Tag: εξωτερική πολιτική

Θρησκευτικοί κάλοι

Δευτέρα 13 Ιούλη. Μερικές δεκάδες μέτρα απόσταση απ’ την γνωστή «αγιασοφιά», στην παλιά πόλη της Istanbul, είναι κτισμένο το μπλε τζαμί. Επίσημα: το τζαμί του Sultan Ahmed, που ‘χει δώσει το όνομα σ’ όλη τη γειτονιά. Εξίσου εντυπωσιακό σαν κτίριο με την «αγιασοφιά», τόσο εξωτερικά όσο και εσωτερικά, με τον αρχιτέκτονά του (Sedafkar Mehmed Aga) να έχει υιοθετήσει ορισμένες τεχνικές κατασκευαστικές λύσεις απ’ την «αγιασοφιά» (λύσεις που έφεραν στο βυζάντιο μαστόρια, κτίστες και μηχανικοί απ’ την ανατολή…), το μπλε τζαμί είναι ταυτόχρονα μουσουλμανική εκκλησία και αξιοθέατο για τους τουρίστες.

Γιατί πρέπει να θυμίζουμε αυτά τα κοινότοπα σε μια εποχή εθνο-χριστιανικού παραληρήματος; Για έναν απλό λόγο. Αυτό που έκανε ο Erdogan ήταν να ξανακαθιέρωσει την προσευχή της Παρασκευής στο επί 5 αιώνες τζαμί, και μετέπειτα «καλλιτεχνικό μνημείο του ανθρώπινου πολιτισμού» – το οποίο για τους «ελληνορθόδοξους» είναι ένας ιδεολογικός κάλος. Τις υπόλοιπες 6 μέρες της εβδομάδας το μνημείο θα συνεχίσει να είναι τουριστική ατραξιόν, ενδεχομένως με κάποια αυξημένη φροντίδα να μην ενοχλούνται πιθανοί μεμονωμένοι που προσεύχονται.

Είναι εύκολα κατανοητό τι προσφέρει στον συντηρητικό Erdogan αυτή η κίνηση: μια εύκολη, φτηνή και συμβολική χειρονομία εκπροσώπου του ισλάμ. Ας μην ξεχνάμε ωστόσο πως τόσο τον Erdogan σαν εκπρόσωπο του σουνιτισμού, όσο και τους ιρανούς παπάδες σαν εκπρόσωπους του σιιτισμού, άλλα μνημεία τους ενδιαφέρουν να απελευθερώσουν (εντός ή εκτός εισαγωγικών) απ’ τους δυτικούς «σταυροφόρους» και τους ντόπιoυς συνεργάτες τους. Το al Aqsa στην Ιερουσαλήμ / al Quds, την Μέκκα και την Μεδίνα στην επικράτεια του τοξικού…

Μ’ όλον αυτόν τον θόρυβο που ξεσήκωσε η κωλοπετσωμένη σε θέματα αντιμουσουλμανισμού χριστιανική δύση, για κάτι που δεν συνιστά ούτε στο ελάχιστο “απαγόρευση” απ’ τη μεριά του Erdogan, του έχει κάνει μεγάλη χάρη. Μεγάλη διαφήμιση. Τώρα, απ’ το μαρόκο ως την ινδονησία και τις φιλιππίνες, όλοι οι μουσουλμάνοι του πλανήτη, έμαθαν ότι οι δυτικοί «βρίζουν» έναν «δικό τους» – 25 χρόνια μετά από τότε που οι ίδιοι δυτικοί είχαν βάλει τους «δικούς τους» να αποτελειώσουν όσους περισσότερους μουσουλμάνους μπορούσαν στην Βοσνία… Έχουν ξεπέσει τόσο αυτοί οι δυτικοί ώστε δεν προσέχουν (ή κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν) ούτε τους χρονικούς συμβολισμούς…

Δεν θα είχε άδικο ο Erdogan αν στείλει σ’ όλους αυτούς τους χριστιανούς ηγέτες από ένα κουτί σοροπιαστά γλυκά «turkish delight» απ’ τα ζαχαροπλαστεία της Istiklal… Για να τους ευχαριστήσει για τον κόπο τους να τον καταγγείλουν…

(Στο ρημαδογκουβέρνο μπορεί να στείλει διπλή μερίδα… Κυρίως επειδή, σαν «εκσυγχρονιστές» που δηλώνουν πως είναι, ξέχασαν ότι την ενίσχυση του θρησκευτικού οίστρου στο πόπολο θα την πληρώσουν, αργά ή γρήγορα, οι ίδιοι…

Κι αν βγει κανά φασιστοκομμάντο και κάψει κανά υπόγειο τζαμί, όλος ο εθνικός κορμός, δεξιός και αριστερός θα έχει την πολιτική ευθύνη…)

Θυμάται κανείς;

Σάββατο 11 Ιούλη. Πριν 25 χρόνια, τέτοιες μέρες, με την γνώση (και υπό το βλέμματα) όλου του «πολιτισμένου κόσμου» οι σερβοφασίστες κορύφωναν την δουλειά που τους είχε αναθέσει αυτός ο «πολιτισμένος κόσμος»: την σφαγή στη Βοσνία, με την Srebrenica να είναι το διαμάντι στο στέμμα του αίματος και του θανάτου. Πριν 25 χρόνια, τέτοιες ημέρες, όταν οι πρώτοι άντρες που είχαν επιζήσει δραπετεύοντας απ’ το σφαγείο της Srebrenica διηγούνταν τι είχε συμβεί, εν χορώ όλοι οι «πολιτισμένοι» κατηγορούσαν τους μουσουλμάνους σαν ευφάνταστους ψεύτες. Πριν 25 χρόνια, τέτοιες μέρες, σύσσωμος ο ελληνικός διακομματικός φασισμός, απ’ την κοινωνική βάση ως την κορυφή όλων των εξουσιών και πάλι πίσω πανηγύριζε – είχε στείλει άλλωστε τα δικά του καθάρματα να βοηθήσουν στο έγκλημα. Μαζί του πανηγύριζαν όλοι οι πρωτοκοσμικοί φασισμοί, τόσο στην ευρώπη και στις ηπα, όσο και στην ανατολική Μεσόγειο.

Η μισή μας καρδιά βρίσκεται από τότε εκεί· θαμμένη κάπου στους ομαδικούς τάφους κάποιων απ’ τους 8.000 σφαγμένους αμάχους που τα κόκκαλά τους δεν έχουν βρεθεί ακόμα. Δεν θα κάνουμε όμως μνημόσυνα. Απλά θα θυμίσουμε ορισμένες απωθημένες ιστορικές πραγματικότητες.

