Category: Ασταμάτητη μηχανή

Βαθιά δυσαρέσκεια

Σάββατο 28 Δεκέμβρη. …Αυτές οι στρατιωτικές ασκήσεις πρέπει να απασχολήσουν όλα τα κράτη που ενδιαφέρονται για την εξασφάλιση της ελευθερίας ναυσιπλοΐας στην περιοχή… το ιράν πρέπει να σκεφτεί δυο φορές τι σημαίνει να συμμετέχει σ’ αυτές…

Χωρίς την δεύτερη φράση, θα μπορούσε η δήλωση – αμερικανική φυσικά – να αφορά τη νότια θάλασσα της κίνας. Αλλά η δεύτερη δείχνει μια κάποια σύγχιση: το ιράν είναι ο οικοδεσπότης!

Δεν είναι παράλογο που η Ουάσιγκτον (και οι σύμμαχοί της) δεν έχουν χαρεί καθόλου με τα ιρανο-ρωσο-κινεζικά αεροναυτικά στρατιωτικά γυμνάσια (που ξεκίνησαν χτες) στα στενά του Ορμούζ και στα πέριξ. Κατά τους καθεστωτικούς financial times:

Η ρωσία, η κίνα και το ιράν ξεκίνησαν τις πρώτες κοινές ναυτικές ασκήσεις στον κόλπο του ομάν την Παρασκευή, σε μια ευθεία πρόκληση της αμερικανικής επιρροής στη μέση Ανατολή. Η κίνηση αντανακλά την αυξανόμενη συνεργασία ανάμεσα στους δύο βασικούς αντιπάλους των ηπα και την ισλαμική δημοκρατία, που βρίσκεται σε καθεστώς κυρώσεων απ’ την Ουάσιγκτον…

Σίγουρα είναι πρόκληση, σίγουρα είναι και ευθεία… Αλλά δεν συμβαίνει δα και στην Καραϊβική! Από κάποιες απόψεις δείχνει μια διάθεση «οικειοποίησης» της περιοχής, και όχι μόνο. Ειδικά επειδή το ψοφιοκουναβιστάν, με την «νηοπομπή των προθύμων», προσπαθεί να κατοχυρωθεί σαν ο μπάτσος των στενών. Ε, σ’ έναν “πολυπολικό” κόσμο οι ενδιαφερόμενοι για προστασία είναι πολλοί. Και δεν χωράνε…

Εκεί που θα ανάψουν όλα τα λαμπάκια στην Ουάσιγκτον (και όχι μόνο, ξέρουμε και κάποιους εδώ που είναι στην μπρίζα) είναι όταν τέτοιες ασκήσεις γίνουν στα ανοικτά της συρίας….

Μην το αποκλείετε.

Όποιος προλάβει

Παρασκευή 27 Δεκέμβρη. Για ένα κράτος, σαν το ελλαδιστάν, για το οποίο το μόνο συμβατό με τα «εθνικά συμφέροντα» του και άρα το μόνο επιθυμητό είναι να ισοπεδώσει ο «τσενεράλ» την Tripoli και, μαζί της, την συμφωνία Sarraj – Erdogan, κάτι τηλεφωνήματα από ‘δω και απο κει περί «ειρηνικής λύσης» είναι βραχυκύκλωμα στο «αφήγημα» (τι γελοία λέξη! προπαγάνδα λεγόταν, λέγεται και θα λέγεται!).

Ο φίλος και αδελφός χασάπης του Καΐρου Sisi τα είπε τηλεφωνικά με το ψόφιο κουνάβι. Και η ανεγκέφαλη αλεπού Putin τα είπε τηλεφωνικά με τον ιταλό Conte. Υποθέτουμε υπέρ της ειρήνης οι πάντες!… Ένας ένας λεβέντες! Μην στριμώχνεσθε!!! Μην σπρώχνεσθε!!!

Οποιοσδήποτε τίμιος άνθρωπος σ’ αυτό το κατεστραμμένο μέρος (πρέπει να έχουν μείνει ελάχιστοι) θα αναγνώριζε πως όλη αυτή η έγνοια για την «ειρήνη στη λιβύη» προκλήθηκε από μια και μόνο κίνηση, και μάλιστα χωρίς καν αυτή να έχει ολοκληρωθεί· μόνο με την αναγγελία της: ότι η Άγκυρα θα στείλει στρατό στο πλευρό του Sarraj. Όποια / όποιος ενδιαφέρεται να μαθαίνει, ας το προσέξει: αν μια και μόνο μια (μισή προς το παρόν) κίνηση έχει τέτοιες αλυσιδωτές (και από πρώτη ματιά “χαοτικές”) συνέπειες, τότε εκείνοι που την κάνουν κάτι χαμπαριάζουν (ή είναι ηλίθιοι σε βαθμό κακουργήματος… αλλά δεν φαίνεται να είναι αυτή η περίπτωσή τους!)

