Δευτέρα 25 Αυγούστου (00.37) >> Στην τέχνη και όχι μόνο.
1954: ο μεγάλος ιάπωνας σκηνοθέτης Akiro Kurosawa δημιουργεί τους «Επτά Σαμουράι»:
1960: ο αμερικάνος σκηνοθέτης John Sturges αντιγράφει την ιδέα του Kurosawa και σκηνοθετεί το «Και οι επτά ήταν υπέροχοι» (The Magnificent Seven) ως «γουέστερν» που διαδραματίζεται στα σύνορα μεξικό – ηπα, με ένα εντυπωσιακό καστ:
2025: η Ιστορία και η δυτική παρακμή σκηνοθετούν το μοναδικό, το ανεπανάληπτο «Και οι επτά ήταν λιώμα» (The Stoned Seven) που διαδραματίζεται μέσα στο «άσπρο σπίτι», του οποίου τα γνωστά πλάνα είναι το trailer του έργου.
Κάποιοι παλιοχαρακτήρες παρατήρησαν εύστοχα πως τόσες πολλές πολιτικές βιτρίνες μαζεύονται «ακαριαία και αυτόματα», χωρίς πολύμηνη προεργασία, μόνο σε κηδείες!.. Ακριβώς έτσι!!!
Δεν χρειάζεται να είναι κάποιος φυσιογνωμιστής για να καταλάβει. Αρκεί να είδε τις βιντεοσκοπήσεις αυτού του «ραντεβού-με-την-ιστορία», την συμπεριφορά και τα λεγόμενα του ψόφιου κουναβιού, και τις αντιδράσεις των πολιτικών βιτρινών / εκπροσώπων άλλοτε τρανών ευρωπαϊκών ιμπεριαλισμών.
Δείτε, για παράδειγμα, τον Μικρό Δούκα του Λίγηρα να αγριοκοιτάει τον συμπότη του τοξικό του Κιέβου καθώς εκείνος «κάτι λέει εκτός γραμμής» μετά την συνάντησή του με το ψόφιο κουνάβι:
Το αποκορύφωμα ήταν φυσικά το ότι το ψόφιο κουνάβι, ενώ μιλούσε με τους stoned seven (φώτο επάνω) τους παράτησε λέγοντας «πάω να μιλήσω με τον Putin» – και γύρισε μετά από ούτε λίγο ούτε πολύ 40 λεπτά∙ ενόσω αυτοί απλά περίμεναν τρώγοντας τα νύχια τους…
Οι δυτικοί δημαγωγοί, θα πρέπει να το έχετε καταλάβει κατ’ αρχήν, εκτός από ηλίθιοι και άσχετοι (μαζί και τα δύο) είναι, μερικές φορές, και ντροπαλοί. Για παράδειγμα, στα μέρη μας και (απ’ όσο μπορούμε να καταλάβουμε σ’ όλη την πολεμόκαβλη ευρώπη) ντράπηκαν να παραδεχτούν ότι την περασμένη Δευτέρα, 18 Αυγούστου 2025, διάφοροι ευρωπαίοι ηγέτες έφαγαν στην Ουάσιγκτον μια ξεγυρισμένη ροχάλα – απ’ το ψόφιο κουνάβι. Η ροχάλα αφορούσε το ουκρανικό πεδίο μάχης, σίγουρα. Αλλά κυρίως ήταν εκδήλωση εκείνου που έχουμε ονομάσει όξυνση των ενδοδυτικών αντιθέσεων. Αυτό είναι που μας ενδιαφέρει.
