Category: Ασταμάτητη μηχανή

Ανομολόγητη εθνική αγωνία για τους «άγιους τόπους»;

Τετάρτη 8 Αυγούστου. Απομένουν οι άραβες ορθόδοξοι χριστιανοί στην παλαιστίνη, είτε στα κατεχόμενα εδάφη είτε εντός της επίσημης ισραηλινής επικράτειας. Ο έλληνας Θεόφιλος ο Γ είναι κηρυγμένος εχθρός των περισσότερων (αλλά και της χαμάς και – στα λόγια – της οαπ). Ως πρόσφατα οι αγώνες για την εκπαραθύρωση του Θεόφιλου δεν είχαν ιδιαίτερη διεθνή στήριξη. Τώρα όμως είναι κοντά στο να βρουν – αν δεν έχει γίνει αυτό ήδη, «υπόγεια»: την Μόσχα. (Κι όχι μόνο…)

Έχει παραπάνω από έναν λόγους η Μόσχα να θέλει να στηρίξει την αραβοποίηση του πατριαρχείου Ιεροσολύμων. Η «ελληνοποίησή» του ήταν μια ιστορική μουτζούρα που επιβλήθηκε κάτω από εντελώς διαφορετικούς διεθνείς συσχετισμούς, πριν 1,5 αιώνα – και δεν αμφισβητήθηκε στον 20ο λόγω “σοσιαλισμού”. Και πάντως, τώρα πια, το «μέγεθος ελλαδιστάν» είναι αστείο για να συνεχίζει να παίζει τα βρώμικα αντιπαλαιστινιακά / αντιαραβικά παιχνίδια του, στην αγκαλιά του Τελ Αβίβ, σ’ έναν πόλεμο όπου έχει χυθεί ήδη πολύ αίμα.

Η Αθήνα, απ’ την μεριά της, δεν μπορεί να κάνει στην άκρη. Έτσι όπως είναι τώρα το πατριαρχείο Ιεροσολύμων είναι ελληνικό έδαφος, παράρτημα του υπ.εξ. και των ελληνικών μυστικών υπηρεσιών (τον Βαβύλη τον θυμάται κανείς;). Ο ελληνικός ιμπεριαλισμός έχει χάσει ουσιαστικά τα ερείσματα που είχε κάποτε στον «αραβικό κόσμο», και το Τελ Αβίβ είναι το μοναδικό του «αποκούμπι» στην ευρύτερη περιοχή. Δηλητηριώδες μεν, αλλά το μοναδικό.

Να γιατί, λοιπόν, κατά τη γνώμη μας, το αρχικό ελληνικό καθεστωτικό ρεπορτάζ αναφερόταν σε “περιβάλλον ασφαλείας στην ευρύτερη περιοχή”, σε «δυο χρόνια φαγούρας» και σε κάποια μυστηριώδη ««αυτοκρατορική ορθόδοξη παλαιστινιακή ένωση». Ούτε αυτή η οργάνωση ούτε τα δύο χρόνια φαγούρας έχουν σχέση με το «μακεδονικό» – παρότι η Μόσχα πράγματι διατηρεί υπόγειες ή όχι και τόσο υπόγειες σχέσεις με διάφορα κυκλώματα και μηχανισμούς στα δυτικά βαλκάνια. Έχουν σχέση όμως, και άμεση, με τα ελληνικά ιμπεριαλιστικά όνειρα για «περικύκλωση της ανατολικής Μεσογείου».

Όνειρα που δεν θα ευοδωθούν… Τι σημασία έχει όμως; Η Αθήνα θα κάνει την «σκληρή», ύστερα θα προσπαθεί να γλύψει την Μόσχα, μπας και η τελευταία την λυπηθεί σ’ αυτό το «ζητηματάκι»….