Η σφαγή στη Βοσνία απ’ το 1992 ως το 1995 (τουλάχιστον 250.000 δολοφονημένοι, χιλιάδες βιασμένες γυναίκες, καταστροφές – καταστροφές – καταστροφές), με μόνο πραγματικό στόχο το να μην δημιουργηθεί βοσνιακό κράτος με πλειοψηφία τυπικά μουσουλμάνους στην ευρώπη, ήταν ο καταλύτης της ριζοσπαστικοποίησης χιλιάδων μουσουλμάνων, αράβων και μη, απ’ τον Ατλαντικό ως τον Ειρηνικό. H ωμή σφαγή στη Βοσνία συμπλήρωνε το αιματηρό στρατιωτικό πραξικόπημα στην αλγερία στα τέλη του 1991 (έτσι ώστε να μην νικήσει στις τότε εκλογές, όπως ήταν αναμενόμενο, το μετριοπαθές «ισλαμικό μέτωπο σωτηρίας» – FIS), καθώς και την διαρκή χούντα στην τουρκία…

Σύμφωνα με την καθόλου λαθεμένη ανάλυση των ριζοσπαστών μουσουλμάνων, το τέλος του ψυχρού πολέμου (3ου παγκόσμιου λέμε) δεν είχε οδηγήσει στο τέλος των μιλιταριστικών αποικοκρατικών καθεστώτων που στηρίζονταν απ’ τους δυτικούς ιμπεριαλισμούς. Αντίθετα ήταν σαφές ότι αυτοί οι ιμπεριαλισμοί, σε μόνιμη συνεργασία με τα τοπικά καθεστώτα, δεν είχαν κανένα πρόβλημα να «καθαρίσουν» οποιαδήποτε δημοκρατική διαδικασία στις μουσουλμανικές κοινωνίες – παρά τις διακηρύξεις περί “νίκης της ελευθερίας” στον πλανήτη. Στη δε Βοσνία να «καθαρίσουν» τον ίδιο τον πληθυσμό, ώστε να μην φτιαχτεί μια δημοκρατική τυπικά μουσουλμανική «κηλίδα» στην ευρώπη, που θα ήταν μόνιμο αγκάθι και αμφισβήτηση στον πρωτοκοσμικό ρατσιστικό αντι-μουσουλμανισμό που ετοιμαζόταν να ξεχυθεί…

Ποιά θα μπορούσε να είναι η απάντηση; Βγαλμένη απ’ το manual του πρωτοκοσμικού μαρξισμού-λενινισμού (αλλά και την εμπειρία των αντι-αποικιακών επαναστάσεων τόσο στην αφρική όσο και στη λατινική αμερική): ένοπλη αντάρτικη δράση, έτσι ώστε να αποσταθεροποιηθούν οι «φιλοδυτικές» χούντες στον μουσουλμανικό κόσμο! Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο.

Υπάρχει ένας θεωρητικός αυτού του ισλαμικού «μ/λ αντάρτικου» (υπάρχει μια αντίφαση στους όρους, αλλά συνεννοούμαστε…) και οικονομικός υποστηρικτής των ένοπλων οργανώσεων αντι-καθεστωτικού, αντι-ιμπεριαλιστικού αγώνα, που είναι πασίγνωστος. Λεγόταν bin Laden. Έχουμε γράψει αλλού για την περίπτωσή του, και δεν θα τα επαναλάβουμε εδώ. Ωστόσο ήταν και ο Laden που είχε δημόσια ξεκαθαρίσει τον ρόλο που έπαιξε η σφαγή των βοσνίων στο να επιβεβαιωθεί η πεποίθηση ότι χωρίς ένοπλη δράση κατά των φασιστικών καθεστώτων στις μουσουλμανικές κοινωνίες και κατά των (αμερικάνων κυρίως αλλά όχι μόνο) ιμπεριαλιστικών στηριγμάτων τους, αυτές οι κοινωνίες δεν θα έβλεπαν ποτέ άσπρη μέρα.

Τον καιρό, λοιπόν, που το πρωτοκοσμικό φασισταριό πανηγύριζε για τις «νίκες» των σερβοφασιστών και των συμμάχων τους στη βοσνία, νεαροί απ’ το μαρόκο ως την τουρκία και βετεράνοι απ’ το αφγανιστάν, είτε είχαν δημιουργήσει κάποιες (μικρές αριθμητικά) διεθνείς ταξιαρχίες πηγαίνοντας να πολεμήσουν στη βοσνία, είτε – αργότερα – δημιουργούσαν τους πρώτους πυρήνες ισλαμικής αντι-ιμπεριαλιστικής δράσης στην αφρική και στη μέση Ανατολή.

Σ’ αυτές τις εξελίξεις ο bin Laden ήταν βασικά ιδεολογικός καθοδηγητής και χρηματοδότης. Αλλά ήδη, απ’ τα τέλη της δεκαετίας του ’90, είχε γίνει στόχος. Τόσο της σαουδαραβικής χούντας (αν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τον όρο «μεγαλοαστός» για την σαουδαραβική κοινωνική διαστρωμάτωση, τότε ο bin Laden ήταν ακριβώς τέτοιος!) όσο και για την Ουάσιγκτον, το Λονδίνο, το Τελ Αβίβ, το Κάιρο, την Τύνιδα, το Αλγέρι…

Τα υπόλοιπα ίσως τα ξέρετε, με τις θηριώδεις δυτικές διαστρεβλώσεις. Εκείνο που είναι ελάχιστα παραδεκτό είναι αυτό: ότι η νίκη των τούρκων ισλαμοδημοκρατών στις εκλογές του 2002 και, κυρίως, η σταθεροποίησή τους στην εξουσία, άνοιξε για πρώτη φορά έναν δρόμο μη βίαιης καθιέρωσης στην εξουσία του πολιτικού ισλάμ. Αυτό που πνίγηκε στο αίμα στη Βοσνία έγινε, τελικά, στην τουρκία. Εντέλει δεν ήταν ζήτημα προσωπικής γοητείας του Erdogan το γεγονός ότι τα πιο συντηρητικά υποκείμενα των αραβικών εξεγέρσεων / επαναστάσεων του 2011 έβλεπαν το τουρκικό παράδειγμα σαν αυτό που θα ήθελαν να εφαρμόσουν μετά την ανατροπή των δικτατοριών. Ισλαμοδημοκρατικές κυβερνήσεις, κατ’ αντιστοιχία των χριστιανοδημοκρατικών στην ευρώπη…

Εικοσιπέντε χρόνια μετά την σφαγή στη Σρεμπρένιτσα των σχεδόν 8.000 ανδρών, μανάδες, σύζυγοι, κόρες και γυιοί, δεν έχουν ξεχάσει – πώς θα ήταν δυνατόν; Δεν έχει ξεχάσει όμως ούτε η Ιστορία. Όχι η πρωτοκοσμική· αυτή είναι κομμένη και ραμμένη στα μέτρα της πρωτοκοσμικής βαρβαρότητας.

Δεν έχει ξεχάσει η Ιστορία των Άλλων. Αυτή συνεχίζεται.

Ούτε σοφία ούτε αγία!

Σάββατο 11 Ιούλη. Τόσο αντί-θεη που είναι η ασταμάτητη μηχανή δεν μπορεί να πιάσει τον παλμό της κάθε θείας Λίτσας: όσο αργεί να ξεπαγώσει ο μαρμαρωμένος βασιλιάς τόσο οι «μογγόλοι» προχωρούν… Τάχουν τέτοια προβλήματα οι αντί-θεοι: δεν μπορούν να καταλάβουν τις διαφορές ανάμεσα στις παρτίδες θρησκευτικού οπίου…

Παρόλα αυτά η ασταμάτητη μηχανή κοιτάει τα facts. Τα ιστορικά γεγονότα. Τα οποία έχουν ως εξής. Ένας εφοπλιστής (μέλος του κλαμπ του νο 1 εθνικού κεφάλαιου) βρίσκει τρόπο και αποφασίζει να κτίσει μια «αγιασοφιά» στο λεκανοπέδιο. Στη Ν. Φιλαδέλφεια. (Για την ασταμάτητη μηχανή πρόκειται απλά για το κίτρινο τζαμί!). Ο καταραμένος «σουλτάνος» το μαθαίνει, και σχολιάζει «Μπα, αποκλείεται… Ο δήμαρχος και η επιτροπή πολιτών ‘για την προστασία και του τελευταίου δέντρου’ δεν θα τον αφήσουν»… Ο εφοπλιστής όμως καταφέρνει να ξεπεράσει τα εμπόδια και βάζει στο οικόπεδο τις μπουλντόζες. Ο καταραμένος «σουλτάνος», πρώην πετυχημένος δήμαρχος Istanbul (κρυφοαεκτζής ή κρυφοπαοκτζής δηλαδή…), λέει μ’ όλη του την απαισοδοξία: «Καλά, γιαπί θα μείνει!» Παρόλα αυτά η περιφέρεια χρηματοδοτεί την «αγιασοφιά», και τα μπετά σηκώνονται. Ο σουλτάνος σχολιάζει «Καλάαααα…».

