Δευτέρα 18 Αυγούστου (00.20) >> Τα πιο πάνω είναι τα αστεία, τα σοβαρά αστεία της υπόθεσης. Τα αστεία σοβαρά είναι διαφορετικά. Για παράδειγμα το ότι πρέπει να πεισθεί ο πλανήτης (έστω οι δυτικοί υποτελείς) πως το ανισόρροπο ψόφιο κουνάβι, πολιτική βιτρίνα μιας άλλοτε υπερδύναμης που καταρρέει με επιτάχυνση, είναι σε θέση να κάνει οτιδήποτε αποτελεσματικό!
Είναι διασκεδαστικό να κρέμονται οι πάντες απ’ τα λόγια του ψόφιου κουναβιού; Μπορεί: ο καιρός περνάει… Αλλά το τρικ για να συγκεντρώνεται εκεί η προσοχή είναι … φονικό. Αφαιρείται όλο το πραγματικό σύμπλεγμα των (παγκόσμιων) συσχετισμών δύναμης, αφαιρείται όλο το πραγματικό potential αυτών των συσχετισμών δύναμης, για να μείνουν στη σκηνή μία, δυο, τρεις ή δεκαετρείς πολιτικές βιτρίνες που, υποτίθεται, κινούν τα νήματα.
Οργανωμένη παραγωγή σύγχυσης!!! Η Ιστορία τρέχει πίσω τους, μπροστά τους, γύρω τους – αλλά το φιλοθεάμον κοινό πρέπει να μείνει καρφωμένο στις πιρουέτες και στα ακροβατικά τους!
Ιδού ένας ειλικρινής μάρτυρας αυτής της Ιστορίας, ο αμερικάνος μαρξιστής οικονομολόγος κύριος Richard Wolff:
It’s over!!!! Τέλειωσε!!! Και το μόνο που κάνουν (το μόνο που μπορούν να κάνουν!!) οι δυτικές πολιτικές βιτρίνες, οι δυτικοί «ειδικοί», οι δυτικοί «γεωπολιτικοί αναλυτές», οι δυτικοί δημαγωγοί, είναι να κουνάνε σπασμωδικά ό,τι μπορούν να κουνήσουν, να φλυαρούν μέχρι να στεγνώσει το σάλιο τους και να διαλυθούν τα πληκτρολόγια τους αποθεώνοντας Το Θέαμα, Τα Εικονίσματα της άλλοτε παγκόσμιας ηγεμονίας τους, έτσι ώστε να κρατούν τους πληθυσμούς σε κατάσταση υπνοβασίας και νηπιακότητας, παριστάνοντας ότι «ελέγχουν την κατάσταση»… μέχρις ότου είτε συνθηκολογήσουν είτε αποπειραθούν το αδιανόητο: να επιχειρήσουν στρατιωτικά, μιλιταριστικά την καταστροφή των ανταγωνιστών τους μπας και μείνουν στον αφρό.
Πόσο πιθανό είναι το δεύτερο; Δυστυχώς δεν είναι πιθανό∙ συμβαίνει ήδη! Ο πόλεμος στο ουκρανικό πεδίο μάχης όπως και ο πόλεμος στο μεσανατολικό πεδίο μάχης είναι δυο κομμάτια αυτού του αδιανόητου. Που στο μεν ουκρανικό πεδίο μάχης έχει φτάσει προ πολλού στην ήττα, και στις σπασμωδικές, θεαματικές, απεγνωσμένες προσπάθειες να κρυφτεί αυτή η ήττα πριν γίνει συντριβή… Στο δε μεσανατολικό πεδίο μάχης, στην Παλαιστίνη, έχει ξεπεράσει προ πολλού κάθε «όριο» ανθρώπινης, θεσμικής βαρβαρότητας, έχει γίνει επίδειξη / απόδειξη του απεριόριστου δυτικού καθεστωτικού δυναμικού serial killing ως «δικαιώματος αυτοάμυνας», με την ελπίδα πως τουλάχιστον έτσι οι ανταγωνιστές (οι πληθυσμοί τους) θα φοβηθούν…
Πώς θα ήταν δυνατόν το «ραντεβού στο Anchorage» να είναι έξω, να είναι μακριά απ’ αυτήν την σε εξέλιξη πραγματικότητα; Πώς είναι δυνατό να «λυθεί ένα γεωγραφικό σημείο κρίσης» όταν όλα τα «σημεία ενδοκαπιταλιστικής κρίσης», όλα τα «μέτωπα» του 4ου παγκόσμιου, τωρινά και επερχόμενα, είναι οργανικά αλληλένδετα;
Πράγμα που σημαίνει πως αν δεν λυθούν όλα δεν λύνεται τίποτα!