«Ξαφνικά» (τα εισαγωγικά εδώ είναι ειρωνικά) σαν κάτι να τούμπαρε! Σαν κάτι να άλλαξε τόσο δραματικά εξαιτίας αυτής της κίνησης (ή της απειλής της) ώστε – τουλάχιστον στα λόγια – πολεμοκάπηλοι, τζιτζιφιόγκοι, δουλέμποροι και κάθε άλλο καρυδιάς καρύδι (εκτός απ’ την Αθήνα, το Κάιρο, το Τελ Αβίβ και το Abu Dabhi, να είστε σίγουροι) θυμήθηκαν ότι στη λιβύη γίνεται εδώ και χρόνια πόλεμος που είναι “κακό πράγμα”! Ειρωνεία της ιστορίας; Όχι! Μόνο όποιος βρει την σωστή απάντηση στην ερώτηση τι πραγματικά άλλαξε στο λιβυκό πεδίο μάχης η (μελλοντική, ας πούμε) επίσημη στρατιωτική εμφάνιση της Άγκυρας, μπορεί να τακτοποιήσει, να βάλει στη σωστή σειρά αυτό το πλήθος τηλεφωνημάτων, “επαφών”, συναντήσεων και δηλώσεων που έχει ξεσπάσει σαν χειμωνιάτικη καταιγίδα… Μόνο η σωστή απάντηση θα οδηγήσει στην αξιολόγηση των καταστάσεων…

Ας (ξανα)κάνουμε την προσπάθεια. Θα στείλει η τουρκία στρατό να υπερασπίσει την Tripoli; Ε, και; Πήγαν στον Haftar και κάτι χιλιάδες σουδανοί μισθοφόροι, που ίσως ξέμειναν άνεργοι μετά την πρόσφατη αποχώρησή τους απ’ το υεμενίτικο πεδίο μάχης… Είναι αξιόμαχοι; Ε, έτσι κι έτσι – απέναντι στους Huthis δεν τα κατάφεραν. Για σφάχτες μπορεί να είναι καλοί…

Αλλά αυτό είναι το πρόβλημα όλο κι όλο; Μήπως οι ένοπλοι του Sarraj ενισχυμένοι από μερικές εκατοντάδες τούρκων στρατιωτών (με όλα τους τα απαραίτητα) ή, ίσως, και μερικές εκατοντάδες μισθοφόρων πρώην «free syrian army» και μετά «free lybian army» καταφέρουν να απωθήσουν τους ένοπλους του Haftar έξω απ’ τα προάστεια της Tripoli; Αυτό είναι το νέφτι που πετάχτηκε στα τρυφερά οπίσθια διαφόρων;

Για να είναι αυτό η αιτία θα πρέπει να πιθανολογείται ισχυρά ότι «κάτι θα αλλάξει» πράγματι η τουρκική στρατιωτική παρουσία. Αν αυτό ήταν η ενίσχυση της «διεθνώς αναγνωρισμένης» κυβέρνησης της Tripoli δεν θα έπρεπε να υπάρχει ανησυχία… Αντίθετα, μόνο χειροκρότημα και εύγε προς την Άγκυρα για το θάρρος της! Άρα, λέμε, δεν είναι αυτό.

Η ασταμάτητη μηχανή εξακολουθεί να υποστηρίζει ότι ο συναγερμός οφείλεται σ’ αυτά που σέρνει η Άγκυρα μαζί της. Το πρώτο και πιο ιντριγκαδόρικο είναι η Μόσχα. Η Μόσχα για την οποία οι πάντες ήξεραν και ξέρουν ότι στηρίζει τον Haftar – τις φωτογραφίες του πάνω στο ρωσικό αεροπλανοφόρο δεν τις είχαν δει; Τα ταξίδια του στη Μόσχα κανείς δεν τα ήξερε; Η Μόσχα κτυπάει λοιπόν σήμα κινδύνου στη μέση της Μεσογείου – το ρωσικό κράτος για το οποίο κανείς δεν υποστηρίζει ούτε για αστείο ότι, αν η Άγκυρα στείλει στρατό στην Tripoli, θα τσακωθεί, θα τα σπάσει και οι σύμμαχοι του συριακού πεδίου μάχης (και των αγωγών φυσικού αερίου, για να μην ξεχνιόμαστε…) θα γίνουν αντίπαλοι κι εχθροί! Απλό το ζήτημα: αν η (απειλή) στρατιωτικής παρουσίας της Άγκυρας εναντίον του Haftar δεν σημαίνει αντιπαλότητα (στα σοβαρά, όχι στα λόγια…) με την Μόσχα, τότε;… Τότε;;;

Τί είναι αυτό που αλλάζει; (Μια διπλανή ερώτηση, για άλλη φορά: γιατί ο βασιλιάς Macron δεν στέλνει το αεροπλανοφόρο του να υποστηρίξει τον Haftar του;)

Πολυδιάστατες παρτίδες

Παρασκευή 27 Δεκέμβρη. Όσο η Μόσχα υποστήριζε τον Haftar κι αυτό ήταν όλο, μπορούσε μεν να το δείχνει, αλλά δεν μπορούσε να επικαλεστεί (στο όνομα του και στο δικό της) την «διεθνή νομιμότητα». Φυσικά αυτή η «διεθνής νομιμότητα» είναι ένα κουρελόχαρτο. Αλλά πότε εδώ και πότε εκεί έχει ακόμα μια χρησιμότητα, ειδικά σ’ έναν καπιταλιστικό κόσμο που τα λιγότερο δυνατά κράτη / κεφάλαια (ας πούμε στην αφρική…) ξαναψάχνουν τις συμμαχίες τους.