Έγκαιρα, πριν 2 βδομάδες, στις 11 Αυγούστου, εν όψει του «ραντεβού στην Αλάσκα», ο διαλεκτικός ιστορικός υλισμός μας είχε συμβουλέψει να γράψουμε μεταξύ άλλων κι αυτό:
… Τι επιπλέον θέλει λοιπόν τώρα ο Putin μέσω αυτού του ραντεβού με το ψόφιο κουνάβι;
Μπορεί να θέλει να το στηρίξει σε μια μάλλον δύσκολη στροφή της πρώτης του χρονιάς στη δεύτερη θητεία: είναι ένας πρόεδρος ιδανικός για να υπονομεύσει απ’ τα μέσα την αμερικανική ηγεμονία καθώς προσπαθεί να την αναδιαρθρώσει / «επισκευάσει», αλλά δεν πατάει καλά! Όμως θα τολμήσουμε να υποστηρίξουμε ότι η Μόσχα κάλλιστα (και κυρίως) θα ήθελε την όξυνση των ενδοδυτικών (ακόμα και των ενδοαμερικανικών) αντιθέσεων γύρω απ’ την έκβαση στο ουκρανικό πεδίο μάχης και την παραδοχή (ή μη) της ήττας εκεί…
Φυσικά αυτά θεωρούνται «περιθωριακές» εκτιμήσεις – δεν μας πειράζει. (Ζούμε μ’ αυτό!) Τα σημαντικά είναι:
α) ότι η ροχάλα της 18ης Αυγούστου έρχεται μόλις 3 χρόνια μετά απ’ αυτά:
και πάμπολλα παρόμοια περί «ενότητας», «γροθιάς» της δύσης κατά της Μόσχας κλπ, όλο το 2022, το 2023, το 2024…
β) είναι κατευθείαν συνέπεια της στρατηγικής ήττας ΟΛΩΝ των δυτικών ιμπεριαλισμών στο ουκρανικό πεδίο μάχης∙
γ) είναι κατευθείαν συνέπεια του ότι ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός «πρόλαβε» να διαχειριστεί αυτή την ήττα πρώτος (αυτό το «πρόλαβε» χρειάζεται παραπάνω εξήγηση…) και, προφανώς (δεν υπάρχει άλλος τρόπος) κανιβαλίζοντας τους ευρωπαίους συμμάχους του∙ και
δ) του γεγονότος ότι από στρατηγική άποψη η όξυνση-των-ενδο-δυτικών (και ενδοαμερικανικών…) αντιθέσεων στο έδαφος αυτής της ήττας είναι (για τον διαλεκτικό, ιστορικό υλισμό μας…) η ουσιαστική επιδίωξη της Μόσχας (ειδικά) και των μελών του ευρασιατικού project (γενικά) στο ουκρανικό πεδίο μάχης. Αυτός (έχουμε υποστηρίξει και στο παρελθόν…) είναι ο ένας απ’ τους δύο σοβαρούς λόγους που η Μόσχα «τραβάει» αυτόν τον πόλεμο τόσο πολύ χρονικά: «πόλεμος τριβής» όχι απλά κατά του ουκρανικού στρατού, αλλά (κυρίως) κατά του-ουκρανικού-στρατού-ως-εργολάβου-του-νατο, άρα κατά του νατο ως πολιτικοστρατιωτικού μπλοκ.
(Το νατο έπρεπε να διαλυθεί αμέσως μετά την διάλυση του «συμφώνου της Βαρσοβίας», τον Ιούλιο του 1991. Αλλά όχι. Τα μέλη του προτίμησαν το αντίθετο. Έκαναν χρήση του «δικαιώματος του νικητή»: κάνω ό,τι θέλω όποτε θέλω, όπως θέλω. Δεν πέρασε ποτέ απ’ το μεθυσμένο μυαλό τους πως θα έρθει η στιγμή που ως ηττημένοι θα βρουν μπροστά τους το «δικαίωμα του νικητή», απ’ την αντίπαλη μεριά.
