοχή; H «αξιοποίηση» μερικών χιλιάδων fsa σαν δύναμης εισβολής δεν απαντάει σε τίποτα απ’ αυτά.

Η εκτίμησή μας είναι ότι το τουρκικό καθεστώς δεν τρώγεται για το δικό του «αφγανιστάν» στα ορεινά της βόρειας συρίας. Επιδιώκει μάλλον (με την διακριτική υποστηρίξη των υπόλοιπων μελών του μπλοκ της Αστάνα) να αναγκάσει το pkk/ypg σε μια οριστική, τελική διαπραγμάτευση με την Δαμασκό, στην επιστροφή τους στα σπίτια τους, στον αφοπλισμό τους – και στην τελική είτε αποχώρηση είτε συρρίκνωση της αμερικανικής ένοπλης παρουσίας στη συρία.

Είναι κόλπο δύσκολο και σύνθετο. Ακόμα κι αν το ψόφιο κουνάβι λέει για τον στρατό του «φεύγουμε», το Τελ Αβίβ, το Ριάντ και οι σωματοφύλακες στην Ουάσιγκτον λένε στο pkk / ypg «μην κουνηθείτε απ’ τις θέσεις σας». Όλοι, απ’ τις αντίπαλες θέσεις τους, καταλαβαίνουν ότι έχουν δύο, τρεις ή τέσσερεις μήνες στη διάθεσή τους. Για να αλλάξουν την κατάσταση στην βόρεια και ανατολική συρία· ή για να την κρατήσουν όπως είναι τώρα χειροτερεύοντάς την στο κοντινό μέλλον.

Αν το ψόφιο κουνάβι βρει στη σύνταξη, κι αν πάρει την καρέκλα του ο “προφήτης” Pence, κάποια πράγματα στην Ουάσιγκτον θα αλλάξουν…

(φωτογραφία: Απαράμιλλη σοφία ψόφιου κουναβιού. Στην ανάγκη την βάζει στην αυτοβιογραφία του με τίτλο “κουνάβια στην έρημο”, βρίσκει κι έναν καλό σκηνοθέτη, και γίνεται σουξέ…)

Η total λείπει για δουλειές

Δευτέρα 7 Οκτώβρη. Ο Macron, όπως ήταν αναμενόμενο, «καταδίκασε τις έκνομες ενέργειες της τουρκίας». Και ζήτησε «να τερματιστούν οι επεμβάσεις που εκφεύγουν του ευρωπαϊκού και διεθνούς δικαίου»… Αυτά τα έκανε τηλεφωνικά, κατευθείαν στο αυτί του Αναστασιάδη… Με το τουρκικό γεωτρύπανο να είναι πια στη θέση του στα βορειοδυτικά του «οικοπέδου 7» (δες χθεσινούς χάρτες), πού είναι όμως το τρυπάνι της total; Δεν θα έπρεπε να έχει τρέξει, να σπρώξει το παλιοτρύπανο το έκνομο και το έκφυλο, να το πετάξει πάνω στα αγκαθωτά συρματοπλέγματα του οικοπέδου;

Χμμμμ… Το αρμόδιο τρυπάνι της total λείπει για δουλειές. Όχι μακρυά: αυτή την εποχή τρυπάει στη λιβανέζικη αοζ. Προβλέπεται να τελειώσει κάπου τον Δεκέμβρη. Μετά θα φρεσκαριστεί (πρέπει να παίρνουν και καμμιά άδεια οι εργαζόμενοι, ειδικά καθώς θα πλησιάζουν χρονιάρες μέρες – ε;), θα πλυθεί, θα λουστεί, θα στολιστεί, και θα κινήσει για τα νοτιοκυπριακά οικόπεδα· ας πούμε κάπου στις αρχές ή στα μέσα Γενάρη.

Το yavus (δηλαδή η Άγκυρα) έχει ανακοινώσει ότι θα μείνει στο “7” μέχρι τέλη Γενάρη (εκτός να βρει κοίτασμα, οπότε “κλάφτα Χαραλάμπε”!). Αν συμπέσουν, το total τρυπάνι μπορεί να παρκάρει με την ησυχία του κάπου απέναντι στο yavus, ή μπορεί να πάει παραδίπλα· έχει και γι’ άλλα οικόπεδα άδειες, εξουσιοδοτήσεις κλπ. Μπορούν επίσης να παίξουν κρυφτό μεταξύ τους: το ένα να πηγαίνει από δω, το άλλο απο ‘κει… Γύρω – γύρω όλοι.

