Δευτέρα 28 Ιούλη (00.24) >> Η καπιταλιστική κερδοφορία απ’ την σφαγή στη Γάζα είναι μια σοβαρή εξήγηση του γιατί οι δυτικές πολιτικές βιτρίνες και τα αφεντικά γενικά την υποστηρίζουν… Είναι όμως η μοναδική;
Ένα πρόσφατο ρεπορτάζ στο περιοδικό («δημοκρατικών» φρονημάτων…) the new Yorker φωτίζει όχι την «οικονομία της γενοκτονίας» αλλά «το δίκαιο της γενοκτονίας» (!!!) όπως αυτό διαμορφώνεται ήδη μεταξύ του Παλαιστινιακού αίματος και των πρωτοκοσμικών «ειδικών» νομικών / μιλιταριστικών γραφείων. Ζητούμενο; Η «προσαρμογή του διεθνούς ανθρωπιστικού δικαίου» στις «ανάγκες» των δυτικών αφεντικών για τον 4ο παγκόσμιο, για μεγάλους πολέμους κατά (π.χ.) της κίνας, της ρωσίας ή άλλων αξιόμαχων αντιπάλων.
Η μαζική δολοφονία αμάχων ποτέ δεν ήταν έγκλημα για το οποίο θα έπρεπε να απολογηθεί κάποιος-που-είχε-νικήσει σ’ έναν πόλεμο. Ήταν ωστόσο «χειρωνακτικό» έργο των στρατών ξηράς, του πεζικού και, απ’ αυτή την άποψη, «περιορισμένης απόδοσης» σε σχέση με ό,τι ακολούθησε στον 20ο αιώνα, στον 2ο παγκόσμιο πόλεμο: ήταν η εφεύρεση και η αξιοποίηση των αεροπλάνων και των αεροπορικών βομβαρδισμών (συν την εφεύρεση της ατομικής βόμβας) που έκανε «παιχνιδάκι» την μαζική σφαγή στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι (αλλά και στη Δρέσδη και σ’ άλλες γερμανικές πόλεις). Όμως την σφαγή την είχαν κάνει οι νικητές, οπότε δεν κινδύνευαν όπως οι ηττημένοι από κάποια «Νυρεμβέργη» σε βάρος τους… Η ιδέα ότι σκοτώνοντας μαζικά αμάχους θα αναγκάσεις τους ένοπλους να παραδοθούν, αυτό που «αναβίωσε» και εφαρμόζεται στη Γάζα κάτω απ’ τους δυτικούς επαίνους μπροστά μας, χωρίς καμία – καμία – καμία συνέπεια:
αυτό λοιπόν ήταν η μιλιταριστική κοινοτοπία ως και την σφαγή στο Βιετνάμ, στη δεκαετία του 1970. Ηθικά ζητήματα θα μπορούσαν να προκληθούν∙ νομικά όμως (με την έννοια του κατηγορητηρίου και της καταδίκης) όχι…
Αυτό άλλαξε μόλις το 1977, κάτω απ’ την πίεση των μαζικών αντιπολεμικών κινημάτων που είχαν προηγηθεί (και ακολούθησαν, ως και την δεκαετία του ’80) με την έγκριση σχετικών Επιπρόσθετων Πρωτοκόλλων (additional protocols) στις «συνθήκες της Γενεύης» (που είχαν γίνει για πρώτη φορά διεθνής ανθρωπιστική νομοθεσία το 1949). Τα πρωτόκολλα αυτά όχι μόνο απαγόρευαν την στοχοποίηση αμάχων στη διάρκεια ενός πολέμου αλλά επιπλέον έκαναν διεθνή νόμο την υποχρέωση του επιτιθέμενου να φροντίζει από κάθε άποψη αυτούς τους αμάχους.
