Year: 2025

Κάγκελα παντού…

Δευτέρα 28 Απρίλη >> Η ανακοίνωση είναι πρόσφατη, ψοφιοκουναβική, όλο καμάρι. Η u.s. immigration and customs enforcement ενημερώνει ότι: Αν περάσουν παράνομα τα σύνορα των ηπα, είναι η δουλειά μας ΝΑ ΤΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΜΕ. Άνθρωποι… Χρήματα… Προϊόντα… Ιδέες… 

Το πως χαρακτηρίζονται «παράνομοι» οι άνθρωποι το ξέρουμε… Το «παράνομο» χρήμα; Αααα, όλα κι όλα! Αυτό είναι καλοδεχούμενο, αρκεί να είναι σε μεγάλες ποσότητες: κάθε καθωσπρέπει τράπεζα στον καπιταλιστικό πλανήτη χαίρεται ιδιαίτερα να «ξεπλένει», υπό την προϋπόθεση ότι η πλύση-θα-είναι-μεγάλη, αφήνοντας καλό κέρδος∙ και ότι δεν θα γίνει κόπος για ψιλοπράγματα…

Τα «παράνομα» προϊόντα; Να υποθέσουμε ότι ανάμεσά τους είναι κι εκείνα που παρακάμπτουν τους δασμούς;

Και οι «παράνομες ιδέες»;;; Εδώ χρειάζεται αρκετή δουλειά∙ και φυσικά η κρατική, εξουσιαστική πείρα του παρελθόντος. Πως θα πει η υπηρεσία αυτή η ιδέα πέρασε παράνομα τα σύνορα; (Ποια «σύνορα»; Μα των αποδεκτών ιδεών…) Ας πούμε: η υπεράσπιση της Παλαιστινιακής αντίστασης είναι «εγκωμιασμός τρομοκρατίας» και «αντι-σημιτισμός» – οπότε πέρασε «παράνομα», δηλαδή «λαθραία» τα σύνορά ΜΑΣ… Να την σταματήσουμε αυτή την ιδέα, να την απελάσουμε, να την ξαποστείλουμε….

(It is our job!!! It is a dirty job, but someone has to do it!)

Ουκρανικό πεδίο μάχης 1

Δευτέρα 28 Απρίλη (00.47) >> Λένε ότι οι κηδείες είναι καλή ευκαιρία για να αρχίσουν να λύνονται (ή να μην λύνονται) λογαριασμοί. Είναι παλιό μαφιόζικο έθιμο. Αλλά το πιο κάτω στιγμιότυπο έχει ένα ιδιαίτερο εικαστικό (έως και σημειολογικό) ενδιαφέρον: θα μπορούσαν να κάθονται σε δυο αντικρυστές τουαλέτες και να σφίγγονται…

Αν κρίνουμε απ’ την επόμενη συνάντηση (πάντα στο «περιθώριο της κηδείας») του τοξικού του Κιέβου με τον Μικρό Δούκα του Λίγηρα, θα πρέπει να ανακουφίστηκε την ώρα που ο παπάς στο βάθος αριστερά δεν κοιτούσε.

Έξω, στην αυλή, με καφεδάκια (της παρηγοριάς;), οι δύο «ηγέτες» δείχνουν έτοιμοι να παίξουν ξερή… (Ο Μικρός Δούκας προσπάθησε να “χωθεί” και στη συνάντηση εκεί, στις τουαλέτες. Μάλιστα είχε μπει και τρίτη καρέκλα. Αλλά το ψόφιο κουνάβι τον έδιωξε. Θα πρέπει να του είπε: άλλοοοος!)

Ουκρανικό πεδίο μάχης 2

Δευτέρα 28 Απρίλη (00.42) >> Αν όχι κάτι άλλο η κυρία Ursula είναι σταθερά ανισόρροπη: όχι μόνο δεν καταλαβαίνει ότι η ε.ε. ηττήθηκε στρατηγικά στο ουκρανικό πεδίο μάχης, αλλά δεν καταλαβαίνει ούτε τις σοβαρές συνέπειες αυτής της ήττας. Και, επί τη συμπληρώσει των 100 πρώτων ημερών της δεύτερης θητείας της πριν λίγες μέρες, ευλόγησε ξανά την «απεξάρτηση» απ’ το ρωσικό φυσικό αέριο.

Θα κρατήσει όμως πολύ αυτή η δεύτερη θητεία; Οι ηττημένοι έχουν «πέσει» ο ένας μετά τον άλλον∙ έχουν αντικατασταθεί δηλαδή, μήπως και σβηστούν τα ίχνη της ήττας… Απομένουν βέβαια ο Μικρός Δούκας του Λίγηρα και ο don Rico. Αλλά η ως τώρα δική τους «σταθερότητα» δεν οφείλεται στο σπουδαίο πολιτικό τους βάρος∙ οφείλεται μάλλον στο ότι είναι δευτερεύοντες ρόλοι, ο καθένας στην δική του μικρομέγαλη παράσταση.