Υπάρχει βέβαια ο Πομπηίας, που κι αυτός «καταδίκασε». Υπάρχει και ο υπ.εξ. ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας που τρέχει σήμερα στη Λευκωσία, για να πει στ’ αυτί του Αναστασιάδη τα «εθνικά μυστικά» που προέκυψαν απ’ τον Πομπηία, και δεν πρέπει να λέγονται φωναχτά, να μην τα μάθουν οι οχτροί.

Ο τρωϊκός πόλεμος δεν έγινε για την ωραία Ελένη· και ο 4ος παγκόσμιος δεν θα κλιμακωθεί για τα ωραία (και μάλλον δυσεύρετα) νοτιοκυπριακά αέρια. Ο γαλλικός ιμπεριαλισμός (και οι πολιτικοί του εκπρόσωποι) όταν ασχολούνται με την ανατολική Μεσόγειο δεν έχουν πόνο γι’ αυτά τα αέρια (μια ματιά στις δουλειές της total παγκόσμια είναι αρκετή για να το δείξει). Ο Macron έχει πολλές και διάφορες φούριες· το “κυπριακό” δεν είναι ανάμεσά τους. Στη μέση Ανατολή, έχοντας χάσει την παραδοσιακή “επιρροή” του στη συρία, έχει το ένα μάτι στον αμερικανικό και το άλλο μάτι στον αγγλικό ιμπεριαλισμό στην περιοχή. Θέλει να είναι παρών ανάμεσά τους με κάποιον, οποιονδήποτε τρόπο· όχι να μπλέξει σε καυγάδες.

Κατά τον νοτιοκυπριακό καθεστωτικό τύπο προχτές: …Οι φρεγάτες Ορούτς Ρέις και Γκαζιάντεπ καθώς και υποβρύχια, τορπιλάκατοι, κορβέτες, drones και περιπολικά αεροσκάφη συνοδεύουν το Φατίχ και Γιαβούζ στην ανατολική Μεσόγειο, αναφέρει σε ανακοίνωσή του το τουρκικό Υπουργείο Άμυνας…. Σαν “αντικίνητρο” για τσαμπουκάδες ακούγονται αυτά… Εξάλλου το Παρίσι έχει σοβαρότερες διαφορές με την Άγκυρα, ας πούμε στη λιβύη, όπου η εκστρατεία του στρατηγού Haftar για την κατάληψη της πρωτεύουσας Τρίπολη έχει μπλοκαριστεί χάρη στην τουρκική βοήθεια προς την «επίσημα αναγνωρισμένη κυβέρνηση» εκεί. Αλλά είναι proxy διαφορές, οπότε χρειάζεται μια κάποια λεπτότητα…

Μ’ αυτά και μ’ αυτά το ηθικό στη νότια κύπρο είναι πεσμένο. Πολύ πεσμένο. Ενδεικτικά απο χθεσινό άρθρο:

…Αυτό που προκύπτει από την κατάσταση ενώπιόν μας είναι πως τα όπλα στην κυπριακή φαρέτρα, προκειμένου η Τουρκία να αποχωρήσει από την κυπριακή ΑΟΖ και τα πράγματα να επιστρέψουν σε συνθήκες ομαλότητας, είναι περιορισμένα. Στην κυπριακή δημόσια σφαίρα, τα αφηγήματα κατέρρευσαν το ένα μετά το άλλο. Η Τουρκία και τρυπάνια βρήκε, και κατόρθωσε να τα στελεχώσει με προσωπικό (από τον drilling supervisor μέχρι αυτόν με το… τσιμέντο) και, όπως τέλος πάντων το έπραξε, προέβη σε γεωτρήσεις δυτικά (Fatih) και πέριξ της Καρπασίας. Οι εμπλεκόμενες εταιρείες κολοσσοί – όπως η Total και η ΕΝΙ – μέχρι τη στιγμή που γράφονται αυτές εδώ οι γραμμές δεν λειτούργησαν αποτρεπτικά ως προς τις ακυρωτικές κινήσεις της Τουρκίας που εισέβαλε στο – πρόσφατα αδειοδοτημένο στη γαλλοϊταλική κοινοπραξία – «7», ενώ η πολιτική των Τριμερών με τα κράτη της περιοχής δεν απέδωσε (μέχρι τη στιγμή που γράφονται αυτές εδώ οι γραμμές, το Υπουργείο Εξωτερικών του Ισραήλ, βασικής χώρας του σχήματος με Αίγυπτο κι Ελλάδα, δεν έχει εκδώσει επίσημη ανακοίνωση για τις παραβιάσεις, από τον Μάιο, των τουρκικών γεωτρύπανων στην κυπριακή ΑΟΖ)….