Η Μόσχα εγκαινίασε πρόσφατα (στα τέλη του περασμένου Οκτώβρη) μια πολυεπίπεδη (οικονομική, πολιτική, στρατιωτική) εκστρατεία «γοητείας» των αφρικανικών κρατών. Ακολουθώντας τα βήματα του Πεκίνου που ήδη βρίσκεται πιο μπροστά, η Μόσχα εμφανίζεται στην αφρική σαν ηγεμονική – δύναμη – για – το καλό. Για την καπιταλιστική ανάπτυξη· και την «ασφάλεια» (εδώ συμπληρώνει την κινεζική επέλαση)… Στη «δύση» αυτά υποτιμώνται ή και γίνονται αντικείμενο ειρωνείας: οι αμερικάνοι (και οι γάλλοι, άντε και λίγο οι γερμανοί) έχουν στρατό και βάσεις στην αφρική· ποιος θα τους εμποδίσει;

Εντάξει… Πέραν του ότι και αυτή η ήπειρος γίνεται γρήγορα πεδίο σύγκρουσης του 4ου παγκόσμιου πολέμου (έχει πάμπολλες και πολύτιμες πρωτές ύλες για την 4η βιομηχανική επανάσταση) κανείς δεν αναρωτήθηκε: αν η Μόσχα σκοπεύει να «κάνει δουλειές» διαφόρων ειδών με τις τωρινές αφρικανικές κυβερνήσεις πόσο κι ως πιο σημείο ταιριάζει να υποστηρίζει έναν παράνομο σαν τον Haftar στην λιβύη; Πόσο πειστικό είναι κάτι τέτοιο όταν τα περισσότερα αφρικανικά κράτη έχουν ή είναι εύκολο να αποκτήσουν «αντάρτικες δυνάμεις» που θα υποστηρίζει πότε το Παρίσι, πότε η Ουάσιγκτον και πότε το Λονδίνο;

Αφήνουμε σ’ εσάς τον προβληματισμό… Γιατί αν οι συσχετίσεις της ασταμάτητης μηχανής είναι σωστές (κάτι που είτε θα αποδειχθεί είτε όχι…) έχει ισχυρή γεωπολιτική βάση το να θέλει η Μόσχα την Άγκυρα στην «άλλη πλευρά» της «λιβυκής εξίσωσης». Αυτό που γράφαμε χτες για τους «πόλους ενός μαγνητικού πεδίου»… Με έναν στρατό της προκοπής στην Tripoli, και με τα όνειρα του Haftar για κατάληψή της να καταρρέουν, η Μόσχα μπορεί να βγει απ’ το ημίφως της υποστήριξής του, και να σταθεί στο κέντρο της σκηνής σαν βασικός ειρηνοποιός. (Άσχετα με το πόσο πραγματική θα είναι η ειρήνη στην κινούμενη λυβική άμμο… Υποθέτουμε όχι περισσότερο απ’ ότι στο Donbass…)

Αυτό είναι πράγματι θεαματική αλλαγή δεδομένων! Όχι απλά στη λιβύη αλλά στη λιβύη σαν Παράδειγμα – στην – αφρική (ίσως και πιο πέρα). Εκεί που πριν γινόταν ένας εμφύλιος ο οποίος σιγά μην μας απασχολεί (όπως θα έλεγε κι ένας διάσημος ισραηλινός: «σκουρόχρωμοι σκοτώνουν σκουρόχρωμους· και τι μας νοιάζει εμάς;»), ένας απ’ τους πολλούς που γίνονται στην αφρική, τώρα διαγράφονται οι βασικές γραμμές μιας σύνθετης και επίσημης απόβασης δύο «αναθεωρητικών» δυνάμεων: της Άγκυρας και της Μόσχας… Φωτιά στα μπατζάκια διάφορων!!

Αν τα πιο πάνω είναι σωστά, τότε δεν είναι όλα τα τηλεφωνήματα ίδιας αξίας! Οι κουβέντες του Putin με τον Conte έχουν εντελώς διαφορετική αξία απ’ τις κουβέντες του Sisi με τον Trump. Οι πρώτοι προσπαθούν να διαμορφώσουν το «μπλοκ της Σύρτης», που έχει (θέλει βάσιμα να έχει) την πρωτοβουλία των κινήσεων. Ο χουντοκαραβανάς της αιγύπτου αντίθετα (όπως και τα φιλαράκια του στην Αθήνα, στη Λευκωσία και στο Τελ Αβίβ) αμύνονται· για να μην πούμε ότι έχουν βρεθεί ξαφνικά στα σκοινιά. (Αυτό δεν τους κάνει καθόλου λιγότερο επικίνδυνους!!). Όπως στην Αθήνα έτσι και στο Κάιρο παρακαλάνε για την πιο άμεση εμπλοκή του ψοφιοκουναβιστάν στο λιβυκό πεδίο μάχης… Έχουν πέσει, βέβαια, στην περίπτωση: όντας υπό εξέταση για καθαίρεση το ψόφιο κουνάβι δεν θα μπορούσε να πουλήσει «στρατό στη λιβύη» – ούτε καν «ειρηνευτικό» – στα μέτρα που θέλουν η Αθήνα, το Κάιρο και το Τελ Αβίβ… Κι άλλωστε Αθήνα ‘n’ friends τον Haftar υποστηρίζουν: θα έστελνε το ψόφιο κουνάβι στρατό υπέρ του, όπως έχει κάνει με τους ypg στη συρία; Για να προστατέψει τα πετρέλαια απ’ … τον isis; Τολμηρό, πολύ τολμηρό σαν προσδοκία…

Προς το παρόν, λοιπόν, η Άγκυρα (και, επιμένουμε, η Μόσχα πίσω της) έχει στείλει το «μήνυμα»: η Tripoli δεν θα πέσει στον Haftar και, φανερά, επίσημα, με τις σημαίες του, ένα κράτος – μέλος του νατο (ακόμα μέλος…) φυτρώνει εκεί που δεν το σπείρανε. Διαμορφώνει κι ένα χρονοδιάγραμμα: «Θα συζητήσουμε και θα αποφασίσουμε οριστικά για το θέμα… (λέει το τουρκικό καθεστώς) … της αποστολής στρατιωτικής βοήθειας στην αναγνωρισμένη κυβέρνηση της λιβύης στις 7 Γενάρη, που θα ανοίξει απ’ τις διακοπές το κοινοβούλιό μας. Δεν βιαζόμαστε, εσείς βιαζόσαστε…»