Ε, όταν το έργο έφτασε στην «υπογειοποίηση» του πατριάρχη Κων/νου, που στον καιρό του ήταν «ανταλλάξιμος», το σκέφτηκε απο ‘δω, το σκέφτηκε από ‘κει ο καταραμένος «σουλτάνος», και είπε: ε, αφού τελικά φτιάχνουν καινούργια «αγιασοφιά» πάει να πει ότι δεν την χρειάζονται την παλιά!!! (Δυο «αγιασοφιές»; Σα να λέμε δυο πύργοι του Άιφελ; Πέφτει κατακόρυφα η τιμή!!) Κι έτσι προχώρησε αυτή η υπόθεση.

Καταλαβαίνετε τι έγινε; Το τραγικό λάθος βρίσκεται στη Ν. Φιλαδέλφεια!!! Τους έφαγε τους έλληνες θείες Λίτσες η πλεονεξία!!!! Ενώ εμείς που απ’ την αρχή νοιώσαμε το «κίτρινο τζαμί» είμασταν – πάντα μιλώντας για τα «εθνικά συμφέροντα» – σωστοί! Πρώτον, επειδή ποτέ δεν απαρνηθήκαμε τον χαρακτηρισμό «χανούμια» – τιμή μας και καμάρι μας! Δεύτερον, επειδή ξέρουμε την πολεοδομία της «Πόλης», αναγνωρίζουμε το μπλε τζαμί – δεν το ξέρετε; Είναι ακριβώς δίπλα στην «αγιασοφιά», και είναι ταυτόχρονα τουριστικός προορισμός και τζαμί. Τρίτον, επειδή δεν μπορούμε να φανταστούμε χριστιανική εκκλησία που να πηγαίνει σύννεφο – απ’ τους «πιστούς» – η χριστοπαναγία και τα λοιπά σεξιστικά… Τέταρτο: Επί 600 χρόνια τζαμί ήταν η παραδοσιακή «αγιασοφιά»· με τις αγιογραφίες της, με τα όλα της – τους μιναρέδες γύρω γύρω δεν τους βλέπει κανείς; Τι μύγες τσίμπησαν τώρα τους φύλακες των μνημείων που γκρέμισαν τον μιναρέ στο μικρό τζαμί της πλατείας στο Μοναστηράκι και φύτεψαν στη θέση του καμπαναριό; Ε;

Πέμπτο και τελευταίο: είστε σίγουροι ότι αυτή η παλιά «αγιασοφιά» ήταν ποτέ πράγματι χριστιανική εκκλησία και μόνο; Η ασταμάτητη μηχανή έχει την βεβαιότητα ότι πρακτικά επρόκειτο για τράπεζα, όπως άλλωστε συνέβαινε με αντίστοιχα μαγαζιά σ’ όλο τον χριστιανικό κόσμο, τουλάχιστον μέχρις ότου η τραπεζική αναπτυχθεί ανεξάρτητα. Πιο συγκεκριμένα η «αγιασοφιά» μάζευε το χρυσάφι απ’ τους πιστούς και το δάνειζε στο παλάτι – με «τόκο» την αναγνώριση στο παπαδαριό διαφόρων δικαιωμάτων και μέρους της εξουσίας… Όχι;

(φωτογραφία πάνω: Πιο κίτρινο δεν γίνεται!! Οι τέσσερεις μιναρέδες υψώνονται διακριτικά γύρω απ’ το mosque σ’ αυτή την ονειρική απεικόνιση. Εκεί που το κράτος δείλιαζε, το ελληνικό κεφάλαιο αποφάσισε να κλείσει στόματα. Στη Ν. Φιλαδέλφεια φτιάχνεται στο μεγαλύτερο τζαμί στην άκρη της βαλκανικής χερσονήσου, χωρητικότητας 30.000 πιστών και βάλε!!! Μέχρι και Μέκκα το λες! “Αγία” όχι – μπορεί να γίνεται κόλαση εκεί…

φωτογραφία κάτω: Μακάρι να ήταν έτσι η αίθουσα οδηγιών του προπονητή στο κίτρινο τζαμί. Δυστυχώς τέτοια προχωρημένη αισθητική / αρχιτεκτονική έχουν μόνο τα τζαμιά στη γερμανία…)

Λιβύη

Πέμπτη 9 Ιούλη. Είτε επειδή δεν μπορεί πια είτε επειδή δεν θέλει να παραδεχτεί εντελώς την ήττα του, το ελλαδιστάν συνεχίζει να προσπαθεί να βρει «κρατήματα» στο λιβυκό πεδίο μάχης. Μέσω των συμμάχων που του έχουν απομείνει. Μια (μη διασταυρωμένη) πληροφορία μιλάει για σούρτα φέρτα ελλήνων καραβανάδων (τί είδους άραγε;) στην Αλεξάνδρεια, του χασάπη φίλου και αδελφού Sisi. Ο ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας θα πάρει ίσως μερικούς πόντους σε ύψος συμμετέχοντας στη σύνοδο του (συμβουλίου ασφαλείας του) οηε για την λιβύη· μία απ’ αυτές τις πλέον βαρετές διεθνείς κοινωνικές εκδηλώσεις που τώρα θα γίνει μέσω video.

Ενώ η ρωσοτουρκική “πένσα” έχει δουλέψει και είναι στη θέση της (η λιβυκή επικράτεια είναι μοιρασμένη περίπου στα δύο) το γεγονός ότι δεν υπάρχουν ακόμα “θεαματικά αποτελέσματα” επίσημων συμβιβασμών οφείλεται στον μεγάλο αριθμό και στις ιδιαιτερότητες όσων έχουν εμπλακεί στο λιβυκό πεδίο μάχης. Κάποιοι απ’ αυτούς παίζουν τα ρέστα τους… Όμως αν η εκτίμησή μας ισχύει, τότε…

Δείτε για παράδειγμα την επίθεση στο αεροδρόμιο Al-Watiya το βράδυ της 4ης Ιούλη, στα εντελώς δυτικά της επικράτειας, σε μικρή απόσταση απ’ τα σύνορα με την τυνησία, σε περιοχή που ελέγχει τους τελευταίους μήνες ο Sarraj ‘n’ friends. Είναι τουρκική αεροπορική βάση – αλλά ποιός έκανε τέτοια επίθεση εναντίον των τουρκικών αντιαεροπορικών συστημάτων που δεν είχαν ενεργοποιηθεί ακόμα; Τα αεροπλάνα ήταν γαλλικά, σ’ αυτό συμφωνούν όλοι – ενδιαφέρον… Ο «τζενεράλ» άργησε τόσο πολύ να «αναλάβει την ευθύνη», ώστε ούτε για γραφείο τύπου του isis δεν κάνει. Οι ύποπτοι για την επίθεση (καθόλου αυθαίρετα) είναι τρεις: η γαλλία (ναι!), η αύγυπτος… και τα εμιράτα… Το πιο πιθανό είναι ότι επρόκειτο για δουλειά των εμιράτων (διαθέτουν τέτοιου τύπου γαλλικά πολεμικά), που σηκώθηκαν από αιγυπτιακό στρατιωτικό αεροδρόμιο κοντά στα σύνορα με τη λιβύη, με μισθοφόρους (άγνωστης ταυτότητας) πιλότους, και μάλλον γαλλική τεχνική υποστηρίξη… Συμπαραγωγή δηλαδή…