Σα να μην έφταναν αυτά, το ψόφιο κουνάβι, ο σύμμαχος και αδελφός, κάλεσε χτες τον Erdogan στην Ουάσιγκτον, το Νοέμβρη, να τα πουν από κοντά. Το ψόφιο κουνάβι λογικά θα είναι ακόμη στο πόστο του, και ο Πομπηίας είναι δεμένος τώρα πια πάνω του. Ε, αυτή η πρόσκληση δεν μοιάζει με παγίδα σε επικηρυγμένο, όπως θα ήθελε η Λευκωσία και η Αθήνα – έτσι δεν είναι;

(Εκείνος ο ογκόλιθος της πολιτικής και της διπλωματίας, ο πρώην υπ.εξ. Nick the Greek, πού έχει κρυφτεί και δεν ακούγεται; Φαιορόζ δουλειά δική του, παρέα βέβαια με τον Αναστασιάδη, δεν ήταν το βούλιαγμα των διαπραγματεύσεων για την “λύση του κυπριακού” στο Κραν Μοντανά; Δική του σατανική ιδέα δεν ήταν όλο το σχέδιο “να στριμωχτεί η τουρκία”; Αυτός δεν έτρεχε και ξανάτρεχε στην Ουάσιγκτον με τους χάρτες της ανατολικής Μεσογείου παραμάσχαλα για να πείσει το καινούργιο τότε ψοφιοκουναβικό γκουβέρνο; Γιατί δεν εμφανίζεται τώρα να παρηγορήσει το νοτιοκυπριακό συνεταιράκι του, να του πει μια καλή κουβέντα, να κατεβάσει καμμιάν άλλη “εθνική ιδέα”;)

Άλλες μπίζνες με γκάζια

Δευτέρα 7 Οκτώβρη. Στην αρχή ήταν η total – αλλά όχι, το θέμα δεν ήταν ένα οικοπεδάκι με άγνωστη αξία στα νότια της κύπρου. Ήταν το τεράστιο ιρανικό κοίτασμα φυσικού αερίου που ονομάζεται «νότιο Pars»: η total είχε πλειοψηφική συμμετοχή στην εκμετάλλευση του κοιτάσματος, με την κινεζική cnpc και την ιρανική petro pars να μοιράζονται την μειοψηφία.

Μετά ήρθαν οι αμερικανικές τιμωρίες (: «κυρώσεις»)… Και η total αποσύρθηκε απ’ το project… Στ’ αλήθεια; Αφήνεις τέτοιες μεγάλες δουλειές υποκύπτοντας στον εκβιασμό των αμερικάνων ανταγωνιστών σου; Έτσι; Χωρίς να βγάλεις κιχ; Η ασταμάτητη μηχανή δεν τα πιστεύει αυτά τα δραματικά…

Σε κάθε περίπτωση επίσημα («τ’ ακούς Ουάσιγκτον;») η total πούλησε το μερίδιό της πέρυσι στην cnpc… Ο.Κ., λογικό: το Πεκίνο έχει κάνει μεγάλη συμφωνία για επενδύσεις στον ιρανικό καπιταλισμό με αντάλλαγμα ενεργειακές πρώτες ύλες…

Ώσπου προχτές ανακοίνωσε και ο κινεζικός “κολοσσός” την αποχώρησή του απ’ το project. Επειδή (λέει) δεν μπορούσε να μεταφέρει χρήμα στο ιράν χωρίς να το πάρει χαμπάρι το ψοφιοκουναβιστάν…

Στ’ αλήθεια; Εκτός απ’ τις γαλλικές και οι κινεζικές εταιρείες φοβούνται τις αμερικανικές ποινές; Ενώ, για παράδειγμα, την ίδια ώρα αγοράζουν ιρανικό πετρέλαιο αδιαφορώντας για τις ίδιες αμερικανικές απειλές και τιμωρίες; Συμβαίνουν τέτοια πράγματα;