Σα να λέει: ειρηνοποιοί, έχετε κατ’ αρχήν 10 μέρες να τηλεφωνηθείτε, να τα πείτε (αν θέλετε υπογράψτε και καμμιά συμφωνία για eastmed σωλήνες…). Και τα λέμε…

(φωτογραφία: Άποψη της ρωσο-παναφρικανικής διάσκεψης στα τέλη του περασμένου Οκτώβρη…)

Υπενθύμιση 1

Παρασκευή 27 Δεκέμβρη. Χωρίς κανέναν συναισθηματισμό και χωρίς καμμία συμπάθεια, με σκέτο και καθαρό ρεαλισμό, η ασταμάτητη μηχανή πρέπει να σας θυμίσει κι αυτό: οι ίδιες ακριβώς «αναθεωρητικές δυνάμεις», δηλαδή η Μόσχα, το Πεκίνο, η Άγκυρα και η Τεχεράνη, στήριξαν – και το έκαναν αποτελεσματικά ως τώρα – το καθεστώς Μαδούρο στη βενεζουέλα. Στην «πίσω αυλή» και στη μύτη του ψοφιοκουναβιστάν. Βραχυκυκλώντας έναν σχεδιασμό τον οποίο διάφοροι (συμπεριλαμβανομένων ανόητων εχθρών του αμερικανικού ιμπεριαλισμού) είχαν θεωρήσει 100% σίγουρο ως προς την αποτελεσματικότητά του.

Ο τρόπος που έγινε εκείνο το βραχυκύκλωμα (όπως, με άλλους όρους, ο τρόπος που βραχυκύκλωσε σε μεγάλο βαθμό το σχέδιο του άξονα στο συριακό πεδίο μάχης) δεν είχε σχήμα ευθείας. Δεν ήταν «μοντέρνος» με την έννοια των στάνταρτς του 20ου αιώνα. Ο Maduro δεν έδεσε τον Guaido, ούτε τον έριξε στο πιο βαθύ μπουντρούμι, όπως θα είχε κάνει άλλος στη θέση του πριν 50 χρόνια. Αντίθετα τον άφησε να κινείται ελεύθερα, να οργανώνει τις προβοκάτσιές του· έτσι ώστε «φαινόταν» σαν αυτός (και οι σύμμαχοί του στην Ουάσιγκτον) να έχει το πάνω χέρι. Κι όμως: φρόντιζε να αποτυγχάνει σε κάθε επιμέρους βήμα του… Κι έτσι το εγχείρημα / πραξικόπημα δεν κτυπήθηκε – κατά – μέτωπο. Μεθοδεύτηκε το σάπισμά του, αργά, σταθερά και υπομονετικά…

Γιατί κάνουμε αυτήν την υπενθύμιση; Επειδή το θέαμα και η δημαγωγία κουρντίζουν τις «μοντέρνες» εννοήσεις της πραγματικότητας σαν αντιπερισπασμό ή/και συσκότιση· ας πούμε τις αναμονές «κατ’ ευθείαν συγκρούσεων». Δεν θα αργήσουν. Εν τω μεταξύ όμως μια καλή μερίδα των αφεντικών του πλανήτη ελίσσεται με τρόπους που εύκολα μοιάζουν «ανορθόδοξοι». Γενικά μιλώντας οι παλιές βεβαιότητες (συμπεριλαμβανόμενων των τρόπων σκέψης που, ακόμα και στις δόξες τους, ήταν ανεπαρκείς) επιβιώνουν για πολύ περισσότερο καιρό απ’ όσο τους αναλογεί από ιστορική άποψη. Κι έτσι ο καπιταλισμός γίνεται “ανεξήγητος”…

Ενώ οι αφελείς πιστεύουν ότι βλέπουν μια «κλασσική παρτίδα σκάκι», η παρτίδα δεν είναι πια διδιάστατη. Είναι τρι-, τετρα-, πεντα-διάστατη…

Υπενθύμιση 2

Παρασκευή 27 Δεκέμβρη. Η ασταμάτητη μηχανή οφείλει να υπενθυμίσει δυο ακόμα βασικά στοιχεία της (πρόσφατης) κριτικής αντιπληροφόρησής της – μιας και η χρονιά τελειώνει. Ή, αν το προτιμάτε, να τα φρεσκάρει.

Πρώτον, με έναν αμερικάνο πρόεδρο σαν το ψόφιο κουνάβι υπό κατηγορία (με ζητούμενο την εκπαραθύρωσή του) σε ένα εξαιρετικά πολωμένο περιβάλλον εντός ψοφιοκουναβιστάν και με τον 4ο παγκόσμιο πόλεμο να είναι σε εξέλιξη και κλιμάκωση, υπάρχει ένα ορισμένο «κενό διεύθυνσης» της άλλοτε μόνης υπερδύναμης. Που είναι ιστορικά πρωτοφανές αν συνυπολογιστούν οι συνθήκες, η παγκόσμια κρίση / αναδιάρθρωση που βρίσκεται σε εξέλιξη, ο «εμπορικός» και «νομισματικός» πόλεμος, κλπ.