Τώρα όλα τα παπαγαλάκια και οι δημαγωγοί καταγγέλλουν τον Putin ότι είναι «αυταρχικός», «εγκληματίας», «κυνικός», και «αρνείται να διαπραγματευτεί» – χαρακτηρισμούς που παρεπιπτόντως δεν τους ξεστόμισαν ποτέ για τον Bush Β, τον Obama και την Clinton ούτε στο αφγανιστάν, ούτε στο ιράκ, ούτε στη λιβύη…
Αν η ιδιοτέλεια είναι χαρακτηριστικό όσων θεωρούν ότι δεν έχουν αντιπάλους, η μνήμη χρυσόψαρου είναι το προσόν όσων ζουν στη γυάλα. Η Μόσχα διαπραγματευόταν ακόμα και ως τον Μάρτη του 2022 – μάταια. Αλλά ήδη απ’ το 2007, απ’ την «σύσκεψη ασφαλείας του Μονάχου», ο Putin είχε καλέσει / προκαλέσει τα αφεντικά των δυτικών ιμπεριαλισμών να αναθεωρήσουν∙ τον ειρωνεύτηκαν.
Ο καιρός πέρασε και οι δυτικοί γιόρταζαν τα βίτσια και την «δύναμή» τους. Ώσπου η γυάλα τους άρχισε να ραγίζει. Ήδη το νατο ρευστοποιείται. Αργά και σταθερά. Τρία τουλάχιστον κράτη / μέλη του δεν έχουν κηρύξει κανέναν πόλεμο στη ρωσία. Κι αυτό ήταν η αρχή…
Όχι, το νατο δεν θα καταρρεύσει με πάταγο! Μάλλον θα απονευρώνεται, θα αντικαθίσταται ad hoc από άλλες, μικρότερες συμμαχίες, ενώ θα παραμένει στην κορνίζα ως σκέτο όνομα…)
Το «ραντεβού στην Αλάσκα» στις 14 Αυγούστου ήταν το άναμμα των τελευταίων μέτρων του φυτιλιού (του φυτιλιού του οποίου την ύπαρξη προσπαθούν να κρύψουν οι δημαγωγοί…) απ’ την μεριά της Μόσχας. Απ’ την μεριά της Ουάσιγκτον; Φαίνεται ότι τα κίνητρα είναι αρκετά ταπεινά και σχετίζονται με την σχέση του ψόφιου κουναβιού με τους maga ψηφοφόρους του και με τα ζόρια που τραβάει ειδικά με το «σκάνδαλο Epstein». Αλλά και με το γεγονός ότι έγινε genocide Don χωρίς να μπορεί να το κοντρολάρει∙ υποχρεώσεις γαρ. Πράγμα που επίσης δεν αρέσει στη maga βάση του. Θα μπορούσε λοιπόν να πρόκειται για εκδήλωση του γνωστού, του δεδομένου τυχοδιωκτισμού του.
Ωστόσο, όπως έχει δείξει η διοίκηση του ψόφιου κουναβιού απ’ την αρχή, από την περιβόητη ομιλία του αντιπρόεδρου Vance στο «συνέδριο ασφαλείας του Μονάχου» στις 14 Φλεβάρη (2025), απ’ την στιγμή που εξαφανίστηκε η προοπτική του «κοινού» πλιάτσικου στην (διαλυμένη…) ρωσική επικράτεια (κι αυτό έγινε σαφές αν και ανομολόγητα ήδη απ’ τα τέλη του 2023…) το ψόφιο κουνάβι σκοπεύει να αντιμετωπίζει τα παρακμιακά / κολαούζοι ευρωπαϊκά κράτη με την όξυνση του τρόπου του νυσταλέου Jo: σαν «αποικίες», στις οποίες – άμα είναι σκόπιμο – κάνουμε ακόμα και ανοικτό σαμποτάζ…
