Tag: ε.ε.

Αποπληροφόρηση – όπως αποβλάκωση

Παρασκευή 11 Οκτώβρη. Ένα χαρακτηριστικό διεθνές παράδειγμα τώρα. Διάφορα κράτη της ε.ε. καταγγέλουν την τουρκική εισβολή. Πράγματι, για εισβολή πρόκειται… Αλλά που; Τυπικά και ουσιαστικά ένα είναι το κράτος που υφίσταται την εισβολή, κι αυτό είναι το συριακό. Με μια συγκεκριμένη εξουσία, τον Άσαντ. Δηλαδή, για να το πούμε με άλλα λόγια, αυτά τα ευρωπαϊκά κράτη (ανάμεσά τους και το ελληνικό) καταγγέλλουν την τουρκική εισβολή στην επικράτεια του καθεστώτος Άσαντ; Υπερασπίζονται, δηλαδή, αυτό το καθεστώς; Από πότε; Πώς τους διέφυγε ότι και ο αμερικανικός στρατός έχει κάνει εισβολή; Πού χάζευαν και δεν το πρόσεξαν αυτό, να το καταγγείλουν με αγανάκτηση;

Χα!!! Καταγγέλουν, αλλά δεν υπερασπίζονται! Σίγουρα δεν υπερασπίζονται τον Άσαντ απ’ την εισβολή του τουρκικού στρατού! Τότε ποιόν υπερασπίζεται η καταγγελία τους; Τα αμερικανικά σχέδια για την μέση Ανατολή; Τους αμερικανικές βάσεις στη συρία; Τί;

Όσο κι αν φαίνεται περίεργο: το μόνο που υπερασπίζονται είναι το δικαίωμα του γαλλικού ιμπεριαλισμού να έχει λόγο για την συρία· εναντίον του μπλοκ της Αστάνα που δεν έχει ζητήσει την άδεια του Παρισιού απ’ το 2015 και μετά… Τόσο απλά… Φυσικά η υπεράσπιση του γαλλικού “δικαίωματος” γίνεται στα λόγια – κανείς δεν πρόκειται να τα βάλει με τον εισβολέα στρατό!

Εν τω μεταξύ (άλλο επεισόδιο αποπληροφόρησης, δηλαδή αποβλάκωσης) τα σημεία εισβολής του τουρκικού στρατού είναι προσεκτικά επιλεγμένα: σε μια ζώνη περίπου 120 έως 150 χιλιομέτρων, όπου οι σύριοι κούρδοι είναι μικρή μειοψηφία σε σχέση με τον ντόπιο συριακό αραβικό πληθυσμό. Μ’ άλλα λόγια σ’ αυτή τη φάση το σχέδιο της Άγκυρας είναι να κόψει τις χερσαίες επικοινωνίες ανάμεσα στα ανατολικά και στα δυτικά της θρυλικής “ζώνης” σε φιλικές, συρο-αραβικές περιοχές, χωρίζοντας μεταξύ τους τις δύο παραδοσιακά πιο πολυκατοιμημένες από σύριους κούρδους περιοχές του συριακού βορρά, το Kobane και την Hasakah.

Καταγγέλουν λοιπόν, αλλά δεν λένε καθαρά τι υπερασπίζονται… Μήπως πρόκειται για ίδια κράτη που έτρεξαν λαχανιασμένα να αναγνωρίζουν σαν “πρόεδρο της βενεζουέλα” έναν καραγκιόζη ονόματι Guaido; Μπααα. Για σύμπτωση θα πρόκειται…

Ίσως πρέπει να σπεύσουν στο μέτωπο μερικές εκατοντάδες «άσπρα κράνη»… Τι λέει το Λονδίνο επ’ αυτού;

Brexit

Πέμπτη 10 Οκτώβρη. Όποιος (ειδικά στα αρρωστημένα μέρη μας) νομίζει πως η καούρα των ευρωπαϊκών πρωτευουσών είναι το τι κάνει η Άγκυρα (και το μπλοκ της Αστάνα) στη βόρεια συρία ή/και στο «οικόπεδο 7», ζουν στον κόσμο τους.

Παρότι το Παρίσι έχει βλέψεις για την συρία (και κάμποσους «συμβούλους» στις ypgκρατούμενες περιοχές) όλες οι πρωτεύουσες «χορεύουν» αυτόν τον καιρό στον ρυθμό του brexit. Η ημερομηνία του ευρωπαϊκού συμβουλίου που θα επιβεβαιώσει πως δεν υπάρχει άλλη συμφωνία για τον βρετανικό λέοντα εκτός από εκείνη που υπέγραψε η δόλια κυρά May (και απορρίφθηκε τρεις φορές απ’ το house of commons) πλησιάζει: 17 και 18 Οκτώβρη. Μετά απ’ αυτές τις μέρες όλα είναι θεωρητικά πιθανά – εκτός από ένα ομαλό ξεσφήνωμα.

