Δευτέρα 9 Ιούνη (00.17) >> Δεν είναι το ψόφιο κουνάβι η «λύση» όχι επειδή … τσακώνεται με τον μπροστινό Elon. Αλλά επειδή, μετά από 4,5 μήνες στο άσπρο σπίτι είναι όλο και πιο ξεκάθαρο ότι δεν ελέγχει τους αμερικανικούς βαθυκρατικούς μηχανισμούς∙ ούτε φαίνεται να έχει τρόπο να αποκτήσει αυτόν τον έλεγχο.
Για παράδειγμα, μια μέρα πριν την επίθεση στην ρωσική πυρηνική τριάδα, έσκασαν στο Κίεβο δύο αμερικανικές ύαινες. Ο ρεπουμπλικάνος γερουσιαστής Lindsey Graham και ο δημοκρατικός Richard Blumenthal.
Κανείς απ’ τους δυο δεν ήταν / είναι εξουσιοδοτημένος να κάνει «εξωτερική πολιτική» για λογαριασμό της Ουάσιγκτον και του ψόφιου κουναβιού. Κι ωστόσο αυτό ακριβώς έκαναν∙ και μάλιστα κόντρα στον διακηρυγμένο (και ρημαγμένο…) «φιλειρηνισμό» του ψόφιου κουναβιού.
Μπορεί σ’ ένα χρόνο από τώρα ο Graham να είναι πίσω απ’ τις φυλακής τα σίδερα: ελέγχεται, μεταξύ άλλων σοβαρών, για δωροληψίες (με πολλά μηδενικά) απ’ το φασιστοΚίεβο. Ως τότε όμως (θα) ποζάρει για σημαία του ανασυγκροτημένου μπλοκ «νεοσυντηρητικών / δημοκρατικών», του ιστορικού βαθέος αμερικανικού κράτους. Και το ψόφιο κουνάβι, με τους ελάχιστους πιστούς του στο γκουβέρνο, δεν μπορεί να τους σταματήσει απ’ το να «πιέζουν» και να «φτιάχνουν κλίμα».
Κάποιοι παρατήρησαν, όχι άδικα, ότι το ψόφιο κουνάβι έχει να διαλέξει ανάμεσα σ’ έναν «πόλεμο εξωτερικού» και σ’ έναν εμφύλιο. Πράγματι, η εξελισσόμενη αμερικανική (και συνολικά πρωτοκοσμική) παρακμή μόνο σ’ ένα απ’ αυτά τα δύο μπορεί να εκβάλει πλέον.
Όσο κι αν η Μόσχα βολεύεται με την ψοφιοκουναβική αφασία / φλυαρία, όσο κι αν προσπαθεί να την πριμοδοτεί, όσο κι αν «ψηφίζει και με τα πόδια» την δεύτερη εκδοχή του πιο πάνω διλήμματος, οι προβοκάτσιες των δυτικών μηχανισμών δεν αντιμετωπίζονται έτσι. Απόδειξη (και) η πρόσφατη επίθεση.
Έχει ξεκαθαριστεί (και από ιστορική άποψη αυτό δεν είναι πρωτότυπο) ότι αν οι μηχανισμοί ενός κράτους / παρακράτους έχουν ισχυρή συγκρότηση, θα συνεχίσουν να λειτουργούν, εν ανάγκη «στη παρανομία», ακόμα κι αν η διοίκηση στο παλάτι αλλάξει, ακόμα κι αν έχει διαφορετικούς σκοπούς και προτεραιότητες. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα για τις λεγόμενες «μυστικές» υπηρεσίες, που στη διάρκεια του 20ου αιώνα, ειδικά μετά τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο, άρχισαν να διαμορφώνουν σχέσεις με την οικονομία του εγκλήματος και δικές τους τακτικές και μεθοδεύσεις, πέρα ακόμα και απ’ τον έλεγχο των όποιων πολιτικών βιτρινών. Η πυραμίδα-της-εξουσίας, που ακόμα φαντάζει ως ενιαία και συμπαγής, είναι στην πράξη ένα σύνολο από πυραμίδες, οριζόντια κυκλώματα, ρευστές ομαδοποιήσεις.
Βρισκόμαστε στο 2025. Το «βαθύ κράτος» στο Λονδίνο, στην Ουάσιγκτον, στο Βερολίνο, στην Βαρσοβία, δεν επηρεάζεται καθόλου (ή επηρεάζεται λίγο, επιφανειακά) από πολιτικές βιτρίνες περαστικές και αλλοπρόσαλλες. Υπηρετεί πολύ πιστά «δομημένα» καπιταλιστικά συμφέροντα∙ κι αν χρειαστεί μπορεί να το κάνει «εκτός ελέγχου».
Αυτό μας κάνει δυστυχώς σοφότερους: πέρα απ’ την γελοιότητά του και την μεγαλομανία του το ψόφιο κουνάβι αποδεικνύεται αδύναμο να ελέγξει τα εσωτερικά (στις ηπα) κυκλώματα και τις διεθνείς συμμαχίες τους, που έχουν σφυρηλατηθεί εδώ και 35 τουλάχιστον χρόνια. Απ’ την απέναντι μεριά η Μόσχα ίσως (ίσως λέμε…) χρειαστεί να λογαριαστεί πιο άμεσα με τέτοιους μηχανισμούς.
(Εν τω μεταξύ οι δυτικοί δημαγωγοί έχουν φροντίσει να καταχωνιαστεί η επίθεση στην ρωσική πυρηνική τριάδα. Προβλήθηκε το «οι ρώσοι την πάτησαν άσχημα», και το πράγμα τέλειωσε εκεί. Φαίνεται ότι αυτή η συσκότιση είναι προϋπόθεση για να ξανακαταγγελθεί το ρωσικό κράτος / κεφάλαιο, αν τύχει να βάλει-τίποτα-φωνές…)