(Όταν η παντοδύναμη τότε πρωθ. στο Βερολίνο Merkel ανακάλυψε ότι η cia είχε παγιδεύσει το τηλέφωνό της, δέχτηκε την ψευτοσυγγνώμη του Obama και το βούλωσε. Όταν ο νυσταλέος Jo ανακοίνωσε έμμεσα αλλά καθαρά στα τέλη Φλεβάρη του 2022 ότι οι αγωγοί nord stream θα «τελειώσουν» έχοντας δίπλα του τον θλιβερό «άσσος στο ημίχρονο δύο τελικό» Scholz, ο αδύναμος πλέον γερμανός πρωθ. δεν έβγαλε κιχ. Κι όταν λίγους μήνες μετά, τον Σεπτέμβρη του 2022, οι αγωγοί ανατινάχτηκαν μποϋκοτάροντας βασικούς τομείς της γερμανικής βιομηχανίας, η υπ.εξ. και ο υπ.οικ. της κυβέρνησής του μόνο που δεν είπαν «usa σε ευχαριστούμε!». Καμιά άλλη ευρωπαϊκή πολιτική βιτρίνα δεν διαμαρτυρήθηκε γι’ αυτήν την προβοκατόρικη πολεμική πράξη κατά «συμμάχων»∙ μόνο όλες μαζί ετοίμασαν άλλο ένα «πακέτο κυρώσεων» κατά της Μόσχας…)
Μια ακόμα απόδειξη της όξυνσης των ενδο-δυτικών, ενδο-ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων (η οποία φυσικά δεν υποδεικνύεται στα μέρη μας…) είναι πως απ’ τις 20 Ιούλη η επικεφαλής του συνόλου των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών Tulsi Gabbard έχει απαγορεύσει την παροχή οποιασδήποτε πληροφορίας (σχετικά με τις διαπραγματεύσεις για την ουκρανία) στο σύνολο των συμμαχικών υπηρεσιών, συμπεριλαμβανόμενων των «five eyes», δηλαδή της αγγλίας, του καναδά, της αυστραλίας και της νέας ζηλανδίας.
Αυτό το intelligence blackout (προς … τους «συμμάχους») δεν είναι ένα απλό ψοφιοκουναβικό καπρίτσιο. Ούτε «κρίση εμπιστοσύνης». Είναι μάλλον προσπάθεια να περιοριστούν οι τρικλοποδιές που διάφοροι τέτοιοι «σύμμαχοι» (ειδικά το Λονδίνο) είναι ικανοί και διατεθειμένοι να βάζουν. Όμως αυτή η συσκότιση ίσως αποδειχθεί όχι μόνο ένας τρόπος του “daddy” για να κάτσουν-ήσυχα-τα-παιδιά. Αλλά κι ένας τρόπος να στραπατσαριστούν περισσότερο πέφτοντας το ένα πάνω στο άλλο…
Τελευταίο, μια ερώτηση που κανείς δεν κάνει (οπότε κανείς δεν απαντάει): πού ήταν η Βαρσοβία; Πού ήταν ο πρωθυπουργός Tusk; Γιατί δεν συμμετείχε σ’ αυτό το show της 18ης Αυγούστου στην Ουάσιγκτον το κράτος / κεφάλαιο με (μακράν) τον μεγαλύτερο στρατό στην ευρώπη; Τι γνώμη έχει η Βαρσοβία για τις ακροβασίες των «προθύμων» αλλά και για το μέλλον της περιοχής γύρω του;
(Η μισή απάντηση βρίσκεται στο ότι η Βαρσοβία βρίσκεται πολύ κοντύτερα στο «εκεί που συμβαίνει» σε σχέση με το Παρίσι, το Λονδίνο ή το Βερολίνο∙ και, φυσικά, όντας πλέον μια «μεγάλη δύναμη» για τα ευρωπαϊκά και τα νατοϊκά δεδομένα, δεν σκοπεύει να ξεπέσει στην ανοησία των λιλιπούτειων βαλτικών επαρχιών / κρατών. Καθώς το καθεστώς του Κιέβου βρίσκεται ουσιαστικά υπό κατάρρευση, η αρχική πολωνική «θερμή υποστήριξη» του 2022 και του 2023 έχει αντικατασταθεί από έναν κάποιο ρεαλισμό: ποιο θα είναι το όφελος να ξεπλένουμε ακόμα τους οπαδούς του Bandera; ποιο θα είναι το όφελος να λουστούμε την ήττα παριστάνοντας ότι δεν υπάρχει; ποιο θα είναι το όφελος να γίνουμε πρώτη γραμμή κατά της ρωσίας; είναι η διακριτική βάση του…)