Τόσο κοντά πια, και με τον Bor-Duk να έχει συμμαζέψει εντυπωσιακά το κόμμα του (τους συντηρητικούς) δεν είναι φρόνιμο να κάνουμε τίποτα περισσότερο απ’ το να υπενθυμίσουμε ότι για την ασταμάτητη μηχανή ισχύουν αυτά που έχει εκτιμήσει ήδη. Όμως σε κάθε περίπτωση τα ευρωπαϊκά κράτη είναι υποχρεωμένα, ακόμα κι αν αποδειχθεί αχρείαστο, να ετοιμάζονται για ένα «άγριο ξεσφήνωμα» στις 1 Νοέμβρη.

Πέρα απ’ την οικονομική διάσταση του διαζυγίου (ή μιας ακόμα παράτασης…) τα ευρωπαϊκά κράτη θα έχουν να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα που θα προκύψουν (στην περίπτωση του «άγριου ξεσφηνώματος») είτε στους πολίτες τους που βρίσκονται στην επικράτεια της αυτού μεγαλειότητας, είτε στους βρετανούς πολίτες που βρίσκονται στην ε.ε. Δεν είναι σα να χρεωκοπεί μια thomas cook· είναι πιο σύνθετα τα ζητήματα.

Φυσικά τα πολιτικά δράματα θα εκτυλιχθούν στο Λονδίνο. Η συρία; Ας φροντίσει ο Erdogan (…θα έλεγαν πολλοί εις τα ευρώπας αν ήταν κομψό να μιλήσουν έτσι…)

(φωτογραφία: Κάπως έτσι θα είναι ο Bor-Duk σε μερικά χρόνια. Αυτός τώρα είναι ο Stanley Johnson, ο πατέρας του. Η κουπ φαίνεται πως είναι κληρονομικό χάρισμα…)

Αληθινή εθνική υπερηφάνεια

Τετάρτη 9 Οκτώβρη. Ποιός είπε ότι οι brexiters (σαν κοινωνικά υποκείμενα και κουλτούρα) ζουν μόνο με την σύγχυση του παρόντος; Μια χαρά τα καταφέρνουν και με την διαστρέβλωση της ιστορίας – κάτι στο οποίο, θα πρέπει να το πούμε, ο παγκόσμιος διαγωνισμός για το «χρυσό μετάλλιο» είναι πολύ πολύ σκληρός και αμφίρροπος.

Δεν κερδίσαμε δύο παγκόσμιους πολέμους για να μας κάνει ό,τι θέλει ένας kraut [σ.σ.: το αγγλικό παρατσούκλι για τον γερμανό στρατιώτη στον Α και στον Β παγκόσμιο]. Αυτά τα λέει το leave.eu, μια επίσημη οργάνωση για την απελευθέρωση του βρετανικού λέοντα.

Στ’ αλήθεια; Κερδίσατε δύο παγκόσμιους; Ποιούς ακριβώς; Για τον πρώτο το θέμα είναι συζητήσιμο· ας πούμε, όμως, ότι η βασίλισσα ήταν με την μεριά των νικητών… Στον δεύτερο; Όχι απλά έχασε η βασίλισσα, αλλά συνετρίβη: απ’ τον σύμμαχο, τις ηπα… Στον τρίτο; Ποιός νίκησε; Η αυτού εξοχότης; Όχι βέβαια!!! Δύο κερδισμένοι παγκόσμιοι; Όχι, δεν βγαίνουν στο μέτρημα…

Τι, άραγε, θα μπορούσαν να πουν απ’ τους τάφους τους ο Οκταβιανός Αύγουστος, ο Αννίβας, ο Αττίλας, ο Ναπολέοντας και αρκετοί άλλοι; Δεν κέρδισα τόσους πολέμους για να … για να γίνει ερείπια το βασίλειο μου!

Κρίμα. Κρίμα που ο Bor-Duk, σαν αρχηγός / στρατηγός, θα μνημονεύεται μόνο στα ανέκδοτα της Ιστορίας… Κρίμα που η μετεμψύχωση του Τσώρτσιλ (όπως σχεδόν πιστεύει ο ίδιος ότι είναι) προορίζεται για μια ακόμα πιο ελεεινή Δουκέρνη…

Και ποιος θα το περίμενε; Η χώρα που άλλοτε έδωσε στον κόσμο “τα φώτα του πολιτισμού” (ε;) συνεχίζει με επιτυχία τις εξαγωγές της. Τώρα με “αντιΜερκελισμό”!! Η αγορά της αυτού εξοχότητας διψάει, αλλά μπορεί να βάλει δασμούς αφού δείχνει να στήνει δική της παραγωγή…

Quo Vadis?

