Δευτέρα 17 Νοέμβρη (00.35) >> Το φάντασμα του κυριλέ σωματέμπορου Epstein. Και των σχέσεων που είχε το ψόφιο κουνάβι (αλλά και ο πρεσβευτής του σε Άγκυρα / λίβανο…) με νεαρές γυναίκες, θύματα της σωματεμπορίας.
Το κακό με τα φαντάσματα είναι ότι δεν μπορείς να τα συλλάβεις ή να τα συντρίψεις με τα αεροπλανοφόρα σου! Κι έτσι το φάντασμα έρχεται και ξανάρχεται (τώρα τελευταία με την μορφή ανταλλαγών μηνυμάτων μεταξύ σωματέμπορου και ψόφιου κουναβιού, όταν ο δεύτερος δεν είχε πολιτευτεί ακόμα).
Δύο στοιχεία κάνουν το φάντασμα και την περιπλάνησή του ακόμα πιο ζόρικα. Πρώτον σκόρπια αλλά όχι αδύναμα στοιχεία συνδέουν τον Epstein με το θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώς∙ ειδικά τις μυστικές υπηρεσίες του. Παραπέμποντας σε μια τεράστια επιχείρηση παγίδευσης και εκβιασμών διάφορων «καθώς πρέπει» κυρίων του αμερικανικού καθεστώτος απ’ το Τελ Αβίβ. Και δεύτερον οι οξυνόμενες αντιδράσεις κατά των μάλλον αδέξιων προσπαθειών του ψόφιου κουναβιού να ξεφορτωθεί «το ελάφι απ’ τους ώμους του» δεν προέρχονται κυρίως απ’ τους αντιπάλους του (τους «δημοκρατικούς») αλλά απ’ τους συντηρητικούς και την ψοφιοκουναβική εκλογική βάση. Που δεν παραλείπει να υποθέσει ότι η σύνδεση του σωματέμπορου με το Τελ Αβίβ και του ψόφιου κουναβιού με τον σωματέμπορο εξηγεί την (μόνιμη) υποστήριξη της Ουάσιγκτον ακόμα και στα πιο φρικτά εγκλήματα του δυτικού χωροφύλακα∙ κάτι που (κατά την γνώμη αυτού του τμήματος της βάσης των συντηρητικών) παραβιάζει αισχρά την κεντρική υπόσχεση του ψόφιου κουναβιού να δώσει απόλυτη προτεραιότητα στο make america great again.
Η υπόθεση έχει το ενδιαφέρον της: αν σ’ αυτό το θέμα το ψόφιο κουνάβι ήταν «μόνο» του, αν όλο κι όλο το κατηγορητήριο ήταν η παιδεραστία, είναι βέβαιο ότι οι αντίπαλοί του όχι μόνο στις ηπα αλλά και στην ευρώπη θα έπαιζαν το θέμα πρωί – μεσημέρι – βράδυ. Αλλά η σύνδεση του ζητήματος με τον χωροφύλακα «καίει»∙ δεν είναι αστείο. Για να γίνουν τα πράγματα ακόμα χειρότερα η αναμόχλευση μιας άλλης υπόθεσης, της περίφημης «11ης Σεπτέμβρη», και η απόδειξη (πλέον!) ότι επρόκειτο για inside job, αναδεικνύει ή υπονοεί ανάλογες προεκτάσεις και συνδέσεις – κι εκεί επίσης γίνονται όλο και πιο δύσκολες προσπάθειες να μπει φρένο.
Μπορεί να εννοηθεί η καπιταλιστική ιστορία ως αστυνομική; Όχι βέβαια! Αλλά η δεξιά (η αμερικάνικη όπως και οποιοδήποτε άλλη) προτιμάει τέτοιες εκδοχές. Συνωμοτικές, εύκολα προσωποποιήσιμες. Και στο βαθμό που θεωρεί ότι την εξαπατούν θυμώνει. Αυτός ο θυμός, με τη σειρά του, ειδικά τέτοιους καιρούς, μπορεί να παράξει «ακυβερνησία»∙ ή να εντείνει την παρακμή που οφείλεται σε εντελώς διαφορετικούς, οργανικούς, δομικούς λόγους.
Vae victis! Που σημαίνει: ουαί τοις ηττημένοις!