Οι ιστορικιστές και οι δημαγωγοί λένε: α, είναι ο τρίτος αμερικάνος πρόεδρος που βρίσκεται σ’ αυτή τη θέση· ο πρώτος ήταν κάπου τον 19ο αιώνα, και ο δεύτερος, ο Clinton, την χρυσή για την αμερικανική ηγεμονία δεκαετία του ’90… Καμμία σχέση! Καμμία σχέση από οποιαδήποτε άποψη! Η «προσαγωγή» του ψόφιου κουναβιού είναι το κερασάκι στην τούρτα του ποιος είναι ο πιο αποτελεσματικός πόλεμος που μπορεί να κάνει η Ουάσιγκτον για να διασώσει ό,τι μπορεί. Σκέτος εμπορικός; Ή μήπως, μετά την ήττα των σχεδίων για την συρία, μια γερή επίθεση στο ιράν θα συγκρατούσε τόσο την Μόσχα όσο και το Πεκίνο για κάποιο διάστημα; Αυτή η εσωτερική πόλωση «γραμμής», για όσο κρατήσει, συνεπάγεται ένα είδος πρόσκαιρης «παράλυσης» – την οποία οι αντίπαλοί της Ουάσιγκτον θα αξιοποιήσουν με όποιον τρόπο κρίνουν καλύτερο. Είναι λογικό…

Ο ρημαδοΚούλης θα πάει λέει στην Ουάσιγκτον για να «ζητήσει βοήθεια» από αυτόν τον αμερικάνο πρόεδρο και αυτό το αμερικανικό κράτος… Δείχνει την απελπισία στην οποία βρίσκονται οι ειδικοί του ντόπιου ιμπεριαλισμού ως προς το πως πρέπει να κινηθούν το επόμενο διάστημα. Αν ζητούσαν βοήθεια απ’ την ‘Ndrangheta θα είχαν πιο στέρεες απαντήσεις· και πιο ταιριαστές στον χαρακτήρα του ελληνικού καθεστώτος…

Δεύτερον, δεν υπάρχει μια “λιβύη” κάπου εκεί, μια “συρία” κάπου πιο πέρα, μια “βόρεια κορέα” μακριά, μια “υεμένη” εδώ, ένα “αφγανιστάν” εκεί, μια “βολιβία” αλλού, κλπ. Δεν υπάρχουν “κομμάτια” του καπιταλιστικού πλανήτη, ανεξάρτητα μεταξύ τους. Ενώ τα πεδία μάχης είναι πράγματι επιμέρους, τα μέτωπα είναι ενιαία. Ή, καθώς ο ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός οξύνεται, έχουν την “φυσιολογική τάση” να ενοποιηθούν.

Αυτό αφορά πολλά· αφορά σίγουρα και τις επιλογές των ντόπιων αφεντικών. Είναι σαφείς: με την Ουάσιγκτον· ακόμα κι αν αυτή είναι “αντιφατική”, “ασαφής”, κλπ (“αντιφατικότητες” και “ασάφειες” που, έτσι κι αλλιώς, δεν θα κρατήσουν πολύ).

Μπορεί, για παράδειγμα, το ελληνικό καθεστώς (δηλαδή τα αφεντικά του και οι λακέδες τους) να θέλει “λίγο γαλλία” για να νοστιμίσει τον αντιτουρκισμό του· μπορεί ο “πολύς αμερικανισμός” του να μην δουλεύει στην κατεύθυνση που θα ήθελε· μπορεί οι συμμαχίες με το απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ και την χούντα του Καΐρου να έχουν κάτι ανθελληνικές υποσημειώσεις (το Τελ Αβίβ δεν αφήνει τη Λευκωσία να εκμεταλλευτεί το γκαζοκοίτασμα “Αφροδίτη” και το Κάιρο δεν οριοθετεί την αοζ όπως συμφέρει την Αθήνα…), μπορεί να χτυπιέται υπέρ της “διεθνούς νομιμότητας” την οποία όμως φοβάται· αλλά ο καιρός περνάει και τα περιθώρια στενεύουν: το ελλαδιστάν μπαίνει όλο και πιο βαθιά, με “σταθερά βήματα”, σ’ έναν παγκόσμιο πόλεμο…

Το ξέρουμε ότι χρονιάρες μέρες αυτό είναι το τελευταίο που θα θέλατε να σας απασχολεί… Αλλά δεν φταίμε… Αυτοί που κυβερνούν φταίνε. Συμπολιτευόμενοι και αντιπολιτευόμενοι. Μαζί με τους οπαδούς τους.

Αν είναι κάντε μια ευχή: να κάνουμε εντελώς λάθος…

Το AKP στην Τύνιδα 1

Πέμπτη 26 Δεκέμβρη. Τους περισσότερους (νόμιμους) πολιτικούς φίλους οι τούρκοι ισλαμοδημοκράτες τους έχουν αυτή την περίοδο στην τυνησία. Το συντηρητικό Ennahdha είναι το ανάλογο ισλαμοδημοκρατικό κόμμα εκεί. Στις εκλογές που έγιναν το 2011 μετά την επανάσταση στην τυνησία και την εκπαραθύρωση του Ben Ali (οι πρώτες όντως δημοκρατικές εκλογές στη χώρα), το ως τότε και επί 20 χρόνια απαγορευμένο Ennahdha πήρε το 37% – και έκανε κυβέρνηση. Αναγκάστηκε ωστόσο να εγκαταλείψει το γκουβέρνο βλέποντας τι συνέβαινε εναντίον της αδελφής (ιδεολογικά / πολιτικά) κυβέρνησης του επίσης δημοκρατικά εκλεγμένου Morsi στην αίγυπτο. Και να συμβιβαστεί με πολυκομματικές κυβερνήσεις, παραμένοντας ως τώρα όχι μόνο το μεγαλύτερο κόμμα (19,6% στις κοινοβουλευτικές εκλογές του πρόσφατου Οκτώβρη) αλλά και ένας συμπαγής και καλά οργανωμένος ιδεολογικός μηχανισμός μέσα στην τυνησιακή κοινωνία (κατά τα πρότυπα της μουσουλμανικής αδελφότητας) με ιδιαίτερη επιρροή στα πληβειακά και μικροαστικά στρώματα.

