Δευτέρα 8 Δεκέμβρη (00.11) >> Το τελευταίο που παρατηρούμε σ’ αυτό το «νέο δόγμα» του αμερικανικού ιμπεριαλισμού είναι αυτό: η προσπάθεια (η ελπίδα;) ότι οι usa θα καταφέρουν να ξαναποκτήσουν παγκόσμια βιομηχανική υπεροχή (πολύ αργά!…) διατηρώντας ταυτόχρονα την χρηματοπιστωτική τους κυριαρχία μέσω του δολαρίου – μια κυριαρχία που ήδη χάνουν. Η δεύτερη προέκυψε ήδη απ’ τα ‘80s σα μετατόπιση του κέντρου βάρους της (καπιταλιστικής) κερδοφορίας απ’ την καθαυτό παραγωγή εμπορευμάτων στην χρηματική κυκλοφορία, στα δάνεια και στους τόκους, στα “παράγωγα” και στα “σύνθετα παράγωγα”. Έχει αποδειχθεί πια (εκείνη η μετατόπιση) αυτό που δομικά ήταν εξ’ αρχής: η μελωδία της παρακμής!
Κάποιοι θα δουν το ποτήρι μισογεμάτο∙ άλλοι μισοάδειο. Αλλά το ποτήρι έχει σπάσει! Μπορεί να κρατάει ακόμα κάποια ποσότητα νερού, μόνο ως το σημείο που ξεκινούν τα ραγίσματα. Έτσι ώστε η ωμότητα του «νέου δόγματος» πέρα απ’ το να υπονοεί ανομολόγητη απελπισία δεν επιφυλάσσει οτιδήποτε αισιόδοξο (εντός ή εκτός εισαγωγικών) για το μέλλον.
Εκτός αν η πρώην υπερδύναμη διαλυθεί εκ των έσω. Από ιστορική άποψη δεν είναι ντροπή! Έχει ξανασυμβεί κάμποσες φορές στο παρελθόν, σε άλλους. Υποθέτουμε πως τώρα υπάρχουν ενδιαφερόμενοι που θα συνέβαλαν με χαρά σε κάτι τέτοιο…