Τετάρτη 25 Απρίλη. Όμως ακόμα κι εκείνη την περίοδο (πρώτο μισό των ‘90s), που ο ελληνικός εθνικισμός / ιμπεριαλισμός απολάμβανε (με όνειρα χασάπη…) την μοναδική ιστορική ευκαιρία και εμφανιζόταν σαν εντελώς «ανεξάρτητος», ικανός να βρίζει πατώκορφα την γερμανία («γίγαντα με μυαλό νάνου» την είχε αποκαλέσει ο «ογκόλιθος με μυαλό κιμά» Πάγκαλος…), να κάνει «εμπορικό μποϋκοτάζ» στα ολλανδικά τυριά και στα ιταλικά μακαρόνια (επειδή τα αντίστοιχα κράτη δεν έκαναν τα ελληνικά χατήρια για το «όνομα της μακεδονίας»…), δεν ήταν ικανός από μόνος του (ή, έστω, μέσω της περιφερειακής συμμαχίας του με την μαφιόζικη, εθνικιστική «μεγάλη σερβία» του αδελφού Μιλόσεβιτς…) να επιβληθεί. Στηριζόταν στην διακριτική και σιωπηλή μεν αλλά στρατηγική υποστήριξη της Ουάσιγκτον (και ως ένα βαθμό του Λονδίνου).
Αυτή η «ων ουκ άνευ» οργανική συμμαχία / υποστήριξη του ελληνικού ιμπεριαλισμού στις πιο κορυφαίες εκδηλώσεις του απ’ την εποχή του πραξικοπήματος στην κύπρο απ’ τον αμερικανικό και τον αγγλικό αποδείχθηκε περίτρανα αν και αντεστραμμένα δύο φορές μέσα στα epic ‘90s. Πρώτα με την επιβολή στην Αθήνα (απ’ την Ουάσιγκτον) της «ενδιάμεσης συμφωνίας» με το κράτος της μακεδονίας· ένα deal για το οποίο η Αθήνα δεν έβγαλε κιχ (σε αντίθεση με ό,τι είχε κάνει νωρίτερα με ευρωπαϊκά σχέδια «λύσης του προβλήματος» πολύ πιο “φιλελληνικά”…). Και δεύτερον, το 1996, με την αμερικανική εμπλοκή στην ελληνική προβοκάτσια / κρίση των Ιμίων. Εκεί, η «επιστροφή στο status quo ante» ήταν μια ανακούφιση που μόνο μ’ ένα «ευχαριστούμε τις ηπα» μπορούσε να εκφραστεί· και ας εισέπραξε ο πρωθ. Σημίτης που το ξεστόμισε την χλεύη της «αριστερής εθνικοφροσύνης»… (Υπήρχαν και πολύ χειρότερα ενδεχόμενα απ’ το «ευχαριστούμε τις ηπα» εκείνες τις νύχτες…)
Η διπλή αποτυχία του ελληνικού στρατιωτικού ιμπεριαλισμού στα ‘90s, ενώ είχε βρεθεί στο καλύτερο σημείο ever απ’ την άποψη των συσχετισμών, άφησε μόνο μια ρεαλιστική δυνατότητα ιμπεριαλιστικής επέκτασης για το ελλαδιστάν: οικονομική. Αρκετά πριν η υιοθέτηση του ευρώ τοποθετήσει το ελλαδιστάν στο πιο πολλά υποσχόμενο οικονομικό κλαμπ του πλανήτη, την ευρωζώνη, η εθνική ρητορική είχε μετακομίσει απ’ το «σύνορα με την σερβία» στο «η ζώνη της δραχμής»: η δραχμή (θα) ήταν το ισχυρό νόμισμα σε μια μεγάλη ακτίνα στα βαλκάνια, ένα είδος «περιφερειακού διεθνούς νομίσματος», που θα προσέφερε έξτρα οφέλη (πέρα απ’ την λεηλασία της εργασίας των βαλκάνιων μεταναστών και την λεηλασία των πόρων στα κράτη τους) στον ελληνικό καπιταλισμό.
Μ’ άλλα λόγια ο ελληνικός ιμπεριαλισμός έγινε χρηματοπιστωτικός, ευθυγραμιζόμενος πια με το αμερικανικό και αγγλικό «υπόδειγμα» που ήταν ήδη σε ισχύ. Οι ελληνικές τράπεζες όρμησαν να κατακτήσουν αυτά που δεν είχαν καταφέρει τα ελληνικά τανκς.
Και το πράγμα προχώρησε. Χρηματοπιστωτικά, εμπορικά, και μαφιόζικα.