Τον Σεπτέμβρη του 2011 ο Erdogan είχε υποδοχή ήρωα στην Τύνιδα: οι επαναστάσεις είχαν νικήσει τόσο στην τυνησία όσο και στην αίγυπτο, η δημοκρατία βρισκόταν στην ημερήσια διάταξη, ενώ η ατζέντα και η μέθοδος διακυβέρνησης των ισλαμοδημοκρατών στην τουρκία ήταν το πετυχημένο παράδειγμα που αποδείκνυε ότι οι αραβικές κοινωνίες μπορούν να εξελιχθούν μια χαρά αν ξεφορτωθούν τις (υποστηριζόμενες απ’ την δύση) δικτατορίες. Το πιο σημαντικό απ’ όλα, και η τυνησία θα το αποδείξει είχε δηλώσει τότε απ’ την Τύνιδα ο Erdogan, είναι ότι το ισλάμ και η δημοκρατία μπορούν να υπάρχουν μαζί… η τουρκία, μια χώρα με το 99% του πληθυσμού μουσουλμάνους, μπορεί να το κάνει αυτό άνετα, χωρίς καμμία δυσκολία… Δεν χρειάζεται να είναι όλη η κοινωνία κοσμική με τη δυτική έννοια· το κράτος είναι που πρέπει να διοικείται με κοσμικό τρόπο…

Ήταν η εποχή που οι αραβικές εξεγέρσεις / επαναστάσεις έδειχναν ότι η ισλαμοδημοκρατία (το αντίστοιχο της δυτικής χριστιανοδημοκρατίας…) δεν θα μείνει μια εξαίρεση περιορισμένη στην τουρκία, αλλά πως περιλαμβάνεται οργανικά στο πολιτικό μέλλον όλων των αραβικών ή/και μουσουλμανικών κοινωνιών.

Πολύ επικίνδυνο ήταν αυτό, πράγματι!!!

Το AKP στην Τύνιδα 2

Πέμπτη 26 Δεκέμβρη. Η χθεσινή επίσκεψη του Erdogan και βασικών υπουργών του στην Τύνιδα δεν είχε σκοπό την εξαγωγή του τουρκικού παραδείγματος πολιτικής διεύθυνσης. Στις προεδρικές εκλογές του περασμένου Οκτώβρη (το τυνησιακό σύστημα είναι «προεδρο-κεντρικό» σαν το γαλλικό και το αμερικάνικο) εκλέχτηκε ο Kais Saied, ένας 60χρονος συντηρητικός πανεπιστημιακός και συνταγματολόγος, σκληρός επικριτής της πλατιάς «διαφθοράς» του τυνησιακού μετεπαναστατικού πολιτικού συστήματος, που μπήκε στην αρένα των εκλογών «απ’ το πουθενά», κάνοντας μια φτηνή εκστρατεία· για να κερδίσει (στον δεύτερο γύρο) όχι μόνο 73% των ψήφων γενικά, αλλά πάνω απ’ το 90% των ψηφοφόρων από 18 ως 25 χρονών. Ο συντηρητικός Saied, υποστηρικτής του παλαιστινιακού αγώνα, και ο συντηρητικός Erdogan, εκτός απ’ το να γνωριστούν σαν αξιωματούχοι, είχαν να κουβεντιάσουν και για την λιβύη… Αυτό κυρίως!

Τι σχέση έχει η τυνησία με τη λιβύη; Συνορεύουν· και αυτά τα σύνορα εκτός απ’ το να επιτρέπουν σε λίβυους πρόσφυγες (των ανώτερων τάξεων) να ζουν στην τυνησία αλλά να πηγαινοέρχονται και στη λιβύη, επιτρέπουν και άφθονο λαθρεμπόριο. Αλλά και κινδύνους «ασφάλειας» από ουαχαβίτες ενόπλους, που το τυνησιακό καθεστώς έχει καταφέρει ως τώρα να ελέγξει μεν, καθόλου αναίμακτα δε.

Το τι ακριβώς κουβέντιασαν Erdogan και Saied θα φανεί, όσο φανεί , στην πράξη. Στις κοινές τους δηλώσεις μετά μίλησαν για «τα πιθανά βήματα και τις δυνατότητες συνεργασίας ώστε κατ’ αρχήν να επιτευχθεί μια εκεχειρία στη λιβύη, και να υπάρξει επιστροφή στην πολιτική διαδικασία». Τι διαφορετικό θα έλεγαν όμως;

Υπάρχει η εκτίμηση (όχι αβάσιμη) ότι η Τύνιδα (ως τώρα ουδέτερη στον λιβυκό εμφύλιο…) θα μπορούσε να είναι η έδρα ενός νέου γύρου διαπραγματεύσεων μεταξύ Sarraj και Haftar, ξεκινώντας από μια εκεχειρία. Αλλά το πραγματικό ζήτημα δεν είναι το «που». Είναι το αν η Μόσχα πρόκειται να αναγκάσει τον Haftar να διαπραγματευτεί στα σοβαρά σταματώντας την πολιορκία της Tripoli (που έτσι κι αλλιώς δεν εξελίσσεται όπως θα ήθελε…)· και, σε συνεργασία με την Άγκυρα, να ηγεμονεύσουν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο στις μελλοντικές εξελίξεις στο λιβυκό πεδίο μάχης.