Μια εβδομαδιαία ελβετική εφημερίδα ονόματι die weltwoche υποστηρίζει πως αυξάνονται οι «ευρωπαίοι αξιωματούχοι» που της έχουν πολλά μαζεμένα και θέλουν να την ξεφορτωθούν. Η «απεξάρτηση» είναι ένα που χρεώνεται, η «εξάρτηση» των 1,8 δισεκατομυρίων δόσεων mRNA πλατφορμών που ψώνισε απ’ τον κτηνίατρο ceo κρυφά και χωρίς να ρωτήσει κανέναν, είναι ένα άλλο… Την θεωρούν πλέον τοξική!

Το φτηνό ρωσικό σωληνάτο αέριο έχει αρχίσει να ξαναγίνεται ελκυστικό εις τα ευρώπας: δημιουργία «βαριάς βιομηχανίας» με πανάκριβο lng δεν γίνεται. Πάνω από 1000 κομμάτια σωλήνα υψηλής ποιότητας, κατάλληλα για επισκευή των ανατιναγμένων τμημάτων των nord stream 1 και 2 (αξίας 25 εκατομμυρίων ευρώ), παραμένουν αποθηκευμένα στο Lubmin, στην είσοδο των αγωγών στο γερμανικό έδαφος – παραμένουν και περιμένουν… Θα αφεθούν να τα αγοράσουν αμερικάνοι που έχουν δείξει ενδιαφέρον να προμηθεύουν αυτοί (σε συνεργασία με την gazprom) τα «ναρκωτικά»;

Αλλά και τοξική η κυρία Ursula; Η θρυλική πρόεδρος της θρυλικής commission; Oh mon dieu! Και τώρα; Kaja Kallas solo; Ή θα την πάρει μαζί της η κυρία Ursula (αν σχολάσει);

Το μέτωπο των ωκεανών

Δευτέρα 28 Απρίλη (00.40) >> Γράφαμε την περασμένη βδομάδα για το ψοφιοκουναβικό «σχέδιο» επιβολής «προστίμων» στα εμπορικά πλοία κινέζικων εταιρειών ή και κινέζικης ναυπήγησης όταν πιάνουν αμερικανικά λιμάνια. (Ίσως και συμμαχικά, γιατί όχι;) Το πράγμα φαίνεται να προχωράει, κατ’ αρχήν στα χαρτιά: κυκλοφορούν ήδη τα ποσά, που μπορεί να αλλάξουν λίγο αλλά δείχνουν καθαρά την πρόθεση. Αν οι δασμοί είναι πόλεμος στην κινεζική εμπορευματική παραγωγή γενικά, τα πρόστιμα στα πλοία είναι η προσπάθεια (του ψοφιοκουναβιστάν) να ξαναπάρει τον έλεγχο των θαλάσσιων μεταφορών∙ η «αναβίωση της θαλασσοκρατορίας».

Το ίδιο «όνειρο» υπηρετεί η πολύ πρόσφατη απαίτηση «ελεύθερης και δωρεάν διέλευσης» των αμερικανικών πλοίων (εμπορικών και πολεμικών) από τις διώρυγες του Σουέζ και του Παναμά! Ο καινούργιος-σερίφης-στην-πόλη νοιώθει αφεντικό του πλανήτη∙ αλλά πόσα είναι επιτέλους αυτά τα εμπορικά «αμερικανικά πλοία»; Ελάχιστα!!! Βάζοντας το κάρο μπροστά απ’ το άλογο, η ψοφιοκουναβική διοίκηση ονειρεύεται θαλασσοκρατορία ΧΩΡΙΣ να έχει πλοία και ΧΩΡΙΣ να έχει ναυπηγεία για να τα κτίσει!!! Είναι απόδειξη μεγαλομανίας και καθόλου σχεδιασμού: το ψόφιο κουνάβι εκδίδει πανεύκολα βασιλικά διατάγματα (πόση ώρα χρειάζεται για δαύτα;)∙ αλλά για να φτιάξει ναυπηγεία, και μάλιστα σε ποιότητα και ποσότητα που να είναι ανταγωνιστικά των κινεζικών (που επιδιώκει να τιμωρήσει) χρειάζεται όχι μόνο λεφτά (αυτά ας πούμε ότι υπάρχουν) αλλά και κατασκευαστές + ειδικευμένη εργασία σε πάρα πολλούς τομείς της ναυπήγησης + πρώτες ύλες (συμπεριλαμβανόμενων των ηλεκτρονικών). Με δυο λόγια, στα χαρτιά όλα είναι έτοιμα σε ώρες… Αλλά στην πράξη χρειάζονται χρόνια…  

Ο υποτιθέμενα «έμπειρος» κτηματομεσίτης θα έπρεπε να το ξέρει ήδη καλά: η αναμέτρηση της καπιταλιστικής παραγωγικότητας έχει χαθεί ήδη για τους δυτικούς καπιταλισμούς, και έχει χαθεί για πάντα. Για παράδειγμα το πιο πρόσφατο ρεκόρ στο κτίσιμο ουρανοξυστών είναι βέβαια κινέζικο, και χωρίς προηγούμενο: ένα κτίριο γραφείων 57 ορόφων κατασκευάστηκε από κινέζικη εταιρεία σε μόλις 19 ημέρες! (Επαναλαμβάνουμε: μόνο σε 19 ημέρες!!! Αδιανόητο!!!)