Αν μια εταιρεία δεν είναι εισηγμένη σε αμερικανικό ή αγγλικό ή γερμανικό χρηματιστήριο (της Ν. Υόρκης ή του Λονδίνου ή της Φραγκφούρτης δηλαδή) ούτε το ψοφιοκουναβιστάν ούτε οποιοσδήποτε άλλος δυτικός μπορεί να ξέρει την μετοχική της σύνθεση. Ακόμα λιγότερο μπορεί να ξέρει κάποιος το πως δουλεύει μια επιχείρηση μέσω «ενδιάμεσων». Αυτά είναι μυστικά των δ.σ. τους… Συνεπώς κανείς δεν ξέρει πραγματικά ποιος εκμεταλλεύεται την «φάση 11» των εξορύξεων στο «νότιο pars». Φοβήθηκαν και έφυγαν η total και η cnpc; Έστειλαν, δηλαδή, διεθνώς το “μήνυμα” πως δουλεύουμε μόνο όπου μας επιτρέπει η Ουάσιγκτον; Χα! Οι δημόσιες δηλώσεις μπορούν κάλιστα να είναι προπέτασμα καπνού. Ειδικά για όσους δεν έχουν άλλες πηγές πληροφόρησης εκτός απ’ τα media…

Η επένδυση της cnpc στο συγκεκριμένο κοίτασμα θα έφτανε τα 2,5 δις δολάρια. Μεγάλη δουλειά. Δεν εγκαταλείπεις μια δουλειά τόσο μεγάλη από οικονομική και γεωπολιτική άποψη για να δώσεις χαρά στο ψοφιοκουναβιστάν.

Θεωρούμε πολύ πιθανότερο να είμαστε μάρτυρες «οικονομικών δραστηριοτήτων undercover»! Και γιατί όχι; Δεν υπάρχει κανένα καπιταλιστικό manual που να λέει «λέγε την αλήθεια νάχεις τον θεό βοήθεια!» – όχι, δεν υπάρχει…

(Ούτε θεός υπάρχει!)

Κορέα

Δευτέρα 7 Οκτώβρη. Συνοδεύτηκε από πολύ ντόρο και πολύ ελπίδα… Τελικά η “συνάντηση εργασίας” μεταξύ εκπροσώπων της Ουάσιγκτον και της Πγιονγκγιάνγκ στη Στοκχόλμη, με σκοπό να διαμορφωθούν κάποιες συμφωνίες που θα επιτρέψουν ένα ακόμα ραντεβού μεταξύ των αγαπημένων “φίλων” Trump και Kim, κράτησε 8,5 ώρες όλες κι όλες… Προχτές Σάββατο.

Οι βορειοκορεάτες έφυγαν καταγγέλλοντας ότι η αμερικανική αντιπροσωπεία λέει όλο τα ίδια και τα ίδια, ότι δεν είχε τίποτα καινούργιο να προτείνει, και ότι αυτή η κατάσταση είναι … «άρρωστη»… Είναι λεπτομέρεια, αλλά πρέπει να την υποδείξουμε: παραδοσιακά οι οποιεσδήποτε ανακοινώσεις του βορειοκορεατικού καθεστώτος καθυστερούσαν, ως εάν να ελέγχονταν εξονυχιστικά από κάποια ιεραρχική πυραμίδα. Έχουν μάθει όμως, κι έχουν προοδεύσει. Προχτές το απόγευμα, φεύγοντας απ’ το ραντεβού με τους αμερικάνους και κτυπώντας την πόρτα πίσω τους, φρόντισαν να τους καταγγείλουν αμέσως. Πριν προλάβουν αυτοί να μιλήσουν…

Αυτές οι κινήσεις, οι αισιόδοξες δηλώσεις και εκτιμήσεις πριν το ραντεβού (με προέλευση την Πγιονγκγιάνγκ) και ύστερα οι καταγγελίες, είναι ένα θέατρο δημόσιων σχέσεων, και τίποτα άλλο. Ο little rocket man Kim ξέρει πολύ καλά ότι οι αμερικανικές αντιπροσωπείες υπάγονται διοικητικά στο αμερικανικό υπ.εξ. (δηλαδή τον Πομπηία). Που είναι αδιαπραγμάτευτα εναντίον οποιουδήποτε συμβιβασμού με το βορειοκορεατικό καθεστώς. Ξέρει, μ’ άλλα λόγια, πολύ καλά τι περιμένει: τίποτα.