Αν και η Ουάσιγκτον δεν υιοθέτησε επίσημα αυτά τα συμπληρωματικά πρωτόκολλα, συμπεριέλαβε την βασική νομοθεσία του ’77 για την προστασία των αμάχων στο στρατιωτικό της δόγμα – προκειμένου, προφανώς, να μην βρίσκεται ο στρατός της νομικά εκτεθειμένος όταν δρούσε… Έτσι* το αμερικανικό πεντάγωνο (και ανάλογα τα υπόλοιπα δυτικά) εκπαίδευε τον στρατό του να μπορεί να κάνει (τουλάχιστον στη θεωρία…) δύο πράγματα ταυτόχρονα: απ’ την μια να «απομονώνει» τους ένοπλους («τρομοκράτες») σε συνθήκες urban πολέμου απομακρύνοντάς τους απ’ τους αμάχους, και απ’ την άλλη να προσφέρει ανθρωπιστική βοήθεια (φαγητό, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη) σ’ αυτούς τους αμάχους – με τις σφαίρες να πέφτουν γύρω σαν το χαλάζι…
«Άβολα» καθήκοντα από μιλιταριστική άποψη, έτσι δεν είναι; Όταν, μετά το 2001, στη διάρκεια της 20ετούς κατοχής του αφγανιστάν, τα αμερικανικά drones βομβάρδιζαν γάμους και βαφτίσια στην αφγανική ύπαιθρο, ο δυτικός ιμπεριαλισμός έκανε ένα πρώτο (συγκρατημένο σε σχέση με αυτό που γίνεται στη Γάζα) βήμα για να απαλλαγεί απ’ αυτές τις «ανθρωπιστικές αηδίες», που ναι μεν πουλάγανε ακόμα διεθνώς (“soft power”…) αλλά δυσκόλευαν τις κινήσεις του κατοχικού στρατού. Εφηύρε τον όρο παράπλευρες απώλειες. Τι ήταν οι «παράπλευρες απώλειες»; Ήταν οι άμαχοι που είχαν δολοφονηθεί «κατά λάθος», «όχι από πρόθεση», επειδή-υπήρχε-η-πληροφορία ότι κάπου-ανάμεσά-τους ή γύρω τους κυκλοφορούσε ένας «αρχιτρομοκράτης». Αυτός ήταν ο στόχος, όχι οι άμαχοι (σήμαινε το «παράπλευρες απώλειες») – αλλά φευ; Να αφήσουμε τους παλιοτρομοκράτες να κυκλοφορούν μέσα στο πλήθος των φίλων και των συγγενών τους;
Αυτό το «κατά λάθος», το «όχι από πρόθεση», το «παράπλευρη απώλεια» θεωρήθηκε μόλις πριν 2 δεκαετίες ως ικανή νομικά θέση υπεράσπισης των δολοφόνων αμάχων αν ποτέ κάποιοι επιζώντες (αφγανοί…) κατάφερναν να φτάσουν στα δυτικά «ανθρωπιστικά» δικαστήρια… Δεν ήταν!! Γι’ αυτό όταν πράγματι κάποιοι επιζήσαντες της κατοχής του αφγανιστάν πέτυχαν εκείνο που θεωρούνταν ακατόρθωτο (έφτασαν, δηλαδή, στα δυτικά δικαστήρια) επιστρατεύτηκαν άλλες μέθοδοι, πιο ωμές και πιο αποτελεσματικές: απειλές κατά των δικαστών…
Ο φόβος για την πιθανότητα να δικαστούν και να καταδικαστούν αμερικάνοι στρατιώτες ή αξιωματικοί για «εγκλήματα πολέμου» και «εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας» στην κατοχή του αφγανιστάν μπορεί να φαίνεται αστείος, αλλά είναι πολύ σοβαρός, ακόμα κι αν οι συνέπειες μείνουν «συμβολικές»: ο ιμπεριαλισμός του δυτικού ανθρώπου είχε πάντα σα δικαιολογία το «καλό» (που ούτε ο ίδιος το πίστευε)∙ το να καταδικαστεί ως εγκληματίας ενόσω δεν έχει ηττηθεί ακόμα (επίσημα) θα ήταν βαρύ…
*Πιο αναλυτικά στο Αδειάζοντας υπνοδωμάτια με οπλοπολυβόλα – εκδ. «Λέσχη Κατασκόπων του 21ου αιώνα».