Κάτι ανάλογο συμβαίνει με το κινεζικό δυναμικό ναυπήγησης: ώσπου να στηθεί στις ηπα (ή οπουδήποτε αλλού στη δύση) ένα (1) ναυπηγείο στην κίνα έχουν στηθεί πέντε (5). Χρειάζεται απόδειξη; Βρίσκεται εκεί που πονάει περισσότερο από οπουδήποτε αλλού τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό: στην ταχύτητα με την οποία ξεπέρασε ήδη σε αριθμό καινούργιων (και τεχνολογικά…) πλεούμενων κάθε είδους (εκτός απ’ τα αεροπλανοφόρα) το κινεζικό πολεμικό ναυτικό τον (έτσι κι αλλιώς γερασμένο) στόλο του us navy…

Αναβίωση της αμερικανικής θαλασσοκρατορίας; Ας περιοριστούν στην είσπραξη προστίμων, δουλειά θαλάσσιου «τροχονόμου» δηλαδή – όσο μπορούν ακόμα…

Υπάρχει όμως κι άλλο σκέλος σ’ αυτήν την εκστρατεία, όπου ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός νομίζει ότι μπορεί να νικήσει χωρίς να ναυμαχήσει: η αγορά λιμανιών. Ο σχετικός ντόρος έγινε (και ξεχάστηκε γρήγορα) με τα δύο λιμάνια στις εισόδους / εξόδους της διώρυγας του Παναμά… Οι δημαγωγοί, είτε από άγνοια είτε από επιδοτούμενο δόλο παρουσίασαν το θέμα με τον τρόπο που βόλευε το ψοφιοκουναβιστάν: «οι κινέζοι ‘μάσησαν’ και πούλησαν τα λιμάνια στους αμερικάνους»… Ένας θρίαμβος της ψοφιοκουναβικής πυγμής…

Καμία σχέση!!! Η πραγματικότητα έχει πολύ περισσότερο ενδιαφέρον απ’ όσο φαντάζεσθε!

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Δικαίωμα στο σπίτι

Δευτέρα 28 Απρίλη (00.31) >> Είναι ένα σοβαρό θέμα για το οποίο θα θέλαμε να γράψουμε αναλυτικά. Δυστυχώς … δεν προλαβαίνουμε. Οπότε εδώ μόνο δυο τρεις βασικές (και θεωρούμε: κρίσιμες και χρήσιμες) παρατηρήσεις.

Το να έχει ο καθένας ένα-κεραμίδι-πάνω-απ’-το-κεφάλι-του, όχι υποχρεωτικά ιδιόκτητο, δεν είναι απλά δικαίωμα. Είναι βασικό δικαίωμα: ανήκει σ’ εκείνη την κατηγορία βασικών αναγκών που ξεπερνούν κατά πολύ πολιτισμικές κατασκευές, πολιτικά και οικονομικά συστήματα, κοινωνικές ιδεολογίες.

Απ’ την άλλη μεριά το νοίκι-για-το-σπίτι έχει ένα διαφορετικό όνομα. Λέγεται πρόσοδος. Πιο συγκεκριμένα: γεωπρόσοδος. Που σημαίνει: απόσπαση οφέλους απ’ την εκμετάλλευση της γης (της urban γης εν προκειμένω). Στις γεωπροσόδους περιλαμβάνονται και τα έσοδα απ’ την ενοικίαση αγροτικής γης, δασών, ορυχείων, λιμανιών, κλπ.

Απ’ την εποχή των πρώτων γνωστών οικονομολόγων / αναλυτών του καπιταλισμού, απ’ τον καιρό του Ricardo αν θέλετε, η μορφή εσόδων που λέγεται νοίκι (: πρόσοδοι…) και η μορφή εσόδων που λέγεται τόκος (: δάνεια, χρηματιστήρια, κλπ) θεωρήθηκαν – και σωστά – από εμπόδια έως φρένα στην ορθολογική καπιταλιστική «ανάπτυξη», και στην κερδοφορία μέσω της παραγωγής (μέσω της άμεσης εκμετάλλευσης της εργασίας). Υπάρχουν απλά παραδείγματα για να το καταλάβει αυτό όποιος θέλει, δεν θα τα αναφέρουμε εδώ.