Οι δράστες παραμένουν ακόμα στο ημίφως των εκτιμήσεων· η επίθεση όμως ήταν πραγματική. Είχε κάποιο λόγο η επίθεση; Στο matrix του λιβυκού πεδίου μάχης οι λόγοι άνετα μπορεί να είναι παραπάνω από ένας· αλλά το συμπέρασμα δεν είναι τόσο σύνθετο. Το Παρίσι (και το Κάιρο) θα είχαν λόγους να «τιμωρήσουν» την Άγκυρα για τις επιτυχίες της στη δυτική λιβύη. Το Αμπού Ντάμπι θα μπορούσε να νοιώθει ένα υπαρξιακό άγχος επιπλέον, αφού έχει ξεκινήσει η δίκη (ερήμην…) για την δολοφονία του Kashoghi στην τουρκία. Το συμπέρασμα δείχνει να είναι ότι: με την Μόσχα και την Άγκυρα να έχουν το πάνω χέρι, οι «ιδιαιτερότητες» άλλων εμπλεκόμενων στη λιβύη (πεδίο μάχης του 4ου παγκόσμιου πολέμου γαρ!) κρατάνε ακόμα ένα σύννεφο ομίχλης ως προς τις κόντρες, τα σπρωξίματα, και την πιθανότητα (ή όχι) μιας κάποιας εκεχειρίας εκεί.

Φυσικά εκκρεμεί η απάντηση της Άγκυρας στην επίθεση. Μπορεί να αργήσει, αλλά ποιος έχει αμφιβολίες ότι θα υπάρξει; Κάποιοι που υποστηρίζουν ότι ο δράστης της επίθεσης ήταν ο τοξικός των εμιράτων, λένε ότι δεν κινδυνεύει αφού είναι οχυρωμένος πίσω απ’ το ότι η τουρκία είναι μακρυά απ’ την επικράτειά του. Αλλά ο τουρκικός ιμπεριαλισμός δεν είναι καθόλου μακρυά απ’ τον τοξικό του Αμπού Ντάμπι! Είναι δίπλα. Βρίσκεται στο κατάρ (όπου έχει στρατιωτική βάση). Και μέσω της συμμαχίας του με την Τεχεράνη μπορεί να βρεθεί έστω έμμεσα στην υεμένη, εκεί όπου οι Houthis εκτός απ’ το να ανακαταλαμβάνουν σταθερά έδαφος βελτιώνουν διαρκώς τις πυραυλικές και τις drone δυνατότητές τους. Αν το Αμπού Ντάμπι επιμένει ότι έχει λόγο στο λιβυκό πεδίο μάχης, τότε πριονίζει το κλαδί που πάνω του κάθεται…

Το ελληνικό ιμπεριαλιστικό καθεστώς, σε ότι αφορά το λιβυκό πεδίο μάχης, δεν έχει κρύψει την συμμαχία του ούτε με τον τοξικό των εμιράτων, ούτε με το χασάπη του Καΐρου. Είναι αυτά αρκετά για να έχει κάποιες «ελπίδες»; Και τι είδους θα μπορούσαν να είναι αυτές;

Όχι – λέμε! Ο φίλος κι αδελφός του «τζενεράλ», ο ύαινας ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας, σαν εκπρόσωπος μιας ιμπεριαλιστικής στρατηγικής που έχει ηττηθεί πανηγυρικά, μόνο σαν κλόουν μπορεί να περιφέρεται είτε στην ανατολική λιβύη, είτε στις συνεδριάσεις του οηε. Είναι τόσοι και τέτοιοι εκείνοι που έχουν επενδεδυμένα συμφέροντα σ’ αυτό το πεδίο του 4ου παγκόσμιου, και τέτοιοι οι συσχετισμοί δύναμης εκεί, που το τελευταίο που χωράει είναι τα asset του ψοφιοκουναβιστάν.

Έτσι είναι. Ο καθένας έχει την κόλαση που του αναλογεί…

(ΥΓ: Η Ρώμη δείχνει μια αξιοσημείωτη σταθερότητα στην τακτική της στο λιβυκό πεδίο μάχης. Και σίγουρα δεν φαίνεται να προκαλεί αβεβαιότητα. Πριν 2 μέρες, στις 7 Απρίλη, ο ιταλός υπ.αμ. Lorenzo Guerini πετάχτηκε μέχρι την Άγκυρα για να τα πει με τον Hulusi Akar. Αν η ασταμάτητη μηχανή υποψιαστεί πως οι δύο συγκεκριμένοι υπ.αμ. κουβέντιασαν για την πολιτιστική ανάπτυξη της λιβύης, θα σκίσει τις πλεξούδες της! Ο Akar, ευτυχώς, δεν αφήνει περιθώρια για τέτοιο χαρακίρι:

«Ας το ξεκαθαρίσουμε: μιλάμε για την ιταλία και την τουρκία, δύο μεγάλες και σημαντικές χώρες στην περιοχή της Μεσογείου. Πιστεύουμε ότι η αποτελεσματική συνεργασία μεταξύ μας σ’ όλους τους τομείς, ειδικά της άμυνας και της ασφάλειας, τόσο στο πολιτικό όσο και στο στρατιωτικό σκέλος, θα φέρει πολύ σημαντικά οφέλη όχι μόνο για τις χώρες μας αλλά για όλη την περιοχή».

Ησυχάσαμε…)

Eastmed

Πέμπτη 9 Ιούλη. Ερώτηση: Κύριε Πρέσβη, τα νησιά έχουν υφαλοκρηπίδα;

Απάντηση: Το ισραήλ δεν έχει νησιά. Ως εκ τούτου δεν έχει άποψη γι’ αυτό το θέμα. Δεν είναι προτεραιότητά μας. Δεν είμαστε μέρος της συνθήκης για το δίκαιο της θάλασσας. Μετά την εμφάνιση του συμφώνου συνεργασίας μεταξύ της τουρκίας και της κυβέρνησης Sarraj η θέση του ισραήλ ήταν σαφής. Καλέσαμε όλα τα μέρη να αποφεύγουν ενέργειες που θα μπορούσαν από άλλους να εκληφθούν ως προκλήσεις. Δεν έχουμε κατά συνέπεια σαφή πολιτική επί των νησιών, διότι δεν είναι προτεραιότητά μας, αλλά έχουμε πολιτική η οποία προσβλέπει στην διατήρηση της σταθερότητας της περιοχής.