Britain’s decline

Τρίτη 7 Αυγούστου. Τι είναι λοιπόν που θορυβεί τη ναυαρχίδα του φιλελευθερισμού (τον economist) σχετικά με την βρετανική παρακμή; Δύο κυρίως θέματα. Το ένα είναι ψυχο-λογικό: μεγάλο μέρος των ψηφοφόρων δεν συμπεριφέρεται ιδιαίτερα λογικά, κι αυτό αποδεικνύεται (κατά το περιοδικό) απ’ το ότι ψήφισαν κατά πλειοψηφία υπέρ του brexit επειδή είχαν την βολική πεποίθηση ότι για τα προβλήματα του αγγλικού καπιταλισμού φταίνε «άλλοι», και συγκεκριμένα η ε.ε. (Μήπως είναι έλληνες;) Όχι – λέει ο economist:

…Τα περισσότερα απ’ τα προβλήματα της Βρετανίας δημιουργούνται απ’ το εσωτερικό, και δεν υπάρχει τίποτα στη συμμετοχή στην ε.ε. που να εμποδίζει τους βρετανούς επιχειρηματίες να κάνουν εμπόριο με τον υπόλοιπο κόσμο… Οι περισσότεροι οικονομολόγοι προβλέπουν ότι οποιαδήποτε εκδοχή ενός συμφωνημένου Brexit θα συμπιέσει τους ρυθμούς ανάπτυξης της Βρετανίας. Αν η Βρετανία φύγει χωρίς συμφωνία, οι συνέπειες θα είναι καταστροφικές…

Το δεύτερο που ανησυχεί την φιλελεύθερη ναυαρχίδα είναι η τάση συγκέντρωσης κεφαλαίου εντός αγγλίας και, κατά συνέπεια η πτώση της ανταγωνιστικότητας των σχετικών επιχειρήσεων. Το επιτελείο του economist χώρισε τον βρετανικό καπιταλισμό σε 250 υποτομείς, και διαπίστωσε ότι την τελευταία δεκαετία στο 55% αυτών των τομέων έχει μεγαλώσει η συγκέντρωση κεφαλαίου, με τις 4 μεγαλύτερες επιχειρήσεις κάθε υποκλάδου να έχουν αυξήσει το μερίδιό τους στα κέρδη, σε σχέση με μια δεκαετία πριν. Αυτό, κατά τον economist ενισχύει τις δυνατότητες των εργοδοτών να κρατούν χαμηλά τους μισθούς περιορίζοντας έτσι την καταναλωτική τους δυνατότητα· και ενισχύοντας την πληβειακή νευρικότητα. Κι αν αυτή εκφραστεί σαν υποστήριξη στον “επαγγελματία των διαμαρτυριών” Corbyn;

Θα έλεγε κάποιος: και λοιπόν; Αυτός δεν είναι ο καπιταλισμός; Σωστά. Εκείνο που φοβούνται στον economist (χωρίς να το λένε με το όνομά του) είναι πως αν ο βρετανικός καπιταλισμός χάσει την αγορά της ε.ε. (πράγμα λογικό αν ολοκληρωθεί μαλλιοκούβαρα η «έξοδος» του χρόνου την άνοιξη) και δεν την αντικαταστήσει με άλλες στον κόσμο (πράγμα εξαιρετικά δύσκολο), η μειωμένη εσωτερική κατανάλωση θα είναι ένα ακόμα καρφί στο φέρετρό του.

China’s gateways

Τρίτη 7 Αυγούστου. Στη γωνιά του και κάπως στριμωγμένος ο αγγλικός καπιταλισμός δεν μπορεί παρά να βλέπει με δέος την «προέλαση» του κινεζικού· κι αυτός είναι ο δεύτερος λόγος ενός (συγκρατημένου και με εγγλέζικο τακτ) θρήνου. Τι είναι αυτό που ανησυχεί μια πρώην (αλλά πολύ πρώην) αυτοκρατορία σαν αυτήν της βασίλισσας; Τα πάντα!

Κυρίως, όμως, αυτό: ότι το Πεκίνο φτιάχνει λιμάνια παντού όπου μπορεί (εκτός συνόρων), και μάλιστα λιμάνια «διπλής χρήσης»: και εμπορικής και στρατιωτικής. Τα δυο πιο πρόσφατα και υπό κατασκευή είναι στο Kyaukphyu της Myanmar και στο Colombo της Sri Lanka. Σε συνδυασμό με το «διπλής χρήσης» λιμάνι στο πακιστανικό Gwadar, τη ναυτική βάση στο Djibouti και διάφορα έργα υποδομής στην ανατολική Αφρική, το Πεκίνο, κάτω απ’ την ομπρέλλα των «δρόμων του μεταξιού» επεκτείνεται πολύ γρήγορα στον ινδικό ωκεανό. Κι αυτό δεν μπορεί παρά να σκίζει την καρδιά όλων όσων θυμούνται τα παλιά βρετανικά μεγαλεία στις ίδιες θάλασσες· μεγαλεία που κληρονόμησε η Ουάσιγκτον, τώρα όμως αμφισβητούνται στα σοβαρά.