Το σημαντικό είναι πως το-κεραμίδι-πάνω-απ’-το-κεφάλι ως βασικό ανθρώπινο δικαίωμα (και ακόμα περισσότερο: ως βασικό εργατικό δικαίωμα) είναι ευθέως αντίπαλο με τον προσοδισμό ως «δικαίωμα»! Δεν είναι δυνατό αυτά τα δύο να συνυπάρχουν ομαλά και ήρεμα. Το επιχείρημα του ιδιοκτήτη «δικό μου είναι το σπίτι, το νοικιάζω όσο θέλω» είναι ολοφάνερα αντικοινωνικό, χωρίς δεύτερη ανάλυση. Όπως ευθέως αντικοινωνικό θα ήταν το επιχείρημα ενός ιδιοκτήτη αλευρόμυλου ότι «δικό μου είναι το αλεύρι, το πουλάω όσο θέλω». Ή το επιχείρημα ενός ιδιοκτήτη φούρνου ότι «δικό μου είναι το ψωμί, το πουλάω όσο θέλω»: αναφερόμαστε πάντα σε βασικά ανθρώπινα δικαιώματα, σε βασικές ανθρώπινες (: εργατικές) ανάγκες. Για να το πούμε διαφορετικά: αν ο προσοδισμός (του ιδιοκτήτη ενός σπιτιού για παράδειγμα) θεωρείται «δικαίωμα», τότε ο μαυραγοριτισμός θα πρέπει να αναχθεί σε …αρετή!!

Η ουσιαστική και αποτελεσματική διεκδίκηση του δικαιώματος-στο-κεραμίδι ΔΕΝ μπορεί να γίνει λοιπόν αφήνοντας ανοικτό κι ελεύθερο το «δικαίωμα στον προσοδισμό» (και στον μαυραγοριτισμό). Αυτό το ξέρουν καλά τα αφεντικά των καπιταλιστικών κρατών∙ ή, πιο σωστά, τα αφεντικά των σχετικά ορθολογικών καπιταλιστικών κρατών. Το ενοικιοστάσιο, ο (κρατικός / νομοθετικός) προσδιορισμός του «εύλογου» ανώτατου ενοικίου για κάθε σπίτι (ανάλογα με τα τετραγωνικά, την κατάσταση και την θέση του), δεν είναι ούτε άγνωστο, ούτε … κομμουνιστική απαλλοτρίωση των «δικαιωμάτων του ιδιοκτήτη»!!! Είναι μάλλον καπιταλιστικός ορθολογισμός: να μην γίνεται δυσθεώρητο εκείνο που λέγεται «κόστος της εργατικής αναπαραγωγής», να μην γίνεται κανόνας το «δίνω το 50% ή το 60% του μισθού μου στο νοίκι». Για προφανείς λόγους.

Αυτά βέβαια δεν ισχύουν στο ελλαδιστάν (εκτός από μια μικρή περίοδο στις αρχές της δεκαετίας του ’80…). Και δεν ισχύουν στο ελλαδιστάν επειδή ο προσοδισμός είναι ο πυρήνας της εθνικής ιδεολογίας!!! Πρόσοδοι απ’ την έγγεια ιδιοκτησία, πολιτικές πρόσοδοι, γεωπολιτικές πρόσοδοι (: «εξωτερική πολιτική») κλπ. Και, φυσικά, υπάρχει ενότητα στην κατά τα άλλα χυδαία επιλογή του ελληνικού κράτους (δια την κυβερνήσεων του) να ορίζει τον βασικό μισθό όσο χαμηλά γίνεται για χάρη των αφεντικών (φταίει ο παλιοαλγόριθμος!), και ταυτόχρονα να αφήνει το νοίκι, αυτό το ουσιαστικό έξοδο του βασικού μισθού, στις προς τα πάνω ορέξεις του urban (γεω)προσοδισμού.

Η επιδείνωση αυτής της κατάστασης τα τελευταία χρόνια οφείλεται σε κάτι που δεν ομολογείται. Ιστορικά, εξαιτίας του τρόπου με τον οποίο κτίστηκαν οι ελληνικές πόλεις (και οπωσδήποτε η Αθήνα) ΔΕΝ υπήρχε μεγάλη έγγεια urban ιδιοκτησία, όπως συμβαίνει σε άλλες ευρωπαϊκές πόλεις. Μ’ άλλα λόγια η ιδιοκτησία των σπιτιών ήταν γενικά «μικρή» και διάσπαρτη∙ έτσι ώστε η πρόσοδος (το νοίκι) να προσδιορίζεται με εντελώς υποκειμενικά κριτήρια∙ ακόμα και χάρη στην προσωπική συμπάθεια του όποιου ιδιοκτήτη προς τον μελλοντικό ενοικιαστή. (Αυτά ίσχυαν εννοείται με την εξαίρεση των μικρών διαμερισμάτων γύρω από πανεπιστημιακά campus: εκεί υπήρχε εξασφαλισμένη και απρόσωπη ζήτηση…)

Εκείνο που άλλαξε τα τελευταία χρόνια ήταν η συγκέντρωση της διαχείρισης των urban ακινήτων / «μικρών» ιδιοκτησιών. Η εξάπλωση της μεσιτείας. Οι μεσίτες έγιναν έτσι διαχειριστές «μεγάλων ποσοτήτων» ακινήτων, χωρίς να είναι ιδιοκτήτες τους: κάτι σαν τους ceo επιχειρήσεων (που δεν είναι οι πραγματικοί ιδιοκτήτες τους).

