Η φάρσα της «διεθνούς νομιμότητας»

Δευτέρα 30 Σεπτέμβρη (00.09) >> Κανονικά κάτι θα έπρεπε να σας (μας) λείπει απ’ το πεδίο του θανάτου στην Παλαιστίνη / λίβανο: οι (θρυλικοί) κυανόκρανοι! Οι κυανόκρανοι (απ’ το γαλάζιο χρώμα του κράνους τους) είναι μεν (διεθνές) στρατιωτικό σώμα, με κάποια όπλα και την δυνατότητα να ζητήσουν την βοήθεια των «κρατών μελών» του οηε αν κινδυνεύουν, αλλά είναι (ήταν κατασκευαστικά) ένα ειρηνευτικό στρατιωτικό σώμα… Αποστολή του, ρόλος του, είναι να προστατεύει τους αμάχους στη διάρκεια πολεμικών συρράξεων. Εντολέας του, το διακρατικό σώμα που αποφασίζει ότι οι Χ ή οι Ψ άμαχοι χρειάζονται (διεθνή) προστασία, είναι το περιβόητο «συμβούλιο ασφαλείας του οηε», με τα 5 μόνιμα και τα 15 εναλλασσόμενα μέλη του (από του χρόνου θα έχει και το ελλαδιστάν μια καρέκλα σ’ αυτήν την 15άδα, για 6 ή 12 μήνες – δεν το έχουμε ψάξει…). Για να γίνει “αποστολή κυανοκράνων χρειάζεται βέβαια η ομοφωνία των 5 μόνιμων…

Στη διάρκεια της εκκαθάρισης των βόσνιων μουσουλμάνων απ’ τους σερβοναζί, στο πρώτο μισό των ‘90ς, οι κυανόκρανοι ανέλαβαν το καθήκον να προστατέψουν τους άμαχους βόσνιους… Στο Sarajevo, στους περιβόητους «θύλακες προσφύγων» όπως η Σρεμπρένιτσα… Δεν τους προστάτεψαν, έκαναν το αντίθετο: επέτρεψαν τις σφαγές. Ίσως, λοιπόν, το 1995 θα πρέπει να θεωρηθεί το επίσημο τέλος των κυανόκρανων και, μαζί, το ουσιαστικό τέλος του οηε… (Παρ’ όλα αυτά σε διάφορα σημεία του πλανήτη, κυρίως στην αφρική, εξακολουθούν να υπάρχουν κάποιοι κυανόκρανοι, από διάφορα κράτη. Ειδικά οι πρωτοκοσμικοί κυανόκρανοι, σε τέτοιες περιπτώσεις, έχουν αξιοσημείωτες επιδόσεις σε σωματεμπορία, βιασμούς, λαθρεμπόρια κλπ – πράγμα που δείχνει την χειροπιαστή και με το αζημίωτο έννοια της «προστασίας» την σήμερον ημέρα…)

Απ’ την στενή και περιθωριακή μεριά μας είναι αναμενόμενο ότι τέτοιοι διεθνείς θεσμοί μας αφήνουν παγερά αδιάφορους. Λογικό. Ωστόσο εδώ και περίπου έναν αιώνα οι θεσμίσεις εκείνου που ονομάζεται «διεθνής νομιμότητα» και αφορά τους συγκεκριμένους ανά περίοδο ενδοκαπιταλιστικούς ανταγωνιστικούς και συσχετισμούς δύναμης, είναι ένας ενδιαφέρων δείκτης αυτών ακριβώς των ανταγωνισμών και συσχετισμών. Ο οηε, το δικαστήριο ICJ στη Χάγη, οι κυανόκρανοι, το «συμβούλιο ασφαλείας», η γενική συνέλευση και οι ψηφοφορίες, αποτελούν τυπικά τις θεσμίσεις κάποιων ισορροπιών μεταξύ των ενδοκαπιταλιστικών ανταγωνισμών και συσχετισμών μετά το τέλος του Β παγκόσμιου. Ένα είδος «διεθνούς καπιταλιστικού, διακρατικού συντάγματος», αν μπορούμε να το πούμε έτσι.

Αν λοιπόν αυτό που συμβαίνει μ’ αυτές τις θεσμίσεις τον τελευταίο χρόνο (για «πολτούς από ωραία λόγια» μίλησε ένας φίλος της Hezb’ Allah – και δεν είχε άδικο), το γεγονός δηλαδή ότι «η διεθνής κοινότητα παρακολουθεί και καταδικάζει» μέρα με την ημέρα και ώρα με την ώρα την πιο άγρια μαζική δημόσια σφαγή αμάχων στην Παλαιστίνη και τώρα στο λίβανο χωρίς να μπορεί και να θέλει, είτε ως κράτος κράτος είτε σα σύνολο, να τους προστατέψει, (αν λοιπόν αυτό) σημαίνει την μεγάλη επιτάχυνση της κατάρρευσης αυτού του «διεθνούς, καπιταλιστικού, διακρατικού συντάγματος», τότε ΑΥΤΟ θα μπορούσε να μας ενδιαφέρει και να μας αφορά. Διότι δείχνει κάτι αδιαμφισβήτητο, και έχει συμβεί άλλη μια φορά στον 20ο αιώνα:


Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (sarajevomail@gmail.com) για την απαραίτητη συνεννόηση.

Η ναμίμπια επιμένει!

Δευτέρα 26 Φλεβάρη>> Στις 20 Γενάρη του 2023 (πάνω από ένα χρόνο πριν) η γενική συνέλευση των κρατών μελών του οηε, μετά από απόφασή της (A/RES/77/247), κατέθεσε στο ICJ αίτημα γνωμοδότησης / απάντησης σε δύο ερωτήματα:

Α) Ποιες είναι οι νομικές συνέπειες της συνεχιζόμενης παραβίασης απ’ το Ισραήλ του δικαιώματος των Παλαιστινίων στην αυτοδιάθεση εξαιτίας της παρατεταμένης κατοχής, των εποικισμών και της προσάρτησης παλαιστινιακού εδάφους που έχει καταληφθεί από το 1967, συμπεριλαμβανομένων των ενεργειών για ανατροπή της δημογραφικής σύνθεσης, του χαρακτήρα και του καθεστώτος της Ιερής Πόλης της Ιερουσαλήμ, αλλά και της υιοθέτησης παρόμοιων μέτρων και νόμων υπέρ των διακρίσεων;

Και:

Β) Πως επηρεάζουν οι πολιτικές και οι πρακτικές του Ισραήλ το νομικό καθεστώς της κατοχής, και ποιες είναι οι νομικές συνέπειες που προκύπτουν για όλα τα κράτη μέλη και τον ΟΗΕ απ’ αυτό το καθεστώς;

Αυτές οι δύο ερωτήσεις ήταν ουσιαστικά μία: (όλοι το ξέρουν αλλά) επιβεβαιώνει το δικαστήριο ότι το ισραήλ είναι απαρτχάιντ καθεστώς;

Το έφερε έτσι η διαδικασία και οι ακροάσεις του ICJ γύρω απ’ αυτό το ζήτημα ξεκίνησαν μέσα στη σφαγή, στις 19 Φλεβάρη. Θα τελειώσουν στις 4 Μάρτη. (Πρόκειται για ζήτημα ξεχωριστό απ’ το ήδη σε εξέλιξη κατηγορητήριο κατά του θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώτος για γενοκτονία). Πενήντα δύο (52) κράτη και 3 διεθνείς οργανισμοί καταθέτουν ως μάρτυρες κατηγορίας – ενώ το θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώς απαξίωσε να «υπερασπιστεί τον εαυτό του» θεωρώντας ότι το ICJ είναι «αναρμόδιο» να κρίνει… (Και, φυσικά, ότι όποιος έχει πυρηνικά όπλα και δυτική στήριξη μπορεί να κάνει ότι θέλει…)

Μέσα σ’ αυτά τα 52 κράτη / μάρτυρες κατηγορίας είναι και η ναμίμπια. Που (με κριτήρια «εξωτερικής πολιτικής») έχει περισσευάμενο θάρρος ώστε να φτύνει ογκόλιθους όχι μόνο της διεθνούς πολιτικής αλλά και της χριστιανικής ηθικής, όπως η αγαπημένη Annalena, ο «άσσος στο ημίχρονο – δύο τελικό» θλιβερός κύριος Soltz και όλο το συνάφι τους στο Βερολίνο.

Ενόσω λοιπόν όλοι οι ενάρετοι και φιλάνθρωποι της δύσης κάνουν τον σταυρό τους για το πως έχουν έρθει τα πάνω κάτω, ιδού τι λεγόταν στη Χάγη στις 23 Φλεβάρη (και κυκλοφόρησε σ’ όλο τον υπόλοιπο πλανήτη / ζούγκλα, έξω και γύρω απ’ τον ευρωπαϊκό «κήπο-της-Εδέμ», όπως υποστηρίζει ένας μεγαλοκηπουρός ονόματι Borell):


Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (sarajevomail@gmail.com) για την απαραίτητη συνεννόηση.

Πώς είναι δυνατόν;

Δευτέρα 19 Φλεβάρη>> Αντιγράφουμε από την στήλη ενός μόνιμου εθνικόφρονα αρθρογράφου της καθεστωτικής «καθημερινής», στις 17/2, κάτω απ’ τον τίτλο: «ΟΗΕ: η Χαμάς είναι ένα πολιτικό κίνημα»:


Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (sarajevomail@gmail.com) για την απαραίτητη συνεννόηση.

ICJ: μισογεμάτο το ποτήρι ή μισοάδειο;

Δευτέρα 29 Γενάρη>> To γράψαμε έγκαιρα, οπότε δεν έχουμε αμαρτία. Πριν 2 βδομάδες (15 Γενάρη, Εκατό μέρες) λέγαμε:

…Το ICJ είναι δικαστήριο. Ακόμα κι αν οι δικαστές του επιδείξουν την μέγιστη ακεραιότητα, δεν παύει να είναι ένα δικαστήριο. Ακόμα κι αν αύριο ή σε λίγες ημέρες διατάξουν «προσωρινά μέτρα» κατά του θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώτος, και πάλι θα είναι ένα δικαστήριο.

Όταν μια τέτοια σφαγή, η πιο televised ως τώρα στην ιστορία του πλανήτη, καθημερινή, διαρκής, στη γνώση ακόμα κι εκείνων που κοιμούνται όρθιοι, για 100 μέρες ήδη, πρέπει να φτάσει σ’ ένα δικαστήριο με την ελπίδα να σταματήσει, τότε πρέπει να αναμετρηθούμε με τους δικούς μας δαίμονες…

Το «διεθνές δικαστήριο δικαιοσύνης» εξέδωσε την περασμένη Παρασκευή την απόφασή του σε σχέση με τα επείγοντα προσωρινά μέτρα (κατά του κατηγορούμενου για γενοκτονία θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώτος) που ζητούσε το νοτιοαφρικανικό κράτος. Απ’ την λίστα των τέτοιου είδους μέτρων που ζητούσε η Πραιτόρια, το ICJ δέχτηκε τα περισσότερα – εκτός από δυο: τον τερματισμό του πολέμου (εκ μέρους του Τελ Αβίβ) και την απόσυρση του στρατού του και οποιουδήποτε παραστρατιωτικού απ’ την Γάζα.

Φαίνεται πως πολλοί είχαν στηρίξει όλες τους τις ελπίδες για μια τέτοια απόφαση (τερματισμός πολέμου / αποχώρηση κατοχικού στρατού) στο ICJ ξεχνώντας ότι πρόκειται μόνο για ένα δικαστήριο, που επιπλέον δεν έχει καμία δυνατότητα ή εξουσία να επιβάλει τις αποφάσεις του. Απογοητεύτηκαν (ή αυτό δηλώνουν) επιδεικνύοντας (ας μας επιτραπεί η έκφραση) έναν ασυγχώρητο λεγκαλισμό, εντελώς κενό περιεχομένου και σημασίας για την Παλαιστινιακή αντίσταση (και όχι μόνο) και, κυρίως, για την ιστορική συγκυρία. Κι αυτό επειδή το θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώς δεν θα φύγει τελικά απ’ την Γάζα επειδή αυτό ζήτησε ένα δικαστήριο (χωρίς δυνατότητα και εξουσία), αλλά ως ηττημένο – στρατιωτικά!  

Το 95% της αξίας της προσφυγής και του κατηγορητηρίου της Πραιτόρια, και κατά συνέπεια το 95% της αξίας οποιασδήποτε απόφασης για επείγοντα, προσωρινά μέτρα έπαιρνε το ICJ βρίσκονται εκτός της λωρίδας της Γάζα, εκτός της κατεχόμενης Παλαιστίνης! Στον υπόλοιπο πλανήτη! Και σε σχέση μ’ αυτήν την πλανητική κλίμακα και τους ριζικούς μετασχηματισμούς που συμβαίνουν ήδη σ’ αυτήν, η απόφαση του ICJ έκανε εκείνο που μπορούσε: διέσωσε την αντανάκλαση αυτών των μετασχηματισμών, της αλλαγής των συσχετισμών, σ’ ένα κορυφαίο θεσμικά σημείο∙ επιταχύνοντας ορισμένες κρίσιμες εξελίξεις. Για να το πούμε διαφορετικά, κι όποιος καταλάβει κατάλαβε:


Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (sarajevomail@gmail.com) για την απαραίτητη συνεννόηση.

Οι χασάπηδες…

Δευτέρα 29 Γενάρη>> Για την ιστορική ακρίβεια της ανάλυσης αυτής της απόφασης, η ασταμάτητη μηχανή θεωρεί υποχρέωσή της να μεταφέρει όχι μόνο τα τελικά της σημεία, αλλά και κάποια σημεία του σκεπτικού της. Μην το θεωρήσετε σχολαστικότητα…

Σε ότι αφορά την παράλειψη των δύο πρώτων έκτακτων μέτρων που ζητούσε η Πραιτόρια, δηλαδή τον τερματισμό της επίθεσης του θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώτος και την αποχώρηση στρατού και παραστρατιωτικών:

Εδώ οι δικαστές του ICJ θεωρούν πως το να αποφασίσουν κάτι τέτοιο βρίσκεται έξω απ’ τις προβλέψεις της Σύμβασης κατά Γενοκτονιών, η οποία αποτελεί την βάση της κρίσης τους – άρα έξω απ’ τις αρμοδιότητές τους στη συγκεκριμένη προσφυγή. Δεν ξέρουμε τα νομικά του «διεθνούς δικαιου» ή την Σύμβαση∙ συνεπώς δεν μπορούμε να εκτιμήσουμε αν πρόκειται για πραγματικό περιορισμό ή νομικίστικο ελιγμό. Πρακτικά πάντως η συγκεκριμένη γνωμάτευση, η οποία ακολουθεί την αναγνώριση της βασιμότητας όλων των διαπιστώσεων και των θέσεων της Πραιτόρια για τα μαζικά εγκλήματα που διαπράττονται, σημαίνει ότι ο θεοναζί στρατός μπορεί να παραμείνει ως κατοχικός, αρκεί να αλλάξει «στυλ πολέμου»… Δηλαδή: να μην σκοτώνει αμάχους, να μην καταστρέφει υποδομές, κλπ.

Σύμφωνα με την αρχική εισήγηση «υπεράσπισης» του θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώτος, κάτι τέτοιο είναι αδύνατο «επειδή οι τρομοκράτες της Χαμάς χρησιμοποιούν τους αμάχους ως ανθρώπινη ασπίδα». Κατά συνέπεια αυτό το σημείο του σκεπτικού του ICJ επιδέχεται δύο εντελώς διαφορετικές ερμηνείες σχετικά με την δράση του θεοναζί στρατού: είτε «μπορείτε να συνεχίσετε αφήνοντας τους άμαχους στην ησυχία τους», είτε «αφού – λέτε ότι – αυτό δεν γίνεται, θα πρέπει να σταματήσετε τον πόλεμο».

Σε ότι αφορά τις πηγές που κατά το ICJ πιστοποιούν την (εν δυνάμει) διάπραξη γενοκτονίας, τέτοια που όντως να χρειάζονται επείγοντα, προσωρινά μέτρα, οι μαρτυρίες της UNRWA (του οργανισμού ανθρωπιστικής βοήθειας του οηε) είναι βασικές. (Θα γυρίσουμε στην UNRWA στη συνέχεια):

Σε ότι αφορά τις τελικές αποφάσεις:

Εκτός απ’ τους 15 μόνιμους δικαστές του ICJ, στην ψηφοφορία επί των μέτρων συμμετείχαν και δύο de facto δικαστές, διορισμένοι ο ένας απ’ την Πραιτόρια και ο άλλος απ’ το Τελ Αβίβ. Προσέξτε λοιπόν ότι στα 4 απ’ τα 6 μέτρα μειοψήφισαν η Sebutinde (της ουγκάντα) και ο Barak (ο de facto του θεοναζί καθεστώτος), 15 – 2 το αποτέλεσμα, ενώ τα δυο, τα νο 3 και 4 εγκρίθηκαν ΚΑΙ απ’ τον Barak (16 – 1): αφορούν την υποχρεώση του καθεστώτος να τιμωρεί όποιον διαπράτει γενοκτονία σε βάρος των Παλαιστίνιων (η οποία γενοκτονία όμως δεν έχει αποφασιστεί ρητά απ’ το ICJ ως η πρακτική του Τελ Αβίβ…) και την απρόσκοπτη παροχή ανθρωπιστικής βοήθειας… Είναι πιθανό να χρησιμοποιήσει το θεοναζί καθεστώς το «ναι» του σ’ αυτά τα δύο μέτρα ως απόδειξη ότι δεν διαπράτει ηθελημένα γενοκτονία όταν αρχίσει η κυρίως εκδίκαση της προσφυγής της Πραιτόρια; Ναι (λέμε…), προφανώς!!!!

Σημειώσαμε νωρίτερα ότι το ICJ είχε να αποφασίσει, ουσιαστικά, για τους δυτικούς ιμπεριαλισμούς απ’ το 1945 και μετά! Αυτά τα κράτη υποστηρίζουν την τωρινή σφαγή των Παλαιστινίων, όπως εξάλλου υποστηρίζουν επί δεκαετίες την κατοχή και το απαρτχάιντ καθεστώς σε κάθε έκφανσή τους. Αν και δεν περιλαμβάνονται ρητά στο κατηγορητήριο, όλος ο πλανήτης ακούει την καμπάνα που κτυπάει: κανονικά, ως μέλη της Συνθήκης κατά των Γενοκτονιών, αυτά τα δυτικά κράτη θα πρέπει να στηρίξουν τα έκτακτα, προσωρινά μέτρα, σταματώντας (για παράδειγμα…) τον εξοπλισμό του θεοναζί στρατού εφόσον όπλα και πυρομαχικά χρησιμοποιούνται γενοκτονικά.

Ναι… Όμως αν όντως εννοούσαν την αντίθεσή τους στις γενοκτονίες, στα εγκλήματα πολέμου, στα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, αυτά τα κράτη ούτε ιμπεριαλιστικά / αποικιοκρατικά θα ήταν, ούτε θα αλληλοτροφοδοτούνταν σε όπλα και τεχνολογίες με τους θεοναζί – και δεν θα χρειαζόταν δικαστική απόφαση!!!

Τι θα κάνουν τώρα λοιπόν, που εκτίθενται και δικαστικά; Ηπα, αγγλία, γερμανία, καναδάς, φινλανδία, σουηδία, σκωτία και ιταλία (η ε.ε. σα σύνολο έπεται…), με τον «ανθρωπισμό» τους να τρέχει απ’ τα μπατζάκια τους, αποφάσισαν να σταματήσουν την χρηματοδότηση της UNRWA για την Παλαιστίνη, με πρόφαση το ότι ο σύμμαχός τους (το θεοναζί, απαρχάιντ Τελ Αβίβ) κατηγορεί τον οργανισμό τώρα, μετά από σχεδόν 4 μήνες, ότι μια δεκάδα μέλη του, Παλαιστίνιοι, συμμετείχαν στην «εισβολή του al Aqsa», στις 7 Οκτώβρη!!! Με δυο λόγια έστησαν μια πλαστή κατηγορία για να εμποδίσουν (όσο τους είναι δυνατό…) την εφαρμογή βασικών έκτακτων και προσωρινών μέτρων!!!

Αυτή είναι η πρώτη απάντηση των συνεργών της γενοκτονίας στην Παλαιστίνη στην έμμεση αλλά σαφή καταδίκη τους απ’ το ICJ!!!! «Σας γράφουμε!!» Φυσικά η UNRWA θα συνεχίσει να χρηματοδοτείται απ’ τον υπόλοιπο πλανήτη, από κάποια κράτη περισσότερο απ’ ότι τώρα. Όμως η απόφαση των δυτικών αφεντικών, και μάλιστα στο συγκεκριμένο χρονικό σημείο, κάνει ακόμα πιο φανερή, πιο έντονη και πιο συστηματική την συνέργειά τους στην εξόντωση των Παλαιστινίων…

Αν βρουν τρόπο να διαλύσουν το ICJ θα το κάνουν – μην έχετε αμφιβολία! Δεν το ελέγχουν, άρα…

Μπρος βαθύ και πίσω ρέμα…

Δευτέρα 22 Γενάρη>> Παρακάτω είναι τα ονόματα μερικών απ’ τα κράτη που υποστηρίζουν την προσφυγή της νότιας αφρικής κατά του ισραήλ, στο «διεθνές δικαστήριο δικαιοσύνης» (ICJ)*, με την κατηγορία της γενοκτονίας κατά των παλαιστίνιων:

βολιβία, μεξικό, βενεζουέλα, ναμίμπια, αφγανιστάν, αλβανία, αζερμπαϊτζάν, μπαγκλαντές, μπενίν, μπουρκίνα φάσο, αλγερία, τσαντ, ινδονησία, μαρόκο, ακτή ελεφαντοστού, γκαμπόν, γκάμπια, γουϊνέα, ιράκ, ιράν, καμερούν, κατάρ, καζακστάν, κιργιζιστάν, λίβανος, μαλαισία, μάλι, αίγυπτος, μαυριτανία, μοζαμβίκη, νίγηρας, νιγηρία, ουζμπεκιστάν, πακιστάν, σενεγάλη, σιέρα λεόνε, σουδάν, συρία, σαουδική αραβία, τατζικιστάν, τυνησία, αίγυπτος, τουρκμενιστάν, τουρκία, ουγκάντα, ομάν, ιορδανία, ινδονησία…

Αντίθετα, τα κράτη που έχουν δηλώσει ως τώρα ανοικτά συνήγοροι του θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώτος, είναι τα εξής τέσσερα: οι ηπα, η μεγάλη βρετανία, η γαλλία και η γερμανία. Με την αποικιοκρατική, ιμπεριαλιστική ιστορία τους βουτηγμένη στο αίμα «ξέρουν»: Δεν γίνεται καμία γενοκτονία στη γάζα λένε. Είναι νόμιμη αυτο-άμυνα… Είναι η «νομιμότητα» της αυτο-άμυνας του κατακτητή που καταλαβαίνει ότι έφαγε-τα-ψωμιά-του… Είναι η «νομιμότητα» της αυτο-άμυνας την οποία σκοπεύουν να επικαλεστούν τα ίδια… Είναι η «νομιμότητα» που δίνουν αυτά και μόνον αυτά στα συμφέροντά τους και στον κανιβαλισμό τους. Είναι η πιο πρόσφατη έκλαμψη δυτικής ιμπεριαλιστικής χυδαιότητας και κυνισμού… Μπροστά σ’ έναν πλανήτη που θέλει περισσότερα – και έχει βρει καινούργιους, φιλικότερους προστάτες…

Περισσότερα είναι τα πρωτοκοσμικά κράτη που (προσπαθούν να) κάνουν το κορόιδο, στηρίζοντας «σιωπηλά» τους χασάπηδες. Ενώ τα βασικά μέλη του ευρασιατικού project μουρμουρίζουν μονότονα τα περί «λύσης των δύο κρατών», περιμένοντας…

Μιλώντας ψυχρά και δυσοίωνα: τα μαχαίρια βγαίνουν απ’ τα θηκάρια, και το «διεθνές δικαστήριο δικαιοσύνης» είναι μόνο μια αντανάκλασή τους:

[* διάφοροι διεθνώς και στα μέρη μας, βιαστικοί, απρόσεκτοι, αδιάφοροι ή πονηρούληδες μπερδεύουν το “διεθνές δικαστήριο δικαιοσύνης” (ICJ) με το “διεθνές ποινικό δικαστήριο” (ICC). Και τα δύο έχουν έδρα στη Χάγη, και τα δυο είναι διεθνή. Αλλά το ένα (το ICJ) είναι πολύ παλιό, είναι ο ένας απ’ τους 6 πυλώνες του οηε, και ασχολείται ΜΟΝΟ ΜΕ ΔΙΕΝΈΞΕΙΣ ΜΕΤΑΞΥ ΚΡΑΤΩΝ. Το άλλο (το ICC) είναι ηλικίας μόλις 20+ χρόνων, ασχολείται ΜΟΝΟ ΜΕ ΑΤΟΜΑ, και θεωρείται – αποδεδειγμένα – εντελώς “διεφθαρμένο”. Την ανεγκέφαλη αλεπού, για παράδειγμα, ως “άτομο”, την καταδίκασε το δεύτερο, το ICC, σε χρόνο μηδέν – είναι “εργαλείο” των δυτικών αφεντικών, αυτή είναι η πραγματικότητα. Γράψαμε πρόσφατα περισσότερα – πείτε τα και στους φίλους / φίλες σας, να μην λένε ανοησίες….]


Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (sarajevomail@gmail.com) για την απαραίτητη συνεννόηση.

Λίγη διεθνής κοινότητα ακόμα

Δευτέρα 15 Γενάρη>> Η προσφυγή του νοτιοαφρικανικού κράτους στο «διεθνές δικαστήριο δικαιοσύνης» (ICJ) κατά του θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώτος με την κατηγορία της γενοκτονίας αποδεικνύεται μια συμπαγής και καλά τεκμηριωμένη νομική προσπάθεια να σταματήσει η σφαγή των Παλαιστίνιων. Δεκάδες άλλα κράτη έχουν δηλώσει ήδη την υποστήριξή τους σ’ αυτήν την προσφυγή, αλλά και οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων (πρωτοκοσμικές και μη), μεμονωμένοι «ειδικοί» του διεθνούς δικαίου… Απ’ την μεριά του το κατηγορούμενο κτηνώδες καθεστώς έχει να επιδείξει το «δικαίωμα άμυνας» που του αναλογεί: από απειλές και εκβιασμούς στα κράτη των οποίων δικαστές συμμετέχουν στην τωρινή σύνθεση του δικαστηρίου μέχρι το θεώρημα ότι η παλαιστινιακή αντίσταση είναι γενοκτονική∙ απ’ τα διεθνή πρωτοκοσμικά κρατικά στηρίγματά του ως το θεώρημα ότι η νότια αφρική είναι το «νομικό τμήμα της Hamas»… (Αυτό το τελευταίο ενδεχομένως του επιτρέπει να βομβαρδίσει και την Χάγη…)

Να, για παράδειγμα, ένας συνήγορος: το Βερολίνο. Δεν είναι γενοκτονία αυτό που γίνεται στη Γάζα λέει το γκουβέρνο του, και το λέμε εμείς που ξέρουμε, γιατί κάναμε μία (το Ολοκαύτωμα)… (Όχι, δεν το λέει ακριβώς έτσι… Όμως αυτό είναι το νόημα της επίσημης «γερμανικής άποψης» για την προσφυγή της νότιας αφρικής…) Επιπλέον το έκαναν και στη ναμίμπια…

Πολύ πριν υπάρξει απόφαση (η διαδικασία θα κρατήσει μήνες, ίσως και χρόνια), το επείγον, κι αυτό που ζητάει κατ’ αρχήν η Πραιτόρια, είναι το δικαστήριο να αποφασίσει προσωρινά μέτρα ώστε να σταματήσει η σφαγή και να προστατευτούν όσοι Παλαιστίνιοι είναι ζωντανοί, χωρίς όρους και προϋποθέσεις σε βάρος τους. Αυτό σημαίνει μεταξύ άλλων να σταματήσει η θεοναζί επίθεση και να αποσυρθεί ο στρατός και οι όποιοι παραστρατιωτικοί (: έποικοι…) απ’ τη Γάζα∙ να απελευθερωθεί χωρίς περιορισμούς η παροχή τροφίμων, νερού, φαρμάκων, καυσίμων και όλων των ειδών πρώτης ανάγκης στον πληθυσμό∙ να μην εμποδιστεί η παρουσία ερευνητών που θα καταγράψουν επί τόπου (στη Γάζα) τι έχει συμβεί εκεί ως τώρα, κλπ. Μια τέτοια απόφαση, ως επείγουσα, μπορεί να παρθεί (και θα παρθεί πράγματι ελπίζουμε) σε λίγες ημέρες, άμεσα, χωρίς να βγει το οριστικό, τελικό συμπέρασμα του δικαστηρίου περί της γενοκτονίας∙ κι αυτή η απόφαση είναι που κάνει το θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώς και τους συμμάχους του να τρέμουν από οργή: μια και το ICJ δεν έχει τρόπο να την επιβάλει, θα την προωθήσει στο περιβόητο «συμβούλιο ασφαλείας του οηε» που έχει! Κι εκεί «τα κουκιά είναι μετρημένα»: είτε οι σύμμαχοι και υποστηρικτές του κανιβαλισμού (Ουάσιγκτον, Λονδίνο) θα την στηρίξουν (;;;), είτε όχι – μπλοκάροντας την εφαρμογή της…. Με ό,τι αυτό σημαίνει για τους παγκόσμιους, ενδοκαπιταλιστικούς συσχετισμούς και ανταγωνισμούς…

Για να το πούμε διαφορετικά. Με τον χρόνιο ξεπεσμό του οηε και των δεκάδων αποφάσεών του σχετικά με την Παλαιστίνη, το ICJ ως τμήμα του οηε είναι το τελευταίο διεθνώς αποδεκτό όργανο «επίλυσης διαφορών μεταξύ κρατών» που έχει απομείνει ως αξιόπιστο απ’ τις δομές «πλανητικής εμβέλειας» όπως αυτές διαμορφώθηκαν μετά το τέλος του 2ου παγκόσμιου πολέμου. Καθώς ο 4ος βρίσκεται ήδη σε εξέλιξη και κλιμάκωση, και καθώς είναι σαφές πως όταν οι καινούργιοι συσχετισμοί δύναμης και καταμερισμού εξουσίας στον καπιταλιστικό πλανήτη οριστικοποιηθούν (……) θα υπάρξει μια καινούργια «διεθνής νομιμότητα» με νέα «περιεχόμενα» και θεσμίσεις, το ICJ αιωρείται σ’ αυτό το ιστορικό-κενό-της-μετάβασης.

Η κατοχή της Παλαιστίνης, η καταστροφή της ζωής των Παλαιστίνιων, το απαρτχάιντ καθεστώς και η παλαιστινιακή αντίσταση, είναι ένας απ’ τους πολλούς «επιμέρους» πολέμους του 3ου παγκόσμιου, του επονομαζόμενου «ψυχρού» – που μόνο τέτοιος δεν ήταν. Όλα τα αντιαποικιακά κινήματα νίκησαν (κατ’ αρχήν…) στη διάρκεια αυτού του 3ου παγκόσμιου∙ όλα εκτός από εκείνο για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης… Σ’ αυτήν την άκρη του κόσμου, στον αρμό της ανατολικής Μεσογείου με τη δυτική Ασία και την βόρεια Αφρική, οι διακρατικοί, ενδοκαπιταλιστικοί ανταγωνισμοί του 3ου παγκόσμιου επέβαλαν ένα αιματηρό, βάρβαρο «Χ».

Αυτό το «Χ» διαταράχτηκε προς στιγμήν μόλις ο 3ος παγκόσμιος τελείωσε. Το θυμίσαμε πριν μόλις 2,5 μήνες, θα το ξανακάνουμε. Η απόφαση A/RES/45/130 της γενικής συνέλευσης των κρατών μελών του οηε (με ημερομηνία επίσημης δημοσίευσης 14/12/1990) έλεγε ανάμεσα σ’ άλλα κι αυτά (τονισμένες φράσεις στις φωτογραφίες):

Η Γενική Συνέλευση ξαναεπιβεβαιώνει την πίστη της στη σημασία της εφαρμογής της Διακήρυξης Απόδοσης Ανεξαρτησίας στις Αποικιοκρατούμενες Χώρες και στους Λαούς τους…

… Θυμίζει την Διακήρυξη της Γενεύης για την Παλαιστίνη και το Πρόγραμμα Δράσης για την Επίτευξη των Παλαιστινιακών Δικαίων, που υιοθετήθηκε απ’ το Διεθνές Συνέδριο για το Ζήτημα της Παλαιστίνης…

… 2. Ξαναεπιβεβαιώνει τη νομιμότητα του αγώνα των λαών για ανεξαρτησία, εδαφική ακεραιότητα, εθνική ενότητα και απελευθέρωση από αποικιοκρατική κυριαρχία, απαρτχάιντ και ξένη κατοχή, με όλα τα διαθέσιμα μέσα, συμπεριλαμβανόμενου του ένοπλου αγώνα…

Ήταν μόνο μια στιγμή: η ιμπεριαλιστική δύση είχε νικήσει (στον 3ο παγκόσμιο) και τίποτα δεν επρόκειτο να διαταράξει τα εγκλήματα του χωροφύλακά της στη μέση Ανατολή. Το «Χ» έγινε σταδιακά ανοικτή, πανηγυρική και χωρίς προσχήματα υποστήριξη του απαρτχάιντ καθεστώτος….

Το ICJ, ως κεντρικός θεσμός του οηε από το 1948, «κουβαλάει» τώρα όλες αυτές τις ανεφάρμοστες αποφάσεις του μητρικού οργανισμού για το “παλαιστινιακό πρόβλημα”∙ κουβαλάει ακόμα και τις δεκαετίες της σιωπηλής «αποδοχής» του αποικιοκρατικού απαρτχάιντ∙ σε μια ιστορική περίοδο που οι συσχετισμοί του παρελθόντος έχουν αλλάξει και αλλάζουν διαρκώς ακόμα περισσότερο. Κουβαλάει τέλος την δική του απόφαση του 2004 (για την παράνομη με βάση το «διεθνές δίκαιο» κατασκευή των τειχών στη Δυτική Όχθη), όπου επιβεβαιώνει ότι όπως οποιοδήποτε κατοχικό καθεστώς έτσι και το θεοναζί, απαρτχάιντ δεν έχει το δικαίωμα να επικαλείται «αυτοάμυνα» απέναντι στους κατεχόμενους πληθυσμούς… Για προφανείς λόγους: οι κατεχόμενοι εξεγείρονται, κι αυτοί είναι οι μόνοι που έχουν δικαίωμα διεθνώς αναγνωρισμένο, ακόμα και στον ένοπλο αγώνα.

Το ICJ είναι η τελευταία αντανάκλαση του 20ου αιώνα πάνω στην κόψη της Ιστορίας, μέσα στη ρευστότητα και τη νοσηρότητα. Απ’ την μια μεριά, κάτω απ’ τα βλέμματα του πλανήτη, πρέπει να στηρίξει την ακεραιότητά του, έτσι ώστε σα θεσμός να περάσει στις καινούργιες ρυθμίσεις, μετά τον 4ο παγκόσμιο πόλεμο. Απ’ την άλλη μεριά υπονομεύεται υπόγεια ήδη απ’ τα αφεντικά του τελευταίου κτηνώδους ρατσιστικού, αποικιοκρατικού καθεστώτος – και τους συμμάχους του. Θυμάστε μήπως τον πιο κοντινό, που με το θράσος που χαρακτηρίζει όλους όσους θεωρούν ότι το «διεθνές δίκαιο» το έχουν στην τσέπη τους (ενώ το έχουν αλλού…) υπερασπίστηκε το «δικαίωμα του ισραήλ στην αυτοάμυνα»; Σας τον θυμίζουμε:

Οι φύλακες του «διεθνούς δικαίου»…

Δευτέρα 6 Νοέμβρη>> Ο Graig Mokhiber (60 χρονών σήμερα) είναι αμερικάνος δικηγόρος με καταγωγή απ’ τον λίβανο, ειδικευμένος στα ανθρώπινα δικαιώματα, την διεθνή νομοθεσία γι’ αυτά, και την πολιτική υπεράσπισής τους. Απ’ το 1992 ήταν υψηλόβαθμο στέλεχος του ΟΗΕ, υπεύθυνος για την δημιουργία του σχετικού «γραφείου ανθρωπίνων δικαιωμάτων». Στη δεκαετία του 1990 έζησε κάποια χρόνια στη Γάζα, ως σύμβουλος του ΟΗΕ. Στη συνέχεια επιλέχτηκε ως διευθυντής των κεντρικών γραφείων αυτής της υπηρεσίας στη Ν. Υόρκη. Παραιτήθηκε στις 28 Οκτώβρη του 2023, καταγγέλλοντας τον ΟΗΕ ως ανίκανο να εμποδίσει την ισραηλινή κτηνωδία.

Τα παρακάτω είναι μερικά αποσπάσματα απ’ την επιστολή της παραίτησής του:

Γράφω σε μια στιγμή μεγάλης απελπισίας για τον κόσμο, συμπεριλαμβανόμενων πολλών απ’ τους συναδέλφους μου. Για άλλη μια φορά βλέπουμε μια γενοκτονία να ξεδιπλώνεται μπροστά στα μάτια μας, και ο Οργανισμός που υπηρετούμε δείχνει ανίκανος να την σταματήσει. Ως κάποιος που έχει ερευνήσει τις παραβιάσεις των ανθρώπινων δικαιωμάτων στην Παλαιστίνη απ’ την δεκαετία του 1980, έζησε στη Γάζα ως σύμβουλος του ΟΗΕ για τα ανθρώπινα δικαιώματα στη δεκαετία του 1990, και πραγματοποίησε διάφορες αποστολές προστασίας τους σ’ αυτό το μέρος πριν απ’ το 1990 και μετά, αυτή η ανικανότητα έχει μια πολύ προσωπική διάσταση για μένα.

Έχω δουλέψει ερευνώντας τις γενοκτονίες εναντίον των Tutsi, των Βόσνιων μουσουλμάνων, των Yazidi, και των Rohingya. Κάθε φορά, όταν κατακαθόταν η σκόνη απ’ τον τρόμο που είχε προκληθεί κατά ανυπεράσπιστων πληθυσμών, γινόταν οδυνηρά ξεκάθαρο ότι είχαμε αποτύχει στο καθήκον μας να εμποδίσουμε αυτές τις μαζικές κτηνωδίες, να προστατέψουμε τους απροστάτευτους και να αποδώσουμε τις ευθύνες στους αυτουργούς τους. Και το ίδιο έχει συμβεί με τα κύματα δολοφονιών και διώξεων κατά των Παλαιστίνιων από τότε που δημιουργήθηκε ο ΟΗΕ.

Αποτυγχάνουμε ξανά.

Ως δικηγόρος ανθρωπίνων δικαιωμάτων με εμπειρία πάνω από 3 δεκαετίες ξέρω καλά ότι η απόδοση του χαρακτηρισμού γενοκτονία γίνεται συχνά θέμα πολιτικής κατάχρησης. Αλλά η τρέχουσα καθολική σφαγή του Παλαιστινιακού λαού, που προέρχεται από μια φυλετικο-εθνικιστική ιδεολογία εποικιστικής αποικιοκρατίας, ως τελευταία φάση δεκαετιών συστηματικών διωγμών και εκκαθαρίσεων σε βάρος των Παλαιστινίων αποκλειστικά και μόνο επειδή είναι Άραβες, σε συνδυασμό με τις ξεκάθαρες δηλώσεις προθέσεων απ’ τη μεριά της κυβέρνησης και του στρατού του Ισραήλ, δεν αφήνει περιθώριο αμφιβολίας ή συζήτησης. Στη Γάζα, σπίτια πολιτών, σχολεία, εκκλησίες, τζαμιά και ιατρικές υποδομές γίνονται στόχος ηθελημένα καθώς χιλιάδες πολίτες δολοφονούνται. Στη Δυτική Όχθη, συμπεριλαμβανόμενης της κατεχόμενης Ιερουσαλήμ, καταλαμβάνονται και γκρεμίζονται σπίτια με βάση αποκλειστικά την φυλή, και βίαια πογκρόμ με δράστες εποίκους προστατεύονται απ’ τον ισραηλινό στρατό. Από άκρου εις άκρο το Απαρτχάιντ είναι το αφεντικό.

Πρόκειται για τον ορισμό της γενοκτονίας. Το Ευρωπαϊκό, φυλετικο-εθνικιστικό, εποικιστικό αποικιακό σχέδιο για την Παλαιστίνη έχει μπει στην τελευταία του φάση, με στόχο την επίσπευση της καταστροφής των τελευταίων υπολειμμάτων της ζωής των αυτοχθόνων στην Παλαιστίνη. Επιπλέον, οι κυβερνήσεις των Ηνωμένων Πολιτειών, του Ηνωμένου Βασιλείου και πολλές Ευρωπαϊκές, συνεργάζονται απόλυτα μ’ αυτήν την τρομακτική επίθεση. Όχι μόνο αυτές οι κυβερνήσεις αρνούνται να εκπληρώσουν τις υποχρεώσεις τους στο «να εξασφαλίσουν τον σεβασμό» στις Συμβάσεις της Γενεύης, αλλά στην πραγματικότητα με ενεργητικό τρόπο εξοπλίζουν τους επιτιθέμενους παρέχοντας οικονομική και πληροφοριακή υποστήριξη, όπλα, και πολιτική / διπλωματική κάλυψη για τις θηριωδίες του Ισραήλ.

… Δεκαετίες αποπροσανατολισμού απ’ τις απατηλές και σε μεγάλο βαθμό υποκριτικές υποσχέσεις του Όσλο εξέτρεψαν τον Οργανισμό απ’ το βασικό του καθήκον να υπερασπίζεται το διεθνές δίκαιο, τα διεθνή ανθρώπινα δικαιώματα, και το Καταστατικό του το ίδιο. Το mantra της «λύσης των δύο κρατών» έχει γίνει ένα κοινότοπο ανέκδοτο στους διαδρόμους του ΟΗΕ, τόσο επειδή είναι αδύνατο να πραγματοποιηθεί, όσο και για την πλήρη αποτυχία του να πάρει υπόψη του τα αναπαλλοτρίωτα ανθρώπινα δικαιώματα του Παλαιστινιακού λαού. Το αυτοαποκαλούμενο «Κουαρτέτο» έχει καταντήσει φύλλο συκής για την αδράνεια και την υποταγή σ’ ένα βάρβαρο status quo. Ο αμερικανικής έμπνευσης σεβασμός «στις συμφωνίες μεταξύ των μερών» (αντί της εφαρμογής της διεθνούς νομοθεσίας) ήταν πάντα μια ολοφάνερη ταχυδακτυλουργία, σχεδιασμένη για να ενισχύει την δύναμη του Ισραήλ ενάντια στα δίκαια των κατεχόμενων και εξοστρακισμένων Παλαιστίνιων.

… Τις τελευταίες δεκαετίες βασικά τμήματα του ΟΗΕ έχουν παραδοθεί στην δύναμη των ΗΠΑ, στον φόβο απέναντι στο Ισραηλινό Λόμπυ, κι έτσι εγκατέλειψαν τις αρχές τους και την διεθνή νομοθεσία αυτή καθ’ αυτή. Έχουμε χάσει πολλά απ’ αυτή τη στροφή, και ανάμεσά τους την παγκόσμια αξιοπιστία μας. Αλλά οι Παλαιστίνιοι έχουν υποστεί τις μεγαλύτερες απώλειες σα συνέπεια των αποτυχιών μας. Είναι εντυπωσιακή ειρωνεία της ιστορίας ότι η Παγκόσμια Διακήρυξη των Ανθρώπινων Δικαιωμάτων υιοθετήθηκε την ίδια χρονιά με την επιβολή της Nakba (: καταστροφή) στον Παλαιστινιακό λαό. Καθώς γιορτάσαμε την 75η επέτειο αυτής της Διακήρυξης, καλά θα κάναμε να εγκαταλείψουμε το παλιό κλισέ ότι αυτή η Διακήρυξη γεννήθηκε απ’ τις θηριωδίες που είχαν προηγηθεί, και να παραδεχτούμε ότι γεννήθηκε παράλληλα με μια απ’ τις μεγαλύτερες και πιο θηριώδεις γενοκτονίες του 20ου αιώνα, την καταστροφή της Παλαιστίνης. Από κάποιες απόψεις τα άρθρα της υπόσχονταν ανθρώπινα δικαιώματα στους πάντες, εκτός από τον Παλαιστινιακό λαό. Κι ας μην ξεχνάμε ότι ο ίδιος ο ΟΗΕ κουβαλάει το προπατορικό αμάρτημα του ότι βοήθησε να πραγματοποιηθεί ο εξοστρακισμός των Παλαιστινίων εφόσον ενέκρινε το Ευρωπαϊκό σχέδιο εποικιστικής αποικιοκρατίας που έκλεψε την γη απ’ τους Παλαιστίνιους και την έδωσε στους εποίκους. Είναι πολλά που πρέπει να κάνουμε για να εξιλεωθούμε.

Το διεθνώς επίσημα αναγνωρισμένο δικαίωμα στον ένοπλο απελευθερωτικό αγώνα των Παλαιστινίων

Τρίτη 31 Οκτώβρη>> Οι παλιότεροι/ες το έχουν ξεχάσει – και δεν φταίει μόνο η ηλικία. Οι νέωτεροι/ες το αγνοούν – και δεν φταίει μόνο η αδιαφορία. Το γεγονός, γεγονός ακλόνητο και αδιάψευστο, είναι ότι η ένοπλη Παλαιστινιακή αντίσταση είναι διεθνώς αναγνωρισμένη και νόμιμη. Πρώτα θα το θυμίσουμε / αποδείξουμε, κι ύστερα θα σχολιάσουμε σύντομα τι συνεπάγεται, τι δεν συνεπάγεται, και ποιες είναι οι ευρύτερες συνέπειες του ενός και του άλλου σήμερα και αύριο.

Αναφερόμαστε στην απόφαση με κωδικό A/RES/45/130 της συνέλευσης των μελών του οηε (της πλειοψηφίας, δηλαδή, των κρατών μελών του οηε – όχι του ολιγομελούς «συμβουλίου ασφαλείας»), με ημερομηνία επίσημης δημοσίευσης 14/12/1990. (Μπορείτε να την βρείτε στα αγγλικά εδώ).

Είναι ευδιάκριτο πως ο τίτλος της απόφασης είναι «Το ζήτημα της Παλαιστίνης», και ο υπότιτλος είναι: Το δικαίωμα των λαών στον αυτοκαθορισμό/Αγώνα με όλα τα διαθέσιμα μέσα – απόφαση της Γενικής Συνέλευσης (General Assembly / GA).

Ακολουθούν μεταξύ άλλων αυτά (ο τονισμός δικός μας):

Μεταφράζουμε:

 Έχοντας κατά νου τις αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας 605 (1987) της 22ης Δεκέμβρη του 1987, 607 (1988) της 5ης Γενάρη του 1988 και 608 (1988) της 14ης Γενάρη 1988 και τις αποφάσεις της Γενικής Συνέλευσης 43/21 της 3ης Νοέμβρη 1988, 43/177 της 15ης Δεκέμβρης 1988 και 44/2 της 6ης Οκτώβρη 1989, σε σχέση με την επιδείνωση της κατάστασης του Παλαιστινιακού λαού στις κατεχόμενες περιοχές,

Με βαθιά ανησυχία για τις άθλιες συνέπειες της συνέχισης εκ μέρους του Ισραήλ εχθρικών ενεργειών κατά του Λιβάνου και την συνεχιζόμενη κατοχή τμημάτων του νότιου Λίβανου, καθώς επίσης και της άρνησής του να εφαρμόσει τις σχετικές αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας, ειδικά της απόφασης 425 (1978) της 19ης Μάρτη 1978,

1 – Καλεί όλα τα Κράτη να εφαρμόσουν πλήρως και πιστά όλες τις αποφάσεις των Ηνωμένων Εθνών σε σχέση με την άσκηση του δικαιώματος αυτό-καθορισμού και ανεξαρτησίας από λαούς που βρίσκονται υπό αποικιακή και ξένη κυριαρχία∙

2 – Επανα-επιβεβαιώνει τη νομιμότητα του αγώνα των λαών για ανεξαρτησία, εδαφική ακεραιότητα, εθνική ενότητα και απελευθέρωση από αποικιακή κυριαρχία, απαρτχάιντ και ξένη κατοχή με όλα τα διαθέσιμα μέσα, συμπεριλαμβανόμενου του ένοπλου αγώνα

3 – Επανα-επιβεβαιώνει επίσης το απαράγραπτο δικαίωμα του λαού της Namibia, του Παλαιστινιακού λαού και όλων των λαών που βρίσκονται κάτω από ξένη κατοχή και αποικιακή κυριαρχία για αυτό-καθορισμό, εθνική ανεξαρτησία, εδαφική ακεραιότητα, εθνική ενότητα και κυριαρχία, χωρίς ξένες παρεμβάσεις∙

4 – Καταδικάζει έντονα εκείνες της κυβερνήσεις που δεν αναγνωρίζουν το δικαίωμα του αυτό-καθορισμού και της ανεξαρτησίας όλων των λαών που βρίσκονται ακόμα κάτω από αποικιακή κυριαρχία, ξένη υποδούλωση και ξένη κατοχή, ειδικά των λαών της Αφρικής και του Παλαιστινιακού λαού∙

5 – Καλεί το Ισραήλ να απόσχει απ’ την απέλαση Παλαιστίνιων πολιτών απ’ τις κατεχόμενες Παλαιστινιακές περιοχές και να απελευθερώσει αμέσως όλους τους Παλαιστίνιους κρατούμενους∙

6 – Καταδικάζει έντονα τις διαρκείς και εσκεμμένες παραβιάσεις των θεμελιωδών δικαιωμάτων του Παλαιστινιακού λαού, όπως επίσης τις επεκτατικές δραστηριότητες του Ισραήλ στη Μέση Ανατολή, που συνιστούν εμπόδιο στην επίτευξη του αυτο-προσδιορισμού και της ανεξαρτησίας του Παλαιστινιακού λαού και απειλή στην ειρήνη και την σταθερότητα στην περιοχή…

Την χρονιά που εκδόθηκε αυτή η απόφαση, τέλη 1990, το φασιστικό καθεστώς του Τελ Αβίβ κατείχε στρατιωτικά το νότιο λίβανο και τη λωρίδα της Γάζα. Απ’ τον λίβανο έφυγε το 2000 κάτω απ’ την πίεση του λιβανέζικου αντάρτικου (κυρίως της Χεζμπ’ Αλλάχ). Απ’ την λωρίδα της Γάζα έφυγε το 2005, κάτω απ’ την πίεση του παλαιστινιακού αντάρτικου. Αλλά εκείνο που ακολούθησε ήταν ουσιαστικά η μετατροπή της λωρίδας σε φυλακή, και η συστηματική απαρτχάιντ «επέκταση» στη Δυτική Όχθη. Συνεπώς, απ’ την άποψη του θρυλικού «διεθνούς δικαίου», το καθεστώς του Τελ Αβίβ πάντα ήταν, εξακολουθεί να είναι, και θα συνεχίσει αυτό που λέγεται κράτος – παρίας. Οπλισμένο όμως και στρατιωτικοποιημένο ως τα δόντια∙ και με πυρηνικά.

Βρισκόμαστε λίγο πίσω, αλλά όχι και τόσο πολύ, στο χρόνο: τέλη 1990. Το δικαίωμα της ένοπλης αντίστασης σε κατοχικές, αποικιοκρατικές «κρατικές δυνάμεις» αναγνωρίζεται για τους Παλαιστίνιους, τους Ναμίμπιους αλλά και οποιοδήποτε άλλον πληθυσμό βρίσκεται υπό κατοχή – από 113 κράτη / μέλη του οηε. («Όχι» ψήφισαν 15 και καταλαβαίνετε ποια, «απείχαν» 23, μεταξύ των οποίων και το ελλαδιστάν…). Το σύνολο των τότε μελών ήταν 159 (αργότερα διαλύθηκαν η εσσδ, η γιουγκοσλαβία… οπότε αυξήθηκαν). 113 «ναι» στον ένοπλο αγώνα των Παλαιστινίων σε σύνολο 159 δεν ήταν καθόλου αμελητέα πολιτική στήριξη στην παλαιστινιακή αντίσταση. Εξίσου σημαντικό είναι ότι αυτή η στήριξη δεν προέκυπτε απ’ την «αγάπη στα όπλα» ή τον … «αντισημιτισμό»∙ ούτε καν απ’ την πόλωση του 3ου παγκόσμιου («ψυχρού πολέμου») αλλά πρώτον, σαν προέκταση των αναγνωρισμένων καθολικά ανθρώπινων δικαιωμάτων∙ και δεύτερον, εφόσον επί δεκαετίες το φασιστικό ισραηλινό καθεστώς είχε επιδείξει απόλυτη αδιαφορία και για τα ανθρώπινα δικαιώματα (των παλαιστινίων / αράβων) και για τον πλανήτη ολόκληρο. Εν τέλει: καθαρά και ξάστερα η ένοπλη δράση εναντίον κατακτητών / αποικιοκρατών ΔΕΝ ήταν (και δεν είναι!) «τρομοκρατία»!!!!

Το μετέωρο πόδι (που μπορεί να ρίξει κλωτσιά…)

Κυριακή 21 Φλεβάρη. Με ένα γράμμα του προς το «συμβούλιο ασφαλείας» του οηε ο εκτελών χρέη πρεσβευτή στον οργανισμό αμερικάνος Richard Mills διεμήνυσε ότι οι «κυρώσεις του οηε κατά του ιράν», που τον περασμένο Σεπτέμβρη ξαναζέστανε το ψόφιο κουνάβι, «θεωρούνται τερματισμένες». Αυτό σημαίνει ότι απ’ όλο τον όγκο κυρώσεων και τιμωριών που έβαλε το ψοφιοκουναβιστάν στην Τεχεράνη, «αφαιρείται» η αναβίωση των οηέδικων, που είχαν καταργηθεί με την συμφωνία του 2015… Οι άλλες, οι καθαρά αμερικανικής έμπνευσης τα τελευταία χρόνια, παραμένουν σε ισχύ.

Αυτό παρουσιάζεται απ’ την Ουάσιγκτον σαν «κίνηση καλής θέλησης» εν όψει του γεγονός ότι σήμερα τελειώνει η διορία που της είχε δώσει η Τεχεράνη για να πάρει πίσω όλες τις κυρώσεις, τις απαγορεύσεις και τις τιμωρίες που έχει επιβάλει· διαφορετικά (έχει πει το ιρανικό καθετώς) θα περιορίσει σημαντικά την πρόσβαση των επιθεωρητών του οηε στις πυρηνικές του εγκαταστάσεις. Η κυρία Merkel τηλεφώνησε στον ιρανό πρόεδρο Rouhani για να του πει να μην προχωρήσει σ’ αυτά που έχει αναγγείλει: «Τώρα είναι καιρός για θετικά σήματα ώστε να δημιουργηθεί εμπιστοσύνη και να αυξηθούν οι ευκαιρίας για μια διπλωματική λύση» του είπε, άγνωστο σε τι τόνο…

Δεν ξέρουμε πως θα απαντήσει η Τεχεράνη στην λίγο πολύ προσχηματική κίνηση του Joνυσταλεάν. Εκείνο που επιδιώκει το νέο αμερικανικό γκουβέρνο είναι ακριβώς το ίδιο που επεδίωκε και το προηγούμενο: να σύρει την Τεχεράνη σε «διαπραγματεύσεις» για το πυραυλικό της πρόγραμμα· με άλλα λόγια να επιβάλει απαγορεύσεις και σ’ αυτό. Η διαφορά μεταξύ ψοφιοκουναβιστάν και Joνυσταλεάν είναι μόνο στο στυλ· γι’ αυτό και τώρα στην Ουάσιγκτον έχουν την εντύπωση ότι μπορούν να έχουν και την πίτα ολόκληρη και στον σκύλο χορτάτο. Και τις (περισσότερες) τιμωρίες σε ισχύ, και τις «διαπραγματεύσεις» όπως τις θέλει… Ζουν σε κάποιο σήριαλ του netflix…

Μας είναι δύσκολο να φανταστούμε το γιατί το ιρανικό καθεστώς θα έπεφτε σε μια τέτοια μαύρη τρύπα βάζοντας το πυραυλικό του πρόγραμμα (το πιο σοβαρό αμυντικό μέσο που διαθέτει) στα πόδια του άξονα· και μάλιστα με το κεφάλι πάνω στον πάγκο του χασάπη… Πριν ένα μήνα ο νέος αμερικάνος υπ.εξ. ήταν ωμός τόσο ώστε να μην σηκώνει παρεξήγηση:

… Το ιράν δεν συμμορφώνεται σε μια σειρά ζητημάτων και θα χρειαστεί κάποιο χρόνο αν αποφασίσει να συμμορφωθεί, και θα χρειαστούμε κι εμείς κάποιο χρόνο για να βεβαιωθούμε ότι τηρεί τις υποχρεώσεις του… Μ’ άλλα λόγια, ενώ ήταν η Ουάσιγκτον που έσκισε την συμφωνία του 2015, το νέο γκουβέρνο θεωρεί υπεύθυνη την Τεχεράνη. Αυτό είναι μια ευθεία προέκταση της τακτικής του ψόφιου κουναβιού και καθόλου κλαδί ελιάς!

Ούτε γι’ αστείο. (Για τις δολοφονίες του Soleimani και του al-Muhandis τι λέει το Joνυσταλεάν; Περασμένα ξεχασμένα;)