Τετάρτη 9 Οκτώβρη. Boris Johnson, αυτό που βρίσκεται στον πάγκο δεν είναι το ποιος θα κερδίσει ένα ηλίθιο παιχνίδι ενοχοποίησης [blame game]. Αυτό που κρίνεται είναι το μέλλον της Ευρώπης, και του Ενωμένου Βασιλείου, όπως επίσης η ασφάλεια και τα συμφέροντα των λαών μας. Δεν θέλεις συμφωνία, δεν θέλεις παράταση, δεν θέλεις ακύρωση της εξόδου, πού πας;

Αυτά ξαπόστειλε χτες τιτιβίζοντας ο γνωστός Donald Tusk στον επίσης γνωστό Bor-Duk. Το τιτίβισμα έχει γίνει mainstream μέσο «άσκησης πολιτικής» (ως τεχνικής της εξουσίας) έτσι ώστε ήδη (θα) είναι εκατομμύρια εκείνοι που (θα) είναι σίγουροι ότι δεν υπήρχε ούτε πολιτική ούτε εξουσία πριν την εφεύρεση του twitter… Ναι, είναι αλήθεια: ζούσαμε σε σπηλιές, όπου δεν φτερούγιζε τίποτα άλλο εκτός από νυχτερίδες… Και τώρα έχουμε βγει στο φως…

Η ασταμάτητη μηχανή έχει, βέβαια (τι άλλο;) την ανάποδη πεποίθηση: πως όλα αυτά τα “μηνύματα” μέσα στον πληθωρισμό τους δείχνουν απλά την ασημαντότητα των “προσωπικοτήτων”, των βιτρινών της εξουσίας εδώ ή εκεί. Ωστόσο, “μηνύματα” σαν το πιο πάνω, αξίζει ίσως να αρχειοθετηθούν για μελλοντική χρήση.

Γιατί; Επειδή στη ζούγκλα (του καπιταλισμού) είναι πιθανό ότι οι ακαθαρσίες ενός ζώου δείχνουν την διαδρομή του. Κι έτσι, είτε πρόκειται για τον Bor-duk είτε για τους αντιπάλους του, η ψηφιακή συλλογή των κοπράνων αυτής της εποχής, μπορεί να είναι χρήσιμη για τους μελλοντικούς φυσιοδίφες.

Θα μείνεις ή θα φύγεις; Πες μας να ξέρουμε! Έχει υπάρξει και πιο αυθεντική εκδοχή. Αλλά όχι πια…

Ζει ο βασιλιάς λέων;

Πέμπτη 3 Οκτώβρη. Όπως ήταν αναμενόμενο, το «σχέδιο» του Bor-Duk για το σύνορο μεταξύ βόρειας ιρλανδίας και ιρλανδίας είναι … απλά διεστραμμένο. Το ότι το υποστηρίζουν οι άγγλοι φασίστες της β. ιρλανδίας είναι απλά η επιβεβαίωση.

Τα βασικά στοιχεία του «σχεδίου» είναι δύο. Πρώτον μια «ενδιάμεση περίοδος» 4 χρόνων· ένα ψευτοσπρώξιμο στο μέλλον δηλαδή. Δεύτερον, ένας σύνθετος διαμοιρασμός των συνοριακών ελέγχων σε 3 δόσεις. Οι δύο έλεγχοι θα γίνονται στις άκρες της “ενδιάμεσης ζώνης» / σκωλικοειδίτιδας (δες το χθεσινό σχόλιο). Κι ένας επιπλέον θα γίνεται ανάμεσα στη βόρεια ιρλανδία και την κυρίως βρετανία.

Πρακτικά, κι εφόσον υπάρχει οποιοσδήποτε τελωνειακός έλεγχος ανάμεσα στο ιρλανδικό κράτος και στην βορειοϊρλανδική επαρχία της αυτού μεγαλειότητας, αυτή η επαρχία τίθεται «εκτός» ε.ε.. Όχι, όμως, «απότομα» – τουλάχιστον με την τυπική έννοια της «εξόδου». Για παράδειγμα (πέρα απ’ το που, πως, και σε ποια είδη θα μπαίνουν δασμοί μεταξύ β. ιρλανδίας και ιρλανδικού κράτους – αυτά, λέει ο Bor-Duk, «θα τα βρούμε» μέσα στην 4ετία), η αγροτική και βιομηχανική παραγωγή στη βόρεια ιρλανδία θα συνεχίσει να τηρεί (γι’ αυτήν την μεταβατική τετραετή περίοδο) τις προδιαγραφές της ε.ε.· αλλά αυτό δεν θα ισχύει για τα εργατικά δικαίωματα, τις συνθήκες εργασίας και το περιβάλλον…

Το ότι σ’ αυτούς τους «τρεις τομείς» (εργατικά δικαίωματα, συνθήκες εργασίας και περιβάλλον) οι ρυθμίσεις της ε.ε. είναι εμπόδιο για τον αγγλικό καπιταλισμό και θα τις καταργήσει, είναι η πιο ρητή και μεγαλόφωνη παραδοχή ως τώρα – αλλά δεν ήταν μυστικό. Είναι η τελευταία προειδοποίηση όχι μόνο για τους βορειοϊρλανδούς αλλά και τους υπόλοιπους στην επικράτεια, για το τι τους περιμένει μέσα στην ομίχλη του «εθνικού θριάμβου» της εξόδου… (Καταλαβαίνει κανείς; Μπροστά στα εθνικά μεγαλεία υποτίμησης της εργασίας και περιβαλλοντικών καταστροφών, ορισμένοι νόμοι της ε.ε. φαίνονται σαν ακροαριστεροί…)