Οι μεσίτες, ως διαχειριστές, έχουν κάθε συμφέρον αλλά και δυνατότητα να κρατούν τις προσόδους (τα νοίκια) όσο πιο ψηλά μπορούν: πληρώνονται με βάση αυτά τα ψηλά νοίκια. Η δυνατότητά τους, που δεν είχαν οι «μικροί» ιδιοκτήτες, είναι ότι μπορούν να κρατούν τα περισσότερα σπίτια που έχουν στις λίστες τους κλειστά (διαχειριστικό lock down λέγεται αυτό!) προκαλώντας τεχνητά όξυνση της έλλειψης: αρκεί να νοικιάζουν 2 ή 3 κάθε μήνα (απ’ τα 100 ή παραπάνω που διαχειρίζονται) για να γεμίζουν τους λογαριασμούς τους… Δεν βιάζονται. Μπορούν να εκβιάζουν.

Τι προκάλεσε / διευκόλυνε αυτήν την αντικοινωνική συγκέντρωση της διαχείρισης; Τα airbnb είναι οπωσδήποτε σημαντικός παράγοντας: λεφτά απ’ τον αέρα, κυριολεκτικά. Όχι όμως ο μοναδικός. Πολλοί, ίσως η μεγάλη πλειονότητα των «μικρών» ιδιοκτητών, «μυρίστηκαν» (χωρίς να καταλαβαίνουν ακριβώς τον τρόπο) ότι η μεσιτεία ανεβάζει την πρόσοδο (το νοίκι)∙ κι έτσι, αντί για την γειτόνισσα ή το κοντινό ψιλικατζίδικο το κλειδί για τους πιθανούς ενοικιαστές το έχει ο μεσίτης (αμειβόμενος φυσικά). Τα ενοικιαστήρια εξαφανίστηκαν απ’ τις γειτονιές, και μεταφέρθηκαν σε ιντερνετικές λίστες όπου είναι εύκολο να καταγράφονται τα «κλικ» και, άρα, προκαταβολικά η ζήτηση… Επιπλέον, μέσα σε συνθήκες τεχνητής σπανιότητας / έλλειψης, η μικρή διάρκεια των συμβολαίων στέγασης εξόπλισε ακόμα περισσότερο ακόμα και τον πιο «μικρό» ιδιοκτήτη. Ο φόρος ακινήτου (ενφια) μετακυλίστηκε αθόρυβα στους ενοικιαστές. Και εν τέλει ο κρατικά οργανωμένος προσοδισμός / ξέπλυμα της «χρυσής βίζας» είχε την δική του συμβολή.

Αυτά λέγονται «ομαλή λειτουργία της αγοράς», και θεωρούνται άγια. Απ’ αυτή τη σκοπιά τα βασικά δικαιώματα θεωρούνται ανίερο πρόβλημα και εμπόδιο… Το πονόψυχο γκουβέρνο επιδοτεί τώρα τ’ αφεντικά αυτής της αγοράς (ιδιοκτήτες και μεσίτες) «κάνοντας δώρο ένα νοίκι» (τα φαινόμενα απατούν: το δώρο δεν είναι προς τον ενοικιαστή αλλά μέσω του ενοικιαστή!!), όπως ανάλογα προωθεί συγκεκριμένα τμήματα της κατανάλωσης (ελέγχοντας τις συμπεριφορές…) δίνοντας το μισό των γλισχρών επιδομάτων σε «προπληρωμένες κάρτες»…

Αυτές (και κάποιες ακόμα: για παράδειγμα τα ακριβά νοίκια είναι πέρα απ’ τα υπόλοιπα και μια σαφής πίεση προς την αγορά στέγης μέσω δανείων∙ άρα υπέρ των τραπεζών…) είναι οι ουσιαστικές παράμετροι του «στεγαστικού προβλήματος» τα τελευταία χρόνια. Δεν είναι ούτε «μυστηριώδες» ούτε άλυτο. Δεν μπορεί όμως να λυθεί χωρίς σύγκρουση∙ σύγκρουση με τα «ιερά και όσια της φυλής»! Υπάρχει κοινωνικό / εργατικό υποκείμενο που να θέλει και να μπορεί να οργανωθεί μαζικά και αποφασιστικά ώστε να δρομολογήσει την τέτοια υπεράσπιση αυτού του βασικού δικαίωματος; Δεν το ξέρουμε.

Αλλά οι ευχές και οι προσευχές είναι … για τα θαύματα. Κατά τα άλλα οι κρατικές ελεημοσύνες έχουν κι αυτές το όνομά τους. Πατερναλισμός λέγονται… Και είναι μια μορφή προσόδου: πολιτικής. (: Ψηφουλάκια…)

Παλαιστίνη

Δευτέρα 21 Απρίλη (01.04) >> Στις 2 Ιούνη του 2013 οι δυτικοί σύμμαχοι της Ουάσιγκτον, νοιώθοντας ακόμα ισχυροί, είχαν το θράσος να κάνουν αεροπειρατεία στο (προεδρικό) αεροπλάνο του τότε προέδρου της βολιβίας Evo Morales, καθώς πετούσε απ’ την Μόσχα προς την Λα Παζ. Ισπανία, γαλλία και ιταλία αρνήθηκαν την διέλευση του αεροπλάνου απ’ τον εναέριο χώρο τους∙ και ο πιλότος, υπολογίζοντας ότι δεν έχει καύσιμα για να κάνει τον γύρο-του-κόσμου, ζήτησε αναγκαστική προσγείωση στη Βιέννη. Εκεί το αεροπλάνο ερευνήθηκε απ’ την αυστριακή αστυνομία για την περίπτωση να κρυβόταν εκεί …. ο αυτοεξόριστος στη Μόσχα Edward Snowden: αυτός ήταν ο λόγος της πρωτοφανούς και απόλυτα προσβλητικής για τα (τότε…) διεθνή ήθη των διακρατικών σχέσεων αεροπειρατείας.