Γιατί, λοιπόν, αυτό το θέατρο της διάθεσης για διαπραγματεύσεις; Το βορειοκορεατικό καθεστώς έχει καταφέρει κάτι που πριν 2 χρόνια ήταν αδιανόητο. Δοκιμάζει κατά καιρούς διάφορους πυραύλους και η Ουάσιγκτον (το ψόφιο κουνάβι) είτε δεν ασχολείται, είτε δηλώνει ότι «είμαστε φίλοι με τον Kim, είναι καλό παλληκάρι»! Φαίνεται λοιπόν ότι ο Kim χρειάζεται (για όσο κρατήσει αυτό το βιολί) μερικές «επιθέσεις φιλίας» – που «δυστυχώς», «με μεγάλη του θλίψη», πέφτουν στο κενό λόγω της αδιαλλαξίας των σωματοφυλάκων…

Οι μεταβατικές περίοδοι στην καπιταλιστική ιστορία, εκτός από απειλές, νοσηρότητα και μαρσαρίσματα, έχουν και βαρετά διαλείματα…

(φωτογραφία: Έκανε τόσα βήματα… Και να του φάει το precious “νόμπελ ειρήνης” κάποια νεαρή Greta; Ενώ ο Obama το είχε πάρει;)

Πιστοί σύμμαχοι

Κυριακή 6 Οκτώβρη. Η αλήθεια είναι ότι η ασταμάτητη μηχανή δεν είχε δώσει σημασία στο γεγονός ότι μαζί με τους ισραηλινούς πιλότους εκπαιδεύονται στα μέρη μας και πιλότοι των ενωμένων αραβικών εμιράτων. Όχι από υποτίμηση σ’ αυτήν την πετροχούντα. Αλλά επειδή η προσοχή της εστίαζε στον άξονα Αθήνας – Τελ Αβίβ, και στην ελληνική υποστήριξη του απαρτχάιντ, ρατσιστικού, μιλιταριστικού ισραηλινού καθεστώτος.

Η απάντηση που έδωσε όμως ο ρημαδοΚούλης στο αμερικανικό προσκλητήριο για συμμετοχή στη «συμμορία των προθύμων» στη μύτη της Τεχεράνης μας κάνει προσεκτικότερους. Διότι η απάντηση ήταν μεν ένα ευγενικό «όχι», στη συνέχεια όμως ένα «ναι»: Δεν μπορούμε να συμβάλλουμε λόγω της κατάστασης συναγερμού στο Αιγαίο Πέλαγος και στην ανατολική Μεσόγειο [στην ποιάν;;;;] αλλά το ελληνικό στρατιωτικό προσωπικό που βρίσκεται στα ενωμένα αραβικά εμιράτα θα μπορούσε να συμμετάσχει σε ομάδες στρατιωτικών παρατηρητών στην περιοχή του Κόλπου.

Υποθέτουμε ότι στα πλαίσια της «συμφωνίας στρατιωτικής συνεργασίας ελλάδας – εμιράτων» (ναι, υπάρχει τέτοια, την οποία ίσως έκλεισε ο ψεκασμένος…) υπάρχουν εκεί κάποιοι σύμβουλοι, εκπαιδευτές – και κατάσκοποι. Από στρατιωτική άποψη, εφόσον το «ναι» του ρημαδοΚούλη στο αμερικανικό αίτημα αφορά αυτούς και μόνο, θα μπορούσε να θεωρηθεί «συμβολική βοήθεια».

Δεν ισχύει, όμως, το ίδιο από πολιτική άποψη. Γιατί έστω κι έτσι το ελλαδιστάν δηλώνει την συμφωνία του με τους αμερικανο-αγγλικούς σχεδιασμούς για την περιοχή· την ώρα που η Τεχεράνη (και οι δικοί της σύμμαχοι…) έχει πει καθαρά και ξάστερα ότι α) αν παραβιαστούν τα χωρικά της ύδατα ή με οποιονδήποτε τρόπο τα συμφέροντά της θα αρχίσει να βουλιάζει ό,τι εχθρικό επιπλέει, και β) ότι την ασφάλεια του Περσικού πρέπει να την αναλάβουν μόνο τα κράτη που βρέχονται απ’ αυτόν, και όχι οι διεθνείς «σεκιουριτάδες» της Ουάσιγκτον, του Λονδίνου και του Τελ Αβίβ. Πόσο μάλλον το “ελληνικό στρατιωτικό προσωπικό”, κλπ κλπ…

Με τον τρόπο, λοιπόν, που τίθεται το «όχι» / «ναι» απ’ την Αθήνα θα μπορούσε κάλιστα να σημαίνει κι αυτό: στείλε ω Ουάσιγκτον κανά δυο πολεμικά σου να μας προσέχουν, να μπορέσουμε να στείλουμε κι εμείς το κάτι τις μας στα στενά του Ορμούζ.

Νταραβέρι; Ναι. Ιμπεριαλιστικό νταραβέρι; ΝΑΙ!

Προς αποφυγή παρεξηγήσεων

Κυριακή 6 Οκτώβρη. Είμαστε εντελώς αντίθετοι σε δύο «εθνικές» πεποιθήσεις, που αν και διαφορετικές στην αφετηρία τους, συγκλίνουν πρακτικά – στη μοιρολατρεία. Στην πεποίθηση ότι το ελλαδιστάν είναι «μικρό και αδύναμο» κράτος, «υποτελές» στον όποιο μεγάλο σύμμαχο· χωρίς περιθώρια επιλογών. Και στην πεποίθηση ότι «σιγά μωρέ, τι έγινε, δεν τρέχει τίποτα…».

Κάθε κράτος είναι κόμμα των αφεντικών. Που κάνουν τις μεν ή τις δε επιλογές, ανάλογα με τα συμφέροντά τους. Όταν τα συμφέροντα των αφεντικών του νο 1 ελληνικού «εθνικού κεφάλαιου» επιβάλλουν την συμμαχία με την «θαλάσσια υπερδύναμη» (άλλοτε ήταν η αγγλία, μετά είναι η αμερική), κι όταν τα συμφέροντα των ντόπιων αφεντικών του γεωπολιτικού προσοδισμού συντίθενται με τα προηγούμενα, το θέαμα της «μικρής και αδύναμης χώρας» που η καϋμένη είναι «υποτελής» είναι φάρσα. Φάρσα των οπαδών της «εθνικής απελευθέρωσης», των οπαδών της εθνικοποίησης των εργατών. Τα συμφέροντα και των μεν και των δε είναι ιμπεριαλιστικά επειδή, πολύ απλά, σκοπεύουν είτε στη διεθνική καπιταλιστική συσσώρευση (οι εφοπλιστές) είτε σε μερδικό απ’ την διεθνή καπιταλιστική συσσώρευση που κάνουν άλλοι (ο «μεγάλος σύμμαχος»).

Σίγουρα ο ελληνικός ιμπεριαλισμός δεν έχει την δύναμη και τους συσχετισμούς που είχε στα ‘90s, όταν απειλούσε να εισβάλει στρατιωτικά στη βόρεια μακεδονία ή στην αλβανία· ή όταν, αργότερα, έφτιαχνε το θρυλικό «ενιαίο αμυντικό δόγμα» ελπίζοντας να εκβιάσει την διάλυση της τουρκίας… Όμως εκείνη η ιμπεριαλιστική ωμότητα ήταν ένα διάλειμμα, ήταν εξαίρεση στην ιστορία του ελληνικού κράτους. Πιο τυπική και διαχρονικά σταθερή έκφραση της ελληνικής ιμπεριαλιστικής νόρμας στην παραλλαγή της συμπληρωματικότητάς της σε επιχειρήσεις συμμάχων της είναι η στρατιωτική συμμετοχή στην «εκστρατεία στην ουκρανία» (το 1919)· ή συμμετοχή στην «εκστρατεία στην κορέα» (1950 – 1955)· ή η συμμετοχή στον εισβολή στο αφγανιστάν (2001 – ).

Αυτό είναι που συμβαίνει τώρα. Αφού ζορίζεται η «απευθείας» ελληνική ιμπεριαλιστική δράση (το τελευταίο της κόλπο ήταν η «περικύκλωση της Μεσογείου) αναδύεται η εναλλακτική της: το ξεκάθαρο «δέσιμό» της πάνω στο άρμα κάποιου «ισχυρού στη θάλασσα». Αυτό δεν είναι υποτέλεια· είναι επιλογή στη βάση συγκεκριμένων καπιταλιστικών συμφερόντων.

Το «δεν τρέχει τίποτα» είναι ολέθρια (και τυπικά ελληνική!) απώθηση. Στο δευτερεύον πεδίο μάχης που λέγεται μέση Ανατολή οι εξελίξεις είναι δυναμικές. Το «δέσιμο» του ελληνικού κράτους / παρακράτους / κεφάλαιου είναι με δυο άλλους ιμπεριαλισμούς που είναι αναγκασμένοι να προχωρήσουν τους επόμενους μήνες. Ο αμερικανικός και ο ισραηλινός κρίκος της συγκεκριμένης «ιμπεριαλιστικής αλυσίδας» αποκλείεται να μείνουν για καιρό στην κατάσταση που βρίσκονται σήμερα!

Στην Ουάσιγκτον και στο Τελ Αβίβ υπάρχει προς στιγμήν ένα ορισμένο «κενό πολιτικής διεύθυνσης» – δεν συμβαίνει, πάντως, καμμία έκρηξη ειρηνισμού! Αν, τελικά, το ψόφιο κουνάβι αντικατασταθεί απ’ τον οριτζινάλ φασίστα Pence, ο αμερικανικός κρίκος θα επιταχύνει τις κινήσεις του. Εκβιάζοντας φίλους και εχθρούς… Όταν, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, φτιαχτεί κυβέρνηση στο Τελ Αβίβ θα συμβεί το ίδιο. Συνεπώς, αυτά που «δεν τρέχουν» τώρα θα τρέξουν αύριο. Το «αύριο» μπορεί να είναι 2, 3 ή 4 μήνες· όχι η αιωνιότητα!

Δεν ζούμε «μια απ’ τα ίδια» των ‘70s, των ‘80s ή των ‘90s! Παραφράζοντας αυτό που λέγεται για τα χρηματιστήρια οι προηγούμενες βεβαιότητες δεν εξασφαλίζουν τις μελλοντικές!

Με απλά λόγια: η αδράνεια δεν εγγυάται το τι θα μας ξημερώσει…

«Στενό μαρκάρισμα»

Σάββατο 5 Οκτώβρη. Πού και πού θα βρεθεί κάποιος επαγγελματίας δημαγωγός που, απ’ την πολύ χαρά του, θα ξεστομίσει και κανά απόσπασμα αλήθειας. Ο ανταποκριτής του cnn στην Αθήνα χάρηκε, χτες, για την υπογραφή μιας καινούργιας «συμφωνίας αμυντικής συνεργασίας»:

… Σήμερα, ακόμη και από τον ΣΥΡΙΖΑ, οι ΗΠΑ αντιμετωπίζονται με φιλική διάθεση – κάτι το οποίο συνεχίζεται και από την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας.

… Η υπογραφή της συμφωνίας για τη διεύρυνση της στρατιωτικής παρουσίας των ΗΠΑ στην Ελλάδα – που θα πραγματοποιηθεί το Σάββατο στο υπουργείο Εξωτερικών, μεταξύ του Νίκου Δένδια και του Μάικ Πομπέο – είναι, ουσιαστικά, στενό «μαρκάρισμα» της Ουάσινγκτον ανατολικά και βόρεια των ελληνικών συνόρων.

… Πρόκειται για μια σημαντική συμφωνία, καθώς στην ουσία η Αμερική μέσα από τις στρατιωτικές εγκαταστάσεις – πλην της Σούδας όπου έτσι και αλλιώς υφίσταται – στρέφει τα «ραντάρ» της προς Ρωσία και Τουρκία.

Ο πιο αρμόδιος (χασάπης της Maidan) πρεσβευτής Geoffrey Pyatt ήταν κάπως πιο συγκεκριμένος, συνεντευξιαζόμενος στην καθεστωτική “καθημερινή” στις 19 του περασμένου Ιούλη:

Pyatt: Τα καλά νέα είναι ότι είχαμε μια πολύ καλή και δυνατή Ελληνοαμερικανική σχέση κατά την περίοδο τη κυβέρνησης Τσίπρα. Και νομίζω ότι πρέπει να πιστώσουμε στην προηγούμενη διοίκηση για την πρόοδο που είχαμε, για παράδειγμα στην συνεργασία στους τομείς ασφάλειας και άμυνας. Τώρα έχουμε μια καθαρή δέσμευση από τον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη και την ομάδα του για να προχωρήσουμε ακόμα πιο γρήγορα…. Όπως γνωρίζετε πολύ καλά ο ρυθμός της αμυντικής συνεργασίας μας είναι υψηλότερος από ότι ήταν για δεκαετίες…