Αυτή η στιχομυθία ανάμεσα στον δημοσιογράφο του πρώτου προγράμματος της ερτ και τον ισραηλινό πρέσβη στην Αθήνα Αμράνι Γιόσσι στις 2 Ιούλη ακούστηκε σαν μαχαιριά! Αντί ο κυρ Αμράνι να πει «όχι μόνο έχουν τα ελληνικά νησιά αοζ, αλλά αυτή φτάνει ως τις στήλες του Ηρακλέους, το Γιβραλτάρ δηλαδή», είπε… Τί ήταν αυτό που είπε; Έκανε πάσα στην Άγκυρα; «Επειδή δεν έχουμε νησιά δεν ξέρουμε τι γίνεται;» Μα τι λέτε κυρ Αμράνι! «Κι εμείς δεν έχουμε Παλαιστίνιους, αλλά μια χαρά συμφωνούμε να τους σφάζετε!»

Δεν είναι ούτε παράξενη ούτε «προδοτική» η σιωπή του κυρ Αμράνι. Απ’ την στιγμή που το τουρκικό καθεστώς έκανε διεθνή συμφωνία (με τον καταραμένο Sarraj) τις αξιώσεις του για αοζ στην ανατολική Μεσόγειο, τις εύλογες και τις υπερβολικές, τα πράγματα μπήκαν στη θέση τους. Είτε τα Δωδεκάνησα (εκτός Καστελόριζου…) έχουν 6 μίλια «επενέργεια», είτε 12, είτε 15 είτε 25, είτε 50 μίλια, το βέβαιο είναι ότι στην πορεία του φανταστικού σωλήνα east med παρεμβάλλεται για αρκετά χιλιόμετρα βυθός υπό τουρκικό έλεγχο.

Ήτανε στραβό το κλίμα… Ο east med δεν θα φτιαχνόταν ποτέ· απλά τώρα το καταλαβαίνουν οι πάντες. Ο «φερετζές» της ελληνο-ισραηλινής συμμαχίας έχει σκιστεί οριστικά. Συνεπώς τί νόημα έχει οποιαδήποτε κουβέντα στο στόμα ενός ρεαλιστή κυρ Αμράνι περί «αοζ των νησιών»; Πρακτικά κανένα. Δίκαια λέει «δεν μας νοιάζει – αυτό είναι δικό σας πρόβλημα».

Υπάρχει βέβαια μια κίνηση απ’ την μεριά του ελλαδιστάν, που θα άλλαζε τα δεδομένα. Όπως ο φαιορόζ ψεκασμένος υπ.αμ. χάριζε βάσεις στους αμερικάνους στην Κάρπαθο, έτσι και το τωρινό ρημαδογκουβέρνο μπορεί να δοκιμάζει να χαρίσει κάποιο Δωδεκάνησο στον φίλο, αδελφό και σύμμαχο Ασύλληπτο. Έτσι και το απαρτχάιντ ισραήλ θα αποκτήσει νησί (ή νησιά), κάτι σαν προικοσύμφωνο ας πούμε, και θα μάθει για τις νησιωτικές αοζ…

Απλό δεν είναι;

(Μπορεί να μην απασχολεί την εντόπια δημαγωγία, αλλά η κατάσταση σ’ όλη την γραμμή απ’ τα υψίπεδα του αφγανιστάν ως και το Sahel δεν είναι καθόλου «ήρεμη». Το προκλητικό βρίσκεται στο ότι οι φανερά χαμένοι, κάτι τοξικοί πετροπρίγκηπες για παράδειγμα με μεγάλες ιμπεριαλιστικές ορέξεις, δεν παραδέχονται την ήττα τους. Κι όταν κάποιος δεν παραδέχεται την ήττα του σπρώχνει τις καταστάσεις σε ακόμα περισσότερο «ξύλο»…

Σ’ αυτές τις συνθήκες το μπλοκ της Αστάνα έχει καταφέρει να περνάει απαρατήρητο…)

Κακές κουβέντες

Πέμπτη 9 Ιούλη. Ο Josep Borrell, ισπανός σοσιαλδημοκράτης, είναι κάτι σαν υπουργός εξωτερικών της ε.ε.. Μια θέση βιτρίνα δηλαδή, αφού η ε.ε. δεν έχει κοινή «εξωτερική πολιτική»: οι ιστορικοί ευρωπαϊκοί ιμπεριαλισμοί νοιώθουν ακόμα ικανοί να τα καταφέρουν με ad hoc συμμαχίες, ακόμα και εκτός ε.ε. Συνεπώς οι κατά καιρούς βιτρίνες της καρέκλας «επίτροπος της ε.ε. για θέματα εξωτερικής πολιτικής», με διεθνή αξία κάπως μεγαλύτερη απ’ τους ιπποκόμους διάφορων βασιλικών οίκων της ευρώπης (υπάρχουν αρκετοί), περιορίζονται σε ανακοινώσεις σε ζητήματα όπου δεν υπάρχουν σοβαρές διαφωνίες ενός ε.ε.

Εκεί ήταν που προέκυψε μια κάποια ανατριχίλα στο ευρύτερο και βαθύτερο ελλαδιστάν. Ο Borrell πέταξε χτες ως την Άγκυρα για επαφές με τον Cavusoglu (πριν είχε περάσει από Αθήνα και Λευκωσία). Στιγμιαία το ρημαδογκουβέρνο θεώρησε (ή διέδωσε για μαζική χρήση) ότι ο Borrell θα τραβήξει τ’ αυτί του τούρκου υπ.εξ. για τα αίσχη που κάνει ανά την υφήλιο… Αλλά «δεν»!

Μετά την συνάντηση, αφού δήλωσε διάφορα γενικόλογα και νεφελώδη, ο Borrell χρησιμοποίησε μια λέξη που χρησιμοποίησε και ο Cavusoglu: διαμοιρασμός! «Να τα βρείτε βρε παιδί μου» εννοούσε «και να μοιράσετε τα υποθαλάσσια προικιά – όσα υπάρχουν τέλος πάντων»….

Η λέξη και η έννοια «διαμοιρασμός» είναι ανάθεμα για τα σχεδόν 10 εκατομμύρια θείες Λίτσες του ελλαδιστάν! Πρώτον επειδή το έχουν προτείνει ξανά και ξανά οι «αιώνιοι εχθροί», που είναι μπατίρηδες και θέλουν να μας φάνε τα χρυσαφικά και την ομορφιά που μας έχει κληροδοτήσει ο μεγαλ(α)δύναμος. Δεύτερον επειδή το έχουν προτείνει συγκεκριμένα οι «αιώνιοι εχθροί» για τα όποια κυπριακά γκαζοκοιτάσματα, εννοώντας ότι είναι ίσια κι όμοια το υπερκράτος της νότιας κύπρου και το «ψευδοκράτος» της βόρειας (: «πολιτική ισότητα» λέγεται αυτό…). Τρίτον και χειρότερο, επειδή όλος ο πλανήτης χρωστάει στο ελλαδιστάν (που έδωσε τα led και τις μπρίζες του πολιτισμού…) οπότε δεν θα μας πει κιόλας να δώσουμε κι άλλο!!!