Δώδεκα χρόνια μετά, στις αρχές Απρίλη του 2025, ο καταζητούμενος διεθνώς για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας αρχιχασάπης του Τελ Αβίβ πέρασε απ’ τον εναέριο χώρο του ελλαδιστάν και της σερβίας για να προσγειωθεί όλο καμάρι στη Βουδαπέστη (επίσκεψη στον «προστάτη των αδυνάτων» Orban) και απ ‘κεί να πετάξει μέσω ενάεριου χώρου ιταλίας, γαλλίας και ισπανίας προς Ουάσιγκτον, χωρίς να τον ενοχλήσει κανείς – όπως είχαν υποχρέωση να κάνουν όλα αυτά τα «φιλάνθρωπα» και «ζήτω το διεθνές δίκαιο» κράτη. Χωρίς, δηλαδή, να «κατεβάσουν το αεροπλάνο», να τον συλλάβουν, και να τον παραδώσουν στο ICC…

Οι σοσιαλδημοκράτες της Μαδρίτης το παίζουν «καλοί άνθρωποι» και λένε ότι έχουν «αναγνωρίσει παλαιστινιακό κράτος»∙ στα χαρτιά και στη φαντασία τους. Το ένταλμα σύλληψης κατά του αρχιφασίστα δεν αρέσει όμως σε κανέναν δυτικό, επειδή «θα διαταράξει τις διεθνείς σχέσεις»…. Αυτό σημαίνει πως το δυτικής κατασκευής αλλά πέραν της δύσης ανυπόληπτο ICC σχόλασε οριστικά ως θεσμός «διεθνούς δικαίου». Απομένει το πιο παλιό και πιο αποδεκτό διεθνώς ICJ, που φαίνεται όμως να δυσκολεύεται εδώ και μήνες να καταλήξει στο αν οι θεοναζί κάνουν γενοκτονία στην κατεχόμενη Παλαιστίνη ή όχι….

Έτσι έχουν τα πράγματα. Όσο μπορεί να θυμηθεί η ασταμάτητη μηχανή μετά την σφαγή των βοσνίων ανδρών και γυναικών με τις ευλογίες του συνόλου των δυτικών ανθρωπιστών από το 1992 ως το 1995 (δολοφονήθηκαν μαζικά επειδή ήταν μουσουλμάνοι, άρα απαγορευόταν να έχουν δικό τους κράτος μέσα στην χριστιανική ευρώπη…) η Παλαιστίνη είναι το ποτάμι του αίματος, του πόνου και του θανάτου που επιδεικνύει πανηγυρικά την ιμπεριαλιστική «χαρτογραφία» των δυτικών. Και δεν γίνεται να αυτοεξαιρεθούμε. Για τον απλό λόγο ότι δεν έχουμε διακινδυνέψει τίποτα για να σταματήσουμε αυτό το αφηνιασμένο τέρας που λέγεται «δύση».

Στην ερειπωμένη Γάζα η ένοπλη αντίσταση συνεχίζεται – κι ας μην ακούγεται στα μέρη μας. Προκύπτει όμως ότι η παλαιστινιακή αντίσταση έχει προσθέσει στα έργα της και μερικές δόσεις ψυχολογικών επιχειρήσεων που σημαδεύουν στο εσωτερικό του θεοναζί, απαρχάιντ καθεστώτος. Μπορεί η πρόβλεψη διάφορων ισραηλινών αναλυτών για μια κοινωνία που βρίσκεται στο χείλος του εμφυλίου πολέμου να είναι υπερβολική, όμως η εσωτερική σύγκρουση ανάμεσα στους θεοναζί και στους κοσμικούς ναζί εντείνεται. Οι πρώτοι αδιαφορούν για τους ομήρους, και ευχαρίστως θα τους έκαναν κομμάτια. Οι δεύτεροι έχουν κάνει σημαία την ανταλλαγή / απελευθέρωσή τους, φτάνοντας πλέον να ζητούν και τον τερματισμό του πολέμου∙ κάτι που φαινόταν αδιανόητο πριν λίγους μόνο μήνες. Οι λιποταξίες στον θεοναζί στρατό αυξάνονται σταθερά, ενώ κατά εκατοντάδες στελέχη όλων των μηχανισμών του βαθέος κράτους (στρατός, αεροπορία, ναυτικό, μυστικές υπηρεσίες) υπογράφουν καταγγελίες κατά του αρχιχασάπη, της κυβέρνησής του και της συνέχισης ενός πολέμου που (είναι βέβαιο) θα καταλήξει στην δολοφονία των ομήρων που είναι ζωντανοί. (Οι χιλιάδες δολοφονημένοι Παλαιστίνιοι θεωρούνται απλά το «αναπόφευκτο»…)