Υπάρχουν σκόρπιες ειδήσεις και εκτιμήσεις ότι αυτό έχει συμφωνηθεί ήδη μεταξύ Άγκυρας και Μόσχας. Η στρατιωτική ενίσχυση του Sarraj έτσι ώστε να επιβεβαιωθεί η αδυναμία του Haftar να καταλάβει – όπως έχει διακηρύξει εδώ και μήνες – την Tripoli, μαζί με κάποιες «σημαίνουσες απώλειες» (από τουρκικά drones ας πούμε…) θα διευκόλυναν την «πειθώ» της Μόσχας στον Haftar. Υπάρχει βέβαια επιπλέον το Παρίσι και το Κάιρο πίσω του. Αλλά η κατάληψη μιας μεγάλης πόλης σαν την Tripoli σημαίνει σφαγή. Είναι αμφίβολο αν οι ευρύτερα γνωστοί πια υποστηρικτές του «τζενεράλ» θα αναλάμβαναν τέτοια ευθύνη. Εν τέλει ο Haftar, σαν καραβανάς – στην – εξουσία (δικτάτορας δηλαδή), ταιριάζει μεν στον Sisi· αλλά καθώς έχει φωταγωγηθεί πολύ, μπορεί και να χαλούσε το προφίλ του βασιλιά γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron.

(φωτογραφία: Μια μέρα πριν την άφιξη του Erdogan στην Τύνιδα, στις 24 Δεκέμβρη, o τυνήσιος πρόεδρος είχε δεχτεί στην Carthage αντιπροσωπεία του «ανώτατου συμβουλίου των λιβυκών φυλών και πόλεων». Πρόκειται για έναν οργανισμό του οποίου την σημασία δεν μπορούμε να εκτιμήσουμε – οι ίδιοι λένε ότι απαρτίζεται από 2.000 φυλές· αλλά τι είναι αυτές οι φυλές; – που δημιουργήθηκε μετά το 2011, ανήκει στους «κανταφικούς» – και πρόσκειται στον «τζενεράλ»…

Το «συμβούλιο» φαίνεται ότι ζήτησε απ’ τον Saied να δράσει σαν μεσολαβητής στη λιβύη…)

Οι Άλλοι;

Πέμπτη 26 Δεκέμβρη. Με την ιδιότητά του σαν διεθνώς αναγνωρισμένη πολιτική βιτρίνα στην Tripoli ο Sarraj έχει ολόκληρη την πολιτική (μήπως και την ποινική;) για τα όσα υποφέρουν οι μετανάστες στα κάτεργα της επικράτειάς του.

Οι συμφωνίες του με την Ρώμη (ανανεώθηκαν στις αρχές του περασμένου Δεκέμβρη) και η χρηματοδότηση απ’ την ε.ε. προβλέπουν την «ενίσχυση και εκπαίδευση» της ακτοφυλακής (του Sarraj) για να αποτρέπει τους πρόσφυγες / μετανάστες να δραπετεύουν προς την μεριά της ιταλίας. Το αποτέλεσμα είναι ότι χιλιάδες αφρικανοί κρατούνται αιχμάλωτοι σε διάφορα «στρατόπεδα προσφύγων» / κάτεργα, στην επικράτεια πάντα της «διεθνώς αναγνωρισμένης κυβέρνησης» της Tripoli, φυλασσόμενοι από συμμορίες κάθε είδους, που τους βασανίζουν με κάθε τρόπο προκειμένου να αποσπάσουν «λύτρα» απ’ τους συγγενείς τους. Επιπλέον πολλούς τους αναγκάζουν να δουλεύουν σαν δούλοι, ίσα ίσα για ένα πιάτο φαΐ.

Το τι συμβαίνει στην επικράτεια του Sarraj είναι καταγραμμένο με τον πιο επίσημο τρόπο, απ’ τις υπηρεσίες του οηε. (Το τι συμβαίνει στην επικράτεια του «τζενεράλ» είναι άγνωστο. Ωστόσο οι ακτές που ελέγχει είναι αισθητά πιο μακριά απ’ την ιταλία σε σχέση με τις ακτές που ελέγχει ο Sarraj, οπότε είναι αρκετά πιθανό ότι οι πρόσφυγες / μετανάστες δεν πηγαίνουν προς τα εκεί. Είναι γνωστό ωστόσο ότι ο στρατός του Haftar έχει βομβαρδίσει τέτοια στρατόπεδα αιχμαλώτων / μεταναστών…)

Ένα απ’ τα βασικά στοιχεία της υποστηρίξης της Ρώμης προς τον Sarraj είναι αυτό το έγκλημα… Από το 2017 που πρωτοϋπογράφτηκε η συμφωνία αντιμεταναστευτικής «αλληλο-υποστήριξης» υπολογίζεται ότι σχεδόν 40.000 άνθρωποι έχουν δεθεί απ’ την λιβυκή ακτοφυλακή· και τουλάχιστον οι μισοί βρίσκονται φυλακισμένοι στα κολαστήρια της «αναγνωρισμένης», πολλά απ’ τα οποία είναι άγνωστο που βρίσκονται…

Μούσκλια

Πέμπτη 26 Δεκέμβρη. Για πρώτη φορά απ’ την ιρανική επανάσταση (το 1979) πολεμικά πλοία και αεροπλάνα του ιράν θα προπονηθούν μαζί και ταυτοχρόνως με ρωσικά και κινεζικά αντίστοιχα, για 4 ημέρες. Ξεκινώντας από αύριο (Παρασκευή).