Αυτό που αναγνωρίζει ο economist είναι ότι το Πεκίνο κλείνει δουλειές επενδύσεων σε υποδομές επειδή έχει πολλά λεφτά και δεν κάνει «αδιάκριτες ερωτήσεις» περί δημοκρατίας, ανθρώπινων δικαιωμάτων, κλπ. Just business. Είναι ένα «σχέδιο Marshall» παρατηρεί το περιοδικό – αλλά δεν είναι δικό μας!!!

Όξυνση του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού 1

Τρίτη 7 Αυγούστου. Είναι απόλυτα βέβαιο ότι ο κινεζικός καπιταλισμός / ιμπεριαλισμός δεν αστειεύται· και πως αλλιώς θα μπορούσε; Δεν είναι μόνο οι οικονομικές συμφωνίες και τα «μεγάλα έργα» (που συνήθως αφορούν μικτές ιδιοκτησίες, κινεζικών κρατικών εταιρειών και τοπικών) που έχουν δημιουργήσει ήδη ένα δίκτυ οικονομικής και πολιτικής επιρροής με κέντρο το Πεκίνο και ακτίνα ως τη λατινική Αμερική. Είναι και ο ρυθμός του στρατιωτικού εξοπλισμού του: αποφάσισε ότι θα γίνει ναυτική δύναμη, κι αυτό σημαίνει ότι ναυπηγεί υποβρύχια τέσσερα τέσσερα, φρεγάτες τρεις τρεις· αεροπλανοφόρα το ένα μετά το άλλο· και δεν είναι όλα γνωστά… Μπορεί ο κινεζικός καπιταλισμός να υστερεί (ακόμα) σε πολεμική τεχνολογία (ή τέτοια είναι η δυτική ελπίδα…) και, οπωσδήποτε, σε πολεμική πείρα. Όμως τα ποσοτικά μεγέθη και οι ρυθμοί είναι εντυπωσιακά· και έξω απ’ τις δυτικές δυνατότητες. Αν προστεθεί το ρωσικό know how, τότε χμμ….

Για «προπολεμική περίοδο» ένας κάποιος θρήνος γι’ αυτές τις εξελίξεις είναι εύλογος…

Όξυνση του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού 2

Τρίτη 7 Αυγούστου. Από σήμερα η ε.ε. (συμπεριλαμβανόμενου, σ’ αυτή τη φάση, και του Λονδίνου!) βάζει σε εφαρμογή το «αντι-sanctions» («αντι-usa» δηλαδή) σχέδιό της σε ότι αφορά τις οικονομικές της σχέσεις με την Τεχεράνη. Στα χαρτιά, και από «πολεμική άποψη», αυτή η κίνηση δείχνει ενδιαφέρουσα:

– Οι ευρωπαϊκές εταιρείες καλούνται να αδιαφορήσουν για τις αμερικανικές κυρώσεις εναντίον τους·

– Κατά κάποιον τρόπο τους απαγορεύεται να σταματήσουν τις δουλειές τους με το ιράν, χωρίς την έγκριση της ε.ε.: αν το κάνουν πιθανόν να αντιμετωπίσουν μηνύσεις από ευρωπαϊκά κράτη·

– Δημιουργείται ένας μηχανισμός που θα επιτρέπει σε όσες εταιρείες «κτυπηθούν» από αμερικανικές κυρώσεις να μηνύουν το αμερικανικό κράτος στα εθνικά δικαστήρια των κρατών μελών. Τυχούσες καταδικαστικές (κατά των ηπα) αποφάσεις θα έχουν ενδιαφέρουσες πρακτικές συνέπειες: π.χ. κατασχέσεις περιουσιακών στοιχείων του αμερικανικού κράτους…

Η Τεχεράνη δηλώνει ευχαριστημένη απ’ αυτήν την εξέλιξη. Η Ουάσιγκτον δηλώνει ότι αδιαφορεί. Μένει να αποδειχθεί η αποτελεσματικότητα αυτής της «ομπρέλλας», που κρίνεται απ’ αυτό: πόσες και ποιες ευρωπαϊκές εταιρείες έχουν δουλειές (και τι κλίμακας) εντός της αμερικανικής επικράτειας. Γιατί είναι αυτές κυρίως που φοβούνται τις αμερικανικές απειλές.

Ωστόσο θα πρέπει να δει κανείς αυτήν την συγκεκριμένη εξέλιξη του «εμπορικού πολέμου» στις δυο μεριές του Ατλαντικού μόνο σε μια ενδιάμεση φάση, έναν κρίκο σε μια αλυσίδα που κατασκευάζεται τώρα, σήμερα, αύριο.

Με την υπενθύμιση ότι οι «κυρώσεις» είναι το προτελευταίο όπλο που διαθέτουν οι ηπα· πριν τις κανονικές κανονιοφόρους…

(Εκείνη την θρυλική «παγκοσμιοποίηση» ελπίζουμε να την έχετε θάψει, ε; Ας είναι ελαφρύ το χώμα που την σκεπάζει!!!)

Ανορθόδοξος πόλεμος 1

Κυριακή 5 Αυγούστου. Στην αρχή η Ουάσιγκτον «επιβάλει κυρώσεις» (ας το πούμε αλλιώς: βγάζει εκτός – οικονομικού – νόμου) διάφορες ρωσικές εταιρείες όπλων ή εταιρείες / υπηρεσίες πληροφοριών. Ο λόγος; Απλός: ο ρόλος της Μόσχας στην ουκρανία… η προσάρτηση της Κριμέας… ο ρόλος της στη συρία… ακόμα ακόμα και η μόνιμη εμπλοκή της στις τακτικές αμερικανικές εκλογές (!!!) (Μήπως να τις καταργήσουν εντελώς, να ησυχάσουν εκεί στο αμέρικα;).

Αυτό έγινε νόμος του αμερικανικού κράτους πέρυσι, με την υπογραφή του ψόφιου κουναβιού. Μετά, και σα συνέπεια, «τιμωρούνται με κυρώσεις» όσα κράτη αγοράζουν όπλα ή έχουν σχέσεις με τις τιμωρημένες ρωσικές εταιρείες / υπηρεσίες: το πράγμα πάει αλυσιδωτά, αλλιώς δεν θα δούλευε…

Όμως έρχεται γρήγορα η στιγμή που η Ουάσιγκτον διαπιστώνει ότι αν αρχίσει να τιμωρεί πελάτες της ρωσικής πολεμικής βιομηχανίας θα τους χάσει για πάντα από εν δυνάμει δικούς της πελάτες αλλά και συμμάχους. Η ινδία, το βιετνάμ και η ινδονησία ανήκουν (δυστυχώς για τους σχεδιαστές της αλυσιδωτής κυρωτικής έκρηξης…) σ’ αυτήν την κατηγορία. Ψωνίζουν εδώ και δεκαετίες απ’ το ρωσικό οπλοστάσιο, είναι ευχαριστημένοι σαν πελάτες απ’ την ποιότητα, εννοείται ότι απ’ την Μόσχα ψωνίζουν και τα απαραίτητα ανταλλακτικά, και δεν γίνεται να αλλάξουν μαγαζί δια της βίας επειδή η αμερικανική πολεμική βιομηχανία «καίγεται» για πωλήσεις.. Τι μπορεί να γίνει λοιπόν;

Πριν 3 μέρες η αμερικανική γερουσία, με ψήφους 87 έναντι 10 ενέκρινε ένα νόμο (που είχε ήδη περάσει και απ’ την βουλή των αντιπροσώπων) που δίνει το δικαίωμα στο ψόφιο κουνάβι να κάνει εξαιρέσεις στην τιμωρία των πελατών των τιμωρημένων ρωσικών πολεμικών «οντοτήτων». Υπό την προϋπόθεση, φυσικά, ότι θα δείξουν σαφώς την διάθεση να απομακρυνθούν απ’ την «ρωσική επιρροή». Να κόψουν, σα να λέμε, τις κακιές παρέες.

Έχουμε, λοιπόν, την αναβίωση μιας παλιάς μεθοδολογίας που λεγόταν «η πολιτική των κανονιοφόρων», σε καινούργια εκδοχή. Στο παρελθόν, όταν κάποια «μεγάλη δύναμη» θεωρούσε ότι κάποιο (με θέα την θάλασσα) κράτος / πελάτης της δεν συμπεριφέρεται (πολιτικά ή οικονομικά) «όπως πρέπει», έστελνε μερικά πολεμικά πλοία έξω απ’ το άτακτο λιμάνι της πρωτεύουσας. Τώρα η Ουάσιγκτον προσπαθεί να κάνει το ίδιο με όπλο τον παγκόσμιο κύκλο κυκλοφορίας του δολαρίου…

(φωτογραφία: το τάκλιν στην καρωτίδα είναι κόκκινη κάρτα ή απλή παρατήρηση;)

Ανορθόδοξος πόλεμος 2

Κυριακή 5 Αυγούστου. Το ίδιο κόλπο ξεδιπλώνεται σε ότι αφορά τις κυρώσεις που έχει αποφασίσει η Ουάσιγκτον να επιβάλει απ’ τις 4 του ερχόμενου Νοέμβρη σε όποιον αγοράζει ιρανικό πετρέλαιο. Οι μεγαλύτεροι πελάτες της πετρελαϊκής βιομηχανίας της Τεχεράνης είναι το Πεκίνο, το Νέο Δελχί και η Άγκυρα. Τι να πει, λοιπόν, η Ουάσιγκτον στο Πεκίνο (θεωρείται εχθρός…), στο Νέο Δελχί (θεωρείται πως μπορεί να ρυμουλκηθεί προς Ουάσιγκτον μεριά) ή στην Άγκυρα (εδώ συνεχίζεται το «ψάξιμο»…); Ότι απ’ τις 5 Νοέμβρη θα θυμώσουμε πολύ αν δεν αντικαταστήσετε το ιρανικό πετρέλαιο με αμερικανικό; Κάπως δύσκολο… Οπότε «υπάρχουν σκέψεις» στο ψοφιοκουναβικό επιτελείο, να γίνουν κι εκεί κάποιες «εξαιρέσεις» – υπό όρους φυσικα. Του είδους, για παράδειγμα, ο.κ, μπορείτε να συνεχίσετε, αλλά μόνο στο όριο ποσοτήτων που αγοράζατε ως τις 4 Νοέμβρη. Όχι περισσότερο. (Ενόψει ενός τέτοιου «ορίου» το Νέο Δελχί έχει διπλασιάσει τις αγορές του απ’ το ιράν σε σχέση με πέρυσι· το ανεβάζει τεχνητά δηλαδή).

Ως εδώ, κι αν συμπεριληφθούν στη λίστα τόσο τα εμπορεύματα της αμερικανικής αυτοκινητοβιομηχανίας όσο κι εκείνα των «νέων τεχνολογιών», είναι ξεκάθαρο ότι πίσω απ’ τα καραγκιοζιλίκια του οποιουδήποτε ψόφιου κουναβιού, η κινούσα αιτία του αμερικανικού ιμπεριαλισμού είναι ότι ο αμερικανικός καπιταλισμός (οπωσδήποτε η home παραγωγή) χάνει σταθερά έδαφος στον παγκόσμιο ανταγωνισμό. Και προσπαθεί να αντεπιτεθεί με την «πολιτική των κανονιοφόρων», προς το παρόν μέσα απ’ τον έλεγχο του παγκόσμιου εμπορίου χάρη στο δολάριο αλλά και τους διεθνείς μηχανισμούς (διακανονισμού των διεθνών πληρωμών) που ελέγχονται επίσης απ’ τις ηπα, απ’ το δεύτερο μισό του 20ου αιώνα.

Ανορθόδοξος πόλεμος 3

Κυριακή 5 Αυγούστου. Είναι εύλογη η διπλή ερώτηση: αν αυτή η τακτική πρόκειται να αποδώσει έστω μεσοπρόθεσμα, κι αν θα παραμείνει σ’ αυτό το «ειρηνικό» επίπεδο. Είναι εύλογη και η απάντηση: Όχι – και στα δύο.

Αν η «σωτηρία» του αμερικανικού καπιταλισμού είναι να κάνει ζητιάνους του όλους τους άλλους που είναι ανταγωνιστές του, τότε απλά ο παγκόσμιος καπιταλισμός έχει φτάσει ξανά ανοικτά και καθαρά σ’ εκείνο το σημείο υπερπαραγωγής όπου «δεν χωράνε όλοι» – και κάποιοι πρέπει να καταστραφούν… Δεν είναι η πρώτη φορά στην ιστορία, γι’ αυτό και είναι πασίγνωστο ότι η ξανά «απαραίτητη καταστροφή» δεν μπορεί να γίνει αποτελεσματικά με «οικονομικά μέσα». Όπως δεν έγινε ποτέ πριν. Όπως είναι κατανοητό (όσο κι αν μας έχουν κατηγορήσει για «κασσανδρισμό») ότι η έκταση και η ένταση αυτής της «απαραίτητης καταστροφής» θα είναι πολλαπλάσια των προηγούμενων, επειδή πολλαπλάσια είναι πια και η παραγωγικότητα της εργασίας, άρα οι παραγωγικές δυνατότητες του καπιταλισμού (συνολικά).

Στην πράξη εκείνοι οι «ανταγωνιστές» που η Ουάσιγκτον θέλει να στριμώξει / εξουδετερώσει μέσω της αλυσιδωτής έκρηξης των «κυρώσεων» είναι όλοι πρώτης γραμμής. Και υποχρεωτικά θα πάρουν αντίμετρα, πράγμα που ήδη κάνουν. Γρήγορα, μακριά απ’ την δημαγωγία και την tittytainment με την οποία τρέφονται οι μάζες.

Η χρήση του δολάριου στο διεθνές εμπόριο περιορίζεται σταθερά (απ’ τους ανταγωνιστές / αναθεωρητές), και ο χρυσός ξαναγίνεται μεθοδικά κι αθόρυβα το εν δυνάμει, σε περίπτωση ανάγκης, backup της ανταλλακτικής αξίας διάφορων νομισμάτων στη διεθνή αγορά. Και καινούργιοι, παράλληλοι, «εναλλακτικοί» θεσμοί διεθνών πληρωμών δημιουργούνται, ώστε να μην μπορεί η αμερικανική fed (κεντρική τράπεζα) και οι θεσμοί της να ελέγχει τι πουλάει ποιος σε ποιον. Πρόκειται για μια σχετικά αργή διαδικασία που έχει ξεκινήσει τα τελευταία χρόνια· αλλά επιταχύνεται.

Η μεθοδολογία των «κυρώσεων» είναι καταδικασμένη να αποτύχει λοιπόν. Όχι επειδή είναι αμερικάνικη. Αλλά επειδή είναι «μεσοβέζικη». Η βία παραμένει η μαμμή της ιστορίας, κι αυτή η αλήθεια βρίσκεται στην καρδιά του καπιταλισμού.

Ω, τι ευχάριστη επίσκεψη!

Κυριακή 5 Αυγούστου. Είναι αλήθεια ότι νοτιοκορεάτες κομμάντο (σε άγνωστη ποσότητα) βρίσκονται παρκαρισμένοι στην Κρήτη; Ναι, είναι εντελώς αλήθεια, εδώ και κάτι μέρες – αλλά μην περιμένετε η εθνική γραμμή να το μαρτυρήσει. Πρόκειται για την «αντιπειρατική μονάδα Cheonghae», που έκανε περιπολίες στον κόλπο του Άντεν, και προφανώς «φιλοξενείται» στην αμερικανική βάση της Σούδας. Σέρνουν μαζί τους κι ένα καταδρομικό, το “ο Μεγάλος Munmu”. Όμως μην ανησυχείτε: δεν πρόκειται να επιτεθούν κάπου στα ανατολικά. Το πιθανότερο είναι να μην επιτεθούν καν και καν οπουδήποτε – τα ενδεχόμενα μέρη / στόχους πρώτη φορά τα βλέπουν, οπότε…

Αιτία είναι η απαγωγή ενός νοτιοκρεάτη (και τριών φιλιπιννέζων) στη λιβύη, από κάποιους (άγνωστης ταυτότητας;) ένοπλους. Μπορεί να φαίνεται παράξενο από πρώτη ματιά, αλλά στην εμφυλιοπολεμική λιβύη οι δουλειές συνεχίζονται κανονικά, και διάφορες νοτιοκορεατικές επιχειρήσεις «δραστηριοποιούνται» εκεί, ειδικά στις κατασκευές και στη διαχείριση αγωγών ύδρευσης.

Λέγεται πως ο νοτιοκορεάτης Moon βρέθηκε σε δύσκολη θέση μ’ αυτήν την απαγωγή, και αναγκάστηκε να… Έχουμε άλλη γνώμη. Όσο καλοεκπαιδευμένοι κι αν είναι οι νοτιοκορεάτες κομμάντο, έρημο δεν έχουν δει ποτέ στη ζωή τους· θα χαθούν! Είναι άχρηστοι για επιχείρηση απελευθέρωσης – και στη Σεούλ δεν είναι βλάκες να μην καταλαβαίνουν τι θα σήμαινε μια αποτυχημένη προσπάθεια απελευθέρωσης... Όπως είναι λογικό (κι όπως έγινε και σε μια άλλη περίπτωση με νοτιοκορεάτες ναυτικούς, που πιάστηκαν όμηροι από πειρατές στη δυτική Αφρική τον περασμένο Μάρτη), το ζήτημα θα διευθετηθεί με διαπραγματεύσεις. Ίσως και με την καταβολή κάποιων λύτρων.

Ο Moon δεν αναγκάστηκε λοιπόν, όσο κι αν πουλάει στο εσωτερικό το «ο ένδοξος στρατός μας θα απελευθερώσει τους 1 + 3 ομήρους». Επιλέγει να δηλώσει τη νοτιοκορεατική συμμετοχή, μικρή μεν αλλά ισχυρή συμβολικά, στην παγκόσμια ενίσχυση του μιλιταρισμού. Πρόκειται για θέαμα στη συγκεκριμένη περίπτωση, αλλά έχει μια ορισμένη ιδεολογική ισχύ.

Όσο για το ελλαδιστάν; Για παρκινγκ, ανεφοδιασμούς, ξεκούραση, άντε και καμιά περιήγηση σε κοντινά αξιοθέατα, μια χαρά είναι η «παροχή υπηρεσιών» εκ μέρους του στον διεθνή μιλιταρισμό. Αλλά το θεωρούμε απίθανο να παρακαλέσουν οι φαιορόζ τους κορεάτες κομμάντο, μιας και έκαναν την τιμή να παρκάρουν στην ιερή ελληνική γη, και προκειμένου να μην φύγουν άπραγοι, να «λευτερώσουν τα δύο παλληκάρια μας που είναι αιχμάλωτα στο Edirne»!

Όχι, αυτό θα ήταν too much…

Ένα πεδίο μάχης δίπλα σ’ ένα άλλο

Σάββατο 4 Αυγούστου. Ναι μεν, προς το παρόν, και καθόλου εύκολα, το μπλοκ της Αστάνα (με το Πεκίνο στο βάθος) απέκρουσε τους αμερικανικούς – ισραηλινούς – σαουδαραβικούς σχεδιασμούς για την συρία και, κατά συνέπεια, για την ζώνη της μέσης Ανατολής / κεντρικής ασίας που αρχίζει απ’ τις ακτές του λιβάνου και φτάνει ως τα ανατολικά σύνορα του ιράν (απ’ όπου αρχίζει το επόμενο πεδίο μάχης, αυτό του ινδοκούς / αφγανιστάν)… Όμως τι σημασία θα είχε η αποκατάσταση των «δρόμων του μεταξιού» προς την (ανατολική) Μεσόγειο αν το project europe έπεφτε σε μόνιμη διαλυτική κατάσταση, κι αν η Ουάσιγκτον κατάφερνε να του αποσπάσει μερικά (κρίσιμα) κομμάτια; Μπορεί εδώ, στην ε.ε., να μην πέφτουν βόμβες. «Πέφτουν» όμως Orban και Bannon: η ευρώπη είναι ήδη πεδίο του 4ου παγκόσμιου πολέμου, αν και με όχι στρατιωτικά μέσα!

Αυτή η καθόλου ευχάριστη (για τους πρωτοκοσμικούς ευρωπαίους) πραγματικότητα απωθείται, ή καταναλώνεται σαν το θέαμα ενός «εμπορικού πολέμου», που μπορεί ωστόσο (υποτίθεται) να αποφευχθεί. Και τα δύο είναι λάθος. Τίποτα δεν μπορεί να αποφευχθεί ουσιαστικά (ειδικά «δια μαγείας»). Και δεν πρόκειται καν και καν για «εμπορικό πόλεμο».