Τι τραβάνε και οι φονιάδες όμως, ε;

(Εμφύλιος πόλεμος στον οποίο η θεοναζί πλειοψηφία είναι οπλισμένη μέχρι τα δόντια ενώ οι όψιμοι «ανθρωπιστές» είναι άοπλοι δεν μπορεί να γίνει. Εκείνο που μπορεί να συμβεί (και συμβαίνει ήδη) είναι η δεύτερη κατηγορία υποστηρικτών του απαρτχάιντ να φύγουν∙ ειδικά αν έχουν πρωτοκοσμικά διαβατήρια).

Επιχειρώντας να οξύνει αυτό το εσωτερικό σχίσμα η παλαιστινιακή αντίσταση δημοσιοποίησε πρόσφατα (μεταξύ άλλων) το πιο κάτω video. Είναι απ’ την παράδοση κάποιων νεκρών ομήρων στην 1η φάση της προηγούμενης «εκεχειρίας»:

Έχει πιθανότητες αυτή η παλαιστινιακή τακτική να οξύνει την εσωτερική πόλωση στο θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώς; Δεν το ξέρουμε. Είναι ωστόσο αξιοθαύμαστη η οργανωτική επάρκεια της παλαιστινιακής αντίστασης ακόμα κι όταν πρόκειται για παράδοση νεκρών αντιπάλων∙ σε αντίθεση με τους «πολιτισμένους» θεοναζί που απλά θάβουν νεκρούς ή ζωντανούς όσους βρεθούν στο στόχαστρό τους μέσα στα ερείπια ή μαζί με τα ασθενοφόρα τους, όπως πρόσφατα.

Μην περιμένετε τίποτα «πολιτισμένο» απ’ τις εξουσίες και τους παρατρεχάμενους τα μέρη μας. Ζούμε υπνοβατώντας το τέλος των πρωτοκοσμικών ψευδαισθήσεων…

Παγκόσμιος πόλεμος νο 4 – τον αγνοείτε ακόμα; (1)

Δευτέρα 21 Απρίλη (00.58) >> Το ψόφιο κουνάβι και τα ψόφια κουτάβια του διαπρέπουν στις χορευτικές φιγούρες – γενικά. Ένα βήμα μπροστά – ένα στο πλάι – μισό πίσω∙ κλπ. Απ’ όλα τα μέτωπα που έχει ανοίξει ωστόσο υπάρχει ένα που δεν μπορεί (και δεν θέλει…) να κάνει πίσω ούτε χιλιοστό. Κι αυτό είναι απέναντι στο κινεζικό κράτος / κεφάλαιο. Είναι (το καταλαβαίνετε) το κυρίως μέτωπο. Το να πούμε ότι απέναντι στο Πεκίνο η Ουάσιγκτον είναι αναγκασμένη να κάνει έναν «πόλεμο επιβίωσης» του είδους που δεν έχει ξανακάνει ποτέ στην ιστορία της ας μην θεωρηθεί υπερβολικό.

Έτσι, με Γροιλανδίες ή χωρίς, με fentanyl ή χωρίς, με διώρυγα του παναμά ή χωρίς, ο «χάρτης» του 4ου παγκόσμιου πολέμου έχει ανοίξει διάπλατος: οι ηπα θα προσπαθήσουν να «γονατίσουν» όχι μόνο το Πεκίνο αλλά και τους συμμάχους του (το ευρασιατικό project, τους BRICS+) με κάθε «οικονομικό» μέσο που διαθέτουν – πριν φτάσουν εκεί που πάντα λύνονται τέτοιοι λογαριασμοί… Στα όπλα…

Το ψοφιοκουναβιστάν θα χρησιμοποιήσει κάθε τι που μπορεί, ακολουθώντας πιστά την μέθοδο «οπλοποίησης διεθνών οικονομικών σχέσεων και θεσμών» που έχει εγκαινιάσει διακομματικά η Ουάσιγκτον απ’ τα μέσα της δεκαετίας του ’00 κατά της Μόσχας (τακτική που απογειώθηκε μετά το 2022…), ακόμα κι αν προκαλεί αυτή η «οπλοποίηση» και στην ίδια κάποια ζημιά∙ ζημιά που το ψοφιοκουναβιστάν θα θεωρήσει (θεωρεί ήδη…) «μικρό κακό» μπροστά στο «μεγάλο όφελος». Αν αποτύχει; Υποθέτουμε ότι καταλαβαίνετε…