Μετά την 4ετία (λέει ο Bor-Duk) οι υπήκοοι της επαρχίας θα πρέπει να αποφασίσουν αν τους αρέσει αυτό το σύστημα, ή αν θέλουν να φτιάξουν «κανονικά σύνορα» με το ιρλανδικό κράτος…

Επειδή, τέλος, ο Bor-Duk είναι «σκληρό παλληκάρι», tough guy, αυτό το «σχέδιό» του είναι take it or leave it – για την ε.ε. Αν απορριφθεί, αυτός θα ξεσφηνώσει τον βρετανικό λέοντα στο τέλος Οκτώβρη (αν δεν έχει πέσει ως τότε…) πέρνωντας μαζί του και την κάσα (της πόρτας εξόδου). Έτσι λέει. Τελεσίγραφο, ίσα ίσα για να πουλήσει στο εσωτερικό, στους οπαδούς του, το «η ε.ε. φταίει…» (κάτι θυμίζει αυτή η τακτική, κάτι θυμίζει…)

Το Δουβλίνο απέρριψε ήδη την σχεδιάρα. Η αντίδραση των Βρυξελλών είναι «πλάκα μας κάνει· θέλει να ενοχοποιήσει την ε.ε. για το μαλλιoκούβαρο brexit»… (Υπάρχει άλλωστε η γνωστή πάθηση του «άγγλου ασθενή»: το σχέδιο του Bor-Duk μπορεί να μην περνάει καν απ’ το house of commons. Για καυγά όμως μια χαρά είναι!)

Θα απομείνει, εν τέλει, η γνωστή επιλογή: εκλογές πρώτα και κάσα αργότερα ή κάσα τώρα και εκλογές μετά;

Πού είναι ο λέων;

Τετάρτη 2 Οκτώβρη. Ο Bor-Duk είναι έτοιμος να παρουσιάσει στην ε.ε. τις προτάσεις του για το σύνορο ιρλανδίας / βόρειας ιρλανδίας – έτσι λέει. Οι φήμες θέλουν να προτείνει αντί για σύνορο μια «συνοριακή ζώνη» (ήδη την κοροϊδεύουν ότι είναι σαν την «αποστρατιωτικοποιημένη ζώνη» ανάμεσα στις δύο κορέες), με τελωνεία στην μία και στην άλλη μεριά· ο ίδιος δήλωσε ότι «δεν πρόκειται γι’ αυτό ακριβώς». Διατίθεται να αφήσει ελεύθερη την διακίνηση αγροτικών προϊόντων (το 1/3 των εξαγωγών της ιρλανδίας στην βόρεια ιρλανδία) αλλά δεν έχει μαθευτεί τίποτα για τις μετακινήσεις των ανθρώπων.

Αν και δεν μπορούμε να υποθέσουμε τι είδους φαντασία έχει το επιτελείο του, ξέρουμε πως είναι αδύνατο να ικανοποιήσει ταυτόχρονα και το φασισταριό του brexit και την άρνηση των βορειο-ιρλανδών, των ιρλανδών, της ε.ε. και των remainers απέναντι σε οτιδήποτε άλλο εκτός απ’ αυτό που ισχύει τώρα. Το ότι το σύνορο (ή το μη σύνορο) μεταξύ της ιρλανδίας και της βόρειας ιρλανδίας έχει αναχθεί σαν το νούμερο 1 (χωρίς νο 2) ζήτημα του brexit δεν είναι τυχαίο από πολιτική και ιδεολογική άποψη: αν η «έξοδος απ’ την ε.ε.» οφείλει να είναι ο θρίαμβος του αγγλικού εθνικισμού, τότε τα δικαίωματα που απέκτησαν οι καθολικοί της βόρειας ιρλανδίας το 1998 είναι ένα χαλίκι στο παπούτσι του.

Μιλάει κανείς ανοικτά για κατάργηση της «συμφωνίας της μεγάλης Παρασκευής»; Ναι, μιλούν αρκετοί· τόσοι όσοι χρειάζονται για να ακούνε και οι υπόλοιποι. Εκείνη η συμφωνία έγινε εφικτή και λειτουργική χάρη στη συμμετοχή και του Λονδίνου και του Δουβλίνου στην ε.ε. Χωρίς αυτήν απ’ την μεριά της επικράτειας της αυτού μεγαλειότητας, οι «τεχνολογικές λύσεις» (όπως θέλει να τις προτείνει ο Bor-Duk) μοιάζουν κοροϊδία πριν ακόμα ανακοινωθούν.

Κι ύστερα είναι η σκωτία. Τι θα κατεβάσει η κούτρα του Bor-Duk για να φρενάρει τους σκωτσέζους που θέλουν νέο δημοψήφισμα για την ανεξαρτησία τους; Μήπως την επαυξημένη πραγματικότητα;

Θα μάθουμε…

(φωτογραφία: Μια «συνοριακή ζώνη» αντί για σύνορο μεταξύ ιρλανδίας και βόρειας ιρλανδίας θα έμοιαζε κάπως έτσι στον χάρτη: σαν σκωληκοειδίτιδα. Αλλά ο Bor-Duk λέει «δεν είναι ακριβώς έτσι». Αν δεν είχε πάρει επάξια τον ρόλο του αρχιψεύτη μπορεί και να ήταν πειστικός…)

Την λύση θα δώσει το ρομπότ

Τετάρτη 25 Σεπτέμβρη. Καταλαβαίνουμε το γιατί η δικαστική απόρριψη του κλεισίματος του house of commons στο London απασχολεί σήμερα τόσο πολύ: επειδή έχουν κεντρίσει το ενδιαφέρον οι πιρούεττες του παρακμιακού αγγλικού πολιτικού συστήματος και κανείς δεν προσέχει τον βρετανικό λέοντα που έχει φρακάρει εδώ και 3,5 χρόνια, κάθεται ακίνητος και περιμένει· και στο τέλος θα πεθάνει από πλήξη, είτε έτσι είτε αλλιώς.

Είναι μια συντηρητική στάση. Η λύση θα έρθει (από πού αλλού;) απ’ την τεχνολογία. Αν η boston dynamics φτιάξει έναν ρομποτικό βρετανικό λέοντα τόσο καλό (ή ακόμα καλύτερο) όσο το Atlas, τότε η ασταμάτητη μηχανή πιστεύει πως όλα θα πάρουν τον δρόμο τους.

Αυτά που ξέρετε, κάτι μωριουδιακά για «κωλοτούμπες» κλπ, ξεχάστε τα! Προσέξτε σε ποιο σημείο έχει φτάσει το Atlas μέσα από διαδοχικές βελτιώσεις… Και αναρωτηθείτε που θα βρισκόταν σήμερα ο βρετανικός λέοντας και η πολιτική σκηνή / ουρά του αν, just if, ο αγγλικός καπιταλισμός είχε αναπτυχθεί όπως έπρεπε, κι αν όλα αυτά τα ενοχλητικά ήταν ρομπότ. Ποιά ε.ε. θα μπορούσε να παίξει pressing:

(φωτογραφία: Καταλαβαίνετε; Τόσο καιρό σφηνωμένος ο βρετανικός λέοντας, η κοινωνία και η πολιτική σκηνή του, κλωσσάνε το αυγό της εξόδου. Κυκλοφορούν κι όλας τα αναμνηστικά… Ο άλλοτε βασιλιάς της ζούγκλας έχει γίνει βρετανική όρνιθα· και κανείς δεν δίνει σημασία….)

Οδηγίες αυτοκαταστροφής

Τρίτη 24 Σεπτέμβρη. Ενώ ο βρετανικός λέοντας παραμένει σφηνωμένος στην πόρτα εξόδου απ’ την ε.ε., ο επικεφαλής των «εργατικών» αποδεικνύεται ο καλύτερος σύμμαχος του Bor-Duk.

Είναι γνωστό ότι η πλειοψηφία των βουλευτών του κόμματος (και των ψηφοφόρων του) είναι υπέρ της παραμονής της επικράτειας της αυτού εξοχότητας στην ε.ε. Υπάρχει και μια όχι ασήμαντη μειοψηφία που είναι υπέρ της εξόδου· μόνο που όπως όλοι οι brexiters δεν ξέρει τι «έξοδο» θέλει ακριβώς.

Ο Jeremy Corbyn τα τελευταία χρόνια έχει υπάρξει «όλα, και λίγο απ’ όλα». Αρχικά οπαδός του brexit μ’ εκείνη την αριστερίστικη επένδυση στην «εθνική απελευθέρωση», αργότερα (ειδικά μετά το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος) έγινε λιγότερο σίγουρος για την έξοδο· «ίσως», «μπορεί», ένα άλλο δημοψήφισμα μάλλον, κλπ κλπ. Σύγχιση.

Το περασμένο σαββατοκύριακο οι εργατικοί είχαν συνέδριο στο Brighton. Πέρα απ’ τα υπόλοιπα κοινωνικά μέτρα (για τα οποία συμφώνησε η μεγάλη πλειοψηφία των συνέδρων), έπρεπε να αποσαφηνιστεί η «γραμμή» του κόμματος ως προς την «έξοδο».

Αμ δε! Η πλειοψηφία (remainers) «πίεζε» προς μια απόφαση υπέρ της παραμονής, η μειοψηφία (brexiters) το ανάποδο… Και ο Corbyn; Πρότεινε ένα σατανικό σχέδιο (για την περίπτωση που γίνουν πρόωρες εκλογές και οι εργατικοί γίνουν κυβέρνηση, πράγμα όλο και πιο δύσκολο) που θα έπαιρνε άριστα 10 στις ασκήσεις εδάφους στους ολυμπιακούς του Τόκιο: να διαπραγματευτεί (ο Corbyn) με τις Βρυξέλες νέα συμφωνία εξόδου, «καλύτερη» απ’ αυτήν που υπέγραψε η δόλια κυρά May (τους ευρωπαίους τους ρώτησε;)… Και, μετά (κρατηθείτε…), να γίνει ένα «ειδικό συνέδριο» του κόμματος, για να αποφασίσει αν θα υποστηρίξει την συμφωνία που θα έχει υπογράψει ο ίδιος (;!!!;;), ή αν θα προκηρύξει νέο δημοψήφισμα με επιλογή την παραμονή στην ε.ε. (;;!!!) …

Το αντιλαμβάνεσθε; Το «δεν ξέρω τι μου γίνεται» σαν «σοβαρή πρόταση»! Εν τέλει το συνέδριο αποφάσισε, θεωρώντας το «λιγότερο κακό» (αλλά όχι γελοίο;) να μην αποφασίσει ακόμα για το ποια είναι η «γραμμή» του κόμματος (έχουν περάσει 3,5 χρόνια απ’ το δημοψήφισμα…), και να περιμένει πρώτα να γίνουν εκλογές (στις οποίες θα πάει με τα χέρια κάτω…)… Και μετά «βλέπουμε».

Είναι τρομακτικό αν το σκεφτεί κανείς σαν διανοητική κατάσταση… Η ανομολόγητη επιθυμία αυτών των τύπων είναι το ζήτημα της εξόδου ή μη του βρετανικού λέοντα να “περάσει σε δεύτερη μοίρα” στις όποιες εκλογές, και να μπει στο κέντρο το κοινωνικό πρόγραμμα του κόμματος. Φαίνεται βολικό αλλά είναι παράλογο! Δεν έγινε (ούτε θα μπορούσε να γίνει) δημοψήφισμα για την βελτίωση του βρετανικού συστήματος υγείας (ένα απ’ τα μέτρα του προγράμματος). Έγινε για την έξοδο. Η έξοδος, με την σημαντική συμβολή και των εργατικών, αναγορεύτηκε σε “κεντρικό πολιτικό ζήτημα”, και τέτοιο εξακολουθεί να είναι εδώ και 4,5 χρόνια. Κι ωστόσο μπροστά στο δικό τους πολιτικό αδιέξοδο (ανικανότητα θα ήταν πιο σωστή λέξη) θα ήθελαν να παραστήσουν ότι δεν είναι δα και τόσο “κεντρικό”· κι ότι, σε κάθε περίπτωση, μπορούν να συνεχίσουν να επιπλέουν χωρίς να έχουν μια καθαρή και τεκμηριωμένη θέση επ’ αυτού, είτε “ναι” είτε “όχι”, που να τους διαφοροποιεί είτε απ’ τους remainers των “φιλελευθέρων” είτε απ’ τους brexiters του Farage…

Η ιδανική συνταγή αυτοχειρίας: οι δειγματοληψίες δείχνουν ότι οι εργατικοί χάνουν λάδια (δηλαδή ψήφους) και απ’ τις δύο μεριές. Πολλοί αποφασισμένοι remainers, εκλογικοί πελάτες των εργατικών, θα ψηφίσουν τους «φιλελευθέρους», που είναι αποφασιστικά και καθαρά υπέρ της παραμονής. Και πολλοί αποφασισμένοι brexiters, επίσης απ’ την εκλογική πελατεία του κόμματος, θα ψηφίσουν τους συντηρητικούς του Bor-Duk, που υπόσχεται έξοδο ακόμα και μαλλιοκούβαρα.

Δεν είναι περίεργο που οι άγγλοι «συντηρητικοί» αυξάνουν διαρκώς την εκλογική τους επιρροή: ο Corbyn κάνει ό,τι μπορεί για να γίνει ο Bor-Duk πρωθυπουργός. Κι αν αυτό αποδειχθεί «κατόρθωμα», ακόμα μεγαλύτερο θα είναι αν καταφέρει οι «φιλελεύθεροι» να υπερφαλαγγίσουν τους «εργατικούς», γινόμενοι αξιωματική αντιπολίτευση…

Κρίση ειλικρίνειας

Δευτέρα 23 Σεπτέμβρη. …Έχουμε όλοι την εμπειρία αυτού του κόσμου, κι εσείς ξέρετε περισσότερα από εμένα. Αλλά η διεθνής τάξη διαταράσσεται μ’ έναν τρόπο χωρίς προηγούμενο, με μια μαζική αναστάτωση ίσως για πρώτη φορά στην ιστορία μας, σχεδόν σ’ όλους τους τομείς και σε μια ιστορική κλίμακα. Είμαστε ίσως μάρτυρες του τέλους της Δυτικής ηγεμονίας στον κόσμο. Συνηθίσαμε σε μια διεθνή τάξη που βασιζόταν στη Δυτική ηγεμονία απ’ τον 18ο αιώνα… Τα πράγματα αλλάζουν. Και έχουν επηρεαστεί βαθιά απ’ τα λάθη που έκαναν οι Δυτικοί σε συγκεκριμένες κρίσεις, και απ’ τις Αμερικανικές αποφάσεις των τελευταίων χρόνων, αποφάσεις που δεν ξεκίνησαν απ’ την τωρινή διοίκηση, που μας έχουν οδηγήσει στο να επανεξετάσουμε συγκεκριμένες εμπλοκές σε συγκρούσεις στη Μέση Ανατολή και αλλού, και να ξανασκεφτούμε βασικά στοιχεία της διπλωματικής και στρατιωτικής στρατηγικής μας, και σε ορισμένες περιπτώσεις στοιχεία της αλληλεγγύης που την θεωρούσαμε αδιαπραγμάτευτη… Συμβαίνει επίσης η ανάδυση νέων δυνάμεων των οποίων την επίδραση είχαμε υποτιμήσει για πολύ καιρό.