Αλλά ο Borrell την είπε την κακιά κουβέντα απ’ την τουρκία… Μαύρα φίδια κύκλωσαν (προς στιγμήν…) το ρημαδογκουβέρνο: τόσος κόπος και τόση φασαρία συμμαχίας με τον βασιλιά γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron και να μιλάει ο ευρωυπ.εξ. για μοιρασιές;

Η αλήθεια είναι πιο πεζή. Κανείς (εκτός, ίσως, των ελλήνων gonnabe σεΐχηδων…) δεν καίγεται για πιθανά κοιτάσματα σε αμφισβητούμενης ιδιοκτησίας οικόπεδα. Χωρίς μοιρασιές no holes! (Και με μοιρασιές πιθανά no holes…)

(Καλό για όλους εκτός των gonnabe… Και των εφοπλιστών…)

(φωτογραφία: Ένας υπ.εξ. και ένας περίπου τέτοιος χτες. Undercover…)

Πρωτοπορεία της αλγοριθμικής φυλακής

Πέμπτη 9 Ιούλη. Μπορεί στις 1 Ιούλη ο Ασύλληπτος να μην ξεκίνησε τις νομικές διαδικασίες για την προσάρτηση του μεγαλύτερου μέρους της Δυτικής Όχθης – «περιμένει και επιφυλάσσεται». Την ίδια ημέρα όμως η κοινοβουλευτική του πλειοψηφία έκανε νόμο την επιτήρηση όλων των υπηκόων, μέσω των κινητών τους, απ’ τις μυστικές υπηρεσίες.

Ο λόγος είναι ο γνωστός: η «προστασία της δημόσιας υγείας»… Υποτίθεται ότι η μέθοδος είναι το «social tracking» – ο έλεγχος των κοινωνικών επαφών δηλαδή. Αλλά το ισραηλινό απαρτχάιντ καθεστώς, που τόσα έχει επιβάλλει σε εκατομμύρια παλαιστίνιους αιχμάλωτους στη Γάζα και στη δυτική Όχθη, δεν θα μπορούσε παρά να ρίξει άλλη μια “κατάλληλη” ματιά στο εσωτερικό του. Αφήνοντας τα ψωραλέα κρατικά δυτικά προσχήματα περί «προστασίας της ιδιωτικότητας» έκανε αυτό που κάθε δυτικό αφεντικό θέλει: ανέθεσε την «προστασία της υγείας» στον καλύτερο γιατρό… Στις μυστικές του υπηρεσίες!…

Έτσι πεθαίνει η δημοκρατία είπε ο βουλευτής Nitzam Horowitz, επικεφαλής του κόμματος Meretz. Με το συμπάθειο κυρ Horowitz, αλλά δεν ξέρεις τι σου γίνεται!!! Ακόμα κι αν αυτή η μυστηριώδης «δημοκρατία» είναι εφτάψυχη, έχει πεθάνει προ πολλού στα μέρη σου. Απ’ το 1967 για την ακρίβεια. Όλα τα υπόλοιπα λέγονται σαρκοφάγα ζόμπι… Κι ας μην ξεχνάμε ότι ο ισραηλινός φασιστομιλιταρισμός είναι εξαγώγιμο είδος!
(Εννοείται ότι υπάρχει ακόμα στον πλανήτη η δυνατότητα για τους υπηκόους (ποιούς στ’ αλήθεια;) του off: το κινητό μόνιμα πάνω στο τραπέζι… ακίνητο, 24 ώρες το 24ωρο… Ή, ακόμα καλύτερα, κρεμασμένο στη θήκη του, στην κάσα της πόρτας της κουζίνας…)

Ένας ρημαδό… πάει σε ρημαδό…

Πέμπτη 2 Ιούλη. Τελικά ακόμα και το ρημαδογκουβέρνο τον διέγραψε τον «τσενεράλ»! Ο «τρελός έρωτας» των αρχών της χρονιάς, η «κεραυνοβόλα σχέση» που έφτασε μέχρι να οριστεί ο «τζενεράλ» εκπρόσωπος του ελλαδιστάν στο συνέδριο του Βερολίνου (για το μέλλον της λιβύης…) βούλιαξε στη Μεσόγειο! Κι αν η καρδιά σας το αντέχει αυτό, σίγουρα δεν αντέχει το ότι χάσαμε τον ναύαρχό του, εκείνον τον γενναίο έλληνα…

Ο ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας πετάχτηκε χτες ως το Tobruk. Για να γνωριστεί με τον Saleh, τον πρόεδρο του «κοινοβουλίου», του οποίου πολλά μέλη τα έχει ορίσει ο «τζενεράλ». Ο 76χρονος Saleh είναι αποδεκτός σαν συνομιλητής απ’ την κυβέρνηση Saraj και την Άγκυρα, με δεδομένο ότι είναι «πολιτικός» και όχι καραβανάς. Έχει δηλώσει επίσης καθαρά ότι είναι «άνθρωπος της Μόσχας», οπότε υποθέτουμε πως και ο βασιλιάς Macron δεν έχει αντίρρηση να εμφανιστεί ο Saleh σαν εκπρόσωπος της «ανατολικής λιβύης» στις όποιες διαπραγματεύσεις για το λιβυκό μέλλον. Απομένει ο χασάπης Sisi, που σαν χουντικός καραβανάς αφενός βλέπει τον «τζενεράλ» σαν άνθρωπο του συναφιού του, αφετέρου δυσπιστεί με τους «πολιτικούς». Αλλά τα συμφέροντα της αιγυπτιακής χούντας θα προσαρμοστούν κι αυτά στην «no Haftar» λιβυκή πραγματικότητα…

Τί μπορεί να ελπίζει το ρημαδογκουβέρνο απ’ τον Saleh; Αν είχε ποντάρει στον «τζενεράλ» ότι θα ισοπεδώσει την Tripoli και μαζί της την κυβέρνηση Saraj που τόλμησε να υπογράψει το γνωστό «μνημόνιο» με την Άγκυρα, ο Saleh θα κάνει το αντίθετο: θα αναγνωρίσει πρακτικά τον Saraj, και θα διαπραγματευτεί τις μοιρασιές εξουσίας και (πετρο)πόρων μαζί του. Το «μνημόνιο» θα μείνει κατ’ αρχήν στη θέση του, για έναν πολύ απλό λόγο: εξυπηρετεί τα λιβυκά «εθνικά συμφέροντα».

To ρημαδογκουβέρνο ίσως κρατάει ζεστή στην αγκαλιά του μια δήλωση που είχε κάνει ο Saleh τότε, ότι «η συμφωνία είναι άκυρη» εφόσον δεν είχε ψηφιστεί και απ’ το κοινοβούλιό του, στο Tobruk. Αλλά τότε ο «τσενεράλ» ήταν στα προάστεια της Tripoli, η Άγκυρα δεν είχε στείλει ακόμα στρατιωτικές ενισχύσεις και όπλα στον Saraj, και κάποιος (σαν τον Saleh) που καμάρωνε ότι θα είναι ο νικητής του εμφυλίου μπορούσε να λέει ότι γουστάρει. Πολύ νερό κύλησε στο αυλάκι από τότε…

Για να γίνουν τα πράγματα ακόμα χειρότερα: στις 27 του περασμένου Δεκέμβρη, κι ενώ είχε υπογραφτεί το τουρκολιβυκό «μνημόνιο», η κυβέρνηση Saraj με γράμμα της στον οηε κάλεσε όποια κράτη θεωρούν ότι υπάρχει πρόβλημα στην οριοθέτηση της λιβυκής αοζ να συνεννοηθούν μαζί της για να υπογράψουν από κοινού παραπομπή του θέματος στο «διεθνές δικαστήριο της Χάγης»… (Όπως συνηθίζεται μεταξύ πολιτισμένων κρατών). Η ελληνική ρημαδο-απάντηση είναι γνωστή: ζήτω ο «τζενεράλ», ζήτω η ισοπέδωση της Tripoli, θάνατος στον Saraj!!!