Ερώτηση: … Υπάρχουν τρεις πυλώνες της Ελληνοαμερικανικής συνεργασίας. Ο ένας είναι η εκπαίδευση, ο δεύτερος οι εξοπλισμοί και ο τρίτος η ρύθμιση της λειτουργίας των Αμερικανικών εγκαταστάσεων στην Ελλάδα. Ακολουθούν εξελίξεις σε κάποιους από αυτούς τους πυλώνες;

Pyatt: Θα πρόσθετα έναν ακόμη πυλώνα. Και αυτός είναι οι διευκολύνσεις που παρέχει η Ελλάδα για αμερικανικές επιχειρήσεις στο ευρύτερο θέατρο της Ανατολικής Μεσογείου, του Αιγαίου της Μαύρης Θάλασσας και των Βαλκανίων. Η Ελλάδα έχει εξαιρετικά ικανές Ένοπλες Δυνάμεις (Ε.Δ.). Είναι ένας ισχυρός και έμπιστος σύμμαχος στο ΝΑΤΟ. Και ένας από τους λόγους που υποστηρίζουμε τόσο πολύ την αύξηση των Ελληνικών δυνατοτήτων είναι επειδή κάνει την Ελλάδα καλύτερο σύμμαχο. Είτε πρόκειται για το Πολεμικό Ναυτικό που παρέχει υπηρεσίες συνοδείας σε κάποια Ομάδα Κρούσης Αεροπλανοφόρου η οποία διασχίζει την Ανατολική Μεσόγειο, ή Ελληνικές Ειδικές Δυνάμεις που εργάζονται με τις Αμερικανικές όπως κάναμε κατά τη διάρκεια της Jackal Stone, ώστε να εκπαιδεύσουμε τις δυνατότητες μας αν, ο μη γένοιτο, υπήρχε κάποιο περίπλοκο τρομοκρατικό επεισόδιο, ή το είδος της υποστήριξης και των διευκολύνσεων που παρέχει η Ελλάδα μέσω του NRDC και το αρχηγείο LANDCOM (σ.σ. Βόρεια Ελλάδα) ή τις ασκήσεις των Ε.Δ. Και το Στεφανοβίκειο είναι ένα εξαιρετικό παράδειγμα. Ο λόγος που έχουμε στα ελικόπτερα μας στο Στεφανοβίκειο είναι διότι προφανώς αποτελεί ευκαιρία για εξάσκηση των δυνατοτήτων τους με τις Ελληνικές Ε.Δ., αλλά και επειδή προσφέρει ένα ασύγκριτο επιχειρησιακό περιβάλλον, ώστε να διατηρηθεί η ετοιμότητα των Αμερικανικών Δυνάμεων.

Οπότε η Ελλάδα είναι ένας σημαντικός πάροχος διευκολύνσεων και μας βοηθάει να κάνουμε το ΝΑΤΟ ισχυρότερο, τόσο με πλατφόρμες που η Ελλάδα παρέχει – και η Σούδα είναι η ναυαρχίδα – όσο και μέσα από διαφορετικές εγκαταστάσεις που τα πρόσφατα χρόνια έχετε δει να χρησιμοποιούμε. Έχουμε παρέχει πρόσθετες ευκαιρίες για διαφορετικών τύπων Δυνάμεις. Η Σούδα είναι γεμάτη. Δεν υπάρχει χώρος για περαιτέρω ανάπτυξη, διότι είναι ένα αεροδρόμιο διπλής χρήσης, λόγω της σημασίας, ιδιαίτερα κατά την τουριστική περίοδο, των τακτικών εμπορικών πτήσεων. Αλλά έχετε από τη γεωγραφία σας, πολλές στρατιωτικές εγκαταστάσεις που δεν χρησιμοποιούνται τόσο, όπου εργαζόμαστε μαζί. Και αυτή είναι μια από τις προτεραιότητες μας, όσο οι ειδικοί μας εργάζονται πάνω στη Συμφωνία Αμοιβαίας Αμυντικής Συνεργασίας (MDCA). Η τρέχουσα συμφωνία κατονομάζει τρεις εγκαταστάσεις. Μια από αυτές είναι το Ελληνικό που, προφανώς, είναι ανεπίκαιρη. Η μόνη που παραμένει επίκαιρη είναι η βάση της Σούδας. Οπότε συμφωνήσαμε (στο Στρατηγικό Διάλογο) ότι χρειάζεται να εκσυγχρονίσουμε σε πολιτικό επίπεδο τη Συμφωνία. Τώρα οι ειδικοί εργάζονται για τις διατυπώσεις.

…