Πρώτα η Κινεζική και επίσης η Ρωσική στρατηγική, πρέπει να το παραδεχτούμε, έχουν αποδειχθεί ιδιαίτερα επιτυχημένες τα τελευταία χρόνια…

Λόγια του γάλλου σοσιαλφιλελεύθερου Macron σε μια δημόσια ομιλία του προς του γάλλους πρεσβευτές ανά την υφήλιο πριν ένα περίπου μήνα. Η κεντρική γαλλική πολιτική βιτρίνα ανησυχεί· όχι τόσο και όχι έτσι, ωστόσο, ώστε να ανακαλέσει τον στρατό της απ’ την αφρικανική ζώνη του Sahel· ή να σταματήσει την «εμπλοκή» της στον πόλεμο στην υεμένη, στο πλευρό των σαουδαράβων μισθοφόρων και του τοξικού… Μ’ άλλα λόγια ο Macron ανησυχεί μεν, αλλά ο γαλλικός ιμπεριαλισμός χαίρει άκρας υγείας – προς το παρόν.

Η ανησυχία του, παρ’ όλα αυτά, δεν είναι γενική. Ή, πιο σωστά, στη συγκεκριμένη ομιλία, εστίασε σ’ ένα συγκεκριμένο ζήτημα: στις σχέσεις της ευρώπης με την ρωσία. Διαβλέπει σωστά ο Macron (και δεν είναι ο μόνος, ούτε άλλωστε η εξέλιξη αυτή είναι καινούργια…) ότι η Ουάσιγκτον ευχαρίστως θα έκανε την ευρωπαϊκή ήπειρο πεδίο μάχης της ίδιας και των όποιων συμμάχων της κατά της Μόσχας. Κι αν όχι σε έναν all out πόλεμο, σίγουρα σε τέτοιο βαθμό ώστε να δημιουργεί διαρκείς τριβές και να βάζει συστηματικά τρικλοποδιές σε οτιδήποτε θα μπορούσε να μοιάζει με «κοινή ευρωπαϊκή εξωτερική πολιτική».

Ο Macron λέει καθαρά ότι «η Ουάσιγκτον δεν είναι σύμμαχος πλέον» (ήταν, όμως, ποτέ;). Τελεία. Γιατί αν η συνταγή του για την σωτηρία της γηραιάς ηπείρου είναι η επαναπροσέγγιση με την Μόσχα (μέσα, για παράδειγμα, απ’ την κατάργηση διάφορων κυρώσεων που έχουν επιβληθεί και απ’ την ε.ε. στη ρωσία εξαιτίας της «προσάρτησης» της Κριμαίας και της αυτονόμησης του Donbass στη νοτιοανατολική ουκρανία) τότε απλά μασκαρεύει την αδυναμία του: δεν μπορεί καν να “τραβήξει” τ’ αυτιά της Βαρσοβίας, των βαλτικών κρατών και των «εταίρων» του Βίτζεγκραντ…. Η γαλλία είναι, πια, η σκιά των φαντασιώσεων των αφεντικών της.

Αν υπήρξε ένα ευρωπαϊκό κράτος που επεδίωξε έγκαιρα πράγματι (και έντιμα, όσο μπορεί να μιλάει κανείς για τιμιότητα στον καπιταλισμό…) μια ομοσπονδιακή συγκρότηση του project europe αυτό ήταν το γερμανικό. Κι αν υπήρξε ένα άλλο κράτος που βούλιαξε αυτήν την προσπάθεια, αυτό ήταν το γαλλικό. Όταν το Βερολίνο ζητούσε εμβάθυνση των θεσμών της τότε ε.ε. το Παρίσι απαντούσε με μεγέθυνση. Κάπως έτσι μπήκαν στην ε.ε. (σε μια ε.ε. θεσμικά μισοφτιαγμένη) με διαδικασίες express τα ευρωπαϊκά κράτη του πρώην “ανατολικού μπλοκ”: η γαλλική εθνική πολιτική θεωρούσε πως μ’ αυτόν τον τρόπο, αυξάνοντας τα μέλη της ε.ε., θα μπορούσε να ελέγξει τον γερμανικό καπιταλιστικό δυναμισμό. Τελικά έστρωσε τον δρόμο για τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό…

Τώρα; Τώρα δεν μπορεί (ούτε ο Macron ούτε οποιοσδήποτε άλλος) να πείσει τις διάφορες ακροδεξιές κυβερνήσεις να φιλοξενήσουν έστω και εκατό μετανάστες / πρόσφυγες… Από πολιτική άποψη η διάσπαση που φοβάται ο Macron έχει γίνει στην ευρώπη. Αν ήταν διαφορετικά τα πράγματα δεν θα ήταν τόσο εύκολο για την Ουάσιγκτον να παρκάρει στρατό και όπλα όπου την βολεύει στην περίμετρο της ρωσίας…

Οι καλές ιδέες

Σάββατο 21 Σεπτέμβρη. Αν έχεις καλές ιδέες δεν θα πάνε χαμένες. Εσύ μπορεί να χαθείς· αυτές όχι! Στις 6 Μάρτη του 2015, τότε που το φαιορόζ γκουβέρνο παρίστανε το «αριστερό» και ανέμιζε το «νωπή λαϊκή εντολή» στα μούτρα των καταραμένων εταίρων μέσω του Γιάνη του Εξολοθρευτή, ο υπ.εξ. ογκόλιθος Nick the Greek Κοτζιάς απειλούσε την ευρώπη ότι «θα πλημμυρίσει με τζιχαντιστές» αν δεν κάνει τα χατήρια στο ελλαδιστάν.

Αυτοί οι τρισκατάρατοι έκαναν ότι δεν άκουσαν. Έτσι ένα μήνα μετά, στις 7 Απρίλη, ο υπ.αμ. ψεκασμένος επανέλαβε την απειλή.

Και οι δύο, πρωτοκλασσάτα κυβερνητικά στελέχη της μασκαρεμένης καραδεξιάς «πρώτης φοράς», προφανώς εννοούσαν ότι αυτοί οι άθλιοι τζιχαντιστές βρίσκονταν ήδη σε ελληνικό έδαφος, σε ικανή ποσότητα και ποιότητα… Γιατί αλλιώς πως θα τους εκσφενδόνιζαν στην ευρώπη;

Ή, αν η πιο πάνω διαπίστωση δεν σας αρέσει, εκείνο που ούρλιαζαν σαν ξεφτιλισμένα πιόνια του ελληνικού εθνοφασισμού / ιμπεριαλισμού ήταν η συνοριακή θέση του ελλαδιστάν (σε σχέση με την ευρώπη) και το πόσο ακριβά θα έπρεπε να πληρωθεί. (Για περισσότερα επί του «συνοριακή θέση» σας παραπέμπουμε στα χθεσινά σχόλια).

Η ελληνική απειλή «αμολάω εναντίον σου τζιχαντιστές» θα πρέπει να καταγράφτηκε στο παγκόσμιο βιβλίο των μεγάλων, έξυπνων, σημαντικών ιδέων. Αυτό το ευρετήριο σοφίας και μαγκιάς (μαφιόζικου είδους) δεν χάνει ποτέ την αξία του. Ούτε παλιώνει.

Πέρασαν λοιπόν 4,5 χρόνια, αλλά το επιτελείο του ψόφιου κουναβιού ξεφυλίζοντας την βίβλο βρήκε εκείνες τις ανατριχιαστικές στιγμές της ευρωπαϊκής ιστορίας. Κι έτσι:

Με μια μικρή αλλά σημαντική χωροτακτική διαφορά. Το ψόφιο κουνάβι δεν θα στείλει τους χιλιάδες τζιχαντιστές κατευθείαν στην «καρδιά» της ευρώπης· ίσως δεν έχει τους καταπέλτες που είχαν ο ογκόλιθος, ο ψεκασμένος και όλο το κυβερνοπαρεάκι τους. Θα τους στείλει στα σύνορα της ευρώπης…

«Σύνορα»; «Σύνορα της ευρώπης»; Ποιά «σύνορα»; Που είναι τα «σύνορα της ευρώπης» που βολεύουν το ψόφιο κουνάβι; Ελάτε ρε παιδιά, μια κουβέντα είπαμε…(Για περισσότερα επί του «συνοριακή θέση» σας παραπέμπουμε κλπ, κλπ…) Είπαμε ότι το ελλαδιστάν δίνει τα φώτα του πολιτισμού στον κόσμο, αλλά αυτό το ψόφιο κουνάβι δεν είναι απλά φίλος, δεν είναι απλά σύμμαχος· είναι αδελφός! Πάει να βγάλει το μάτι του ελλαδιστάν! (Με την «λάμπα του ελληνικού πολιτισμού» βέβαια…)

Παλιόκαιρος, παλιόκοσμος και παλιοκοινωνία!

(Υ.Γ. Εδώ που τα λέμε το ψόφιο κουνάβι έχει τα δίκια του. Δεν μπορεί, λέει, να τους πάει όλους στο Γκουαντανάμο, όχι επειδή είναι καλόκαρδος, αλλά επειδή η φυλάκισή τους θα στοιχίσει έναν περίδρομο λεφτά. Απ’ την άλλη δεν μπορούν να μείνουν φυλακισμένοι στη ζώνη που του έχουν εξασφαλίσει οι σύμμαχοί του ypg στη βόρεια και ανατολική συρία, επειδή κι εκεί στοιχίζουν. Οπότε λέει: «αν είναι υπηκοοί σας πάρτε τους πίσω».

Αλλιώς θα πρέπει να τους στείλει στο αφγανιστάν, στη νοτιοανατολική ασία, στην υποσαχάρια αφρική· κάπου, τέλος πάντων, να κάνουν κανά μεροκάματο. Αλλά τότε θα εκτεθεί…)