Ενώ για την Μόσχα και την Τεχεράνη αυτές οι ασκήσεις δίπλα στα στενά του Ορμούζ έχουν σαφές νόημα, για το Πεκίνο θα μπορούσαν να θεωρηθούν σαν μια συμβολική κίνηση. Συμβολική μεν, αλλά όχι αδιάφορη: ο κινεζικός ιμπεριαλισμός «προειδοποιεί» ότι ενδιαφέρεται για την μέση Ανατολή, τον ινδικό ωκεανό – και την Ερυθρά θάλασσα επίσης (: αεροναυτική βάση στο Τσιμπουτί…)

Η συγκεκριμένη μιλιταριστική παρέα (ή, πιο σωστά, η εμφατική καταδήλωσή της) βοηθάει την Τεχεράνη. Δεν είναι ότι το Πεκίνο θα μπορούσε να την στηρίξει πρακτικά / στρατιωτικά σε περίπτωση επίθεσης απ’ το ψοφιοκουναβιστάν ή το Τελ Αβίβ – όχι, σίγουρα, μέχρις ότου εγκατασταθούν κινέζοι «φύλακες» των επενδύσεων του Πεκίνου στο ιράν. Είναι, κυρίως, το ότι όσοι δεν βρίσκονται άμεσα κάτω απ’ τις αμερικανικές τιμωρίες, μπορούν να πάρουν τον ιρανικό καπιταλισμό στα σοβαρά: έχει «φίλους» που μπορεί και οι ίδιοι να ήθελαν να έχουν…

Το ότι οι πάντες στον πλανήτη δουλεύουν για το καλό της ειρήνης δεν χρειάζεται να το υπενθυμίσουμε… Ε;

Η εθνική καταπάτηση 1

Τετάρτη 25 Δεκέμβρη. Με ένα αναλυτικό 28σέλιδο κείμενο, γεμάτο χάρτες, διαγράμματα και διάφορα διεθνή παραδείγματα (: αποφάσεις του διεθνούς δικαστηρίου…), το τουρκικό υπ.εξ. έδωσε χτες αναλυτικές εξηγήσεις για το πως υπολογίζει την τουρκική αοζ στην ανατολική Μεσόγειο. Πριν προλάβει να διαφωνήσει ή να συμφωνήσει κανείς με τις εξηγήσεις (και τις αιτιάσεις) της Άγκυρας αξίζει να τονιστεί αυτό: ενώ τόσο η Αθήνα όσο και η Λευκωσία (μας) έχουν «μπουκώσει» κυριολεκτικά, επί χρόνια, με τους επικούς χάρτες των αοζ και των οικοπέδων τους στην περιοχή, δεν τόλμησαν ποτέ να κοινοποιήσουν το πως έκαναν αυτούς τους υπολογισμούς. “Εθνικό μυστικό” προφανώς… Κοιτώντας όμως τους χάρτες της Άγκυρας (σε αναδημοσίευση στο site του ελληνοκυπριακού «πολίτη») που αποκαλύπτουν αυτό το “εθνικό μυστικό” καταλαβαίνει κανείς όχι μόνο γιατί ο ελληνικός ιμπεριαλισμός και το νοτιοκυπριακό τσιράκι του δεν δίνουν λογαριασμό και εξηγήσεις ούτε καν στους υπηκόους τους, αλλά και το γιατί όλες οι σπαραξικάρδιες επικλήσεις στο «διεθνές δίκαιο» είναι, απλά, ένα κερασάκι στην τούρτα του εθνικιστικού ψέμματος.

Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση της αοζ νότια της Κρήτης, όπως αυθαίρετα και μονομερώς απέναντι στη λιβύη προσδιορίστηκε απ’ την Αθήνα… Χαρακτηριστικό είναι και το γιατί ο ελληνικός ιμπεριαλισμός έχει τελικά λυσσάξει με την τουρκολιβυκή συμφωνία: επειδή πιάστηκε στα πράσα να κλέβει!!!

Οι επόμενοι τουρκικοί χάρτες δείχνουν και εξηγούν πως έκοψε και έραψε η Αθήνα «οικόπεδα» (για έρευνες) νότια της Κρήτης, προσδιορίζοντας αυθαίρετα, και χωρίς καμμία συμφωνία με καμμία «εξουσία» στη λιβύη, είτε τον «τζενεράλ» είτε την αναγνωρισμένη κυβέρνηση της Tripoli, τα όρια των δύο αοζ. Το ελληνικό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο και οι πολιτικοί του εκπρόσωποι ακολούθησαν την αρχή της «μέσης γραμμής» (η μέση της απόστασης ανάμεσα σε απέναντι ακτές) που ισχύει μεν γενικά στο διεθνές δίκαιο για την θάλασσα, όχι όμως απόλυτα και όχι χωρίς εξαιρέσεις και προσαρμογές. Και πάντως δεν μπορεί να θεωρηθεί οριστική αν δεν έχει υπάρξει συμφωνία ανάμεσα στις όποιες απέναντι πλευρές / κράτη. Ή δικαστική απόφαση…

Μάλιστα, επειδή το ελλαδιστάν είναι πολύ καπάτσο, σαν αφετηρία της μέτρησής του στα νοτιοδυτικά της Κρήτης για να βρεί την “μέση” με τις λιβυκές ακτές δεν πήρε τις ακτές των νομών Χανίων και Ρεθύμνου – αλλά …. την Γαύδο!