Γιατί όμως το ελλαδιστάν, που σκίζει τις πλεξούδες του υπέρ της «διεθνούς νομιμότητας», δεν άρπαξε την ευκαιρία που προσέφερε ο Saraj τον περασμένο Δεκέμβρη για να λυθεί το θέμα της ελληνο-συριακής οριοθέτησης αοζ πολιτισμένα; Ο λόγος είναι απλός, και φαίνεται απ’ τον χάρτη (φωτογραφία κάτω) της οριοθέτησης της αοζ μεταξύ τυνησίας και ιταλίας. Τα δυο μικρά κατοικημένα ιταλικά νησιά ανάμεσα στη Σικελία και την τυνησία, η Pantelleria και η Lampedusa, έχουν μεν κάποια μικρή αοζ, αλλά σε καμμία περίπτωση «πλήρη και κανονική». (Να σημειωθεί ότι η οριοθέτηση των αοζ είναι νομική συνέχεια της οριοθέτησης των υφαλοκρηπίδων μεταξύ τυνησίας και ιταλίας, που έγινε την δεκαετία του 1970 κοινή συναινέσει, και με δεδομένες τις διαφορές καπιταλιστικού δυναμικού μεταξύ τους τότε. Το οικονομικό ζήτημα τότε ήταν μόνο το ψάρεμα. Αν το πράγμα πήγαινε στο διεθνές δικαστήριο σήμερα, το τυνησιακό κράτος ίσως θα κέρδιζε μερικά μίλια θάλασσας επιπλέον…)

Όμως οι ιμπεριαλιστικές ορέξεις του ελλαδιστάν εννοούν ότι η Γαύδος και η Γαυδοπούλα έχουν «πλήρη και κανονική» αοζ – τόσο έναντι της λιβυκής όσο και έναντι της αιγυπτιακής! Αυτό είναι συνέπεια της φαντασίωσης ότι «αν ένα νησί ή νησάκι είναι ελληνικό τότε είναι σπουδαιότερο απ’ όλο τον πλανήτη», και αφορά – κυρίως – το αρχιπέλαγος του Αιγαίου. Το οποίο, ως γνωστόν, είναι (στη φαντασία καθε θείας Λίτσας) «κλειστή ελληνική λίμνη».

Αν το ελλαδιστάν αποδεχόταν την πρόσκληση του Saraj, θα προέκυπτε μια οριστική διεθνής δικαστική απόφαση για την περιορισμένη «επήρρεια» της Γαύδου και της Γαυδοπούλας στην οριοθέτηση αοζ απέναντι από ηπειρωτικό κέλυφος (εν προκειμένω το λιβυκό / αφρικανικό) που θα μπορούσε να αξιοποιηθεί και για την «επίλυση των εθνικών διαφορών» με την Άγκυρα και το δικό της (ασιατικό) ηπειρωτικό κέλυφος. Κατά πάσα πιθανότητα σε ορισμένα σημεία του Αιγαίου η τουρκική αοζ θα έφτανε ως την «μέση απόσταση» απ’ το ηπειρωτικό ελλαδιστάν, δηλαδή ως την μέση του αρχιπελάγους…. Θα ήταν νόμιμη και λογική αυτή η οριοθέτηση, και θα ησυχάζαμε! Αμ δε!!! Αυτή η «επίλυση» δεν έχει καμμία σχέση με τα ελληνικά ιμπεριαλιστικά όνειρα!!! Οπότε απωθείται…

Με τούτα και με τ’ άλλα το ρημαδογκουβέρνο (ακολουθώντας ως τώρα την «εθνική γραμμή» που με τόσο πάθος αναβάθμισε το φαιορόζ γκουβέρνο….) πρώτα γυάλισε τις αρβύλες του «τζενεράλ» και τώρα προσπαθεί να γυαλίσει τα μανικετόκουμπα του Saleh…

Ρημαδo – γενικά

Πέμπτη 2 Ιούλη. Ο καθηγητής Ροζάκης δεν είναι «εθνοπροδότης» – το αντίθετο! Ποτέ δεν είναι αργά όμως να κηρυχτεί τέτοιος! Μιλώντας πρόσφατα στον εθνικόφρονα δημοσιογράφο του «κρήτη tv» για το θέμα «ελληνική αοζ» τόλμησε να υποστηρίξει ότι τα ελληνικά νησιά που βρίσκονται απέναντι απ’ τις τουρκικές ακτές δεν έχουν «πλήρη αοζ» αλλά «επήρρεια», και πιθανόν μικρή. Σα να μην έφταναν αυτά (και διάφοροι χαρακτηρισμοί περί «ελληνικού μαξιμαλισμού»…), σαν να μην έφτανε η αναφορά του στην περίπτωση οριοθέτησης αοζ μεταξύ μάλτας και λιβύης (η μάλτα, αν και πλήρες ανεξάρτητο κράτος, δεν πήρε κανονική αοζ· πήρε «επήρρεια»…) ξύνοντας πληγές, έφτασε να πει ότι το Καστελόριζο έχει «πολύ περιορισμένη επήρρεια» σε ελληνική αοζ! Τί ήταν αυτό απ’ το στόμα του;;;;

Δεν πρόκειται για «άποψη»!! Πρόκειται για γεγονός, πασίγνωστο στους αξιωματούχους του ελληνικού κράτους / παρακράτους! Αλλά δεν πρέπει να λέγεται! Για την ακρίβεια: πρέπει να λέγεται το αντίθετο, διανθισμένο με το μόνιμο ρεφραίν «σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο»…. Μόνο που το «διεθνές δίκαιο» πρέπει να είναι μια οπτασία στο βάθος του ορίζοντα, κάτι σαν τον «παράδεισο» των χριστιανών, που η πρακτική του χρησιμότητα ήταν και είναι μόνο το να ελέγχουν και να βασανίζουν οι παπάδες τους πιστούς. Ποτέ δεν πρέπει να φτάσει το ελλαδιστάν στην πόρτα του «διεθνούς δικαίου»· πρέπει απλά να το επικαλείται. Για να κάθεται εθνικά φρόνιμα το πόπολο… Αλληλλούια!

Όποιος, λοιπόν, όσο καθεστωτικός κι αν είναι (και ο καθηγητής Ροζάκης είναι και με το παραπάνω!) τολμήσει να πει τέτοια («αντεθνικά») προφανή, τον περιμένει η «κοινή δεξαμενή». Όχι του covid-19, αλλά της «προδοσίας».

Πίσω απ’ αυτά όμως ίσως κρύβεται ένα μεγαλύτερο δράμα. Ο ρημαδοΚούλης (υποστηρίζει η ασταμάτητη μηχανή) είναι ξένο σώμα στο κόμμα του. Η φυσιολογική πολιτική του θέση θα ήταν στο «ποτάμι», αν δεν είχε ξεραθεί. (Αλλά αν υπήρχε “ποτάμι” και συμμετείχε εκεί, δεν θα γινόταν πρωθυπουργός….) Οι κάθε είδους δεξιοί τον έκαναν όμως αρχηγό (και ύστερα πρωθυπουργό) για τον ίδιο λόγο που έκαναν αρχηγό (και πρωθυπουργό) τον πατέρα του. Τότε τον μπαμπά Μητσοτάκη τον θεώρησαν τον καταλληλότερο για να νικήσει τον Παπαντρέου τον Β· τώρα τον υιό Μητσοτάκη τον θεώρησαν τον καταλληλότερο για να νικήσει την (κατά τη γνώμη του ίδιου) «αναβίωση» του Παπαντρέου του Β: τον παγκόσμιας εμβέλειας τενεκεδένιο.

Ιδεολογικά και πολιτικά όμως, τόσο ο γεωπολιτικός ρεαλισμός του μπαμπά σε ότι αφορούσε τότε το «μακεδονικό», όσο και ο γεωπολιτικός ρεαλισμός του υιού σε ότι αφορά τώρα τις «ελληνοτουρκικές διαφορές», είναι ξένοι και εχθρικοί σχεδόν στο σύνολο του «εθνικού φάσματος», είτε είναι κοινοβουλευτικό, είτε είναι μηντιακό, είτε είναι διαταξικό / κοινωνικό. Είναι ξένοι και προς τα συμφέροντα του νο 1 εθνικού κεφάλαιου, των εφοπλιστών, οι οποίοι ως γνωστόν χρησιμοποιούν / αξιοποιούν την κρατική οντότητα του ελλαδιστάν σαν αποικία. Κάπως έτσι ο μπαμπάς Μητσοτάκης «βγήκε απ’ τη μέση» με συνοπτικές διαδικασίες και απεριόριστη εθνική υποστηρίξη του λαού προς την «ελληνοσερβική φιλία»… Και ο υιός κινδυνεύει ακόμα παραπάνω σ’ αυτούς τους περισσότερο ταραγμένους καιρούς, χάρη στην «παράφρονα τουρκία που μας επιτίθεται»… Ο εθνικός κορμός είναι ο ίδιος, άσχετα με το πως εκφράζεται.

Ο ρημαδοΚούλης έχει γύρω του κάποιους «συμβούλους» που ανήκουν ή τείνουν προς την ρεαλιστική γραμμή… Αλλά δεν ελέγχει το κόμμα του σε τέτοια ζητήματα, δεν έχει άρα την κοινοβουλευτική πλειοψηφία, δεν ελέγχει ούτε τα μήντια στα «εθνικά ζητήματα» (παρά τα περί το αντιθέτου θρυλούμενα: οι ιδιοκτήτες τους είναι εφοπλιστές και διάφορα επιπλέον…). Και δεν φαίνεται να υπάρχει άλλο κοινοβουλευτικό κόμμα για να υποστηρίξει μια ρεαλιστική διαχείριση των «ελληνοτουρκικών διαφορών».

Συνεπώς; Απομένει ο αυτόματος εθνικός πιλότος. Που οδηγεί από ήττα σε ήττα. Το σχέδιο «περικύκλωσης της ανατολικής Μεσογείου» έχει πεθάνει… Το σχέδιο «ενός νοτικοκυπριακού εμιράτου» έχει πεθάνει… Τώρα ο αυτόματος πιλότος των ελληνικών ιμπεριαλιστικών προσδοκιών «γλύφει» τον βασιλιά γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron… Για να κάνει τί αυτός; Να μαλώσει τον Erdogan;

Όποιος νομίζει ότι ξεπερνάει την πραγματικότητα μπορεί, απλά, να περιμένει έναν κάποιον διαιτητή να σφυρίξει την λήξη… Μόνο που εδώ δεν υπάρχει «λήξη»…

(φωτογραφία: Οκτώβρης του 2017… Χρυσές εποχές! Ψεκασμένος (Καμμένος) και Ογκόλιθος (Κοτζιάς) αλώνιζαν τα γεωπολιτικά σαλόνια του σύμπαντος· άνοιγε η πόρτα να μπουν και τρίζαν τα πατώματα…το φαιορόζ γκουβέρνο έταζε στην Ουάσιγκτον του ψόφιου κουναβιού όσα δεν είχε καν σκεφτεί…. είχαμε δέσει την ανατολική Μεσόγειο με τον υποάξονα Αθήνα – Λευκωσία – Τελ Αβίβ – Κάιρο…. τρυπάγαμε και βγάζαμε αέριο να φάνε και οι κότες…

Αααααχχχχχ!!!… Ωραία χρόνια)

Απαρτχάιντ

Τετάρτη 1 Ιούλη. Από σήμερα αρχίζουν στο ρατσιστικό ισραηλινό καθεστώς οι νομικές προετοιμασίες για την προσάρτηση της δυτικής Όχθης. Όλα κι όλα: στρατός θα την επιβάλλει και θα την προστατεύει· αλλά χρειάζονται κι εκείνα τα νομικά στολίδια που κάνουν ένα φασιστικό καθεστώς να μοιάζει με «δημοκρατία».

Όταν μιλάμε για «προσάρτηση της δυτικής Όχθης» πρέπει να είμαστε σωστοί. Αυτή έχει γίνει ήδη ουσιαστικά. Μια έκταση με διάσπαρτα παλαιστινιακά «μπαντουστάν», που τα χωρίζουν θωρακισμένοι αυτοκινητόδρομοι για αποκλειστική χρήση των εποίκων φυλασσόμενοι απ’ την ισραηλινή στρατοαστυνομία… τι άλλο απομένει; Μόνο η τυπική επικύρωση.

Μια έγνοια έχει μόνο το φασιστογκουβέρνο του Τελ Αβίβ, κι αυτή μπορεί να επηρεάσει τον ρυθμό της «τυπικής διευθέτησης» στη δυτική Όχθη. Το ψόφιο κουνάβι και το σόι του προώθησαν την γενική προσάρτηση – ήταν το δώρο ενός μεσίτη / πλυντηριά σ’ έναν μαφιόζο φίλο. Ο «υπναλέος Jo» (Biden) είναι επίσης γνωστός και σταθερός φίλος του ισραηλινού φασισμού. Ωστόσο έχει σοβαρό πρόβλημα με το κόμμα του: η αριστέρα των «δημοκρατικών», αποφασιστικά αντι-απαρτχάιντ (και όχι μόνο ενάντια στην προσάρτηση), δείχνει να ενισχύει την επιρροή της – το αποδεικνύουν διάφορες πρόσφατες τοπικές εσωκομματικές εκλογές. Μ’ αυτά τα δεδομένα ο «υπναλέος Jo» παριστάνει τον αντίθετο στην τυπική και επίσημη προσάρτηση – μπας και μαζέψει ψήφους και απ’ τους οπαδούς του Sanders…

Από μόνο του αυτό δεν είναι λόγος ανησυχίας για το Τελ Αβίβ. Αλλά μπορεί να μπει ζήτημα κυρώσεων κατά του ισραήλ στον οηε και (με πρόεδρο τον «υπναλέο») η Ουάσιγκτον να μην βάλει βέτο. Αυτό θα είναι πρόβλημα, και μάλιστα σοβαρό.

Θα πείτε: μεταξύ συμμάχων και φίλων πάντα βρίσκονται λύσεις. Το φασιστογκουβέρνο του Τελ Αβίβ και ο Ασύλληπτος ζυγίζει την προτιμότερη επιλογή ανάμεσα σ’ αυτές τις δύο. Είτε μια ραγδαία τυπική απαλλοτρίωση του 60% της δυτικής Όχθης όσο υπάρχει ακόμα ψόφιο κουνάβι (ή κάποιος γερός αντικαταστάτης της «γραμμής»), και οπωσδήποτε πριν τις αμερικανικές εκλογές του Νοέμβρη· και μετά ας γίνει ό,τι νάναι. Είτε μια σταδιακή προσάρτηση, «βλέποντας και κάνοντας».

Το κυρίως και μεσοπρόθεσμο ζήτημα βρίσκεται στη μεριά των παλαιστίνιων. Όσο δεν ξεφορτώνονται την «παλαιστινιακή αρχή» και όλους τους ντόπιους υποστηρικτές και τσάτσους της, είναι καταδικασμένοι…