Ένα παράδειγμα: το ψοφιοκουναβιστάν θέλει να επιβάλει χρηματικές τιμωρίες / ποινές σε οποιοδήποτε εμπορικό πλοίο κινεζικής ιδιοκτησίας δένει σε αμερικανικά λιμάνια. Κι όχι μόνο σ’ αυτά. Αλλά και σε κάθε άλλο εμπορικό πλοίο οποιουδήποτε είδους και οποιασδήποτε ιδιοκτησίας που έχει ναυπηγηθεί σε κινέζικα ναυπηγεία!!! (Οι εφοπλιστές, το 1 εθνικό κεφάλαιο του ελλαδιστάν θα έχει σοβαρό πρόβλημα στην περίπτωση που δεν προκύψει γενική «στάση εμπορίου», οπότε θα έχει ακόμα μεγαλύτερο! Θα αναγκαστεί να «φιλήσει χεράκι», με ότι αυτό θα συνεπάγεται…) Η ιδέα αυτή είναι προφανώς μαφιόζικη – αλλά εδώ ακριβώς βρισκόμαστε…

Άλλο παράδειγμα: το ψόφιο κουνάβι επιδιώκει να εκβιάσει όσα κράτη διατίθενται να διαπραγματευτούν μαζί του (να kiss his ass…) για τους «δασμούς» στις εξαγωγές τους προς τις ηπα, ως εξής: θα σας κάνω μια έκπτωση υπό τον όρο ότι εσείς θα βάλετε δασμούς στις κινεζικές εισαγωγές στην δική σας επικράτεια! Ούτε λίγο ούτε πολύ το ψοφιοκουναβιστάν ορέγεται να καθορίζει προς όφελός του την «εμπορική πολιτική» άλλων κρατών, ένα είδος νέο-νέο-αποικιοκρατίας. Η ιδέα είναι προφανώς μαφιόζικη – αλλά εδώ ακριβώς βρισκόμαστε…

Δεν μπορούμε να προβλέψουμε αυτή τη στιγμή πόσο (και τι) θα «πετύχουν» αυτές οι ιδέες, εάν βρουν το τρόπο να εφαρμοστούν. Δεν μπορούμε να προβλέψουμε πόσα και ποια κράτη / κεφάλαια (με σημαντικές εμπορικές σχέσεις τόσο με την Ουάσιγκτον όσο και με το Πεκίνο) θα υποκύψουν στους ψοφιοκουναβικούς εκβιασμούς. Μπορούμε όμως να προβλέψουμε πως κάθε (αμερικανική) αποτυχία θα την διαδέχεται μια ακόμα πιο εξτρεμιστική «ιδέα»: πράγματι, απ’ την στιγμή που το αμερικανικό κράτος / κεφάλαιο (ή τα τμήματά του που εκπροσωπούνται απ’ την τωρινή διοίκηση) έχει επιλέξει το όλα – για – όλα, δεν μπορεί να κάνει πίσω.

Παγκόσμιος πόλεμος νο 4 – τον αγνοείτε ακόμα; (2)

Δευτέρα 21 Απρίλη (00.55) >> Το τελευταίο «νέο» στην αλληλουχία εκτόξευσης-πυραύλων στο «μέτωπο του Ειρηνικού» είναι αυτό:

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Παγκόσμιος πόλεμος νο 4 – τον αγνοείτε ακόμα; (3)

Δευτέρα 21 Απρίλη (00.46) >> Μπροστά σε τέτοιες επιθέσεις το Πεκίνο δεν πρόκειται να κάτσει με σταυρωμένα χέρια! Και επειδή δεν υπάρχουν πλέον «διεθνείς θεσμοί» για να καταφύγει ψάχνοντας το δίκιο του, η σύγκρουση θα προχωρήσει με «σηκωμένα τα μανίκια».

Προς το παρόν ο πόλεμος γίνεται στο πεδίο των δασμών. Το Πεκίνο μοιάζει όμως να ποντάρει και στα εσωτερικά «μέτωπα» που έχει ανοίξει το ψοφιοκουναβιστάν, μέσα στις ηπα. Αν το γκουβέρνο εκεί αρχίσει να τρικλίζει τους επόμενους μήνες, τότε θα γίνει δυσκολότερο να «μαγνητίσει» συμμάχους σ’ αυτό που λέγεται ακόμα «οικονομικός πόλεμος», αν και είναι κανονικός πόλεμος με σφαίρες από νομίσματα.

Ο νεαρός κινέζος στη συνέχεια, απευθυνόμενος στους αμερικάνους, εκφράζει καθαρά την υπερασπιστική γραμμή του Πεκίνου απέναντι στις κατηγορίες της Ουάσιγκτον ότι έχει «δαγκώσει» τον αμερικανικό καπιταλισμό. Την εκφράζει σε όλα εκτός απ’ την πρόταση για … επανάσταση! (Το Πεκίνο δεν θα μπορούσε επίσημα να υποστηρίξει κάτι τέτοιο!)

Όμως πρόκειται για τη λογική συνεπαγωγή∙ και την ελπίδα όχι μόνο του Πεκίνου αλλά του συνόλου του ευρασιατικού project: το «εργαλείο» των χρωματιστών επαναστάσεων που χρησιμοποίησε η Ουάσιγκτον και οι δυτικοί σύμμαχοί της για να αποσταθεροποιήσουν διάφορα αντίπαλα ή απείθαρχα καθεστώτα να επιστρέψει στην πατρίδα του: